Old habits will never disappear.

Met een simpele beweging had de jongen zijn mes uit zijn riem getrokken, wierp een korte blik op lemmet dat glom in het tl licht. Hij greep het shirt dat naast hem op het witte krukje lag, sneed met een snelle beweging het apparaatje eraf dat er voor zou zorgen dat het alarm af zou gaan. Hierdoor een stond een klein gaatje in het shirt, maar veel kon dit hem niet schelen. Meestal was het nauwelijks zichtbaar, en anders zou hij er wel wat op verzinnen. Hij hand onderhand een tweede shirt gepakt, deed het zelfde als bij het voorgaande shirt en propte ze vervolgens bij in zijn gitaar tas. Waar net genoeg ruimte was. Vervolgens stak hij zijn mes terug in zijn riem, pakte de twee andere shirts die hij niet eens had gepast op. Hing zijn gitaartas weer over zijn rug, na die dicht geritst te hebben. Pakte de twee witte apparaatjes die er voor zorgde dat het alarm af ging. Waarna hij het gordijn van het pashokje op zij schoof en naar buiten liep. Rustig liep hij naar de plan waarvan hij de shirt had gepakt, legde de twee shirt terug. Op die manier zou niemand er wat achter zoeken als hij straks zonder langs de kassa te gaan de winkel uit zou lopen. De jongen had alvorens hij het winkelcentrum in was gelopen een zonnebril op gezet. Samen met zijn lip, waar een snee in zat, waren dit de twee opvallendste kenmerken aan hem. Het waren de enige twee dingen die de mensen zich straks nog van hem zouden herinneren. Dit omdat mensen altijd alleen een opvallend kenmerk van iemand onthielden. Als je iemand zag die rond liep met een blauw oog, dan was het enige wat je je later nog van die persoon zou kunnen herinneren een blauw oog. Het menselijk brein was simpelweg te selectief om een compleet beeld van iemand te geven die je slechts één maal had gezien. Iets wat hem op dit soort momenten goed uitkwam. Kort keek hij naar de witte apparaatjes in zijn hand, wat moest hij daar nu mee? Achteloos bekeek hij de vesten die in het schap hingen waar hij voor stond, liet de apparaatjes uiteindelijk in een vest zakken dat eruit zag alsof het XL was. Er waren vast weinig mensen die die maat hadden, in elk geval was er op dit moment niemand in de winkel aanwezig met een dergelijke maat. Hij bekeek nog enkele vesten, en liep vervolgens de winkel uit. Niemand die hem in de gaten had, niemand die hem tegen hield. Hij grijnsde onwillekeurig, was blij dat het hem hier net zo goed af ging als in Italië. De inbraak van laatst was ook goed verlopen, hij was niet gesnapt en was er vrij zeker van dat hij niet op band stond. Hoe zou Iana reageren als ze wist dat hij nog altijd stal? Waarschijnlijk zou ze het wel begrijpen, althans dat hoopte hij dan toch. Vroeger had ze het ook altijd geaccepteerd, waarom zou dat nu plots veranderd zijn? Omdat hij niet langer in Italië woonden? Nee, dat was geen reden. Hij had nog altijd nauwelijks geld, ondanks het feit dat hij een baantje had. Het grootste gedeelte van zijn salaris maakte hij over naar de rekening van Stefano, zodat die niet hoefde te betalen voor Angel. Een groot deel van de spullen die ze nodig had stal ze, de laatste keer dat hij haar had gezien had ze hem vol trots het gouden kettinkje laten zien dat ze had gejat. Maar haar school moest toch betaald worden, en al wou ze er zelf niet heen. Tot nu toe was hij er in geslaagd haar op school te houden. Hij wou gewoon niet dat ze eindigde zoals hun moeder, of zoals hem. Al zat hij nu zelf ook weer op school, niet dat hij er veel aan deed. Zoals het er nu naar uit zag zou hij blijven zitten, als hij daarvoor niet geschorst werd vanwege het vele spijbelen. Ach ja, slechte gewoontes raakte je niet zo één, twee, drie kwijt. Nick wierp een korte blik over zijn schouder, keek naar de winkel waar hij zonet twee shirts had gestolen. Niks wees er op dat ze iets in de gaten hadden. Doordat hij een moment niet voor zich keek, liep hij tegen iemand op. Het was ook belachelijk druk. Snel richtte hij zijn blik weer voor zich, ving het meisje op nog voor ze de grond zou raken. “Sorry, ik lette niet op.” zei hij, hij keek het meisje met een verontschuldigende glimlach aan.

[Only Serena & Nick]

Het weer vandaag was werkelijk prachtig; de zon verwarmde haar gebruinde huid aanzienlijk en de ietwat drukkende warmte zorgde voor een uitgerust gevoel. Het was weekend, eindelijk, en hoewel het door het weer en door de houdingen van de meeste mensen leek alsof het altijd weekend was, was Serena blij dat ze de drukke week achter de rug had. En wat was een betere manier om het weekend te vieren dan dit met je vriendinnen te doen, in een gigantisch warenhuis?
De verkoeling van het winkelcentrum was aangenaam na de warmte, en al zuchtend schoof Serena de grote designerzonnebril die net nog op haar neus rustte in haar lange, blonde haren. Samen met haar vriendinnen ging ze enkele schattige boetiekjes binnen en tientallen minuten later liep ze met een geslaagde aankoop door het winkelcentrum. Aan haar arm bungelde naast naar vertrouwde Gucci-bag ook enkele kledingtassen, waarvan één tas een paar hoge pumps bevatte. Ja, Serena was een stuk kleiner zonder haar hakken, en omdat ze hield van haar lange benen en deze het beste uitkwamen mét hak droeg ze eigenlijk nooit schoenen met een hak kleiner dan tien centimeter. Dit zorgde er echter wel voor dat de al onhandige Serena nóg minder stevig in haar schoenen stond, waardoor ze soms ook gedwongen werd haar sneakers of ballerina's uit de kast te halen. Zo was ook nu geen uitzondering, en omdat haar vriendinnen het ene winkeltje in schoten en Serena vastberaden het sieradenwinkeltje even verderop wilde bezoeken liep ze in haar eentje verder.
Al snel begon het drukker te worden, zo druk dat Serena zich met een zekere behendigheid door de menigte heen manouvreerde. Haar mobiel ging echter op een gegeven moment af, en terwijl ze haar blik op de inhoud van haar tas gericht hield voelde ze plotseling hoe haar voeten geen vaste grond meer onder zich konden vinden. Ze haalde verschrikt adem toen ze niet viel maar door twee onbekende armen opgevangen werd, waarschijnlijk de armen van de persoon waar ze tegen opgelopen was, en keek op om recht in de ogen van de jongen met schattige krulletjes te kijken. Haar frons maakte plaats voor een gladgestreken gezicht, en terwijl hij zich verontschuldigde en zei dat hij niet oplette verscheen er een glimlach op haar gezicht. Hij was cute! "Je bent niet de enige die niet aan het opletten was." zei ze lachend, waarna haar hand haar mobiel terugvond en ze even kort op het opgelichte schermpje keek om te zien wie degene was die haar belde. Het was niet belangrijk, concludeerde ze. Althans, niet in zulk gezelschap. "Het is ook niet echt een goede timing om in het midden van deze drukte gebeld te worden." grinnikte ze even later, waarna ze met haar hand enkele blonde, krullende plukken uit haar gezicht streek die uit haar perfecte kapsel ontsnapt waren. "Zullen we anders even aan de zijkant gaan staan? Lijkt me handiger.." zei ze grijnzend, nadat ze om zich heen gekeken had en meerdere geïrriteerde blikken op zich gevoeld had. Hierna bekeek ze hem nogmaals, dit keer onderzoekend, en vroeg ze zich af of ze hem kende. Hij kwam haar wel een beetje bekend voor, maar dat werd ook wel verwacht nadat ze ongeveer iedere persoon van de school bij zijn of haar naam wist te noemen.

Een glimlach was verschenen op het gezicht van het meisje tegen wie hij aan was gelopen, ze had lang blond haar dat golvend over haar schouders viel. Prachtige ogen, een knap gezicht en een mooi lichaam. Dat was wat hij kon concluderen na een korte blik op haar geworpen te hebben. "Je bent niet de enige die niet aan het opletten was." zei ze lachend, hij grijnsde onwillekeurig. Het zou nog moeilijk worden zich aan zijn belofte te houden. Heel moeilijk. Maar hij zou het proberen, hij had het Iana tenslotte beloofd en hij wou haar niet kwijt. "Het is ook niet echt een goede timing om in het midden van deze drukte gebeld te worden." grinnikte het meisje, Nick keek haar aan. Er was iets aan haar. Iets wat hij dacht te herkennen, al kon hij niet precies zeggen wat dit was. Waarschijnlijk had hij haar gewoon een keer langs zien lopen, al betwijfelde of ze iemand was die hem ontgaan zou zijn. Ze was het soort meisje, dat je wel moest zien, iemand langs wie je niet heen kon kijken. "Zullen we anders even aan de zijkant gaan staan? Lijkt me handiger.." stelde ze voor, Nick knikte. “Lijkt me een goed idee, anders worden we straks weer omver gelopen.” grinnikte hij. Waarna hij haar hand pakte en haar meevoerde naar de zijkant van de straat zodat ze buiten de mensen stroom te recht kwamen. “Zullen we ergens wat gaan drinken? Ik trakteer, om het goed te maken dat ik tegen je aan liep.” zei Nick, met een glimlach keek hij het meisje aan. Nee, hij zou zijn belofte niet breken. Hij zo hoogstens wat onschuldig flirten, maar hij zou er voor zorgen dat er verder niks zou gebeuren. “Ik ben trouwens Nick.” stelde hij zichzelf voor, waarna hij met zijn hand door zijn haren ging. Kort dwaalde zijn ogen in de richting van de winkel waaruit hij zonet was gekomen, nog altijd leek niemand in de gaten te hebben dat er spullen mistte. Iets wat hem eigenlijk niet verbaasde, twee T-shirts meer of minder in zo’n winkel maakte niet uit. Kleren stelen was misschien wel het simpelste, het was dan ook niet erg uitdagend. Iets wat hij ergens wel jammer vond. Hij stal omdat hij niet anders kon, maar ook omdat het hem een kick gaf. Niet altijd, alleen een wat uitdagendere inbraak. Het was iets waar hij pas onlangs achter was gekomen, eerder had hij altijd gedacht dat hij het enkel deed om te overleven. Maar sinds hij hier woonden was hij erachter gekomen dat hij gewoon uitdagingen nodig had. Hij zocht graag naar zijn eigen grenzen, om ze vervolgens te overschrijden. Daarom was hij waarschijnlijk in Sicilië ook gaan free runnen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, merkende dat zijn gedachtes langzamerhand weer afdwaalde in de richting van zijn geboorte land. Hij richtte zijn ogen weer op het meisje voor hem, keek haar aan met een vrolijke glimlach op zijn gezicht. En wachtte tot ze op zijn woorden zou reageren.

De jongen was open en spontaan, iets wat ze waardeerde na een paar stillere types tegen gekomen te zijn onderweg naar school of op school zelf. Ze had er gewoon zo de pest in als ze een gesprekje met iemand aan probeerde te knopen die het niet eens léuk leek te vinden om tegen haar te praten, waardoor zij meestal degene was die alle vragen stelde en geïnteresseerd was in de ander. Het was dan ook vaak genoeg voorgekomen dat Serena zich met een slappe smoes excuseerde en degene verliet, hoewel het leek alsof de jongen met de blonde krulletjes niet zo'n saaie gesprekspartner was.
Zijn hand voelde aangenaam warm toen hij haar de menigte uit leidde, en hoewel ze nog steeds met haar gedachtes bij Francis zat vond ze het stiekem helemaal niet erg dat hij haar hand vastpakte, ook al was het om zo'n klein iets als haar de menigte uit sleuren. Zijn stem was beter te horen eenmaal ze buiten de drukke gesprekken van voorbijgangers stonden, hoewel het nog wel altijd als een vaag gemompel op de achtergrond te bespeuren was. Het kostte haar zo minder moeite om zich op zijn stem te concentreren, hoewel dat er juist toe leidde dat ze naar andere dingen begon te zoeken. Een platgetrapte kouwgom bijvoorbeeld, die zich recht voor haar voet bevond: ze vond het smerig, vooral in een winkelcentrum. Zoals gewoonlijk was Serena er niet echt bij met haar gedachtes, maar toen Nick weer begon te praten richtte ze haar blik weer op hem. Hij trakteerde haar op een drankje? "Nou, dat kan ik niet weigeren." zei ze glimlachend, hoewel dit niet helemaal waar was. Ze wilde weigeren, niets liever, vooral omdat Serena degene was met de rijke ouders. Niet dat ze hier mee op de koop liep, maar wat als Nick het eigenlijk helemaal niet zo breed had en hij zich verplicht voelde om haar op een drankje te trakteren?
"Ik ben Serena." stelde ze zich vervolgens voor nadat de jongen dit had gedaan, waarna ze haar trouwe zwarte gucci-bag wat verder over haar arm hees omdat deze hier half vanaf was gevallen door de botsing met de jongen. "En, ben je al lang in Santa Monica, Nick?" vroeg ze, de nieuwe naam, zíjn naam, proevend op haar tong. Ze begon langzaam te lopen richting een willekeurige richting, terwijl er een charmante glimlach op haar gezicht stond.

"Nou, dat kan ik niet weigeren." zei het meisje, Nick was blij dat ze op zijn uitnodiging in ging en niet weg liep. Ze leek hem iemand met wie je wel een leuk gesprek kon voeren, iemand die niet direct te serieus was maar die wel in was voor een gesprek. Kort voelde hij in zijn broekzak, om te controleren of het –onderhand verkreukelde- briefje van tien er nog in zat. Het was een deel van zijn salaris, het deel dat hij niet naar Italië had gestuurd. Stefano had gezegd dat hij de eerste maanden wel voor Angel zou willen betalen, maar Nick had hier niet van willen weten. Het was zíjn zusje, hij droeg de verantwoordelijkheid. Niet zijn vriend. Hij was de jongen al genoeg verschuldigd, door haar onder zijn dak te laten wonen en hem voor haar te laten zorgen. Angel was geen makkelijk persoon, ze was de koppigheid zelve en wilde altijd haar zin hebben. Die ze meestal op haar eigen, soms wat achterbakse manier, ook daadwerkelijk wist te krijgen. Hij schudde zijn hoofd, alvorens zijn gedachten verder af zouden kunnen dwalen. "Ik ben Serena." Stelde het meisje zichzelf voor, zijn voorbeeld volgende. Hij glimlachte even naar haar, herhaalde haar naam enkele malen in zijn hoofd. Zodat hij hem niet zou vergeten, al verwachtte hij niet dat dit snel zou gebeuren. Serena was niet het soort meisje dat je snel vergat. Ze was het type meisje, die een zekere indruk op je achterliet en die er voor zorgde dat je je af ging vragen waarom je ook al weer een relatie was begonnen. Althans dit was bij hem het geval, iets wat hem lichtelijk irriteerde aangezien hij tot nu toe nog geen spijt had gehad van zijn keuze. En hij wou niet dat dit zou veranderen. Hij hield van Iana, en hij laatste wat hij wilde was haar pijn doen. Maar toch, de verleiding om te vervallen in zijn oude patroon was groot. "En, ben je al lang in Santa Monica, Nick?" vroeg ze hem, hij haalde zijn schouders op. “Dat licht eraan wat je lang vind, ik ben hier nu ongeveer anderhalve maand, maar ik ben hier al eerder een kleine maand geweest.” zei hij, met een grijnsje. “En jij? Ben je hier al lang?” vroeg hij, keek haar voor een moment vragend aan. Waarna hij haar voorbeeld volgde en rustig begon te lopen. Zijn ogen dwaalde langs de verschillende winkels, die aan weerzijde van de straat stonden. Opzoek naar een plek waar ze iets zouden kunnen drinken, uiteindelijk viel zijn oog op een cafeetje. Hij hield halt, keek even naar Serena op wiens gezicht een charmante glimlach stond. Ze was echt knap. “Zullen we hier wat drinken?” vroeg hij, haar met een glimlach aan kijkend. Ze bevonden zich nog altijd wat afgezonderd van de mensen massa, en zouden hierdoor hoogstwaarschijnlijk ook niet als hinderlijk worden beschouwd.

Terwijl ze samen met Nick verder liep gaf hij antwoord op haar vraag, zeggende dat hij hier nu ongeveer anderhalve maand was. "Nee, dat vind ik niet echt lang." antwoordde ze lachend, waarna ze zonder schaamte haar blik over zijn gezicht liet glijden. "Ik dacht al dat jij me bekend voor kwam." voegde ze er vervolgens met een glimlach aan toe. Waar ze hem precies gezien had wist ze niet, dat kon overal zijn geweest, maar van het feit dát ze hem gezien had was ze heel zeker. Hij had het soort uiterlijk dat je niet snel vergeten zou, en Serena's vreemde gave om iedereen bij naam of uiterlijk te kennen werkte hier zeker aan mee. "Maar waarom was je hier al eerder een maand geweest? Op bezoek bij familie of om te kijken of het gebied wat voor je is?" vroeg ze vervolgens, met een nieuwsgierigheid in haar stem verborgen. Ja, deze jongen boeide haar, en waarom hij dat deed wist ze niet precies. Hij had misschien iets geheimzinnigs, of was het de vreemde connectie die ze dacht met hem te hebben?
"Redelijk lang. Ik ga in de vakanties terug naar mijn vrienden en familie in New York maar ik geloof dat ik hier al meerdere maanden ben. Ongeveer zes nu, denk ik." antwoordde ze op zijn vraag, terwijl haar gedachtes onbewust teruggingen naar haar vrienden die hun normale leventje verder leefden in New York. Als Blair en zij niet een eeuwige ruzie hadden gehad en deze school niet beter was dan de vorige dan was ze daar gebleven, dat was zeker, en haar vrienden hadden haar meerdere keren verteld dat de school niet hetzelfde was zonder haar. "Ik vind het prima." zei ze schouderophalend, waarna er een klein grijnsje op haar gezicht verscheen. Ze ging op een stoel zitten en legde haar tas naast haar neer op de grond, ervoor zorgend dat ze er een oogje op kon houden zodat niemand het kon stelen. "Maar waar kom je vandaan? Je hebt een licht accent, of vergis ik me nu?" vroeg ze met een glimlach, om het gesprek op gaande te houden. Niet dat ze verwachtte dat dit dood zou lopen, zeker niet met een jongen die een flotte babbel had, net zoals Serena had.

"Nee, dat vind ik niet echt lang." zei Serena lachend, hij grijnsde onwillekeurig. Ze had een leuke, aanstekelijke lach. "Ik dacht al dat jij me bekend voor kwam." voegde ze er aan toe. Waarschijnlijk had hij haar dus echt een keer eerder gezien, al verbaasde het hem dat hij zich niet meer kon herinneren wanneer. Zolang was hij hier nog niet, en ondanks het feit dat hij al veel mensen had gezien zou hij zich een meisje als Serena wel beter moeten kunnen herinneren. Het kon natuurlijk zijn dat hij haar een keer in een flits had gezien, zonder haar echt goed te bekijken. Maar ergens had hij het idee dat dit het niet was. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn blik weer op Serena. "Maar waarom was je hier al eerder een maand geweest? Op bezoek bij familie of om te kijken of het gebied wat voor je is?" vroeg ze, de nieuwsgierigheid die er verborgen lag in haar stem ontging hem niet. “Ik zat hier al op school. Maar mijn zusje had wat problemen dus ben ik teruggegaan, en ben ik bij haar gebleven tot het beter ging.” zei hij. Hij was niet van plan verder uit te weiden over de problemen van zijn zusje, dat was privé. Niet iedereen hoefde te weten hoe zijn leven in elkaar zat. "Redelijk lang. Ik ga in de vakanties terug naar mijn vrienden en familie in New York maar ik geloof dat ik hier al meerdere maanden ben. Ongeveer zes nu, denk ik." zei Serena, hij grijnsde even naar haar. “Dan is anderhalve maand inderdaad kort.” zei hij. “Waarom ben je naar Santa Monica gegaan?” vroeg hij, terwijl hij haar voor een moment nieuwsgierig aan keek. "Ik vind het prima." zei ze schouder ophalend, waarna ze op een stoel ging zitten. Hij ging op de stoel tegenover haar zitten. "Maar waar kom je vandaan? Je hebt een licht accent, of vergis ik me nu?" vroeg ze. “Ik kom uit Sicilië, Palermo om precies te zijn.” zei hij met een grijnsje. “En jij komt dus uit New York?” vroeg hij, waarna hij zijn ogen op de serveerster richtte die halt had gehouden bij hun tafeltje. “Kan ik jullie helpen?” vroeg ze, terwijl ze hen met een beleefde glimlach aankeek. “Voor mij een cola.” zei hij, vragend keek hij Serena. De serveerster had onderhand iets op haar notie blokje gekrabbeld en wachtte nu geduldig tot Serena haar besteling zou doen.

Het was geen bezoek bij zijn familie en hij was hier ook niet eerder heen gegaan om te kijken of de school, en met name het gebied, wat voor hem was. Blijkbaar zat hij hier al eerder op school en was hij teruggegaan naar huis omdat zijn zusje problemen had. "Dat is lief van je. Je ziet niet vaak dat een broer zoiets voor zijn zusje doet." glimlachtte ze naar hem. Natuurlijk brandde er nieuwsgierigheid naar haar, nieuwsgierigheid over de vraag waarom zijn zusje problemen had, maar de toon waarop de jongen sprak vertelde haar dat ze er niet verder op in moest gaan. Alsnog draagde het feit dat hij niet in detail trad en het woord 'problemen' allesomvattend was zeker zijn steentje bij aan haar nieuwsgierigheid. Ook vroeg ze zich af waarom de ouders van hem en zijn zusje het probleem dan niet op hadden kunnen lossen. Natuurlijk zou zijzelf (als ze een broer had gehad) het liefst haar familie om zich heen hebben als ze problemen had, maar tegelijkertijd zou ze niet egoïstisch willen zijn en aan haar broer willen vragen of hij terug naar huis kwam. Dan zou ze genoegen met haar ouders nemen. Of zouden de ouders van Nick en zijn zusje juist het probleem zijn? Of hielden de ouders van Nick en zijn zusje zich op de achtergrond, misschien werden ze er bewust buiten gelaten? Of hadden ze zelfs helemaal geen ouders meer? Er waren zo veel mogelijkheden.. Serena wist tenminste zeker dat ze voor geen verrassing kwam te staan als hij het haar ooit zou vertellen: ze had zo ongeveer iedere mogelijke optie gehad.
"I guess." zei ze, niet met de bedoeling kortaf te zijn, terwijl ze haar schouders ophaalde. "Ik had wat problemen op mijn oude school. Mijn beste vriendin wilde constant de strijd om 'queen bee' met me aan gaan, ik ben weggegaan voordat het uit de hand zou lopen en onze vriendschap verpest zou worden. Ook hebben aardig wat succesvolle mensen hier op school gezeten en stiekem ben ik hier ook heen gegaan omdat je hier zo goed uit kan gaan. En het strand, ik hou ervan om op het strand te liggen. In New York hadden we alleen een park met een meer en een paar zwembaden." zei ze lachend. "Genoeg reden dus voor mij om hier naar toe te gaan." concludeerde ze met een glimlach, terwijl ze met een hand door haar haren ging die hierna weer terug op haar schouders vielen.
"Ja," zei ze, ze zaten ondertussen op het terrasje, "wel twee verschillende werelden hè?" zei ze, waarna ook zij de serveerster aankeek. "Earl Grey thee, asjeblieft." zei Serena tegen het meisje, waarna ze even naar Nick glimlachtte. Hij was echt aardig.. Hij was het soort type jongen waar je nooit boos op kon worden en waar je 's nachts tegenaan in slaap kon vallen met de zekerheid dat hij er nog was als je wakker werd.

"Dat is lief van je. Je ziet niet vaak dat een broer zoiets voor zijn zusje doet." glimlachte Serena, hierin kon ze nog wel eens gelijk hebben. Maar de relatie van Nick en Angel, was anders dan de meeste broer en zus relaties. Hij had sinds zijn moeders dood voor zijn zusje gezorgd, en ook daarvoor had hij dit vaak gedaan. Aangezien zijn moeder zich niet echt om het welzijn van haar kinderen leek te bekommeren, voor haar was niks belangrijker dan haar drugs. Drugs die haar uiteindelijk fataal waren geworden, eigen schuld. Hij had het eigenlijk altijd als vanzelfsprekend gezien, dat hij degene was die voor Angel moest zorgen. Wie anders? Ze hadden geen verdere familie, of beter gezegd ze kende hun verdere familie niet. De ouders van zijn moeder waren zover hij wist beide overleden, en naar zijn weet was ze enigs kind. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, wetend dat hij als hij door zou gaan op deze gedachtes hij uiteindelijk op de vraag uit zou komen die de laatste tijd naar zijn mening te vaak in zijn gedachten rond zweefde. Een vraag, waarop hij het antwoord niet eens wou weten. Hij wou niet weten wie zijn vader was, wat hij wist was genoeg om te weten dat hij niks met die vent te maken wou hebben. Het was een hoerenloper, en hij had een vreselijke hekel aan dergelijke mensen. Dagelijks had hij ze gezien, telkens kwamen ze bij hen over de vloer. Hij vroeg zich af hoeveel van hen zich er van bewust waren dat het enige wat zijn moeder met het geld kocht dat ze verdiende drugs was. Alvorens zijn gedachten zijn humeur konden verpesten richtte Nick zijn aandacht weer aan Serena. Hij was er blij mee dat ze niet verder vroeg, kennelijk was de toon die zijn stem had gehad haar niet ontgaan.
Met een glimlach op haar gezicht somde Serena de redenen op waarom ze naar Santa Monica gekomen was, alles bij elkaar op geteld was het een redelijke lijst. “Wat is Queen bee?” vroeg hij, een grijnsje speelde op zijn lippen. Misschien dat het een domme vraag was, maar op zijn school hadden ze niet iets dergelijks gehad als Queen bee. Hij nam aan dat de strijd die Serena’s vriendin met haar aan was gegaan, om populariteit ging. Althans, dat leek hem het meest logisch. Onder andere omdat Serena hem een populair type leek, hij was er zeker van dat de jongens met bosjes voor haar. En door haar vlotte babbel en spontaniteit maakte ze waarschijnlijk snel vrienden. Ze was het soort meisje dat je wel aardig moest vinden, het was gewoon onmogelijk haar niet te mogen. Nick knikte, maar wachtte met zijn reactie tot Serena haar bestelling had gedaan. “Ja, zeker.” zei hij met een glimlach. Ook op Serena’s gezicht stond een glimlach, en hij kon niet ontkennen dat ze één van de knapste meisjes was die hij tot nu toe in Santa Monica had gezien. “Doe je aan een sport?” vroeg hij, waarna hij zijn ogen voor een moment op de serveerster richtte die hun drankjes kwam brengen. “Dank je.” zei hij, met een glimlachje tegen haar nadat ze glazen op hun tafeltje had gezegd. Vervolgens richtte hij zijn ogen weer op Serena, nam een slokje van zijn cola.