Fitnesszaal

Monica had geen atletiekbaan, nog zo'n tegenvaller toen ze hier kwam. Fay liep op hoog niveau mee op de 1500 meter, de 3000 meter en de 5000 meter. Op Pacific werd ze door sportgenoten gekscherend tweede genoemd. Dat kwam vooral omdat ze totaal geen eindsprint in haar benen had, maar wel goed een hele wedstrijd hetzelfde tempo kon hanteren. Als iemand op dat tempo mee kon en nog enigszins een eindsprint had werd Fay dus tweede. Ze won niet vaak, maar dat maakte de keren dat ze won mooier. Ze dacht erover om zich bij een privé vereniging aan te sluiten, maar dat deed ze niet. Het leuke aan de atletiek vond ze juist het schoolverband, mensen eruit rennen van andere scholen om zo de eer van jouw school hoog te houden.
Fay rende nu al zo'n zeven minuten op haar tempo van de 3000 meter en merkte dat ze het nog lang niet verleerd was. Ze liep makkelijk, misschien wel makkelijker dan eerder. Kwam dat door de woede tegen haarzelf? Ze vroeg het zichzelf wel eens af, maar kon nooit een antwoord bedenken. Fay wist wel dat als de tegenstand niet extreem in vorm was, dat ze vandaag iedereen eruit kon lopen.

Justin liep de fitnesszaal binnen. Hij had een joggingbroek en een simpel wit shirt aan die zijn spieren accentueerde. Hij kwam hier echter alleen om wat te trainen sindsdien hij gestopt was met voetbal. Voetbal begon saai te worden, vond hij, en hij moest toch iets doen om zijn spieren te behouden? Hij oefende met gewichten en ging nu dus ook de loopband proberen. Hij had niet echt het idee dat het hem goed zou afgaan. Waarschijnlijk zou hij na twee minuten rennen op de band er weer afgaan en iets anders gaan doen maar toch zou hij het proberen. Misschien kon hij het wel goed. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht. Natuurlijk kon hij het niet, hij deed het ook alleen maar om in vorm te blijven.
Even keek hij rond in de hoop dat er nog een lege loopband zou zijn. Tot zijn verbazing waren er nog een hele boel loopbanden vrij, allemaal stonden ze op een rij. Justin liep ernaartoe en zijn aandacht ging naar een blonde meid die al een tijdje op de loopband zat te rennen. Justin herkende haar niet. Ze was vast nieuw.
Justin liep naar de loopband die naast de loopband van het meisje stond en stelde hem in en begon te rennen. Even keek hij naar de meid op de loopband naast de zijne. ‘Hey,’ begroette hij het meisje en hij zette zijn loopband een tikje sneller zodat hij wat harder moest rennen om niet op zijn bek te gaan. Nu kwamen die voetbaltrainingen toch nog van pas waarbij hij rondje om het voetbalveld had moeten rennen…

Een jongen naast hem startte ook de loopband. Een geval van vooral zichzelf heel knap vindend. Dat maatje S T-shirt had van Fay ook wel L mogen zijn, zou een stuk socialer staan. Fay zelf droeg een losse zwarte trainingsbroek en een kort wit spaghettibandjes-topje. Hij begroette haar netjes, maar het meisje vond net dat ze een mooie tijd aan het neerzetten was. Over een kleine honderd meter had ze namelijk de drie kilometer bereikt, ze schroefde de loopband -die al een stuk sneller stond dan die van de jongen naast haar- nog met één tikje op de plusknop op. Ze zag de meters op het schermpje voorbij vliegen in groene digitale cijfers. 2993, 2994, 2995, 2996... Op de drieduizend ramde Fay totaal buitenadem op de rode knop die het apparaat in enkele seconden uit zette. Hijgend werpte het meisje nog één blik op het schermpje en zag dat ze in 8 minuten en 41 seconden een toptijd voor haar kunnen had neergezet. Op de atletiekbaan zou ze vandaag onverslaanbaar zijn geweest, vandaar dat ze nu alleen nog maar meer baalde van het feit dat Monica geen atletiekbaan had.
''Hey...'' zei het meisje die hijgend op de loopband ging zitten en omhoog keek naar het S shirtje. ''Sorry... Ik was... net met.. met een goe.. goede tijd bezig...'' zei ze stokkerig omdat ze steeds even adem moest halen.

Het leek alsof het meisje hem negeerde. Beledigd keek hij voor zich uit en rende hij weer verder op de band. Hij hield er niet van om genegeerd te worden. Stiekem keek hij vanuit zijn ooghoek naar de snelheid en de tijd op de loopband van het meisje. Die cijfers waren hem net iets te hoog en hij keek weer snel voor zich. Hij kon beter weer met gewichten gaan trainen. Dit werd niks…
Hij zuchtte even kort en zag dat het meisje haar loopband uitzette en daarop ging zitten en hem begroette. Nu was hij opeens wel goed genoeg? Even snoof hij en keek hij weer voor zich uit terwijl hij rustig verder rende op zijn loopband die veel minder hoog was ingesteld als de loopband van het meisje die nu uitstond. De stem van het meisje brak hem uit zijn gedachten en hij keek even naar haar en luisterde naar de woorden die ze stokkerig uitsprak. Hij haalde even zijn schouders op en zette zijn loopband uit. ‘Ik zag het,’ antwoordde hij droog en hij keek de andere kant op. Alsnog vond hij het niet leuk dat hij de eerste keer genegeerd was.
Na een tijdje keek hij naar het meisje. Zijn geïrriteerde bui was over. ‘Je bent er veel beter in dan ik,’ zei hij om de stilte te verbreken en hij liet even kort een grijns zien die duidelijk maakte dat hij weer in zijn goede humeur zat. Hij moest steeds naar beneden kijken om haar aan te kunnen kijken of zelfs maar naar haar te kijken dus ging hij ook maar op de loopband zitten zodat ze ongeveer op dezelfde hoogte waren en niemand een pijnlijke nek kreeg. ‘Ik ben Justin,’ stelde Justin zich voor aan het meisje. Dat leek hem wel zo beleefd…

Fay greep naar een fles spa blauw naast haar loopband, tussen die van haar en die van de jongen. Het kon haar even niet schelen dat ze nu binnen was, dus in plaats van netjes een slokje te nemen gooide ze de halve inhoud over haar hoofd. Na een inspanning was dit een verfrissend ritueel voor Fay die ze niet uit handen gaf door haar schoolswitch.
Het meisje wreef wat water uit haar gezicht en kwam zo rustig op adem. Nogmaals keek ze naar boven, naar Justin zoals hij zich voorstelde. Hij merkte heel slim op dat Fay het een stuk beter afging, wat niet logisch was aangezien ze al vanaf haar achtste in wedstrijden mee liep. Ze liet één mondhoek omhoog komen en zei neutraal ''Klopt...''
Fay zette het water aan haar lippen om het overige water door haar keel te laten glijden. Dit lukte haar binnen enkele seconden. De hardloopster stond op en greep de handdoek van de leuning van de loopband en droogde haar gezicht hiermee iets af. ''Mijn naam is Fay...'' zei ze vervolgens op een stuk vriendelijkere toon. Ze was niet van plan nog veel langer te blijven, ze kon daarbij ook niets dan flink hard lopen, plus ze was kapot.

Justin keek het meisje gek aan toen ze haar halve flesje water over haar hoofd leeggooide. Even staarde hij haar verbaasd aan. Het was waarschijnlijk een verfrissend iets want het leek net alsof het meisje het niet eens doorhad. 'Is het hier gewoon om water over je hoofd te gieten na een inspanning?' vroeg hij meer aan zichzelf dan aan het meisje. Kort fronste hij zijn wenkbrauwen. Zoiets begreep hij niet. Nou ja, hij begreep zoveel dingen niet dus ontspande hij zijn gezicht weer zonder er verder veel over na te denken... Het meisje stelde zichzelf voor als Fay. Fay... Hij herhaalde de naam een paar keer in zijn hoofd om het niet te vergeten.
'Zo, Fay, zit je ook op Monica High?' vroeg Justin aan het meisje en even liet hij een glimlach zien waardoor zijn witte tanden enkele seconden ontbloot werden en Fay kon genieten van zijn stralend mooie glimlach waar iedereen jaloers op kon zijn. Justin grijnsde even door zijn domme gedachtens en schudde onmerkbaar zijn hoofd en ontspande zijn gezicht weer. Hij moest normaal doen anders rende dit grietje dalijk gillend weg. Niet dat hij dat erg zou vinden, hij zou het zelfs grappig vinden maar hij moest toch ooit eens nieuwe vrienden maken? Hij wreef even over zijn arm en keek naar Fay. Zijn ogen straalde nieuwsgierigheid uit terwijl hij naar haar keek. Hij was iets te nieuwsgierig. Dalijk maakte hij haar nog bang. In zijn gedachten grijnsde hij eventjes...