Help?

Eindelijk, ze was er. Sawyer was in de slaapvertrekken. Nou, bij de slaapvertrekken. Ze had haar eigen kamer nog niet gevonden, ze wist enkel dat ze het nummer honderdzevenentwintig op haar papiertje had staan. Ze was naar Monica gekomen vanuit Maidenhead. Ze ging naar Sillicen High School, waar ze cheerleader was. Ze was aanvoerder geweest, maar dat was veranderd. Dat was niet het enige, ze had een hele nieuwe school. Het enige wat ze wist was dat ze in kamer honderdzevenentwintig thuis hoorde en dat ze bij de cheerleaders zou horen.

Ze zette haar iPod uit en keek even rond. Twee lange gangen stonden links en rechts van haar. Ze besloot naar de rechter kant te gaan, omdat die kant de cijfers minder werden, vanaf tweehonderd. Ze stapte rustig verder en probeerde haar blik op de cijfers te richten. Maar hoe vaker ze ernaar keek hoe minder het leek te kloppen. Ze draaide zich om naar de andere kant van de gang. Toen pas merkte ze een nieuwe gang op, die meer cijfers van de goede "kant" leek te hebben. Ze liep daar toen ook maar weer naar binnen. "Shit," mompelde Sawyer toen zachtjes. Ze had geen idee waar ze heen ging. Waarom maakte ze het haar ook zo ingewikkeld?
Ze stopte en liet haar arm zakken. Het papiertje zat nog in haar hand geklemd. "Shit.." herhaalde ze, zachter dan daarvoor. Het papiertje werd wat steviger in haar hand gedrukt terwijl ze om keek of er niemand was die haar kon helpen.

Kiara liep vrolijk door een van de gangen. Om haar schouder hing een sporttas met daarin haar cheerlead tenue en haar rood met witte pompons. Haar ogen waren gericht op het schermpje van haar mobiel. Ze had een sms. Nieuwsgierig keek ze wie de afzender was. Een oude bekende. Ze rolde met haar ogen en gooide haar mobiel in haar sporttas. Ze had echt geen zin in die onzin.
Ze keek weer voor zich en zag op een paar meter afstand een meisje staan die om zich heen keek. Kiara keek even naar haar. Het meisje kwam haar niet bekend voor en was vast nieuw, of zeer onbekend. Kiara liep naar het meisje toe en glimlachte even vriendelijk waardoor haar witte tanden even ontbloot werden. 'Hoi.' begroette ze het meisje toen ze dichtbij genoeg stond om een conversatie te kunnen hebben waarbij je niet hard hoefde te praten. Ze bekeek het meisje even grondig en merkte op dat een papiertje in haar hand zat gedrukt. 'Ik ben Kiara.' stelde ze zichzelf voor toen ze klaar was met het meisje grondig bekijken en ze zette weer diezelfde vriendelijke glimlach op. Even vroeg Kiara zich af of dit meisje een sport deed, en zo ja, of ze ook in het cheerteam zat. Bij die gedachte krulden Kiara's mondhoeken even omhoog. Na een poosje bedacht ze zich dat het meisje misschien haar kamer zocht en verdwaalde door alle gangen en de vele kamers. 'Eh... Zoek je iets?' vroeg Kiara een beetje aarzelend en haar ogen waren een moment gericht op het papiertje die het meisje nog steeds stevig in haar hand vasthad, om beleefd te doen richtte ze haar ogen weer op het gezicht van het meisje en dan vooral op haar ogen. Dat was namelijk beleefd...

"Hoi." Sawyer kwam weer even op aarde en keek het meisje aan. Ze had een perfect witte glimlach en blonde haren. Snel liet ze haar ogen op haar tas vallen. Duidelijk een cheerleader. Ze keek weer omhoog. "Hi." zei ze toen terug. Ergens schaamde ze zich voor haar Engelse accent, maar aan de andere kant had ze er ook wel mee leren leven. Toch keken sommige raar op als ze haar stem hoorde.
Al gauw stelde het meisje zich voor als Kiara. Ze vond het eng hoe ze werd aangestaard, maar ze wist tegelijk dat zij hetzelfde deed. Het was beleefd om de ander in zijn of haar ogen aan te kijken als hij of zij tegen je praatte. "Ehm, Sawyer, aangenaamd."

"Eh... Zoek je iets?"

Een kleine stilte viel. Ze zocht iets, maar wist het meisje dan waar ze moest zijn? Ze lijkt hier de weg toch te kunnen vinden, of niet soms? Ze knikte even in zichzelf terwijl haar aandacht zich weer op Kiara vestigde. Ze rolde haar arm uit en hield haar het papiertje voor.
"Ja, ik zoek kamer honderdzevenentwintig. Weet jij misschien waar die ligt?" vroeg ze toen aan het meisje. Haar toon was vriendelijk, ze was al blij genoeg dat Kiara haar wou helpen.

Kenneth had zijn normale kleren weer aangetrokken. Een zwarte jeans broek met daar boven aan zijn rood witte trui. Vandaag had hij training normaal gezien. Al had hij niet echt zo gek veel zin aangezien hij gisteren onderuit was getrapt door een van zij teamgenoten en hij nu veel te veel last had van zijn knie. Ach ja. Waarschijnlijk zou hij straks toch op het veld staan, dat was iedereen immer al gewend van hem. Rustig deed hij zijn zwarte afgesleten All Stars aan en wandelde naar de deur. Even keek hij nog om. De kamer was een rommeltje, weer al. Opruimen gebeurde hier niet echt vaak als het aan hem lag. Vanuit kamer honderd eenentwintig kwam een jongen met ravenzwart haar en een iets wat lichtere huid dan de normale jongens die je hier tegen kwam. Rustig keek hij hen beiden aan en glimlachte wat verward. Eentje was duidelijk nieuw, en hij kwam juist op tijd buiten om te horen dat ze van Engeland kwam. Vast zo'n student van dat Sillicen High. Ach, hij kon maar best gedag zeggen tegen hun. 'Jow, euhm ik ben Kenneth.' Zei hij maar tegen beide meisjes. Wist hij veel wat hij moest zeggen tegen hun. En in gesprekken openen was hij niet echt super goed. Simpel weg omdat hij veel te bang was, tenzij je met diegene over de sport die diegene deed kon praten. Maar die twee zagen er niet echt uit als voetballers, dus dat maakte het moeilijker voor hem.

Het meisje had een Engels accent dat Kiara nog niet zo vaak gehoord had hier, op Monica High. Ze had zo'n zelfde soort accent vaak genoeg gehoord om het meisje niet gek of verbaasd aan te kijken.
Het meisje heette Sawyer. Althans, ze zei dat ze zo heette. Kiara geloofde haar wel, ze zag er namelijk niet uit als iemand die voortdurend loog en dan ook zelfs loog over haar eigen naam. Als teken dat Kiara het gehoord had glimlachte ze nogmaals. Er viel een kleine stilte waarna Sawyer antwoordde dat ze haar kamer zocht. Kamer 127.
Even dacht Kiara na waarbij haar wenkbrauw fronsten. Na een tijdje ontspande haar gezicht weer en keek ze het meisje met een glimlach aan. Met haar hoofd knikte ze als antwoord op de vraag. 'Je moet hier rechtdoor.' begon Kiara uit te legen en ze maakte gebaren met haar handen terwijl ze sprak, 'En dan linksaf. Dan kom je weer in een gang, nogal logisch, hé? En dan is je kamer aan de... Ehm, linkerkant als ik het goed heb.' Kiara was trots op haar mooie routebeschrijving, aangezien ze een slecht richtingsgevoel had, en haar mondhoeken krulden een tikje naar boven. Het was nog net geen glimlach.
'Denk je dat je het kunt vinden?' vroeg Kiara aan Sawyer. Wachtend op antwoord frummelde Kiara aan het mooie sieraad dat om haar pols zat. Het mooie armbandje van Jacob had ze bij elke outfit aan waarbij het mooi stond, net als vandaag. Toen Kiara op keek besloot ze dat ze best mee kon lopen met het meisje aangezien ze alle tijd had om te gaan trainen en dit buiten de vaste trainuren viel. 'Ik kan met je meelopen zodat je niet nog een keer aan iemand de weg moet vragen.' stelde Kiara vriendelijk voor en kalm wachtte ze op antwoord van Sawyer. Zelf verdwaalde ze altijd als ze de weg zelf niet precies wist dus hulp vond ze zelf wel handig bij het vinden van de weg…
Plotseling weerklonk er een stem van een jongen. Kiara keek een beetje verbaasd zijn kant op en hij stelde zichzelf voor als Kenneth. 'Hoi, Kenneth. Ik ben Kiara.' stelde ze zich met een glimlach aan de jongen voor, net zoals ze dat bij Sawyer gedaan had. Het zag er vriendelijk uit. 'En dit is Sawyer.' stelde Kiara het meisje naast haar voor, ze was gewend om het woord te hebben aangezien ze veel praatte. Alweer speelde diezelfde glimlach rond haar lippen.

"Je moet hier rechtdoor." zei Kiara. Sawyer duwde het papiertje snel in haar zak, zodat ze er niet zo bij stond te treuzelen. Ze volgde Kiara's uitleg wat onnozel, ze begreep er maar weinig van. Ze maakte allerlei gebaren met haar handen, zoals de meeste mensen deden als ze iemand de weg aan het wijzen waren. Kiara legde uit dat ze linksaf moest, met een simpel gebaar. Zoals vanzelf sprekend was zei ze dat ze op de gang moest zijn als ze linksaf ging. En vanaf daar was het de kamer aan de linker kant. Althans, dat dacht het meisje.
"Moet lukken." antwoordde Sawyer na de uitleg van Kiara en de vraag of ze dacht of ze het kon vinden. Kiara zat wat aan een armbandje dat ze rond haar pols had. Van een vriend? Van haar vader of moeder? Van haar oma? Gevonden? Gekocht? Ze keek snel terug. "Dat hoeft niet, ik kan het denk ik wel vinden." zei ze toen met een kleine glimlach rond haar mond.

"Jow, euhm ik ben Kenneth." zei een jongen. Een nieuwe stem. Ze keek om en zag een jongen met zwarte haren en versleten All Stars tegenover haar staan. Kiara stelde zich als eerste voor. Sawyer's ogen keken even naar de jongen, Kenneth. Ze was te verlegen om nog wat te zeggen tegen hem. Ze praatte sowieso weinig tegen jongens, dat vond ze doodeng. Op haar oude school sprak iedereen haar aan en maakte ze op die manier vrienden. Maar eigenlijk was ze alleen voor haar cheer-squad een beetje spontaan en nam ze de leiding.
"En dit is Sawyer." stelde Kiara haar toen voor. "H-h-hallo." bracht ze er wat onnozel uit. Al meteen had ze spijt dat ze überhaupt wat had gezegd.

Sawyer zei dat het wel moest lukken om de kamer te vinden. Kiara glimlachte even. 'Oké dan, maar geloof me: toen ik hier voor het eerst was had ik er langer dan een uur over gedaan om mijn kamer in mijn eentje te vinden.' zei ze tegen het meisje en ze knipoogde even. Het was goed bedoelde raad, misschien een tikje overdreven maar wel voor een deel waar. Ze had er de eerste keer erg lang over gedaan. Haar mondhoeken krulden omhoog. Nu kon ze er tenminste een beetje om lachen maar toen... Even schudde ze onmerkbaar haar hoofd en keek ze weer naar Sawyer. 'Ik kan nu nog meelopen.' bood Kiara nogmaals aan, voor de laatste keer, en ze wachtte geduldig...
De jongen die zich als Kenneth had voorgesteld had al een tijdje niets gezegd en nu pas begon Kiara hem goed te bekijken. Hij was best groot, had een lichte huid en hij had een donkere kleur haar. Zijn versleten schoenen pasten - waarschijnlijk - bij hem maar zorgden voor een afknapper bij Kiara. Ze hield niet van versleten schoenen of kleren, ze vond het er vaak onverzorgd uitzien. Snel wendde ze haar blik van de schoenen van Kenneth af, ze was nog niet in staat een stralende maar volledig onechte glimlach te produceren dus deed ze dat ook niet. Ze keek Sawyer en Kenneth een beetje aan en frummelde aan haar armbandje totdat een van de twee iets ging zeggen. Als ze ooit iets gingen zeggen...
'Sawyer, heb je al veel van Santa Monica gezien?' vroeg Kiara vriendelijk om de stilte te onderbreken en te proberen een gesprek op gang te maken. 'Je moet echt eens naar het strand gaan. Leuke jongens hebben ze daar.' vervolgde ze vrolijk en meteen dacht ze even aan Jacob, daar had ze hem ontmoet. Haar mondhoeken krulden zich uit zichzelf omhoog in een echte glimlach toen ze even aan Jacob dacht. Zo snel als ze kon duwde ze die gedachten uit haar hoofd en keek ze de twee, Kenneth en Sawyer, even aan.

Kenneth keek hen beiden aan en fronste even. Kiara was naar zijn zin veel te spraakzaam, maar ja. Vriendelijk blijven dacht hij inzichzelf. Sawyer was immers nieuw. Toen die wat stotterend antwoorde keek hij haar vriendelijk aan. 'Hé, ik ga je huis niet opeten hoor. Maar goed aangenaam kennis maken.' Zei hij vriendelijk tegen hun. Rustig plaatste hij zijn schouder tegen de deurlijst en keek hen kalmpjes aan. 'Maar goed waarom deze kleine meeting voor mijn kamer als ik vragen mag?' Vroeg hij met een speelse grijns op zijn gezicht. Enkele mensen liepen hem voorbij die hem bergoete waar naar hij ook maar rustig naar knikte. Oké, dit was raar. Normaal spraken ze hem niet aan door zijn nogal andere uiterlijk. Aangezien hij toch helemaal vol stond onder de tatoeages werd hij niet echt gezien als een van de normaalste jongens hier op school. Maar ja, hij trok het zich al jaren niet aan dus waarom zou hij nu gaan beginnen. Al snel hoorde hij Kiara wat zeggen over het strand en leuke jongens. Als je die blaaskaken leuk vind dacht hij er achter aan. De hatelijkste plek in heel Santa Monica, het strand.

"Oké dan, maar geloof me: toen ik hier voor het eerst was had ik er langer dan een uur over gedaan om mijn kamer in mijn eentje te vinden." Ze zette een kleine glimlach rond haar mond, maar iedereen kon zien dat ze er niet veel zin in had. Ze schaamde zich nog steeds dood. Haar stotterende woorden vond ze daar reden genoeg voor.
"Hé, ik ga je huis niet opeten hoor. Maar goed aangenaam kennis maken." sprak Kenneth. Hij leek haar erg vriendelijk, maar toch kon ze het niet over haar lippen brengen nog wat te zeggen. Bovendien leek hij nu door te hebben dat ze wat verlegen was. Kiara was eigenlijk best wel anders dan haar, maar ook wel aardig. Toch was ze wel erg spraakzaam, iets wat Sawyer niet was. Ze knikte even wat afwezig tegen Kenneth.

Kenneth vroeg wat ze voor zijn kamer deden. "Euh, nou," ze stopte even en slikte toen. Leuke jongens, het was onmogelijk om tegen ze te praten. "Ik kreeg net.. aanwijzingen.. over waar mijn kamer was." Ze wist niet echt hoe ze Kiara's woorden moest noemen, maar ze wist wel waar ze nu heen moest. Weer terug naar die gang en dan aan de linker kant.
Kiara vroeg of ze al veel van Santa Monica had gezien. "Nou, nee.. Ik heb niet zo veel van Santa Monica gezien." sprak ze eerlijk. Opeens begon Kiara over leuke jongens waardoor ze zich nog wat meer opgelaten voelde. "Ik zal het maar van je moeten aannemen," zei ze aarzelend. Eigenlijk ging het haar niet zo om hoe de jongen eruit zag, maar meer om wat in de verpakking zat. Ze zweeg, ze geloofde toch niet zo in de liefde. Het was niet voor haar bedoeld.

[ Geen inspiratie ~__~ Maar moest reageren van iemand [zonder namen te noemen (a')] ]

Kiara glimlachte even, Sawyer had haar hulp dus niet nodig. Nu kon Kiara meteen gaan trainen. ''Oké, ga maar gauw naar je kamer toe.'' zei ze daarna tegen Sawyer. Het meisje praatte niet veel en was waarschijnlijk erg verlegen maar toch wel aardig. Althans, zo kwam ze tenminste over. ''Ik zie je wel weer. Doei Swayer. Dag Kenneth.'' zei ze tegen de jongen en het meisje en een glimlach sierde haar gezicht terwijl ze haar hand ophief en even zwaaide. Iets was ze vaak deed als ze afscheid van iets of iemand nam.
Ze wilde zich net omdraaien toen ze besloot Sawyer nog even succes te wensen. ''Nog succes met het vinden van je kamer, Sawyer.'' zei Kiara aardig en ze knikte even naar het meisje. Op haar gezicht stond een grijns getekend die weer verdween zodra ze zich omdraaide en naar buiten liep. Op weg naar ''Winged Gymnasium'' waar het cheerteam – waar Kiara ook in zat - trainde. Een laatste keer keek ze even over haar schouder en glimlachte ze. Ze had zo het gevoel dat Sawyer de kamer die ze zocht wel kon vinden…