Wrak

Esmira liep het plein op. Ze had haar handen in de broekzakken van haar spijkerbroek gestopt. Haar gympen maakten een slof geluid op de tegels, ze deed geen moeite ze goed op te tillen. Ze had haar grijze ogen neergeslagen en keek naar haar voeten, die maar langzaam vooruit kwamen. Ze leek net een ingestort hoopje mens, niet echt een goede eerste indruk voor anderen. Ze wist het maar het kon haar niet zo veel schelen, deze hele school kon haar niks schelen. Ze was er alleen maar heen gegaan, omdat haar ouders zo aangedrongen hadden. "Liefje het zou je goed doen, zo tussen leeftijdgenoten." Dat was haar moeder maar blijven herhalen, totdat ze uiteindelijk toegaf. Ze had meer het idee, dat haar ouders gewoon van haar af wilden. Het was gewoon haar schuld dat haar broertje dood was, ze had hem niet zo veel over die stomme gevangenis moeten vertellen. Het waren maar verhaaltjes, verzinsels. Ze had kunnen weten dat dat een kind van 8 jaar had kunnen beïnvloeden. Er rolde zonder dat ze het echt door had een traan over haar wang. Hij bleef op haar lippen hangen en ze likte hem snel weg. Ja esmira handig, ga ook nog een potje lopen janken midden op een plein.
Ze tilde haar hoofd iets op om om zichheen te kunnen kijken. Er waren hier niet zo veel mensen en ze liep naar een hoekje van het plein. Ze liet zich op de grond vallen. Ze bedacht nog even dat haar broek zo wel is heel vies kon worden en de mensen hier haar raar konden vinden. Ze haalde haar schouders op, boeiend. Haar blond krullende haar viel voor haar ogen. Ze veegde het snel van haar gezicht en staarde voor zich uit. Ze sloot zich af van haar omgeving, van het idee dat ze hier zou moeten gaan wonen. Wat had ze hier te zoeken? Iedereen zou haar maar een dom wicht vinden, een ingestort wrak. Ze zuchte even, ach wat het kon haar toch niks schelen.

Een groep meisjes kwam over het schoolplein aangelopen, en wezen allemaal lachend naar Esmira. Ze maakten haar belachelijk en riepen gemene dingen naar haar, totdat achter hen de schaduw van Zena verscheen. Zena was een imponerende gestalte, en werd tegenwoordig op school gevreesd omdat ze aan het begin van dit jaar een jongen in elkaar had gerost omdat hij haar een 'hoer' had genoemd. Ze snoof, en duwde het groepje meisjes met twee armen uit elkaar. Haar blik was dodelijk, en ze leek er niet erg blij mee te zijn dat de meisjes er zo lang over deden om weg te gaan. Ze wilde net haar mond open doen om te vragen wie ze precies aan het pesten waren, maar Zena kreeg het meisje nét in het oog. Ze liep naar haar toe, en veegde het blonde krulhaar uit haar gezicht. De ogen van het meisje waren zo grijs als de lucht op een regenachtige dag, en dat liet Zena even schrikken. Je zag niet vaak van dat soort über-grijze ogen. Ze glimlachte toen vriendelijk, en veegde een traan van de van het meisje.
'Kom. Laat hun maar. Ik weet wel een plekje.' Zena pakte haar bij haar bovenarm, en leidde haar voorzichtig naar een hoekje van het schoolplein, vlakbij de parkeerplaatsen. Daar ging ze op een stoeprand zitten, en klopte op de rand naast haar. 'Kom zitten. Wat is er aan de hand?'

Ze hoorde hoe ze werd uitgelachen. Ze had ook niets anders verwacht, ze zag er vast belachelijk uit zo. Toen ze in San Francisco naar school was gegaan, was ze ook vaak genegeerd. Niemand bemoeide zich met haar en zij niet met hen. Ze was verlegen en trok zich graag terug, iets wat ze ook op dit moment probeerde. Het ging alleen mis want ze werd al uitgelachen. Ze legde haar hoofd op haar knieën en sloot haar ogen, ze zou wel wachten tot ze weg gingen. Ze tilde haar hoofd verschrikt op toen haar haren uit haar gezicht geveegd werden. Het meisje voor haar leek ook even van haar te schrikken, maar ze herstelde zich snel weer. Ze zag hoe het meisje glimlachte en haar tranen wegveegde, dus glimlachte ze stijfjes terug.
Ze liet zich meetrekken naar een hoekje op het schoolplein. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze hier mee aanmoest. Er deed een keer iemand aardig tegen haar en dat voelde apart. Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen. 'kom zitten. Wat is er aan de hand? hoorde ze haar vragen. Ze ging langzaam en aarzelend naast het meisje zitten. Ze liet haar blik naar het meisje glijden en keek haar aan. 'Ik voel me niet zo prettig hier, te veel mensen.' haar stem trilde. Ze ontweek wat er eigenlijk echt aan de hand was, niemand hoefde te weten waar zij schuldig aan was. Ze zouden haar daardoor vast nog meer een freak vinden. Ze vroeg niet naar de naam van het meisje net zo min als ze iets anders vroeg. Ze was niet spraakzaam en ze wist dat het meisje haar vast stom vond. Ze snapte al helemaal niet waarom ze naar haar toe gestapt was en het voor haar had willen opnemen, ze kon er gewoon niet bij.