Monica High vs. LA Galaxy [oefenwedstrijd]

Vandaag stond er een oefenwedstrijd op het spel. De kans voor Damian om zich te laten zien, het was dan ook een elftal van jongens die graag bij het voetbalteam wilden spelen maar zich eerst moeten bewijzen. Het zou Damian niks verbazen als hij het vandaag juist niet goed zou doen, maar hij wist dat hij het kon; anders zou je niet bij Arsenal spelen. De coach had vooraf gezegd dat winst vandaag niet belangrijk is, de tegenstander was een proffesioneel team uit Amerika; LA Galaxy. Het was gewoon een leuk wedstrijdje om de school te eren met haar 100-jarige bestaan. De grote sterren als David Beckham en Landon Donovan waren niet aanwezig, die zaten nu in Europa hun geld te verdienen. Damian vond dat zelf erg jammer, er was niks mooier dan als voetballer tegen zulke topspelers te mogen voetballen. Zeker nu ze ook nog is bij een club in de buurt spelen. Vooraf mocht al wel duidelijk zijn dat het team niet ging winnen, maar er waren natuurlijk wel kansen en het belangrijkste was om een leuke wedstrijd te spelen en niet alleen bang zijn voor de 'grote jongens.' Damian mocht vandaag wel op zijn lievelingspositie spelen, de zogenaamde nummer 10-positie. Op het middenveld spelend achter de spits in een vrije rol. Hierdoor kreeg hij veel de bal en was het aan hem om het tempo te bepalen en kon hij met steekpasses de spits alleen voor de keeper zetten.

In de kleedkamer was het erg onrustig. De meeste jongen waren erg zenuwachtig en wilden erg graag bij het team. Damian ook natuurlijk maar hij was wel het een en ander gewend op het gebied van voetbalwedstrijden. De aanvoerder van het team, de laatste man, sprak het team toe samen met de coach die daarna ook nog de tactiek uitlegde. Damian deed zijn shirt aan. Het mooie rode shirt waar met grote letters Monica High voorop stond en op de achterkant stond zijn rugnummer; 10. Het zou waarschijnlijk wel de laatste keer zijn dat hij dit nummer zou mogen dragen, het was eigenlijk al van iemand die al bij de selectie zat. De aanvoerder klopte Damian op zijn schouder en sprak hem toe; ''Houd het tempo hoog en geef veel steekpasses, onze spits is niet erg goed via de lucht. Daar ben jij voor, als er voorzetten komen ben jij de eerste man die moet koppen.'' Damian knikte, het was een rol die hij ook vaak bij de Arsenal-jeugd moest vervullen. Hij pakte zijn voetbalschoenen uit de tas en deed ze aan, ze waren nog mooi; maar voor hoe lang nog? Het waren zijn 'speciale' gouden schoenen. Ze waren voor hem gemaakt toen hij weg ging bij Arsenal als aandenken. Ze waren volledig goud met op de hak zijn rugnummer tien en op de buitenkant van de schoen stond zijn naam; Damian Johnson. Het was een eer voor hem om zulke schoenen te kunnen dragen, en nu nog hopen dat ze ook nog veel geluk konden brengen.

Damian liep samen met de rest van het team de kleedkamer uit en stond klaar in de gang en wachtte daarna op het seintje van de scheidsrechter. Normaal ging het nooit zo officieel maar omdat het vandaag toch een speciale wedstrijd was kwamen ze allemaal netjes in een rij het veld op met de scheids in het midden die de wedstrijdbal vasthield. Er was aardig wat publiek, maar de vraag was of die voor het team kwamen of omdat er een profclub kwam spelen. De scheidsrechter gaf het teken aan beide keepers en grensrechters. Het was kort stil in het stadion en een luidde piep was het vervolg. De scheidsrechter haalde het fluitje weer uit zijn mond en de wedstrijd was begonnen.

Zélie was van de partij. Zelf had ze al eens een wedstrijd gehad maar daar was ze geblesseerd geraakt. Nu had ze ook last en kon ze af en toe manken. Ze keek toe en zocht naar bekenden. Gelukkig waren deze niet dezelfde tegenstanders als bij haar. Ze wilde niet weer dezelfde jongen tegenkomen, nee niet weer. Ze keek rustig toe en wachtte geduldig af. Ze zat ergens vanonder en dichtbij de kleedkamers. Daar zat ze vaak voor als er bekenden waren. Dan kon ze na de wedstrijd ernaartoe gaan. Ze keek toe en zag dat de spelers het veld op kwamen. Al snel herkende ze Damian. Ze kende hem door Morzan. Ze zaten met zen drieën bij elkaar toen haar broer lastig deed. Ze zuchtte bij die vreselijke gedacht en slikte. Ze keek alweer naar het veld en wachtte geduldig af. Hopelijk zou Damian het natuurlijk goed doen. Ze glimlachtte even bij die gedachte. Vast wel. Ze wist bijna zeker dat hij goed kon voetballen. Hij had vast talent. Zélie hoorde al snel het fluitje en keek meteen naar het veld. De bal werd gespeeld en de wedstrijd begon. Ze volgde steeds de bal en af en toe Damian natuurlijk. Ze was ook om een andere reden naar hier gekomen. Nu het voetbal was van een hogere klas kon ze zelf wat bijleren. Zelfs had ze talent maar nieuwe trucjes wilde ze graag bijleren. Zélie keek even rond en grinnikte. Het was echt super druk. Ze keek alweer naar het veld en volgde alles..

[Ik dan maar xD]

Het team was wat zenuwachtig begonnen aan de wedstrijd. Natuurlijk, dat was logisch als je tegen een team speelde uit de MSL (de eredivsie van VS). Maar toch bleef Damian het jammer vinden dat er geen David Beckham in het veld stond, ook al was hij natuurlijk niet meer de speler van vroeger. Het is en blijft een grootse speker. Damian kreeg dan eindelijk de bal en moest dan maar het spel in beweging zetten. Zijn taak als nummer-10 was naturlijk om iedereen te laten bewegen en het team op sleeptouw te nemen. Met zijn ervaring was dat niet zo moeilijk, maar tegen een team van dit niveau zou er natuurlijk meer fout dan goed gaan. De eerst bal was een perfecte steekpass op de linksbuiten die een voorzet gaf, maar de spits kopte mis. Damian gaf een kort applausje en moedigde iedereen aan om door te gaan. Natuurlijk was hij niet de aanvoerder, maar bij Arsenal was hij dat wel en dus ging het coachen gewoon door. Met of zonder die band om zijn arm. Hij kwam al snel tegenover de mid-mid te staan van de tegenstander. Damian bleef goed naar de bal kijken en maakte uiteindelijk een sliding waarmee hij de tegenstander meenam. De scheidsrechter liet het doorgaan en Damian had zijn eerst verdedigende taak goed uitgevoerd. Het was te merken dat LA Galaxy loerde op de counter en daardoor weinig druk had naar voren toe, Monica mocht komen maar ze stonden in de verdediging wel klaar met vijf mensen, de vier vaste verdedigers en nog de controlerende middenvelder die meer in de verdediging speelde dan ervoor.

Zélie keek naar het spel en glimlachtte even toen Damian de bal had. Ze keek toe hoe hij speelde en keek verder. Ze vond het echt super leuk om naar een voetbalwedstrijd te kijken. Zeker nu ze het zelf ook kon. Altijd had ze blijven hopen en dromen op dit. Nu kwam het uit en kende ze goede spelers en kon ze het zelf goed. Ze luisterde naar het gejuich van mensen en af en toe deed ze mee. Natuurlijk als Monica de bal had en speelde. Damian kon echt super voetballen vond ze. Misschien kon ze eens met hem afspreken voor samen wat te trainen. Hij kon haar vast wel een paar tips geven. En nu had ze ook een lesje geleerd. Verdedigen als er een tegenstander op je af komt. Ze zuchtte en liet haar vingers even over haar knie glijden. Het was nu een echte blauwe plek geworden, nog best pijnlijk. Ze zuchtte even en richtte haar weer op de wedstrijd. Ze volgde opnieuw de bal en juichde af en toe voor Monica. Ze hield ook Damian wat in de gaten. Ze wilde hem na de wedstrijd graag zien om misschien te praten. En als ze zouden winnen wilde ze hem natuurlijk feliciteren. Zélie grinnikte even en juichde nog eens hard toen Monica opnieuw de bal had. Het werd echt super leuk. De tijd ging tijdens een wedstrijd dan ook snel voorbij en dat vond ze best grappig. Al kon ze uren blijven kijken naar een wedstrijd.

Damian was na een paar minuten al aardig bezweet. Het was echt een zware wedstrijd en op dit niveau kon je als middenvelder nooit rust nemen. Het was gewoon een kwestie van een goede conditie hebben en na een lange vakantie was die van Damian er niet beter op geworden. Op de trainingen had hij het goed gedaan maar vandaag wilde hij zich persé bewijzen en zich in de basis spelen. De kans was best groot nu de echte aanvallende middenvelder geblesseerd was voor dit hele jaar, en de trainer moest daar natuurlijk wel een vervanger voor hebben. Het zou een shock voor hem zijn als hij niet bij de basis kon komen van een schoolvoetbalteam terwijl hij de hele jeugd bij Arsenal had doorlopen. Die van binnen wist hij natuurlijk dondersgoed dat hij wel degelijk kon voetballen maar had hij weinig vertrouwen in een goede afloop. Voor een wedstrijd dacht hij alleen maar aan de dingen die slecht konden gaan dan de goede dingen. En als aanvoerder begint het vertrouwen bij jezelf. Als je geen vertrouwen uitstraalt doet het team nooit wat je van ze vraagt. De bal kwam weer in bezit van Damian die besloot aan de wandel te gaan. De eerste man ging niet met al te veel moeite voorbij. Het was zeker een ruime 26 meter van de goal maar Damian waagde de gok. Hij haalde vol uit en de bal spatte tegen de lat. De eerste kans voor Monica was een feit. Winnen gingen ze waarschijnlijk toch niet maar een goede indruk achterlaten was wel het minste wat ze konden doen.

Zélie keek de hele tijd toe en keek even op de klok. Nee, ze wist het zelf ook. Winnen zouden ze niet doen, niet vandaag. Toch vond ze dat ze goed gespeeld had. Ze zuchtte en werd helemaal doof geroepen. Ze snoof en stond snel op. Ze liep naar beneden en liep langs het veld. Ze liep richting de kleedkamers maar stopte ervoor natuurlijk. Ze zette haar ergens opzij en wachtte nieuwsgierig af. Zou Damian haar herkennen? Ze gaapte even en zuchtte. Ze had elke dag bijna altijd getraind. Ze had nog niet zoveel geslapen. Ze rolde met haar ogen en keek even naar het veld. Het werd nu rustiger op de tribune. Gelukkig maar want ze had hoofdpijn. Ze voelde haar ook opeens niet zo lekker. Ze had het koud en was een beetje misselijk. En ze kon al raden dat ze lijkbleek zag. Ze stak haar handen in haar zakken en sloot kort haar ogen. Ze schrok op toen ze stemmen hoorde en opende haar ogen. Ze zag een paar voetballers naar de kleedkamer lopen en zocht even naar Damian. Ze wilde hem graag wat dingen vragen maar wilde ook wat over de wedstrijd zeggen natuurlijk.

[Inspi maar heb geprobeerd ]

Het rustsignaal. De stand was 2-0 in het voordeel van LA Galaxy. Nog niet heel slecht maar het team speelde met veel te weinig zelfvetrouwen. Niemand durfde de grote sterren iets aan te doen. Stel je voor dat je de tegenstander geblesseerd maakt en hij door jouw schuld de belangrijke wedstrijden in de MSL moest missen? Iets wat Damian niet graag op zijn gewete zou willen hebben, maar alles voor het team. Als hij daarmee opnieuw een tegendoelpunt mee kon voorkomen dan moest het maar. Hij was zeker niet van plan zich te verstoppen. Nee...Vandaag moest hij goed spelen, het niveau van Amerika en Engeland waren te verschillend. Met het jeugdteam waar hij in speelde had hij dit team met gemak verslagen, laat staan het eerste elftal van Arsenal. Zijn absolute droom was natuurlijk om daar te mogen spelen. Hij was al een tijdje aan het twijfelen of hij hier in de VS zou blijven of weer terug ging naar Engeland. Langzaam liep hij richting de kleedkamers, hij veegde het zweet van zijn voorhoofd af aan het shirt. Hij was nu al moe, maar er moest nog een helft gespeeld worden. Toen hij richting de kleedkamer liep zag hij een bekende staan. Het was dat meisje dat werd achtervolgd daar haar broer. Hij wist de naam niet zo snel, had hij die eigenlijk wel te horen gekregen? Hij knikte even, meer kon hij nu niet doen. De bespreking zou zo beginnen en daar moest hij natuurlijk wel bij zijn.

In de kleedkamer was de sfeer niet bepaald geweldig te noemen, iedereen zat met zijn handen in het haar. De coach sprakt ze toe; ''Natuurlijk gaan we dit niet winnen, maar moeten we daarom over ons heen laten lopen als een stelletje lozers?'' Hij mocht duidelijk zijn dat het absoluut niet ging zoals de trainer dat wilde. ''Er word te weinig druk naar voren gezet. De verdedigers moeten dichter op de man spelen en houd geen ruimte over tussen de linie's'' Damian dronk wat van het water dat altijd klaar stond in de rust, altijd fijn zo'n verfrissing. De spelers verlieten langzaam maar zeker de kleedkamer weer. Damian bleef achter sammen met de coach. ''Meneer...Ik kan het niet meer. Mijn conditie is niet goed genoeg.'' Hij staarde even naar de grond, natuurlijk wilde hij niet gewisseld worden maar een rol die voor minder actie zorgde was niet verkeerd. ''Johnson...Geen gezeur. We kijken het aan, en anders word je gewoon gewisseld.'' Als laatste van de spelers kwam Damian weer het veld op. De tweede helft kon beginnen.

Zélie merktte op dat het rusttijd was. Ze zuchtte even diep. Was het nog niet voorbij? Ze wilde niet weggaan voor ze Damian had gesproken. Maar als het nog lang duurde zou ze misschien haar bewustzijn nog eens verliezen. Zélie probeerde haar ogen open te houden en zag Damian. Ze glimlachtte naar hem en knikte. Ze zuchtte diep en sloot weer even haar ogen voor wat rust. Ze hoorde opeens de dingen die er in de kleedkamer gezegd werden. Ze luisterde ernaar en hoorde wat Damian zei. Dat was erg. Ze zuchtte en wou liever dat ze ouder was. Als ze dan wat bekender was om haar talent dan kon zij misschien eens wisselen. Zélie wat denk je toch? Damian is veel beter, toch? Jij hebt dan misschien een goede conditie en talent maar voor je leeftijd.. Stel je toch niet aan. Zélie rolde met haar ogen en schudde de gedachte alweer weg. Ze wilde even niet meer aan die dingen denken. Ze richtte haar blik weer op het veld en staarde ernaar. De tijd ging voorbij, traag. Ze had hoofdpijn en ze stond op. Ze liep naar de toiletten en keek in de spiegel. Jep, bleek was ze. Even verfristte ze haar en liep weer naar buiten. Een steek ging door haar pijnlijke knie en ze zette haar weer bij de kleedkamers. Was het nog niet genezen? Ze wilde voetballen, geen pijn lijden. Haar team had haar nodig. Ze waren zo aardig en ze wilde de jongens zeker niet teleurstellen. Ze zuchtte en wachtte af tot de wedstrijd voorbij was.

[Is het nog niet voorbij?! xD Haha xd]

[Ik maak er wel een einde aan ^^]

Damian rende vermoeid rond door het veld, de wedstrijd was al een tijdje bezig in de tweede helft en de stand van 5-0 deed ook niet veel goeds. Zijn enige doel was nog een doelpunt maken, of teminste iemand van zijn team. Het was voor hem belangrijk om altijd een doelpunt te maken, gewoon om te laten zien aan de tegenstander dat je ook nog bestaat en niet een struikelblok bent voor een volgende goal. Het was de 72e minuut en Damian zat er bijna doorheen. Met een lange crospass over meer dan 40 meter speelde hij de spits aan die een-op-een kwam te staan met de keeper maar faalde. Hij wipte de bal over de keeper heen maar ook over de goal. ''Goed geprobeerd! Volhouden!'' riep de aanvoerder vanuit de verdediging naar zijn spelers. Damian ging weer terug naar zijn positie. Het was toch niet zo'n goed idee om de hele vakantie niks te doen, zijn conditie was erg verminderd terwijl hij normaal met gemak twee wedstrijden zou kunnen spelen.

Het einde naderde en de extra tijd ging in. Met een stand van 6-0 hadden ze de laatste paar minuten niet veel weggegeven. Dat was dan wel weer positief, het team bleef knokken tot het einde. Met een kleine dribbel passeerde Damian de linkshalf van de tegenstander en gaf een steekpass richting de spits die mooi afronde in de verre hoek van de keeper. Met een stand van 6-1 leek het al een stuk minder erg. Maar Damian besloot zijn laatste beetje energie te gebruiken voor een afstandsschot die mooi in het net belande, net onder de kruising. Meteen daarna floot de scheidsrechter en Damian viel neer op het gras. Hij was op. Helemaal op.