Gamen

Nog altijd stijf van de adrenaline en vooral stijf van de bloeddoping drukte Fay de xBox aan en liet NBA 2k10 in de console glijden. Wat was dat net mooi! Fay had de 3.000 meter van Malibu High gewonnen op naam van Lana Stones een nep identiteit die ze had aangenomen om zich onder Pacific High School voor de race in te schrijven. Ze had haar haren zwart gespoten met carnavalsverf wat er na een douche uit is en kleurlenzen in gedaan. Toen ze de medaille om kreeg werd er nog omgeroepen dat ze een nieuwe student was die voor de blauwe High School had gewonnen. Fay was inmiddels weer mooi blond en had de lenzen door de WC gespoeld, het extra bloed wat ze naar binnen had gespoten kon ze er lastig uit krijgen maar gelukkig kon niemand merken dat er momenteel zo veel bloed in haar lichaam zat.
Fay klikte op haar carrière en zette het niveau van de PC terug op vijf sterren. Ze vond het van haarzelf een meesterzet dat ze Free Agent Chris Bosh in het nieuwe seizoen had gecontracteerd en Lamar Odem heeft kunnen traden voor Craig Brack en Chris Paul heeft kunnen traden voor Fisher en wat geld. Ze had nu een perfect team om net als vorig jaar te gaan winnen! De Boston Celtics hadden echter met Yao Ming nog een aardig team voor elkaar weten te schrapen en de Bulls kregen James erbij. Echter kon het nooit op tegen haar Kobe Bryant, Pau Gasol, Chris Bosh en Chris Paul!
Ze liet de eerste wedstrijd van het seizoen startten, LA Lakers - Phoenix Suns. Op dat moment hoorde ze iemand binnen komen, aangezien het al twee uur 's nachts was vroeg ze zich af of het excuus van dat persoon kon tippen aan dat van haar om niet te kunnen slapen. Ze nam aan dat niet iedereen bloeddoping gebruikte.
''Nog op?'' zei ze, kijkend naar het beeldscherm, niet wetend wie er binnen kwam.

'Jazeker. Net wakker, eigenlijk.' Max keek verbaasd naar het meisje dat voor de TV zat te gamen, en bekeek haar eens goed van achteren. Ze leek moe, maar verder was ze zeker niet lelijk, en Max trok een speelse wenkbrauw omhoog.
'Wat speel je,' vroeg hij met een vriendelijke, doch voorzichtige stem. Max verwachtte eerlijk gezegd dat het meisje aan het slaapwandelen was. Het was iets waar hijzelf ook vaak genoeg last van had gehad, maar hij had manieren gevonden om het tegen te gaan. Zware dingen eten voor het slapengaan, deuren en ramen op slot doen, et cetera.
Max droeg geen shirt, en op zijn borst, die vrij smal, maar juist wel erg gespierd was, zat een serie kartelige randen genezen huid; littekens, maar waarvan was niet duidelijk af te lezen zonder meer informatie van Max zelf.

Max viste een pakje sigaretten uit zijn zak, stak er een op, en ging in een stoel achter Fay zitten.
'Ik ben Max. Jij bent Fay, niet waar?' Max glimlachte vriendelijk, ook al zat hij achter haar, en keek verder naar het spel dat ze aan het spelen was.

''NBA...'' mompelde Fay terwijl ze met Kobe Bryant een flinke dunk voorbij Steve Nash van de Phoenix Suns maakte. Het meisje zat op een bank en ze vroeg zich af waarom de jongen achter haar ging zitten, de controlfreak vond het vrij irritant wanneer iemand achter haar zat. Uit het geluid van een aansteker merkte Fay op dat Max, zoals hij zich voorstelde, een peuk opstak. Vroeger was de atlete een paar maanden verslaafd geweest, ze stopte echter toen ze merkte dat haar conditie hierdoor klappen opliep. Ze begreep niet dat stoppen voor anderen zo moeilijk was, Fay had op een paar dagen wat koppijn na geen last van afkickverschijnselen.
''Fuck...'' vloekte het meisje, ze maakte een foute pass waardoor haar tegenstander twee punten in de wedstrijd pakte en zo op gelijke hoogte, 33 - 33, kwam. ''Hoe weet... Yeah...'' Het meisje ontbrak de zin even omdat ze in haar hoofd plaats wilde maken voor een mooie driepunter, enkele seconden later vervolgde ze toch, ''Hoe weet je mijn naam?''
Het meisje dat redelijk in het spel opging kauwde op haar wang, ze vond het bepaald niet fijn dat die schooier achter haar zat en zeker niet dat hij haar naam wist terwijl hij niet bepaald bekend over kwam voor Fay.

'Ik hoorde iemand je naam noemen in de gangen. Ik ben Max. Aangenaam kennis te maken.' Hij nam een trekje van de peuk, en ging even verzitten.
'Lukt het?' Max grinnikte toen hij Fay gefrustreerd hoorde vloeken en dergelijke, en ging na een tijdje maar naast haar zitten, omdat ze geen aanstalten maakte om zich om te draaien.
'Ik neem aan dat je niet elke nacht zo laat nog op bent, of wel?'

Max snoof, en trok een wenkbrauw op toen hij de verschillende gezwollen aderen aan de binnenkanten van Fay's armen zag. Ze leken te dik, te dik om normaal te zijn, maar toen Max naar zijn eigen armen keek leken ze toch maar een klein stukje dikker te zijn dan de zijne. Hij fronste, en kuchte even, om zijn stilte een houding te geven. Hij besloot dat het vast niks was, en keek naar Fay's spel. Hij moedigde haar zacht aan, en gaf haar soms een bemoedigend klopje op de schouder als ze iets goeds deed.
'Je bent goed hierin,' zei Max, en hij keek geïnteresseerd naar het spel.
'Ik heb nog nooit dit soort spellen gespeeld. In het echt nog wel, maar ik heb nog maar weinig basketbalspellen gezien zelfs.' Hij grijnsde breed, en keek naar Fay. Ze was knap. Niet zomaar knap, ze was ontzettend knap! Maar ze leek toch kwaad te zijn, of in ieder geval gefrustreerd. Haar ogen priemden in het beeldscherm, en er waren rode adertjes in de hoeken van haar ogen.
Hij voelde zich op een vreemde manier aangetrokken tot de felheid van Fay, maar besloot er toen niet meer aan te denken, en na nog één blik op haar mooie gezicht keek hij om, en keek hij weer naar het spel.
'Is er een multiplayer in het spel?'

Fay knikte maar ondanks de score 90 - 78 kon ze zich niet ontspannen, wat ze wel altijd deed als een overwinning zeker was. Ze wist dat het aan de doping lag en had het er wel voor over als je zag wat het haar had opgeleverd, een overwinning op de 3000!
Ze was goed hierin? Ja dâh, er zaten hier slechts voetbalhomo's op school, iedereen speelde haast Fifa, logisch dat ze bij de beste van de NBAgamers hoorde. ''Weet ik...'' siste ze terwijl een tevreden glimlach haar gezicht sierde wanneer ze Kobe een geweldige dunk liet weg slaan. Life is good today...
Fay was blij dat de jongen nu eindelijk naast haar besloot te gaan zitten, ze kon hem nu goed in de gaten houden vanuit haar ooghoek. Hoewel hij er niet heel kwaadaardig uit zag kon ze op dit moment geen idioot op dit Monica vertrouwen.
De wedstrijd was afgelopen, Fay sloeg haar spel op en ging terug naar het startscherm om een multiplayergame te starten. ''Pak die tweede controller en kies een team...''
Zelf koos ze zoals altijd weer de Lakers en liet haar team in de beroemde gele thuisshirtjes spelen.

'Leuk!' Max glimlachte vriendelijk, en pakte de andere controller. Hij had geen verstand van basketbal, en koos dus maar een willekeurig team. Hij was goed genoeg met de controls, nam hij zichzelf voor. Shooters en dergelijke versterkten het reactievermogen, dus dit zou nog best eens kunnen gaan werken.
Toch, toen het spel begon, bleek dit niet zo te zijn. Hij luisterde naar de aanwijzingen van Fay (mag ik dat zeggen, anders wordt de post zo kort!!) en ze bleef enigzins vriendelijk als hij weer eens faalde om haar spelertjes tegen te houden en ze punten scoorde. Hij scoorde niks, maar het kon hem niet schelen. Hij was blij op zijn minst contact te maken met de mensen die hier woonden.

Max' aandacht werd echter niet alleen door het spel ingenomen. Zijn blik werd vaak naar het gezicht van Fay getrokken, en naar haar bovenlichaam. Ze was écht mooi, alhoewel hij niet precies zijn vinger kon leggen op wat hem precies aantrok in haar. Waarschijnlijk haar bitse manier van doen. Ze was duidelijk niet iemand die hield van omwegen in een gesprek of haar doen en laten. Weer een punt gescoord door de Lakers. En weer verloor hij zichzelf een seconde in de glimlach van Fay. Zij werd ingenomen door het spel terwijl hij zat weg te dromen. Hij voelde zich net een klein joch, en besloot zich nogmaals, niet door haar af te laten leiden.

0 - 30... 0 - 32... 0 - 34... 0 - 37... 0 - 39... Het verliep soepel voor Fay, veel te soepel. Saai zelfs. Het kwam waarschijnlijk omdat die stadsverrader de Celtics, de rivalen van de Lakers had gekozen. Blech... Ze mocht hem daarom alleen al een stuk minder! Fay hamerde de 0 - 50 binnen met Pau Gasol en rolde haar ogen, ''Je zuigt...'' snauwde ze, ze legde de controler neer zonder het spel op pauze te zetten en liep naar de bar. Het was al laat en de bardienst was al weg, Fay zat slechts enkele weken op school en dat was lang genoeg om te zien dat de glazen en de frisdrank nooit achter het slot gingen.
Het meisje klom over de bar en pakte twee, 2l flessen coca cola uit de koelkast onder de bar om weer terug te lopen. Er was naast Cola ook nog ander fris, maar Max had niets te kiezen, als die Celticfan naast dat ook nog Fanta dronk dan was hij niet Californiawaardig. Verrekte Canadees dat 't was. Fay dacht dat Max uit Canada kwam omdat hij een redelijk Frans accent had. Fay mocht Canadesen niet, 51e staat, afdankertje wat niemand wil hebben, anti-Republikeinen, dikke kerels en klein tietige meiden, zeehondenknuppelaars, smerig volk, een atoombom zal er goed in passen, ze zijn er slechts tot ze iets doen wat wij - de Amerikanen - niet leuk vinden.

'In het spel, neem ik aan?' Max keek haar met een speels opgetrokken wenkbrauw aan. Hij had haar blijkbaar boos gemaakt met de keuze van zijn team, want ze duidelijk niet van plan om hem te laten winnen. Geen enkel punt had hij nog gescoord.
'Weet je, jij lijkt kwaad, madamoiselle. Waarom? Er is toch geen reden voor je..?'
Hij nam een slok uit de fles cola, en deed zijn uiterste best om Fay niet meer te laten scoren. Dat was te vernederend. Het lukte hem ook nog. Zijn reacties waren beter, en nu hij de controls onder knie had gekregen, lukte het hem ook beter om haar tegen te houden, elke keer als ze wilde scoren.

(sorry, ben echt massively inspi-loos, en moet werken!)

Fay gooide één fles onderhands richting Max maar besloot zelf aan de bar te blijven hangen en niet terug te keren naar het spel. Te saai met zo'n tegenstander. Waarom ze kwaad leek? ''Niet kwaad, ik vind mezelf gewoon te goed voor jou.'' zei ze neutraal. Ze meende het, ze vond zichzelf van hoger niveau dan hij was. ''Waarom?'' vervolgde ze en nam nog een slok, ''Je bent Canadees, dus je stemt op de democraten, dus je bent tegen de VS. Het systeem van het republiek werkt, een democratisch systeem werkt niet. Verder ben je een Celtic of iemand zonder verstand van Basketbal, tomato tomato. Plus je meurt naar tabak.''
Fay sprong van haar kruk en liep de game hall uit, misschien moest ze maar eens een wandeling maken ofzo. Was nog eens gezond ook! In plaats van blijven klitten bij die Canadees. Ze liet een halve fles cola achter op de bar.