Terry Pratchett?

Nadenkend over het boek dat hij nodig had, liep Abel door de hallen van de school. Hij hield totaal niet van boeken lezen, tenminste, de meeste niet. Maar hij moest een boekverslag maken en daar wou hij eerlijk gezegd geen laag cijfer voor. Zo iemand was hij gewoon. Het boek dat hij moest lenen heette Jingo, en was geschreven door Terry Pratchett. Een schrijver waar hij niks op tegen had, al boeide de boeken hem niet zo veel.
Eenmaal aangekomen liep hij meteen naar het deel van de bibliotheek waar de avontuur boeken stonden, voor een oudere leeftijd. Daar begon hij zijn zoektocht. Hij vond een boel Terry Pratchett boeken, onder anderen: Thief of Time, The Fifth Elephant, Grape Jugulum, The Last Continent en Feet of Clay. Maar Jingo kon hij niet vinden. Hij fronste kort en tuitte bedachtzaam zijn lippen. Toch liep hij wat verder, en uiteindelijk vond hij het boek dat hij zocht. Helemaal achteraan, waar hij overigens niet hoorde te staan. Terry Pratchett, a discworld novel: Jingo!, stond er in grote, letters op. Hij draaide het boek om en begon de achterkant te lezen.


Hij knikte even en draaide zich toen om. Wat hij niet wist, was dat er iemand achter hem stond. Hierdoor botste hij tegen die persoon op. Geschrokken stapte hij naar achteren. "Sorry," zei hij toen. "Laat me je helpen." Hij pakte het boek van de ander op, die op de grond was gevallen. "Hier." zei hij, zo vriendelijk mogelijk, in de hoop dat de ander niet boos zou zijn op hem.

Geschrokken keek Iana op en zag dat de jongen voor zich haar boek wilde opnemen van de grond. "Euh, nee..Het is goed", zei ze en nam het boek van hem over. Onzeker keek ze rond of ze geen bladeren verloren had en keek vervolgens recht in de gouden ogen van de blondharige jongen. Twijfelend bleef ze haar ogen in de zijne houden en schudde opeens haar hoofd. Die ogen, net alsof ze gehypnotiseerd werd. "Sorry, dat ik tegen je aanliep. Bedankt..", zei ze om de dodelijke stilte te verbreken en draaide haar rug naar hem toe en maakte net aanstalten om weg te stappen ook al hield er haar iets tegen. Verslagen bleef ze tegen de muur staan en merkte dat de jongen even goed aardig en vriendelijk wou zijn. Maar Iana hield niet van jongens! Correctie, ze haatte ze! Haar fel blauwe ogen keken naar de grond in de hoop dat de jongen zou wegstappen en haar met rust zou laten. Met haar ene hand een boek vasthoudend liep ze de gang in waar er langs beide kanten rekken met boeken stonden. Ze had voor school een boek moeten halen over 'eetproblemen bij kinderen'. Een best raar onderwerp aangezien ze op school nooit zou van die dingen deden. En voor één keer leek z het wel leuk te vinden dat ze dat eens gingen bestuderen. Waarom kinderen eetproblemen hadden en wat je er tegen kon doen! Met een simpele blik op de boeken legde ze haar vinger op haar kin en keek rond. Vluchtig keek ze eens achter zich en zag dat de jongen er nog steeds was. Als hij gewoon niet naar me toe komt, is alles goed. Dacht ze en zuchtte. Toen ze uiteindelijk vond ze een juist boek en keek tevreden er eens in. Ze sloeg de eerste bladzijde om en las de eerste zin die er met vetgedrukte letters in geschreven stond:

Waarom zijn kinderen zo verzot op dat fast food? In dit boek zul je een paar voorbeelden krijgen met daarin de nodige uitleg.

Iana knikte en wreef eens over haar voorhoofd, ja, dit boek zou wel goed zijn. Toch? De voorkant zei al genoeg voor Iana dus zette ze zich aan een tafeltje en had zich voorgenomen om toch maar de bladzijden al eens te overlopen. Misschien zou ze er zelf wel eens over nadenken, of ze zich wel kon veranderen in het eten. Want om eerlijk te zijn, Iana at graag. Niet dat ze mollig was, in tegendeel! Ze was een slank meisje met mooie bruine haren. Maar als ze er eens bij stil stond hoe veel ze wel niet at. Ja, misschien kon dit boek haar wel helpen! Niet-oplettend wat de jongen aan het doen was slikte ze en bleef lezen, waarom had ze toch altijd zo'n faalangst bij jongens?

Het viel Abel al meteen op dat het geen spontaan persoon was, en dat het een meisje was - natuurlijk. Hij keek haar even aan, ze had hele blauwe ogen en donkere, bruine haren. Haar ogen waren echt, absurd blauw. "Het is al goed, het spijt mij ook. Ik liep immers tegen jou aan." zei hij toen als reactie, maar voordat hij nog wat kon zeggen, was het meisje al weg.
Even stond hij daar als verstijfd, en begreep niet waarom ze zo snel was weggerend. Nou ja, misschien praatte ze liever niet tegen vreemden. Dat was mogelijk. Hij liep naar een tafeltje toe en ging daar zitten.
It was a moonless night, which was good for the purposes of Solid Jackson. He fished for Curious Squid, so called because, as well as being squid, they were curious. That is to say, their curiosity was the curious thing about them.
Shortly after they got curious about the latern that Solid had hung over the stern of his boat, they started to become curious about the way in which various of their number suddenly vanished skywards with a splash.
Some of them even became curious - very briefly curious - about the sharp barbed thing that was coming very quickly towards them.
The Curious Squid were extremely curious. Unfortunately, they weren't very good at making connections.
Hij zuchtte even. Hij wist al meteen dat het een saai boek zou zijn, waar hij totaal niet bij zou zijn. Het was echt saai..

Iana keek in haar boek en keek nadenkend in haar boek en voelde hoe ze zelf bijna in slaap viel door het o zo saaie boek. Op het begin léék het nog leuk, maar na nader inzien leek het zo saai geschreven te zijn. Met een simpele beweging liep ze terug naar het rek waar ze het boek had gevonden en legde het op de juiste plaats terug. Of het écht op de juiste plek stond wist ze niet, ach wat. Wie er zich daarmee bezig hield, Iana dus niet! Kort rolde ze met haar ogen en liet een vluchtige blik over de blonde jongen ging. Hij was zo speciaal, hij had iets mysterieus wat ze niet kon beschrijven. Toen haar nieuwsgierigheid zich opwekte stapte ze toch op de jongen af en zette zich zwijgend naast hem neer. Gotverdomme! Iana, wat doe je nou! Je wilt nooit wat te maken hebben met jongens, waarom met deze dan wel? Kom, stel je recht en ga weg! Hij zou toch niet met je praten! Iana ging zich net rechtzetten maar schudde dan weer abrupt haar hoofd. Nee! Het word eens tijd dat ik nieuwe mensen leer kennen net zoals vroeger in Amerika! Dacht Iana en slikte waarna ze op haar onderlip beet en voor het eerst de jongen weer aankeek. "Hee", wist ze te zeggen. Haar lippen leken daarna wel op elkaar gelijmd want meer woorden kwamen er dus niet uit. Toen er plots weer een paar andere studenten binnen kwamen gelopen en de deur open gooiden grinnikte Iana bij het zien van de boze bibliothecaresse die zich recht stelde en op de jongen afliep. "Zeg, willen jullie eens oprotten! Je hebt hier niets te zoeken! En heb je boeken nodig, kom dan déftig de bibliotheek binnen!", hoorde Iana de vrouw roepen. Diep in zichzelf lachend leek ze de blonde jongen vergeten te zijn. "Ik ben Iana", probeerde ze zich weer voor te stellen en glimlachte onschuldig. Hopelijk kwam ze niet te twijfelend over.

Wat voor een boek had hij opgepakt? Iets over vieze octopussen die ze ergens serveerde en het dan "geen spoor van octopus" noemde. Hij had de neiging het boek terug te leggen en ergens achter de computer te zitten of met vrienden rondhangen, nou ja, niet dat hij ze echt als vrienden zag. Ze waren wel aardig, maar niet echt vrienden. Vond hij zelf.
"Hee"," begon het meisje. Lichtelijk verbaasd keek Abel op. Het bruinharige meisje had hem kort aangekeken. "Hey." zei hij toen met een kleine glimlach rond zijn mond. Hij keek naar het groepje jongens dat binnen kwam gestrompeld, en er vervolgens uit werd gestuurd. Zeg, willen jullie eens oprotten! Je hebt hier niets te zoeken! En heb je boeken nodig, kom dan déftig de bibliotheek binnen!" riep de bibliothecaresse boos, met een geheel rood hoofd. Was het te veel inspanning voor haar om even wat door de bibliotheek te gillen? En nu stoorde ze ook gelijk elke leerling die aan het lezen was. Apfoe!
Hij grinnikte kort, maar keek daarna weer zijn boek in. "Ik ben Iana." probeerde het meisje toen nog, die blijkbaar Iana heette. "Abel, aangenaam kennis te maken."

"Hey." het woord leek haar wel uit haar droom te halen want meteen schoot ze recht en ze schudde ongemerkt met haar gezicht om even weer tot bewustzijn te komen. Een kleine glimlach speelde rond de lippen van de jongen, dat was wel het eerste wat haar opviel. Iana glimlachte flauwtjes terug en knikte daarna na zijn voorstelling. Abel, vreemde naam. Een héle rare als ik het mag denken.. Ik zou zo toch niet genoemd willen worden! Een kleine grijns toverde ze alweer zonder wat te doen op haar gezicht bij die paar zinnen die zich in haar hoofd vormden. Ze zou er maar niets over zeggen, ze wilde geen boel met deze jongen. Hij leek haar best..aardig? Verbaasd over haar eigen gedachten zette ze opnieuw die mislukte glimlach op haar gezicht en ondersteunde haar kin met haar rechterhand. "Abel, mooie naam". Loog ze en probeerde zo normaal mogelijk te klinken. Je zou het eigenlijk niet merken dat ze de naam niet echt mooi vind dus ze was wel overtuigd over zichzelf. Met een korte blik op de bibliothecaresse die helemaal rood aangloeide en koppig terug aan haar bureau ging gaan zitten leek Iana te doen lachen. "Ocharme dat ouwe mens, ze kan helemaal de leerlingen niet meer aan". Zei Iana en grinnikte opnieuw. Met een korte beweging stelde ze zich recht en schoof haar stoel tegen de bank. "Ik ben zo terug", zei ze en liep weer de gang in van de bibliotheek. De rekken met de oneindig veel boeken leken haar al meteen te wenken naar een nieuw boek dat ze wel kon gebruiken voor school. Ze legde haar vinger op het boek en las de voorkant. Hebt u problemen met eten? Lees dit boek en je vind antwoorden op ál je vragen, uitleg gegarandeerd. Iana knikte bedachtzaam en nam het boek uit het rek. Slenterend, of ze toch nog geen ander boek kon meepikken liep ze terug naar Abel en zette zich weer op haar plaats. Ze legde het boek voor haar en deed het boek open en begon aandachtig te lezen. Ja, dit boek leek haar wel iets.

"Abel... Mooie naam." sprak het meisje - Iana genaamd - vervolgens. Hij knikte maar vriendelijk, hij had niet helemaal door dat ze aan het liegen was. Het ontging hem allemaal totaal, maar hij was ook met zijn gedachten op andere plekken. Dat was iets wat wel vaker gebeurde bij hem, dan was hij even helemaal van de wereld. In de negentien jaar dat hij geleefd had, had zijn "gezin" hem genoeg gegeven om over na te denken. Zowel de tweede als de eerste.
Toen hij weer even op de wereldbol terugkeerde, volgde hij Iana's blik naar de oude bibliothecaresse. Die had overigens nog steeds een hoofd als een tomaat van haar zogenaamde woede uitbarsting. "Och, arme... Dat ouwe mens, ze kan helemaal de leerlingen niet meer aan.." zei Iana op fluistertoon, zodat de oude vrouw haar niet zou horen. Al gauw zei ze dat ze zou verdwijnen en dadelijk weer zou terugkomen, waarnaar hij mild knikte.