In stilte gehuld

Er hing een typische stilte in de bibliotheek, zo'n stilte die bijna elke bibliotheek eigen was. Enkel het zachte gefluister van enkele leerlingen, en het geritsel van papier was hoorbaar. Een vrouw met grijs haar hield alles met haar scherpe ogen in de gaten. Ze leek Alice het type dat je er direct uit zette als je je stem ook maar iets zou verheven. Maar dit gold voor de meeste bibliothecaressen, in elk geval voor degene die zij had gezien. Misschien was het een eigenschap die je moest hebben om bibliothecaresse te zijn, een eigenschap die er voor zorgde dat die stilte die er in een bibliotheek hoorde te heersen bewaard bleef. Alice zuchtte, ging op haar tenen staan zodat ze de bovenste boeken plank kon bekijken. In de kast waar zij voor stond, stonden de wat nieuwere boeken. De kaften waren gekleurd, in tegen stelling tot de kaften van sommige andere boeken die hier stonden. Die zo'n stoffige bruine kaft hadden, die boeken zagen eruit alsof ze uit elkaar zouden vallen als je ze uit de kast haalde. Haar blik bleef hangen op een boek met de titel: In stilte gehuld. Ze strekte haar hand uit. Konden ze die kasten niet wat lager maken? Haar hand omving het boek, waarna ze het uit de kast trok. Ze draaide het om in haar handen, op de voorkant stond een meisje. Haar hoofd was niet zichtbaar, maar je zag dat het een meisje was. Een jong meisje, veel ouder dan acht kon ze niet zijn. Ze droeg een rozig jurkje, in haar handen had ze een kettinkje waaraan een muziek nootje bungelde. Automatisch ging Alice hand naar haar naakte hals, daar had enkele dagen geleden nog een kettinkje om heen gehangen. Met een blauw steentje dat glinsterde als er licht op viel. Hoe lang had ze dat kettinkje gedragen? Drie jaar, misschien zelfs vier. Sinds de dag dat ze het had gekregen had van haar moeder had ze het niet meer af gedaan, en na de dood van haar moeder was het kettinkje alleen maar dierbaarder voor haar geworden. Nu had ze het niet meer. Toch had ze er geen spijt van dat ze het aan Joël had gegeven had. Zo wist hij dat ze voor altijd van hem zou houden, zo was ze altijd bij hem. Een verdrietig glimlachje verscheen voor een kort moment op haar gezicht. Het was zo oneerlijk, waarom kon ze niet gewoon bij hem zijn? Zonder hem in gevaar te brengen? Een zucht verliet haar keel. Voor ze er verder over na kon denken draaide ze zich om, en liep naar een tafel toe. Ze liet zich op één van de stoelen zakken, legde het boek voor haar neer. Sloeg het open op de eerste bladzijde, dwong zichzelf te lezen. Om maar niet maar na te denken.

-Iedereen welkom-

Eindelijk kon Abel weer in alle rust lezen. Het boek was dan misschien niet boeiend, maar hij moest en zou een hoog cijfer halen voor zijn boekverslag. Hij had echt een ophaal cijfertje nodig, al helemaal voor Engels. Het ging beter van vorig jaar, dat moest hij toegeven, maar het was nog steeds niet optimaal. Meestal als mensen het erover hadden bagatelliseerde hij het probleem maar een beetje, door te zeggen dat hij een vijfje stond, terwijl hij eigenlijk iets meer dan een vier stond. Voor Engels stond hij een drie en een half, maar vorig jaar had hij niks gedaan en stond hij gemiddeld een twee. Hij las nog een keer over de woorden heen, zodat hij de zinnen beter begreep. Waarom was die taal ook zo lastig?
Abel's vingers speelde rustig met de bladzijden, wachtend tot hij verder kon gaan. Opeens zakte een meisje naast hem neer, die blijkbaar geen zin had in een gezellig gesprek. Hij was net bij Iana weg, dus hij had wel genoeg gepraat. Het maakte hem niet zo heel veel uit, maar hij was ook blij met zijn boek. Nou ja, blij.. Waarschijnlijk zou hij over de minuten afleiding zoeken bij anderen, maar hij probeerde zich te concentreren op zijn boek, iets wat voor hem lastiger was dan voor anderen. Ook schoten om de paar minuten gedachten aan vroeger door zijn hoofd, die hij maar probeerde te negeren. Vaak lukte het, en kon hij verder met zijn "nieuwsgierige octopussen" zoals Terry Pratchett ze graag noemde, maar soms lukte het niet en raakte hij gewoon helemaal de draad kwijt.

Ondanks het feit dat dit een boek waar ze normaal gesproken helemaal in op zou kunnen gaan, slaagde ze er nu niet in haar gedachten buiten te sluiten. Ze moest de bladzijde een paar keer op nieuw lezen voor de woorden daadwerkelijk tot haar doordrongen. Voor ze begreep wat er stond. Een zucht verliet haar keel, met haar hand streek ze een lok van haar rode haar uit haar ogen. Waarna ze de bladzijde omsloeg en haar ogen weer op de tekst richtte. Waar zou Joël nu zijn? De vraag kwam plots in haar op, zorgde ervoor dat de laatste woorden die ze had gelezen niet tot haar door drongen. Hij kon overal zijn, voor het zelfde geld bevond hij zich evenals haar in de bibliotheek. Direct verwierp Alice dat idee, de bieb was geen plek voor Joël. Bovendien zou het wel heel toevallig zijn als hij hier rond liep. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, liet haar ogen door de bibliotheek dwalen. Haar blik bleef een kort moment ruste op de jongen die naast haar zat, het was haar eerder niet op gevallen dat er iemand naast haar zat. Ze moest echt iets voorzichtiger worden, voor het zelfde geld had ze naast één van hen gezeten zonder het te merken. Dat kon wel eens haar einde betekenen. Al betwijfelde of één van hen haar in een bibliotheek zou zoeken. Nee, eerder in de stad of op de pier. Daar waren veel mensen, daar viel je niet zo snel op. Zodra Alice merkte dat ze haar ogen nog steeds op de jongen had gericht, die zijn aandacht had gericht op het boek dat voor hem lag wende ze haar blik af. Staarde naar de bladzijde's van haar boek, zonder ook maar één letter te lezen. Nog een maal deed ze een poging, de bladzijde te lezen. Maar veel verder dan de eerste drie zinnen kwam ze niet. Zuchtend sloeg ze het boek uiteindelijk dicht, wetend dat ze toch niet zou kunnen lezen. Haar gedachte's waren te opdringerig, en het leek gewoon onmogelijk ze buiten te sluiten. Kort keek ze naar de jongen die zwijgend naast haar zat, in tegenstelling tot haar leek hij zich wel op zijn boek te kunnen concentreren. Al kon het natuurlijk ook schijn zijn, zij had zonet ook minutenlang naar de pagina van haar boek gestaard zonder ook maar één woord te lezen. Ze aarzelde, zou ze de jongen aanspreken? Misschien had hij wel helemaal geen behoefte aan een gesprek, bleef hij liever in stilte lezen. "Hé." zei uiteindelijk toch, aangezien ze de stilte niet meer kon verdragen.

[En toen moest ik gaan anders mis ik mijn trein xD]

Nu hij het nog een keer over las, vond hij het boek eigenlijk wel interessant. Het was goed geschreven en het drong wel tot hem door. Misschien kon hij zich er in de tussentijd wat meer in gaan verdiepen.
"Hey," fluisterde een stem door de bibliotheek. Het was een meisjes stem, en het kwam van vlakbij. Hij draaide naar rechts, en daar zat een meisje met rode haren. Maar las hij het goed had, zag hij er ook wat bruine highlights in. "Hallo," reageerde hij, toen hij doorhad dat het meisje het tegen hem had. Het was iets wat hij weinig tot niet meemaakte, meestal werd hij maar genegeerd door de rest. Maar hij had geen vreselijk leven, niet op het moment. Hij had een paar vrienden, nee, wel meerdere. Alleen waren er ook veel mensen die recht door hem heen keken.

Alice wist niet of ze er goed aan had gedaan de jongen aan te spreken, misschien had die wel helemaal geen behoefte aan een gesprek. Wou hij gewoon doorlezen. Een onhoorbare zucht verliet haar keel, ze opende haar boek weer niet om te lezen maar om maar iets te doen. Rusteloos, dat was een eigenschap die ze altijd al had gehad. Ze was iemand die niet lang stil kon zitten, iemand die niet lang niks kon doen. Ook lang zwijgen was iets dat haar niet altijd even goed af ging, zoals nu bijvoorbeeld. Al hadden de laatste twee jaar, en vooral het laatste half jaar er wel voor gezorgd dat ze haar mond veel langer kon houden. En de stilte's die er soms waren zonder al te veel moeite kon verdragen. Normaal gesproken. Nu lukte het niet, waarom wist ze niet. Misschien omdat haar gedachten nog rustelozer waren dan normaal, misschien had het ook een totaal andere reden. Haar ogen had ze ogen had ze nog altijd op de blond harige jongen naast haar gericht. "Hallo," zei de jongen, hij antwoordde zo dat Alice er niet uit kon opmaken of hij zich er aan irriteerde dat ze hem aan had gesproken of niet. "Stoor ik je?" vroeg ze zacht na een korte aarzeling, keek de jongen voor een moment vragend aan. Waarna ze haar ogen door de bibliotheek liet dwalen, de vrouw met haar grijze haren stond een eindje bij hen vandaan boeken in één van de kasten te schuiven. Ze leek geen enkele aandacht te besteden aan wat er om haar heen gebeurde, maar Alice had het idee dat dit slechts schijn was. Waarschijnlijk zou ze ingrijpen zodra iemand zijn stem ook maar iets zou verheven, en daarmee de serene stilte in de bibliotheek zou verbreken

Het meisje sprak opnieuw. "Stoor ik je?" vroeg het meisje. Er klonk een duidelijke aarzeling in haar stem, alsof ze het niet gewend was een gesprek aan te knopen. Al was Abel dat zelf natuurlijk ook niet. Hij sprak zelf nooit vreemden aan, en misschien dat meisje ook niet echt.
Hij keek haar weer even aan. Ze stoorde hem niet echt, al moest hij wel dat boek lezen voor zijn verslag. Maar dat hoefde pas donderdag af, dus hij had nog bijna een week over. Het kon geen kwaad om even met iemand te praten, hij was er immers aan toe. En hij had eerst gedacht dat het meisje geen zin had in een gesprek, maar dat had hij blijkbaar mis. Anders praatte ze niet met hem, dat was duidelijk genoeg.
"Nee hoor, helemaal niet zelfs," zei hij, "het is zelfs een verlossing van dit boek. Normaal kan ik erin opgaan, maar deze keer gewoon niet." Een kleine zucht kwam uit zijn mond. Het was moeilijk, het leek hem eerst geen boeiend boek. Toen opeens wel, en nou kon hij er gewoon niet meer in opgaan. Wat was er de laatste tijd mis met hem? Hij moest gewoon kunnen genieten van een goed boek, en niet zitten twijfelen en piekeren over van alles.

Alice had haar ogen voor een moment weer op de tekst in haar boek gericht, probeerde zich op de woorden te concentreren. Maar slaagde er niet in samenhang te vinden tussen de woorden, het was alsof ze woorden die niks met elkaar te maken hadden aan het lezen was. Zoals bij een dyslexie tekst, daar moest je ook altijd woorden lezen. Woorden die geen enkele samenhang hadden met elkaar. Een zucht verliet haar keel, steeds weer werd ze overvallen met gedachten en herinneringen. Dingen waar ze helemaal niet aan wou denken, niet nu in elk geval.
"Nee hoor, helemaal niet zelfs," zei de jongen, Alice richtte haar blik weer op hem. "het is zelfs een verlossing van dit boek. Normaal kan ik erin opgaan, maar deze keer gewoon niet." vervolgde de jongen, met een kleine zucht beëindigde hij zijn woorden. "Dat ken ik." zei Alice, een kleine glimlach gleed over haar gezicht. "Heeft het met het boek te maken of met iets anders?" vroeg ze aarzelend, in een poging een gesprek te starten. Vroeger was dit haar altijd veel beter af gegaan, maar de laatste tijd koste het haar elke keer weer moeite de juiste woorden te vinden. Het leek er op dat de oude Alice helemaal verdwenen was, iets waar ze zich ergens wel aan ergerde. "Ik ben Stefanie." stelde ze zich zelf voor, niemand die aan die woorden zou twijfelen. Niet alleen omdat het onlogisch zou zijn dat iemand zou liegen over zijn naam, maar ook omdat het liegen onderhand bijna een tweede natuur van haar was geworden. Een glimlach speelde op haar lippen, ze bladerde wat door haar boek. Bekeek de titels van de vrij kleine hoofdstukken, er stond telkens een naam boven. En die verschillende namen kwamen om de zoveel tijd weer terug, waarschijnlijk perspectief wisselingen bedacht Alice. Schudde even haar hoofd, waarna ze haar ogen weer op de jongen richtte.

Adina kwam de bibliotheek binnen gesloft. Ze had haar bagage gedropt bij de administratie van het Living Building, want ze had geen zin om die zooi overal heen mee naartoe te slepen. Ze keek rond, en merkte dat er maar weinig mensen in de bibliotheek zaten. Ze liep verder, en zag de twee studenten naast elkaar aan tafel zitten.
Ze glimlachte flauwtjes, en liep naar de tafel toe.

'Stoor ik jullie als ik er bij kom zitten?' Ze keek de twee nieuwsgierig aan, haar donkere wenkbrauwen flauwtjes omhoog getrokken, en ze glimlachte vrolijk.
'Ik ben Adina, aangenaam. Adina Levenstein. Ik ben nieuw hier, maar blijkbaar is er een fout gemaakt in het logboek van de school. Ik heb geen kamer; dus ik dacht, ik kom hier naar toe, misschien wat mensen ontmoeten. Technisch gezien is mijn plan dus al gelukt?'

(Sorry, zéér inspiloos..)

"Dat ken ik," reageerde Alice toen, "heeft het met het boek te maken of met iets anders?" Ze bedoelde het goed, dat was zeker. Toch wou hij er niet over praten, al helemaal niet tegen een vreemde. Het was iets van zijn jeugd, waar eigenlijk niemand vanaf wist. Zelfs zijn beste vriend - van vroeger dan - wist niet wat er gaande was, al had hij vaak genoeg gevraagd wat er aan de hand was als hij een depressieve bui had. Bovendien had hij hem ook wel eens gezegd dat hij het vreemd vond dat hij steeds naar een ander huis ging.
"Het heeft met het boek te maken, denk ik." zei hij met een kleine, bijna minuscule glimlach rond zijn mond. Een meisje kwam op eens de ruimte binnen. Ze leek lichtelijk verdwaald, al probeerde ze te duidelijk zelfverzekerd over te komen. "Ik ben Stefanie," stelde het meisje zich vervolgens voor. Hij knikte en zijn vage glimlach werd een klein beetje breder. "Oké, aangenaam Stefanie. Mijn naam is Abel."
Het meisje kwam aan hun tafel zitten en glimlachte vervolgens wat flauwtjes. Abel knikte maar even naar haar, ten wijze van begroeting. "Stoor ik jullie als ik erbij kom zitten?" vroeg ze vervolgens. Duidelijk een gesprek-opener, Stefanie had immers dezelfde gebruikt. Nou ja, in een iets andere zin. En 'jullie' was natuurlijk alleen 'jij'. "Ik ben Adina, aangenaam. Adina Levenstein. Ik ben nieuw hier, maar blijkbaar is er een fout gemaakt in het logboek van de school. Ik heb geen kamer; dus ik dacht, ik kom hier naar toe, misschien wat mensen ontmoeten. Technisch gezien, is mijn plan goed gelukt?" sprak het meisje toen. Abel luisterde aandachtig naar wat Adina te zeggen had en knikte vervolgens. Hij verzamelde zijn woorden in zijn hoofd en vormde toen een klein tekstje.
"Hallo Adina, en welkom op Monica High. Ik ben Abel, ik zit hier nu al een paar jaar op school. En je bent niet de enige met dat soort problemen, de administratie maakt wel vaker fouten." sprak hij met een kleine glimlach. "En ja, je plan is zeker goed gelukt." Hij keek nonchalant en onopvallend op zijn horloge, hij moest een beetje letten op de tijd omdat hij naar zijn les moest in vijftien minuten.

'Mooi. En ik ben blij dat ik niet de enige ben met problemen van de administratie. Dat nijlpaard daar verveelt blijkbaar wel meer mensen.' Ze grijnsde, en ging zitten met een boek over de geschiedenis van het Midden-Oosten. 'Je hebt een mooie naam,' zei ze met een brede grijns. 'Mijn broer heet ook Abel. Het betekent 'Adem' in het Hebreeuws, wist je dat? Levensadem eigenlijk. En het is de naam van de tweede zoon van Adam, weet je wel? De eerste man?' Ze besefte dat ze een beetje aan het ratelen was over zoiets onbetekenends als een naam, en bloosde. 'Sorry. Ik weet veel van de Heilige boeken en het Hebreeuws. Ik ben er zelf geboren weet je? In Israël, bedoel ik.' Ze bloosde nog veel meer, en keek weer in haar boek. De ogen van de jongen hadden iets wat haar wel wist te bekoren, al vond ze hem op zichzelf niet buitengewoon aantrekkelijk. Maar de ogen waren wel degelijk bijzonder, verzuchtte ze, waarna ze zich weer in haar boek verdiepte.
Terwijl ze de tekst scande en de hoogtepunten in haar geheugen probeerde op te slaan, mompelde ze een deuntje, dat ze ergens van een serie had opgepikt. Het deed haar wel wat. In combinatie met het mysterieuze gevoel dat de jongen zijn ogen haar gaven deed het haar wel goed. Op dit soort momenten van doelloze inspiratie had ze normaliter zin om in haar boek te schrijven, maar nu zat ze hier wel fijn.
'Welke studie volg je, Abel?'

"Het heeft met het boek te maken, denk ik." antwoorden de jongen op haar vraag, Alice had het idee dat hij loog maar zweeg er verder over. Als hij het haar niet wou zeggen, dan was dat zo. Iedereen had recht op zijn geheimen. Daarbij kwam dat het logisch was dat je iets wat dichter bij je zelf lag, nooit zo snel aan vreemde vertelde. Ze glimlachte even naar de jongen, op wiens gezicht een kleine glimlach was verschenen. Voor een kort moment richtte ze haar ogen weer op de bladzijde van haar boek, staarde voor een moment naar de letters. Zonder ze te lezen. "Oké, aangenaam Stefanie. Mijn naam is Abel." zei Abel. "Insgelijks." zei Alice, nadat ze haar blik weer op hem had gericht. De glimlach op zijn gezicht was groter geworden.
Een meisje kwam bij hen zitten, een vrolijke glimlach stond op haar gezicht. 'Stoor ik jullie als ik er bij kom zitten?' vroeg het meisje hen. "Nee hoor." zei Alice, ze glimlachte vriendelijk naar het meisje. Klapte haar boek weer dicht, al kende ze zichzelf goed genoeg om te weten dat ze hem straks waarschijnlijk weer open zou doen. 'Ik ben Adina, aangenaam. Adina Levenstein. Ik ben nieuw hier, maar blijkbaar is er een fout gemaakt in het logboek van de school. Ik heb geen kamer; dus ik dacht, ik kom hier naar toe, misschien wat mensen ontmoeten. Technisch gezien is mijn plan dus al gelukt?' zei het meisje, dat kennelijk Adina heette. "Ik ben Stefanie, aangenaam." stelde Alice zichzelf voor. Weer een leugen, ach het leven hing met leugens aan elkaar. Ze zuchtte, ging met haar hand door haar haar. Vroeger had haar vader altijd gezegd dat het leven van toevalligheden aan elkaar. Onderhand begon Alice dit inderdaad te geloven, al bestond het leven ook grotendeels uit leugens. Misschien was het gewoon een combinatie van die twee. "Hallo Adina, en welkom op Monica High. Ik ben Abel, ik zit hier nu al een paar jaar op school. En je bent niet de enige met dat soort problemen, de administratie maakt wel vaker fouten." zei Abel. "En ja, je plan is zeker goed gelukt." vervolgde hij, zijn woorden hadden Alice uit haar gedachten getrokken. Ze keek van hem naar Adina en weer terug naar Abel. 'Mooi. En ik ben blij dat ik niet de enige ben met problemen van de administratie. Dat nijlpaard daar verveelt blijkbaar wel meer mensen.' zei Adina, het was meer tegen Abel gericht dan tegen Alice. Ook de volgende woorden die volgde waren tot Abel gericht, Alice zweeg liet haar blik afdwalen. Lag het aan haar of negeerde Adina haar? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, misschien dat daar nog verandering in zou komen. Misschien ook niet.