sweet new home

Met gierende moter ,slippende banden en harde muziek op stopt er een mooie mat zwarte subaru impreza op de parkeerplaats. De radio werdt uitgezet en er stapt een ,middel grote jonge met een een gespierde lichaams bouw en een pet op, uit. Hij slooit de deur en loopt naar de achterbank en haalt er een grote sport tas uit. Bieb bieb klinkt er en hij sluit zijn auto af. Hij kijkt even in het rond en knijpt zijn ogen half dicht tegen de zon. "Waar moet ik heen ?" vroeg hij zich zelf af. Hij zag een bord met een plattegrond en liep er naar toe. Hij keek er op en zocht met zijn vingers waar hij moest zijn, na een tijdje had hij het gevonden en liep sjouwend met een te zwarte tas naar de slaapkamers. Even kijkend op zijn hand, hij had daar de kamer nummer opgeschreven, liep hij door de gang. Er viel een schoen uit zijn tas want die zat niet goed dicht. Na een tijdje had hij het eindelijk gevonden. Hij zocht in zijn zakken naar de sleutel en opende de deur. Hij gooide zijn tas ergens neer op de grond en zei tegen zich zelf "hehe eindelijk ben ik er". Zonder de deur te sluiten (was ie vergeten) liep hij naar de koelkast en pakte er een blikje cola uit. Daarna zetten hij de radio aan en stopte er een cd in. Hij ging op de bank zitten en dacht na over van alles en nog wat, hij dronk zijn blikje cola leeg, en gooide die soepel in de afvalbak. Hij ging even op de bank liggen, en voor dat hij het door had viel ie inslaap.

open voor iedereen

Met een pijnlijke rug en een stijve nek, stond Savannah op, uit haar benarde, liggende positie. Het was al avond. Ze had weer proberen te slapen in het steegje. De geluiden van krijsende katten en nieuwsgierige jongens, die hun flesjes kapot smeten, had haar wakker gemaakt. De wond op haar zij was weer opengegaan. Ze keek naar de wond en zette haar hand erop. Het deed pijn en was kleverig. Dit keer kon ze het wel verbergen. Ze had geen zin in vragen. Een trui en een vestje, zwart, met een spijkerbroek eronder aan, had ze nu als kledingstijl. Vieze lucht van een container drong in haar neusgaten en zo snel ze kon verliet Savannah het steegje. Ze hield zich een beetje schuin verborgen achter een muurtje. Een groepje jongens, een jaar ouders dan haar, viel haar op. Ze zaten te praten en te zingen. Die waren overduidelijk dronken. Savannah haalde diep adem en liep toen toch maar door. De jongens merkten haar niet eens op, iets wat ferm in Savannah's voordeel werkte. Zin om een groep lallende jongens van zich af te slaan, had Savannah geen trek in. Haar ogen gleden even langs enkele steden af. De meeste paden hier waren op dit uur verlaten. Dat wou zeggen dat het al heel laat in de avond was. Alhoewel... De café's zouden op dit ogenblik echt helemaal vol moeten zitten. Langzaam gleden haar ogen langs de gesloten winkels af. Een open hek doemde op en Savannah wrong zich naar binnen. Ze liep langs de paal af het gebouw binnen. Meteen vielen talrijke kamers haar te binnen. Ze ging de trap op. Wat zou ze er toch veel voor over hebben om hier te gaan slapen. Of even uit te rusten, bij iemand op de kamer, maakte niet uit wie. Haar ogen gleden langs de houten deuren af. Bruin, waren ze. Echt donkerbruin. De typische en ook weer niet typische kleur van een houten deur. Een open deur trok haar aandacht. Wie liet nu zijn deur openstaan? Voor hetzelfde geld zou iemand binnenkomen, je spullen wegkapen en oprotten. Nee, Savannah vond van zichzelf dat ze toch even moest waarschuwen, welke brutale vlegel daar ook binnen zat. Op haar tippen liep Savannah richting de deur. Ze stak haar hoofd om de deur. Een leuk beeld van een gezellige kamer schoot in haar gezichtsveld, maar daar was Savannah nu niet bepaald naar op zoek. Haar ogen gleden langs de deur af. Op de bank zat een schim. Savannah voelde zich onbehaaglijk en wou het liefst weggaan. Toch liepen haar voeten de kamer al in. Een koelkast viel haar op. En een grote bank. Savannah boog zich over de bank, waar een jongen lag, misschien iets ouder dan haar. Savannah voelde de drang om te verdwijnen groter dan de drang om die jongen wakker te maken. Wie weet wie zij voor zich had. Savannah's hand stak zich lichtjes uit naar de jongen. Die raakte zijn schouder en ze schudde hem zachtjes heen en weer, aan zijn schouder.

- Speel jij toevallig hierop ook Liahm? -

Hij lag net lekker te slapen toen hij een zachte hand op zijn schouder voelde. Hij schrok waker en keek slaperig uit zijn ogen, knipperde even en dacht dat ie droomde, want hij zag een mooi meisje voor zich staan."Hu,, wat?" vroeg hij slaperig. Hij krabbelde op en moest lachen zo hee zij had lef dacht hij. Wat zou ze hier doen.Jij hebt lef om zomaar hier binnen te komen, dadelijk was ik een of andere vieze creep ofzo zei hij lachend. Hij stond op wankelde een beetje want hij was nog een beetje slaapdronken en knipte het licht aan, even kneep hij zijn ogen dicht tegen het licht en zetten zijn pet iets meer over zijn ogen. Hij pakte de afstandsbediening van zijn radio en zette hem zachter. "Ik ben Jimmy en jij bent" vroeg hij nieuwsgierig. En bood haar aan om te zitten. "Heb je dorst? Ik heb cola,fanta,7up, water enz." zei hij. En liep half naar de koelkast.

-uuhm neey helaas-

Savannah keek een beetje angstig naar de jongen. Dadelijk was het een of andere viezerik die de school op de een of andere manier had binnengedrongen en stond zij hier recht voor hem. De drang om naar buiten te lopen en weg te rennen, was groter dan hier te blijven staan. Aan de andere kant, als het echt een jongen van Monica High was, dan zou die haar wel elke dag raar aankijken. Ze hield een voet scheef, om toch nog te vluchten als dit moest. Ze keek naar zijn armen. Tatoeages staken fel af. Savannah schrok hierdoor nog harder, maar in plaats van een stapje achteruit te doen, boog ze zich nog dichter naar de jongen en schudde nog een keer toen hij een beetje verdwaasd klonk. Zou hij misschien te veel bier hebben gedronken, voordat hij hiernaartoe kwam? Toen hij overeind kwam, deinsde Savannah geschrokken achteruit. Ze lachte als een boerin met kiespijn met hem mee, toen hij begon te lachen. Ze grinnikte. 'Ja, stel je voor,' beantwoordde ze zijn woorden. Dat zou inderdaad gebeurd kunnen zijn. Maar hij was geen vieze creep. Hij bleek gelukkig wel aardig te zijn. Trouwens, dan had Savannah de hele school bij elkaar gegild. Hiernaast en tegenover hun waren ook nog gewoon mensen. Die zouden haar dan wel komen helpen. Maar er was niks om bang voor te zijn. Toen hij zich voorstelde als Jimmy, wat Savannah erg toepasselijk vond, keek ze hem aan. 'Ik ben Savannah,' beantwoordde ze glimlachend zijn vraag. Ze ging op zijn aanbod zitten. Hij leek dus echt wel aardig te zijn. 'Doe maar een Sprite,' zei ze, wat zoveel betekende als 7up. Ze liet haar blik naar de jongen glijden, naar Jimmy. Jimmy zag er veel ouder uit, als iemand van over de twintig, met zijn tatoeages en zijn pet op. Hij leek wel een rapper. Savannah verschoof die gedachten en liet haar blik door de kamer glijden. Hij had echt een leuke kamer. Maar de kamers waren van de school. Misschien moest zij zichzelf ook is bij de balie inchecken. Ze liet haar blik glijden over enkele meubels en keek weer naar Jimmy. 'Hoe oud ben je?' vroeg ze aan de jongen. Ze sloeg haar been over haar andere been, legde haar platte hand op haar been en leunde tegen de leuning aan, terwijl ze haar blik naar zijn koelkast liet glijden. Hoe je met zo'n kamertje toch nog zoiets moois kon krijgen. Savannah verbaasde zich er meer en meer over. Dit was nog iets heel anders dan de straat waar zij sliep. Ze liet haar blik naar de kamer glijden en keek vervolgens Jimmy aan.

- Hmm... Heb jij toevallig een forum, Magic World en heet jij daar Emble op? -

Het viel Jimmy meteen op dat ze zenuwachtig was en op het punt stond om weg te rennen, niet dat hij dat niet zou doen als hij in haar schoenen stond. "Ik doe je niks hoor, haha, ik blijf zeggen dat je lef hebt". zei hij in de hoop dat ze zich wat relaxte. Hij keek even rond in zijn kamer en was blij dat ze nu was gekomen en niet een paar dagen later, dan zou het wel een grote rotzooi zijn geweest. Hij liep naar de koelkast , en haalde er 2 sprite blikjes uit. "Kan je vangen?" vroeg hij, en gooide een blikje naar haar toe. Keek even of ze hem ving. En antwoordde toen hij terug kwam lopen "Ik ben 19, ja ik zit nog op school, lang verhaal, komt er op neer dat ik verplicht high school moet volgen.
En jij bent hoe oud?" Hij schatte haar rond de 18, 19. Hij zag haar rond kijken in de kamer "Hoop dat je hem mooi vind, heb jij hier ook een kamer?" zei hij. Hij ging aan de andere kant van de bank zitten en keek haar even aan.

Savannah schoot in de lach bij Jimmy's woorden. Het ijs was dan ook al snel gebroken. Ze liet haar blik naar Jimmy dwalen en toen weer terug over zijn kamer. Ze keek naar Jimmy, knikte en ving het blikje handig op. Ze opende het blikje en hield het een eindje voor zich uit, voor als het eruit zou vliegen. Gelukkig deed die dat niet en Savannah nipte er zachtjes aan. 'Ik ben zeventien,' beantwoordde ze de vraag van Jimmy, terwijl ze opzij keek en glimlachte. Zou de jongen haar ouder geschat hebben? Hij was tot haar verbazing maar negentien. Ze besloot niks te vragen. Hij had gelijk. Je moest eerst de High School afmaken voor je weer verder kon met je leven. Savannah keek naar Jimmy, die naast haar kwam zitten. Ze stond op het punt om hem te vertellen over haar levensstijl, tussen twee containers, maar ze beet op haar lip en hield haar woorden in. Ze wou niet dat iemand het te weten kwam. Dan werd ze op een geheel andere manier bekeken en veel zin om dat mee te maken had Savannah nu echt niet. Savannah liet haar blik naar opzij gaan en keek Jimmy aan. 'Uhh...' kon ze alleen maar even uitbrengen. Ze dronk gauw even wat, om beter na te kunnen denken. 'Ik woon hier dichtbij in de buurt, ik kan met de bus op en neer gaan,' verzon ze gauw. Ze keek Jimmy recht in zijn ogen aan, zodat hij er niet zou achter komen dat ze loog en glimlachte even. Ze knikte vriendelijk naar Jimmy en richtte haar blik, nu iets ontspannender, richting de meubels van Jimmy. Ze liet haar blik ietsjes verdergaan en keek naar zijn koelkast. Echt een mooie kamer. Ze keek even uit het raam, die niet erg hoog hing. Ze wist niet wat ze moest zeggen en Jimmy misschien ook niet. Ze nipte weer even aan haar drinken. Dit was nog eens iets heel anders dan het gedoe waar zij in leefde. Tussen stinkende vuilnisbakken. Als ze iemand zou vertrouwen en het tegen iemand zou zeggen, dan zou diegene het doorvertellen. Dan wist de hele school het en werd ze gemeden door de hele school. Aan de andere kant had ze niet zo'n zin om telkens weer te vluchten en te liegen voor iedereen en tegen iedereen om haar heen. Waarom was de wereld nu net niet iets gemakkelijker? 'En hoe vind je het hier tot nu toe?' vroeg Savannah toen maar. Een pijne, snijdende stilte was nu niet bepaald de oplossing voor haar probleem.

"17!? Ik had je wat ouder verwacht". zei hij grijnzend. "Pff waarom is iedereen het zelfde, ik heb geen opleiding nodig ik kan zo aan de bak zonder opleiding. Ik zit hier gewoon me tijd te verdoen." gaf hij als antwoord op wat Savannah zei over opleiding afmaken. Ze zag dat ze naar haar antwoord moest zoeken toen hij vroeg waar ze woonde, dus hij maakte er maar van dat ze loog. Toen ze zei dat ze in de buurt woonde en met de bus naar school ging, wist hij niet zeker als ze wel of niet loog, hij kon mensen goed doorgronden dus maakte er maar van dat ze loog."Je liegt." zei hij en keek haar brutaal aan toen zij in zijn ogen keek. "Maar ach wie ben ik om de waarheid van je te horen". zei hij het boeide hem niet dat ze loog, want zelf loog hij ook heel vaak. Er viel een pijnlijke stilte, hij wist niet wat ie moest zeggen. Oowh kom op Jimmy doe niet zo dom dacht hij bij zich zelf, meestal had hij altijd wel een antwoord klaar, en zeker bij leraren. Toen ze vroeg hoe hij het hier vond dacht hij even na, hij was hier maar net, en hij had altijd al haat aan school gehad."T' gaat, ik mis me vrienden toch wel, en ik heb haat aan school, maar voor de rest ik het oke." zei hij half afwezig, want hij moest even aan zijn vrienden denken, waar hij altijd mee in de problemen kwam hij moest aan die keer denken dat hij op politieauto's schoot met een paintball geweer en dat hun auto toen het begaf. Zijn ogen gleden toen even naar de tatoeage waar proof op stond met vlammen er omheen, hij slikte een traan weg, meteen moest hij denken aan de mooie begrafenis van hem..."En jij, hoe vind jij het hier?". vroeg hij met een beduusde stem.

Savannah keek Jimmy nog steeds recht aan. Ze probeerde niet te laten merken, op een nogal hardnekkige manier, dat ze loog. Als hij zou zeggen dat ze loog of het zou ontdekken, zou Savannah zich misschien niet kunnen inhouden. Toen Jimmy dat dan ook aangaf, stokte haar hart in haar keel. Had ze te opvallend gekeken? Hoe kon Jimmy nu weten dat ze loog? Ze keek opgelucht toen Jimmy verder praatte. Alsof er niks gebeurd was, keek ze voor zich uit. Zin om Jimmy de waarheid te vertellen, had ze toch niet en dat ging ze trouwens ook niet doen. Jimmy had het recht niet om het te weten. Dat klonk ook weer zo belachelijk, maar Savannah vond dat hij niks hoefde te weten. Ze liet haar blik naar hem dwalen. En trouwens, alsof zo'n jongen nooit loog. Alsof hij zo braaf was dat hij eerlijk iets ging zeggen. Savannah schudde haar hoofd en keek Jimmy aan, die haar een wederkerende vraag stelde. Savannah dacht aan alle mensen die ze nu onderhand al ontmoet had. Dat waren er best veel. Nee, erg vond ze het hier niet. 'Ik vind het hier wel leuk,' zei ze tegen Jimmy, terwijl ze naar het tapijt, tenminste, ze dacht dat dat tapijt was, onder haar voeten keek. Gelukkig had ze nu wel schoenen aan. Toen ze laatst een rondje met Nick ging rennen, had ze geen schoenen aan. In de buurt waar zij sliep, sloegen jongens vaak hun flesjes kapot tegen de muur. Daarom lag er ook veel glas op de grond en daar trapte Savannah natuurlijk in met haar blote voeten. Ze liet haar blik weer terug naar Jimmy glijden. Keek hij nu somber, of verbeeldde zij het zich maar? Ach, waarom zou zo'n jongen nu zo kijken? Savannah probeerde het beeld van een sombere Jimmy te vermijden. Maar toch drong te vraag in haar op en voordat Savannah zich kon inhouden, kwam die er al uit. 'Is er iets?' Ze keek vragend naar Jimmy. Een sombere trek was om haar mond verdwenen, alsof ze, wat het ook was, met Jimmy mee zou leven. Ze keek Jimmy rustig aan en vroeg zich af of hij nu precies hetzelfde dacht als zij een paar minuten geleden. Dat zij er totaal niks mee te maken had en ze zich niet zo moest bemoeien. Als dat zo was, dan zou Savannah het hem niet kwalijk kunnen nemen. 'Als je ergens over wilt praten, ben ik altijd in de buurt,' zei ze, terwijl ze zich vooroverboog en even haar hand op Jimmy's knie legde. Dat zei ze wel vaker tegen haar vrienden, maar ja... Savannah wou dat ze vertrouwd werd. Zij wou ook wel vertrouwen, maar niet met zulke dingen, zoals haar slaapplaats.

Hij zag haar vechten om er niet uit te vlappen waar ze woonde, maar ach wat hij hoefde het niet persee te weten, als ze het wou vertellen is het oke. Pas toen ze vroeg als er iets was merkte hij op dat hij somber keek. Meteen glimlachte hij met een wannaby glimlach "Nee, er is niks aan de hand, ik zat gewoon wat te denken." Het ging haar niks aan, en ze kon er toch niks meer aan veranderen, dus het had geen enkel nut als ze het wist. Iedergeval niet in dit stadium van hun 'vriendschap' wat hij hoopte dat dat het was. "Ik heb nu niks te vertellen, je kan er toch niks aan doen, en het zal je of wegjagen of medelijden kweken, en daar heb ik geen zin in". zei hij wat verdrietig. Hij zou het zo graag aan iemand willen vertellen, zo graag een keer zijn hart uitstorten. Maar hij wilt geen watje lijken. Hij wou niet zwak lijken. Hij keek even langs haar heen, naar een foto die op een tafeltje stond. Op die foto stond een meisje van 4 jaar. Hij keek nog steeds somber. "En ik wil niet dat je denkt dat ik een watje ben, die alles van zijn verleden niet kan verwerken".. Hij heeft ook nog niks kunnen verwerken al die verdriet is omgedraaid naar haat, maar dankzij die haat kon hij wel goede teksten maken. Hij heeft ook nooit de kans gehad om iets te verwerken na de ene klap kwam de andere weer.

Savannah keek twijfelend naar Jimmy. Nee, ze had het niet verkeerd gedacht of opgemerkt. De jongen leek inderdaad verschrikkelijk verdrietig te zijn om iets. Savannah wou dat ze hem kon helpen. Misschien kon hij haar niet helpen, want zij vertelde er toch niks over, maar misschien kon Savannah Jimmy wel aansporen om er iets over te vertellen. Van zijn woorden schrok ze niet eens op. Ze had het wel zo half en half verwacht. Ze liet haar blik dwalen naar waar zijn blik eindigde. Een meisje kwam haar tegemoet. Wat leek ze qua gezicht veel op Jimmy! Zou het zijn zusje soms zijn? Savannah dacht van wel. Dan leek zijn zusje veel op hem. Misschien zou hij zijn zusje nauwelijks zien. Savannah kwam er nu pas achter dat de Sprite nog steeds in haar handen zat en nipte er weer aan, om vervolgens een grote slok te nemen. Ze keek naar Jimmy. Haar sterke, hulpgevende en psychologische kant kwam omhoog duiken toen Jimmy sprak. 'Luister, Jimmy. Wat er ook gebeurt, een verleden heeft zo zijn nare en zijn goede kanten en als je ergens, maar dan ook maar ergens mee zit, maar je je er voor schaamt, ik ben er altijd voor je en zou je nooit uitleggen. Ik accepteer je om hoe jij bent en niet om je verleden is gegaan,' zei Savannah, op haar eigen hulpgevende toon. Ze kwam dichter bij Jimmy zitten en sloeg haar arm om zijn schouders. Ze gaf drie korte schokjes, om te laten zien dat ze echt wel voor hem wou zijn. Ze keek hem even aan en knikte bemoedigend. Daarna ging ze weer terug zitten en nam nog een grote slok van haar Sprite. Het blikje begon langzaam lichter aan te voelen. Haar ogen zochten Jimmy's ogen. 'Als je iets wilt vertellen, mag dat bij mij altijd. We kunnen misschien niks aan je verleden veranderen, maar we kunnen er wel voor zorgen dat de toekomst er leuker voor je uit gaat zien,' zei Savannah tegen Jimmy, terwijl ze hem bemoedigend toeknikte. Ze hoopte echt dat ze Jimmy kon helpen. Aan haar problemen waren misschien helemaal niks te doen, maar aan de rest hun problemen wel. Tenslotte wou Savannah er altijd zijn voor haar vrienden, wat er ook zou gebeuren. Ze keek Jimmy aan en knikte nogmaals bemoedigend, alsof zij hem hiermee wou aansporen om toch maar te zeggen wat er zou schelen. Savannah zou echt al het geduld van de wereld proberen te hebben en een goede luisteraar proberen te zijn.

Toen ze zo aardig deed klapte hij nog meer in, over zijn gevoelens praten kon hij niet. Hij had 2 kanten de stoeren Jimmy kant en de Ik heb een k** verleden Jimmy kant, de 2de toonde hij dan ook bijna nooit. Hij rilde even toen ze haar arm om hem heen sloeg. Hij wist niet eens waar hij moest beginnen hij had zoveel te vertellen, en kon hij het wel vertellen zonder dat hij moest gaan huilen, want zwak wilde hij zeker niet zijn."Er is zoveel te vertellen ik weet niet eens waar ik moet beginnen." zei hij hees. Hij nam een slok van zijn sprite. Toen ze hem zo aanmoedigde wilde hij het zo graag vertellen, maar wist niet waar ie moest beginnen. Hij moest even aan het liedje van eminem denken cleanin' out my closet dat bar veel op zijn verleden leek. Okee zei hij met een diepe zucht "Ik heb mijn vader eigenlijk nooit gekent, niet dat mij dat het mij uitmaakt, hij ging weg toen ik 3 maanden was. Hij ging al een paar maanden vreemd maar dat doet er niet toe. Hij was de enigste inkomen in het huis, dus na een paar jaar waren we helemaal blud, hij heeft nooit alimentatie betaald ofzo. We moesten ons huis verkopen en gingen in een trialerpark wonen. hij nam even een pauze en nam wat drinken, dit was nog het minst ergste gedeelte, daarna begon hij weer "We moesten vaak verhuizen omdat mijn moeder elke keer weer een andere vent had, die ook geen geld had ofzo, dus we verhuisde van de ene trailerpark naar de andere. Ze nam geen enige moeite om werk te zoeken want daar was ze te 'depressief' voor. Dus elke keer moest ik naar een andere school en elke keer werd ik weer gepest maar ik kon goed van me afslaan. Toen ik eindelijk naar high school moest ging ik niet en hing ik wat rond op straat. hij nam weer even een pauze om zijn tranen weg te slikken en ging weer veder"We kwamen weer terug waar ik geboren was, ze had een of andere eikel gevonden die in een trailer park woonde. Hij had nogal losse handjes, dus ik ging nog meer op straat hangen, de straat was eigenlijk mijn thuis. Ik had een paar vrienden ontmoet die algouw mijn 'raptalent'' ontdekten en we gingen elke avond naar een of ander underground rap huis. Ik kwam vaak in problemen en moest wel een s een nacht in de cel slapen. Natuurlijk kwam ik ook een meisje tegen je kent het wel met me stommen kop. Ze werd zwanger van mij, ik was bij haar ingaan wonen. Had me moeder gewoon alleen gelaten. Toen ik 15 was was ik trotse vader van een dochter Haillie. Hij wees even naar de foto."Natuurlijk ging ze vreemd ik bedoel we waren nog zo jong. Ik werkte ondertussen bij een pizza hut waar ik werd ontslagen.. Want ik kwam soms niet opdagen want ik was dan opstraat bezig. Ik ging bij een auto sloperij werken, en ondertussen kon ik niet meer bij kim wonen, zo heete me vriendin. Hij nam weer even de tijd om wat te drinken."Ik moest dus weer ergens gaan wonen. Ik besloot dus om me moeder op te zoeken, die het nog steeds met de zelfde eikel had, en nam me dochtertje mee. Die vent en ik hadden heel vaak ruzie, hij sloeg me dan ook wel eens, maar ik sloeg harder terug. Ik werkte nog steeds om er voor te zorgen dat ik ooit uit deze cirkel kon ontsnappen. Mijn moeder probeerde geld te verdienen met gokken, zij was ondertussen verslaaft aan de anti depressie pillen. Op een avond kwam hij die eikel er achter dat ze helemaal blut was en werd boos. Hij ging haar slaan ect, deze avond weet ik nog als gister. Ik nam het op voor me moeder. En we hadden een vrij groot gevecht. Hij in het ziekenhuis ik ook bijna, Haillie was bang van me geworden en wou weer terug naar kim, achwat zou misschien ook beter zijn. Ondertussen had ik veel vrienden op de straat maar ook veel vijanden. Ik ben vaker met de dood bedreigt, maar je vrienden dekte me rug altijd. Mijn moeder was helemaal histeries toen hij in het ziekenhuis lag, en ik vertikte om ook te gaan. Ze was nog histerieser toen hij niks meer met haar te maken wou hebben omdat ze helemaal blut was. Ze zei dat het allemaal mijn schuld was en ze me liever dood had gehad. En werd ik uit "huis gezet". hij had moeite om tegen zijn tranen te vechten, maar slikte ze toch in. "Ik heb toen een tijd op straat geleefd en heb nooit meer wat van ze gehoord. Om wat geld te verdienen deed ik een paar pakjes verzorgen, zonder ervan te weten wat er in zat maar dat boeit me niet. Maarja ik overnachten bij vrienden tot de politie er achter kwam dat ik nog naar school moest. Ik heb ze een tijd te slim af weten te komen, want ik hate school, en nog steeds. Ik heb samen met me vriend proof rond gezworven door detroit. Tot hij ruzie kreeg en neer werd geschoten. Er liep een traan over zijn gezicht, maar veegde de snel weg. "En daarom zit ik nu hier. dat was het z'n beetje. Hij stond op en liep naar de koelkast. Hij had zin in iets sterkers en gooide een halve fles achter over. Hij hield zijn polsen even onder de kraan, hij moest even bij zinnen komen. Hij schaamde zich wel een beetje dat hij nog wat achter heeft gehouden, maar dat ging haar toch niet aan, het zou alleen maar afgunst opwekken.

Savannah keek naar Jimmy. Leek het nu, of voelde ze echt die pijn die hij had? Ze verschoof zich iets dichter naar hem toe, maar wel op de goede afstand, zodat hij al zeker geen gedachten kreeg. Savannah wou hem helpen en niks anders, wat sommige jongens hier op school dus echt bleken te denken als je ook maar even je hand op hun knie legde. Savannah schudde de gedachten met een snelle hoofddraai van zich af en keek richting Jimmy. Ze was benieuwd of er iets komen ging. Jimmy leek nu niet echt het type die meteen iets losliet. 'Vertel maar wat je moet vertellen. Ik luister,' zei Savannah. Ze dacht nog even dat het niet ging lukken, maar ze knikte opgelucht toen Jimmy begon. Ze schrok al vanaf het eerste moment. En dan te bedenken dat dit nog maar het begin was! Maar Savannah liet de schrik niet lezen op haar gezicht. Ze knikte af en toe en keek Jimmy aan. Haar hoofd bewoog ritmisch mee en ze gaf het teken dat ze het begreep. Bij pijnlijke stiltes legde Savannah haar hand op zijn knie en knikte. Toen hij klaar bleek te zijn en opstond, keek Savannah even verbaasd naar hem. Zo stond direcht op toen hij naar de drank greep. Savannah kwam achter het staan en pakte met een snelle beweging de drank weg, waar hij al van had gedronken. Ze legde de drank neer op de tafel naast hun. 'Luister, Jimmy. Je verleden kan niet vergeten worden of veranderd worden. Dat is heel jammer. Maar om elke dag te drinken en om op die manier te vergeten, is allemaal wel even leuk voor een tijdje, maar daarna voel jij je veel ellendiger dan eerst,' zei Savannah, terwijl ze de drank nog even bekeek. Het was niet bepaald een zwakke drank. Misschien had Jimmy hulp nodig. 'Probeer een nieuwe start te maken. Neem eventueel contact op met je dochter. Wie weet begrijpt ze je nu veel beter,' zei Savanna voorzichtig, terwijl ze haar hand even op Jimmy's arm legde en hem doordringend aankeek. 'Ik vind het dapper van je dat je ondanks je verleden toch nog sterk probeert te blijven, als wij mensen erbij zijn, maar doe alsjeblieft iets anders dan jezelf dronken voeren. Binnenkort maakt het jezelf helemaal kapot en dan? Wat moeten we dan beginnen?' vroeg Savannah, terwijl ze Jimmy aankeek. Ze had zichzelf sterk kunnen houden, maar bij haar begonnen ook langzaam tranen te komen. Ze slikte ze met moeite weg. Aan een huilend persoon voor hem had hij vast geen zin in en geen behoefte aan, wat Savannah ook begreep. 'Maak een nieuwe start! Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar probeer het.'

Toen hij alles had verteld was hij ene kant wel opgelucht. Maar hij vond het toch raar hij was niet eens echt verdrietig hij was kwaad, kwaad hoe iemand dit hem aan kon doen. Hij vond het wel fijn dat Savannah zo begrijpend was, en zeker dat ze geen vragen stelde en gewoon luisterden. Hij had z'n hekel aan mensen die onder het luisteren steeds vragen stelde of steeds, oeeh aah wat zielig zeggen ofzo. Toen hij opstond wist hij dat hij waarschijnlijk toch naar de drank greep. Hij was eigenlijk dus ook heel blij dat zei hem stopte, hij had er geen zin meer in om elke keer zich half in coma te zuipen en dan zich de volgende dag nog slechter te voelen. Alleen de pijn die hij nu voelde was niet te harden, het liefst stond hij daar nu te janken maar hij moet zich sterk houden. Toen ze zei dat hij zich zelf kapot maakten dacht hij sarcasties ik ben al kapot gemaakt dus kapoter kan niet."Hoe kan iets dat kapot is nog een keer kapot gaan?" vroeg hij. Toen ze over die nieuwe start begon werd het even wazig voor zijn ogen van de tranen, hij keek even naar de laminaat vloer en keek hoe het zich vormde. "Ik weet hoe een nieuwe start aanvoelt, zeker als je ze om de paar maanden heb gehad, en ik weet ook hoe frustrerend het kan zijn". zei hij maar. Hij kon niet nog een nieuwe start aan nog een keer doen alsof er niks aan de hand was, nog een keer de hele wereld voor gek houden. Toen ze over zijn dochter begon snoof hij. "En dan, dan heb je hier een dochter die ziet hoe haar vader kapot is aan het gaan. Zow dat heeft veel nut. Ik gun haar geen leven zoals ik die heb gehad. Het is misshien wel beter zo."zei hij met pijn in zijn hart. Toen ze bijna ging huilen werd het hem te veel "Zie je wel ik had het je nooit moeten vertelen, oowh ik weer met we egoïstische rot kop." zie hij gefrustreerd. Het liefst zou hij zich zelf door de kop schieten maar dat kon hij voor zijn dochter niet doen. Hij wist even geen houding te nemen, dus ging hij maar op en fatboy zitten die tegen de muur aanstond. Zich schuldig voelend dat hij haar van streek had gemaakt, en denkend over wat net gebeurd was.

Savannah keek richting Jimmy en probeerde haar gevoelens sterk te verbergen. Die zaten nu onder het vriespunt en het liefst zou Savannah het uit willen janken, met Jimmy mee willen leven. Maar aangezien hij nu al zo gefrustreerd werd van ook als ze maar een keer knipperde voor een traan, deed ze dat toch maar niet. Ze keek naar Jimmy en zuchtte een keer. Ze schudde haar hoofd en probeerde hem zachtjes te sussen. Ze legde haar hand even op zijn arm en zuchtte even. Ze keek naar Jimmy. Hoe kon zij hem helpen? Savannah schudde radeloos haar hoofd. Wat moest ze doen? Ze keek diep in haar hart, op zoek naar een antwoord, zoals ze van zichzelf geleerd had. Ze had zich goed herpakt na al haar vaders daden. Dan zou Jimmy zich toch ook kunnen herpakken? Oké, Savannah had er wel een paar jaar over gedaan, maar dat was zonder hulp. Savannah wou Jimmy de hulp geven die zij nooit gehad had. Maar wat als Jimmy dit zelf niet wou? Aandringen wou ze ook niet. En het hem laten vergeten door drank, of een of ander stom discofeestje, was gewoon stom. Ze keek naar Jimmy en een twijfelend kuiltje kwam in haar wang. Toen nam ze een besluit. 'Ik leef met je mee. Ik vind het dapper van je dat je het me verteld hebt,' zei Savannah, terwijl ze hem aankeek en lichtelijk knikte. En dat was trouwens echt waar. Savannah vond het dapper dat Jimmy zijn hele verleden tegen haar had gezegd. Nu kon Savannah zijn problemen ook beter inschatten. 'Jezelf kapot drinken heeft geen zin. Je bent niet kapot. Je denkt dat alleen maar en daarom wordt het ook geloofwaardig, terwijl dit helemaal niet het geval is.' Savannah had het gevoel dat het de goede richting in ging. 'Ik denk dat jouw dochter heel erg benieuwd naar haar vader is. Probeer je draai hier te vinden. Het zal niet allemaal even makkelijk worden, natuurlijk niet. Je moet het met vallen en opstaan uitproberen. Maar geloof me, als je eenmaal eroverheen bent en je verleden hebt geaccepteerd, dan voel je je hoe dan ook beter,' zei Savannah, terwijl ze tegen het aanrecht leunde en Jimmy in zijn ogen aankeek. De tranen waren helemaal weg en het enige gevoel wat ze nog had, was om Jimmy de goede kant op te brengen. 'En ik steun je hoe dan ook. Maak vrienden hier, maak lol! De hele tijd aan je verleden denken kan je misschien wel doen, maar het helpt niet.' Savannah keek Jimmy aan.

Jimmy zat daar maar een beetje half boos half verdrietig voor zich uit te staren op een fatboy. Hij vond het prettig dat Savannah hem probeerde te troosten, het deed hem denken aan zijn vriend proof die hielp hem ookaltijd. Hij slikte even een traan weg, hij keek even naar Savannah. Hij deed het er alles voor om zich te herpakken, alleen elke keer weer werd hij teleurgested. Hij volgde Savannah met zijn ogen, en keek hoe ze wat zat te bedenken. Hij zakte onderuit in zijn fatboy en zuchte diep, hij dacht eraan hoe het zou zijn als zijn dochtertje weer eens hier zou zijn. Maar hij wist dat kim dat toch nooit zou accepteren, maar het viel te proberen. Toen ze zei dat hij dapper was dat hij het had verteld snoof hij alleen maar afkeurend. Toen ze hem verweet dat hij alleen maar zelf medelijden, werd hij boos, maar hield zijn mond, ze wou hem helpen dus dat moest hij maar accepteren. Alleen dat hulp altijd te laat kwam was jammer, hij had vroeger moeten worden geholpen. School had toch wel iets moeten opmerken. Hij keek weer naar savannah en was haar echt dankbaar. "Dankje wist hij alleen maar uit tebrengen. "Lol, dat klinkt goed, kan je hier ergens stappen ofzo?" vroeg hij erna.

Savannah keek naar Jimmy. Ai... Sommige woorden zouden op hem misschien nogal rottig overkomen. Savannah probeerde zichzelf ijzersterk voor te houden dat ze goed bezig was, maar Jimmy's blik, die af en toe boekdelen sprak, ontging haar niet. Savananh probeerde zich op de goede kanten te richten, die waarschijnlijk erna zouden komen. Als Jimmy eenmaal gekalmeerd zou zijn en ook maar een greintje positief zou denken, zou hij weten dat Savannah het allemaal maar goed bedoelde. Ze keek richting Jimmy. Ze luisterde naar zijn vraag en had zin om iets naar zijn hoofd te smijten. Hij had zijn dochtertje daar misschien nog, hij kon haar terugbellen als hij wou en hij dacht alleen maar aan drank? Aan stappen? Savannah wist niet of ze moest liegen of niet. Maar de hele tijd op hem passen, dat kon ze toch ook niet maken? Savannah wist niet wat ze moest antwoorden, dus keek ze maar even stug de andere kant op. 'Ja, je kan hier ergens stappen,' gaf ze toen zuchtend toe. Daarna keek ze hem met een scherpe blik aan, waarbij even geen zachtheid te bekennen was, die ze normaal had hangen in haar blik. 'Maar je moet me beloven om je drinkniveau daar zo laag mogelijk te houden,' zei ze, aangezien ze wel half wist dat Jimmy met 'stappen' waarschijnlijk ook de drank meetelde. Savannah hoopte dat ze hem van deze lijkende eindeloze dip kon afhelpen. Dit ging erg moeilijk worden. Misschien kon hij wel sneller beter worden dan dat zij deed. Eerst was ze een tijdje bang geweest dat haar vader weer ergens op zou duiken, dan verwarde ze verschillende mensen met haar vader en op andere dagen kon ze zich weer niet goed concentreren. In slaap vielen lukte toen ook nauwelijks. Trouwens... Ze was dan nu misschien een beetje verder weg van haar vader, maar hij was nog niet dood of zo. Hij was er nog steeds en hij zou haar misschien zoeken. Maar hoe groot was de kans nu dat haar vader vanaf de U.S.A helemaal naar Monica zou gaan? Klein, toch? Savannah probeerde zichzelf er niet aan te herinneren en keek naar Jimmy. Haar blik was zacht geworden. Haar ogen keken nu echter bezorgd naar hem. Wat als hij ging drinken en iets stoms uithaalde?

Het vraagje over stappen viel Savannah zo te zien niet goed, hij dacht in zich zelf oeps. Hij had het gevoel dat ze wel iets naar zijn hoofd kon gooien. Op een of andere manier vond hij het wel grappig en vroeg grinnikend "Zal ik alvast dekking zoeken, voordat ik iets tegen me hoofd aankrijg?". Hij zag haar harde blik en trok even zijn wenkbrauw op. Toen ze over zijn drinkniveau zo laag als mogelijk zou houden, dacht hij na. Hij kan best zonder alcohol hoor. Tuurlijk bij stappen hoorde ook drank, maar als zij zich er zorgen over maakte kon hij ook zonder. Ze keek even naar haar, zag hij nou angst in haar ogen. Maar hij had een of ander gevoel dat hij er niet mee moest bemoeien."Oke ik zal niks drinken als jij je daar beter bij voelt.Hij zag in haar blik dat ze bang was dat hij iets stoms zou uitvreten. "Maar ik kan je niet beloven dat ik niks stoms doe, zelfs niet zonder drank, ik ben een geboren stomiteit uithaler ofzo iets. zei hij grinnikent

Savannah keek Jimmy aan en keek hem een moment aan alsof ze hem echt zou vermoorden. Daarna schoot ze in de lach en verborg haar hoofd even tussen haar armen. Haar hoofd bonkte een beetje. Alsof ze zelf heel veel drank had gedronken. Savannah schudde de pijn van zich af en legde haar volle concentratie bij Jimmy neer. Ze knikte en ze legde haar hand even op zijn arm. Ze keek met dankbare ogen op. Vervolgens hem ze hem boos een duw. 'Wat ben je toch ook een gek!' riep ze toen lachend. Ze keek hem even aan en zuchtte. Toen schudde ze lachend haar hoofd en ging terug naar de bank. Daar ging ze zitten. Ze keek naar het plafond en hoopte dat Jimmy zich aan zijn woord wou houden. Ze had nu namelijk echt geen zin om hem onder de flesjes bier weg te halen, terwijl iedereen naar hun keek. Savannah hoopte dat Jimmy zou menen wat hij zei. Het klonk serieus, maar bij Jimmy wist je nooit of het nu wel of niet serieus was. Dit alles nam natuurlijk niet zijn dappere daad weg. Hij had haar zijn verleden verteld. Eigenlijk zou ze nu ook haar verleden moeten vertellen. Maar zin om over haar vader te praten, over die stomme rotzak...? Nee, dat nooit. Ze had het alleen tegen Kenneth verteld en daar bleef het bij. Kenneth vertelde het niet verder. Dat wist ze zeker. Ze kon hem vertrouwen. Ze dacht weer aan dat branderige, fijne gevoel dat Kenneth haar omhelst had. Ze keek naar Jimmy. 'Waarom heb ik toch steeds zo'n voorgevoel dat jij je woord gaat verwaarlozen?' vroeg ze uitdagend. Ze ging tegen de rug van de bank staan, sloeg haar armen over elkaar heen en keek Jimmy enorm uitdagend aan. Ze schoot in de lach. 'Nee hoor, als jij je woord geeft, dan vertrouw ik daar op,' zei ze. Ze kon het toch niet laten om even te letten op zijn reactie. Ze draaide zich om en hield haar hoofd tegen een muur gedrukt. Ze kreunde van de pijn. 'Ik kan je toch niet in de gaten houden. Ik blijf vanavond lekker hier.' Ze keek hem aan en grinnikte. Ze kon natuurlijk niet echt hier blijven. Ze zag wel wat ze deed. Misschien dat ze nog even haar iPod ging beluisteren hier boven op het dak. Wie weet wie ze dan weer tegenkwam. Ze keek Jimmy aan en zette zich op de bank neer.

Toen ze hem aankeek alsof ze hem echt ging vermoorden keek hij even zo van shit, wie heb ik nu in huis gehaald, hij rusten zijn hand even op zijn zij. Toen ze in de lach schoot zuchte hij opgelucht en grinnikte "pff..Eng kind"ze hij lachend. Jimmy keek haar onderzoekend aan had ze nu pijn of niet? Ze liep naar de bank en ging zitten, Jimmy volgde haar even met zijn ogen. Ze zei uitdagend dat hij zich niet aan zijn woord zou houden. Jimmy grinnikte even en zei daarop "Je gelooft me niet? Ik wed er op voor me auto.". Zijn auto was alles voor hem , hij had er veel voor betaald en hard voor gewerkt. Hij pakte een sleuteltje en opende ene kastje met allemaal haakjes, aan eentje hing een bos sleutels. Hier vang !. Als ik me niet aan me woord hou mag je ze houdenzei hij en keek haar brutaal en uitdagend aan. Toen ze zei dat ze hem niet in de gate kon houden zei hij "Owh dan mag ik me sleutels dan terug? Anders kom ik zoizo niet in de stad".. Ze zei ook dat zie hier wou blijven "Wat let je? zei hij en pakte de huis sleutels en gooide ze naar Savannah. Hij vertrouwde haar dat ze niets met zijn huis deed.

Savannah schoot in de lach. Ze ademde even in en uit. Haar voet deed pijn. Waarschijnlijk door die scherf waar ze niet zo lang geleden ingetrapt was. Ze keek naar Jimmy en moest lachen. Ze ving zijn sleutels handig op. Maar ze was, ook al zou hij zijn woord verbreken, natuurlijk niet van plan om zijn auto echt af te pakken. Grijnzend ving ze de huissleutels. Ze vond het wel fijn dat hij haar zo vertrouwde. Ze zou het huis zorgvuldig afsluiten. Nee.. Ze kon niet. Ze ging weer terug naar haar kamer of ze ging ergens in de kantine proberen een snack te veroveren in zo'n automaat. 'Nah... Dankje,' zei ze, terwijl ze de huissleutels terug smeet, waarna ook de autosleutels volgden. Ze grinnikte even. 'Ik vermaak me wel. Wanneer ben je van plan om te vertrekken?' vroeg ze. Het begon vroeg in de avond te worden. Of was het al avond? Savannah wist het niet eens zeker. Ze keek op vanaf haar plaats waar ze zat. Ze gign aan een klein tafeltje zitten en beet haar tanden stijf op elkaar. Ze hief haar voet omhoog en keek daar aan de onderkant. Niks te zien. Ze zuchtte en keek aan de andere voet. Bloed, zo rood als wat, droop soepel van haar voet af. Een klein stukje scherf zag ze glinsteren. Ze hinkte en pakte een in de buurt liggende handdoek, depte het bloed en pakte de scherf er voorzichtig uit. Die had ze waarschijnlijk opgelopen door het in de steeg lopen op haar blote voeten. Haar ogen gleden naar Jimmy, ziend voor zijn reactie. Ze maakte een handige windel van de handdoek en keek Jimmy daarna aan, alsof er niks gebeurd was. Haar blik gleed even naar zijn gezicht, bleef daar hangen. Toen keek ze het interieur nog een keer rond, om zich vervolgens een beetje te verbazen over de stijl. Het was gewoon mooi gemaakt!

- Flut -

Jimmy keek hoe Savannah de sleutels handig ving en keek wat ze ermee zou doen. Hij was wel opgelucht dat hij zijn auto sleutels terug kreeg, hij weet niet waarom maar hij hechte er veel waarde aan. Hij wist nog niet wanneer hij ging vertrekken , miss ging hij wel wat rondrijden met zijn auto, opzoek naar een race en wat geld, en natuurlijk problemen. Hij moest al grinnike bij de gedachte hoe hij de politie te slim af ging zijn. Het viel hem nu pas op dat Savannah op blote voeten liep. Hij zag bloed aan haar voet zitten, hij was niet bang voor bloed ofzo. Hij zag zo vaak bloed, was het niet van hem dan wel van iemand anders. Hij keek even rond. Hij moest ergens een verband trommel hebben hij draaide zich om op zijn hakken, en zocht naar zijn verband trommel. Hij vond hem eindelijk in de bad kamer hij pakte er een verbandje uit. Hij liep naar Savannah toe en vroeg om haar voet. Zonder op antwoord te wachten pakte hij haar voet, haalde de handdoek ervan af, en deed er handig een verbandje om. Keek haar even aan."Das een lelijke wond, maar hij is al schoon door het bloeden, gaat het een beetje?" zei hij. Hij stond op liep naar de badkamer en gooide de handdoek in de wasmand.

*beetje inspiratie loos*

Savannah keek naar Jimmy en toen naar de wond. Het was haar al zo vaak gebeurd dat er glas in haar voet was gekomen. Savannah negeerde de pijn en keek naar Jimmy, die iets tevoorschijn haalde. Ze knoopte de handdoek los en liet Jimmy haar voet verbinden. Hij deed het snel en vakkundig. Misschien dat hij er vaker in aanraking mee was geweest of zo. Savannah schonk er weinig aandacht aan. Ze keek naar het verband. Ze vond het aardig van Jimmy dat hij haar hielp. Zijn vraag kwam onverwachts aan. Verbouwereerd knikte Savannah, maar dat had hij natuurlijk niet gezien omdat hij zijn tocht naar een of andere kamer had gezet. Aangezien hij de handdoek, die helemaal doorweekt van het donkerrood, bloed genaamd, was, gokte Savannah dat het de badkamer was. Ze keek naar Jimmy. 'Ja hoor,' zei ze. Dat ze dit al vaker had meegemaakt, slikte ze snel in. Ze keek opzij naar Jimmy. Ze stond voorzichtig op. Het lopen deed stekende pijn, maar was niet onmogelijk. Voorzichtig en met haar voet een beetje opgetild, liep Savannah richting de bank en zette zich neer. Nou, het avondje begon alvast goed. Een bebloede voet en stekende pijn. Savannah negeerde alles en keek naar het televisiescherm, die voor haar zat. Alhoewel... Was dat nu echt zo'n ding zoals ze al is had zien hangen in een café? Savannah schonk er weinig aandacht aan en keek een moment even naar de koelkast. Ze keek naar haar drinken en nipte nog een keer. Het blikje was bijna leeg. Savannah keek naar Jimmy. 'Je hoeft hier heus niet de hele avond voor die bebloede voet van mij te blijven zitten. Je mag gaan als je wilt,' zei Savannah, terwijl ze uitnodigend naar Jimmy keek en lichtelijk glimlachte. Ze wou niet dat Jimmy de hele avond hier in deze kamer bleef omdat zij zich toevallig een beetje verwond had. Trouwens, ze wou niet stom doen en kinderachtig zijn. Misschien dat ze toch even met Jimmy meeging. Of ze zou hier beneden iets in de school gaan doen, ook al had ze geen idee wat ze kon doen op dit uur. Het was namelijk nogal laat. Of... Ze haalde haar mobiel uit haar zak, die ze pas gekocht had en checkte de tijd. Viel wel mee. Het was zeven uur. Ze keek naar Jimmy. Of had ze haar tijd verkeerd ingesteld?

Hij was gelukkig niet bang voor bloed ofzo, hij was er aan gewend. Waar hij vandaan komt gebeurden veel ongelukken. Hij keek even sip, maar verpakte ze zich snel. Hij vond jammer voor haar, hij vroeg zich af hoe ze eraan kwam. Maar hij had geleerd niet te veel vragen te stellen. Hij keek hoe ze strompelend naar de bank ging. Hij liet haar maar, ze zou toch wel zeggen dat het ging. 'Ik wil best blijven hoor' zei hij. Veel had hij toch niet te doen. En hij kon toch niemand in de het uitgaanscentrum. 'Ik denk niet dat je mee kan met z'n voet' Het was al 7 uur zag hij op zijn mobiel. Het was nog steeds te vroeg om te gaan stappen, hij voelde de sterke drank die hij had gedronken in werking gaan. 'Ik ga even wat eten halen uit de supermarkt' zei hij. Hij pakte de auto sleutels en liep naar de deur toe. 'Wat wil je eten'?vroeg hij.

Savannah keek opzij naar Jimmy. De bank zat redelijk comfortabel. Savannah zorgde dat haar rug lekker tegen de leuning aankwam en trok haar benen op, zodat haar voeten op de bank zelf rusten. Savannah keek Jimmy aan en luisterde naar hem, terwijl ze een beetje afwezig knikte. Ze dacht een beetje aan Kenneth. Wat zou hij aan het doen zijn? Savannah negeerde die vraag. Het was nu naar Jimmy luisteren. Ze keek naar Jimmy en knikte langzaam. 'Nee, ga straks maar stappen,' zei ze toen glimlachend. Toen hij iets vroeg en ze zag dat hij de autosleutels pakte, keek Savannah hem bezorgd aan. Zou hij dat wel doen met de drank? Misschien kon hij tegen zeer veel drank, maar misschien was hij wel dronken en reed hij dadelijk nog iemand aan. 'Pak voor mij maar een diepvriespizza,' zei Savannah afwezig. Ze wierp een blik op de sleutels. Ze wist niet of ze er iets van moest zeggen of niet. Ze wist niet of Jimmy ooit onder invloed had gereden en of dat goed was gegaan. Een vriend moest je toch waarschuwen voor hij stommiteiten beging? Ja, ze moest hem waarschuwen! 'Jimmy, zou je nu wel rijden na al die drank?' vroeg ze, terwijl ze bezorgd naar zijn autosleutels wees. Jimmy kwijtraken, of iemand anders kwijtraken, aan zoiets stoms, zou heel erg frustrerend zijn. Je kon de bezorgdheid zo van Savannah's gezicht aflezen. Ze vond het overduidelijk geen goed idee van Jimmy dat hij ging rijden na een beetje drank te hebben gedronken. 'Kun je niet beter te voet gaan?' probeerde ze hem te overtuigen. Ze keek hem een beetje hulpeloos aan. Ze sloeg haar armen rond haar knieën. Oh, als dat maar goed ging! Savannah kreeg een afschuwelijk beeld van een ongeluk en schudde haar hoofd even, om de gedachte kwijt te raken. Ze dacht aan een leuk moment met Kenneth. Dat hielp. Ze keek weer naar Jimmy.

- Inspiloos! -

Jimmy stond op en pakte de sleutels van zijn auto. Hij zag de paniek ineens op Savannah gezicht ineens. Hij wist even niet waarom ze ineens zo in paniek was. Maar het was al gauw duidelijk toen ze 'Jimmy, zou je nu wel rijden na al die drank?' zei. Hij grinnikte even hij vond het wel op een of andere manier komisch. Hij kon vrij goed tegen alcohol en zijn reactie vermogen is zoizo hoger als normaal dus dit beetje alcohol deed het ook niet minderen. "Rustig maar ik weet wat ik doe". Zei hij met een kleine glimlach. "Wat wil je nu eten". vroeg hij. grinnikend. Hij zou in no way gaan lopen. Hij wachtte op een antwoord af en ging toen. Hij rende de treden naar beneden. Hij reed weg met een brullende moter en piepende banden weg.

Na een tijd was er een brullende moter te horen en piepend banden. Jimmy zette zijn auto uit en sloot hem af. Hij rende de trappen weer op en kwam zijn kamer weer binnen. "Zie je niks aan de hand". zei hij met een glimlachje.