O, locker, mirror of my soul..

Alain&Kenneth

"Tjezes!" Het gevloek klonk door de verlaten gangen van de school toen haar boeken met een luide plof op de grond waren gevallen en het meisje een stap achteruit deed. Emilies locker was aan de binnenzijde geplakt met van die post-itjes in verschillende kleuren. Op een roze las ze het woordje "slet", op een geel las ze "biatch", een blauw pronkte met "watje" en een groen wist haar "loser" te laten zien. Snel grepen haar handen naar de briefjes en meteen trok ze die van het metalen binnenwandje. Ze verfrommelde ze en stak ze snel in een vakje in haar tas, waarna ze bukte om haar boeken op te rapen. Dit lukte, maar toen ze weer haar locker binnenkeek, liet ze opnieuw haar boeken vallen en staarde ze versuft voor zich uit. Er waren meer briefjes gekomen, meer woorden, meer scheldwoorden, weerspiegelingen van wat ze dacht over zichzelf, weerspiegelingen die haar gek maakten. Verwoed begon ze de papiertjes eraf te trekken, en hierdoor kwam aan de achterste wand de spiegel tevoorschijn. Een spiegel die er hiervoor nog niet was. Ze keek naar zichzelf en naar de pikzwarte letters, met alcoholstift geschreven op haar voorhoofd. 'EGOIST'

Het meisje schrok op en opende haar ogen terwijl ze haar kastje in keek. Haar boeken lagen netjes op een stapeltje, nergens was een post-itje te bespeuren en de spiegel had zijn weg naar de onzichtbaarheid gevonden. De oorzaak van haar dagdroom? Of.. dagmerrie? Het feit dat ze Alain al een tijdje in het onwetende had gelaten over haar situatie nu, met Lyron. En al was ze niet van plan om op haar keuze terug te komen, het schuldgevoel overviel haar telkens weer. Ze moest het aan de jongen vertellen, maar ging die confrontatie altijd uit de weg. Of eerder, ze ging hém uit de weg.. helemaal. En ze was er eigenlijk best wel goed in, want ze had de jongen zelfs niet gezién, laat staan dat ze hem was tegengekomen. Waarom bleef het zaakje dan als een onopgelost karweitje boven haar hoofd hangen? Misschien omdat het.. onopgelost was? Het meisje fronste even om haar eigen gedachten, die haar hoofdpijn bezorgden aangezien ze het niet echt meer gewoon was geworden om haar gedachten echt dóór te gaan denken, dat wilde ze niet meer. Ze had op televisie één of andere Guru-film gezien die haar verteld had van dag tot dag te leven, maar misschien was het wel niet zo makkelijk om ergens midden in je leven plots te gaan denken dat je van nul gaat beginnen en alles achter je laten, want onopgeloste zaken hielden het meisje vooral uit haar nachtrust. Weglopen was toch zo gemakkelijk..
Ze duwde haar locker dicht en deed het vast, klaar om net iets later dan de andere leerlingen, op deze vrijdagavond het schoolgebouw te verlaten. Mooi, Alain een heel week niet tegengekomen, het was gewoon een talent, vond ze, en ze zou het best eens meer kunnen gaan gebruiken. Om vervelende situaties zeg maar.. te ontlopen. Haar voeten brachten haar verder de gangen door tot ze eindelijk bij de uitgang kwam en de deur openduwde, om het eerder zwoele avondluchtje tegen zich aan te voelen stromen. Gelukkig droeg ze een tuniekje, dat was fris genoeg om de al vrij warme temperaturen van tegenwoordig, voor de tijd van het jaar, te trotseren. De lente beloofde al mooie temperaturen in de zomer. Ze wandelde de trappen af en keek ondertussen achteloos om zich heen, speurend naar een bekend gezicht, en tot haar grote geluk, zag ze niet meteen iemand die ze kende.

Kenneth stond nog een tijd lang op de gang te praten met enkele jongens van het team. Een grimas stond op zijn gezicht, de laatste wedstrijd die ze hadden gespeeld hadden ze gewonnen en daar was hij best wel trots op want hij had van de coach de gehele tactiek mogen bespreken. "Oh Kenneth, vanavond gaat de gehele ploeg naar de Zanzibar. En jij moet mee gaan." Kenneth fronste eventjes en keek hen met een droge blik aan. Kort dacht hij na, ach wat had hij nu te verliezen buiten wat duiten? Niets. 'Goed, ik ga mee. Maar jullie twee moeten me gaan trakteren hoor.' Grijnsde hij speels naar hen toe. Gekleed in een rood shirt en een gewone shirt wandelde hij en de jongens uiteindelijk door de gangen naar buiten. Tuurlijk wat dollend, maar ja dat was gewoon het team opzich. Uiteindelijk knikte hij hen gedag en de jongens liepen gewoon weer de gang in, zij hadden blijkbaar nog les. De stakkers. Met een speelse grimas wandelde hij naar buiten en stak vervolgens zijn oortjes in zijn oren. Kort liet hij zijn blik langs enkele mensen gaan en legde zijn haar in een zwaai goed. Plots zag hij een bekend gezicht, een grijnsje verscheen op zijn gezicht. Hoe lang was het nu al geleden? Best lang eigenlijk. Hij was wel verder gegaan, alleszins dat probeerde hij nog steeds. Zijn gevoelens voor haar lagen gewoon ergens heel diep in hem verstopt en nu zag hij haar weer als een gewonde vriendin, of dit bij haar zo was wist hij niet maar er was natuurlijk maar een manier om daar achter te komen. Met een glimlachje liep hij op haar af, maar toch draaide hij zijn hoofd even om aangezien de jongens hem nog even riepen en naar hem toe kwamen gerend. "We zien je vanavond om zeven uur. Als je er niet bent dan krijg je morgen wat klappen op het veld." Grijnsde de jongens vrolijk naar hem en sloegen hem even op de schouder om daarna weer te verdwijnen in het schoolgebouw.

''Dan zie ik je vanavond... Oké!'' zei Alain en liep bij Hailie weg, hij was binnen. Vannacht zou ze bij hem logeren, hell yeah! Blond, C, en eerder wantrouwend. Kortom, Alain was weer terug! De beste meiden waren namelijk de mensen die hem eerder wantrouwden en door leugens hem gingen vertrouwen, die sport was echt mooi. Jagen.
De jongen moest zijn adem inhouden toen hij zo'n twintig meter bij Hailie vandaan was, Emilie. Emilie had een tijd zijn wereld op de kop gezet en nog steeds kon Alain de reden hiervoor niet bedenken. Toch, hij was er overheen. Toch? Ja, hij was er overheen. Zonder verder na te denken liep de jongen recht op het meisje af. Hij nam aan dat ze weer met Lyron was, gezien Alain door zowel Emilie als Lyron werd ontweken.
Nog een stuk verderop zag de jongen iets wat hem deed twijfelen of hij door moest lopen. Naar Kenneth en de andere bandleden toe was Alain altijd groot gebleven, hij wist niet van de chaos die tussen hem en Emilie was ontstaan en het leek Alain ook niet nodig dat ze er alsnog achter kwamen. Te laat, Emilie leek Alain te hebben gezien dus omdraaien leek geen optie meer. Dan maar door stappen!
''Hey...'' begon Alain met een redelijk neutrale glimlach en zag in de verte dat Kenneth zich omdraaide en hem gelukkig niet had gezien. Een opluchting, enigszins. ''Terug bij Lyron? 't Is de goede keuze.'' vervolgde hij met een glimlach en een kleine knipoog.

Opgelucht had het meisje weer ademgehaald, niet veel bekend volk was meestal een goed teken en meteen was er een glimlach op haar gezicht verschenen, tot die enigszins verdween. Hoewel, de persoon die ze zag wekte niet meteen negatieve gevoelens bij haar op, die gevoelens hadden ze al lang uitgepraat. Want praten werkt.. toch? Kort liet ze haar blik even langs de jongen glijden. Kenneth leek haar richting uit te komen, maar toen enkele jongens naar hem toe liepen, besloot ze zichzelf het voordeel van de twijfel te geven en weer voor zich te lopen, zodat ze eventuele vragen zou kunnen ontwijken, op haar efficiënte wegloopmanier. Naar voren kijken viel haar zwaar, enerzijds omdat ze een pluk haar uit haar gezicht moest halen toen de koppige wind die weer naar voren had gedreven, anderzijds omdat ze een jongen leek te herkennen die ze liever niet gezien had. Alain, wat deed die nou hier? Ja, misschien van school komen, maar dan nog? Heel de week iedereen gemeden en nu Kenneth en Alain op één minuut? Welke oen wilde haar een hak zetten? Kort keek ze niet willekeurig om zich heen naar een mogelijke bespieder uit één van de struiken, maar al snel werd haar blik naar Alain gedreven, die nu opeens enkele meters van haar vandaan was en dichter kwam, waardoor ze haar adem in begon te houden, onbewust. De jongen groette haar en even keek ze op naar de jongen - omdat hij een stuk groter dan haar was -, waarna ze wat mompelde wat op een begroeting leek, terwijl haar hand kort de riem van haar schoudertasje beter om haar schouder hing. De directe opmerking van Alain viel haar enigszins zwaar: ze had zich voorbereid op hoe ze het zou vertellen tegen hem, en nu vertelde hij het tegen haar. En plots stond haar mond vol tanden. Hij glimlachte en ze meende een klein knipoogje te zien, maar een kleine frons verscheen op haar gezicht toen ze eindelijk de ingeademde lucht weer uitblies, zodat ze niet terplekke in ademnood zou komen. Goede keuze? Ja, dat wel. Maar elke keuze had zijn moeilijkheden en dit was er één van. Maar ze kon vechten tot ze over Alain was, toch? Zo erg viel het toch niet op?
Wat kon ze zeggen? Luchtig antwoorden: 'Ja, terug bij Lyron, weet ik'? Of haar schouders ophalen en zeggen dat het haar enige keuze was geweest, en hierdoor liegen? Of hem anders gewoon zeggen dat hij op moest rotten, en zo haar talentje naar boven halen? Dat laatste leek erg aanlokkelijk, maar die woorden zou ze niet meteen bij Alain kunnen uitspreken, raar. Waar was Kenneth? Hij kwam toch naar haar? Kon hij niet even van onderwerp komen veranderen? De stilte begon lang te duren, de druk om juiste woorden te vinden werd zwaarder. En toen ze zichzelf dwong om wat te zeggen, kwam er niets anders uit dan dit. "Ik eh.. Ja, maar.. Ja.", een paar woorden die ze zelf zo ongelofelijk idioot vond klinken dat ze best in de grond kon zakken van schaamte. Als de grond haar nog wilde, tenminste, die wormen werden tegenwoordig wel kieskeurig.

Kenneth keek de jongens droog na en schudde even lachend zijn hoofd. Uiteindelijk draaide hij zich weer om en zag een jongen bij Emilie staan. Een jongen die hem perfect bekend voor kwam. Alain. Wat deed hij bij haar? Hij zou toch niet gaan proberen om iets te flikken bij der? Bedenkelijk keek hij de twee aan en besloot even op zijn mobiel te kijken, als hij de twee nu gewoon wou nekken dan trok hij een foto van de twee en liet hij deze aan Lyron zien. Maar ja, zo iemand was hij dan ook weer net niet. Plus dat kon hij nog Emilie, nog Alain aan doen. Dan zou hij het trouwens waarschijnlijk toch zelf weer zo sneu vinden voor hen dat hij de schuld daarna toch weer op zich nam. Misschien hij maar beter even wachten tot Alain weg was. Hoewel, waarom zou hij dat doen? Kenneth besloot dan maar het zekere voor het onzekere te nemen en wandelde op zijn dooie gemak op hen af, beide hadden hem toch al gezien dus waarom zou hij dan niet gaan? Misschien omdat hij hun niet wou storen in hun gesprek? Even bleef hij staan en keek kort naar zijn uiteindelijk toch maar nieuw gekochte sneakers. Rustig liep hij dan maar toch op hen af al had hij de glimlach die eerst te lezen was op zijn gezicht maar weer laten varen. Even keek hij naar een groepje leerlingen dat hem voorbij liep en hem kort aan blik schonken maar dan al gauw weer verder liepen om de een of andere reden. Kenneth hield halt bij de twee mensen en glimlachte kort. 'Emilie, Alain.' Knikte hij vriendelijk naar hen en stak vervolgens zijn handen even in zijn broekzakken. Als hij een gesprek stoorde zou hij hoogstwaarschijnlijk al snel weer weg werken bij hun door naar zijn kamer te gaan.

Alain glimlachte twijfelend, niet wetende hoe hij moest reageren op haar reactie. Het stelde namelijk niet heel veel voor, dan kon Emilie beter 'Ja!' hebben gezegd, dan wat ze nu aan elkaar brabbelde. Wat moest hij hieruit opmaken, dat ze bij Lyron terug was, maar dat het geen goede keuze was? Het kleine beetje hoop liet hem een duivels gelukkig gevoel geven, maar Alain wist het op tijd weg te stoppen. Niet alleen omdat hij het weg wilde stoppen, maar ook omdat hij hulp had. Kenneth, hij was er weer.
''Hey bassist... Jullie kennen elkaar al een beetje denk ik?'' besloot de jongen dan maar te zeggen. Alain steunde met een arm op Kenneth en keek Emilie aan, wanneer het serieus niet ging, dan moest je er maar een show van maken. ''Dan hebben we een mededeling voor jou, je wist natuurlijk al dat hij op guys viel. Gezien hij voetbalt en bassist is en gewoon Kenneth is, maar dit is mijn nieuwe vriend!'' meldde Alain, zogenaamd nogal trots. Bandhumor, zo werd het onder de bandleden genoemd. Alle vier konden ze zich er in kwijt, maar Alain moest bekennen dat hij de diagnose in extreme vormen had. Om te voorkomen dat het serieus werd genomen begon Alain te lachen. Hij meende het niet, maar ja, elke emotie kon hij beter faken dan een gemiddeld meisje dit kon in bed.
''Neh, ik zou nooit de ex van goede vriend jatten. Zo ben ik niet.'' legde hij uit en peilde hierbij de reactie van zowel Kenneth als die van Emilie. ''Nou ja, tenzij degene perfectie nadert is en die vriend gewoon dom bezig was.'' De uitspraak was meer gericht naar Emilie, maar ook Kenneth kon hier aanstoot aan nemen. Terecht, maar dat terzijde. In beide gevallen was het overigens niet waar, Alain had Emilie bijna gesmeekt om hem te vergeten en terug te keren naar Lyron. Het was beter voor haar, gaf Alain destijds als reden. Als hij het over kon doen, zou hij het weer doen.

Het bleef stil, maar de redding waar ze wanhopig naar had geroepen in haar gedachten, kwam eraan, haar naam klonk en ook die van Alain, en daar stond Kenneth, en god, wat was ze -ondanks de afstandelijkheid die nog steeds wel gold tussen hen-blij om hem te zien. "Hee, Kenneth", begroette ze hem, enthousiaster dan ze de laatste minuten.. uren.. dagen was geweest, met een stralende glimlach op haar gezicht. Een hoopje fake, maar blijkbaar had ze ergens geleerd om te kunnen faken, misschien van Alain, misschien van een andere expert. "Redelijk", mompelde ze even toen Alain begon te praten en trok haar wenkbrauw even op toen zijn volgende woorden klonken. Dus als Kenneth op jongens viel, dan was zij er ook één? Ze grijnsde even trok haar wenkbrauw op. "Ha, Alain, ik wist niet dat je míj als iemand van het mannelijke geslacht beschouwde?", sprak ze luchtig en keek de jongen grijnzend aan. "Ik wist trouwens ook niet dat je, buiten jezelf, überhaupt vriénden had..", mompelde ze en keek van Kenneth even naar Alain, terwijl ze haar blik enkele seconden doordringend op hem liet rusten. Dit was best gemakkelijk, gewoon niet té vriendelijk tegen Alain doen en hem zo op een afstand houden, het leek haar een perfecte manier om andere dingen nog op een afstand te houden, om dingen weg te werken. Ze krulde één mondhoek omhoog en keek naar Kenneth terwijl ze kort haar hand door haar haren haalde.
Haar wenkbrauwen waren nog maar enkele seconden ontspannen toen ze er opnieuw één optrok en haar blik naar Alain liet glijden. Nooit de ex van een vriend jatten? Zo was hij niet? Hm, geen reactie dan maar. Maar zijn volgende woorden kon ze gewoon niet onbeantwoord laten. "Gelukkig maar dan dat je zo realistisch bent, Alain, want niemand nadert de perfectie, dus je zal nóoit een vriends ex gaan jatten.", mompelde ze even en richtte haar blik dan naar Kenneth, hem wél een eerlijke glimlach bezorgend. "Hoe gaat het met jou? Sawyer al weer gezien? Of heb je een ander meisje gevonden?", vroeg ze gemeend, ze wilde dat hij het goed had en dat hij zijn leven voort kon zetten, zij wilde niet de reden zijn van zijn ongeluk, al was hij degene die een fout begaan had, volgens haar. "En Alain, jij? Al een nieuwe scharrel gevonden?", vroeg ze hem en keek hem op zijn beurt aan. Haar stem had lieflijk geklonken, maar ergens klonk er bijna onopvallend, een jaloerse, bittere ondertoon in haar stem die ze niet meteen kon verbergen. Die zij zelf niet eens had opgemerkt, of bewust niet wílde opmerken.

Kenneth werd enthousiast begroet door beide mensen en dat vond hij ergens wel raar maar ja, wie was hij nu om daar over te oordelen? Die glimlach op Emilie's gezicht had hij al lang niet meer gezien maar het was er een geforceerde dat onderscheid kon hij nu al wel gaan maken. Alain had zijn arm om zijn schouder gelegd waardoor hij hem even met een droge blik aan keek. Door hem werd hij begroet als bassist, vrij normaal aangezien ze beiden in de band zaten dus daar was niets raars aan. Kort knikte hij maar op zijn vraag en keek nog steeds met diezelfde droge blik naar Alain. ''Dan hebben we een mededeling voor jou, je wist natuurlijk al dat hij op guys viel. Gezien hij voetbalt en bassist is en gewoon Kenneth is, maar dit is mijn nieuwe vriend!'' Kenneth grijnsde even om Alain's woorden maar toen ze echter doordrongen keek hij hem lichtelijk verward aan. Sinds wanneer viel hij zelf op jongens? En sinds wanneer was hij bezet? Uiteindelijk drong het echter tot hem door en verscheen er een grimas op zijn gezicht, vervolgens begon Alain te lachen en hoorde dan ook de woorden van hem. Nooit een ex jatten van een vriend? Alain? Waarom geloofde hij dit niet? Emilie had de bal al gauw weer terug gekaatst naar Alain waardoor Kenneth kort in de lach schoot maar zich daarna weer serieus kreeg. Rustig keek hij de twee aan en zag een korte glimlach verschijnen op haar gezicht. Kenneth liet het gesprek tussen Alain en Emilie maar gewoo voor wat het was.
"Hoe gaat het met jou? Sawyer al weer gezien? Of heb je een ander meisje gevonden?" Kenneth trok zijn wenkbrauwen even op en dacht even na over een antwoord. Tja, hij en Sawyer was niets geworden en een ander meisje zat er voor hem niet echt in. 'Met mij best wel goed eigenlijk. Met jou dan? En met Sawyer tja, daar is niets van gekomen en een ander meisje nee ook nog niet. Hoe staat het met jou en Lyron?' Glimlachte hij voorzichtig naar haar. Echter niet wetend hoe het nu echt zat tussen hem en Emilie, waren ze nu weer gewone vrienden zonder die afstandelijkheid of toch nog niet. Toen hij de vraag hoorde die aan Alain werd gesteld dacht hij even na. Die toon waarop ze de vraag stelde, het klopte niet. Maar ja, hij besloot zich er maar niet in te verdiepen.

Alain glimlachte, de reactie van Emilie was matig. Ze beweerde dat hij geen vrienden had en ze wist wel degelijk van Kenneth en eerder ook Lyron. Alain had Lyron ontweken, dat leek hem beter voor hen beide. Emilie's opmerking over Sawyer verbaasde hem meer, Kenneth en Sawyer? Alain had Sawyer ooit gezien in iets wat een vriendenkring leek te worden, maar op een gegeven moment ook stuk liep. Sawyer was best wel onder het niveau van zelfs een voetballer. Komop, iemand in zijn band met Sawyer? Het voelde bijna als een belediging.
''Beloofd, bij deze. Ik zal niemand afpakken die jij hebt aangeraakt, Kenny. Trouwens, als je niet beter dan Sawyer kan doen kan je me zeker vertrouwen...'' mompelde Alain, half serieus, maar er moest nog wel even wat ironie bij gestopt worden.
Emilie begon weer, nieuwe scharrel? Hell, spreek in meervoud, please. ''Ik scharrel niet, dat verveelt. Één nacht is genoeg.'' legde hij uit en leunde tegen een pilaar aan. Hij had zelden iemand langer dan één nacht, scharrelen werd over het algemeen gezien als een meervoudige one-night. Een one-night wilde hij het ook niet noemen, want de meiden waarmee hij ging, die hadden zelden door dat het om one night moest gaan. Daar kwamen ze in the morning after vaak pas achter.
''En ja, ik ben niet meer iedere nacht alleen.'' zei Alain, net een stuk botter dan zijn eerdere woorden, om af te sluiten en Emilie duidelijk te maken dat hij eroverheen was geklommen. Tuurlijk, de wil naar Emilie was nog aanwezig, maar meer op de achtergrond dan eerde. Alain was weer in staat om te jagen, zoals hem dat vandaag was gelukt met Hailie.

Of het eerlijk was voor Alain om op een andere manier te reageren dan een doorsnee Emilie zou doen? Ja, want zo maakte ze het gemakkelijk, voor hem, toch? Maar of het eerlijk voor Emilie zelf was om een maskertje op te zetten, daar kon ze niet meteen op antwoorden. Het was best een raar gevoel: 'gezellig' praten met je ex én iemand die, moest de situatie anders hebben gelegen, een potentieel 'vriendje' had kunnen zijn. Maar hier moest ze gewoon doorkomen, toch?
Sawyer.. Ze had één glimp van het meisje opgevangen die ene keer op dat feest waarvan ze de gelegenheid was vergeten, maar had haar nooit van dichterbij kunnen bekijken. Gelukkig, misschien? Ze zou het meisje niet kunnen herkennen onder 5 andere meisjes, laat staan onder 3, en dat was waarschijnlijk het beste geweest toen ze niets dan haatgevoelens had gekoesterd voor haar. Gevoelens die nu over waren, want ze had gehoopt dat Kenneth, na Emilies vertrek, genoeg troost zou vinden bij Sawyer, en dat hij iemand zou vinden die hem meer kon plezieren als Emilie hem kon, iemand bij wie hij er niet naar snakte een ander meisje te gaan kussen, zoals er bij haar gebeurd was. Maar toch, ze vond het best erg voor Kenneth dat het tussen hem en Sawyer niets was geworden, en dat er ook geen ander meisje was. "Het spijt me", mompelde ze even, Kenneth verontschuldigend aankijkend. "Ik wou dat het anders voor je was gelopen", gooide ze er achteraan, kort glimlachend en niet meteen wetend hoe ze met haar houding hierop moest reageren. Ze besloot haar handen even in de zakjes van haar tuniek te steken zodat de vuisten die ze balde toen Alain Sawyer op een vrij laag niveau schoof, waardoor ze zelf best wel kwaad werd. Het was egoïstisch: als Sawyer op een laag niveau werd geschoven, stond zij nog lager, aangezien Kenneth behoefte had aan dàt meisje toen hij in een relatie zat met Emilie. Ze beet op de binnenkant van haar wang, perste haar lippen tot één streep en voelde dat ze moest weggaan, om niet te veel dingen gaan te zeggen die ze helemaal niet wilde zeggen.
Zijn luchtige antwoord op haar vraag, dat ze wel moest afwachten, aangezien ze hem een vraag had gesteld en haar geleerd was dat je uit beleefdheid moest wachten tot die beantwoord was. Hij scharrelde niet om dat dat verveelde? Gelukkig dan dat ze voor Lyron had gekozen, anders was het tussen haar en Alain toch niets geworden, ze kon niet tegen mensen die zich 'verveelden' als ze langer dan één nacht bij een meisje zaten, en ze geloofde ook dat het shit was, wat hij haar verteld had over dat hij het best had zien zitten een relatie met haar te beginnen. Waarom had ze überhaupt getwijfeld tussen hem en Lyron? Welke waanzin had haar getroffen? Was ze dan zo naïef?
"Fijn voor je", mompelde ze even kort tegen Alain, trok een grimas en draaide zich toen naar Kenneth toe, wetende dat ze de vraag over hoe het ging tussen Lyron en haar bewust had genegeerd, en ze zou die ook niet gaan beantwoorden. Het was te vroeg om daarover te gaan oordelen, vond ze. "Ik hoop dat je snel iemand vindt..", sprak ze lief tegen Kenneth, een heel contrast met haar bijna emotieloos toontje tegen Alain. "Je verdient het wel, denk ik", mompelde ze erbij en als Alain er niet had bijgestaan, had ze vast haar armen om de jongen heen geslagen. Maar ze deed het niet, en baalde ergens ook dat ze geen horloge om haar pols had, zodat ze kon kijken, en zeggen dat ze te laat was voor een afspraak. Nog een minuut bij Alain en ze zou ontploffen door haar eigen gedachten. Hij was gewoon een leugenaar. En zij was dom, een dom schaap. Ze geloofde hem überhaupt? Zijn trucjes om haar in zijn bed te krijgen voor één nacht? En daarvoor zou ze Lyron opgegeven hebben? Tjeeez, wat was ze blind. Haar blik bleef op Kenneth gericht, ontspannen, want als ze naar Alain zou kijken, zou de woede best wel eens in haar ogen opborrelen. Nee, Alain beschouwde ze niet meer als een vriend, laat staan als een kennis. Als hij niets anders deed dan liegen, was hij haar, als vriendin of persoon die vriendelijk deed tegen hem, niet waard. En het ergste was nog, waarschijnlijk, dat hij niet eens besefte wat er momenteel mogelijk door haar heen ging, en dat hij er ook niet genoeg om zou geven om het te gaan vragen. Weg moest ze, nu. "Ehm, ik moet nog ergens heen, jongens, het spijt me", mompelde ze even, haar ogen op geen van beiden gericht aangezien je meteen kon zien dat ze loog, of iets achterhield, waarna ze haar schouders even ophaalde, gedag knikte en vol woede en niets anders dan dat, met haar vuisten nog steeds gebald, begon weg te wandelen.

[Sorry voor het vele lezen, had inspi-boostje, is ook niet moeilijk in deze situatie, en ik verwacht ook geen ellenlange posts terug, hoor ^^ & het hangt van jullie antwoorden af of Emilie topic uit is of niet]

Kenneth luisterde rustig naar Alain en fronste eventjes. Waarom oordeelde hij ook altijd op mensen die hij niet eens kende? Sawyer was geen laag niveau, nooit geweest trouwens. Alain had geen recht om zo over haar te spreken, dus daar werd hij uiteindelijk wel geïrriteerd door. Zijn blik verharde voor enkele seconden maar hij wist deze al snel weer vrij normaal te krijgen en stak vervolgens zijn handen maar in zijn zakken om eventuele klappen die hij gaf te vermijden. Kalm keek hij naar Emilie die vervolgens vertelde dat het haar speet en dat ze wou dat het anders was gelopen was voor hem. Hij haalde zijn schouders op, het verleden was het verleden dat was iets waar hij zich nu elke dag aanhield. ‘Weetje, mij maakt het niet uit. Uiteindelijk vind ik wel iemand hoor.’ Hij haalde zijn schouders op en keek kort naar Emilie, ze had haar handen in de zakken van haar tuniek gestoken en haar lippen waren samengeperst op elkaar om de een of andere reden. Iets wat hij eigenlijk ook best kon doen maar hij hield zijn woede maar even voor zich. Zolang hij Alain maar niet moest aankijken was het voor hem goed. Alain pikte in op de woorden van Emilie over dat van die scharrels. Lichtjes afkeurend keek hij naar de grond, dat een jongen zo met meisjes kon spelen, het zou hem een mysterie wezen waarom sommige dit deden. Maar ja, eigenlijk mocht hij nu niet zo denken want hij had het een keer gedaan, een keer teveel welliswaar want hij was Emilie daardoor verloren. Dat was naïef geweest van hem, heel stom. Maar het was gebeurd en hij kon niets doen om het te veranderen.
Het meisje dat nu uiteindelijk weer naar hem keek begon vervolgens te praten tegen hem waarop hij even glimlachte naar haar. ‘Dat zal wel komen, maakt niet uit of het snel is of niet. Die persoon zal wel eens in mijn leven stappen.’ Antwoordde hij vriendelijk terug. Toen ze de volgende woorden sprak moest hij even lachen om de laatste twee woorden. Maar hij reageerde er wel niet op. Kort schoten zijn gedachte naar Sawyer. Tss, laag niveau. Met een zucht keek hij weer naar Alain en snoof. Net toen hij wat wou gaan zeggen vertelde Emilie dat ze moest gaan, iets wat hij misschien ook beter kon gaan doen. Toen ze vertrok keek hij naar Alain en schudde zijn hoofd even. ‘Sawyer is geen laag niveau, het is maar dat je het weet. En praat nooit meer zo over haar Alain, ik weet niet wat we zijn buiten bandgenoten maar spreek nooit meer over een kennis van mij op die manier. Maakt niet uit wat je vind, maar het is niet nodig.’ Sprak hij volledig kalm, hoewel hij binnen toch ergens aan het koken was. ‘Maar goed, ik moet gaan nu. Ik moet nog ergens heen met vrienden.’ Vervolgens deed hij hetzelfde als Emilie. De zwartharige jongen draaide zich om en begon weg te wandelen.

Fijn voor je? Emilie's woorden spookten door Alain's hoofd. Het was niet fijn voor hem, hij wilde haar hebben! Maar dat lukte niet, dit was het enige bereikbare alternatief voor Alain. In zijn oude gewoontes terugkeren. Maar het was alles behalve fijn voor hem. Hij had soms heimwee naar de tijd dat Emilie nog bereikbaar was. Nee, dat kon hij ook weer niet zeggen, die tijd was echt hells, chaos.
Ernstiger dan de woorden, was misschien nog wel de manier waarop de woorden naar zijn hoofd werden geslingert. Alsof ze boos was, het hem kwalijk nam. Nu wel? Waarom nu ineens wel?
Door Alain's gedachtes gingen de woorden van Kenneth over Sawyer langs zich heen. Hij hoorde het wel, maar het drong niet echt heel erg tot hem door. Pas later keek hij op en begon hij over de woorden van Kenneth te denken. Had hij hem nu beledigt? Zoals hij vroeger iedere idioot om hem heen beledigde? Kwam ook die gewoonte nu weer terug? Werd hij weer helemaal de oude? Als dat zo was, dat moest betekenen dat hij de band vroeg of laat ook weer ging afstoten. Dat was het laatste wat hij wilde. ''Sorry?'' zei Alain vaag, meer vragend dan mededelend, maar pas toen hij opkeek zag hij dat Kenneth niet meer naast hem stond.
Alain trok zijn zicht van de plek waar Kenneth eerder stond en keek nu Emilie aan. Althans de plek waar ze stond. Ook zij was weggelopen. Waarom was ze ineens pissig? Over die scharrels, ofzo? Wat was er ineens aan de hand? ''Emilie...'' begon de jongen, met zijn wenkbrauwen lager dan gebruikelijk en zonder zijn eeuwige glimlach. Hij liep haar achteraan en legde een hand op haar schouder. Ze stond nog met haar rug naar hem toe. ''Ik heb je honderd keer verteld dat ik een eikel was. Ik heb je honderd keer gevraagd om naar Lyron te gaan. Je zit nu bij Lyron en ik ben echt blij voor je, dat je die keuze hebt gemaakt. Waarom ben je pissig?''
Alain liep om haar heen om in haar ogen te kunnen kijken, ook om te laten zien dat hij de situatie niet bepaald grappig vond. ''Als ik je op één of andere manier heb laten denken dat ik je als scharrel zag, zo heb ik je niet gezien. Emilie, ik heb niet meer gelogen sinds die fucking half-pipe! Als je in één of andere idiote actie toch voor mij had gekozen, destijds, dan had ik je niet weggezet na één dag. Ik had geprobeerd om een goede vriend te zijn en ik was nooit van de wereld vreemd gegaan. Sterker nog, ik zie het nut er niet van in dat anderen dat doen. Als ik ooit in een relatie moest komen die ik zat was, dan kan ik meer problemen voorkomen door het ervoor uit te maken dan vreemd te gaan. Niet dat het er toe doet, maar ik wil niet dat je verkeerd over me denkt. Tenminste, niet anders dan dat ik ben. Ik ben een eikel, maar ik ben geen psychopaat met leedvermaak.''

Fuck, fuck, fùck! Haar gedachten vulden zich met gevloek terwijl ze verder van beide jongens wegwandelde, verder van de reden van al haar getwijfel. Waarom was ze hem overal tegengekomen? Waarom maakte ze een ochtendwandeling bij de half-pipe? Waarom reed ze met haar fiets door het park en vloog die vogel voor haar neus voorbij? Waarom ging ze naar de gym? Haar lippen waren nog steeds één smalle streep terwijl ze verderwandelde, en om een of andere reden begonnen haar ogen te prikken en rood te zien. De omgeving werd wazig terwijl ze in een vlaag van onbegrip en woede naar voren keek en meteen vroeg ze zich af waar ze deze dramatische gebeurtenissen aan verdiend had. Strafte die enge man daarboven haar voor het feit dat ze vroeger eerder voor zingen dan voor toneel had gekozen? Of had hij een andere reden?
Ze wist enkel dat ze kwaad was; meer op zichzelf dan op Alain, zij geloofde zijn shit toch telkens, was hij dan zo goed in liegen, of zij zo goed in het geloven? Ze had niet verwacht dat er überhaupt iemand achter haar aan zou komen, dus toen ze plots een hand op haar schouder voelde, stond ze met een ruk stil en ademde even kort in terwijl ze wat schrok. Ze keek echter niet om, aangezien ze zijn stem hoorde, en meteen Alain erin herkende. Ze hield haar adem gespannen in tijdens zijn verklaring, en zijn vraag, namelijk waarom ze pissig was. Koppig haalde ze haar schouder op zodat zijn hand ervan af moest glijden, terwijl ze vurig hoopte dat de jongen haar rode ogen niet zou opmerken, want hij verdiende het niet te zien hoe ze bijna huilde om hém. Oh, wat wilde ze de jongen graag slaan op dit moment, hoe dùrfde hij haar nog te vragen waarom ze pissig was? Was hij blind, debiel of had hij een aangeboren handicap op zijn EQ? Ze liet hem echter eerst nog spreken voor ze haar gebalde vuist boven haalde, en speculeerde nog of ze beter met de vlakke hand zou slaan of met een vuistje. Linker of rechterhand? Hm, moeilijk.
Hij had haar niet als een scharrel gezien? Niet meer gelogen sinds die 'fucking' half-pipe? Zou het een vreemde, idiote actie zijn moest ze wel voor hem gekozen hebben? -Destijds? En nu? Nee?- Ze kon niet uitademen tijdens zijn woorden; vooral dan omdat hij zei dat hij een goede vriend zou geprobeerd hebben te zijn, dat hij nooit zou vreemdgegaan zijn. Hij wilde niet dat ze verkeerd over hem dacht? Tussen zijn woorden en haar volgende handelingen, zou waarschijnlijk een halve minuut gezeten hebben. Emilie beet op haar lip en haalde haar beide vuisten boven, om die niet hard te laten belanden op zijn borst. Ze ging wat dichter naar hem toe staan en greep met haar handen zijn shirt vast, om vuisten te maken. "Je bent een eikel.", sprak ze beschuldigend, waarna ze haar hoofd tegen zijn borst legde en haar greep op zijn arme shirt loste om haar armen om zijn nek te slaan. Ondertussen vormden er zich wél tranen in haar ogen, terwijl er één over haar wang rolde. "Maar ik kan m'n eigen keuze niet eens aan, Alain. Je proberen te vergeten lukt misschien een weekje, maar je komt hoe dan ook weer opduiken in mijn hoofd. Ik haat het, maar ik denk dat ik van je hou. Ik kan niet meer van m'n leven genieten zoals ik dat voor ik je kende deed; en ik denk dat bij jou zijn," mompelde ze even terwijl er nog een traan over haar wang rolde en zijn shirt zo gezellig nat werd, "ik denk dat bij jou zijn kan helpen tegen de.. de pijn die ik voel als ik niét bij jou ben."

Kenneth staarde woedend voor zich uit toen hij wegliep. Hij snoof even de sorry die Alain had gezegd niet eens meer gehoord. Als ze bij de band elkaar weer zagen zou het gewoon puur zijn omdat ze in een band zaten meer ook niet. De jongen streek even door zijn haren en uiteindelijk draaide hij zich toch wel even om. Daar stond Emilie bij Alain? Kort fronste hij. De armen om zijn nek, haar hoofd tegen zijn borst? Wat betekende het? Verward schudde hij zijn hoofd en keek verward naar de grond. Wist Lyron dit? Moest hij dit vertellen? Deed Emilie nu niet net hetzelfde als wat hij bij haar had gedaan of zag hij het compleet mis? Ergens vond hij een drang om nu op hun af te stappen maar hij stond gewoon vastgenageld aan de grond. Kenneth draaide zich om naar een van de stenen plantenbakken die wat verder stonden en ging met zijn rug naar hen gekeerd zitten. Dit kon toch niet waar zijn. Lyron moest dit gewoon weten, maar hij zou dit niet vertellen, eerst zou hij Emilie of Alain daar toe de kans geven. Maar als geen van beide dit deed dan moest hij toch handelen als een vriend? Want Lyron en Kenneth waren iets of wat bevriend met elkaar. Kort keek hij om maar besloot dan gewoon weer voor zich uit te kijken zodat hij niets zou zien wat voor hem ongehoord was, of beter gezegd wat de relatie tussen zijn ex-vriendin en haar vriend kon schaden. Onrustig begon hij met zijn vingers tegen elkaar te tokkelen, iets wat hij praktisch nooit deed. Misschien was het gewoon beter om te vertrekken van hen zodat hij helemaal niets zou zien, maar dat kon hij eigenlijk ook niet. Moest Alain iets doen wat niet kon, dan kon hij misschien nog ingrijpen op tijd voor Emilie misschien wel een fout zou begaan. Kenneth wist het helemaal niet meer, dit was eigenlijk gewoon te raar, voor hem dan. Alain en Emilie, Emilie en Lyron? Ging zij nu met twee jongens tegelijk, of was het echter gewoon vriendschappelijk tussen hen? Onwetend wat te doen beet hij op zijn onderlip en ademde even diep in.

Secondes tikten voorbij, het leek bijna een minuut te worden voor Emilie pas reageerde. Ze leek boos, een behoorlijk stuk pissiger dan eerder. Ze pakte kwaad Alain's shirt vast, de blik in haar ogen was dezelfde blik als dat veel mensen hadden vlak voor hij een klap kreeg. Emilie beaamde dat Alain een eikel was, waar had hij dat vaker gehoord? Oja, overal. Haar volgende reactie was onverwachts, ze trok zich naar hem toe om hem te omhelzen? Waarom? Was dit zijn straf? Wilde ze hem op deze manier kwellen? Waar Alain eerder dit uur een beetje hoop kreeg op haar, gaf ze hem nu een overvloed aan hoop. Iets wat ongetwijfeld zijn leven weer overhoop haalde. De jongen hielde zijn adem in en keek strak voor zich uit. Wat moest hij hier nu mee? Alain was er eindelijk enigszins overheen.
Hij schudde zijn hoofd, sloot zijn ogen en sloeg zijn armen om haar lichaam. ''Je houdt meer van Lyron...'' meldde hij, iets waar Alain niet aan twijfelde, graag aan wilde twijfelen, maar niet aan kon twijfelen. ''We hebben elkaar een tijd goed kunnen ontwijken, het is minder gedoe om dat gewoon door te zetten.'' vervolgde hij en wreef zachtjes over haar rug. Het was fijn om haar tegen hem aan te hebben, erg fijn, maar het klopte niet. Het maakte alles enkel en alleen ingewikkelder.
''Bij Lyron heb je zekerheid. Kijk naar mijn idiote actie bij Kenneth. Ik stoot mensen vroeg of laat toch af.'' zei hij zachtjes. Wat wilde hij? Alain wist het niet, hij hoopte in ieder geval op zekerheid. Ze moest zeggen dat ze terug ging naar Lyron en dat dit een grap was. Ze moest weg, het liefst nog met een belediging naar hem. Alain wilde geen hoop meer dat ze toch voor hem koos. Het maakte alles zo verschrikkelijk ingewikkeld. Hij wilde zichzelf niet nogmaals de vraag stellen of hij het zou doen, mocht ze voorstellen om samen een relatie te beginnen. Eigenlijk hoefde dat ook niet, hij wist het antwoord wel...
Wanneer Alain zijn ogen weer opende zag hij Kenneth staan, geschrokken, boos, medelijden? Alain kon Kenneth's uitdrukking niet plaats geven. Waarschijnlijk zag hij dat Alain hem ook zag, Emilie kon hem niet één, twee, drie opmerken. Ze stond met haar rug naar Kenneth toe.
Dit ging fout, wat ging er gebeuren als Kenneth kwam? Hij wilde Kenneth niet uit de band, of erger, hij wilde zelf niet uit de band. Als Alain ergens niet goed in was, was het om een conflict op te lossen of een situatie uit te leggen. Met zijn mond deed hij alsof hij 'Go away.' riep, hij liet er alleen geen geluid uit komen zodat Emilie het niet door had. Hoewel, als hij hier kwam, was er dan niet ook meer kans dat Emilie weer terug naar Lyron ging? Daarnaast was er nog een reden om zijn eerdere actie ongedaan te maken. Alain kwam bedreigend over, dat was gebruikelijk voor iemand die 'Go away' riep.
Wat moest hij doen om het terug te draaien? 'Come here!' roepen op dezelfde wijze? Alain kon niet veel beters verzinnen en deed het dus op die manier.

Of het goed voelde om Alain te omhelzen? Ze was er zeker van dat ze, moest ze niet in zo'n idiote situatie gezeten hebben, ervan genoten zou hebben, dat ze er zelfs vrolijk van zou geworden zijn. Hem tegen zich aan voelen bracht haar momenteel veel steun, maar ook pijn tegelijk. Ze mocht hem niet omhelzen, niet nu ze kwaad op hem was geworden, nu hem vergeten makkelijker was geworden. Als hij haar daarnet gewoon had laten gaan, was ze nog steeds kwaad geweest, en was het ook beter gegaan. Het ontwijken. Het vergeten. Zijn armen sloten zich om haar lichaam en ze kneep haar ogen toe toen hij, naar gewoonte, zei dat ze meer van Lyron hield. Maar dat het minder 'gedoe' was om het ontwijken voort te zetten, dat had ze de jongen nog niet horen zeggen. Maar dan weer zekerheid. Zékerheid? Wat had ze daar nu aan? Te belachelijk voor woorden, toch? Ze schudde haar hoofd gefrustreerd en liet haar armen zakken, zodat haar vuisten zijn shirt opnieuw konden vastnemen, al keek ze de jongen helemaal niet aan. "'t is niet de vraag of ik meer van Lyron houd, die me bezig houdt. Maar hou jíj van míj? Is het voor jou écht minder gedoe om me te ontwijken en verder te gaan met je onenightstands?", het meisje negeerde even de rillingen die ze kreeg door het woord uit te spreken als het over Alain ging, gewoon omdat ze dan beelden in zich opriep die haar deden rillen van ongenoegen.
"En bovendien moet je wel weten dat ik tegenwoordig leef op onzekerheiden; dus of ik zekerheid heb bij iemand of niet, zal me dan ook m'n reet roesten. En ik ben koppig genoeg om me niet door je te laten afstoten, mits je alsjeblieft niet tegen me wilt liegen, zoals sinds de 'fucking' half-pipe. Ik ga niet wegrennen als een klein kind, ik kan ook wel wat hebben, zolang je maar de waarheid spreekt, en zeg niet dat je niet van me houdt om me hier weg te krijgen, om dingen gemakkelijker te maken. Wees eerlijk, Alain. Hou je van me? Of niet?" Emilie keek de jongen aan door haar hoofd op te heffen en haar blik op de zijne terichten, ergens nadat hij de woorden naar Kenneth had 'geroepen', liet haar handen ontspannen door zijn shirt los te laten en haar armen te laten zakken.
Ze had Kenneth niet meer gezien en veronderstelde ook dat hij weg was, ze dacht dat niet al te veel bekende mensen hen konden zien, en schaamde zich er ook niet voor, maar de roddels gingen hier snel rond en waarschijnlijk zullen ze, tegen dat de roddels Lyron bereken, wat aangedikt zijn zodat zou verteld worden dat iemand Emilie en Alain zou gezien hebben, samen met hun 4 koters en een hond, terwijl ze een uitstapje naar de zoo waren aan het doen en genoten van het feit dat ze 15 jaar getrouwd waren. Dus ze moest weten of het dit allemaal waard mocht zijn. Hield Alain haar liever van hem weg en was hij zich zelf niet bewust van wat hij voelde? Of voelde hij iets voor haar en wilde hij niet liever dat ze bij hem bleef? Welke rukker had liefde trouwens uitgevonden? Ze zou hem best wel eens een pijnlijke dood willen bezorgen.

Kenneth keek naar de grond en snoof. Hij zou naar Lyron gaan, die had het recht dit te weten, toch zou hij Emilie eerst de kans geven, maar ergens wist hij misschien dat ze dat niet zou doen. Trouwens ze had ook geen antwoord gegeven op zijn vraag over haar en Lyron. Liep het dan al scheef tussen hen en was dit gewoon nog iets wat meer olie op het vuur zou gooien? Of zag hij het werkelijk allemaal verkeerd? Uiteindelijk draaide de jongen zich om en zag hij dat Alain hem had opgemerkt, deze vormde enkele woorden met zijn lippen maar zonder geluid. De woorden go away als hij het goed had gezien. In godsnaam, dacht Alain nu werkelijk dat hij gewoon zou weg gaan zonder een woord te zeggen of niets te doen? Meteen schudde hij zijn hoofd en keek hem vrij serieus aan. Ditmaal was het aan hem om enkele woorden te vormen:'Let her go.' Dat waren ze, hij keek om zich heen en zuchtte eventjes. Nooit had hij gedacht dat Emile misschien toch zou uitdraaien net als hem. Dat zij nu hetzelfde flikte bij Lyron als hij bij haar had gedaan. Uiteindelijk keek uiteindelijk weer op en zag dat Alain weer wat riep geluidloos dan toch, ditmaal was het come here. Kenneth fronste eventjes. Wist Alain wel wat hij wou? Moest hij nu komen of niet? Aarzelend zette hij een stap naar voren maar hield vervolgens toch nog stil en snoof even. Kenneth schudde zijn hoofd en keek even naar zijn handen die nog steeds gebald waren, kon hij niet beter ingrijpen voor het te laat was? Kenneth keek naar Alain en schudde vervolgens zijn hoofd. Nee, hij zou niet gaan. Alain zou haar gewoon moeten loslaten merendeels voor de relatie tussen Emilie en Lyron dan toch nog te redden. Als er dan toch nog iets te redden viel. Met zijn blik nog steeds op hem gericht bleef Kenneth staan, als Emilie zich nu maar niet omdraaide. Maybe werd ze dan wel weer kwaad op hem, maar wat kon hij anders zijn benen voelde als verlamd aan, hij kon niet meer weg gaan.

Let her go! Beveelde Kenneth op zijn beurt op de manier van Alain. Waarom? En wat schoot je ermee op? De huidige situatie voelde fijner en het praten ging een stuk minder lastig. Daarnaast, moest hij haar nu dwingen om bij hem uit de buurt te blijven? Want dat was iets wat hij al een aantal keren geprobeert had, maar duidelijk niet werkte.
Emilie sneed Alain's blik richting Kenneth af, door hem aan het denken te zetten. Ze wilde weten of hij van haar hield. Maar wat is houden van überhaupt? Hij keek omlaag, wanneer Emilie omhoog keek. Haar wangen waren doorweekt en ze leek het flink te menen. ''Ik weet niet wat het betekent, Emilie.'' begon de jongen zachtjes en wreef met zijn hand een aantal tranen uit haar gezicht. De jongen had zijn wenkbrauwen laag en sloeg zijn ogen neer. Hij wilde eigenlijk ook niet weten wat het betekende en dat was vooral het punt wat hem teleurgesteld in hemzelf maakte. ''Ik denk aan je, continu.'' zei hij zachtjes en glimlachte uit verwarring om te vervolgen, ''Ik wil bij je zijn, altijd. Als ik bij je ben wil ik je altijd vasthouden, zoals net. Is dat de omschrijving van houden van?''
Alain had graag een ander antwoord willen geven, natuurlijk doe ik dat of gewoon ja, ik hou van je. Dit antwoord was niet bepaald romantisch. ''Aan wie ik ook vraag wat houden van betekent, ik krijg altijd hetzelfde antwoord. 'Weet je het niet? Ha-ha, komt omdat je hart bevroren is.' Of iets in die richting. Kan jij het beter omschrijven? Tot nu toe heb ik namelijk altijd gedacht dat mensen gewoon ontwijkent reageerden omdat ze er zelf geen antwoord op hadden. Ik weet dat ik nu niet het antwoord geef wat jij graag wil. Maar eerlijker dan nu kan ik niet zijn.''
Alain liet Emilie los en stapte naar achter. Op dit moment had hij een gevoel wat zeldzaam was in zijn lichaam, zelfhaat. Met een brok in zijn keel, begon Alain aan de volgende zin. ''Als je met vraagt of ik altijd bij je wil zijn, altijd aan je denk en je altijd wil vasthouden. Ja, dat wil ik. Als je me vraagt of ik van je hou, dan mag je me gerust afschilderen als een complete idioot zonder gevoel. Sorry, maar je bent echt beter af bij Lyron.''
Nogmaals stapte Alain achteruit en zonder dat hij het door had, sprong er een traan uit zijn rechter oog. Als hij nu niet zijn laatste kans op Emilie verpest had, dan wist hij het ook niet meer.

Hij wist niet wat houden van betekende? Begrijpelijk, geen enkele theorie in haar hoofd paste op hetgene wat ze nu voelde voor Alain, vooral omdat dingen geheel anders waren gelopen dan ze zelf had verwacht. Zijn hand veegde enkele tranen uit haar gezicht en ze haatte zichzelf omdat ze zich huilend moest gaan aanstellen, maar ze wilde het gewoon weten. Houden van iemand, was ook zo'n vaag begrip, maar meestal wist je het wel wanneer je iets voelde voor iemand, dus wachtte ze op zijn volgende woorden. Hij dacht aan haar, voortdurend. Zij ook aan hem. Hij wilde bij haar zijn, altijd. Hij wilde haar vasthouden; en dan stelde hij haar de vraag of dat een omschrijving was van houden van?
Ze haatte de personen die Alain zeiden dat zijn hart bevroren was, want dat was helemaal niet zo, vond ze. Nee, ze kon het niet beter omschrijven; het was iets wat je voelde; de wil naar een bepaalde persoon. Elke dag, elk uur, elk moment. Hij was eerlijk genoeg voor haar, want zijn antwoord was eigenlijk een 'ik weet het niet', met uitleg waarom hij het niet wist. Wel, ze zou het ook niet meer weten, momenteel, maar wat ze opmaakte uit zijn woorden was dat hij, op een Alain-manier dan, wél van haar 'hield'.
De jongen liet haar los en nam wat afstand van haar, waardoor ze ook meer grip op zichzelf kreeg en merkte dat de tranen nog steeds rolden. Trager dan eerst, maar ze rolden. Toen hij opniéuw zei dat ze beter af was bij Lyron, beet ze verwoed op haar lip en schudde haar hoofd. "Het laatste wat je bent is wel een complete idioot zonder gevoel als je waarschijnlijk de enige persoon in heel de wereld hier bent die eerlijk kan zijn over dingen die hij wél weet van zichzelf en dingen die hij niét weet. Waarom blijf je me überhaupt terug sturen naar Lyron? Je zegt telkens dat ík beter af zou zijn, iets wat trouwens hoogst waarschijnlijk niet waar is aangezien ik met m'n kop toch bij jou zit, maar jij niet, toch? Je redt je wel, dat weet ik, maar ergens geef je me op omdat je denkt dat ík dan gelukkiger ben? Je geeft je eigen geluk op voor dat van mij? Zie je het dan niet?", reageerde ze en zette een stap naar de jongen toe, zodat de afstand die hij genomen had weer overbrugd werd en zijn moeite voor niets was geweest. "Als je zo nodig wilt dat ik gelukkig ben, zeg dan dat ik bij je moet blijven; dat jíj gelukkig zou worden als ik bij je bleef. ", haar stem klonk om één of andere reden schor, maar ze slikte de brok in haar keel even weg toen ze zag dat er bij Alain ook een traan over zijn wang rolde. Ze legde haar hand op zijn rechterwang en veegde snel de traan weg terwijl ze kort zuchtte, wetend wat ze eigenlijk het meest wilde op dit moment. "Zoén me dan gewoon.", mompelde ze fluisterend achter haar woorden aan en keek met een aarzelende blik in zijn ogen.

Kenneth keek Alain nog steeds recht aan, toen hij niet leek te reageren op zijn woorden schudde hij zijn hoofd lichtjes afkeurend. Toen Alain weer naar Emilie keek wende hij zelf zijn blik ook gewoon weer op hun twee, hij moest zien wat zij zou doen. Emilie was toch slimmer als dit? Ze wist wat voor iemand Alain was, alleszins dat was iets wat hij toch dacht. Uiteindelijk liet Alain haar toch los. Maar Emilie deed een stap dichter naar hem toe, alweer. Het meisje plaatste haar hand op zijn wang, iets wat Kenneth eigenlijk verbaasde. Meestal als een meisje dat deed, dan was er maar een ding wat er kon gebeuren. Een kus. Hij richtte zijn blik weer op Alain. 'Don't do it. Think about Lyron's reaction.' Vormde hij met zijn lippen om daarna neer te gaan zitten op een bank, deze was niet naar hen gericht maar gewoon op de open vlakte. Vanuit zijn ooghoeken hield hij hen in het oog, als Lyron dit wist. Deze zou een moord begaan. Dit ging hem eigenlijk zijn verstand te boven, Emilie deed hetzelfde als hem, haar tja geliefde bedriegen. Terwijl ze er zelf een hekel aan had. Lichtjes geïrriteerd door zijn eigen gedachte begon hij met zijn vingers op het hout te tokkelen. Eigenlijk was hij ook al de reactie van Lyron aan het bedenken, zou hij kwaad zijn zoals Emilie was geweest op hem? Of zou hij er eerder aan kapot gaan, of accepteerde hij het en ging gewoon verder met wat hij altijd deed, met een ander meisje verder gaan? Kenneth schudde zijn hoofd en keek even kort naar het koppel door zijn hoofd te draaien, maar toch. Hij kon niet blijven kijken naar hen dus keek hij maar gewoon weer voor zich uit. Hoewel hij om de paar seconden vanuit zijn ooghoeken naar hen twee keek. Als er een kus zou plaatsvinden dan zou hij het zien, misschien kon hij toch gewoon beter gaan?

De woorden van Emilie waren onverwacht, maar wel fijn. Toch, Alain was het niet helemaal met haar eens. ''En als je bij mij bent, dan voel je, je minstens net zo klote om Lyron.'' bedacht de jongen en keek Emilie in haar ogen aan. Zijn gezicht vertrok toen ze hem vroeg om haar te kussen. Zoenen. Ze wilde hem zoenen?
Alain keek over Emilie's schouder naar Kenneth's reactie. Het verbaasde hem hoe makkelijk liplezen was. Volgens Kenneth moest hij angst hebben voor Lyron? Als er toch een reden was om haar niet te zoenen, dan had het niets met Lyron's reactie te maken. Alain was groter, deed aan sport en was niet bang om zo nu en dan een klap te vangen.
Alain sloeg zijn armen opnieuw om haar lichaam, hij was werkelijk een moment van plan om haar te gaan zoenen. Zonder dat hij het zelf door had vormde zijn hand al een middelvinger achter Emilie's rug richting Kenneth. Wanneer Alain dit zelf door kreeg maakte hij de hand snel weer vlak om Emilie te omhelzen in de hoop dat Kenneth er niets van had gezien. Alain boog zich naar het meisje, maar bedacht zich net op tijd. ''Denk aan wat Kenneth je had geflikt, hoe je jezelf erna voelde. Wil je Lyron dat gevoel geven?'' vroeg de jongen, wetende dat hij hier zo'n verschrikkelijke spijt van ging krijgen. Hij wilde haar maar al te graag zoenen, maar wat hij niet wilde was Emilie er een kutgevoel mee geven. Dat gaf hij haar wel, door Lyron er een kutgevoel mee te geven. Alain wist dat Emilie grote waarde hechtte aan afspraken. Met Lyron had ze min of meer de afspraak om niet te zoenen met anderen.
''Als je nu met Lyron gaat praten en er opnieuw achter komt dat je hem leuker vindt, zoals de vorige keer, dan is er niets aan de hand. Zoen je me nu en ga je opnieuw terug om te praten en erachter te komen dat je hem leuker vindt, dan heb je een probleem.'' legde Alain uit en slikte. Nog altijd waren zijn lippen op enkele centimeters afstand van die van haar, hij ging haar niet meer dwingen om terug naar Lyron te gaan. Alain ging haar ook niet meer dwingen om hem niet te gaan zoenen, dat was aan haar. Toch leek het hem dat hij twee aardige argumenten had gegeven om niet te gaan zoenen.

"Hoogstwaarschijnlijk.", mompelde ze even op zijn omgekeerde stelling en slikte even moeilijk. Het grootste probleem was dat Emilie niet wist wat ze zelf wilde, ze had voor Lyron gekozen, maar leek niet beseft te hebben van àlles wat ze voor Alain voelde; wat was komen bovendrijven toen ze de jongen maar bleef ontwijken. Ze meende zelfs dat ze over hem heen was, maar wist dat de jongen één maal zien haar opnieuw van slag zou maken. Ze was het moe, het vechten, vechten tegen dingen die ze voelde maar niet mocht voelen, vechten tegen de dingen die ze voelde voor Alain; ze leek mentaal doodop te zijn, en het meisje hield het voor bekeken.
De jongen sloeg zijn armen om haar heen, en leek te gaan doen wat ze hem gevraagd had, terwijl haar hand nog steeds op zijn rechterwang bleef liggen. Maar hij dééd niets, hij praatte enkel; zijn lippen op een afstandje van de hare gehouden. Zijn warme adem vlakbij voelen deed haar goed, maar de woorden die hij uitsprak, waren minder gezellig. Ja, ze leek net Kenneth wel. Ze stond op het punt om een 'Kennethje te doen', zoals dat zou heten, en ze haatte zichzelf daarom, maar de jongen kon haar niet meteen overtuigen om dat als kloppend argument te zien. Zij was toch ook over Kenneth heen gekomen? Zo moeilijk kon het toch niet zijn voor Lyron? Hij kon élk meisje krijgen en zou vast staan springen om zijn leventje als casanova weer op te nemen; ze zou Lyron wel niet snel gaan vergeten, laat staan dat ze niet meer één op twee aan hem zou denken, maar heel de tijd met Alain in je kop hangen terwijl je bij Lyron was; het was gewoon onmogelijk voor haar. Zijn volgende woorden deden haar hoofd langzaam horizontale bewegingen maken. "Vorige keer waren er sommige.. dingen.. nog niet duidelijk. Wist ik veel dat ik continu aan je zou gaan denken? Ik ga er niet meer achter komen dat ik hém leuker vind, de eerstvolgende keer dat ik met hem ga praten is om hem te vertellen dat jíj bij me hoort. Als jij dat wilt, tenminste." Vastberaden alsook koppig keek ze hem aan en zuchtte kort, terwijl ze haar duim zachtjes over zijn wang liet gaan. "Ik mís je gewoon, Alain, I'm done fighting." Ze wilde niet meer vechten tegen dingen die ze voelde; ze was het moe. Het ter plaatste trappelen, het overal heen willen gaan maar nergens komen. "Je hoéft me niet te zoenen, hoor. Je kan me ook gewoon laten staan; maar dit is je laatste kans. Ík heb er nog geen moment spijt van gehad je het te vragen.", ze liet haar lippen iets dichter bij de zijne komen, maar raakte ze nog steeds niet aan, hij mocht ook eens voor haar vechten, toch? Hij mocht nu ook eens een keuze gaan maken, nu voelde het alsof alle dingen van haar afhingen, zorgden voor een grote verantwoordelijkheid. Maar nu ze eruit was, kon hij toch beter toegeven? Of niet? Wat had híj te verliezen?

Kenneth keek hen nog steeds aan, voelde een drang om nu naar hen toe te gaan en ze gewoon uit elkaar te trekken. Maar waarom? Gewoon omdat hij wou dat Emilie bij Lyron bleef, en niet met Alain ging. Want hij wist hoe dan ook dat dit comfronterend zou zijn voor hem in de band moest Emilie bij merendeel van hun optredens gaan komen kijken. Als het zou gebeuren, dan zou hij vertrekken dat was zeker. Alain boog dichter naar haar toe of wat dan ook, kort keek hij naar de grond, net op het moment dat Alain zijn middelvinger had opgestoken welliswaar. Kenneth keek na enkele seconden weer op en zag Emilie zelf ook nog iets dichter gaan. Nu ging ze dezelfde weg op als hij was gegaan. Wat als het gedaan raakte dan tussen hen twee, op wie zou zij dan kunnen terugvallen? Misschien op hem, maar dan nog hij had haar zien doen hoe hij gedaan had met haar dat maakte hem er nog meer verontwaarigd over dat wat enkele maanden geleden gebeurd was. Kenneth zuchtte even, nog steeds was hij beschermend tegen over Emilie, maar waarom dan? Merendeels omdat hij niet wou dat ze weer werd pijn gedaan, maar het lag niet meer in zijn handen. Aangezien hij niet op die twee af durfde te stappen. Als Alain nu maar nadacht met zijn keuze, veel had hij niet te verliezen dat was iets waarop hij gokte. Maar als dit gebeurde dan ging hij ,hing er van af hoe de zaken liepen, de band uit. Dan zou hij er eventueel zelf een oprichten of bij een andere band gaan, want hij wist dat er hier in Santa Monica nog een band gevestigd was, al had hij nog niet echt veel van hem vernomen. Tuurlijk kon het ook zien dat Emilie Alain zodanig kon veranderen dat hij geen rottige opmerkingen meer plaatste naar andere toe, maar hij wist niet echt of hij daar in mocht gaan geloven.

Emilie was er klaar mee? Ze wist dingen nu wel, dingen die ze eerder niet wist? Was Lyron vreemd gegaan of iets dergelijks? Alain wilde er naar vragen, maar wist dat het niet bepaald de perfecte timing was. Wat moest hij nu? Emilie maakte het zichzelf enkel moeilijker. De jongen daalde met zijn armen, die om haar lichaam waren geslagen af om heel soepel Emilie's mobieltje tussen zijn wijs- en middelvinger te klemmen om deze eruit te halen.
Alain hield Emilie het mobieltje voor en zei, ''Je moet Lyron nog één keer zien.'' Rustig trok hij haar hand van zijn wang om het mobieltje in haar handen te leggen. ''Je vergeeft het jezelf niet als je hetzelfde doet wat Kenneth jou aandeed.''
Hij drukte Emilie opnieuw in zijn armen, wetende dat dit misschien wel de laatste keer was en streelde haar zachtjes door zijn haren. ''Dan ben je klaar, dan ben ik van jou. Dan mag je iedere nacht bij me overnachten. Dan zal ik me als een goede vriend proberen te gedragen.''
Eigenlijk ging Alain er nog altijd vanuit dat Emilie toch voor Lyron koos, wat ze ook allemaal tegen hem had gezegd. Wanneer ze bij hem was, dacht ze er waarschijnlijk anders over. Tenminste, dat hoopte hij voor haar, want Alain ging er ook nog altijd vanuit dat Lyron beter voor haar was. ''Ga nog één keer naar hem toe, dan zal ik je niet meer vragen om bij me weg te gaan. Dan mag je voor altijd bij me blijven, als je dat wil en kan je me verlaten als jíj dat wil.'' legde hij uit en drukte zijn lippen zachtjes op haar wang. ''Als je wil kan je vannacht nog bij me komen...'' fluisterde hij tot slot in haar oor en liep bij haar weg, richting Kenneth.
Het was heel moeilijk voor hem geweest om het zoen-aanbod af te slaan, maar Emilie moest er zeker van zijn. Zo waren de mensen-normen nu eenmaal, Alain had ze ook niet bedacht.
Eenmaal bij Kenneth klopte Alain zacht op zijn schouder en zei, ''Ik leg het je allemaal wel uit.'' Alain liep na de uitspraak direct door.

Ze begreep eerst niet wat de bedoeling was geweest van de jongen toen hij zijn armen liet dalen en wachtte dan ook af tot hij wat zei ofzo, tot ze door verandering van gewicht en warmte, voelde dat hij iets uit haar zakken had gehaald. Haar mobieltje. Ze staarde naar het soms handige, maar momenteel moordende toestelletje en liet gedwee haar hand zakken, om zodra ze het mobieltje in haar handen voelde, het te omklemmen terwijl ze naar zijn woorden luisterde. Lyron nog één keer zien? Een ietwat donker gevoel bekroop haar, en leek haar de das om te doen. "Ik weet het", mompelde ze toen hij zei dat ze het zichzelf niet zou vergeven moest ze hetzelfde als Kenneth doen. Ja, ze had het wel geweten, en was ergens blij dat Alain haar een halt toegeroepen had. Ze knikte aarzelend en sloeg haar armen om hem heen toen hij dat deed, voelde hoe de jongen door haar haren streek en sloot haar ogen enkele seconden, om zichzelf tot rust te laten komen. De dingen die hij zei klonken goed genoeg om naar Lyron toe te gaan, om moeite te doen voor iets wat ze enorm graag wilde. Of iemand, in dit geval. "Goed, ik zal nog één keer naar hem toe gaan. Eén keer.", verzekerde ze hem fluisterend, niet in staat om nog zo'n dingen luidop te gaan uitbrengen. Hij had haar zoen-aanbod geweigerd, waarom beschouwde ze dat niét als een belediging?
Misschien omdat daar geen rede toe was, om zo te denken? Hij wilde enkel het beste voor haar, geloofde ze, en als ze één ding moest doen om 'het beste' te bekomen, dan zou ze dat doen. Zacht voelde ze zijn lippen op haar wang, terwijl ze even haar ogen neersloeg toen hij wat in haar oor fluisterde. Momenteel dacht ze niet echt aan vannacht naar Alain te gaan, niet nu hij haar zo'n opdracht had gegeven. Ze zou het met Lyron uit gaan maken, en dat leek haar zo moeilijk, dat ze haar gedachten daar even op moest focussen. Eens ze de plots voor haar koude temperaturen voelde, keek ze om, terwijl ze Alain zag weglopen. Naar Kenneth? Had die alles gezien? Haar ogen werden even groot, maar ze probeerde zich er niet druk om te maken. Ze had iets anders, nu. Het mobieltje dat brandde in haar handen, bijvoorbeeld. Ze zuchtte kort, keek naar het schermpje, draaide zich om en liep verder, terwijl ze haar duimen over de toetsen liet gaan, aarzelend, het nummer telkens weer wissend. Zometeen. Ja, ze zou het zometeen wel doen, als ze hier weg was. Op haar kamer, of zo. Ergens waar ze alleen was.