We gotta rock ~

Haar ogen waren nog steeds op het gezicht van Enrico gericht, en zijn mond vormde een grijnsje. Ook zij kon het niet bedwingen niet te grijnzen, vandaar dat er op haar gezicht ook een glimlach te vinden was. 'Wedden van niet, ik kan je verslaan in zowiezo een ding. Geloof me.' Ohja? "Serieus? Wat dan? Het lijkt me sterk, maar laat maar weten.. Kan ik je inmaken, haha." zei ze, en het laatste was plagerig bedoeld. Toch ging ze hem echt inmaken, dat wist ze gewoon. Hihi. Eigenlijk sloeg dit echt totaal nergens op, maar het was gewoon damn grappig. 'Over jou moet ik jammer genoeg nog dromen, maar dat zal zeker vanavond gebeuren.' Ze keek hem aan met een plagerig grijnsje rond haar lippen en knikte. "Ik weet facking damn zeker dat dat gaat gebeuren." zei ze, geinig bedoeld ofcourse. 'Je wilt echt dat ik wat uit steek met jou zeker? Want echt waar hoor, moest ik je daar in zien, dan ja. Dan moet ik me zien te bedwingen.' Ze grijnsde nog wat breder. "Hmhm, I know." zei ze, en veegde een pluk haar uit haar oog. Haar ogen gleden even naar de gymzaal, en ze zag dat de jongens hadden besloten toch maar weer verder te spelen. Ze kon haar lach niet inhouden toen hij met een rode kop richting haar keek. [i] 'Dat mag je niet nog eens doen, anders ga ik je niet meer leuk vinden hoor. Hoewel, misschien vind ik je dan nog net iets leuker dan nu al.' Ze lachte even zachtjes, en toen ze stopte probeerde ze een goede opmerking te bootsen. "Awh, wat jammer nou. Vind je me dan gewoon niet meer lief?" zei ze, en ze trok een zielig gezicht. "Jongah, kom op, túúrlijk vind je me dan nog lief." zei ze tegen hem, en ze keek hem uitdagend aan. Hihi. "Ik ga je denk ik plagen en het om de minuut nog eens doen." zei ze grijnzend. Zij was nu degene die hem begon te kietelen. Whehe, dit was echt geinig.

"Serieus? Wat dan? Het lijkt me sterk, maar laat maar weten.. Kan ik je inmaken, haha." Tja met wat kon hij haar verslaan? Heel simpel, met ijshockeyen. 'Met ijshockeyen liefje, daar kan je me niet in verslaan.' Sprak hij uitdagend tegen haar. Als ze hem daar in zou kunnen verslaan dan zou hij gewoon echt door de grond zakken van schaamte. Maar hij was wel ergens zeker dat ze hem niet kon verslaan. Maar ja dat werd afwachten. "Awh, wat jammer nou. Vind je me dan gewoon niet meer lief?" Hij schudde zijn hoofd en keek haar heel serieus aan. Om het toch maar echter te laten lijken. "Jongah, kom op, túúrlijk vind je me dan nog lief." Toch gaf hij toe.'Lief? Wat zeg je me nu? Dan zou ik het zelf serieus gaan overwegen dat ik niet verliefd op je zou worden.' Met een glimlach keek hij haar aan. Verliefd worden was een groot woord, maar liefde paste niet bij hem. Daarvoor was hij merendeels veel te opvliegend moesten ze dan eens in ruzie komen ofzo. Op haar woorden grijnsde hij snoezig en keek haar droogjes aan. Toen ze hem echter begon te kietelen begon hij aan zijn volgde lachbui en daardoor zakte zijn ellebogen van de bank af en zakte zijn gehele bovenlijf naar beneden. Aangezien hij nu toch niets meer kon doen begon hij haar maar heel droogjes terug te kietelen. Met een twinkeling in de ogen keek hij haar aan, hun hoofden waren door zijn val dichter bij elkaar gekomen.

'Met ijshockeyen liefje, daar kan je me niet in verslaan.' Shit, daar had hij gelijk in. Tenzij ze opeens superpowers had en er opeens heel goed in was. Opzich, maybe kon ze er wel wat van, ze had het immers nog nooit gedaan. Maar toch, hij was er vast wel heel goed in. Ze trok een zielig hoofdje, en begon met een zielig stemmetje te praten. "Ik zeg het helemaal niet graag, maar volgens mij heb je daar gelijk in." zei ze, waarna ze weer normaal keek en grinnikte. Ze zag 't al helemaal voor zich, helemaal in elkaar beuken door van die grote jongens. Hihi, niet echt bepaald iets waar zij voor gemaakt was. 'Lief? Wat zeg je me nu? Dan zou ik het zelf serieus gaan overwegen dat ik niet verliefd op je zou worden.' "Dan zou ik maar eens op moeten gaan passen.." zei ze lachend. Hij begon te lachten toen ze gestart was met het kietelen, en door het gelach en het gestommel zakte hij door zijn ellebogen heen. Woops. Ze keek hem aan met een brede grijns. Ohnee hè, nu zette hij zijn kietelskills weer in de strijd, en ook zij begon waar aan een lachbui. "KAP-PEH NOU-HOUH!" gilde en krijsde ze tegen hem. OMG, hier kon ze dus écht écht écht niet tegen. Ze bewoog wat heen en weer op het smalle bankje, terwijl Enrico boven op d'r lag. Naja, boeiend.. Hij was aan het kietelen, dus als hij er af zou pleuren of zoiets vaags dan was het lekker zijn eigen schuld. Ondertussen sloeg ze terwijl ze nog steeds lachte zijn armen weg, wat een mislukte poging was. Af en toe gaf ze dan ook een zet tegen zijn armen, om hem te laten stoppen. Ze haalde haar hand weer door zijn haar zodat het weer lekker in de war ging zitten, en dat zijn blonde lokken naar voren gingen staan. Ze begon hem ondertussen nu ook wat uit te lachen, en ze stak plagerig haar tong uit.

Steph trok een zielig hoofd en sprak vervolgens tegen hem op een zielige toon. "Ik zeg het helemaal niet graag, maar volgens mij heb je daar gelijk in." Hoe kon hij hier nu toch aan weerstaan? Tuurlijk kon hij dat en ging hij lachend verder met kietelen. Dit kon hij een hele dag volhouden, daar was hij zeker van. Kort hoorde hij haar nog wat zeggen waarop hij knikte naar haar. Deels waren zijn woorden serieus geweest, gewoon omdat hij ook op een moment zou moeten toegeven als hij gevoelens voor haar had. Het meisje begon uiteindelijk te gillen tegen hem dat hij moest stoppen met haar te kietelen maar heel droogjes ging hij verder en voelde hij haar spartelen onder zich. Hij kreeg enkele stompen tegen zijn arm, waarop hij de betekenis wist. Hij moest stoppen, zachtjes legde hij zijn handen weer op haar heupen en keek haar met een lief glimlachje aan. 'Dus, nu liggen we hier?' Ja, het was waar, hij lag nog steeds op haar, daarvoor had hij zijn evenwicht wel kunnen weten houden. Opeens hoorde hij wat gefluit naar hen toe gericht en keek even op. Tuurlijk waren het die jongens weer, hij snapte niet echt waarom hij nu nog opkeek naar hun. Nu moest hij zich focussen op Steph, die nog altijd onder hem lag. Hoewel hij niet met zijn volle gewicht op haar lag want dan zou ze dus wel degelijk plaat zijn, aangezien toch zijn gewicht wat hij niet onthulde voor al degene die mee leesde. Enrico keek haar weer aan en glimlachte zachtjes naar haar, hoewel die glimlach eerder werd omgezwaaid tot een klunzige grijns.

Nog steeds gilde ze zo'n beetje de hele boel bij elkaar, niet alleen de gymzaal maar vast de hele buurt werd gek van het geluidsoverlast. Een beetje overdreven misschien, maar kietelen was echt precies hetgene waar ze dus echt niets van kon hebben. Eindelijk, hij was gestopt. Even ademde ze opgelucht uit, en keek hem met een vals grijnsje aan. "Gemenerd. Als straf slaap ik vanavond in mijn normale kleren." zei ze tegen hem, en ze gaf hem een plagerig tikje op zijn neus. Hij had zijn handen weer op haar heupen gelegd, en nog steeds moest ze nog even bijkomen van de pijn in haar buik die werd veroorzaakt door het gekietel van daarnet. 'Dus, nu liggen we hier?' zei hij tegen haar, en ze keek hem met een grijnsje aan. "Nee, nu lig ik hier. En jij bent er bovenop geknald." zei ze, lacherig. Gefluit deed haar gedachtes verzetten en met een geërgde zucht liet ze merken dat ze dus jongens dus écht vervelend vond. Ze draaide haar hoofd om naar hun richting, en stak haar middelvinger op. Ghehe. Ze draaide haar ogen weer naar Enrico, en lachtte eventjes. Een nog uitgeputte zucht van haar mond verliet haar mond. "Woehoe, je laat me wel doodgaan zeg. Je kietelt me de hel in." vertelde ze grijnzend. "Volgens mij ziet dit er trouwens heel erg raar uit. Logisch dat die gozers kijken, hihi." zei ze tegen hem, met een ontdeugend grijnsje. "Maar ik heb er geen problemen mee hoor." zei ze er nog snel achteraan. Niet dat hij moest denken dat hij moest oprotten. "Serieus, als ik nu nog een keer mijn stripoptreden opvoer lig je er met je kop bovenop." zei ze, en ze gniffelde even. Mwah, niet dat ze het ging doen hoor. Maar toch was het wel geinig.

Enrico keek haar aan en schudde snel zijn hoofd. 'Nee, niet doen hoor. Ik zal braaf zijn zolang je dat wenst van me.' Hij glimlachte eventjes en keek haar met een puppyblik aan. Hij kon spelen met de schattigheidsfactor die in zijn lichaam zat. 'Niet hoor, door jou kietelen viel ik op jouw.' Toen Steph naar de jongens keek en haar middelvinger opstak keek hij haar met een plezierige blik aan. Dit meisje had karakter en dat vond hij gewoon zo grappig en leuk en alles eigenlijk. Dat was iets wat hij zocht in een meisje, niets meer niets minder zolang ze maar dierf opkomen voor haar eigen. 'Don't die please. En jij hoort niet de hel in, laat me je dan op zijn minst kietelen tot in de hemel.' Zachtjes streek hij over haar heupen en keek haar vervolgens nog meer geplezierd aan toen ze begon over dat dit er erg raar moest uitzien voor de jongens, maar hij vond het echter geweldig. 'Ach, die jongetjes mogen denken wat ze willen hoor.' Zijn mondhoeken krulde omhoog terwijl hij die woorden sprak. Steph was speciaal, heel speciaal. "Serieus, als ik nu nog een keer mijn stripoptreden opvoer lig je er met je kop bovenop." Eigenlijk was dat wel een aantrekkelijke gedachte. Zachtjes bracht hij zijn gezicht tot naast haar oor. 'Stiekem zou ik dat wel willen hoor.' Gaf hij eerlijk toe. Vervolgens keek hij haar weer gewoon aan.

[Übersorry voor mijn late reactie! ]

De puppyoogjes die Enrico trok maakte haar even aan het lachen, en ze deed net of ze nadacht na zijn woorden: 'Nee, niet doen hoor. Ik zal braaf zijn zolang je dat wenst van me.' Ze moest even de goede woorden bedenken om verder te gaan met het plagerijgedoe. "Hmmz, misschien. Ik denk er nog heel even over na." zei ze grijnzend en ze keek hem plagerig aan. 'Niet hoor, door jou kietelen viel ik op jouw.' "Ik kietelde jou omdat jij mij kietelde. Dus het is lekker jou schuld." zei ze, en ze keek hem quasi-bitchie aan. 'Don't die please. En jij hoort niet de hel in, laat me je dan op zijn minst kietelen tot in de hemel.' Ze grinnikte en richtte haar ogen weer op de jongen die boven op haar lag. Het was echt cool hier, en als hij niet was gaan basketballen hadden ze elkaar mooi mis gelopen. En dat zou dus echt zonde zijn. "Awh, als je doorgaat ga ik wel dood. Dan ben je hier helemaal alleen met deze jongens." zei ze zielig. "Die jongens denken volgens mij van alles. Moet je die koppen zien. Naja, boeiend." zei ze antwoordend op zijn jongens-verzoekje. Als er nu een leraar of lerares binnen zou komen werden ze vast beschuldigd voor aanranding of pedoheid ofzo. Hihi, ze zag het al helemaal voor zich. 'Stiekem zou ik dat wel willen hoor.' klonk opeens de fluisterende stem van Enrico in haar oor, en ze lag meteen in een deuk. "Ohja? En wat als ik dat niet doe, ga je me dan vermoorden?" vroeg ze, en ze keek hem met puppyoogjes aan, net als wat hij ook altijd deed.

Enrico keek haar speels aan. Dit jaar werd geweldig, dat wist hij zeker. Haar als een kamergenoot, dat was gewoon de max. Hm, ze had gelijk het was zijn schuld. Kort trok hij een pruillipje en keek haar aan. Die bitchie toon waarop ze het zei beviel hem eigenlijk wel niet om eerlijk te zijn maar hij besloot er zich maar niets van aan te trekken. 'Als je dood gaat door mij, dan ga ik door schuldgevoel je achterna hoor.' Sprak hij met een grimas van oor tot oor. Achterlaten met die dudes? Van zijn leven niet. Toen ze echter wat zei over wat die jongens wel allemaal niet moesten denken grijnsde hij speels. 'Laat ze maar denken, misschien steken ze er nog iets van op.' Sprak hij vrolijk tegen haar en streek even door zijn haren. Als een leerkracht hen zou zien dan betekende dat dat die leerkracht zo gechoqueerd zou zijn dat ze hen twee meteen straf zou geven en hem zou zien als een of andere aanrander. Kort neep hij zijn ogen fijn, nee, dat zou niet gaan gebeuren hoor, daar was hij zeker van. Hm, inderdaad. Wat als ze dat nu niet deed? Haar vermoorden zou hij niet want dan zou hij haar achterna moeten gaan. De puppyoogjes van haar maakte het helemaal af. 'Je maakt het me wel moeilijk hoor. Ik kan je al niet vermoorden want dan ga ik je achterna, dus ik moet iets anders gaan verzinnen voor jou dan. Wacht ik weet het. Dan zorg ik ervoor dat je op een morgend wakker word met een roetzwart gezicht, en dat je daar een hele dag mee moet rondlopen.' Ja, dat was een idee dat hij zou gaan uitvoeren. 'Nee hoor, dat ga ik niet doen want dan vind ik het erg voor jou.'

Steph keek hem grijnzend aan, net zoals hij dat deed. Het werd echt echt echt echt een super jaar. Als ze elke dag zulke lol had redde ze het makkelijk en vergat ze die saaie lessen vast wel. Ja, dat is inderdaad wel waar. Word je je hele leven achtervolgt met bijnamen zoals moordenaar. En je hebt natuurlijk de dood van de geweldige Steph op je naam." zei ze, en bij die gedachtes kon ze een grinnikje niet onderdrukken. Enrico met zo'n gevangenisbordje om zijn nek en dan heel zielig levenslang krijgen. Awh. . 'Je maakt het me wel moeilijk hoor. Ik kan je al niet vermoorden want dan ga ik je achterna, dus ik moet iets anders gaan verzinnen voor jou dan. Wacht ik weet het. Dan zorg ik ervoor dat je op een morgend wakker word met een roetzwart gezicht, en dat je daar een hele dag mee moet rondlopen.' Ze keek hem met een zogenaamd beledigt gezicht aan inclusief puppyoogjes. "wat? Dat meen je toch serieus niet? Hoe durf je mij zo erg te pesten? Nu krijg je al helemaál niks meer te zien slimmerik." zei ze en ze trok met haar hand de bovenkant van haar hempje overdreven hoog. "zo, dat is je eigen schuld." zei ze tegen hem en ze trok een quasi-boos hoofd.
Steph haalde haar hand even door haar haar, om hem vervolgens weer te kietelen. "nanananansaaaaah!" zei ze op een kinderachtig, plagend toontje. Terwijl ze hem ondertussen door kietelde. Ze kon haar lach nou niet echt goed inhouden dus ook af en toe hoorde je ook haar giechelen. Muhauhaaa, de wraak van de evolutie Steph!