I just need you now.

“Picture perfect memories. Scattered all around the floor, reaching for the phone ‘cause I can’t fight it anymore. And I wonder if I ever cross your mind. For me it happens al the time.” zachtjes zong Alice met de muziek die uit de oortjes van haar Ipod kwam. Zo zacht, dat niemand haar zou kunnen horen. De tekst paste op één of andere manier precies bij hoe ze zich op dit moment voelde, bij de gedachten die op dit moment door haar hoofd tolde. Haar geen seconden met rust wouden laten. Zacht beet ze op haar lip. Sinds Marseille had ze nauwelijks meer een woord met Joël gesproken, iets wat haar totaal niet lekker zat. Wat was er aan de hand? Waarom wou hij haar niet zeggen wat er was gebeurd? Vertrouwde hij haar niet? Maar waarom niet? Misschien was hij gewoon op haar uit gekeken, had het niks te maken met wat er zich bij hem thuis had afgespeeld. Nee, toch? Dat kon niet? Een ijskoude hand leek zich om haar hart te sluiten. Zou hij er echt een punt achter willen zetten? Was dat de rede dat hij geen contact meer met haar had opgezocht? Ze kon het zich haast niet voorstellen. Niet na alles wat er gebeurd was. Een zucht schoof over haar lippen, ze plaatste haar ellebogen op haar knieën legde haar hoofd in haar handen. Het bankje waar ze op zat lag aan de rand bij de pier, stond zo dat wanneer je er op zat je uit kon kijken op de zee. Waar de zon als een oranje bal in leek te veranderen. Iets wat de hemel in prachtige kleuren hulde, maar dit deed Alice weinig. “It's a quarter after one, I'm all alone and I need you now. Said I wouldn't call, but I've lost all control and I need you now. And I don't know how I can do without. I just need you now.” Haar stem was helder, en de noten zuiver. Maar het ontging haar niet dat hoe zacht ze ook zong, het verdriet duidelijk in haar stem te horen was. Ze had echt gedacht dat zij en Joël samen gelukkig zouden worden, dat ze bij elkaar hoorde. Maar ze begon er nu aan te twijfelen, of hij er wel net zo over dacht. Met haar hand omvatte ze het kettinkje dat om haar hals hing, alsof dat haar antwoorden zou kunnen geven. Iets wat onmogelijk was, er was maar één iemand die haar antwoorden kon geven op de vragen die haar geen seconden met rust lieten. Joël. Ze zou hem moeten bellen, hem moeten vragen hier heen te komen. Maar ze kon het niet, bang voor het geen wat hij zou zeggen. Wat als hij nou echt van haar af wou? Wat als ze echt niks meer voor hem betekende? Zou dat kunnen? Zou het kunnen dat hij niet langer om haar gaf, dat hij niet meer van haar hield als zij van hem? Alice slikte moeizaam, kwam met een ruk overeind. Deed een stap naar voren zodat ze vlak bij de balustrade stond, plaatste haar ellebogen op de koele ijzeren buis. Voelde het metaal tegen haar blote armen, ze droeg een simpel donkerblauw hemdje met daar onder een lichte spijkerbroek. Samen met haar Vans was dit een vrij eenvoudige combinatie, maar dat deerde haar weinig. Een blik in de spiegel had haar doen vertellen dat het er prima mee door kon. Na een korte aarzeling haalde ze haar mobiel uit haar broekzak, staarde een moment naar het schermpje. “And I need now.” fluisterde ze, terwijl ze in haar contactpersonen zocht naar Joël. Ze aarzelde, ze kon hem bellen, ze kon hem sms’en en vragen hierheen te komen. Maar nee, misschien moest ze het gewoon laten rusten. Ze stopte haar mobiel terug in haar broekzak, staarde zwijgend naar de zee. Naar de golven die steeds weer kapot sloegen op het strand dat er verlaten bij lach. Het deed haar denken aan de avond, die ze met Joël op het strand door had gebracht. Ze had lange tijd in zijn armen gelegen, iets waar ze op dit moment naar terug verlangde. Evenals ze verlangde naar zijn lippen, de zachte aanrakingen van zijn hand op haar huid. “I just need you now. Oh baby, I need you now.” zong ze het laatste stuk van het liedje zachtjes mee. Dat in de repeat scheen te staan, want niet veel later hoorde ze de eerste akkoorden weer. Ze deed niet de moeite om op een ander liedje aan te zetten. Zong zachtjes mee, zonder haar blik los te maken van de zee.

[Only Joël&my.]

Joël staarde al urenlang voor zich uit naar het water. Sinds Marseille had hij geen woord meer gewisseld met Alice. Iets wat hij uit voorzorg gedaan had, omdat hij niet wou dat ze terug ging naar die man die zich uitgaf als zijn vader en tja die twee andere. Kort streek hij over zijn borst en zuchtte even diep. Dit kon niet meer zo, hij moest naar Alice moest het haar zeggen. Meteen stond hij op waardoor hij bijna weer in elkaar zakte door de pijn die het gaf aan zijn borst. Joël moest op zijn tanden bijten om niet te gaan schreeuwen of wat dan ook. Nog lichtelijk mankend wandelde hij de pier uiteindelijk maar weer op en in een korte beweging streek hij het zand van zijn broek af. Even keek hij naar enkele mensen die hen kort begroete waarna hij kort knikte naar hen om dan verder te gaan, zijn pas al iets beter. Zijn knie was mooi geheeld alleen stond er nu nog een litteken maar hij vond dat eigenlijk nog niet zo heel erg. De jongen hield zijn blik op de grond gericht zodat het masker dat hij zich had voorgenomen om te dragen sinds Marseille niet zou afvallen. Marseille was hem slecht bekomen, maar ook de relatie met Alice en dat deed hem nog meer pijn dan alles wat er gebeurd was in zijn huis. Kort hield hij halt en richtte zijn blik op de grond, zijn hand achter in zijn zak zoekend naar zijn mobiel. Misschien kon hij haar bellen of smsen of zo. Om af te spreken, hij moest haar zien. Maar hij was bang om het te vertellen allemaal. Voor een moment streek hij over zijn schouder die onder de mouw van zijn jas verstopt zat daar stonden verscheidene kleine wonden op, net zoals op zijn borstkast en armen. Uiteindelijk liet hij zijn mobiel maar zitten en wandelde verder tot aan het einde van de pier. Daar aangekomen legde hij zijn beide handen op de buis en boog hij kort voor over het was vrij hoog van hier, als je er af viel of sprong en je belande verkeerd dan was het je einde. Kort sloot hij zijn ogen en probeerde zich voor te stellen hoe alles zou zijn zonder hem, misschien was het voor iedereen beter. Inclusief voor Alice aangezien hij haar al had pijn gedaan. Opeens hoorde hij heel dicht bij hem Need you know zingen. Die stem, Alice! Meteen keek hij om en ja hoor daar stond ze dan met haar blik op het water gericht. Aarzelend tikte hij haar op de schouder en wachtte af.

Waarom negeerde Joël haar sinds hun bezoek aan Marseille, wat was er bij hem thuis gebeurd dat zij niet mocht weten? Of was het iets anders? Was hij op haar uit gekeken? Wou hij van haar af? Tientallen vragen tolde door haar hoofd, maar ze slaagde er niet in om ze te beantwoorden. Het zou haar ook niet lukken zolang ze niet met Joël gesproken had, want hij was de enige die de waarheid kende. De enige die wist wat er nu werkelijk speelde. Een zucht schoof over haar lippen, nadat Matt haar had gezegd dat ze vrij was om te gaan en te staan waar ze wilde. Had ze gedacht dat alles goed zou komen. Dat zij en Joël samen gelukkig zouden kunnen worden. Maar misschien was dat naïef geweest, want nu. Nog geen twee maanden later leek hun relatie alweer gebroken te zijn. Alice moest plots vechten tegen de tranen die er achter haar ogen brandde. Waarom was alles toch zo moeilijk? Hard beet ze op haar lip, proefde al snel de ijzeren smaak van haar eigen bloed. Maar het deerde haar weinig. Ze staarde naar de zee, dacht voor een moment terug aan het moment dat ze voor haar huis had gestaan. Het had er nog precies het zelfde uit gezien als vroeger. Iets wat haar een vreemd gevoel had gegeven, ze was zonder er echt bij na te denken de tuin in gelopen. In de grote eik waarin Lorenzo en zij ooit een hut hadden gebouwd had een houten schommel gehangen, de hut was verdwenen. Afgebroken door de nieuwe eigenaren van het huis. Een van de nieuwe eigenaren had ze gezien. Een man van middelbare leeftijd, die haar uit zijn tuin had verjaagd. Een zucht schoof over haar lippen, ze had er niks over tegen Joël gezegd. Niet omdat ze het hem niet had willen vertellen, maar omdat er nadat hij zich in Marseille weer bij har had gevoegd een soort muur tussen hen had gestaan. Ze hadden nauwelijks een woord gewisseld, iets wat haar nog altijd dwars zat. Iemand tikte op haar schouders, en voor een moment verstijfde Alice. Langzaam draaide ze zich om, ergens verwachtte ze één van hen te zien. Al wist ze dat ze zich daar geen zorgen meer om hoefde te maken. Maar het was Joël die achter haar stond, een schok leek door haar lichaam te gaan. Ze voelde de neiging haar armen om hem heen te slaan en zich dicht tegen hem aan te drukken. Maar er was iets wat haar tegen hield en ze bleef dan ook staan waar ze stond. “Joël.” fluisterde ze, ze slaagde er niet in meer over haar lippen te krijgen. Haalde de oortjes van haar Ipod uit haar oren, viste het apparaatje uit haar zak en schakelde het uit. Zou hij haar hebben gehoord? Zou hij haar hebben horen zingen? Zou hij begrijpen dat de tekst deels op hem sloeg, dat hij de rede was dat ze naar het liedje luisterde? Ze het snoertje van haar oortjes rond haar Ipod, zonder Joël aan te kijken. Ze wou niet dat hij de pijn in haar ogen kon zien. Maar nadat ze haar Ipod in haar broekzak had gestopt, had ze geen andere keus dan hem aankijken. “Hoe is het met je?” vroeg ze zacht. Zou hij haar nu eindelijk vertellen wat er in Marseille was gebeurd? Of was hij naar haar toe gekomen om te zeggen dat het over was? De ijskoude hand die zich zonet om haar hart had gesloten, leek zich langzaam samen te knijpen. Zacht beet ze op haar lip, sloeg haar ogen neer.

Joël keek haar aan, al wist hij momenteel niet hoe hij eruit zag voor haar. Zachtjes knikte hij toen ze zijn naam zij en probeerde haar recht in de ogen te kijken maar dat lukte dus niet omdat ze nu haar ogen op haar Ipod had gericht, even ademde hij diep in proberend nog steeds oogcontact met haar te maken, en uiteindelijk lukte het. Hun ogen waren nu op elkaar gericht. De zachte vraag die er klonk was hem niet ontgaan, en zonder aan de pijn te denken die het zou vergen, legde hij zijn armen stevig om zich heen en trok haar voorzichtig tegen zich aan zodat ze niet tegen de wonden aan zou komen. 'Ik weet niet. Maar beter nu ik jou weer zie.' Fluisterde hij zachtjes en streek door haar haren. Kort sloot hij zijn ogen en aarzelend beet hij op zijn lip. 'Het spijt me, het spijt me zo hard. Ik wou je niet pijn doen maar ik deed het wel. Denk alsjeblieft niet dat ik niet meer van je hou want dat is niet zo. Helemaal niet. Ik hou nog steeds van je.' Tranen welde op in zijn ogen terwijl hij haar nog wat dichter tegen zich aantrok. Het masker was gevallen, alle angst, alle droefheid, alle woede en alle pijn was te lezen in zijn ogen. Marseille was slecht geweest voor hem, heel slecht. Kort bracht hij de hand die op haar hoofd lag naar zijn ogen en streek de tranen weg. Uiteindelijk liet hij haar los en keek hij naar de grond, zijn haar hing voor zijn ogen waardoor deze voor haar niet zichtbaar waren maar hij haar nog perfect kon zien. Even slikte hij zijn armen begonnen lichtjes te trillen gewoon door alles wat hij had opgekropt en had moeten verduren thuis. 'Het spijt me dat ik niets van me liet horen al die tijd.' Mompelde hij. Als hij nu door zijn knieën dierf zakken dan deed hij dat ook maar dan zouden de mensen hier raar gaan opkijken. Nog steeds bleef hij staan bij haar en dierf gewoon niet meer op te kijken. Uit angst wat ze zou kunnen zien in zijn ogen, wat ze zou kunnen lezen. De ogen vertelde verhalen volgens vele, en hij wou niet dat zijn ogen zijn verhaal vertelde. Dat was veel te veel nu. Plus, hij moest het haar zelf kunnen vertellen toch? Zachtjes legde hij zijn hand op haar schouder en ademde even diep in. 'Kun je me vergeven? Of heb je liever dat ik nu weg ga en voor altijd weer verdwijn uit je leven?' Afwachtend keek hij haar aan en drukte kort een kus op haar voorhoofd.

Zwijgend keek Alice Joël aan, niet goed wetend wat ze moest zeggen of doen. Ze durfde haar armen niet om hem heen te slaan, bang dat hij haar weg zou duwen en zou zeggen dat het over was. Wat was er gebeurd in Marseille? Wat had er voor gezorgd dat hij niks van zich had laten horen? Waarom vertrouwde hij haar niet? Plots sloten twee sterke armen zich om haar heen, voor ze het in de gaten had stond ze dicht tegen Joël aan. Ze sloot voor een moment haar ogen, maar sloeg haar armen niet om hem heen bang dat hij haar dan alsnog los zou laten. 'Ik weet niet. Maar beter nu ik jou weer zie.' hoorde ze hem fluisteren, ze liet haar hoofd voor een moment zachtjes tegen zijn borst zakken. Rook voor het eerst sinds tijden weer zijn geur, een klein glimlachje gleed over haar lippen maar verdween vrijwel direct weer. Zou hij haar eindelijk de waarheid komen, of zou dit de laatste keer zijn dat ze zo dicht tegen hem aan stond? 'Het spijt me, het spijt me zo hard. Ik wou je niet pijn doen maar ik deed het wel. Denk alsjeblieft niet dat ik niet meer van je hou want dat is niet zo. Helemaal niet. Ik hou nog steeds van je.' De woorden deden haar op kijken, tranen brandde in haar ogen. Meende hij het? Hield hij nog steeds van haar? Tot haar verbazing zag ze dat er tranen in zijn ogen waren verschenen. Zijn ogen waren niet meer ondoorgrondelijk zoals ze sinds hun korte verblijf in Marseille waren geweest. Angst, pijn, woede en verdriet. Ze kon het allemaal lezen in zijn ogen. Wat was er gebeurd in Marseille? Wat had zich achter de muren van zijn ouderlijke huis afgespeeld? Zachtjes legde ze haar hand op zijn wang, streek er met haar duim zachtjes over. Maar zodra hij haar los liet, liet ze haar hand zakken. Ze probeerde Joël aan te kijken, maar hij had zijn blik neer geslagen. Zijn bruine haren vielen in zijn ogen, waardoor het voor haar onmogelijk was hem aan te kijken. Ze zag dat zijn armen lichtjes trilde. Wat was er toch met hem aan de hand? 'Het spijt me dat ik niets van me liet horen al die tijd.' hoorde ze hem mompelen, ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Moest ze zeggen dat het niet gaf? Maar het gaf wel, ze had gedacht dat ze hem kwijt was. Dat hij haar niet langer wilde, en ze twijfelde hier nog steeds aan. Hij mocht dan wel gezegd hebben dat hij van haar hield, hij leek haar nog altijd niet te vertrouwen. “Joël, wat is er gebeurd? Vertel het me alsjeblieft?” fluisterde ze. Vechtend tegen haar tranen. Zacht plaatste Joël zijn hand op haar schouder. 'Kun je me vergeven? Of heb je liever dat ik nu weg ga en voor altijd weer verdwijn uit je leven?' vroeg hij, een kus werd op haar voorhoofd gedrukt. “Nee.” zei ze, met een lichte angst in haar ogen keek ze hem aan. “Ga alsjeblieft niet weg.” fluisterde ze, haar stem had iets smekends gekregen. “Ik vergeef je.” voegde ze er zacht aan toe. “Maar blijf alsjeblieft bij me, ik wil je niet verliezen.” zei ze zacht, ze beet op haar lip. Keek hem aan. Hij zou toch niet alsnog gaan? Nee, dat mocht niet. Ze wou hem niet kwijt.

Joël keek haar aan en ademde huiverend in. Haar vertellen wat er gebeurd was? Aarzelend opende hij zijn mond maar hij werd weer gesnoerd door haar. Hij luisterde en keek haar terwijl aan, haar ogen niets anders meer zeggend dan de angst, haar stem had iets smekend. De jongen deed een stap naar haar toe en bracht zijn hand vervolgens naar haar wang en zette een kleine heel kleine glimlach op maar hij verdween al heel snel. 'Ik verlaat je niet, je verliest me niet.' Fluisterde hij zachtjes terwijl hij zijn lippen kort op die van haar drukte maar deed daarna een stap naar achteren en deed zijn vest uit en legde die op de ballustrade. Verscheidene kleine wonde verschenen op zijn armen op enkele plaatsen waren het sneden. Vervolgens legde hij zijn hand op zijn shirt en trok dat over zijn kop. Ter hoogte van zijn schouderbladen en sleutelbenen waren er blauwe plekken - die eigenlijk geel zagen- te zien en ook op zijn buikspieren.Voor de rest waren er ook nog allemaal van diezelfde wonden te zien als op zijn armen. Zijn rug, was er erger aan toe, daar stonden merendeels van die krassen op, krassen aangebracht door menselijke nagels. Joël streek zijn haren uit zijn ogen en keek haar aan. 'Wil je het echt nog weten?' Vroeg hij zachtjes aan haar. Joël hing zijn shirt over zijn vest en streek even door zijn ogen. 'Maar eerst het spijt me ook dat ik niets gezegd heb toen. Ik wou niet dat je je teveel zorgen maakte op die moment want ik weet dat het moeilijk was voor jou daar in Marseille.' Vertelde hij eerlijk tegen haar en keek even naar het water en voelde de wind even over zijn borstkast strelen wat eigenlijk een goed gevoel teweeg bracht bij hem, alsof het de pijn voor enkele seconden kon laten verdwijnen. Het kon hem niets schelen dat iedereen hem nu zo zag, maar Alice moest dit gewoon zien. Misschien kon ze haar verhalen hier al uit opmaken maar hij wist niet of ze het nog wel wou weten na dit. Als ze het nog wou, dan vertelde hij het haar. 'Ik vertel het je als je het nog weten wilt, maar dan moet je me beloven dat je niet kwaad word.'
[Flut]

Alice voelde Joël’s hand tegen haar wang, keek hem aan hoppend dat hij zou blijven. Dat dit geen afscheid zou zijn. Een kleine glimlach was op zijn gezicht verschenen, maar hij was bleef dat niet langer dan een seconden. 'Ik verlaat je niet, je verliest me niet.' fluisterde hij, en nog voor ze kon reageren voelde ze zijn lippen op de hare. Ze sloot haar ogen, genoot van het moment dat naar haar mening veel te kort duurde. Joël deed een stap naar achter, vergrote de afstand tussen hen. Toch vertrouwde ze er op dat hij niet weg zou lopen, hij had zonet toch gezegd dat hij haar niet zou verlaten? Of zou hij tegen haar hebben gelogen? Vroeger had ze het altijd aan hem kunnen zien, maar sinds Marseille was hij veranderd. Wat het voor haar veel moeilijker om te zien wat er in hem om ging. Tot haar verbazing zag ze dat hij zijn vest uit deed en deze over de balustrade legde. Een moment keek ze hem niet begrijpend aan, waar was hij mee bezig? Tot haar ontzet zag ze dat zijn armen ontsierde weren door krassen en sneden. Ze huiverde, wat was er gebeurd? Joël trok nu ook zijn shirt over zijn hoofd. Haar ogen werden groot, zijn bovenlichaam zat onder de krassen. Op zijn schouders waren blauwe plekken te zien, die onderhand een gelige kleur hadden gekregen. Ook op zijn buik waren vergelijkbare plekken te zien. En Alice hoefde niet om hem heen te lopen om te weten dat zijn rug er waarschijnlijk niet veel beter uit zag. Tranen sprongen in haar ogen. Wat hadden ze met hem gedaan? 'Wil je het echt nog weten?' vroeg Joël zacht, ze knikte langzaam. Deed een stapje in zijn richting, om de afstand tussen hen iets kleiner te maken. Zou ze dit voorkomen kunnen hebben als ze met hem mee was gegaan? Joël legde zijn shirt bij zijn vest, het kon hem kennelijk weinig schelen dat iedereen de wonden zou zien. 'Maar eerst het spijt me ook dat ik niets gezegd heb toen. Ik wou niet dat je je teveel zorgen maakte op die moment want ik weet dat het moeilijk was voor jou daar in Marseille.' Langzaam schudde Alice haar hoofd. “Dat het moeilijk was voor mij in Marseille, maakt niet dat ik niet wil weten hoe het met jouw gaat.” zei ze zacht, waarna ze probeerde zijn ogen te vinden maar het feit dat hij naar de zee staarde maakte dit vrijwel onmogelijk. 'Ik vertel het je als je het nog weten wilt, maar dan moet je me beloven dat je niet kwaad word.' vroeg hij, Alice knikte langzaam. Bracht haar hand naar zijn borst, streek met haar vingers zachtjes over zijn huid. Langs zijn wonden, er voor zorgend dat ze hem geen pijn deed. “Wat hebben ze met je gedaan Joël?” vroeg ze zachtjes, terwijl ze hem lichtelijk bezorgd aan keek.

Ze wou het dus nog weten, dat kon hij accepteren maar eerst moest ze toestemmen dat ze niet zou kwaad worden op hem. 'Ik weet het, maar ik kon het op die moment niet over mijn lippen krijgen want ik wist dat je ongelukkig zou worden, en dat wil ik niet.' Joël keek haar weer aan en zag de tranen in haar ogen springen, iets wat hij niet kon hebben. Zachtjes streek hij over haar wang en zuchtte even diep. 'Huil niet, alsjeblieft. Ik kan dat niet aan, niet op dit moment.' Kort trok hij een pruillip en ademde even diep in. Aangezien ze had toegestemd, moest hij het zeggen. Zachtjes voelde hij haar hand over zijn lichaam gaan waardoor hij even op zijn onderlip beet. 'Wel toen ik was binnen gegaan was alles zoals het vroeger was. Maar toen ik echter verder ging naar de woonkamer stond de man die zich uitgaf als mijn vader op. Ik begon te spreken met hem en voor ik het door had, had hij een knuppel vast gegrepen en kreeg ik een eerste klap tegen mijn schouder en zakte ik in. Ik heb me verzet maar kon niet op tegen zowel die man als zijn dochter. Die begon me als een wilde te krabben en gewoon hard te stompen terwijl de man bleef voort slaan met die knuppel. Maar uiteindelijk kon ik hem nog tegen houden en heb zijn dochter neer geslagen en dan jammer genoeg met geweld aan hem moeten vragen of hij mijn echte vader was, en hij was het niet toen ben ik om geen argwaan te wekken bij jou een ander shirt gaan aantrekken en heb de rest van mijn spullen ingepakt en ben naar buiten gegaan.' Sprak hij in een trok door en keek haar kort aan. Hij wist zelf niet eens of er iets gebroken was van ribben of beenderen, hij was niet naar het ziekenhuis gegaan of naar een dokter maar was ineens richting haar gegaan. 'Dat is wat er gebeurd was, als die man die knuppel niet gehad had dan had ik hem waarschijnlijk verm....' Nee, hij maakte zijn zin niet af. Joël was alles behalve een moordenaar, en hij zou het ook nooit worden. Afwachtend keek hij haar aan, hij moest haar reactie zien. Wel wist hij dat hij ooit zijn echte familie nog zou vinden, ooit zou hij hen weer zien daar was hij zeker van. Heel zeker.

‘Ik weet het, maar ik kon het op die moment niet over mijn lippen krijgen want ik wist dat je ongelukkig zou worden, en dat wil ik niet.’ zei Joël, ze keek hem voor een moment zwijgend aan. Durfde niet te zeggen dat juist doordat hij het had verzwegen hij haar ongelukkig had gemaakt. Hij zou zich enkel schuldig gaan voelen, en dat wou ze niet. Ze kon hem wel begrijpen, zij had tenslotte ook genoeg voor hem verzwegen. Een zucht schoof over haar lippen, nog altijd lichtjes ontzet keek ze naar zijn bovenlichaam dat ontsierd werd door krassen en blauwe plekken. Wat had die man met hem gedaan? Zacht streek Joël met zijn hand over haar wang, ze voelde haar huid lichtjes tintelen op de plekken waar zijn hand haar wang raakte. Maar negeerde het, dit was niet het juiste moment. 'Huil niet, alsjeblieft. Ik kan dat niet aan, niet op dit moment.' Alice knipperde met haar ogen, zodat de tranen verdwenen. Het was niet nodig te huilen, hij stond voor haar. Hij leefde nog, hij was bij haar. Daar ging het om. Een zucht schoof over haar lippen, als het toch eens zo makkelijk was. Haar hand liet Alice na een korte aarzeling rustte op Joël’s borst, lichtjes zodat hij geen last zou hebben van de krassen. “Vertel hem me Joël, ik word niet kwaad op je. Ik beloof het je.” zei ze zachtjes, terwijl ze hem nog altijd met lichte bezorgdheid in haar ogen aan keek. Zijn verhaal shockkeerde haar lichtjes, een knuppel? Die man had hem wel dood kunnen slaan, ze huiverde onwillekeurig. Deed een stap dichterbij, zodat ze bijna tegen hem aan stond. “Hij had je kunnen vermoorden Joël.” fluisterde ze, terwijl ze hem aan keek. Ze moest ietsje omhoog kijken om hem recht in zijn ogen te kunnen blijven kijken nu ze zo dicht bij hem stond. Ze slikte moeizaam. “Heb je buiten die blauwe plekken en die krassen niks?” vroeg ze zachtjes, terwijl ze hem nog altijd bezorgd aan keek. Ze kon zich niet voorstellen dat als iemand je met een knuppel sloeg je er enkel wat blauwe plekken aan over hield. Al hoopte ze vurig dat dit bij Joël wel het geval was. 'Dat is wat er gebeurd was, als die man die knuppel niet gehad had dan had ik hem waarschijnlijk verm....' midden in zijn zin stopte Joël, maar had zo’n vermoede welk woord hij had willen uitspreken. Ze slikte moeizaam, wist niet goed wat ze moest zeggen. Ergens betwijfelde ze of Joël iemand zou kunnen vermoorden. “Heeft hij je gezegd wie je ouders wel zijn?” vroeg ze na een korte stilte, ze liet haar hand afdwalen naar zijn schouder. Het kon haar niks schelen wat mensen er van zouden denken, daarbij kwam dat het niet eens zo druk op de pier was aangezien het al tegen de avond liep.

Alice legde haar hand zachtjes op zijn borst waarna hij zijn hand op de hare legde en haar met een kalme blik aan keek. Al gauw deed ze een stap naar hem toe waarna hij zijn hand op haar heup legde en haar een lange tijd aankeek. Tja, hij kon hem vermoorden, maar daar was zelf die man niet tot in staat. Zachtjes schudde hij zijn hoofd. 'Kon hij niet, daarvoor was hij niet mans genoeg. Hij kon me hoogstens hebben blijven slaan tot ik er echt bij neer zou vallen, maar dan zou hij me hebben laten liggen.' Zachtjes streek hij over haar heup en haalde zijn schouders even op toen ze vroeg of hij nog wat meer had dan alleen blauw plekken en krassen op zijn bovenlichaam. 'Ik weet het niet, maar ik denk wel dat ik het dan gemerkt zou hebben toch?' Een tijd lang keek hij haar in de ogen aan en drukte een zachte kus op haar voorhoofd en ademde hij even diep in. Vervolgens schudde hij zijn hoofd op haar vraag. 'Nee, maar ik vind ze. Ik zal ze ooit vinden op een dag vind ik mijn hele familie. Dan gaan mijn ouders me heel veel mogen uitleggen en dan zal ik wel zien of zij tenminste mij accepteren voor wie ik ben. En dat ze jou gewoon opnemen in het gezien net zoals jouw familie bij mij had gedaan.' Voorzichtig legde hij zijn beide armen weer om haar heen en trok haar wat tegen zich aan. De pijn kon hem niets schelen nu, zolang hij haar maar weer in zijn armen kon houden net zoals enkele maanden geleden. Nog steeds keek hij haar aan, en hield zijn blik op haar ogen gericht en glimlachte zacht. 'Ik hou van je, en dat zal ik altijd blijven doen.'
[Flut]

De kalme blik waarmee Joël haar aan keek, stelde haar op de één of andere manier gerust. Al nam het haar bezorgdheid om hem niet weg. Ze voelde hoe hij zijn hand op de hare legde, een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Lange tijd bleef het stil, keken ze elkaar gewoon zwijgend aan. Maar Alice had niet de neiging de stilte te verbreken. Het maakte haar niet zo veel uit dat ze voor een moment zwegen, ze was weer bij Joël dat was op dit moment het enige wat echt telde. Hij legde zijn hand op haar heup, nadat ze dichter bij hem was komen staan. 'Kon hij niet, daarvoor was hij niet mans genoeg. Hij kon me hoogstens hebben blijven slaan tot ik er echt bij neer zou vallen, maar dan zou hij me hebben laten liggen.' zei Joël, ze keek hem even aan. Knikte vervolgens langzaam. Besloot dat ze er maar niet verder over na moest denken, het was niet gebeurd. En het zou ook nooit gebeuren, toch? “Beloof me dat je nooit naar hen terug gaat.” fluisterde ze. Als iemand één keer in staat was zijn eigen pleeg zoon met een knuppel in elkaar te slaan, dan zou die dat ook een tweede keer kunnen doen. 'Ik weet het niet, maar ik denk wel dat ik het dan gemerkt zou hebben toch?' Voor een moment keek ze hem bedachtzaam aan, daar had hij wel een punt. “Ik denk het.” zei ze zacht, zonder haar ogen los te maken van de zijne. Een zachte kus werd op haar voorhoofd geplaatst, ze glimlachte even naar hem. 'Nee, maar ik vind ze. Ik zal ze ooit vinden op een dag vind ik mijn hele familie. Dan gaan mijn ouders me heel veel mogen uitleggen en dan zal ik wel zien of zij tenminste mij accepteren voor wie ik ben. En dat ze jou gewoon opnemen in het gezien net zoals jouw familie bij mij had gedaan.' zei hij. “Ik hoop dat je ze vind, en als er een manier is waarop ik je kan helpen moet je het zeggen.” zei ze. Joël sloeg zijn armen om haar heen, trok haar tegen zich aan. Ze voelde de warmte van zijn lichaam, sloeg haar armen voorzichtig om zijn nek. Hopend dat ze hem geen pijn zou doen. Een glimlach was op zijn gezicht verschenen, iets wat haar liet glimlachen. 'Ik hou van je, en dat zal ik altijd blijven doen.' zei hij, Alice ging iets op haar tenen staan en drukte haar lippen zachtjes op de zijne. Sloot voor een moment haar ogen, maakte uiteindelijk zelf een einde aan de kus daar haar lippen van de hare te halen. Haar voorhoofd rustte lichtjes tegen het zijne. “Ik hou ook van jouw.” fluisterde ze. “Voor nu en voor altijd.”

“Beloof me dat je nooit naar hen terug gaat.” Vroeg ze aan hem. Joël moest een keer terug gaan nog, maar dan zou hij zijn maatregelen wel nemen, en anders liet hij een vriend van hem wel gaan. Ja, dat zou hij wel doen. 'Ik beloof het je, ik zal nooit meer een voet in dat huis zitten.' Fluisterde hij zachtjes. Zijn pleegvader was in staat hem nog een keer in elkaar te slaan, en zijn pleegzus ook, daar was hij zeker van. Kort sprak ze en glimlachte eventjes naar hem waardoor hij zijn vinger even langs haar heup liet gaan en even diep in ademde. Met een simpele glimlach keek hij de liefde van zijn leven aan en voelde dat er iemand naar hen keek waardoor hij vanuit zijn ooghoeken even omkeek en uiteindelijk twee personen die hand in hand stonden bij het uiteinde van de pier. “Ik hoop dat je ze vind, en als er een manier is waarop ik je kan helpen moet je het zeggen.” Joël keek haar algauw weer aan en fronste eventjes. 'Er is een manier. Je moet gewoon bij mij blijven en er voor mij zijn als ik ze vind.' Hij voelde haar armen om zijn nek heen krullen even vertrok zijn gezicht maar dan keek hij haar weer normaal aan en glimlachte. Vervolgens kwam het meisje iets naar boven en plaatste haar lippen op de zijne, zachtjes beantwoorde hij de kus zolang hun lippen contact hadden. Zachtjes opende hij zijn ogen weer toen het contact verbroken werd en voelde een lichte druk op zijn voorhoofd, daardoor wist hij dat ze voorzichtig met haar voorhoofd tegen het zijne leunde. Dezeg maae woorden die ze sprak, deden hem wat. Ze waren al zo vaak gezegd tegen hem door haar, maar ditmaal voelde het nog beter aan. 'Hoe is het trouwens gegaan bij je huis?' Vroeg hij zachtjes aan haar. Aangezien hij het niet had gevraagd toen ze in Marseille waren maar toch wel heel nieuwschierig was vroeg hij het nu aan haar.

Een moment bleef het stil, afwachtend keek Alice Joël aan. Hopend dat hij haar zou beloven nooit meer terug te gaan naar zijn pleeg ouders. Ze moest er niet aan denken wat er dan zou gebeuren, want ze was er vrij zeker van dat hij er dan niet veel beter van af zou komen. 'Ik beloof het je, ik zal nooit meer een voet in dat huis zitten.' fluisterde hij, zijn woorden luchtte haar op. “Dank je.” zei ze zacht, zonder haar ogen ook maar voor een moment los te maken van de zijne. Een glimlach verscheen op haar gezicht, op het moment dat hij met zijn vinger langs haar heup ging. Ze had het idee dat het weer helemaal goed was tussen hen. Dat haar angst dat hij haar niet meer had gewild onterecht was. 'Er is een manier. Je moet gewoon bij mij blijven en er voor mij zijn als ik ze vind.' zei Joël, ze knikte. “Dat is niet moeilijk, ik zal er al tijd voor je zijn en ik ben niet van plan jouw te verlaten.” zei ze, een lieve glimlach rustte op haar gezicht. Ze zag dat zijn gezicht voor een moment vertrok, overwoog haar armen weer van zijn nek af te halen. Ze wou hem geen pijn doen. Maar de glimlach die op zijn gezicht verscheen, deed haar van gedachten veranderen. De kus die ze Joël had gegeven werd beantwoord, en Alice genoot van het korte moment dat hun lippen elkaar raakte. 'Hoe is het trouwens gegaan bij je huis?' vroeg hij zacht nadat zij een einde had gemaakt aan de kus, ze trok haar hoofd iets terug zodat ze hem weer normaal aan kon kijken. Haalde haar schouders op. “Het was nog precies zoals vroeger, ik ben over het hek rond de tuin geklommen om daar te kunnen kijken. De boomhut die Lorenzo en ik hadden gemaakt was er niet meer.” zei ze zachtjes, haar gezicht betrok op het moment dat ze de naam van haar broer uit sprak. “Een van de nieuwe eigenaren was er niet zo blij mee dat ik in zijn tuin rond liep en joeg me weg.” vervolgde ze. Het was voor haar best moeilijk geweest om haar oude huis weer te zien, en te weten dat er nu andere mensen in woonden. Haar ouders waren altijd heel blij met hun huis geweest, en nu woonden er plots andere mensen in. Een zucht schoof over haar lippen, ze richtte haar ogen die ze voor een moment had neergeslagen weer op de van Joël. “Ik heb je gemist.” zei ze zacht, streek met een van haar handen zachtjes langs zijn wang.

Joël zag de glimlach op haar gezicht verschijnen toen hij over haar heup had gestreken, een glimlach die er duizenden waard was. Het zat weer goed tussen hem, er was geen sprake van dat ze hem nooit meer wou zien. Er was alleen maar sprake van de liefde tussen hen, en dat was alles wat er telde voor hem, en waarschijnlijk ook voor haar. Hun samenzijn was alles voor hem, het enigste waar hij nog zeker van was en daar was hij gelukkig mee. Heel gelukkig zelfs. “Dat is niet moeilijk, ik zal er al tijd voor je zijn en ik ben niet van plan jouw te verlaten.” Joël grijnsde eventjes naar haar. 'Het is je geraden kleintje. Want anders ga ik je echter wel komen zoeken en kietel ik je dood.' Grapte hij. De jongen ademde heel diep in waardoor zijn borst wat omhoog ging en een kleine wonde daar opensprong. Kort streek hij met zijn andere hand lans haar haar en glimlachte even zachtjes. Alice haalde haar schouders op en begon te vertellen terwijl hij zeer goed luisterde naar haar. “Het was nog precies zoals vroeger, ik ben over het hek rond de tuin geklommen om daar te kunnen kijken. De boomhut die Lorenzo en ik hadden gemaakt was er niet meer.” Haar gezicht betrok. Joël had de drang om zijn armen na deze woorden beter om haar heen te leggen gewoon zodat hij haar weer troost kon bieden zoals hij altijd al gedaan had. Maar toch hield iets hem weer tegen. “Een van de nieuwe eigenaren was er niet zo blij mee dat ik in zijn tuin rond liep en joeg me weg.” Daardoor grijnsde hij even maar keek haar daarna weer bezorgd aan en zuchtte even diep. 'Het spijt me, ik had er voor je moeten zijn op die moment.' Fluisterde hij zachtjes en keek haar nog steeds recht in de ogen aan, hoewel ze haar blik even te neer geslagen had. Zacht drukte hij een kus op haar wang. Hij voelde haar warme hand op zijn wang en luisterde ondertussen naar haar woorden en drukte vervolgens zijn lippen op die van haar. Zijn manier om te vertellen dat hij haar ook had gemist, en dat hij zich er nog steeds schuldig om voelde. Zachtjes streek hij door haar haren en sloot zijn ogen ondertussen.

'Het is je geraden kleintje. Want anders ga ik je echter wel komen zoeken en kietel ik je dood.' zei Joël, Alice grinnikte. “Nog een reden om bij je te blijven, ik heb niet zo veel behoefte om de kietel dood te ondergaan.” zei ze, terwijl ze hem voor een moment vrolijk aan keek. In haar ogen was een twinkeling verschenen. Haar sombere bui van daarstraks was verdwenen. Dankzij Joël, alleen al door haar in zijn armen te nemen en haar te zeggen dat hij van haar hield had hij er voor gezorgd dat ze zich weer gelukkig voelde. En hij zou haar niet verlaten, althans dat hoopte ze. Haar blik viel op de wond op Joël’s borst die open sprong, op het moment dat hij diep adem haalde. Lichtelijk bezorgd keek ze hem aan, maar hij leek er geen last van te hebben. Een glimlach sierde zijn gezicht, en met zijn hand streek hij langs haar haar. De bezorgdheid verdween weer uit haar ogen, maar het feit dat die wond evenals de andere nog lang niet geheeld was maakte haar er wel op attent dat ze voorzichtig moest zijn. Iets wat de afgelopen tijd, bij hen telkens het geval was geweest. Eerst hadden degene die haar achternazaten ervoor gezorgd dat ze niet normaal met elkaar om konden gegaan, vervolgens waren er hun schot wonden geweest. Die bij hen beide nu zo goed als geheeld waren, en nu weer waren er zijn wonden en blauwe plekken. Zou er ooit een moment zijn waarop ze gewoon zonder enige voorzichtigheid elkaar zouden kunnen beminnen? Waarschijnlijk wel, al wist ze dat Joël zijn voorzichtigheid waarschijnlijk nooit helemaal zou laten varen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar ogen weer op die van Joël. Die kort grijnsde als reactie op haar laatste woorden, maar al snel verscheen er een bezorgde blik in zijn ogen. 'Het spijt me, ik had er voor je moeten zijn op die moment.' fluisterde hij, waarna hij en kus op haar wang drukte. Langzaam schudde ze haar hoofd. “Het geeft niet, ik redde me prima alleen.” zei ze zacht, glimlachte even naar hem. Ze wou niet dat hij zich schuldig voelde omdat hij op dat moment niet bij haar was geweest. Joël drukte zijn lippen op de van haar, Alice sloot haar ogen beantwoorde zijn kus. Voelde hoe hij met zijn hand door haar haar streek. Met haar hand streelde ze zachtjes langs zijn nek. Ze had het idee dat Joël zich nog steeds schuldig voelde. Uiteindelijk was zij degene die de kus beëindigde door haar lippen van de zijne af te halen. Met een klein glimlachje op haar gezicht keek ze hem aan. “Je hoeft je niet schuldig te voelen Joël, ik ben al blij dat je weer bij me bent en dat je nog steeds van me houdt.” fluisterde ze, waarna ze een klein kusje in zijn hals plaatste. Om haar ogen vervolgens weer op de zijne te richten.

‘Je had het niet alleen moeten doen, ik had er voor je moeten zijn Alice. Als je vriend had ik er moeten zijn ook al kon je het alleen af, ik had mijn eigen problemen opzij moeten zetten voor jou.’ Fluisterde hij en beet kort op zijn onderlip om haar vervolgens iets beter vast te nemen. Wat voor een vriend was hij nu? Kort zuchtte hij. Zachtjes voelde hij haar hand over zijn hals gaan en toen ze de kus beëindigde trok hij even een pruillipje en luisterde naar haar. “Je hoeft je niet schuldig te voelen Joël, ik ben al blij dat je weer bij me bent en dat je nog steeds van me houdt.” Joël haalde zijn schouders op. ‘Ik had er nog steeds voor je moeten zijn, jij bent alles voor me in de wereld en ik had je moeten steunen. Ik zal altijd van je houden maakt niet uit wat er gebeuren mag.’ Sprak hij zachtjes tegen haar en keek haar een lange tijd in de ogen aan en drukte vervolgens een kus op haar voorhoofd. Zachtjes streek hij over haar wang om haar vervolgens toch nog even los te laten en zich neer te zetten op de ballustrade. Voorzichtig stak hij zijn hand naar haar uit en wachtte tot ze deze echter vast nam. ‘Ik zal je nooit meer alleen laten, niet nu, niet morgen. Nooit!’ Sprak hij vastberaden tegen haar en glimlachte zacht naar haar. Vervolgens voelde hij de wind tegen zijn borst slaan waardoor hij kort zijn ogen sloot en zijn haren vervolgens ook door de wind heel raar gingen steken, daardoor zag hij er op dit moment uit alsof hij net in een gevecht had gezeten. Maar dat was natuurlijk niet waar, op de een of andere manier was het ook nog schattig eigenlijk. ‘Weetje, ik denk dat ik mijn familie snel zal vinden, maar ik heb zo’n voorgevoel dat mijn echte ouders niet eens meer leven Alice.’ Sprak hij vrij serieus tegen haar en keek vervolgens even naar de grond en zuchtte diep.

‘Je had het niet alleen moeten doen, ik had er voor je moeten zijn Alice. Als je vriend had ik er moeten zijn ook al kon je het alleen af, ik had mijn eigen problemen opzij moeten zetten voor jou.’ fluisterde Joël, zwijgend keek Alice hem aan. Terwijl ze langzaam haar hoofd schudde, in eerste instantie wou ze tegen hem in gaan maar besloot uiteindelijk maar haar mond te houden. Het zou typisch iets voor hen zijn om juist om zoiets kleins een onbenullige ruzie te krijgen. Maar dat maakte niet dat ze het met hem eens was, hij moest zichzelf niet weg cijferen voor haar. Hij had zijn problemen gehad en zij de hare. Zij had net zo goed bij hem moeten zijn om hem te helpen. Misschien dat zij had kunnen verkomen dat hij in elkaar geslagen werd met die knuppel, twee mensen stonden altijd sterker dan één. Voor en moment wende Alice haar blik af, merkte dat Joël haar wat beter vast nam. ‘Ik had er nog steeds voor je moeten zijn, jij bent alles voor me in de wereld en ik had je moeten steunen. Ik zal altijd van je houden maakt niet uit wat er gebeuren mag.’ Zijn laatste woorden deden Alice glimlachen. Voor een lange tijd hield Joël haar ogen met de zijne gevangen. Zijn prachtige bruine ogen konden haar nog altijd doen smelten. Voor een moment sloot ze haar ogen toen hij een kus op haar voorhoofd drukte en met zijn hand langs haar wang streek. Lichtelijk teleurgesteld keek ze hem aan toen hij haar los liet, en tegen de balustrade aan ging staan. Ze draaide zich naar hem toe, haar blik viel op de zon die al gedeeltelijk in de zee verdwenen was. Een oranje gloed werd op Joël geworpen, wiens haar door de wind behoorlijk door de war was geraakt. Hij zag er eigenlijk best schattig uit zo. Alice pakte zijn hand die hij naar haar uitgestoken had beet, een glimlach speelde op haar lippen. ‘Ik zal je nooit meer alleen laten, niet nu, niet morgen. Nooit!’ zei Joël, in zijn stem was een vastberaden toon te horen. De glimlach op haar gezicht verbreedde zich, ze deed een stap in zijn richting zodat ze weer tegenover hem stond. ‘Weetje, ik denk dat ik mijn familie snel zal vinden, maar ik heb zo’n voorgevoel dat mijn echte ouders niet eens meer leven Alice.’ zei Joël, nog voor ze op zijn eerdere woorden kon reageren. Even keek ze hem aan, zag dat hij zijn blik neersloeg. Alice slikte, wist niet precies wat ze moest zeggen. Ze legde haar vrije hand voorzichtig op zijn schouder. “Dat zou kunnen, het zou de reden kunnen zijn dat je in een pleeggezin zat.” zei ze zachtjes. “Als je iemand nodig hebt, ik ben er altijd voor je.” voegde ze er op de zelfde zachte toon aan toe.

Joël keek haar met een glimlach aan toen ze zijn hand had vast genomen en weer dichter naar hem toe was gekomen. Zachtjes streek hij met zijn duim over haar hand en keek haar met een speelse grimas aan. Plots voelde hij haar hand op zijn schouder. “Dat zou kunnen, het zou de reden kunnen zijn dat je in een pleeggezin zat.” De jongen keek haar aan en dacht na om dan uiteindelijk toch zijn hoofd te schudden. 'Nee, ik denk dat het dieper zit. Ze is niet gestorven bij mijn geboorte of vlak daarna, daar ben ik zeker van.'Fluisterde hij zachtjes als reactie op haar woorden. Ze vertelde hem ook dat ze er voor hem zou zijn en daar was hij blij om, maar hij wist dat natuurlijk al. Zachtjes boog hij naar haar toe en drukte zijn lippen op de hare en plaatste een hand op haar achterhoofd, terwijl hij de andere zachtjes op haar rug legde en haar vervolgens iets dichter tegen zich aan trok. Zachtjes beet hij uiteindelijk op haar onderlip gewoon voor de lol, al gaf hij er daarna wel zachtjes kusjes op. Met natuurlijk die wel oude glimlach op zijn gezicht af te lezen. Zachtjes streek hij door haar haren en sloot vervolgens zijn ogen toen hij zijn lippen weer op de hare drukte. Kort voelde hij een straaltje bloed langs zijn borst gaan. Maar dat kon hem helemaal niets meer schelen, hij wou gewoon even ongestoord door wat dan ook bij haar zijn.
[Flut ]

Met zijn duim streek Joël over haar hand, een speelse grimas stond op zijn gezicht. Iets wat Alice deed glimlachen. Het voelde zo goed weer bij hem te zijn, hem weer in zijn ogen te kunnen kijken. En te weten dat het goed zat, te weten dat hij nog altijd van haar hield. Dat er geen ander meisje was, dat zijn hart had gestolen. Voor een moment leek Joël na te denken, Alice zweeg haalde haar hand van zijn schouder maar bleef vlak bij hem staan. 'Nee, ik denk dat het dieper zit. Ze is niet gestorven bij mijn geboorte of vlak daarna, daar ben ik zeker van.' zei hij na zijn hoofd geschud te hebben. Alice knikte langzaam, ze had het idee dat als hij er zo zeker van was het ook daadwerkelijk zou kloppen. Met haar hand streek ze zachtjes langs zijn wang, zonder haar ogen los te maken van de zijne. “Ik hoop dat je de rede vind, en je familie.” zei ze zacht. Ze glimlachte even naar hem, Joël verdiende een familie die om hem gaf. Iets wat hij zijn gehele leven had moeten missen, ergens hoopte ze dan ook dat hij ongelijk had zodat hij zijn ouders alsnog zou kunnen leren kennen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, voelde Joël’s lippen op de hare. Sloot genietend haar ogen, en beantwoorde zijn kus. Haar armen legde ze voorzichtig rond zijn nek, om te voorkomen dat ze hem pijn zou doen. Joël had zijn ene hand op haar achterhoofd gelegd en zijn andere hoofd op haar rug. Ze werd iets dichter tegen hem aangetrokken, sloeg haast automatisch haar armen wat steviger om zijn nek. Er nog altijd van bewust dat ze hem geen pijn moest doen. Zachtjes werd er op haar onderlip gebeten, Alice grijnsde onwillekeurig toen hij er vervolgens een kusje op haar plaatste. Voor een moment keek ze hem recht aan, een vrolijke twinkeling was er in haar ogen verschenen. Met zijn hand ging Joël door haar haren, om vervolgens zijn lippen weer op de hare te drukken. Ze beantwoorde zijn kus, genoot van het moment waarop haar lippen de zijne raakte. Maar maakte uiteindelijk toch een einde aan de kus, keek Joël glimlachend aan. Streek met haar hand langs zijn bovenarm. “Krijg je het niet koud?” vroeg ze zacht. Ze kon zich haast niet voorstellen dat hij het niet koud was, de zon zorgde nauwelijks meer voor warmte en de tempratuur was al aardig gezakt. En hij stond daar zonder shirt.

De kus werd op zijn einde gebracht door haar, een zachte rilling liep over zijn arm toen ze daar over ging met haar hand, kleine bobbeltjes verschenen even op de plek waar zij net was overgegaan. 'Hoe kan ik het nu koud hebben, als jij bij me bent?' Grijnsde hij eventjes en drukte nog een korte kus op haar lippen. 'Maar serieus, ik heb het niet koud of zo. Ik ben al meer gewend.' Zachtjes streek hij met zijn vingers over haar wang en ademde even diep in. 'Als ik men familie niet vind, dan zij het zo. Mij maakt het ergens ook wel niet uit, ik heb jaren geleefd zonder een echte familie dus waarom zou ik er ook verandering in brengen. Ik ben gelukkig met jou, en voor mij is dat genoeg voor nu.' Glimlachend keek hij haar aan, de jongen was eigenlijk iets van plan. Iets wat voor hun was, alleen voor hun. Een avond helemaal in het teken van hem en Alice. De jongen wist ook al perfect wat hij zou doen, maar dit hield de schrijfster geheim voor de lezers. De jongen sloot haar weer in zijn armen en legde zijn voorhoofd tegen het hare. 'Ik weet dat je niet de gelukkigste bent, maar weet wel dat wat er ook gebeuren mag mijn hart aan jou toe behoort en aan niemand anders. Ik zal je weer gelukkig maken, ik zweer het op alles wat ik je kan geven. Ik maak je weer gelukkig.' Met een vastberaden blik in zijn ogen keek hij haar aan, dit meende hij. Joël had er alles voor over om haar weer helemaal gelukkig te zien, zoals ze vroeger was. Alleen ditmaal waren haar ouders of haar broer er niet maar was er alleen hij en zij. Niets meer, niets minder.

'Hoe kan ik het nu koud hebben, als jij bij me bent?' grijnsde Joël, Alice keek hem aan. Glimlachte onwillekeurig, voelde zijn lippen voor een kort moment op de hare. Sloot genietend haar ogen, al duurde de kus niet langer dan enkele luttele seconden. 'Maar serieus, ik heb het niet koud of zo. Ik ben al meer gewend.' zei hij, terwijl hij met zijn vingers langs haar wang streek. “Oké, maar als je het koud krijgt moet je gewoon je shirt aan doen. Niet dat ik het erg vind je zonder shirt te zien.” zei Alice, ze lachte zachtjes drukte plagend een kusje op zijn borst waarna ze haar ogen weer op de zijne richtte. Het kon haar weinig schelen wat andere van hen zouden denken. Ze voelde zich voor het eerst sinds hun vertrek uit Marseille weer goed, nu Joël eindelijk weer bij haar was. Wat andere mensen van hen vonden was wel het laatste waar ze zich nu druk om maakte, daarbij kwam dat het niet meer zo druk op de pier was. De meeste mensen waren naar huis, of zaten ergens te eten. 'Als ik men familie niet vind, dan zij het zo. Mij maakt het ergens ook wel niet uit, ik heb jaren geleefd zonder een echte familie dus waarom zou ik er ook verandering in brengen. Ik ben gelukkig met jou, en voor mij is dat genoeg voor nu.' glimlachend keek Joël haar aan, ze keek zwijgend terug. Vroeg zich af hoe het kon dat hij niet verlangde naar zijn familie, of deed hij slechts alsof? Zelf verlangde ze vreselijk naar haar familie, ze miste ze nog elke dag. Er ging geen uur voorbij dat ze niet aan hen dacht. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, schoof de gedachtes van zich af. Joël nam haar weer in zijn armen, legde zijn voorhoofd tegen het hare. Alice verstevigde haar greep rond zijn nek lichtjes, ging wat dichter tegen hem aan staan. 'Ik weet dat je niet de gelukkigste bent, maar weet wel dat wat er ook gebeuren mag mijn hart aan jou toe behoort en aan niemand anders. Ik zal je weer gelukkig maken, ik zweer het op alles wat ik je kan geven. Ik maak je weer gelukkig.' zei Joël, een vastberaden blik stond in zijn bruine ogen. Ze glimlachte even. “Alleen al door bij me te zijn maak je me gelukkig Joël, en ik ben blij dat jouw hart mij toe behoort, want het mijne behoort jouw toe.” zei ze zacht, waarna ze voor een kort moment haar ogen sloot en gewoon zo tegen hem aan bleef staan. Haar voorhoofd tegen het zijne en haar armen rond zijn nek.