Skeelerenheid

Vandaag had ze zin in totaal iets anders. Geen zin om naar het park te gaan, daar te gaan skeeleren. Het was tijd voor wat variatie. De skatebaan werd het voor vandaag. Misschien zou ze op deze late avond daar nog wat mensen tegen komen. De halve maan was volop aan het schijnen. Virginia was onderweg naar het park waar de skatebaan was. Onderweg was ze een groepje hangjongeren tegengekomen die haar aan het irriteren waren en haar ook een lang stuk waren gevolgd. Gelukkig had ze ze zien af te schudden. Dat moment deed haar hart ook heel wat bonken. De adrenaline was ook door haar lijf geschoten als drugs. Zo snel kwam het. Nu was het alweer wat afgezakt. Met een verschrikkelijke snelheid was ze aangekomen bij de Half pipe. Er was niemand te bekennen, tenminste nog niet. Ze had niks afgesproken met iemand, maar soms kwam ze hier wel eens bekenden tegen. De oortjes van haar Ipod rukte ze uit haar oren, waarvan de harde muziek nog op een kleine afstand te horen was, en zette het apparaat uit. Vervolgens wikkelde ze het draad met de oortjes om haar Ipod heen en verborg hem in haar broekzak waar onder andere ook de sleutel van haar kamer in zat. Het was best gezellig, vond zij, nu in haar kamer met nog twee andere kamergenoten. Nog niet zo lang terug had ze moeten veranderen van kamer, en voor haar gevoel klikte het wel met Kate en Matt. De jongen had ze al eerder gezien, in het park waar ze normaal dagelijks een aantal uur skeelerde. De maan was prachtig te zien vanaf de zijkant, waar ze op haar kont was gaan zitten, van de Half pipe. Hij stak mooi boven de bomen uit en verlichtte de volledige omgeving. Het gaf een mooi effect, vond zij. Virginia slaakte een korte zucht en stond op. Het was tijd om de Half pipe tot haar 'bezit' te maken. Ze kon dan niet even hoog komen zoals de skateboarders dat altijd deden, maar het was wel leuk om dit ding te berijden. Het gaf een effect wat niemand anders van je kon afpakken. Ieder had hier dan ook z'n eigen mening over. Langzaam begon ze in te komen en wat snelheid te maken. Nog steeds was er niemand te zien, vanaf het zicht van de pipe dan.

[ Virginia & Lauren/Serena :] ]

Met een zacht, bruin fleece-deken liep Lauren door het park, geen acht slaand op de personen die haar een onderzoekende blik toewierpen. Ze droeg een zwarte skinnyjeans, een lichtblauw shirtje en daarboven een donkerblauw vest. Het laatste leek meer op zwart eigenlijk, met dit weinige licht. Lauren had de capuchon van haar vest over hoofd getrokken waardoor enkel een paar felrode plukken aan de bovenkant en een paar aan de onderkant uitstaken, en liep terwijl ze luisterde naar wat standaard rock-muziek door het park.
Herinneringen aan haar vrienden hadden haar deze avond overvallen, waardoor ze had besloten sinds tijden weer eens wat geks uit te halen. Nu waren haar vrienden er weliswaar niet om het vast te leggen en mee te maken, maar wat maakte dat uit? Ze zou vanavond gaan slapen op de halfpipe. Lauren mistte het slapen onder de sterren, vooral omdat het lang geleden was dat ze een road-trip had gehad, en deze avond leek haar een goede avond om dat gemis in te halen.
Eenmaal bij de halfpipe en de wat andere objecten aangekomen merkte ze echter dat deze bezet was, omdat ze er een meisje op zag skeeleren. Even overwoog ze om terug te gaan, maar de gedachte aan de reacties van haar vrienden dwong haar om door te lopen. Terwijl ze aan de rand stond gooide ze eerst de deken op het bovenste, vlakke gedeelte, en nadat ze er zeker van was dat ze het meisje niet in de weg zou lopen en veilig de halfpipe op zou komen, klom ze achter de deken aan. Hier haalde ze de felgeel gekleurde koptelefoon van haar hoofd af en deed ze ook haar capuchon af, om vervolgens het meisje te zien skeeleren. "Ga je hier altijd skaten als het donker en verlaten is?" vroeg ze vrij nuchter. Waarschijnlijk zou het meisje alleen nu de halfpipe op durven omdat er niemand was die haar zou kunnen zien vallen, of niemand die haar uit zou lachen omdat ze niet zo hoog kwam en zo veel tricks durfde dan de anderen durfden. Ze neuriede zachtjes mee met het welbekende liedje dat door haar koptelefoon te horen was, om de stilte een beetje te doorbreken.

Virginia had het mis, er kwam een meisje aangelopen naar de Half pipe. Ze deed alsof ze haar niet zag, maar hield haar wel stiekem vanuit haar ooghoeken in de gaten. Niet dat ze iets kon jatten of iets dergelijks, maar ze hield er liever een oogje op. Gewoon, voor het geval dat. Het was duidelijk te zien dat ze een fleece dekentje bij zich had, niet dat dat erg was maar het viel wel op. Nu scheurde ze wat harder op de pipe, wat ze net deed was slechts opwarmen. Niet dat ze vanavond extreem haar best ging doen, het was een lange dag geweest. Maar een beetje skeeleren kon geen kwaad, toch? En ze moest natuurlijk weer wat inkomen vanwege haar verzwikte enkel, een tijdje terug. Dus zo ongelofelijk hard kon ze nog niet. Vooral de trucs liet ze nog maar even zitten. Haar dokter had geadviseerd om het skeeleren nog even te laten rusten, maar Virginia kon het gewoon niet weerstaan. Het is tenslotte een dagelijkse bezigheid voor haar. Een van haar grootste hobby's. Het meisje klom op de rand van de pipe, zodat ze haar niet in de weg zat. En ja hoor, gelijk kreeg ze een vraag naar haar hoofd gesmeten. 'Ga je hier altijd skaten als het donker en verlaten is?' Het kwam voor Virginia nogal rot aan, maar ze beantwoordde hem wel. De neiging om rottig terug te antwoorden was erg onweerstaanbaar, maar toch hield ze zich op tijd in. ''Tuurlijk, waarom niet. Zo heerlijk in het maanlicht,'' waarbij ze een pirouette draaide midden op de pipe. Met trucs enzo had zij geen enkele problemen mee, alleen deed ze het liever nog even niet. Ze haalde een hand door haar haar en draaide nog een rondje. Vervolgens stopte ze en keek bestuderend naar het roodharige meisje. Het felle rode haar stond haar wel leuk, erg schattig. Maar waarom ze dat dekentje mee had genomen.. Had ze het koud of ging ze toevallig hier slapen? Virginia keek snel ergens anders heen, voor het geval het als staren over kwam.

"Ja, waarom ook niet." grijnsde Lauren schouderophalend, toen ze er niet echt een demotiverend motief voor kon bedenken. Zijzelf was hier tenslotte ook aangekomen met de gedachte zich in een zwerver te verplaatsen en op de halfpipe te overnachten, dus waarom zou ze het meisje afkeuren? Ze waren waarschijnlijk beiden gek, Lauren net wat gekker dan de onbekende blondine was. Nogmaals vroeg Lauren zich af waarom ze niet in de bossen was gaan overnachten, waarop ze zichzelf geruststelde en zich voor nam dat ze gewend was aan de stad. Ze was zelfs een beetje gaan houden van het stedelijke, hoewel ze later niets liever wilde dan een klein huisje op het platteland. Het huis zou gevuld worden met haar persoonlijke bezittingen en fotocollages, en ook een paar schilderijen die nergens op sloegen zouden ook niet misstaan aan de muur. Misschien kon ze ook een roze kamer maken, eentje waar werkelijk álles roze was, en daar haar vleugel neer zetten..?
Ze haalde de opgevouwen deken uit elkaar en legde deze over haar gekruiste benen, hoewel ze het eigenlijk helemaal niet koud had. Het was ook niet koud 's avonds of 's nachts in Santa Monica, en de enige reden waarom ze het toch mee had genomen was tegen de douw die rond een uur of vijf, zes neer zou slaan. Of ze eigenlijk wel zou blijven slapen buiten wist ze niet, omdat de halfpipe harder was dan ze gedacht had en ze eigenlijk gewoon verlangde naar een warm, wollig bed. "Ach, het is niet zo dat ik je gestoord vind.. Ik ben degene die van plan was hier te overnachten." mompelde ze wat nonchalant, waarna er een klein grijnsje op haar gezicht verscheen.

'Ach, het is niet zo dat ik je gestoord vind.. Ik ben degene die van plan was hier te overnachten.' Virginia grinnikte even. Na die opmerking begon ze zich niet meer zo te irriteren aan het meisje en vond ze haar best aardig. Voor de laatste keer draaide ze nog een rondje om haar skeelertijd af te sluiten. Aarzelend trok ze ze uit en legde ze naast het meisje neer. Ze nam een sprintje van de ene kant naar de andere kant en kwam wat hard tegen de rand aan, maar wist zich wel wat onhandig omhoog te trekken. De skeelers legde ze aan de andere kant van haar neer zodat ze wat dichter bij het roodharige meisje kon gaan zitten. ''Virginia, aangenaam,'' stelde ze zich voor. Een glimlach vormde op haar mond. Het maanlicht verlichtte de Half Pipe prachtig, het gaf een extra witte gloed. Ondanks die graffiti was het evengoed mooi om aan te zien. ''Weetje het nog steeds zeker dat je hier vannacht blijf slapen? Het is pittig koud,'' zei ze zacht terwijl haar blik gleed naar de hemel. Overal waren sterren te zien. Op zo'n moment als deze dacht ze er altijd aan waarom ze nou geen sterrenkijker had. ''Vind je het erg als ik wat muziek op zet?'' Fluisterde ze. Ze hoopte dat haar muziek bij het roodharige meisje in de smaak zal vallen. Virginia haalde haar afgesleten BlackBerry Curve uit haar broekzak en tikte op het beeldscherm wat er niet zo best meer uitzag. Binnenkort moest ze maar eens voor een andere mobiel gaan kijken. De BlackBerry's waren niet zo goed voor haar, ze gingen vrij snel stuk. Dat kwam niet door de kwaliteit van het apparaat zelf, maar zijzelf ging er niet zo al te best mee om. Het werd serieus tijd voor een stevigere. Haar nagels tikten op het - op ieder moment - breekbare schermpje. Het muziekmapje was niet zo duidelijk te zien, maar voorzichtig tikte ze die aan. De afspeellijst van P!nk stond bovenaan. Ook die tikte ze rustig aan en liet haar blik rusten op een lied wat ze al lang niet meer gehoord had. 'P!nk - Whataya want from me' luidde de titel. Een veel leukere versie, vond zij dan, dan die jongensgroep die het zongen. Terwijl zíj het nog wel geschreven had. Met het knopje aan de zijkant had ze hem wat harder gezet, hard zat voor haar. Anders zou haar muziek door het gehele, enge en donkere, park heen galmen. Ze werd wat angstiger nu pas echt tot haar doordrong dat het een donkere nacht was. Misschien sliepen hier wel zwervers of zwierven er hier potloodventers ofzo. Wat bangig kroop ze wat dichter naar het meisje toe.