You Will Never Be..

Iana haalde haar fototoestel uit haar tas en richtte die op een konijntje dat mooi aan het grazen was. Met een korte 'klik' had ze het konijn op haar display en knikte ze tevreden. Goed, dat was een mooie. Ze hing haar toestel om haar nek en nam haar iPod en stopte de oortjes in haar oren. Het liedje van Julia Sheer vulde haar ogen en zachtjes deunde ze mee op het liedje. Die vrouw had gewoon een geweldige stem, Iana was er altijd al een fan van geweest. "How did we ever come to this. I never thought you'd be someone i'd have to miss... And there I was caught in your game
needing answers that never came. And we took a chance, you said you were strong, strong enough. But you were wrong..." Iana's stem was zo zuiver, zo mooi dat ze er zelf van verschoot dat haar stem ooit zo mooi had geklonken. De laatste noten van het lied stierven uit en Iana was teleurgesteld dat het liedje nu al gedaan was. Dat piano werk, dat was ook zo mooi. Laat ons gewoon zeggen dat dat lied bij haar favorieten zat en ze hoopte ooit zo goed te worden als haar. Iana haalde diep adem en hoorde al een ander liedje aankomen die ze minder vond. Daarom drukte ze algauw het toestel uit en liet het in haar tas glijden. Liedjes waren mooi om te beluisteren, maar soms had je er al genoeg van na het eerste liedje. Iana was altijd kieskeurig, was het lied niet goed had ze zelfs al geen zin meer in verder beluisteren. Haar gedachten gingen algauw naar Wyatt en Nick. Die twee die zo verschillend waren maar toch een paar dingen gelijk hadden. Iana liet een grote zucht horen en keek voor zich uit. Bij Wyatt had ze zich laten gaan, en Nick had ze doen breken.. Waarom haar liefdes relaties nooit goed waren, het was gewoon altijd door haar eigen faal angst die haar altijd laat afwijken van haar liefdespad. En als ze die jongen had afgewezen wou ze hem weer terug als ze hem had verlaten. Zo ging het altijd.. Altijd opnieuw, snakte ze naar die warmte. Die liefde die ze steeds miste. Ze sloot haar ogen voor kort en haalde diep adem. Het zou ooit goed komen, toch? Met haar schouders onverschillig ophalend liep ze verder het bospad op en zag in de verte een bankje. Daar ging ze op gaan zitten en neuriede de paar strofes nog van het liedje dat ze zojuist had gehoord, ze kon er maar geen genoeg van krijgen. Met een simpele beweging draaide ze haar lichaam van de bank en begon te dansen, met de melodie van het lied in haar hoofd geprent. Haar lenige en smalle lichaam draaide alle kanten uit zonder ook maar één steek te laten vallen. Ze was zo mooi met haar bruine haren zwierend door de wind. Dansen, het had altijd al haar passie geweest. Door dansend draaide ze haar armen om haar lichaam heen en sloot haar ogen genietend. Net of ze nu iemand anders zijn armen om haar heen voelde. Het leek net of er iemand naast haar stond, het voelde zo goed..

-Iedereen welkom. =D

De zachte, gevoelige, muziek van Paul Carrack speelde zich af op haar mobiel. 'Paul Carrack - Eyes of blue' gaf het scherm aan. Voor het geval er ook iemand in het park te vinden was, had ze haar oortjes ingedaan. Ze schaamde zich anders dood als er ook maar één iemand haar soul muziek hoorde. Een grote blonde lok viel, zoals altijd, voor haar linker oog. Dat vond ze niet erg. Dan had ze het gevoel dat er niet zoveel mensen naar haar opkeken. Stilletjes liep ze over het pad door het park. Ook deze plek, tevens het strand, gaf haar rust. Ze had haar handen in haar broekzakken verstopt. Haar warme spijkerjack had ze open gelaten. Hij viel mooi om haar dunne lichaam heen. De riem die ze erbij had gekregen bij de aankoop, had ze per ongeluk thuis laten liggen. Door de snelle vertrek had ze heel wat spullen nog vergeten. Ze vond het ook totaal niet leuk om uit huis te vertrekken, maar op dat moment kon ze het wel hebben. Haar ouders waren toch alleen maar aan het ruziën. Haar zus had ze al heel lang niet meer gezien, wat wel pijn deed. En haar broer was op werkvakantie naar China. Dat maakte haar niet zoveel uit, ze sprak toch bijna niet met hem. Alleen als ze het even niet meer kon trekken en haar verdriet kwijt moest. Dan stond hij altijd voor haar klaar. Christa, haar
liefste tweelingzus, was ze al lang geleden kwijtgeraakt door een groot ongeluk. Dit was pijnlijk, ze had een aantal weken ook groot verdriet daarom. Pas toen haar broer vertrok naar China realiseerde ze zich dat ze nu alleen thuis was, met haar ouders. Het volgende nummer speelde zich af. 'Nick en Simon - Pak maar mijn hand'. Die moest haar broer erop gezet hebben, zelf had ze dit niet gedaan. Af en toe jatte hij wel eens haar mobiel om haar te plagen, deed er dan wat mee en gaf hem uiteindelijk terug met een grote grijns op zijn gezicht. Dit liedje had ze wel vaker gehoord, op de radio, maar had nooit de neiging gehad om hem op haar mobiel te zetten. De tekst raakte haar. Haar broer stond altijd voor haar klaar, dit deed haar aan hem denken. Celine was ver in gedachten verzonken. Ze keek naar de grond, terwijl ze steeds dichterbij het bankje kwam, niet in de gaten dat er een meisje stond te dansen. De tranen kwamen al omhoog, al wou ze dat helemaal niet. Straks zag iemand dat. Het liedje werd steeds gevoeliger. Aan het einde zette ze haar afspeellijst af en trok ze haar oortjes uit haar oren. Ze rolde de oortjes om haar mobiel heen, zodat ze het niet zo snel kwijt kon raken. Veilig borg ze het op in haar broekzak, zodat ze nog steeds niet goed oplette. Opeens ging alles heel snel. Ze botste tegen iets aan, iets zachts en warms. Ze verloor haar evenwicht en viel boven op het meisje. De seconden die voorbij tikten waren snijdend. Wat moest ze nu doen? Wat als het meisje nou ongelofelijk populair was op school. Dan kon ze het wel vergeten. Snel had ze haar handen op de grond kunnen zetten voordat ze met haar gewicht volop het meisje viel. Haar blonde haar viel naar voren. Haar ogen waren van schrik wijd open gesperd. ''Het, het..'' zei ze angstig met een trillerige stem, ''het spijt me.'' Haar stem piepte zo erg waardoor die oversloeg en een andere toon aannam.

Het leek even heel snel te gaan na die paar seconden dat ze daar had gestaan, haar armen om haar lichaam geklemd. Toen een meisje tegen haar opbotste en zei plots op de grond lag keek ze recht in de ogen van diegene boven haar. "Het.." Iana blies de blonde haren van het meisje uit haar gezicht en hielp het meisje overeind door haar hand naar haar uit te steken en haar recht te trekken. Afkeurend keek ze naar haar witte broek waar er een grote bruine plek op zat. "Het geeft niets." Ze glimlachte geforceerd, het was haar mooiste broek die ze had. Met haar ogen zo vriendelijk mogelijk gezet bekeek ze het meisje eens en knikte daarna. "Het geeft echt niets, ik heet Iana." Nu was haar stem zo vriendelijk en zacht, en oprecht. Ze had best wel eens behoefte aan meisjes gezelschap. De laatste tijd had ze alleen maar alleen geweest, eenzaam, zonder enige warmte om haar heen. Hopelijk kon ze met dit meisje een normale vriendschap opbouwen waardoor ze weer wat plezier kon maken. Iana blies haar haren uit haar zicht en keek naar de lucht waar de zon fel scheen en de wolken niet meer zichtbaar waren door de felle hemel. Iana kneep haar ogen tot spleetjes aangezien het licht wat té fel werd. Het verbaasde haar dat het meisje zo angstig was, maar toen schoot er haar wat te binnen. Nu ze haar nog eens goed bekeek merkte ze het al meteen. Het was zeker zo'n bekend meisje op school dat zich nu rot schaamde, misschien omdat ze bang was dat Iana het zou vertellen. Maar om haar gerust te stellen gaf ze haar een bemoedigend knikje. "Ik vertel wel niets." Ze glimlachte en lachte zacht, bijna onhoorbaar. Ze schuifelde met haar voet over de grond en merkte dat er achter het meisje een kleine pluziebol, bewegingsloos voor zich uit keek. Huh? Was dat het konijn dat ze had getrokken? Iana stapte er voorzichtig op af en zag het beestje de stuiptrekkingen krijgen. Ocharme.. Iana nam het beestje in haar armen en keek in de angstige bruine ogen van het dier. "Het gaat dood.." Iana's stem was zo zacht dat ze even moeite had om haar emoties te laten vrijkomen. Het beeld van dat schokkende konijn maakte haar vreselijk verdrietig, het deed haar aan haar moeder denken. Vlug duwde ze die gedachte van haar af en aaide het dier over zijn ruggengraat. "Slaap zacht.." Juist toen ze dat had gezegd had het diertje zijn laatste adem uitgeblazen en lag dan roerloos in haar handen. "Ik denk, doordat je er hebt over gevallen dat het dier zijn pootje gebroken was. Ze kunnen daar verschrikkelijk slecht tegen." Iana graafde een klein kuiltje naast het bankje en legde het dode dier erin. Netjes duwde ze het zand er weer over en gaf het beestje nog een laatste knik. Ze sloot haar ogen en maakte een klein gebedje in haar hoofd en richtte haar blik dan weer op het meisje. "En wie ben jij?" Ze glimlachte en keek vriendelijk naar het meisje. Ze nam haar niets kwalijk voor het konijn, ze kon er ook niet aan doen dat ze erover viel. Maar toen de tranen haar ogen wenkten haalde ze haar schouders vragend op. Toen pas besefte ze het, ze had dat liedje gezongen. "Het is een mooi liedje éh." Ze grinnikte, ze was blij ook iemand tegen te komen die het geen zaagmuziek vond.

Een jong konijntje met een nog heel leven voor zich.. had zij die nu vermoord? De tranen vulden haar ogen. De wereld werd wazig. Ze was hier pas een paar dagen en ze had nu al een moord gepleegd. Ze deed ook nooit iets goed. Die ruzie thuis die haar ouders continue hadden.. kwam door haar. Haar zus was ergens anders heen geplaatst, uit huis.. ook door haar. Ze had die brand thuis niet op tijd kunnen stoppen. Die dag dat Christa nog werd overgeplaatst naar een andere school, zonder dat ze afscheid had kunnen nemen, dat hartstikke veel pijn in haar hart. Precies een week later is zij toen naar deze school verhuisd. 'En wie ben jij?' Deze vraag van het meisje, waarvan ze de naam nog niet wist, liet haar gedachten langzaam wegvagen. ''Het spijt me,'' zei ze nogmaals zacht. ''Ik doe ook altijd alles fout,'' bracht ze er daarna nog achter aan. ''Ehhm, Ik, ehhm,'' ze kuchtte even en liet haar hoofd zakken waardoor haar haar weer voor haar gezicht viel. ''Ik ben Celine. Ik ben er nog niet zo lang,'' haar zachte, vriendelijke en zuivere stem verbrak de stilte. De vogeltjes stopte met fluiten, waarschijnlijk voelde zij dezelfde pijnlijke stilte die er was gevallen nadat het konijntje was begraven. Het was helemaal niet de bedoeling om hier te komen, om mensen pijn te doen. Het eerste meisje wat ze was tegengekomen deed ze nu al pijn. Ze deed alle mensen pijn in haar buurt. Tenminste, zo dacht ze erover. Ze had totaal geen functie op deze wereld. Eigenlijk hoefde ze er helemaal niet te zijn, waren de gedachten die door haar hoofd spookten. 'Het is een mooi liedje éh.' Zei het meisje. ''Ehhm, sorry. Welk liedje?'' Voor het eerst keek ze op naar het meisje. De tranen die er opnieuw uit haar ogen waren gekomen veegde ze weg. De eerste glimlach van de dag kwam tevoorschijn op haar gezicht. Dit deed ze niet omdat het van zichzelf moest maar omdat die vanzelf tevoorschijn kwam.

Iana keek naar het meisje en zag dat ze niet echt blij was, ze leek zich schuldig te voelen. Alhoewel Iana geen zin had in het moeder type gaan uithangen en haar te sussen zette ze vriendelijk een paar passen naar haar toe en knikte. "Je doet niemand pijn, Celine." Iana glimlachte haar vriendelijk toe en zag dat er tranen in het licht blonken op haar gezicht. Mooi, begon het hier nog dramatisch te worden. Iana keek naar de grond en nam daarna een witte zakdoek en gaf die aan het meisje genaamd Celine. "Hier, droog je tranen. Ze zijn nergens voor nodig. En nee, ik heb er nog niet in gesnotterd." Ze lachte droogjes en stak de zakdoek in haar hand zonder dat ze kon tegen pruttelen. Als Iana iets aanbood moesten ze dat maar aannemen want bij Iana viel er niet tegen te spreken. Ze glimlachte en ging op het bankje zitten en gebaarde dat het meisje naast haar mocht zitten. "Ik mag je eerlijk zeggen, ik ben hier ook niet zo lang, heb veel meegemaakt in Italië en kan ook niets fout doen. Maar weet je, opeenduur let je daar zelfs niet meer op. Je vergeeft het jezelf en daarmee help je jezelf ook wel." Iana sprak de woorden wijselijk uit, het waren de woorden van haar moeder, woordje per woordje nagezegd. Ze liet daarna een luide zucht horen en haalde haar iPod weer uit haar zak en gaf één oortje aan haar en ééntje deed ze zelf in haar oor. "Luister, dit liedje van daarnet, dat je waarschijnlijk hebt gehoord, ik was het aan het zingen." Iana scrolde met het pijltje zo naar beneden naar het liedje van Julia sheer en keek daarna afwachtend naar Celine, benieuwd hoe ze erop zou reageren. Iana zette het een beetje luider en deunde met haar voet o pde grond het ritme na en stelde zich recht waarna ze afwachtend naar Celine nog een keer keek. "Zin om te dansen?" Iana floepte het eruit voor ze er zin in had en lachte daarna scheef, verontschuldigend keek ze naar de grond. Misschien zou ze door al wat voor te dansen Celine van het bankje krijgen. Iana draaide haar lichaam en zette zichzelf op haar tippen zodat ze zo verder kon stappen en kon draaien, in een mooie sierlijke pirouette. "Heb je er soms ook niet van gedroomd, om te kunnen dansen als mensen in een film?" Iana draaide zich om en liet zich op haar platte voet vallen. "Het was altijd mijn grote droom geweest."

''Het liedje is prachtig,'' zei ze deze keer iets harder nadat ze haar wangen had gedroogd van de tranen met het zakdoekje wat ze had gekregen van het meisje. ''Dankje,'' ze knipperde met haar ogen om er zeker van te zijn dat er geen tranen meer uit zouden komen. Gelukkig waren ze nu verdwenen. ''Hier, heb je het terug,'' en ze luisterde verder naar het liedje. Het was echt mooi gezongen. 'Heb je er soms ook niet van gedroomd, om te kunnen dansen als mensen in een film? Het was altijd mijn grote droom geweest.' Celine danste vroeger altijd met haar zus en ze zaten samen op streetdance. Dit liedje paste er wel een beetje bij. Al kende ze het niet. Wat vrolijker stond ze op, van het bankje af. Eigenlijk waren deze schoenen niet geschikt en moest ze een gladde vloer hebben om wat fatsoenlijke danspasjes te maken, maar het zou opzich wel kunnen lukken. Ze was niet opgewarmd, maar dat maakte niet uit. Ze had dit vaak genoeg geoefend zodat ze wel elastisch genoeg was. ''Deafened by your silence, blinded by the tears, if you're looking for forgiveness. You won't find that here, cause you lied your way to
heartbreak and now its all too clear. That you will never be.'' Zong ze zachtjes van het liedje. Het was een prachtige tekst, jammer genoeg had ze het nog nooit gehoord. Al was haar zus wel van dit soort liedjes. Ze zou het wel een keer sturen via sms, als ze haar beltegoed weer opgewaardeerd had. Celine draaide ook wat sierlijke pirouettes. Het ging perfect, de maat zat er goed in en ze had niet het idee dat er iets fout ging. De duizeligheid kwam wel wat naar boven, maar dat maakte niet uit. Ze had niet door dat ze bijna tegen een dun boompje aanbotste. Voor ze het wist knuffelde ze de boom en lag ze zogezegd, in de 'armen' van de boom. ''Oh ehhm, hihi.'' En ze draaide zich om naar het meisje. ''Oeps, foutje. Hoe heet jij eigenlijk?'' Ze was, zonder dat ze het zelf wist, wat losser gekomen. Op een of andere manier kreeg ze ook wat vertrouwen in het meisje, al wist ze nog totaal niks van haar. Behalve dan dat ze dat ene liedje mooi vond. Vanuit zichzelf toverde ze een grijns op haar gezicht.

Iana keek het meisje nog eens aan en knikte daarna bevestigend. Haar haren streek ze voorzichtig achter haar schouders zodat ze wat makkelijker kon zien vooraleer haar bruine haren haar zouden beginnen irriteren. Toen het meisje begon te vertellen, dat het liedje best mooi was knikte Iana uitgelaten. "Ja, daar heb je gelijk in. Ik heb er al van gehouden toen ik klein was, de tekst lijkt me steeds te raken." Iana keek naar Celine en lachte daarna scheefjes om haar eigen woorden. Ja, dat klonk écht dom. Maar Iana schonk er zelf geen aandacht aan, ze schaamde zich niet meer, dat was allemaal verleden tijd, allemaal! Haar ogen richten zich op die van haar en zachtjes had ze de neiging om het meisje uit haar zorgen te halen en haar in een dans mee te werken. Maar dat liet ze maar voor wat het was en danste zelf een paar pasjes die ze gewoon uit haar doom zoog. Iana keek Celine raar aan toen ze vroeg ze heette. "Ik had het al gezegd, maar ik zal je het niet kwalijk nemen. Ik noem Iana." Vriendelijk gaf ze haar een knikje en liet daarna haar iPod weer in haar tas glijden om daarna, benieuwd wat Celine nog zou doen, naar haar te kijken en kort te lachen. "Weet je dat ik nog nooit echt een vriendin heb gehad?" Iana keek Celine afwachtend aan. Ze vond het best raar dat ze nooit echt contact had gelegd met andere meisjes, maar ze had er nooit de behoefte en de tijd voor gehad. Nick was de enige die haar interesseerde, die haar hart op tol had doen slaan. Maar het mocht niet zijn, misschien wel iets pijnlijks. "Heb je soms dan ook niet zo dat eenzame gevoel, diep in je hart?" Iana voelde zich opeens zo dom dat ze dit allemaal aan het vertellen was. Maar altijd, vooraleer ze het besefte, had ze de woorden er al uitgefloept. "Dit klinkt waarschijnlijk o zo vaag, ik snap je volkomen." Iana lachte scheefjes en keek daarna naar de grond om naar de begraafplek te kijken waar het konijn lag. Het beestje lag er vredig en was gelukkig, dat moest wel. Een glimlach krulde rond haar mondhoeken toen ze zag dat er een grijns rond Celine haar mondhoeken was gekruld. Mooi, was zij ook alweer wat vrolijker.

-Vraag me niet wat voor post dit is, écht vréselijk.. (aa)

Hmm.. Iana dus. Ze schaamde zich, ze had het niet gehoord wanneer het meisje haar naam voor de eerste keer had genoemd. 'Weet je dat ik nog nooit echt een vriendin heb gehad?' Dit deed Celine even schrikken, van binnen. Wou ze hiermee zeggen dat ze vriendinnen wou worden? Hierdoor liet ze haar hoofd weer zakken zodat het blonde lokje voor de zoveelste keer voor haar linkeroog viel. 'Heb je soms dan ook niet zo dat eenzame gevoel, diep in je hart? Dit klinkt waarschijnlijk o zo vaag, ik snap je volkomen.' Dat had zij ook af en toe, maar dat werd dan snel weggevaagd door haar zus Christa of door haar broer Adam, die haar dan opfleurden. In tegenstelling tot haar zus was zij heel anders. Zij was juist de stille, verlegen type. Haar zus was meestal degene die alles heel vrolijk zag, vaak opgewekt en wist haar altijd wel op te fleuren als haar iets dwars zat. Met haar kon ze altijd over alles open praten. Jongens die ze voor zich zagen in hun fantasie, problemen op school, hun ruziemakende ouders, eigenlijk over van alles wat maar in ze op kwamen. Maar over die dingen had ze nog nooit de kans gehad om met een goede vriendin over te praten, omdat ze die eigenlijk nog niet heeft gehad. Misschien was dit de kans, om vriendinnen te worden met Iana. Maar dat leek haar stug. Ze was zo.. anders, plezier zoekend, hetzelfde als haar zus. Zo dacht ze nu over haar, voor hoelang ze haar nu pas kende. Dat kleine kwartiertje, halfuur. Tijd ging snel, sneller dan ze had verwacht. ''Nee, het klinkt niet vaag. Het is allemaal heel duidelijk. Ik heb dat ook wel eens. Maar dat bespreek ik dan met m'n tweelingzus Christa.'' Dat ze nu niet meer persoonlijk met haar kon praten ging haar niets aan. De school waar haar zus op gezet is, is een stuk strenger dan hier. Het was ook een soort kostschool, de telefoontjes werden afgepakt en tussen vier en vijf uur - net voor het etenstijd - mochten ze dan smsen en bellen wat ze wouden. Voor en na die tijd werden ze strikt geheim ergens bewaard. Dat had Christa haar verteld in die tijd die ze had. Zo te horen had ze het daar niet zo heel erg naar haar zin, allemaal regels. Ze lag met allemaal verschillende type meisjes op een zaal, apart gehouden van de jongens. Opzich kon ze het wel met haar vinden, maar het waren geen vriendinnen. ''Ik snap je helemaal.'' En ze liep naar Iana toe. Voorzichtig, hopend dat ze hem niet terugtrok, pakte ze allebei haar handen vast en zwaaide er zachtjes mee. Als troost. Haar hoofd had ze weer opgeheven, en ze keek haar recht in de ogen aan. Een geruststellende glimlach toverde ze zich op haar gezicht. ''Laten we dansen, dansen totdat de maan komt. Dansen voor altijd,'' en ze giechelde vrolijk.

(Maakt niet uit hoor, heb ik ook beetje. Hmm, ik was 't dus ff vergeten dat je de naam al had vermeld in een van je posten. Of ik had 't over 't hoofd gezien, sorry daarvoor.)