Kletsenheid <3

Ze zette de scooter uit nadat hij op een veilige plaats stond en niet al te veel opviel. Haar witte Vespa was tenslotte ook goud waard voor haar, iets wat nu voor een lange tijd bij haar moest blijven. Het was een prachtding wat vele voordelen gaf. Het sprak niet tegen, je ruziede er niet mee, het kan altijd voor de volle spirit met je meerijden, de energie is nooit zo snel op, je kan er alles mee doen wat je maar wilt en je kan er altijd op wegrijden als je het een keer zat bent en alleen wilt zijn.. Alles wat bij een vrouw wel eens nadelig kan zijn, heeft haar scooter niet. Virginia hield haar hoofd een tikje schuin en keek naar Kate. ''Heb ik niet te hard gereden? Gaat alles nog goed?'' Vroeg ze voor de zekerheid. Tsja, ze kon genoeg meiden die er wel eens niet tegen konden of 'wagenziek' werden. De sleutelbos borg ze weer op, op een veilige plek waar het niet zo gemakkelijk gesloten of gevonden kon worden, in haar handtas. ''Kom,'' fluisterde ze. ''Het is nog een klein stukje lopen, het is niet ver meer. Alleen op dit pad kan ik onmogelijk met m'n scooter rijden,'' het was een zanderig pad. Daardoor zou je alleen maar problemen krijgen met rijden. Er waren wel meerdere wegen om bij het terras te komen, maar geen geschikte wegen voor haar scooter. En tenslotte waren ze er toch al in de buurt. Weer twijfelde ze, maar haakte toch in Kate's arm. Ze voelde de lichaamswarmte. Het was zo heerlijk, ze had het onderweg met rijden een beetje koud gekregen. Dat was ook logisch, met alleen een vest aan en daaronder slechts een topje zonder mouwen. Het touwtje, waarmee ze het topje in haar nek had vastgemaakt, schuurde soms wat in haar nek. Ze had het vermoeden dat haar huid nu wat rood gloeide, maar dat maakte haar niks uit. Ze negeerde de pijn en de striemen die ze ervan kreeg. De armband die ze bij haar bovenkleding had gecombineerd was best leuk. Ze had het gekregen van een jongen die vroeger bij haar in de klas had gezeten en haar hier toevallig in Santa Monica tegen kwam. Hijzelf zat niet op Monica High, wat ze best jammer vond. De tijd dat ze hem tegenkwam was best gezellig, ze kreeg nog verscheidene dingen te horen over jongens die haar vroeger leuk vonden en hoe sommige leerlingen over haar dachten. Dat was best interessant om te horen, jammer dat zijzelf niet zo enthousiast over de liefde toen die tijd was. Ze had meer het gevoel dat ze buitengesloten werd. Van binnen belandde ze alleen maar dieper in de put. Dat kwam door de tijd dat ze, toen ze nog kleiner was, erg gepest werd.

Door het geluid van haar hakjes kwam ze weer boven water. Ze was diep in gedachten verzonken. Pas nu had ze door dat ze tegen Kate aanleunde, nog dichterbij dan dat ze op school had gedaan. Rode blosjes kwamen op haar wangen. ''Oh god, het spijt me. Ik bedoel Kate.'' En ze probeerde haar ogen te vermijden, ze kon het niet helpen dat ze juist daardoor rode wangen kreeg. Hopelijk had ze het niet in de gaten. ''Ehhm..'' Eindelijk bij het terrasje aangekomen, ''We zijn er, waar gaan we zitten?''

[Kate & Virginia]

Het had vreemd gevoeld om weer achterop een scooter te zitten, de laatste keer was bij Mason geweest. Iets meer dan drie weken geleden, destijds was hij nog vrij geweest vrij om te staan en te gaan waar hij wilde. Zij had hem kunnen zien wanneer ze wou, en als hij zijn armen om haar heen sloeg was er niemand die zei dat ze afstand moesten nemen. Er waren geen gevangen die naar haar keken alsof ze het liefst haar kleren van haar lijf zouden rukken. Toen was alles nog goed, toen was alles nog zoals het hoorde. Al hoe wel niet alles, destijds had ze nog iets met David gehad. Kate huiverde onwillekeurig, beet zacht op haar lip. ''Heb ik niet te hard gereden? Gaat alles nog goed?'' vroeg Virginia, Kate was onderhand van de scooter af gestapt. Knikte langzaam, terwijl ze met moeite de gedachten van zich af zetten. “Ja hoor, je rijdt prima. Ik was gewoon even in gedachten verzonken.” zei ze, om vervolgens zonder enige moeite een glimlachje o har gezicht te toveren. Waarschijnlijk zou ze over niet al te lange tijd weer haar vrolijke zelve worden, althans dat was waar ze op hoopte. ''Kom,'' fluisterde Virginia. ''Het is nog een klein stukje lopen, het is niet ver meer. Alleen op dit pad kan ik onmogelijk met m'n scooter rijden,'' Kate liet haar ogen over het zanderige pad dwalen, het was logisch dat Virginia haar scooter hier parkeerde. Weer haakte Virginia haar arm door die van Kate, iets waar zij geen enkele problemen mee had. Het gaf haar het idee dat ze echt vriendinnen waren, en dat waren ze ook. Toch? Rustig begonnen ze te lopen, Kate vocht nog altijd tegen de gedachten en herinneringen die zich aan haar op probeerde te dringen. Elke keer weer vroeg ze zich af hoe ze zo stom had kunnen zijn voor David’s gladde praatjes te vallen. Ze had moeten zien dat er iets niet deugde aan die gast, ze had naar Mason moeten luisteren toen die zij dat David niet te vertrouwen was. Hij had gelijk gehad, toen hij zij dat ze naïef was. Zoals hij altijd gelijk had. Als ze naar hem had geluisterd, dan was het misschien niet zo uit de hand gelopen. Dan was Mason nooit op gepakt, dan was de politie er misschien nooit achter gekomen wat haar broer allemaal op zijn kerfstok had. Het was haar schuld, dat hij vast zit. Een zucht schoof over Kate’s lippen, ze keek vanuit haar ooghoeken naar Virginia. Ze wou niet dat die wat zou merken van haar plotselinge stemmingswisseling. Want stel dat ze vragen ging stellen? Hoe zou ze reageren als ze hoorde dat Kate’s broer in de gevangenis zat? En dat zij naïef genoeg was geweest om een jongen te vertrouwen, die ze niet had moeten vertrouwen? 'Oh god, het spijt me. Ik bedoel Kate.'' zei Virginia plots, een rode blos was op haar wangen verschenen. Kate fronste even, wist dat ze doelde op het feit dat ze lichtelijk tegen haar aan leunde. Maar daar hoefde ze toch niet om te blozen? “Geeft niet.” zei Kate, ze haalde haar schouders op. ''We zijn er, waar gaan we zitten?'' zei Virginia niet veel later, Kate liet haar ogen over het terrasje dwalen. Haar blik bleef hangen op een tafeltje wat aan de zijkant. “Daar.” zei ze, waarna ze nar het tafeltje toe liep haar arm nog altijd in die van Virginia gehaakt. Pas bij het tafeltje trok ze haar arm los en ging op een van de twee stoelen zitten. Ze glimlachte vrolijk naar Virginia, haar gedachten van net ver weg stoppend.

Virginia zette haar handtas neer naast haar stoel op de stoffige tegels en ging vervolgens zitten op de andere vrije stoel. Ze realiseerde zich dat ze nu er een nieuwe vriendin bij had. Tenminste, ze hoopte dat Kate er zo hetzelfde over dacht. Haar handen vouwde ze in elkaar en leunde er maar haar hoofd op. Haar ellebogen stonden stevig op het kleine tafeltje. Midden op het tafeltje stond slechts een rode kaars, die nog niet aangestoken was. De zon was al ondergegaan. Dit leek wel een romantische avond, al was dit dan met een vriendin. Vol aandacht keek ze naar Kate. ''Zullen we bestellen?'' Vroeg ze op een lieve toon. Het viel haar op dat er zowat geen mensen waren. Was dit een rustige periode in Santa Monica? Ze had niet zoveel mensen meer gezien de laatste tijd. Ach, ze kon er veel meer rust in vinden in de stilte, dus dat er weinig mensen waren was een voordeel voor haar. Een vrouwelijke serveerster kwam aangelopen, duidelijk naar hun tafeltje. Het eerste wat ze deed was de kaars aansteken, wat een mooie, lichte gloed om het tafeltje en de meiden gaf. 'Wat kan ik voor jullie doen?' Vroeg ze aan hun. Ze had een aardige, hoge, stem, wat geruststellend overkwam. Virginia had op een of andere manier een beetje een hekel aan serveersters en obers die het snel wouden afhandelen, en je ook nog arrogant aankeken. Maar dat had deze jonge vrouw niet, ze keek hun vriendelijk aan en wachtte geduldig met een glimlach op haar gezicht. ''Ehhm, doe voor mij maar een Spa Blauw en ehhm,'' ze pakte de een van de twee menukaarten die ze voor hun had neergelegd en bladerde naar de hoofdgerechten. ''Doe voor mij maar een gegrilde zalm,'' waarbij ze de menukaart weer dichtklapte en rustig neerlegde op de plek waar hij was eerst lag. Ze keek vriendelijk terug naar de serveerster, ook met een glimlach. De vrouw wachtte tot Kate had besteld.

Kate liet haar ogen over het terrasje dwalen, het was op vallend rustig. Eigenlijk had ze verwacht dat het drukker zou zijn, maar naast hen waren er slechts enkel andere mensen. Die leken te genieten van de rust die er heerste. Een klein glimlachje speelde op haar lippen. Haar eerste dag verliep zo veel beter dan ze had verwacht. Bovendien had ze al een vriendin gemaakt, althans zo zag zij het en ze had het idee dat voor Virginia het zelfde gold. Tenminste dat hoopte ze. ''Zullen we bestellen?'' vroeg Virginia, Kate knikte en richtte haar ogen weer op het meisje tegenover haar. Tussen hen in op het tafeltje stond een rode kaars, die nog aangestoken moest worden. Het zou haar niks verbazen, als dat dadelijk zou gebeuren. Niet veel later stak de serveerster die op hun tafeltje was gelopen, de kaars inderdaad aan. Het licht van de kaars, zorgde voor een mooie gloed. 'Wat kan ik voor jullie doen?' vroeg de vrouw, Kate pakte de menu kaart die voor haar was neergelegd en bladerde er door heen. ''Ehhm, doe voor mij maar een Spa Blauw en ehhm,'' zei Virginia. “Voor mij een cola light.” zei Kate, terwijl ze voor een moment de serveerster aan keek. Een vriendelijke glimlach stond op haar gezicht, het viel haar op dat de vrouw geduldig wachtte en niet zoals sommige ongeduldig met een wat arrogante blik op hen neer keek. Virginia had onderhand al besteld. “Doe mij maar een vegetarische lasagne.” zei Kate, sinds haar elfde was ze evenals haar moeder vegetariër. Daarvoor had ze wel weinig vlees gegeten, maar haar moeder was altijd van mening geweest dat ze enkel uit vrije wil vegetariër mochten worden. Het moet uit je zelf komen, anders zou je je er nooit aan kunnen houden. “Waar kom je eigenlijk vandaan?” vroeg Kate, nieuwsgierig aan Virgnia. Misschien niet de beste vraag, maar met een beetje geluk zou er een gesprek uit voort vloeien. De serveerster kwam weer terug lopen, zetten voor Virginia het glas spa blauw neer en voor Kate een glas cola. “Dank u wel.” zei kate, ze schonk de vrouw een vriendelijke glimlach. Waarna ze haar ogen weer op Virginia richtte, en een slok van haar cola nam.

''Bedankt,'' was haar enige antwoord naar de serveerster en knikte even. Waarna de serveerster weer wegliep, op weg naar binnen om het bestelde eten te halen. ''Ik kom van Malibu, en jij?'' Ze bestudeerde Kate even beter. Ze zag er niet echt uit alsof zij ook van Malibu kwam, daar liepen veel arrogante meisjes. En daar had ze, zolang ze haar nu dan kende, niet echt wat van weg. Tenzij ze aan de andere kant van Malibu woonde, het zuiden. Daar was het een stuk rustiger. Maar de kans was klein dat ze daarvan vandaan kwam. Het kwam zelden voor dat ze iemand tegenkwam die in Malibu woonde, zeker iemand die ze daar kende. In tegenstelling tot Nicole dan, ze had haar leren kennen op de middelbare school. Dat was een leuke tijd geweest, totdat haar huis afgebrand was dan. Toen moest zij hierheen, naar deze leuke school. Naarmate de tijd verstreek ging Virginia, zonder enig vermoeden dat Nicole op die school zat, ook naar Santa Monica. Toeval dat ze haar dus juist hier weer tegenkwam. Vervolgens waren ze naar dit terrasje gegaan. ''Is het niet iets voor jou om ook op volleybal te gaan? Daar zitten best leuke meiden en jongens,'' floepte er ineens uit. Ze dacht ineens aan sport, waar dat nou vandaan kwam wist ze ook niet. Ach, het was in elk geval iets om de herhalende stilte te verbreken. 'En hier is jullie bestelling,' zei een verwarmende stem. Het was de serveerster die naar hun tafeltje was gekomen, maar deze keer mét het eten. 'De gegrilde zalm en de vegetarische zalm, astjeblieft. En eet smakelijk.' Vlak daarna liep ze weer weg, naar andere tafeltjes om de bestellingen op te nemen. Het ging best snel, de bestelling werd nog geen vijf minuten geleden opgenomen, ze was gelijk het drinken komen brengen en ze kon nog niet ergens anders een blik opwerpen of het eten stond al op tafel. Naar de prijs van de gegrilde zalm op de menukaart had ze niet gekeken, hoe dan ook welk hoofdgerecht ze nam, ze waren allemaal ongeveer even duur. Ze sneed gestroomlijnd in de goede richting met haar scherpe mes in de zalm. Het was zacht en rook lekker. De groenten erbij waren ook niet verkeerd. Er stond ook een apart sausje bij, maar dat hoefde ze niet. Het had iets weg van Jus, maar het rook niet zo.

'Ik kom van Malibu, en jij?'' zei Virginia, Kate glimlachte even. Ze kende Malibu niet echt, enkel van naam. Ook wist ze waar het lag, maar daar hield het toch wel mee op. Ja ze had wel eens wat foto’s gezien, in vakantie folders. Het leek haar een prachtige stad, en het lag ook nog eens aan het strand. Ideaal. “Ik kom uit New York.” zei ze, ze liet maar achterwege dat ze in de Upper east side had gewoond. Omdat ze wist dat dit een bepaald beeld bij mensen op riep, rijk en verwend. Een beeld waar zij niet helemaal aan voldeed, en ze wou ook niet dat mensen haar zo zouden gaan zien. Ze wou geen vrienden omdat ze rijk was, iets wat op haar oude school wel het geval was geweest. Al had het destijds ook veel met status te maken gehad, en die had zij gehad. Tot Mason in de cel belanden. Nu wist ze dat die mensen daar nooit haar echte vrienden waren geweest, op een enkeling na. ''Is het niet iets voor jou om ook op volleybal te gaan? Daar zitten best leuke meiden en jongens,'' zei Virginia plots, Kate schudde haar hoofd. “Nee, volleybal is niet echt mijn sport. Bovendien denk ik dat ik ga basketballen. Dat deed ik in New York ook, dat is meer mijn sport.” zei ze, een glimlach was op haar gezicht verschenen. Het kwam door Mason dat ze was gaan basketballen, eerder toen ze nog in de Lower east side woonden had ze vaak met hem en zijn vrienden mee gespeeld. Al vrij snel was ze er achter gekomen dat ze er talent voor had. Iets wat er voor had gezorgd dat ze van de jongens al vrij snel respect had gekregen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, ze was 14 geweest toen ze uiteindelijk ging basketballen. Daarvoor had ze lange tijd geturnd, ook daar was ze niet slecht in geweest. Toch was ze er op haar vijftiende mee gestopt, aangezien er geen mensen meer op zaten met wie ze het kon vinden. Alle meisjes waren echt van die typische huppel kutjes. Kate nam een slok van haar cola, richtte haar aandacht weer op Virginia. 'En hier is jullie bestelling,' verbaasd keek Kate naar de serveerster. Nu al? Dat was snel. Hoelang zaten ze hier nou? Nog geen kwartier. 'De gegrilde zalm en de vegetarische zalm, astjeblieft. En eet smakelijk.' vervolgde de serveerster, de borden werden voor hen neer gezet. Kate pakte haar mes, sneed een stukje van haar lasagne af. Prikte het aan haar vork en stopte het in haar mond, het smaakte goed. Kate glimlachte even, at haar mond leeg voor ze wat zei. “Je had gelijk over dit terrasje.” zei ze vervolgens vrolijk.

'Je had gelijk over dit terrasje,' zei Kate vrolijk. ''Blij dat je er zo over denkt, dit was ook mijn eerste reactie toen ik er hier voor het eerst at. En ik denk er nog steeds hetzelfde over. Althans, als het niet zo super druk is dan.'' Ze glimlachte even kortaf en richtte haar aandacht weer naar de zalm. Af en toe nam ze een slokje van haar frisse water, uit een flesje, uit het glas. De kaars was mooi, net nieuw neergezet en het verbrandde kaarsvet glansde in het donker. Het was mooi om te zien. Het enige wat ze zag, omdat er geen lantaarns stonden en slechts het licht in het gebouw zwakjes brandde, was de andere tafeltjes met de leerlingen en hun tafeltje. De stenen en andere gebouwen, alles wat er maar te zien was in de omgeving, waren zwart gekleurd. Een zacht muziekje kwam vanuit het gebouw. Blijkbaar was het wel gezellig binnen, maar buiten was het ook mooi. De maan was perfect om te zien, en het was niet zo koud. Tenminste, het was warmer dan ze had verwacht deze avond. Misschien kwam dat wel omdat ze warm werd gehouden door de warmte die de kaars uitstraalde of door Kate. Ze wist het niet, maar dat maakte niet uit. ''Zo te horen heb je het naar je zin,'' keek ze even op naar haar en ging toen verder met snijden. De zalm was al bijna op, zo lekker was het. Niet te vet, niet te zout of wat dan ook. Het was perfect, voor haar doen dan. Betere zalm had ze nog nooit in haar leven gehad. Maar dat kwam omdat ze het pas hier voor de eerste keer had gegeten. Thuis had ze er bijna nooit behoefte aan gehad, terwijl haar kleine zusje Mira er gek op was. Het was gek, ze had ze nog niet gemist. En dat terwijl ze er heel anders over had gedacht. Misschien kwam dat wel omdat ze het hier leuk begon te vonden, ze kreeg vrienden, had een klein beetje een reputatie. En bovendien steekt ze er zelf ook wat geduld en tijd voor in. Het kwam natuurlijk niet allemaal vanzelf. En dat ze nu wat vrienden had, gaf haar wat rust. Zodat ze er geen zorgen over hoefde te maken of ze hier niet buitengesloten werd. Ze kende nu wat mensen, wat aardige mensen. En dat was mooi. De zalm had ze inmiddels heerlijk opgegeten en de groenten waren ook haar buikje in gegaan. Netjes veegde ze haar mond af met een servetje en nam nog een slokje water. Dat was lekker. Eigenlijk wou ze nog wel een toetje, maar sloeg het deze keer af. Ze moest tenslotte om haar lijn denken. Op een vrolijke manier keek ze Kate aan. Ze had ondeugende blik in haar ogen.

'Blij dat je er zo over denkt, dit was ook mijn eerste reactie toen ik er hier voor het eerst at. En ik denk er nog steeds hetzelfde over. Althans, als het niet zo super druk is dan.' zei Virginia, Kate glimlachte even. Waarna ze haar aandacht weer op haar lasagne richtte, en er nogmaals een stukje af sneed. Het was al weer een tijdje geleden dat ze uit eten was geweest, of beter gezegd dat vond zij. Vroeger had ze met haar familie bijna wekelijks ergens gegeten, maar na de dood van haar oma was dit minder geworden. Volgens Mason kwam dit omdat ze altijd uit eten gingen voor hun oma, dan krijgt die tenminste één keer in de week iets fatsoenlijks had hij gezegd. Ergens had hij ook wel gelijk gehad, Kate had wel eens bij haar oma in de koelkast gekeken en daar stond bijna niks in. Bovendien kon ze niet koken, dat had ze nooit gekund had Kate’s vader ooit gezegd. Al zij hij dit nooit als zijn moeder in de buurt was, nee dan hield hij altijd wijselijk zijn mond. Onmerkbaar schudde Kate haar hoofd, merkte dat haar gedachten weer afdwaalde. Zonder het in de gaten te hebben, had ze al een groot deel van haar lasagne naar binnen gewerkt. Het smaakte werkelijk heerlijk. Als het aan haar lag zou ze hier vaker heen gaan, al zou ze hier niet snel alleen gaan zitten. Ze was niet het type dat alleen op een terrasje ging zitten, ze was überhaupt niet het typen dat graag alleen was. Als er iets was wat ze haten was het stilte, als ze alleen was draaide ze dan ook bijna altijd muziek. Of zetten ze de tv aan, alleen maar om geluid te horen. ''Zo te horen heb je het naar je zin,'' zei Virginia, Kate keek op van haar eten. Een glimlach gleed over haar gezicht. “Ja.” zei ze, voor een kort moment keek ze naar de kaars die op het midden van de tafel stond. Het had wel iets, zo’n kaars. Het gesmolten kaarsvet, liep langzaam lang de kaars omlaag. Het schemerige licht dat de kaars hen schonk, zorgde ervoor dat ze elkaar en hun eten nog konden zien. Maar het geen wat er precies om hun heen gebeurde, werd voor een deel opgeslokt in de duisternis. Hoe laat was het? Dat het nu al zo donker was? Ach ja, ze zou het zo wel merken. Kate prikte het laatste stukje van haar lasagne aan haar vork, en stopte het in haar mond. Ook Virginia was klaar met eten, keek met een vrolijke blik naar Kate. Deze glimlachte en legde haar bestek op haar bord. “Dat was lekker.” zei ze met een grijnsje, met haar hand streek ze een blonde pluk van haar haar uit haar ogen. Waarna ze haar cola pakte en er een laatste slokje van nam. “Wou jij nog wat toe?” vroeg ze. Zelf had ze niet zo’n behoefte aan een toetje, ze was nooit een grote eter geweest en toetjes sloeg ze meestal af.

''Hmm, nee. Maar bedankt,'' zei ze tegen Kate. Waarschijnlijk dacht Kate er evenmin over als zij. ''Rekening!'' Riep ze naar dezelfde serveerster. Die kwam met weer diezelfde glimlach opzetten en naar hun toe lopen. 'Alsjeblieft, de rekening.' Zei ze aardig en lag hem neer op de tafel. ''Hier,'' mompelde ze wanneer ze haar portemonnee had gepakt en er al wat briefjes geld eruit had gehaald. Virginia keek niet naar de rekening, naar het geld bedrag te kijken hield ze niet van. Het was toch meestal zo afschuwelijk duur, al was het maar net tien euro voor dit etentje. Alles was in principe prijzig in haar ogen. Slechts de buitenlucht, het weer en de liefde niet. Dat was ook logisch. ''Zullen we gaan?'' Vroeg ze aan Kate wanneer ze het wisselgeld terug had gekregen, de serveerster hun nog een fijne avond had toegewenst en vervolgens weer naar een andere tafel was toegelopen. Ze stopte het weg in haar portemonnee en verborg die in haar handtas die nog steeds op de grond stond. ''Of zou je nog naar een discotheek of zoiets willen? Ik heb best wel zin om te dansen, en vandaag zijn de drankjes voor jou helemaal gratis.'' babbelde ze verder.''Die betaal ik namelijk,'' fluisterde ze grijnzend. ''En bovendien, het is hier toch niet ver vandaan. Nog korter dan de weg van Monica High naar dit terrasje.'' Zei ze normaal zonder te fluisteren. Ondertussen stond ze al op, schoof de stoel aan en hing haar handtas aan haar schouder.

[Niet zo'n lange post, heb geen idee wat ik verder moet typen o.o]

''Hmm, nee. Maar bedankt,'' zei Virginia, kennelijk had ze evenals Kate zelf geen behoefte aan een toetje. Voor een moment liet Kate haar blik afdwalen naar de hemel, waarin de eerste sterren al verschenen waren. Vroeger had ze altijd uren naar de sterren hemel kunnen kijken, dan lag ze op haar rug in het zachte gras van hun tuin en staarde ze naar de hemel. Vaak had ze een tevergeefs poging gedaan de sterren, maar was rond de honderd elke keer weer de tel kwijt geraakt. Dan wist ze niet meer welke ster ze al had gehad, en welke nog niet. Of haar moeder had haar naar binnen geroepen, omdat ze van mening was dat het veel te koud was om zo laat nog buiten in te liggen. Het was vreemd dat je juist op zo’n moment als dit, aan vroeger moest denken. Sommige herinneringen die je al bijna was vergeten, kwamen op de meest onverwachte momenten terug. ''Rekening!' riep Virginia, Kate richtte haar ogen weer op het meisje dat tegenover haar zat. Ze glimlachte even, zag dat dezelfde serveerster als daarnet weer hun kant op kwam gelopen. Nog altijd had de vrouw dezelfde vriendelijke glimlach op haar gezicht rusten. 'Alsjeblieft, de rekening.' zei de serveerster, Kate wierp een korte blik op het briefje toen die op de tafel werd gelegd. Nog nauwelijks tien euro, jeetje dat was goedkoop. Althans in haar ogen, waar ze met haar familie had gegeten was het meestal veel duurder. Maar ja, ze waren ook meestal naar vrij chique restaurants gegaan. Eigenlijk was dit veel gezelliger, maar dat kon ook liggen aan het feit dat ze hier met een vriendin was. Althans, ze zag Virginia onderhand als een vriendin en hoopte dat die daar het zelfde over dacht. 'Hier,'' zei Virginia tegen de serveerster, die na het wisselgeld terug gegeven te hebben en hen een fijne avond toe gewenst te hebben naar het volgende tafeltje toe was gelopen. “Als je wilt, kan ik de helft van de rekening betalen.” zei Kate, een glimlach speelde op haar lippen. ''Zullen we gaan?' vroeg Virginia, Kate knikte en kwam overeind. Zelf had ze geen tas bij zich, ze was van plan binnenkort een nieuwe handtas te kopen. Hier in het winkelcentrum was vast wel een mooie te vinden. ''Of zou je nog naar een discotheek of zoiets willen? Ik heb best wel zin om te dansen, en vandaag zijn de drankjes voor jou helemaal gratis.'' vervolgde Virginia, Kate aarzelde even. De lange rijs hiernaar toe had haar behoorlijk uitgeput, en eigenlijk had ze niet heel veel zin om nu nog naar een discotheek te gaan. ''Die betaal ik namelijk,'' ging Virginia verder''En bovendien, het is hier toch niet ver vandaan. Nog korter dan de weg van Monica High naar dit terrasje.'' Kate aarzelde even, zou Virginia beledigd zijn als ze zei dat ze liever naar haar kamer ging? “Ik ben eigenlijk best moe, de reis hiernaartoe was best vermoeiend. We zouden een andere keer kunnen gaan.” suggereerde Kate met een vrolijke glimlach op haar gezicht.

'Ik ben eigenlijk best moe, de reis hiernaartoe was best vermoeiend. We zouden een andere keer kunnen gaan.' Had Kate tegen Virginia gezegd. Van binnen voelde ze zich een beetje afgewezen maar ze liet het niet werken. ''Oke, dan breng ik je terug naar Monica High,'' zei Virginia met een beetje een opvallende hoge toon in haar stem. Eigenlijk irriteerde ze zich eraan dat ze zich nu beledigd voelde, maar voor deze keer zag ze het door de vingers dat Kate niet meewilde naar een dansparty. Het was tenslotte hier haar eerste dag, en ze kon het zich voorstellen dat de reis hierheen best vermoeiend was. Dat had zij ook, zij moest met de trein in haar eentje van Malibu naar Santa Monica reizen. Nouja moest, moest.. Ze wou het eerlijk gezegd liever zelf, ze schaamde zich al kapot bij de gedachte dat haar ouders haar gingen uitzwaaien bij de school. Dan had ze zich dagen niet kunnen vertonen in de gehele stad. Gelukkig is dat allemaal niet gebeurd en had ze tevreden haar ouders en zusje gedag gekust en uitgezwaaid vanaf de trein. Ze haakte haar arm in die van Kate en leunde wat vredig tegen haar aan. Het was best een leuke avond geworden. En het liefst had ze het afgesloten met wat dansen. Maar voor een keer maakte het haar niet uit. Het meisje was nieuw en ze accepteerde het voor een keer die afwijzing. Diep van binnen wist ze al dat dit haar nieuwe vriendin ging worden, een vriendin die niet snel weg zou gaan, tenminste dat hoopte ze. Met haar handtas aan haar andere arm wijsde ze Kate mee naar hetzelfde pad waar ze ook in waren gekomen. Daar stond, hopelijk nog steeds, haar liefdevolle scootertje braaf op hun te wachten om hun naar huis te brengen.

Kate hield haar bruine ogen op Virginia gericht, probeerde diens reactie te pijlen. Het viel haar zo nu en dan moeilijk om iemand af te wijzen, juist als ze diegene mocht. Maar ze wist dat als ze nu met Virginia mee zou gaan ze waarschijnlijk niet het leukste gezelschap zou zijn. Niet dat ze ging katten, nee dat lag niet echt in haar aard. Nee, ze werd zwijgzaam en zei nauwelijks meer iets. Bovendien zou ze waarschijnlijk barstende koppijn krijgen, en daar zat ze niet op te wachten. Nee ze konden beter een andere keer gaan, en Kate hoopte dat Virginia dan ook nog mee zou willen. ''Oke, dan breng ik je terug naar Monica High,' zei Virginia, de wat hoge toon in haar stem ontging Kate niet. Ze glimlachte even naar haar vriendin, althans ze vond dat ze Virginia onderhand wel een vriendin kon noemen. “Oké, dankje. Die keer naar de disco houdt je van me te goed, en dan betaal ik de drankjes.” zei Kate, een vrolijke grijnsje was er op haar gezicht verschenen. Virginia haakte haar arm weer in die van Kate, leunde lichtjes tegen haar aan. Rustig lied Kate zich meevoren over het zelfde pad als ze daarstraks hadden gelopen. Nu het zo donker was had het pad wat spookachtigs gekregen. Het deed haar denken aan de nachtwandeling die ze ooit met Yemi had gemaakt. Yemi was één van de weinige die nadat Mason aangehouden was nog met haar om ging. Ze kenden hem als sinds de basisschool, en sindsdien waren ze beste vrienden. In groep acht waren ze s’ nachts tijdens een kamp uit hun slaapzalen geslopen samen met nog vier anderen. Van wie Kate de naam vergeten was. Met zijn zessen waren ze het bos in gegaan, samen met het andere meisje had ze regelmatig een krijs geslaakt wanneer ze de bladeren hoorden ritselen. De jongens hadden het geweldig gevonden om hun de stuipen op het lijf te jagen. Kate grinnikte zachtjes bij die herinnering, richtte haar ogen op Virginia. “Sorry, ik moest even aan vroeger denken.” verklaarde ze, waarna ze met haar ogen zocht naar Virginia’s scooter. Ze zouden er nu toch zo ongeveer moeten zijn, of niet?

'Sorry, ik moest even aan vroeger denken.' zei Kate. ''Hmm? Maakt niet uit. We kunnen gaan,'' en ze draaide zich al om naar haar prachtige, glanzende en pas net gepoetste, witte Vespa. Ze gaf er trots een klopje op en haalde het zware, ijzeren hangslot eraf. In haar handtas graaide ze naar de sleutelbos die ze veilig opgeborgen had. Nadat ze wat kouds en ijzers voelde haalde ze het eruit en stak het juiste sleuteltje in de scooter. Hij startte. Binnen no time was ze erop gaan zitten en drukte wat knopjes in zodat de radio startte. Het geluid dreunde erin. Oja, ze had hem de laatste keer wanneer ze de radio aan had gezet nogal hard gezet. Omdat ze toen op een of andere vage manier in een hyperactieve, extreme blije bui was. Wat beschaamd draaide ze aan het geluidsknopje, de zachtere kant op. De radiozender 'Q Music' draaide op dat moment een liedje van P!nk met 'Fucking Perfect'. Een nummer wat haar wel aantrok, het had een mooie tekst. Zacht zong ze het mee. Even om te testen draaide ze aan het handvat en het maakte al een perfect brommend geluid. Een windje vloog voorbij waardoor haar haar wat omhoog waaide en er kippenvel ontstond op haar huid. Virginia trok zich er niks van aan en keek achterom om te kijken of Kate goed zat. ''Zit je goed?'' Vroeg ze terwijl ze een stukje naar achter boog en haar vriendelijk in de ogen aankeek. Ze haalde een hand door haar blonde haar heen en, terwijl ze zich nog steeds met haar ogen op haar nieuwe vriendin richtte, deed haar bovenkleding wat dichter zodat er op de scooter niet al het wind erin geblazen werd. Zij zat natuurlijk voorop, dus dat betekende dat zij al die kou en tegenslag opving. ''Weetje, je voelt nu al als een goede vriendin voor mij. Ik hoop dat jij hetzelfde voelt,'' zei ze nog snel en draaide zich toen weer om. Opnieuw liet ze de scooter een brommend geluid maken.

''Hmm? Maakt niet uit. We kunnen gaan,'' reageerde Virginia, Kate glimlachte even. Haar ogen vonden de glanzende witte Vespa van Virginia. Zelf zou ze er ook wel zo eentje willen hebben, maar haar ouders hadden het niet goed gevonden. Ze vonden dat meisjes niet op een scooter hoorde te rijden, en zij was niet iemand die tegen haar ouders in ging. Ze had tot nu toe ook enkel achterop gezeten, meestal bij Mason maar ook regelmatig bij haar vrienden. Of bij David, maar die laatste zou ze het liefst vergeten. Op het moment dat Kate de motor van Virginia’s Vespa hoorde brommen en zag dat haar vriendin er al op was gaan zitten ging ze achterop zitten. Muziek weerklonk in de duisternis, eerst hard waardoor ze voor een moment versteef. Maar het duurde niet lang voor Virginia het volume omloog draaide. Het liedje dat werd gedraaid op de radio herkde ze vrijwel direct. Het was een liedje van P!nk, als ze zich niet vergiste heette het fucking perfect. Maar ze had het al tijden niet meer geluisterd en ze was er ook niet helemaal zeker van of ze het bij het juiste einde had. Niet dat het er veel toe deed, het was een mooi liedje. ''Zit je goed?' vroeg Virginia, die zich naar had om gedraaid. Kate knikte, een glimlach speelde op haar lippen. ''Weetje, je voelt nu al als een goede vriendin voor mij. Ik hoop dat jij hetzelfde voelt,' hoorde ze Virginia zeggen. “Ja, dat idee heb ik ook en ik ben blij dat je er net zo over denkt.” zei ze met een grijnsje. De scooter maakte en brommend geluid, en Kate sloeg haar armen na een korte aarzeling om het middel van Virginia. Om te voorkomen dat ze als ze zouden gaan rijden ze van de scooter af zou vallen. Ze had geen zin om in het ziekenhuis te belanden. Haar ouders zouden woedend op haar zijn, zeggen dat ze al net zo losbandig was als haar broer. Maar ze zouden haar niet zomaar verstoten, althans Kate hoopte van niet. Ondanks het feit dat ze het niet altijd even goed met haar ouders kon vinden, ze hield wel van hen. Een zucht schoof over haar lippen, ze wierp een korte blik op de nachtelijke sterrenhemel en wachtte tot Virginia zou vertrekken.

De witte Vespa liet nog een keer een luide brom horen, waarna hij vervolgens opstarte en ze vertrokken. Ze draaide een keer en reed zo de parkeerplaats af. Het liedje van P!nk was al halverwege. Nog steeds zong ze zachtjes mee, wat je niet kon horen vanwege het gescheur over de weg. Ergens onderweg merkte ze dat het scootergeluid steeds minder werd. Pas toen ze keek wat de benzinemeter aan gaf, kreunde ze boven het geluid uit. ''Oh nee.'' En de scooter reed steeds langzamer en langzamer, totdat het op een gegeven moment stil stond. Ze had hem nog net langs de weg kunnen zetten. ''Fuck, fuck!'' Vloekte ze wanneer ze van haar Vespa afstapte. De radiozender Q Music was het enige hoorbare geluid wat er op dit afgelegen gebied te horen was. Geïrriteerd zette ze hem uit en ijsbeerde met haar handen in haar blonde, stijle haar. ''Shit man!'' Zei ze deze keer wat bozer. ''Fuck, fuck, fuck. De benzine is op, ik heb geen reserve en het benzine station is ongeveer vijftien kilometer verderop. De stad is hier ook alweer tien kilometer vandaan. We zitten nu ergens in de middle of nowhere!'' De laatste zin gilde ze uit. Er reden geen auto's en er was niemand in de buurt. Het enige wat ze in principe konden doen is bellen, waarbij ze dan ongeveer twee uur in de stikkende ijskoude avond moesten blijven zitten wachten op hulp, of ze moesten op hakken, waarvan de blaren al begonnen te komen op haar hielen, de lange weg uitlopen richting Monica High. Ze haalde een hand door haar haar en slaakte een zucht. Ze durfde Kate niet aan te kijken en pakte uit paniek haar BlackBerry Curve uit haar broekzak. ''Shit, geen bereik! Heb jij dat wel?'' Vroeg ze aan haar vriendin, terwijl ze nog een keer een zucht slaakte.

[Hmm, late post. Sorry daarvoor. Ik moest ff wat inspiratie bij elkaar sprokkelen..]

Langzaam werd het geluid dat de scooter produceerde minder, de muziek werd hierdoor steeds duidelijker verstaanbaar. Evenals het gevloek van Virginia, die haar scooter aan de kant van de weg tot stilstand bracht. Wat was er aan de hand? Zou de benzine op zijn of was er iets kapot aan de Vespa? Hoe dan ook het zag er naar uit dat die niet meer verder kon rijden. Een zucht schoof over Kate’s lippen, ze volgde het voorbeeld van Virginia en stapte evenals haar van de scooter af. Het zachte getik van haar hakken op het asfalt was duidelijk hoorbaar nu Virginia de muziek had af gezet. Een kille stilte daalde op hen neer, Kate’s ogen gleden over de verlaten weg. Het zag er niet naar uit dat er hier veel mensen langs reden. ''Fuck, fuck, fuck. De benzine is op, ik heb geen reserve en het benzine station is ongeveer vijftien kilometer verderop. De stad is hier ook alweer tien kilometer vandaan. We zitten nu ergens in de middle of nowhere!'' De laatste woorden gilde Virginia, Kate keek haar een moment aan. Dacht voor een moment na, wat moesten ze doen? Naar de stad lopen? Ze liepen beide op hakken, maar wachten op een auto was ook geen optie. Aangezien het er niet naar uit zag dat er iemand zou komen, nee dan was gaan lopen een betere opzie. Want Kate was niet van plan hier te blijven wachten. 'Shit, geen bereik! Heb jij dat wel?'' hoorde ze Virginia zeggen, snel viste ze haar mobiel uit haar Iphone uit haar broekzak. Zag tot haar ontzet dat ook zij geen bereik had. “Nee.” zei ze zacht, terwijl ze met haar hand door haar blonde haar ging. “Dat word lopen.” zei ze, onder andere omstandigheden was dit misschien vrij komisch geweest. Waarschijnlijk zouden ze hier later ook lachend op terug kijken, maar nu nog niet. Nu was er weinig grappigs aan, al was Kate nog altijd redelijk rustig. Ze aarzelde even en trok vervolgens haar hakken uit, als ze zouden gaan lopen deed ze dat liever op bloten voeten. Het enige waar ze voor uit moest kijken was dat ze nergens in ging staan, maar dat zou waarschijnlijk wel lopen. In elk geval was het beter dan dit hele end op hakken te moeten lopen met als gevolg dat ze waarschijnlijk blaren kreeg. “Laten we gewoon beginnen met lopen, misschien dat we als we wat dichter bij de stad komen we bereik krijgen. Dan kunnen we iemand bellen. Hier blijven is geen optie, althans ik heb niet zo’n zin om hier in de kou te gaan zitten wachten op iemand die toch niet komt.” zei ze, waarna ze Virginia vragend aan keek zich afvragend wat die hier van vond.

'Laten we gewoon beginnen met lopen, misschien dat we als we wat dichter bij de stad komen we bereik krijgen. Dan kunnen we iemand bellen. Hier blijven is geen optie, althans ik heb niet zo'n zin om hier in de kou te gaan zitten wachten tot iemand die toch niet komt.' Daar had Kate gelijk in. Maar aan de andere kant, straks dan stapte ze in iets met haar blote voeten. Ze kon onmogelijk die eindeloze lange weg op hakken blijven lopen, dan kreeg ze pijnlijke blaren. ''Ik geloof dat er niks anders op zit,'' zei ze met een korte zucht, waarbij ze haar hakken uittrok en met wat moeite in haar handtas propte. Ze liep naar haar scooter en draaide de sleutel nog een paar keer om, om te checken of hij echt niet meer verder wou. Helaas. Dat werd dus met recht serieus lopen. Teleurgesteld kreunde ze onhoorbaar toen ze de handvatten beetpakten en hem van z'n standaard afhaalde. ''Laten we dan maar gaan,'' zei ze terwijl haar blik neersloeg op de lange weg van asfalt. Het zag er best hopeloos uit, twee meiden die zojuist een leuk avondje achter de rug hadden, moesten nu ongeveer vijf kilometer lopend naar huis omdat de scooter zonder benzine zat. Rustig gaf ze hem een zetje en duwde hem zo vooruit. Nu kon ze niet in Kate's arm haken, maar dat maakte niet uit. Ze zag er eerder tegenop dat ze dat lange tyfuseind moest gaan lopen. Om niet geïrriteerd over te komen, ookal was ze dat wel een beetje maar ze werd zeker niet chagrijnig, besloot ze maar om een gesprek te beginnen om de pijnlijke stilte weg te halen. ''Wat vind je al van Santa Monica tot nu toe? En vind je het een geslaagde avond, ondanks dat we nu moeten lopen.'' Ze keek even naar Kate, terwijl ze toch wel vanuit haar ooghoeken in de gaten hield of ze niet in stukjes glas of wat dan ook liep, en gunde haar een vriendelijke glimlach toe. De lantaarnpalen verlichten gelukkig wel goed de weg zodat ze wel wat konden zien. Virginia grinnikte even, keek met een brede grijns naar de lucht. ''Oh god, stel dat dit je eerste dag zou zijn,'' zei ze niet wetend dat dit Kate's echte eerste dag hier was, ookal had haar vriendin het echter wel eerder deze avond over een bepaalde 'reis' gehad waardoor ze zo moe was geworden. ''Dan zou dit toch echt een hel zijn. Nu zit je met mij opgescheept, terwijl je eigenlijk graag naar je kamer wilt, lijkt mij. Het spijt me echt, ik had gewoon eerder moeten tanken.'' Stiekem vond ze dit eigenlijk best leuk, samen wandelen met een nieuwe vriendin. Ze keek een andere richting op, aangezien ze een licht grijnsje helaas niet kon onderdrukken.

Het asfalt voelde redelijk warm aan onder haar blote voeten, iets wat waarschijnlijk te danken was aan de zon die de gehele dag vol overgave op het asfalt had geschenen en het op die manier had verwarmd. Als je midden in de zomer met je blote voeten op de weg ging staan leek die te gloeien onder je voeten, dan zou je er het liefst vrijwel direct af springen. Op jongen leeftijd had ze met Mason vaak gekeken wie het langst kon blijven staan, dan stonden ze tegenover elkaar. Beide hun tanden op elkaar geklemd, keken elkaar met hun lichtte bruine ogen strak aan. Hopend dat de andere als eerst op zou geven. Onmerkbaar schudde Kate haar hoofd, richtte haar ogen op haar nieuwe vriendin. Haar schoenen hield ze aan de bandjes die normaal gesproken rond haar enkels zaten losjes vast. 'Ik geloof dat er niks anders op zit,' zei Virginia, waarna ook zei haar schoenen uit deed. Met haar vrije hand ging Kate door haar haren, waarna ze haar Iphone uit haar broekzaak haalde. In de hoop dat die spontaan weer bereik zou hebben, iets wat zoals te verwachten niet het geval was. Een zucht schoof over haar lippen, ze zag er tegen op dit eind te moeten lopen. Ze had een aardige conditie, dus echt zwaar zo het niet worden. Maar dat maakte niet dat ze zin had om vijf kilometer te gaan lopen. Ach misschien dat ze halverwege weer bereik zouden hebben, dat hoopte ze dan toch. ''Laten we dan maar gaan,'' zei Virginia, die haar scooter van de standaard had gehaald. Rustig begon Kate te lopen, voelde de koele wind langs haar armen strijken dwars door de dunne stof van haar vestje heen. Een rilling liep over haar rug, het was te hopen dat het lopen er voor zou zorgen dat ze het warm zou krijgen. ''Wat vind je al van Santa Monica tot nu toe? En vind je het een geslaagde avond, ondanks dat we nu moeten lopen.'' vroeg Virginia, voor een moment richtte Kate haar ogen op haar nieuwe vriendin. “Tot nu toe bevalt het me hier wel, leuke mensen, warm klimaat en er de zee is vlakbij.” zei Kate, een vrolijke grijns verscheen op haar gezicht voor een moment. “En deze avond was zeker geslaagd, en zelfs het lopen is geen ramp. Misschien dat ik daar anders over denk over een kilometer of twee, maar dat merk ik dan wel.” grinnikte ze. Ach ja, zo erg was het lopen nu ook weer niet. Ze hoefde in elk geval niet alleen te lopen, en eigenlijk was het best leuk om een eindje met een vriendin te lopen. Al had ze de afstand die ze moesten afleggen liever wat kleiner gehad. Kate richtte haar ogen weer op de weg, om te voorkomen dat ze straks ergens in zou gaan staan. ''Oh god, stel dat dit je eerste dag zou zijn,'' zei Virginia, Kate moest moeite doen niet in de lach te schieten. ''Dan zou dit toch echt een hel zijn. Nu zit je met mij opgescheept, terwijl je eigenlijk graag naar je kamer wilt, lijkt mij. Het spijt me echt, ik had gewoon eerder moeten tanken.'' vervolgde het meisje, Kate lachte zachtjes. “Het is mijn eerste dag, ik kwam net aan op school toen je me tegen kwam. Maar zo’n hel is niet, en geloof me ik vind het geen probleem om met je opgescheept te zitten. Ik vind het wel gezellig. Dus je hoeft je verontschuldigen echt niet aan te bieden.” zei ze, terwijl ze glimlachend naar Virginia keek. “En wat vond jij van deze avond? Toch een beetje geslaagd ondanks het lopen?” grinnikte terwijl ze haar ogen weer op de weg richtte.

'Het is mijn eerste dag, ik kwam net aan op school toen je me tegen kwam. Maar zo'n hel is het niet, en geloof me ik vind het geen probleem om met je opgescheept te zitten. Ik vind het wel gezellig. Dus je hoeft je verontschuldigingen echt niet aan te bieden,' zei Kate, terwijl ze een glimlachje op haar gezicht zag verschijnen. Daardoor glimlachte ze ook, ze kon er ergens wel een beetje om lachen. Maar binnenin voelde ze zich schuldig, ze had haar allereerste dag in Santa Monica verkloot. Tenminste, het leek haar niet fijn om bij je binnenkomst tegen iemand aan te lopen, nouja het etentje is dan wel leuk en een vriendin erbij ook wel, maar om vervolgens die vijf kilometer te lopen dat dan weer niet. Ze slaakte een zucht en richtte haar aandacht weer op de weg. Het leek serieus gewoon eindeloos, maar ze bleef doorlopen, hopend dat ze weer bereik kregen. 'En wat vond jij van deze avond? Toch een beetje geslaagd ondanks het lopen?' De stem van Kate wekte haar uit haar gedachten. ''Ik vind het een leuke avond geworden, dat lopen maakt me eigenlijk niet veel meer uit aangezien ik toch bij jou ben. Ik bedoel, in m'n eentje zou ik me kapot geïrriteerd hebben, en met iemand erbij is het natuurlijk veel en veel leuker.'' Zei ze met een grijns op haar gezicht. ''Hmm, misschien lopen we sneller of nouja gaat de tijd sneller voorbij als we wat muziek opzetten?'' Voordat Kate ook maar kon antwoorden griste ze haar BlackBerry uit haar broekzak, drukte op een knopje en tikte vervolgens op het beeldscherm om het te ontgrendelen. ''Wat voor muziek zou je willen? Ik heb eigenlijk van alles,'' zei ze wat afwezig om dat ze haar blik op haar mobiel hield, en haar scooter met een hand wat onhandig rustig heen en weer golfde.

''Ik vind het een leuke avond geworden, dat lopen maakt me eigenlijk niet veel meer uit aangezien ik toch bij jou ben. Ik bedoel, in m'n eentje zou ik me kapot geïrriteerd hebben, en met iemand erbij is het natuurlijk veel en veel leuker.'' Luidde het antwoord van Virginia op Kate’s vraag, die glimlachte onwillekeurig. Ja met zijn tweeën was het zeker leuker, al helemaal als je degene met wie je moest lopen mocht. “Waarschijnlijk is dit zo iets, waarom je je achteraf kappot lacht.” grinnikte ze, terwijl ze een korte blik op haar nieuwe vriendin wierp. Ze had het idee dat deze vriendschap echter was dan de meeste vriendschappen die ze in New York had gehad. Simpelweg omdat Virginia haar leek te mogen, terwijl ze nauwelijks iets van elkaar wisten. Het ging hier niet om de hoeveelheid geld die ze hadden, of de macht die hun ouders hadden. Maar gewoon om wie ze waren. Dit kon natuurlijk veranderen, het kon natuurlijk dat Virginia haar zou laten stikken zodra ze te horen kreeg dat haar broer vast zat. Zoals bijna al haar andere vrienden haar ook hadden laten zitten. ''Hmm, misschien lopen we sneller of nouja gaat de tijd sneller voorbij als we wat muziek opzetten?'' Met die woorden trok Virginia haar uit haar gedachten, nog voor Kate antwoord kon geven had het meisje haar BlackBerry al te voorschijn gehaald. 'Wat voor muziek zou je willen? Ik heb eigenlijk van alles,'' zei Virginia, haar scooter schommelde wat onhandig heen en weer. Doordat ze haar aandacht nu grotendeels op haar mobiel gevestigd had. “Pas je op dat je scooter straks niet om valt.” zei Kate met een klein grijnsje op haar gezicht. “Euhmm… Het maakte me niet zo veel uit, heb je anders toevallig Grenade van Bruno Mars?” vroeg ze, terwijl ze Virginia voor een moment vragend aan keek. Ze had het liedje onderhand al zo vaak geluisterd dat ze het kon dromen. Maar het liedje sprak haar gewoon aan, op de één of andere manier voelde ze zich er mee verbonden. Het was alsof het liedje haar betrof, onmerkbaar schudde ze haar hoofd.

[Inspiloos --']

Ja, dit is zeker weten een avond waar om je je achteraf écht kapot lacht, gewoon lol met z'n tweetjes. Alleen was dit nu juist niet het goede moment. Nee, dat kwam later. Ze giechelde even kort, waarna ze zich daarna weer op haar mobiel richtte. Ze had nu haar scooter wat beter in bedwang, zodat hij straks niet zou vallen en beschadigd zou raken. 'Euhmm... Het maakt me niet zo veel uit, heb je anders toevallig Grenade van Bruno Mars?' Tsja, dat was lastig. Ze had wel een paar liedjes van Bruno Mars erop staan, maar of ze precies die erop had staan.. Dat was nog maar de vraag. Zoekend scrolde met haar vingers in het lijstje op haar mobiel naar beneden. Ah, de B. B.. dit.. B.. dat. Ohja, hier. Bruno Mars. Firework, Just the way you are en Grenade. Heh, Firework? Die was van Katy Perry. Hmm, misschien had ze die dan in het verkeerde mapje gezet. Dat kwam later wel. Het nummer startte met een druk op de play-knop. ''Easy come, easy go. That's just how you live, oh. Take, take, take it all, but you never give. Should of known you was trouble from the first kiss, why were they open? Gave you all I had. And you tossed it in the trash. You tossed it in the trash, you did.
To give me all your love is all I ever asked, cause what you don't understand is I’d catch a grenade for ya.'' Zong ze zachtjes mee. ''Gheghe, alleen dat stukje ken ik. En ik weet het, ik kan totaal niet zingen.'' Zei ze met een blosje op haar wangen. Het lopen leek nu wel al sneller te gaan. Of het kwam door de gezelligheid, de muziek of doordat ze gewoon stevig doorliepen was een raadsel. Het verbaasde haar dat er geen glas of andere gevaarlijke dingen op de weg lagen, om haar voeten open te halen. Maar ze mocht niet te vroeg juichen, voor ze het wist dan trapte ze in iets. Het was ook zo donker op de weg, het was nog een wonder dat ze wist dat ze langs de weg liep en niet de berm of wat dan ook in viel. Terwijl de jonge zanger doorzong op haar mobiel keek ze naar de lucht. De sterren blonken mooi, zoals elke nacht. Ze pakte haar scooter weer bij twee handvaten. Ze had haar BlackBerry Curve in haar broekzak gedaan, maar op zo'n manier dat er nog wel geluid uit kwam. Toen het nummer af was gelopen draaide het volgende nummer van de zanger. 'Just the way you are,' luidde de muziek.