Kluisje 203

Demi slenterde langzaam door de schoolhal naar haar kluisje toe. Ze moest die boeken even dumpen. Ze liep naar haar kluisje toe en probeerde hem eerst open te maken met de code. Na een paar keer proberen merkte ze dat hij het niet deed. Ze begon tegen het kluisje te beuken met haar vuist en niet veel later ging hij open. Ze glimlachte tevreden maar de glimlach verdween al snel toen er een golf papieren uit haar kluisje kwam zetten. De papieren van vorig jaar. Ze had toen geen zin gehad om haar kluisje uit te ruimen dus had ze het maar gelaten zoals het er toen uitzag. Een rotzooi dus. Haar kluisje zat vol met papier en onzin. Om nog niet te spreken over de vloer die bezaait lag met papieren. Ze liet haar tas vallen en raapte de papieren bij elkaar. Ze liepen naar de prullenbak en propte de papieren hierin. Ook uit haar kluisje haalde ze al haar rotzooi en gooide dit in de prullenbak. Als het iets belangrijks was zou ze het wel merken. Met een zucht begon ze haar boeken in het kluisje te proppen.

Damian liep wat rond door de gang. Hij verveelde zich nogal en ging is rondkijken of er nog wat te doen was. Blijkbaar niet, ook in de gangen was het leeg en saai; maar het bleef wel een school. De gangen waren altijd saai, ook al liepen er vele mensen rond die zich moesten haasten om bij de volgende les te komen. Wanneer begon zijn les eigenlijk? Hij was hier nu al enkele dagen maar had nog geen enkele les gehad, of was hij soms iets vergeten? Nee, dat kon niet. Morzan wist ook van niks, of zou hij liegen? Nee, dat kon ook niet. Hij vertrouwde hem, net als dat hij hem wel zou vertrouwen. Niet ver van hem vandaan zag hij een meisje bij de kluisjes staan, ze leek wat moeite te hebben met haar kluisje. Damian moest even lachen toen ze stond te beuken tegen het deurtje dat uiteindelijk wel open ging, maar wel met de nodige moeite. Het werd nog leuker toen er een grote stapel papieren uit het kluisje viel, blijkbaar was ze vergeten haar kluisje leeg te halen. Gelukkig voor hem was hij nieuw op school en kreeg hij een nieuw kluisje zonder alle troep van vorig jaar. Die had hij allemaal weggegooid, op zijn nieuwe school zou hij daar toch niks meer aan hebben. Hij keek toe hoe ze begon met opruimen, hij wilde er naartoe gaan en zijn hielp aanbieden, maar tegen de tijd dat hij er was begon ze al met haar buiken in het kluisje te doen. Daar stond hij dan...Een enkele meter verwijdert van het meisje. Normaal zou hij er meteen op af gaan maar nu bleek maar weer dat hij ook verlegen kon zijn bij vreemde mensen, helemaal als hij alleen was. Hij moest nu wel iets zeggen, anders was het raar; hij stond dichtbij haar maar zei niks. Dan zou ze ook wel denken dat hij niet helemaal spoort. ''Euhm...Hoi?'' zei Damian dan maar. ''Ik zag de rommel en ik vroeg me af of ik je kan helpen, maar zo te zien lukt het wel?''

Terwijl Demi haar laatste boeken in haar kluisje dumpte zag ze in haar ooghoek een jongen naar haar kijken. Niet veel later kwam hij op haar af. Ze keek hem even vreemd aan toen hij stopte en slechts bleef kijken. Maar uiteindelijk liep hij toch naar haar toe. ''Euhm...Hoi?'' begon de jongen. "Heey." antwoordde Demi op zijn begroeting. Ze bleef hem afwachtend aan kijken. Misschien zou hij nog iets zeggen. Hij begon te praten toen ze haar laatste boek in haar kluisje deed. ''Ik zag de rommel en ik vroeg me af of ik je kan helpen, maar zo te zien lukt het wel?'' zei hij. "Het lukt wel, had geen zin om uit te ruimen vorig jaar. Dus vandaar de rommel." zei ze tegen hem en ze deed met een klap haar kluisje dicht. Hij piepte enorm. Ze mochten wel eens geolied worden. "Dus.. jij bent nieuw hier? Ik heb je nog nooit gezien?" vroeg ze aan hem.

Damian hoorde haar antwoord, hij hoefde dus niet te helpen. ''Klopt. Ik ben nieuw op Monica, ik kom vanuit Engeland maar ik ben wel geboren in LA. Alleen kon mijn vader een betere baan krijgen in Engeland en zijn we daar naartoe gegaan, maar nu ben ik op deze school gedumpt. Maar ik vind het wel gezellig hier, ik ken al wel een aantal mensen.'' Hij dacht even goed na, had hij nu zo'n beetje alles verteld? Het zou haar natuurlijk ook gaan vervelen als hij zijn hele levensverhaal zou vertellen, wie intresseert dat nou? Zijn verleden van het voetbal zou hij ook maar niet vertellen, ze zou dan vast denken dat hij een opschepper is, en dat was wel het laatste dat hij was. Maar soms vond hij het ook wel fijn als mensen inzagen dat hij ook ergens goed in was. ''Euhm...Weet jij misschien wanneer de lessen beginnen? Ik en een vriend lopen hier nu al een paar dagen rond maar er is nog steeds geen les.'' Hij had ook nog nooit veel mensen in de gang gezien, of daar buiten. Zaten er wel veel leerlingen op deze school? En waar waren die allemaal? Ook op de sportvelden was bijna nooit iemand te vinden, terwijl toch de school leefde voor sport en er alles aan deed om prijzen te winnen en beter te zijn dan Pacific. ''Wat doe je eigenlijk voor een sport? Dat is toch belangrijk op deze school?'' Dat moest ook wel, anders had je niet zoveel sportvelden die ook nog perfect waren. En dan ook nog een enorme gymzaal.

''Klopt. Ik ben nieuw op Monica, ik kom vanuit Engeland maar ik ben wel geboren in LA. Alleen kon mijn vader een betere baan krijgen in Engeland en zijn we daar naartoe gegaan, maar nu ben ik op deze school gedumpt. Maar ik vind het wel gezellig hier, ik ken al wel een aantal mensen.'' antwoordde de jongen op haar vraag. Ze knikte met een glimlach. Engeland, daar wilde ze altijd al eens heen. "En nu ken je mij ook." zei ze met een glimlach. "Ik ben trouwens Demi. Ik kom van de Filipijnen. Maar op mijn elfde werd ik in een pleeggezin geplaatst. En ik word hier elk jaar gedumpt" zei ze dan maar. Aangezien hij ook iets over zichzelf had vertelt. Ze keek eventjes naar de mensen die langs liepen. Ze kende er niet veel van hen. Soms kreeg ze een glimlach toegeworpen van een van de mensen die ze kende. Meer was het niet. Ze richtte haar blik weer op de jongen toen hij een vraag stelde. "Ik heb geen idee wanneer de lessen beginnen. Het maakt me ook niet zoveel uit eigenlijk." zei ze lacherig. Ze had nooit zin in de lessen. Ze deed veel liever aan haar sport. "Ik doe aan Cheerleaden." zei ze toen hij vroeg welke sport ze deed. "Vanaf mijn elfde. Welke sport doe jij?" vroeg ze nieuwsgierig.

''Voetbal...Ik doe al vanaf dat ik een klein kind ben. En in Engeland is het uitgegroeid tot mijn passie. Ik heb ook een tijdje mogen genieten van een carrière bij Arsenal. Maar nu ik hier ben gaat dat niet meer..Helaas...'' Cheerleaden was blijkbaar erg populair bij meisjes, het was ook typisch Amerikaans. In andere landen zag je het bijna nooit, Damian kon zich niet voorstellen dat het ook leuk was, maar als de cheerleaders daar anders over dachten hield hij ze niet tegen. Bij wedstrijden was de sfeer altijd beter als er een groepje je aanmoedigt om te winnen, het publiek is vaak stil, behalve bij een doelpunt ofzo. Zijn broekzak begon te trillen en Damian pakte zijn mobieltje, het was weer een sms van zijn moeder. Hij word er ramgek van; elke dagen kwamen er weer een heleboel berichtjes binnen met de meest domme vragen. Nu weer of hij zijn tanden wel had gepoetst. Snel deed hij zijn mobiel weer terug. ''Sorry...'' zei hij en zuchtte diep. ''Moeders...'' Hij staarde even naar buiten. Het was vandaag mooi weer en daar hield Damian wel van, beter dan dat koude winterweer. Zijn Hawaii-zwembroek en voetbalshirtjes zaten hem ook veel beter dan die dikke vesten en spijkerbroeken. Vandaag had hij zijn zoveelste voetbalshirt aan met een blauwe zwembroek en natuurlijke zijn witte Nikes. Meestal had hij wel zoiets aan, maar ook wel trainingsbroeken als hij ging voetballen.


(wat een onzinpost o.0)

Hij liep rustig door de gang.Hij hoorden een groepje naar hem roepen ' he rijke stinkerd''maar hij zei er niks op en ging rustig naar hen toe en gaf hem 5$ hier kan je ademverfrisser kopen want je bek stinkt.en hij liep rustig verder.Hij zag hoe een jongen en een meisje aant praten waren en vroeg aan het meisje 'weet jij waar kluisje 202 is'?