Amestigon liep de stad in. Hij moest een nieuwe mobiel kopen, dit ding dat hij nu had was echt aan vervanging toe. Hij kwam al snel een winkel tegen. Toen hij naar binnen liep ging het alarm af terwijl een man hem passeerde. Geschrokken bleef hij staan. De man van de winkel trok hem naar binnen toe. ''Wat!? Denk je dat ik iets gejat heb'' zei hij in paniek. De man trok hem mee naar achter toe. Daar moest hij gaan zitten. ''Ik ben niet eens een winkel in geweest'' zei hij en de man keek hem kwaad aan. Oke, hij was woedend. Hij greep hem bij zijn shirt en voelde in zijn zakken. Hij haalde er een dure horloge uit. Die was van zijn vader. De man gaf van kwaadheid hem en klap op zijn hoofd. Hij schrok en maakte een enorm shok beweging maar de man hield hem stevig vast. Dit was geen normale man bedacht hij zich. ''Oke joch!, je heb 2 keuzes. Of ik bel de politie en ik laat je van je school en uit deze stad verbannen of... Ik reken zelf met je af....'' zei hij woedend terwijl zijn speeksel uit zijn mond vloog. Wagelijk vond hij het. ''Kom op man! Ik heb niks gedaan, Waarom reageer je zo heftig... Je heb niet eens bewijs'' zei hij bijna hyperventilerend. Dit waren gewoon doodsangsten. Wie weet wat die man allemaal kon flikken want hij woonde hier waarschijnlijk al en tijd en hij was hier pas net op school.. en dan had hij nu al deze problemen. De man keek enorm kwaad ''Ik haat jochies zoals jij! Altijd stoer doen en dingen jatten van onschuldige mensen, maarjah je heb waarschijnlijk al een keus gemaakt'' zei hij lachend en voor dat hij het wist voelde hij een enorme dreun tegen zijn neus. Hij viel op de grond en hoopte dat iemand het gezien had en hem kon helpen. daarna voelde hij alweer een trap tegen zijn ribben. Helaas was dit in de achterkamer. Iemand moest hem gewoon horen!
Het was een gewone middag, althans, dat dacht ze, en Miyako liep met een snelle pas door het stadscentrum. Ze had al lang gezocht maar had nog niet gevonden waar ze naar op zoek was; een souvenir voor haar moeder, en ging een winkel binnen omdat ze nieuwsgierig was of ze hier wat zou kunnen kopen. Helaas, het waren alleen maar mobiele telefoons, en aangezien Japan ver vooruit was op het gebied van mobielen was het niet echt een geschikt cadeautje. Net op het moment dat ze zich weer geruisloos richting de uitgang wilde bewegen ging het alarm af, waarna een jongen bij zijn kladden werd gegrepen. Geschrokken aanschouwde Miyako het tafereel, en verbaasd keek ze hoe de jongen mee naar achter genomen werd. Dat was vreemd.. blijkbaar was hij een briljante dief. Ze had hem niet eens wat zien stelen! Miyako haar aandacht werd naar de jongen en de man getrokken, en doend alsof ze een stellage vol telefoons wilde bekijken bewoog ze zich langzamerhand richting de deur van de achterkamer toe. Toen ze hier eenmaal hoorde wat er aan de hand was opende ze de deur, welke met een klein gekraak open ging. De man keek verbaasd op, en liet de jongen met rust. Vervolgens zei hij tegen haar dat ze hier niet moest zijn en dit haar zaken niet waren, maar omdat Miyako hem niet verstaan kon bleef ze roerloos in de ingang staan. Ze gebaarde dat ze hem niet verstaan kon en liet haar blik glijden naar de jongen, welke er niet al te best uit zag.. "Alles oké?" vroeg ze aan hem, het meest standaard zinnetje dat ze geleerd had voordat ze hier heen ging, en hoewel ze hem graag wilde helpen durfde ze dit niet omdat de boos uitziende man er nog bij stond.
Avalana grinnikte even toen ze op haar mobiel een berichtje van Sigfried las. Nee, over jongens krijg je niks te horen! sms'te ze terug. Haar idee om naar de stad te gaan was nog niet weg. Ze kwam overeind en keek naar buiten. Heerlijk. Het was lekkere zon. Opgewekt ging Avalana de deur uit, waarna ze richting de stad ging. Een nieuw mobiel kopen, dat zat er voor haar niet in. Ze opende een sms'je van Sigfried. Je doet verdacht meisje. Avalana schoot in de lach. Ik ben in de stad, ik kom wel even langs. Ik merk dat je me nodig hebt sms'te ze terug. Ze zag een winkel. Ah, vervanging van mobiels. Of zo iets. Avalana was nieuwsgierig en liep de winkel binnen. Een hoop geschreeuw vloog haar meteen in de oren. Avalana schrok. Dadelijk werd iemand overvallen! Avalana rende gauw naar achteren toe. Ze zag Amestigon zitten. Haar hart sloeg een slag over, maar niet om hem te zien. Wat deed hij hier? Waarom pakte die man hem zo vast? Ze zag de man tegen zijn ribben trappen. Misschien was hij kwaad omdat Amestigon iets gepikt had, wat niet leek te zijn aan zijn gezichtsuitdrukking, maar zo hoefde hij het nu ook weer niet op te lossen. Avalana gaf de man een stevige duw achteruit en hielp Amestigon overeind. Ze ging gauw voor hem staan en keek de man vuil aan. 'Weet je dat je hiervoor naar het politiebureau mag?' vroeg ze, terwijl ze naar haar mobieltje wees. Ze deed net alsof ze de politie al gebeld had. Opeens kwam er een ander meisje langs. Ze vroeg aan Amstigon of het ging, terwijl Avalana vriendelijk knikte naar het meisje en de man vuil aanstaarde.
De man was woedend toen de meisjes hem kwamen helpen. Amestigon werd door Avalana omhoog geholpen. Al snel stond hij weer. de man keek kwaad. ''Bemoeien jullie er niet mee, er is niks aan de hand. Zei hij kwaad en smeet Avalana aan de kant en greep hem toen weer. Hield het dan nooit op? vroeg hij zcih af. Hij werd erg vermoeid van de spanning. Hij voelde weer een paar klappen. De man smeet hem daarna achter zich neer en keek naar de meisjes ''Winkel gesloten'' zei hij nogal op een enge toon. waarschijnlijk was de man niet goed in zijn hoofd. Hij pakte de meisjes vast en duwde ze de deur uit en deed daarna de deur op slot. ''Bel de politie'' schreeuwde Amestigon wanhopig. Hij voelde daarna alweer een trap en werd daarna weer opgetild. Het bloed liep uit zijn mond. ''U bent zie in u hoofd, alsjeblieft laat me gaan'' zei hij huilend. De man grijsde allen maar. Het waren secondes stil. Het leek echt heel lang. Toen voelde hij weer een klap tegen zijn hoofd. Hij bleef liggen. Het had allemaal geen zin meer. hij zou hier dood gaan en niemand kon hem helpen. Nu voelde hij pas de pijn. De spanning had hem al die tijd verdoofd. Het bloed vormde een plasje op de grond. Hopelijk zou de politie gauw komen, want hij hield het niet lang meer vol.
Miyako zuchtte opgelucht toen een ander meisje aan kwam lopen, eentje die wel verstand had van de taal en de man aan kon spreken. Ze noemde een paar woorden die ze niet begreep, woorden die de man blijkbaar woedend kregen. Toen de man Miyako en het meisje aanraakte gilde ze van angst, angst omdat ze dit soort situaties thuis niet gewend was en het allemaal erg nieuw voor haar was. Niet veel later werd de deur voor haar neus dichtgesmeten, en de klikkende geluiden kort daarna vertelde haar dat de deur op slot werd gedraaid. In een wanhopige poging tot het vragen van help keek ze om zich heen, maar merkte ze dat iedereen al uit de winkel verdwenen was. "Otoko wa norowa reta! Akero!" schreeuwde ze, terwijl ze met haar hand tegen de deur bonsde. Dit gaf echter geen resultaat, en het geschreeuw van de voor haar onbekende jongen bleef voortduren. Toen hij iets over bellen, en over politie noemde pakte ze haar mobiel en toetste ze het nummer in dat volgens haar van de politie in Santa Monica was. Al snel kreeg ze een vrouw aan de lijn, en in haar gehaaste bui was ze compleet vergeten dat ze de taal helemaal niet goed sprak. "Euhm.. jongen! Bij de telefoonzaak!" sprak ze snel, maar de vrouw leek haar niet te begrijpen. "Jongen heeft gevecht in de telefoonzaak! Ehm.. euh.. T-Mobile!" zei ze, en dit keer leek de vrouw haar wel begrepen te hebben. Ze zei iets over hulp die er aan kwam en noemde nog een paar andere dingen, dingen die Miyako niet begreep, zo lang er maar hulp aan kwam! De jongen had geluk dat er een tweetal wijkagenten in de buurt rondliep, omdat de politie die Miyako had gebeld nooit op tijd had kunnen komen voordat de jongen knock-out was geweest. Miyako zag ze buiten lopen en rende naar ze toe, allerlei noodkreten in het Japans slakend. Toen deze zeiden dat ze wat rustiger moest doen ademde ze een paar keer diep in en uit, en vertelde ze hen hetzelfde als wat ze de vrouw aan de telefoon had verteld. Deze begrepen het ook, en nadat ze elkaar een blik toe hadden geworpen stormden ze de ondertussen verlaten winkel binnen. Deze stompten op de gesloten deur en spraken de eigenaar aan. "Politie! Doe nu open!" klonken hun stemmen, stemmen die langs Miyako heen gingen. Ze liet zich bij de ingang van de winkel op de grond zakken en begroef haar gezicht in haar handen, het was duidelijk dat het allemaal te veel voor het meisje geworden was. Of de eigenaar ook daadwerkelijk open deed en de jongen met rust liet wist ze niet, omdat alles wat haar oren vulde haar eigen gesnik was.
Het duurde lang. Maar nog altijd lag hij op de grond en de man stond daar maar. Hij keek alleen. Dit was mischien wel de grootste marteling want hij wist niet wanneer de man zo toe slaan. Toen hoorde hij de politie. De man keek naar de deur en greep hem bij zijn haren. ''Zo crimineeltje, nu ben je er echt bij'' zei hij lachen. Hij werd mee naar de deur getrokken. De man openende de deur en trok hem mee de straat op. Hij begon te schreeuwen ''Deze jongen hier denkt mensen te kunnen bestelen, hij denkt zomaar mij op te kunnen lichten, gewoon doodleuk een horloge te kunnen jatten van iemand. Ik ben niet de crimineel maar hij'' schreeude hij. Amestion zweeg. Hij had de kracht niet meer om iets te zeggen. Al dat geschreeuw van de man deed alleen maar pijn aan zijn oren. De man liet hem los. Hij keek naar de agenten, maar in plaats van dat ze Amestigon arrresteerde, arresteer ze de man. ''U bent in overtreding van de wet, laat deze jongen met rust, we ondevragen hem later'' zei een agent en de man werd meegenomen ''Wat is er mis met deze maatschapij, alleen de onschuldige worden gestraft'' schreeude hij. De man was waarschijnlijk echt gestoord en doorgedraaid. Toen de man werd afgevoerd bleven er agenten bij hem staan. De ambulance werd gebeld. ''Gaat alles goed jongen? Deze man is geen onbekende bij de politie dus hij zal worden vervolgd'' zei een agent. Hij verstond er niet veel van want na een paar seconden werd alles zwart voor zijn ogen en hij raakte bewusteloos. Het was hem even allemaal te veel geworden.
Alles ging in een snelvaart voorbij. De man sleurde Amestigon naar buiten en Avalana wou hem net een trap verkopen, toen de politie en de ambulance in actie schoten. Avalana had intussen opgemerkt dat het meisje Japans sprak. Gelukkig kon zijzelf ook een aardig taaltje Japans. 'Bedankt voor alles!' bedankte ze het meisje in het Japans. Ze boog zich over Amestigon heen en aaide zijn wang. Ze verzamelde al haar kracht, pakte Amestigon zo goed mogelijk op en vroeg of de ambulance hem op de brancard wouden leggen. Ze keek naar het meisje. Zou ze meegaan met Amestigon of niet? 'Heb jij een auto? Dan kunnen we achter de ambulance aan,' sprak Avalana in het Japans, terwijl ze gebaren met haar handen maakte. Ze zag hoe de deur al sloot van de ambulance. Hopelijk had het meisje een auto, anders wist Avalana echt niet hoe ze bij Amestigon kom komen.
De gebeurtenissen waren Miyako voorbij gegaan, en pas toen ze de stem van het blondharige meisje hoorde keek ze op. Sprak ze daarnet.. Japans? Ze glimlachtte, toen het meisje haar bedankte. "Anata wa kangei shite iru." antwoordde ze, wat in de taal die hier gesproken werd iets als 'graag gedaan' betekende. Hierna kwam ze overheind, omdat ze plotseling opmerkte dat de jongen niet meer bij bewustzijn leek te zijn. Wanneer was dat gebeurd..? Wat sprakeloos keek ze toe hoe het meisje zijn wang aaide, hem vervolgens op tilde en hem vervolgens naar de ambulance droeg. Versteld was ze, doordat er zo veel geweld in deze wereld leek te zijn en vooral door de wonderbaarlijke kracht die het meisje leek te bezitten. "Iya, watashi wa kuruma o motte imasu. Watashi wa Nippon de kuruma o unten suru koto wa dekimasen." glimlachtte ze ietwat verlegen, was het een gewoonte om auto te rijden in Amerika op zo'n jonge leeftijd? Zelfs al mocht Miyako legaal autorijden, dan zou ze het alsnog niet mogen van haar moeder. Haar moeder was altijd al beschermend tegenover haar geweest, waardoor het meer dan een jaar had geduurd voordat ze eindelijk van haar naar Santa Monica mocht gaan. Miyako keek wat hulpeloos toe hoe de deuren van de ambulance gesloten werden, en hoewel ze de jongen dolgraag wilde helpen wist ze niet hoe ze naar het ziekenhuis moest komen. En waar het ziekenhuis überhaupt was..
[Iya, watashi wa kuruma o motte imasu. Watashi wa Nippon de kuruma o unten suru koto wa dekimasen = Nee, ik heb geen auto. Ik mag nog geen autorijden in japan]
Avalana luisterde naar het meisje, terwijl ze een beetje getroffen door Amestigon's verwondingen keek naar de ambulance. Het meisje zei dat ze geen auto mocht rijden. In Japan was dat natuurlijk helemaal anders ingesteld, die regels. Maar hoe zouden ze dan moeten gaan? Avalana wist het al. Ze belde Sigfried. ''Hoi meid,'' weerklonk het. 'Hoi, Sigfried. Er is een noodgeval gebeurd. Erg als ik je auto even leen?' vroeg Avalana, terwijl ze een teken deed naar het meisje naast haar. ''Ja. Hij staat op de parkeerplaats. Op de grote markt,'' klonk het. Avalana knikte, wat Sigfried natuurlijk niet kon zien. 'Je bent een schat,' sprak ze, terwijl ze ophing. Met gebarentaal en gebrekkig Japans probeerde ze uit te leggen dat ze een auto konden gebruiken. Ze knikte naar de broeders. De sirene ging aan en de ambulance reed weg. Avalana pakte het meisje bij haar hand en geleidde haar naar de auto. De auto was open, zoals gewoonlijk. Waarom liet Sigfried die auto altijd openstaan? Dadelijk werd zijn auto gepikt! Avalana had het al vaker gezegd, maar dan had Sigfried gelachen en haar aanbod weggeveegd. Ze veegde het zweet van haar voorhoofd. Ze kon dan wel rijden, van Sigfried geleerd, maar ze was begod nog maar 15 jaar. Dan mocht je helemaal geen auto rijden. Als de politie daar achter kwam. Maar Avalana startte de auto al en reed achter de ambulance aan, die al een flink stuk voorop lag. Ze wou niet ongezellig doen, maar ook niet de gezellige Joep gaan uithangen terwijl Amestigon in een ziekenwagen lag, misschien wel ernstig gewond. Avalana was woedend op de man. Maar er was daarnet toch ook politie gekomen? Avalana's blik trok zich naar een politieauto, die schuin achter hun reed. Had ze haar gordel om? Had het meisje haar gordel om? Van paniek wist Avalana even niks meer. De politie knipperde met hun licht en Avalana wou al stoppen, toen ze opeens doorreden. Ze zuchtte opgelucht. 'Ik mag nog niet rijden. Ik ben vijftien,' probeerde ze in het Japans te vertellen aan het meisje. Japans was echt geen gemakkelijke taal. Wel als je het beheerste.
do dec 23, 2010 6:14 am
