Lonely...

Het was al donker. Ze was net terug van het strand en had haar spullen in een kamer gedumpt. Daarna rende ze de trap op en ging op het dak zitten. Ze liet een luide zucht horen en keek naar beneden. Er was een prachtig uitzicht van lichtjes te zien. Wel romantisch dacht ze. Maarjah helaas was er niemand om het mee te delen. Ze ritste haar vest dicht, die had ze meegenomen omdat het al aardig koud begon te worden. Ze pakte een steentje en gooide die naar beneden. Ze luisterden maar hoorde hem niet vallen. Dat betekende dat het hier enorm hoog was. Ze pakte haar mobieltje om er wat mee te klooien. Het was hier best eenzaam. Waarom kwam er nou niemand. Dan had ze iemand om mee te praten. Zuchtend liet ze zich achterover vallen en keek naar de sterren. Wat zouden haar ouders nu aan het doen zijn? Mischien waren ze wel naar famillie doorgereisd en zaten ze in een lekker warm gezellig huis. Waarom had ze nou ja gezegd voor deze opleiding. Mischien zou alles nog goed komen.. Maar daar leek het niet op. er waren hier gewoon weinig mensen.

Sterren waren duidelijk zichtbaar aan de heldere hemel. Het zag er mooi uit, en dat kwam zo zeer niet door zijn goede humeur. Hij had het altijd al mooi gevonden. Voor een moment zuchtte hij en keek voor zich uit. Het Flat roof zag er zo nogal uitgestrekt uit. Al kwam dat vast doordat hij aan begin stond. Met langzame passen liep hij richting één van de vele zitzakken die er stonden. En na een korte aarzeling liet hij zich erin zakken, nadenkend over de dag die vandaag bijna ten einde was gekomen. Hij begon het eindelijk een beetje naar zijn zin te krijgen, behalve het feit dat hij nog altijd het liefst naar zijn familie was gegaan. Het liefst was hij gewoon in Engeland gebleven. Maar die school, daar wilde hij gewoon weg. En hij wist dat doordat hij hierheen was verhuist, hij zijn familie uiteindelijk pas veel later zou zien. Het was nu wel vakantie, maar zijn ouders waren deze tijd weg. Weg, op vakantie. Zonder hem. Een zucht verliet zijn keel. Michiel had het gevoel dat zijn humeur elk moment om kon slaan, en hij probeerde er zo min mogelijk aan te denken. Het liefst had hij nu gewoon even terug gegaan. Maar het was maar wat je even noemde. Amerika en Engeland, dat was nou niet bepaald om de hoek.
Met zijn hand ging Michiel door zijn haar heen en zijn blik liet hij door de Flat roof dwalen. Er leek niemand te zijn, totdat zijn blik viel op een meisje vlakbij. Ze keek evenals hem naar de sterrenhemel. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, terwijl hij opstond en naar haar toeliep. Misschien dat hij gewoon even gezellig met haar kon gaan praten. "Haai." zei hij zacht, en er speelde nog altijd een glimlach op zijn gezicht.

Ze schrok op uit haar gedachten. Er stond op eens een jongen naast haar die ze nog niet eens gezien had. ''Hallo'' zei ze vriendelijk en glimlachde. Gelukkig was er iemand want ze vond die stille momenten maar niks, want dan ging ze over van alles na denken en daar kon ze gedeprimeerd van raken. ''Ik wist niet eens dat je hier zat! Zit je ook op Monica High, vast wel.. anders zou je hier niet zitten'' zei ze een beetje overhaast. ''Ik ben Charo'' zei ze en keek hem vriendelijk aan. Gelukkig weer een vriendelijk gezicht. dat kon ze mischien op houden met die vriendloze momenten want dat was totaal niks voor haar. Ze keek weer even voor zich uit. ''Heerlijk die rust hier! Ik geniet echt van die momenten om even tot jezelf te komen, maar niet voor lang... Want ik kan niet te lang zonder gepraat te hebben, dat merk je nu vast wel'' zei ze lachend. Ze kon echt uren achter elkaar praten en dat leidde soms tot veel irritatie van haar ouders. Maarjah Spaans was ook leuker om te spreken. Dat was immers haar moeder taal.

Zijn blik richtte hij voor enkele seconden weer op de hemel. Het zorgde ook voor een rustige sfeer. Toen het meisje hem begroette, richtte hij zijn blik weer naar de hare. Er was nog altijd een glimlach op zijn lippen geprent. ''Ik wist niet eens dat je hier zat! Zit je ook op Monica High, vast wel.. anders zou je hier niet zitten'' begon ze. Michiel grijnsde even. "Ja, ik ben hier nu wel een tijdje. En ben jij hier nieuw?" zei hij en keek haar vragend aan. Ergens voelde hij zich hier nu wel beter op zijn plek. Maar het liefst had hij alles achter zich gelaten. Had hij gewoon een paar jaar terug in de tijd gegaan. Maarh hij wist dat dat nou eenmaal niet mogelijk was. ''Ik ben Charo'' vervolgde ze. De vriendelijke blik in haar ogen vertelde hem dat hij er niet naast had gezeten, toen hij had gedacht aan een gezellig gesprek. De glimlach was weer op zijn lippen weergekeerd en zijn ogen hadden nu dezelfde vriendelijke blik. "Michiel." stelde hij zich voor en richtte zijn blik voor een moment weer op die lucht. Die donker kleurde. ''Heerlijk die rust hier! Ik geniet echt van die momenten om even tot jezelf te komen, maar niet voor lang... Want ik kan niet te lang zonder gepraat te hebben, dat merk je nu vast wel'' hoorde hij haar achter zich zeggen. Charo lachte even. Michiel grijnsde weer even. "Ja, ik hou er wel van als het rustig is. En dat maakt niet uit hoor, ik ken genoeg mensen die veel praten." antwoordde hij en keek haar weer aan. Voor een moment ging hij met zijn hand door zijn voorste plukken heen. Zijn gedachten gingen naar Rosalie, met haar had hij echt kunnen lachen in hun kamer en ook op zijn oude school waren er een aantal geweest die altijd aan het praten waren. Maar hij had nooit zeker geweten tegen wie ze het nou daadwerkelijk hadden gehad. Snel schoof hij de gedachtes van zich af en keek weer richting de kant van Charo.