Skinny Dipping?

Niels had geen besef van wat er aan de hand was nu, al wist hij wel dat hij op de een of andere manier toch wakker moest worden. Een man keek even om naar Sophia en vertelde een paar mensen dat ze haar moesten doorlaten, vervolgens keek hij naar de jongen die nog steeds niet bij bewustzijn was en zelf niet leek te ademen, uiteindelijk plaatste hij zijn handen op Niels zijn borst en begon hem te reanimeren. Dat had uiteindelijk veel sneller vat dan echter verwacht. De jongen opende zijn ogen en schoot terwijl overeind. Meteen begon hij te kuchen en zo kwam het water dat hij had ingeslikt er ook mee uit. Meteen wou hij van de brancard springen maar hij werd er door een man weer opgedrukt maar zocht ondertussen naar Sophia. Waar was ze? Toch niet meer in het water? 'Waar is ze? Waar is Sophia?' Zei hij in lichte paniek, maar de man leek hem te negeren om de een of andere reden. Niels staarde naar de man en zuchte even. 'Man, ik meen het waar is ze, en gaat alles goed met haar?' Verhefte hij zijn stem tegen de man die hem even dodelijk aankeek om de een of andere reden. Niels mompelde wat inzichzelf en legde zich weer neer op de brancard en zuchte hij even. Even ademde hij diep in en voelde zichzelf best zwak op dit moment, maar dat kwam hoogstwaarschijnlijk door het feit dat hji nog maar juist wakker was geworden ofzo. Niels sloot zijn ogen even en haalde even heel diep adem. Waarom had die man zo stom naar hem gekeken? Waren die jongens van net bij Sophia nu? Hij beet kort op zijn onderlip en opende zijn ogen weer om te zoeken naar Sophia, hij moest weten of ze in orde was met haar.

Toen Mensen haar wegbrachten naar een betere plek en ze moeite deed om uit hun greep te komen om naar Niels te rennen, kreeg ze de vier jongens die dit alles veroorzaakt hadden, in haar gezichtsveld. "Jullie!", riep ze en wrong zich in een blinde woede uit de armen van de mensen die haar wilden begeleiden naar een rustigere plaats, en rende naar de jongens toe, die als stomme debielen nog steeds dingen zeiden die ze liever niet wilde horen. "He, schatje, eindelijk, ik heb op je gewacht", sprak de ene en nam haar bij haar heupen, iets wat hij beter niet had gedaan, want ze duwde hem van zich af en sloeg hem met haar vlakke handen even op zijn ontblote bovenlijf, zo hard dat de rode plekken op zijn borst bleven staan. De jongens achter haar lachten, waardoor ze uit woede haar vuisten balde en hem stevig op zijn linkerkaak sloeg, zodat hij even naar achteren wankelde. "Hou je stomme muil, mietje", siste ze en wandelde weg, om te zien dat Niels wakker wakker werd en meteen haar pas te versnellen. Ze duwde mensen ruw uit de weg in een blinde paniek om dan hijgend bij Niels te komen. Ze ging op haar knieën zitten in het zand en sprak hem zachtjes toe terwijl ze haar hoofd in haar handen had genomen. "I'm here, Niels, it's okay", fluisterde ze een paar keer achter elkar en kuste hem enkele keren op zijn lippen, dolblij dat hij wakker was maar doodongerust omdat hij niet helemaal perfect reageerde. "Alsjeblieft, doe me dit niet meer aan", sprak ze; de tranen rolden opnieuw over haar wangen.

Niels wou bijna gaan opstaan tot ze er aan kwam lopen. Hij legde zijn armen om haar lichaam heen en trok haar dicht tegen zich aan. 'Huil niet alsjeblieft, het was mijn schuld ik had niet zo stom moeten zijn om op die jongens af te gaan alleszins toch niet al zwemmend. Maar alsjeblieft stop met huilen.' Fluisterde hij zacht en drukte een zachte kus op haar lippen en streek de tranen van haar gezicht weg. 'Het spijt me.' Overeind komen lukte hem niet maar het hoefde niet, zij was bij hem en hij wist dat ze veilig was in zijn armen. 'Trouwens, ik zei het toch, surfen verleer je niet. Sorry for what I did, I better think before I act, I guess.' Blijkbaar had hij wat ophef veroorzaakt bij haar, en daar kon hij niet tegen. Zachtjes besloot hij overeind te komen en trok haar zachtjes op zijn schoot. Zachtjes streek hij langs haar schouder heen en plaatste hij zijn hoofd even tegen het hare. 'Nu één ding: Die jongens wie waren dat, en wat hebben ze gedaan? Eerlijk dit keer.' Sprak hij zachtjes tegen haar en keek haar bezorgd aan, zijn eigen gezondheid kon hem even niet schelen op dit moment, nee, zij ging voor. Even beet hij op zijn onderlip, er was een kleine kans dat hij misschien op ze af zou stappen later, maar nu op dit moment niet. Nee, nu zou hij gewoon verder gaan met zijn dag, hun dag. De man kwam terug naar hen en zette zich op zijn huken neer voor hem. 'Je hebt geluk gehad Niels, als we je niet hadden gezien en zij niet had geroepen dan was je nu niet meer in leven denk ik. Wees haar maar heel dankbaar.' Dan stond de man weer op en vertrok. Met een kleine glimlach keek hij haar aan en drukte een kus op haar wang. 'Dankje, kleintje, ik heb mijn leven aan jou te danken.'

Niels zijn stem horen, deed haar opgelucht adem halen. Ze sloeg haar armen uiteindelijk ook om hem heen en trok hem tegen zich aan, zo hard, alsof hij elk moment wilde wegrennen. Ze keek hem even aan door zijn woorden en glimlachte, terwijl ze haar best deed om niet te huilen. De kus die hij op haar lippen gaf, proefde zout, ze wist niet of het kwam door het zeewater of door haar tranen, maar ze wist wel dat ze het heerlijk vond om zijn lippen tegen de hare te voelen. "Nooit meer", fluisterde ze zachtjes, nog wat nasnikkend, Ze luisterde naar zijn volgende woorden, haalde even haar schouders op en glimlachte. "Het surfen ging wel, maar ik wil je niet meer zo zien", vervolgde ze, waarna ze hem aankeek en haar hoofd zachtjes schudde. "Ik ben wel allang blij dat je.. wel.. dat je er nog bent.", eindigde ze, terwijl ze zich op zijn schoot voelde trekken. Ze liet hem begaan en leunde tegen zijn borst aan met haar bovenlichaam, en leunde met haar voorhoofd tegen het zijne. Toen ze zijn vragen hoorde, keek ze hem even geruststellend aan en haalde haar schouders op. "Ze zaten aan een tafel wat verder. En net toen je vertrok, keken ze eigenlijk redelijk vies naar me.", ze zuchtte even en legde haar hand op zijn wang. "Promise me, don't be mad.", mompelde ze even en gaf hem een kus op de mond. "Ik wilde me omdraaien en naar jou lopen, en toen stond die ene vlak voor me en knalde ik bijna tegen hem op. Ik verontschuldigde me en wilde gewoon langs hem heen lopen, maar hij hield me tegen, zijn arm rond mijn middel.", fluisterde ze verder en keek hem aarzelend aan. "Ik ben wel door kunnen lopen, maar toen begonnen ze zo te roepen en te fluiten, tot jij.. kwaad werd..", sprak ze aarzelend verder en glimlachte eventjes geruststellend. "Maar ze hebben me niets gedaan, don't be mad.", verzuchtte ze onrustig en streelde hem zachtjes over zijn nek.
Toen de man kwam en die Niels vertelde dat hij zijn leven aan haar te danken, schudde ze even haar hoofd. "Je hebt m'n leven niet aan je te danken, je hebt je leven geriskeerd voor me, door mij", opperde ze koppig en sloeg haar armen over elkaar, toch nog zachtjes tegen hem aanleunend.

'Er is veel meer nodig om mij weg te krijgen van jouw hoor, veel meer.' Grijnsde hij. Het was waar, er was meer nodig om hem echter onder de grond te stoppen. Wat zonet gebeurd was, was gewoon een klein ongelukje. Uiteindelijk toen ze begon met haar verhaal luisterde hij naar haar. Toen ze haar hand op zijn wang legde en hem vroeg dat hij niet kwaad zou zijn fronste hij even. Het was normaal dat ze zich excuseerde omdat ze tegen hem aangeknald was. Het tegenhouden deed hem opkijken en zijn ogen samen knijpen. Bijna als automatisme balde hij zijn vuist. 'Ze konden je in godsnaam wel hebben verkracht!' Siste hij kwaad, al was dat kwade meer gericht opzichzelf. 'Als die losers nog een keer in je buurt komen ik meen het ik sla ze de kop in.' Mompelde hij. Niels ontspande zijn hand weer en plooide die met gemak open. 'Sorry dat ik je alleen liet, ik wou je gewoon even verassen. Vanaf nu laat ik je niet meer alleen.' Fluisterde hij zacht tegen haar en drukte een kus op haar voorhoofd. Toen ze over zijn nek streek kalmeerde hij meteen, damn, ze kende zijn zwakke plekjes. Toen ze koppig begon te wezen schudde hij zijn hoofd en trok haar iets dichter tegen zijn borst aan. 'Niet waar hoor, het kwam niet door je, het kwam door mijn slechte vermogen om dingen gewoon langs me heen te laten gaan. Jij hebt mij gered, samen met die mannen van de boot. Het is niet jouw schuld en dat meen ik.' Zei hij zacht en drukte een zachte kus in haar nek.

"Oef", verzuchtte ze zacht glimlachend toen hij zei dat er meer voor nodig was om hem van haar weg te krijgen. "Gelukkig", fluisterde ze zachtjes en nestelde zich zachtjes tegen hem aan. "Ze hébben me niet verkracht", wierp ze even tegen en fronste kort. Hij had het recht om kwaad te zijn, om gefrustreerd te zijn, maar no way dat hij nog op hen af ging gaan. Hij ging mooi bij haar blijven! Haar hart was sneller beginnen pompen en ze was echt bang geweest door zijn actie, waardoor ze even op adem moest komen. "Lieve, lieve schat, je mag dat doen, maar doe dat dan wanneer ik niet bij je ben. Ik wil je niet zien vechten, nooit. Ik hou van je", protesteerde ze op een lieve toon en kuste hem even rakelings op zijn lippen. "Het is het niet eens waard", voegde ze eraan toe en knikte even toen hij had gezegd dat hij haar niet meer alleen zou laten. "Het is je geraden, liefje", fluisterde ze zachtjes en voelde een lichte kus op haar voorhoofd, terwijl ze zijn nek bleef strelen. Zijn woorden overhaalde haar gedeeltelijk. "Goed dan", gaf ze het op en slikte even luidruchtig. Ze liet haar hand die in zijn nek lag, naar zijn borst glijden, daar waar zijn hart lag. Ze legde tenslotte haar oor daar even en luisterde naar zijn hartslag. Het geluid was rustgevend voor haar, het gaf haar vooral zekerheid van zijn leven. Dat hij er was, dat hij bestond, en dat hij niet zou weggaan. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze probeerde hem warm te houden, al was het waarschijnlijk hij die haar warm hield. "Ik ging bijna dood van angst", mompelde ze bijna onhoorbaar en drukte zachtjes en langdurig haar lippen op de plek waar zijn hart zat.

'Het is het meer dan waard, jouw veiligheid en geluk is me alles waard, maar goed ik vecht wel niet met hen, voor nu.' Een kus werd rakeling langs zijn lippen gedrukt, die trok hem meteen uit zijn haat gevoelens. Vervolgens gleed haar hand van zijn nek af en zo over zijn borst naar zijn hart, wat hem zijn ogen deed sluiten. Toen hij echter haar hoofd op zijn borst voelde glimlachte hij even en voelde dan een kus op de plek van zijn hart, het kriebelde. Daardoor legde hij zijn beide handen even op haar hoofd en bracht haar gezicht vervolgens naar het zijne toe en plaatste zijn lippen op die van haar. Zachtjes trok hij haar met zich mee toen hij weer ging neerliggen en streek even langs haar rug. Uiteindelijk liet hij jaar lippen even los. 'Ga nooit meer bijna dood van angst, niet omdat ik iets dom doe zonder er bij na te denken. Dat is het niet waard.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar. Vervolgens drukte hij zijn lippen weer op die van haar en streek even door haar haren. De mannen die nog bij hun boot stonden keken hem even met een grijnsje aan. Maar daar lette hij niet meer op nu, nee hij moest gewoon even gaan vergeten wat ze zonet beide hadden moeten doorstaan. Uiteindelijk met tegenzin liet hij haar lippen los. 'Zullen we maar gaan? Ik ben het beu om op dit plastikke ding te liggen. Dus zin om hier weg te gaan?' Stelde hij voor aan haar en glimlachte hij even gerust stellend naar haar. Het ging weer goed met hem, en dat mocht ze natuurlijk best weten.

"Houden zo", fluisterde ze glimlachend terwijl ze tegen zijn borst aan leunde. Ze voelde uiteindelijk zijn beide handen op haar hoofd en kuste de jongen zachtjes terug op zijn mond. Ze glimlachte onderwijl toen hij zich zachtjes op zijn rug liet vallen en ging hierdoor wat over hem hangen, zonder haar gewicht helemaal op zijn lichaam te plaatsen. Haar buik maakte contact met de zijne en de warmte van zijn huid drong naar binnen. Ze voelde hoe hij haar lippen losliet en trok even een pruillipje, terwijl haar hand zachtjes langs zijn zij liet glijden. Ze haalde haar schouders even op toen hij wat fluisterde en glimlachte toen. "Ik wou dat ik dat kon beloven", grijnsde ze en zette haar handen daarna langs weerskanten van zijn lichaam, terwijl ze op haar armen begon te steunen om haar gewicht helemaal op het zijne te leggen. Ze grijnsde even en drukte haar lippen dan weer op de zijne. Ze had zin om verder te gaan, en begon dit ook te uiten door hem iets sneller haar lippen op de zijne te gaan bewegen, tot hij haar lippen begon los te laten. Ze kreunde even protesterend en liet haar lippen dan van de zijne los, hem met een pruillipje aankijkend. Ze grijnsde zachtjes en draaide toen kort even met haar ogen. "Ohja, we zijn op een openbaar strand", zuchtte ze even en stond toen glimlachend op, zijn hand vasthoudend. "Ik heb wel zin om hier weg te gaan", glimlachte ze, hoewel ze zag dat de jongens net weg waren aan het wandelen. Ze zouden haar en Niels niet meer lastigvallen en staarde met een pruillipje naar Niels. Ze had zin om hem aan te raken, om verder te gaan, maar probeerde die neiging serieus te onderdrukken.

Met een grijns keek hij haar aan toen hij het pruillipje zag. Hij kwam overeind en keek haar glimlachend aan. 'Is het zo moeilijk?' Grijnsde hij speels naar haar. Even haalde hij zijn mobiel uit zijn zak en keek naar het ding dat nu vol water zat. Kort zuchtte hij en dacht even na. Hoe zou hun verdere avond gaan verlopen, ergens had hij wel een vermoeden. 'Lief, mag ik je mobiel gebruiken? Ik moet een vriend van me op de hoogte brengen met dat ik binnenkort weereven langskom.' Eigenlijk belde hij gewoon naar een vriendin van hem die op school zat, zodat hij haar enkele instructies kon geven voor de kamer gewoon wat in te richten. Maar het zou dom zijn om haar dat te vertellen toch? Kalm wandelde met haar hand die in de zijne lag verder. Wachtend op een antwoord, toch besloot hij even halt te houden en zette weer een stap naar haar toe en drukte een zachte kus op haar lippen. Ergens deed hij het om haar te plagen hoewel hij zelf ook maar al te graag verder wou gaan, maar hier was niet de plaats of het moment. 'Trouwens geen pruilip trekken, dan ben je zo lief en zo moeilijk te weerstaan.' Sprak hij gemeend en streek even zacht langs haar wang en besloot uiteindelijk toch weer verder te wandelen en even merkte hij op dat enkele mensen hem wat verbaasd aanstaarde. Waar was dat nu weer voor nodig? Volgens hem lag het aan Sophia, dat iedereen naar haar keek. Ja, het was Sophia naar wie ze keken niet hem.

Ze knikte even, nog steeds met een pruillipje, op zijn vraag of het zo moeilijk was. Haar blik gleed naar zijn mobiel die helemaal kapot zou zijn door het water, en ze glimlachte even. "Nat..", merkte ze droog op en trok haar wenkbrauwen even neerbuigend op, alsof hij haar mobiel niet zou willen lenen. "Nee, ik heb liever niet dat je dat doet", sprak ze lachend en liep toen naar daar waar ze haar tas en kleedje had achtergelaten - op het strand, aangezien haar schrijfster dat niet vermeld had -, bukte zich en nam haar spullen op, om dan even in haar tas te rommelen. Ze haalde haar Net nieuwe Samsung Galaxy tevoorschijn, die ze in Niels zijn handen drukte. "Alsjeblieft", fluisterde ze zachtjes terwijl ze tegen hem aanliep. Ze kneep zachtjes in zijn hand en toen hij halt hield en haar een kus op de lippen drukte, heel fijn, heel zacht, kreeg ze even overdreven veel rillingen over zich heen en ze kneep onbewust even in zijn hand om die rillingen te kunnen weerstaan. Toen hij zei dat ze geen pruillip mocht trekken, overdreef ze nog meer, aangezien hij haar dan moeilijker zou kunnen weerstaan. Het was hier echt moeilijk om jezelf in te houden, en ze snakte naar het moment waarop ze alleen zouden zijn. Een verlangend gevoel in haar buik zorgde ervoor dat haar handen zachtjes begonnen te trillen. Iets wat haar deed denken aan de tijd, en aan haar pilletje. "Ga nu maar bellen, ik zorg er wel voor dat ik niet aangeraakt word door weirdo's, laat staan door iémand.", grijnsde ze even en knipoogde naar hem. Dan moest hij niet toekijken als ze datgene wat haar staande hield, innam. De angstgevoelens hadden haar waarschijnlijk een lichte versnelling van de symptomen bezorgd, maar het kon evengoed zijn dat het normaal was.

Niels keek haar droog aan toen ze nee zei en ditmaal was hij het die een pruillip trok. Maar toch verscheen er vanuit zichzelf alweer een grijns op zijn gezicht en wachte even tot ze terug kwam. Kort wreef hij door zijn haren en toen ze terug kwam en de mobiel in zijn handen legde. De pruillip op haar gezicht werd groter en even drukte hij haar tegen zich aan en drukte zachtjes zijn lippen nog een keer op de hare en sloot even zijn ogen waardoor hij haar trillende handen niet waren opgevallen. Ze vertelde hem dat hij moest gaan bellen en kalm knikte hij naar haar en wandelde dan wat verder van haar weg en drukte het nummer in. Er werd meteen opgenomen, mooi voor hem. 'Lies, wil je wat voor me doen?' "Wat?" 'Wel, ik wou vragen of je wat kaarsjes in mijn kamer wou zetten en het daar gewoon wat gezellig maakt. Ik wil mijn vriendin verassen.' "Tuurlijk joh, ik zal het even klaarmaken voor je." Niels legde weer neer en bleef vervolgens staan waar hij stond wachtend op haar. Ergens hoopte hij dat ze versteld zou staan als ze de kamer binnenkwamen, hij kende Lies goed genoeg om te weten dat ze er een plaatje van zou maken. Kort keek hij naar haar mobiel, zo heel stiekem zou er daar ooit wel een foto van haar en hem komen in te staan. Dat zou bij hem alleszins toch gebeuren als hij een nieuwe mobiel had gekocht en dat zou morgen al gebeuren. Misschien een Blackberry of een iPhone, het hong er eigenlijk vanaf welke het beste was voor hem en er het mooitste uit zag.

Sophia grijnsde toen de jongen even een spiegelbeeld vormde van haarzelf door ook een pruillip te trekken, en duwde even tegen zijn arm, al lachend. Ze voelde zijn lippen nogmaals op de hare en zuchtte zachtjes. "Hou toch op", fluisterde ze glimlachend. "Je maakt me verdomme gek", grijnsde ze en liet zijn hand met tegenzin los zodat hij kon gaan bellen. Toen hij wat verderliep, begon ze even in haar tas te rommelen, nam er het doosje uit, schroefde het open en nam er een pilletje uit, dat ze bijna meteen inslikte. Zo, ze kon er weer tegenaan. Niets zou haar momenteel nog kunnen tegenhouden. Ze keek even om zich heen en glimlachte naar een paar mensen die voorbij kwamen. Tot Niels eindelijk bleek neergelegd te hebben, en ze naar hem toe begon te lopen. "Is het in orde? Weet je vriend dat je binnenkort langs komt?", vroeg ze even nieuwsgierig en nam ondertussen zijn hand vast, terwijl ze verder begon te wandelen. Hij betekende alles voor haar, en daarom wilde ze de meeste dingen over hem weten. Ze bracht haar hand, die in de zijne lag, naar haar andere zij, zodat zijn arm rond haar middel kwam te liggen en ze zich lekker tegen hem aan kon nestelen. "Dus, liefje, wat gaan we nog doen, vandaag? Gaan we terug naar de kamer?" mompelde ze glimlachend en ze kuste hem zachtjes op zijn wang, al lopend. Ze sloeg haar ene arm ook om hem heen en streelde zijn zij met haar hand. Ze wilde hem gewoon zoveel mogelijk aanraken als het onopvallendst mogelijk was in een publieke plaats. Ze liet haar hand naar zijn onderrug zakken en keek even naar het zand waar ze doorliepen.

'Jep, en hij vond het heel leuk dat ik eens belde voor de verandering.' Liegen tegen haar voelde niet goed aan, maar voor deze zaak vond hij het wel eens een keer goed. Een leugentje om best wil mag altijd toch? Toen ze zich tegen hem aan nestelde glimlachte hij en drukte een zachte kus op haar wang daarna. 'Ik wou met jou de zonsondergang hier nog gaan bekijken, dat leek me romantisch en daarna gaan we naar de kamer. Tenzij je nu al naar de kamer wilt gaan en gewoon straks naar de zonsondergang komt kijken, dan ken ik je ineens uit eten nemen.' Glimlachte hij naar haar en voelde hoe haar hand over zijn zij gleed en vervolgens naar zijn onderrug doorzakte. 'Sophia, hoe is het mogelijk dat ik je nog gekker kan maken dan je nu al bent? Plus ophouden lukt me niet, dan zul je me toch wel moesten vast binden met een touw of wat dan ook.' Grijnsde hij even en porde hij even in haar zij en ademde even diep in. Ja, ze zou hem dan mogen gaan vastbinden als ze wilde dat hij ophield, maar zo heel stiekem wist hij ergens wel dat ze dat niet wou. Gewoon omdat ze dat beiden niet zouden volhouden, maar wacht als hij vast gebonden zat kon zij hem nog wel aanraken, maar dat deed ze hem vast niet aan, toch? Hopelijk dacht zij daar niet verder over na dan hij nu eigenlijk wel aan het doen was. Ergens zat hij toch wel met zijn 'leugen' in zijn maag, dat zou voor hem nog een pain in the ass worden als hij dat de gehele namiddag moest verzwijgen voor haar. Kort beet hij op de grond en drukte hij even een zachte kus in haar nek.

"Oh, leuk", glimlachte ze even en keek naar voorbijgangers die hen met een jaloerse blik leken te bekijken. Ze voelde een kus op haar wang en meteen krulden haar mondhoeken in een glimlach omhoog. "Je bent een schat", reageerde ze op haar woorden, "Maar ik kies voor de tweede optie.. Ik hou het niet lang meer uit, hier", bekende ze wat glimlachend en keek aarzelend naar opzij, naar zijn gezicht. "Geloof me maar, het is mogelijk, heel erg mogelijk. En ophouden lukt me ook niet, maar als ik je aan een touw zou vastbinden, zou ik alsnog vast niet van je af kunnen blijven", grijnsde ze en slaakte een kort gilletje toen hij haar in haar zij porde. "Damn, Niels", vloekte ze even en plakte zich weer tegen hem aan. Als strafje ging ze verder van hem af lopen en liet haar hand van hem afglijden, om enkel zijn hand vast ging houden omdat ze redelijk ver van hem af begon te lopen. "Dus, ik kies.. naar de kamer", grijnsde ze en begon hem met zich mee te trekken. "Gaan we?", glimlachte ze en knipoogde even naar hem, waarna ze het niet veel langer kon volhouden om zo ver van hem af te lopen, waarna ze dichter naar hem toe liep en voor hem ging staan, zodat hij wel moest stoppen, omdat hij haar anders zou omverlopen. "Lief, lief, lief schatje", grijnsde ze hield haar hoofd dichter bij het zijne. Ze liet haar handen traag naar zijn beide zijkanten glijden en liet ze heel aarzelend, heel voorzichtig, naar zijn onderrug glijden, allebei. Ze blies zachtjes in zijn gezicht toen het hare enkele centimeters van het zijne was verwijderd en maakte even kringetjes met haar duimen, over zijn onderrug. Met een simpele beweging drukte ze hem tegen zich aan en kuste ze hem daarmee even zachtjes op de lippen, rakelings, omdat ze hem nu ook wilde plagen. Vervolgens likte ze even met haar tong langs zijn lippen, om hem dan helemaal los te laten en lachend weg te rennen, zich tijdens het lopen om draaiend. "Pak me dan..", lachte ze speels en gaf hem een lieve knipoog.

Niels grijnsde even en wandelde rustig verder toen ze al gauw vertelde dat ze echter nu naar de kamer wou gaan. Oke, Lies zou wel al klaar zijn daar was hij best wel zeker van. 'Weetje, stiekem zou ik dat nog wel kunnen verdragen van je, dus als je wilt mag je me nog vastbinden hoor.' Grijnsde hij speels naar haar. Toen ze verder van hem af ging lopen keek hij haar met een pruillip aan en dacht even na. Ja, ze zouden naar hun kamer gaan. Toen ze weer tegen hem aan kwam lopen keek hij haar grijnzend aan en knikte. 'Your wish is my command.' Lachte hij vrolijk naar haar. Opeens stond ze voor hem waardoor hij lichtjes tegen haar aanknalde. Kort keek hij omzich heen en fronste even. Waarom stopte ze nu? Een rilling trok over zijn lichaam toen haar handen op zijn onderrug lagen. Kort slloot hij zijn ogen wanneer ze kleine kringetjes begon te maken op zijn rug. De zachte kus op zijn lippen deed hem van binnen echter helemaal warm worden. Ze liet hem los na mer haar tong over zijn lippen te gaan, daardoor stond hij een beetje verstomd in het zand. Al hoorde hij meteen de woorden pak me -waardoor hij licht dubbelzinnig dacht- daardoor schoot hij met een grijns achter haar aan en besloot ditmaal zijn volle snelheid te gebruiken zodat hij in no time bij haar was en haar bij haar hand vastnam om haar vervolgens tegen zijn borstkast aan te trekken en een zachte kus in haar nek te drukken. Toch liet hij haar weer los, al lagen hun handen nog steeds in elkaar. Met een glimlach van hier tot in China liep hij verder met haar.

Ze probeerde zo snel mogelijk weg te rennen, zodat hij echt wel moeite zou moeten gaan doen om haar te pakken. Maar toch was Niels razendsnel bij haar, voelde ze hoe hij haar hand vastnam, en stopte abrupt, waardoor ze tegen de jongen aanliep en meteen begon te glimlachen, terwijl haar hart snel klopte door de opwinding en het rennen. Ze lachte, nog wat snel ademend, naar hem en genoot even van zijn lippen in haar nek. Haar nek tintelde helemaal an ze grijnsde liefjes naar de jongen. Ze hield zijn hand stevig vast en streelde met haar duim over zijn duim, terwijl ze glimlachend naar de jongen keek en verder begon te lopen, terwijl ze concludeerde dat ze door haar rennen al vrij ver waren gekomen. Het strand was ten einde en ze moesten nu overgaan op de beton van de trappen. Ze plaatste haar schoenen op de trap, wurmde zich er traag in en begon de trap op te lopen, nadat ze Niels' hand even had losgelaten. Eens ze boven was, keek ze even om. "Liefje, wist je dat het onbeleefd is van een man om achter een vrouw de trap op te lopen? Dan heb je een veel te geweldig zicht op me.. ik bedoel, op de vrouw.", deelde ze hem knipogend mee en stak haar hand met een pruillipje naar hem uit. "Maar.. ik vergeef het je..", fluisterde ze grijnzend en tuitte haar lippen liefjes naar hem. Ze keek even kort om zich heen en voelde haar handen verlangend tintelen. Een verlangen naar hém.

Niels grijnsde even en uiteindelijk op het beton zette hij zijn schoenen op de grond en stapte daar vlotjes in en keek haar toen aan terwijl ze naar boven liep. Kort leunde hij met zijn elleboog op de leuning en keek haar dromend aan. Toch trokken haar woorden hem weer uit zijn droom en fronste hij even. 'Maar, als wij eerst gaan dan hebben jullie een beter zicht op ons dus, eigenlijk staan we gelijk hoor.' Vervolgens rende de jongen de trap op om zijn arm vervolgens weer om haar heen te slaan en verder te wandelen met haar. Het gebouw van school was niet zo heel ver meer en daar was hij blij om. Zachtjes streek hij over haar zij en glimlachte liefjes naar haar. 'Weet je, van net, in het water. Ik wist niet wat me besefte Sophia, ik was gewoon zo hard geirriteerd aan hem en ik wou hem zo hard slaan dat de woede me geheel over nam.' Mompelde hij naar haar en zuchte even. Niels had zo nu en dan eens last van een of andere uitbarsting, dat kon een uitbarsting zijn van woede, van verdriet of gewoon een lachkick. Dat was gewoon iets raars aan hem. Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en wandelde verder naar haar toe. 'Maar ik zal er wel voor zorgen dat zoiets niet meer gebeurd ongeacht wat, toch niet als jij in de buurt bent van mij.' Mompelde hij nog zachter als eerst. Even knikte hij naar enkele mensen die voorbij liepen waar ook Lies tussen zat. Mooi, ze had het dus klaar gekregen net zoals verwacht. Dan was er eigenlijk niets dat hem nog tegen hield als ze in de kamer waren.

Sophia glimlachte even terwijl ze naar beneden keek en Niels' dromerige gezichtsuitdrukking zag. Ook grijnsde ze om het feit dat de jongen wakker leek te moeten worden uit zijn 'droom' door haar woorden. "Hm, in jouw geval wel ja. Ik hou ervan om je te bekijken", grijnsde ze liefjes om te kijken naar hoe de jongen de trap op rende en ze zijn arm om hem heen voelde. Meteen sloeg ze de hare om zijn middel en drukte hem lief een kus op de wang, waarna ze verder liep. Ze voelde zijn streling over haar zij en beet kort op haar lip. Ze schudde zachtjes haar hoofd toen hij uitgesproken was en hield hem, een honderdtal meters voor het leefgebouw tegen, door haar arm die rond zijn zij lag, even op te spannen en keek de jongen aan toen ze gestopt was. "Liefje", fluisterde ze zachtjes en plaatste haar hand op zijn wang, haar hoofd traag schuddend. "Ik hou het meest van je als je jezelf bent bij me, met of zonder woedeuitbarstingen, gewoon wie je bent, en wat je doet of zou doen op elk moment. Ik wil niet dat je jezelf gaat tegenhouden om dingen te zeggen of doen, ik wil gewoon dat je Niels bent. Maar zodra je in gevaar komt hierdoor, ja.. dan zou mijn hart het wel eens kunnen begeven", mompelde ze zachtjes en sloot haar ogen kort toen ze met haar voorhoofd tegen zijn kin ging steunen. "Ik hou van je om wie je bent, Niels, wees dan maar jezelf, maar laat me je tegenhouden als je no g zo'n uitbarstingen krijgt. No quiero de perder usted", fluisterde ze zachtjes, wat betekende dat ze hem niet wilde verliezen.

De jongen wandelde verder en keek even rustig omzich heen. Maar al gauw werd hij tegen gehouden door haar en keek hij haar vragend aan. Niels luisterde naar haar en schudde zijn hoofd. 'Het probleem is dat ik als ik zo'n uitbarsting krijg ik niet weet wat ik doe. Sophia, ik wil niet dat ik je pijn doe moest ik eens uitvliegen. Dat zou ik mezelf nooit vergeven, het zou mezelf pijn doen als ik jou met een vinger aanraak. Ik hou ook van jou, maar als ik eens moest uitbarsten laat me dan doen. Ik wil niet de oorzaak zijn van jouw pijn.' Even plaatste hij zijn hand op haar achterhoofd en drukte een zachte kus op haar voorhoofd. Kort zuchte hij en gaf haar een stevige knuffel. Om vervolgens haar hand weer vast te nemen en verder te wandelen. 'Je verliest me niet. Hay pocos como tú. Tampoco hay necesidad de mí para alejarme de ti, cariño.' Even draaide hij naar haar toe en drukte een korte kus op haar lippen. Het gebouw was nu nog maar een tien meter van hem vandaan verwijderd, kort keek hij lichtelijk nerveus naar de grond. Dit was de eerste keer voor hen samen. En ergens dacht hij ook wel dat het voor haar de eerste keer werd na haar abortus. Dit maakte het allemaal eigenlijk veel belangrijker voor hem. 'Sooph? Weet je het echt zeker, je moet niets overhaasten hé, dat weet je toch?' Ergens vond hij het niet echt leuk om te vragen, maar hij wou dat ze zeker was van de zaak. 'Ik wil alleen maar zeker zijn of je dit echt nu al wilt.' Even hield hij halt en trok haar iets dichter tegen zich aan en streek langs haar wang door haar haren. Misschien was hij nu veel te voorzichtig, maar dit was een grote stap voor hen beiden.

Het meisje luisterde liefjes naar zijn woorden, knikte toen hij haar vroeg hem te laten doen als hij moest uitbarsten, maar na deze namiddag, had ze zichzelf iets totaal anders beloofd. Ze zou Niels niet meer zó laten vertrekken, om te gaan uitbarsten. Sophia had hem niet eens kunnen tegenhouden en dan kwamen er dingen als dit van. Nee, ze beloofde plechtig aan zichzelf dat ze Niels wél zou tegenhouden in zo'n uitbarsting, al zou hij haar dan misschien pijn doen, hij zou niét in gevaar zijn. En als hij haar sloeg, in zo'n uitbarsting, wel, dan was dat vergeeflijk. Ze haalde haar schouders even op, knikte opnieuw met dit in haar achterhoofd en voelde hoe zijn hand zich naar haar achterhoofd verplaatste en hij haar een kus op haar voorhoofd gaf. Lief, als altijd. Ze knuffelde hem terug en draaide zich om zodat ze naast hem kon gaan lopen om verder te wandelen. Ze zuchtte zachtjes en glimlachte naar hem toen hij die mooie, Spaanse woorden uitsprak. "Te amo", fluisterde ze zachtjes in zijn oor en gaf hem toen een klein kusje op zijn lippen.
Ze kwamen dichter bij het gebouw, haar verlangen naar zijn lichaam leek daardoor ook sterk te groeien en onbewust kneep ze elke drie seconden in zijn hand, gewoon om de natuurlijke, normale spanning die nu door haar heen ging, wat te onderdrukken. Ze was zich bewust van zijn lichtelijke nervositeit, al wist ze niet hoe ze zich daarvan bewust werd, want zijn bewegingen verraadden dat niet echt. Enkel zijn woorden. Of ze het echt zeker wist? Natuurlijk. "Niels", verzuchtte ze toen hij halt had gehouden en ze keek hem aan. "Als ik het niet zeker wist had ik zeker ervoor gekozen om nog op het strand te blijven. Ik weet het zeker, liefje, je laat me niet in de steek, nooit. Ik vertrouw je. Totalmente.", fluisterde ze en kneep in zijn hand. "Niemand anders zou ik ooit zoveel kunnen vertrouwen als jou, Niels. Zelfs mijn eigen ouders niet."