No Lies..

Haar kort jeansshortje en luchtig blousje met bloemen, daaronder een wit topje, gaf haar een duidelijk zomerse indruk. Want hoewel het nog maar lente was, hier in Santa Monica, waren de temperaturen eigenlijk al aardig aan het stijgen. Ze had haar schattige zwarte ballerina's met een strik aan het puntje van de schoenen aangedaan, zodat ze zichzelf ook goed in haar vel kon voelen. En waarom ook niet?
Het Spaanse meisje kon niet vatten wat haar de laatste dagen allemaal was overkomen, en was te moe om het allemaal op een rijtje te zetten. Lyron was echt geweldig, en ze wist niet wat ze zonder hem zou moeten doen momenteel; maar gisteren in topanga park had ze tegen Alain woorden uitgesproken, waarvan ze zelf geschrokken was. Ze besefte het dan pas. Ze voelde wat voor Alain; misschien was het omdat hij niet zo vriendelijk en poeslief was als alle jongens tegen haar waren; en misschien ging het om de situaties waarin ze hem ontmoet had. Ze was gevallen, gisteren, en hij had haar geholpen. Wel ja, geholpen was veel gezegd; hij had haar gedragen en samen waren ze op de grond gevallen; waardoor de pijn in haar enkel nog erger was geworden. 'Uit de kom', was de simpele diagnose van de spoedarts geweest; die met de nodige pijn haar enkel weer 'in de kom' had getrokken. En nu kon ze weer gewoon wandelen; mits af en toe wat pijn. Maar Lyron, die moest ze vertellen wat ze voelde voor Alain, omdat ze niet tegen hem wilde liegen en vond dat het iets was wat hij moest weten.
Haar gedachten werden onderbroken terwijl door het centrum liep, toen een man rakelings langs haar heen rende, waardoor ze even geschrokken opzij stapte en tegen iemand anders knalde. "Kijk toch uit", sprak ze kortaf en keek naar de persoon die wegrende, en de persoon waar ze tegen aan knalde, aan wie ze de schuld doorschoof. "Kijk uit waar je loopt", bromde ze even zonder diegene echt aan te kijken, waarna ze gewoon weer verder stapte. Een bankje viel haar op, tijd om even te zitten en haar pijnlijk wordende enkel te laten rusten. Ze haalde rustig haar gsm boven en stuurde een berichtje naar Lyron.

Tijd om te praten?
Ben in centrum; bankje vóór Mc Donalds.
Love you xx


[Lyron & Emms]

De fotoshoot was geweldig verlopen, hij was weer vijfhonderd euro rijker omdat het merk dat hij moest promoten niet al te veel geld te geven had en ze maar één foto mochten gebruiken, en van een deel van dat geld had hij zijn vrienden getrakteerd op een drankje in de stad. Ook had hij een nieuwe carburateur voor zijn brommer besteld aangezien zijn oude aan vervanging toe was geweest en nam zich voor deze in het blok te zetten voordat hij naar Venetië zou gaan. Zijn dagen konden niet meer stuk, dacht hij, maar het onverwachtse smsje van Emilie had toch een behoorlijk gat in zijn humeur geslagen. Het was niet zo zeer dat hij geen sms van haar verwacht had, maar eerder dat de inhoud als een bom was ingeslagen.

Tijd om te praten?
Ben in centrum; bankje vóór Mc Donalds.
Love you xx

Het was een sms waarvan hij de boodschap duidelijk begreep. En vurig hoopte hij dat ze geen slecht nieuws te melden had, maar de serieuze toon en de kortbondigheid van het berichtje boorden deze hoop met gemak diep de grond in. Het was nooit goed al wilde iemand met zijn partner praten, dat had hij zelf al meerdere keren bewezen, en met een rot gevoel in zijn maag dat met elke minuut groeide stapte hij op zijn brommer. Hij zette zijn helm op en wostelde lang met het slot, omdat hij met zijn gedachtes ergens anders zat en al behoorlijk snel gefrustreerd raakte. Als hij zijn gevoelens met woorden moet omschrijven zou hij zeggen dat hij verlamd was, dat verbijstering een volledige overname had uitgevoerd op zijn brein. Het was verschrikkelijk.
Zigzaggend tussen auto's groef hij in zijn geheugen om de reden van het feit dat ze met hem wilde praten te achterhalen maar kwam niet veel verder; het enige wat hij kon bedenken was hij die modellenwerk deed. Misschien moest hij wat minder lief doen? Wat afstandelijker? Wat meer met andere meisjes flirten, zodat ze jaloers zou worden? De tijd kroop voorbij en al het verkeer en de gebeurtenissen om hem heen leken gezien te worden door de ogen van een ander, alsof Lyron een kijkje nam in het leven van iemand anders en zelf geen controle had over zijn lichaam. Uiteindelijk kwam hij uit bij de MacDonalds en stopte hij bij het bankje ervoor, het bankje waar Emilie op zat. "Hey." zei hij, nadat hij zijn helm had afgedaan. Meer zei hij niet, omdat hij ook niet meer te zeggen had. Zij was immers degene die volgens hem het eerste moest spreken, hij kon namelijk niet weten wat er mis was, en zin om haar een kus te geven had hij ook niet echt. Het zou te veel pijn doen, aangezien het best wel een de laatste kon zijn. Wie had dat gedacht, dat Lyron ooit nog zulke gevoelens voor een meisje zou hebben..?

Ze wachtte een tiental minuten op de jongen, en staarde wat voor zich uit terwijl ze dacht aan hoe ze hetgene wat ze hem wilde vertellen aan de dag moest brengen. Haar probleem? Ze vond niet echt een goede manier om het te vertellen en waarschijnlijk bestond er niet eens een goede manier om zoiets te zeggen. Haar blik was op oneindig gericht, maar enkele irritante jongens trokken haar uit haar gedachten. Ze had het misschien nog wel fijn gevonden, maar nu kon ze echt geen fluiters of zwaaiers gebruiken. Ze draaide met haar ogen en wendde haar blik af. De jongens liepen mokkend de andere kant op en een jongen die ze maar al te goed kende, kwam haar richting uit gereden. Op zijn Vespa, offcourse. Sneller dan verwacht, sneller dan ze gewild had. Ze wist niet wat ze moest zeggen, hoe ze moest beginnen, maar wist wél dat er tussen haar en Alain niets gebeurd was. Nihil. En daar was ze blijom.
De jongen begroette haar eens hij dichter was genaderd en hij gestopt was. Ze slikte even en glimlachte even naar hem; al wist ze dat hij duidelijk wilde weten wat ze te zeggen had. En daarom vervaagde haar glimlach meteen.
"Hey", mompelde ze terug, en ze had zin om haar handen om hem heen te slaan en hem een kus op de lippen te drukken, maar vermoedde dat hij dat niet zomaar zou appreciëren. Misschien moest ze maar met de deur in huis vallen. Ze stond op en liep naar hem toe, bleef even rond hem aarzelen en keek de jongen niet aan; tot ze diep ademhaalde en begon. "Lyron..", begon ze zachtjes; terwijl ze hem wat moeilijk aankeek. Een ik moet je wat vertellen, vond ze niet nodig, aangezien dat overbodige informatie zou zijn. Ze wilde dat de woorden over haar lippen waren, en ze zijn reactie begon te pijlen. "Ik weet dat het echt erg moeilijk is misschien om aan te horen..", vervolgde ze; en zuchtte zachtjes. Zo kwam ze er niet. "Alain", noemde ze zijn naam even; maar ze besloot hem niet in gevaar te brengen door Lyron te vertellen dat het gevoel dat Alain had voor haar wat groter was dan hetgene zij voelde voor Alain. Want daar hield ze te veel voor van Lyron. "Ik vrees dat ik een klein beetje voor hem ben gevallen. Een klein beetje verliefd..", probeerde ze te vertellen; haar blik van hem afgewend. "Ik wou dat je dat wist; omdat ik niet echt weet hoe ik ermee moet omgaan", verklaarde ze onrustig, waarna ze hem uiteindelijk, met een lichte angst in haar ogen, aankeek.

Lyron keek haar aan, zonder zijn blik af te wenden wat volgens hem wees op onzekerheid, en probeerde haar gezichtsuitdrukking te ontcijferen. Hij wilde weten wat er door haar heen ging en vooral wát de reden was waardoor ze hem hier bij zich geroepen had. Want hij was niet echt van mening dat ze hem gesmst had om gezellig te praten en daarna een hamburger te eten bij de Macdonalds, nee, hij wist dat er iets ergs aan de hand was.
Zijn ontstuimige gedachtes kregen al snel wat ze wilde horen, het gaf hem wat rust. Toch maakte deze rust echter snel plaats door woede toen ze vertelde dat ze Alain leuk vond, woede die hij van zijn gelaat en uit zijn blik wist te houden totdat hij begon te spreken. "Welja, flik mij maar hetzelfde wat Kenneth jou heeft geflikt." kwam het erg gefrustreerd uit, terwijl hij haar met een blik vol ongeloof en woede aan keek. Hetgeen wat zij hem aan deed was immers erger, hun relatie was van een langere duur en had volgens hem meer betekenis dan haar relatie met Kenneth gedaan had. Bovendien was het Alain waar ze besloten had verliefd op te worden, en niet een of andere jongen die hij toch niet kende. Nee, ze moest precies zijn vríend leuk gaan vinden!
"Ik weet ook niet hoe ik er mee om moet gaan, en hoewel het maar liefde blijft en je dat niet controleren kan vind ik het een beetje dom van je. Een kléin beetje." gromde hij kwaad, terwijl hij moeite moest doen om zijn helm niet met een enorme kracht op de grond te smijten. "Waar vind je goede vrienden tegenwoordig, hmm?" eindigde hij met een snauw richting Alain, waarna hij zijn blik van haar afwendde en deed alsof hij de omgeving interessanter vond als haar. Hij was echter razendbenieuwd naar welke woorden ze zou kunnen verzinnen om hem minder kwaad te maken, ook al leek hem dat onmogelijk.

"Kenneth werd verliefd op Sawyer op de zelfde, volgens hem 'unieke' en 'zeldzame' manier, als hij op mij was geworden. Dàt flik ik je niet", verdedigde ze zichzelf rustig, maar de woorden 'uniek', 'zeldzaam', en 'flik' toch een tikje luider uitsprekend. Ze was even gefrustreerd maar was van mening dat zij van hen getweeën wel de laatste was die kwaad moest gaan worden; dus ze hield zich kalm. "Hetgeen wat ik voor jou voel is zo groot dat ik het niet eens kan beschrijven; en daar kan zo'n kalverliefde niet tegen op", sprak ze oprecht en keek de jongen nu wél de hele tijd aan. Zijn ogen stonden kwaad en vol ongeloof. "Bovendien heb ik je natuurlijk niet bedrogen. Ik wilde het gewoon niet verzwijgen voor je..", vertelde ze hem aarzelend en voelde hoe ze van hem leek weg te drijven; terwijl ze er alles aan probeerde te doen om bij hem te blijven, of om hem bij haar te laten blijven.
Dom. Ja, natuurlijk was het dom ! Dom dat ze het Lyron verteld had, ja ! Ze beet op haar lip en vertelde zichzelf dat ze het hem nu eenmaal moést vertellen; eerlijk had ze moeten zijn. Ze voelde een kleine steek toen hij over goede vrienden begon en richtte haar blik op de grond. Ze leek zelfs een vriendschap niet heel te kunnen laten. Maar ze was vastbesloten om die vriendschap te proberen redden; door te verklaren dat het gevoel maar van één kant kwam. Ze wilde Alain buiten schot houden, vooral dan omdat Lyron een vriend zou kwijt gaan spelen. "Alain kan er niets aan doen dat ik wat voor hem voel, dus op hem moet je niet kwaad worden. Ík ben de schuldige, en ik je mag best kwaad op me zijn nu, Lyron; dat begrijp ik. Maar ik wil je hieraan niet verliezen, niet voor zoiets kléins", sprak ze met duidelijke angst in haar ogen, angst om hem daadwerkelijk te gaan verliezen. "Het stelt niets voor ten opzichte van hetgene wat ik voor jou voel", herhaalde ze nog eens en wist niet echt wat ze moest doen. Ze wilde zijn hand nemen, maar was bang dat die weggetrokken zou worden. En dan maar te zwijgen over een omarming. Ze had het blijkbaar erg verpest door dit te gaan zeggen tegen hem, door dat, met Lyron vergeleken, minieme gevoel voor Alain te gaan voelen; en wist niet wat ze kon doen om het goed te maken met Lyron. "Wat kan ik doen..", mompelde ze op een vragende toon en keek de jongen met een onwillekeurig smekende blik aan. Haar handen bewogen zenuwachtig in haar zakken en ze voelde hoe ze het warm en koud tegelijk kreeg. Ze wilde hem niet verliezen!

Emilie begon allerlei dingen uit te leggen, over dat Alain er niets aan doen kon en dat zij hem niet precies hetzelfde flikte als Kenneth bij haar had gedaan. Hij kon er niet naar luisteren, wat overduidelijk kwam door de woede die in hem rondcirkelde en langzamerhand bezit van hem nam. Hij hoopte ook voor haar dat ze hem niet in haar impulsieve bui -waaruit dit besluit om het hem te vertellen waarschijnlijk ook uit voortkwam- zou omhelzen, aangezien hij daar op dit moment niet bepaald zin in had en niet zou weten wat hij tegen haar zou zeggen wanneer ze dit deed.
"Natuurlijk kan hij er wel wat aan doen, hij is geen hersenloze mongool. Hoewel, na dit.." begon hij, ongelovend dat ze dat daarnet nou echt had gezegd. "Jij bent bezet Emilie, door zijn vriend nogwel, hij had niet met je moeten flirten. En nee, zeg nu niet dat dat niet waar is, want ik ken hem langer dan vandaag en weet dat hij iets zou zeggen tegen iemand zoals jij, zodat jij wat voor hem gaat voelen." mompelde hij, voor hem was de vriendschap die hij met Alain had opgebouwd door dit kleine incidentje afgelopen. Alain gebruikte meisjes, meer als iemand ooit durfde te beseffen, en net Emilie was in een van zijn gesponnen webben gelopen. Hij had toch echt verwacht dat ze slimmer dan dat zou zijn, en beter zou weten.
"Ook al voel je nog zo weinig voor hem, dat kleine beetje is genoeg voor mij. Dat je verliefd op hem word getuigd van het feit dat je mij niet leuk genoeg vind, dus ga nu maar eens goed nadenken over wat je nu eigenlijk wilt. Voor mij is het al duidelijk, geen Venetië meer voor jou en mij." zei hij resoluut, hiermee antwoord gevend op haar vraag wat ze nu zou moeten doen. Hij was er helemaal klaar mee, en had geen zin om van iemand te houden die duidelijk niet zo veel van hem hield. Ook al beweerde ze dat ze hem de zon en de maan zou geven als hij er om vragen zou, ze was toch verliefd op een ander geworden en dat bewees dat ze nog liefde over had om te geven. Dat haar hart niet volledig van Lyron hield. "Wat vind Alain van jou?" mompelde hij, terwijl hij zijn blik had afgewend en haar door zijn koppige karakter voor een moment niet meer aan wilde kijken.

"Dat wist hij niet", sputterde ze tegen, terwijl ze de moed in haar schoenen voelde zakken. "Hij flirt misschien met elk meisje, maar als hij geweten had dat ik je vriendin was, had hij dat sowieso niet gedaan, laat staan dat hij dan tegen me gepraat had", legde ze met trillende stem uit. Zijn andere woorden deden haar rillen, en meteen voelde ze een haar hart in haar keel bonzen toen ze zijn woorden analyseerde en hieruit zelf opmaakte dat het voor hem niet meer hoefde. Venetië, zei hij, 'Ons', hoorde zij. Ze probeerde de krop in haar keel weg te slikken, maar werd daardoor nog steviger door een onzichtbare hand bij de keel gegrepen. "Ik weet wat ik wil", bracht ze moedeloos uit en voelde hoe haar handen langzaam begonnen te trillen. Dat zo'n klein probleempje hun relatie volgens hem helemaal verknoeide, daar kon ze niet bij. Ze zette een stap naar achteren en keek naar de grond. Om zijn volgende vraag snoof ze even en haalde haar schouders op. 'Hij zei dat hij je begreep toen je zei dat ik niet een doorsnee meisje was; maar dat hij zo'n vriend als jou niet kwijt wilde. En ik wil jou verdomme ook niet kwijt, Lyron, niet aan dit!", begon ze zachtjes te roepen, uit onmacht. Ze wilde niet huilen in zijn gezicht, en deed er alles aan om dat niet te doen, maar het was echt moeilijk. "Dus je maakt het uit?", vroeg ze hem na een lange stilte, aarzelend en bang voor zijn antwoord, terwijl ze hem recht in de ogen aankeek. Een 'ja' zou haar van streek maken, en een 'nee' zou haar in de war brengen. Ze beet op haar onderlip en begon zachtjes gek te worden van het verdriet dat in haar opkwam.
[moet eten , sorry ]

Toen Emilie tegensputterde en zei dat Alain niet wist dat ze een vriend was trok zijn wenkbrouw sarcastisch omhoog. De jongen kon dingen op dit moment niet bepaald positief inzien, waardoor hij ook over dat feit nadelig dacht. "Oh, dus je zegt nu ook nog dat hij het niet wist? Vond je het niet zo belangrijk om hem te laten weten dat je een vriend had, en vond je al die complimenten wel leuk om aan te horen? Ongelofelijk, Emilie. Ongelofelijk.." bracht hij er uit, wat aan het slot van zijn helm prutsend.
Vervolgens gaf ze antwoord op zijn vraag, noemend dat hij zo'n vriend niet kwijt wilde raken. Hij begon aan haar te twijfelen, aangezien Alain het woord 'vriend' niet gebruikte, maar negeerde dit feit doordat Emilie haar stem verhefte en hiermee zijn aandacht trok. Ze had gezegd dat ze hem niet kwijt wilde, maar wie was zij om zonder pardon vergiffenis te eisen? Vooral sinds ze deze niet had gegeven aan Kenneth, toen deze het ook had gevraagd in een naar zijn mening gelijkschalig conflict. Hij zuchtte, probeerde al zijn frustraties eruit te zuchten maar wist dat dat een onbegonnen zaak was. Hij had een paar bokshandschoenen nodig, of desnoods een levend persoon om zijn woede op uit te leven. En wie zou dan beter zijn dan Alain zelf, de jongen die ervoor gezorgd had dat Emilie verliefd op hem geworden was? Zijn wenkbrouwen waren wat omlaag gezakt, en de woede maakte langzamerhand plaats voor verdriet. En in tegenstelling tot Emilie vond hij het niet erg om zijn emoties te tonen, waardoor hij ze naar gewoon liet varen. Een heldere traan rolde over zijn wang toen ze vroeg of hij het uit wilde maken, en hij zijn betraande ogen gevuld met een radeloze blik op haar richtte. "Wat zou jij doen, in mijn geval? Jij zou er toch ook niet mee kunnen leven? Jij zou toch ook niet door kunnen gaan alsof er niets gebeurt was, alsof ik nooit van een ander gehouden had?" kreeg hij met moeite over zijn lippen, waarna hij haar afwachtend aankeek. Natuurlijk kon hij wel raden wat ze zou zeggen, ze zou antwoorden wat volgens haar het antwoord zou zijn dat hen bij elkaar hield. Ze zou zeggen dat ze hem vergeven en het andere meisje vergeten zou, en mocht dat dan net hetgene zijn wat hij echt niet zou kunnen..

"Eén van zijn trucjes was om te doen alsof hij net gedumpt was door een meid na een relatie van drie weken, of maanden, weet ik veel; zou jij meteen beginnen vertellen over hoe.. gelukkig je bent met je vriendje?", verdedigde ze zich en keek onwillekeurig naar zijn vingers die aan het slot van zijn helm prutsten. Ze voelde zich leeglopen vanbinnen en merkte dat haar lip begon te bloeden omdat ze van machteloosheid daar geweldig hard in was beginnen bijten. Ze keek de jongen tenslotte aan, afwachten op het antwoord op haar vraag; terwijl binnen in haar lichaam verschillende kernfusies van verdriet begonnen samen te trekken, en het niet meer lang zou duren eer er een enorme Jetfase zou aankomen, het moment waarop dat verdriet zou ontploffen en ze het zou gaan uiten in tranen en geschreeuw. Of tenminste niet dat geschreeuw; want hoe kon ze tegen hem gaan schreeuwen als zij de schuldige was.. of haar gevoelens? Hij keek haar aan, tranen in zijn ogen, een traan rolde van zijn wang, die ze gewoon wilde drogen en wilde wegwerken. Toen hij haar vragen begon te stellen om wat zij zou doen, richtte ze haar blik schuldbewust naar de grond. "Bij Kenneth deed ik het omdat hij me bedrogen had, en bij hoog en laag beweerde dat hij evenveel van haar hield als van mij, en dat hij niet eens kon kiezen.", fluisterde ze zachtjes en keek daarna naar Lyron, deze keer wél met tranen in haar ogen. "Ik heb je niet bedrogen, ik zie Alain niet liever of even graag als jou, laat staan dat mijn gevoelens voor hem nog maar nàderen tot degene die ik voor jou voel. Domme kalverliefde, Lyron, ik kan er niets aan doen en het verdwijnt voor ik het doorheb. Vergeef me, of probéér het, alsjeblieft; ik kàn niet zonder je.", sprak ze met een zwakke stem, vurig hopend dat hij het wilde probéren, maar haar hoop vertelde haar dat het hopeloos was. Hij zou haar niet vergeven, en zou zijn rug naar haar toedraaien en alles wat ze hadden door één misstap van haar kapot maken. Ze had Alain niet eens aangeraakt..

"Allereerst zou ik nooit gelukkig zijn met een vriendje.." zei hij, terwijl er een waterige glimlach doorbrak op zijn gezicht, "Maar ja, ik zou haar vertellen dat ik een vriendin heb zodra ik door had dat ze geïnteresseerd in me was en ik merkte dat ik dat flirten wel leuk begon te vinden. Emilie, ik mag dan misschien wel de jongste persoon op aarde zijn die over de tweehonderd bedpartners is gegaan, als er iets is wat ik niet ben is het ontrouw zijn. En ik weet dat je niet vreemd bent gegaan, maar ik heb liever dat je vreemdgaat zonder er wat bij te voelen dan dat je niet vreemdgaat maar wel wat voor die persoon voelt." legde hij haar vervolgens uit, hopend dat ze hem zou begrijpen. Ze moest beseffen dat het vergeven gedeelte niet zo gemakkelijk bij hem ging en híj altijd degene was die vergiffenis kreeg, ook al wilde ze nog zo graag dat hun relatie hier niet zou eindigen.
Hij zuchtte even, en veegde de traan die over zijn wang rolde met een simpele beweging van zijn hand weg. Hij had geen zin meer om te huilen en als hij eerlijk moest zijn had hij ook geen zin om hier nog langer te staan. Toch wilde hij wat duidelijkheid verkrijgen, en ook bij haar wat duidelijk maken. "Zelfs al komt het weer goed tussen ons, ik zal altijd aan Alain denken als ik jou zie en aan jou denken als ik Alain zie, dat weet ik zeker." mompelde hij, niet echt iets zeggend wat van belang was, hopende dat het gesprek hier een beetje zou eindigen. Hij had haar niet veel meer te zeggen, vooral omdat zij hem door dit zo plotseling te vertellen sprakeloos had gemaakt. "Bovendien zou je het me niet vertellen als het niets voorstelde, dus ik denk dat je flink wat voor hem voelt. Ga toch met hem samenzijn als je dat zo graag wilt, ik red me wel." eindigde hij mompelend waarna hij opnieuw zijn blik afwendde en deze richtte op een blondine die voorbij liep.

Ze glimlachte niet om zijn glimlach door de spanning die door haar heen ging; ze snapte niet echt waarom hij op zo'n moment als dit gewoon zo'n opmerking kon geven, maar wist dat het gewoon in zijn aard lag. "Je snapt het niet; ik gelóófde Alain en het laatste wat ik verwachtte was dat hij geïnteresseerd was in mij, evenals het laatste wat ik wilde." Ze begreep hem niet en staarde hem aan. "Dus moest ik vreemd gegaan zijn zonder iets erbij te voelen, zou je me wél vergeven? Waar slaat dat nou op?", vroeg ze hem moedeloos en schudde haar hoofd. Toen hij zei dat hij altijd aan Alain zou denken als hij haar zag en andersom, keek ze hem even vol spijt aan. "Het is het je niet waard, he?", vroeg ze stilletjes en richtte haar blik dan de andere kant op. Ze wilde dit niet, Lyron betekende de wéreld voor haar, haar léven. Ze kon niet gewoon blijven staan en wachten tot hij vertrok? Ze moest er alles aan doen om hem bij haar te houden! Op dat vlak week ze zeker af van de situatie met haar en Kenneth. "Ik weet zeker dat je je red, Lyron", sprak ze aarzelend toen hij zijn laatste woorden had uitgesproken, en schudde haar hoofd vol ongeloof. "Ik vertel het je omdat ik wil dat je alles van me weet, Lyron, hoe klein en gering die dingen ook zijn. Bovendien voelde ik me er natuurlijk helemaal niet goed bij." Ze zuchtte even en zag hoe zijn blik naar een blondine gleed en beet kort op haar lip, waarna ze vrij onverwacht zijn hand vastnam en de jongen figuurlijk wakker probeerde te schudden. Ze keek hem plots vastberaden aan. "Ik wíl niet met hém samenzijn, Lyron; daar stelt het helemaal niet voldoende voor voor. Ik wil niet met énige andere jongen samen zijn, Lyron, de enige die me kan bekoren in een relatie, dat ben jíj. Ik zie.. zag, wat jij wilt..me gelukkig met jou zijn, Lyron. Zelfs trouwen, zelfs kinderen, alle dingen die het met zich mee zou brengen. Enkel met jóu. En dat blijft zo. Altijd. Ik zou m'n leven geven voor jou", probeerde ze hem te overtuigen van haar onuitputtelijke liefde voor hem; het was zo gegaan dat ze niet zou weten wat ze moest doen zonder hem. Zijn hand brandde in de hare, en ze begon af te tellen naar het pijnlijke moment waarop hij zijn hand zou wegtrekken.

"Ik heb het niet over dat zielige verhaal wat hij je heeft verteld," onderbrak hij haar ongeduldig, zijn stem verheffend. Hij liet haar vervolgens uitspreken en bedacht ondertussen dat de jongen behoorlijk triest moest zijn wilde hij meisjes alleen met een sneu verhaal zijn bed in kunnen lokken, of hij was een gestoord persoon, dat was een goede tweede. In ieder geval was Lyron niet zoals Alain bleek te zijn, liegen was in dat soort spelletjes niet iets wat hij graag deed. Nadat ze gestopt leek te zijn scheurde hij zijn blik af van de blondine en dwong hij zichzelf om haar aan te kijken, hoe graag hij dat ook niet wilde.
Toen ze hem vervolgens vroeg waar zijn bewering van eerder op sloeg schudde hij grijnzend zijn hoofd. Hij had al zoiets aan zien komen. Echter bleef de woedende blik die daarnet voor een moment plaats had gemaakt voor verdriet geen seconde uit zijn ogen. Ja, hij was kwaad op haar, kwaad omdat zoiets stoms had kunnen laten gebeuren. "Ik heb nooit gezegd dat het me niet waar is, dat is gewoon een roekeloze veronderstelling die jij maak." mompelde hij, terwijl hij het slotje van zijn helm weer had gevonden en daar opnieuw aan begon te frunniken. Vervolgens zei ze dat ze het hem vertelde omdat ze wilde dat hij alles van haar wist, waarop hij als reactie ongelovig zijn hoofd schudde. Zelfs al vertelde ze de waarheid en wilde ze hem echt alles laten weten was het alsnog geen verstandig idee om zoiets als dit te vertellen. Hij wist niet wat hij liever had gewild, het weten of het niet weten. Allebei de opties waren verschrikkelijk, volgens hem.
Emilie had zijn hand vastgepakt, waardoor hij met moeite de neiging om deze weg te trekken kon onderdrukken. Hij had het idee alsof ze hem iets duidelijk wilde maken, althans, dat maakte hij op uit de vastberaden blik in haar ogen. Toen ze echter over trouwen en kinderen begon en daar als klap op de vuurpijl ook nog eens bij zei dat ze bereid was haar leven voor hem te geven kreeg hij een benauwd gevoel. Hij kreeg altijd een drukkend gevoel op zijn borst als hij aan zijn toekomst met een meisje later dacht, en deed dit dan ook nauwelijks. Er waren echter van die momenten waarin hij het niet voorkomen kon, zoals nu, waar ze het zelf noemde. De jongen trok zonder enige twijfel zijn hand weg en stopte deze in zijn broekzak, zodat Emilie hem niet opnieuw vastpakken kon. "Nee, ik kan dit niet." zei hij hoofdschuddend, denkend aan hem en Emilie die later met die twintig rondrennende koters op een veranda zaten. Het was een verschrikkelijk beeld, volgens hem, en als dat de enige toekomst was die ze samen hadden had hij liever géén toekomst met haar, hoe erg hij ook nog van haar hield.

Al zijn reacties waren voor haar een bevestiging van wat ze al vermoedde doorheen deze discussie. Haar probleem was niet dat hij er problemen mee had dat zíj minieme gevoelens had voor iemand anders, haar probleem was dat de jongen zo weinig moeite wilde doen om er tóch nog iets van te maken, van hen, en haar probleem bleek zo ook nog te zijn dat het niet zíj was die, volgens hem, te weinig voor Lyron voelde, maar dat het Lyron was die te weinig voor haar voelde. Want anders zou hij hier op z'n minst een énkele toegeving kunnen doen; en aangezien hij dat niet deed, werd het voor haar enorm duidelijk. Hier kon zíj geen energie meer gaan insteken, het leek haar dat de liefde hier maar van één kant kwam. Ze reageerde niet op enkele van zijn woorden en had haar blik naar de grond gericht.
Ze was minder zeker geworden van haar woorden; maar nam ze niet terug; toen zijn hand uit de hare werd getrokken, liet ze haar arm gewoon naast haar lichaam hangen. Vijf woorden, duizend steken die haar hart troffen; om het dramatisch uit te drukken; maar het wàs ook zo. Enkele minuten zweeg ze; hoewel de stilte haar niet uitmaakte aangezien in haar hoofd luidruchtig geschreeuwd werd. Opnieuw rolden tranen over haar wangen en ze sloeg haar armen over elkaar, terwijl ze enkele stappen achteruit begon te lopen. "Mooi", zei ze op een sarcastische manier. "Ik heb liever dat mensen liegen om iemand hun kant op te doen kijken, dan mensen die liegen over wat ze voelen voor iemand", sprak ze, duidelijk voor haar, maar waarschijnlijk onduidelijk voor hem. Hij had het er blijkbaar niet zo moeilijk mee als haar; zij betekende niet zoveel voor hem als hij deed voor haar. "Alsof je van me hóudt", sprak ze daarna, sarcastisch lachend, maar nu bleven Woede, Angst en Teleurstelling nog steeds netjes op hun stoel zitten en zorgden voor een mengeling van hun eigen bloed in haar ogen [xd]. "Hoe naïef ben ik wel niet? Voor de tweede keer, verdomme!", vloekte ze, verhief haar stem even en veegde verwoed enkele tranen van haar wangen; terwijl ze verder achteruit begon te wandelen. "Ik meende àlles wat ik tegen je zei; en ik hoù me aan wat ik je heb gezegd", in haar hoofd duidend op het feit dat ze haar leven voor hem zou geven. Het feit dat ze achteruitwandelde, zorgde ervoor dat ze luider moest gaan spreken om zich verstaanbaar te maken tegenover hem. Ze was uitgesproken, wilde niet nóg meer gaan vertellen over wat ze voelde voor hem, maar dat gùnde ze hem niet meer. Als dit was wat ze ervoor terugkreeg, dan was het net zo goed voor haar uit zoals hij het zo graag wilde. Want als dat hem gelukkig maakte, dan moest hij het maar doen ook. Ze wilde dat hij gelukkig was en verkoos dat boven hààr geluk, en als dat een break-up inhield, zou ze dat moeten accepteren, hoe pijnlijk het ook was.

Lyron sloot zijn ogen en incasseerde de rake klappen die Emilie op een verbale wijze uitdeelde. Haar woorden klonken hard, en naarmate de minuten verstreken begon de jongen steeds meer te beseffen dat dit het was. Dat het over zou zijn, geen Emilie en Lyron. Zij was boos op hem en hij werd langzamerhand ook boos op haar, vooral omdat hij vond dat zij niet degene was die woest tegen hem uit moest vallen. Zíj was verliefd geworden op een ander en wat had hij gedaan? Hij had geen enkel moment met een meisje geflirt, zelfs geen oogcontact gemaakt. Hij was stom geweest om niet te beseffen dat Emilie een ander gevonden had, dat ze in de lange tijden dat ze weg was ook best een andere jongen op had kunnen zoeken. Hij voelde zich als een rat in de val, een misbruikte rol toiletpapier, omdat hij normaal degene was die de reden gaf om de relatie te beëindigen en Emilie dat nu was.
Hij dacht niet meer na en liet zich leiden door alles wat er gebeurt was. Hij legde zijn helm neer op de grond en liep met een hogere snelheid naar Emilie toe dan dat zij achteruit liep. Zonder enige twijfel omhelsde hij haar, en sloeg hij zijn armen zo stevig om haar heen zodat ze er niet uit zou kunnen ontsnappen. Dat kon hij zichzelf gewoon niet aan doen, dan zou hij nog erger breken dan hij nu al was. "Ik hou van je.." fluisterde hij tegen haar, zijn ogen gesloten. "En ik zal je missen." voegde hij er aan toe. Hij hield haar nog enkele seconden vast omdat hij wist dat dit best wel eens de laatste omhelzing zou kunnen zijn, en liet haar uiteindelijk los. Hij keek haar niet meer aan uit angst dat ze de blik in zijn ogen zou zien en draaide zich om, om vervolgens op een langzaam tempo van haar weg te lopen en op het bankje te gaan zitten.

Ze bleef achteruitlopen toen hij zweeg en zij zweeg; en was net van plan zich om te draaien omdat het haar te lang duurde en ze de situatie als hopeloos begon te beschouwen aangezien hij niet meer reageren. Ze beet op haar lip, beschouwde alles als verloren. Haar blik gleed naar de grond en hierdoor merkte ze niet meteen dat hij naar haar toe kwam gelopen. Haar ogen gleden net voor hij bij haar was vol verbazing en met stomheid geslagen naar de jongen, waarna ze hem van de ene op de andere moment haar voelde omhelzen, alsof hij haar niet wilde laten gaan. De verwarring meende ze dat die in haar ogen te lezen stond; maar bijna automatisch legde ze haar armen ook om hem heen, niet echt wetend wat dit betekende. Ze sloot haar ogen kort toen hij enkele woorden in een bepaalde volgorde achter elkaar uit sprak; niet echt wetend wat ze er precies op moest zeggen; omdat hij daarnet nog kwaad en vastberaden was geweest om het uit te maken, toch?
Toen de jongen zei dat hij haar zou missen, knikte ze even zachtjes. Lyron liet haar los; ging naar het bankje en ging erop zitten. Ze beet kort op haar lip; verward en helemaal niet wetend wat ze moest doen. Haar hart stuurde haar wel en daardoor wandelde ze aarzelend naar de jongen toe en ging ze een halve meter van hem af op het bankje ging zitten. "Je hoeft me niet te missen", mompelde ze aarzelend, en keek even opzij, maar behield wel de afstand tussen hen. Bang om weer een "ik kan dit niet" of een "ik wil dit niet" te horen. Ze zuchtte zachtjes en staarde enkele seconden naar voren. "En ik hou ook van jou", vermeldde ze er nog even bij, omdat ze zijn woorden nog niet had beantwoord had, en ze niet wilde dat hij eraan twijfelde.

Lyron vouwde zijn handen losjes in elkaar en leunde wat voorover, met zijn ellebogen steunend op zijn knieën. Een paar voorbijgangers keken geërgerd naar zijn brommer die behoorlijk asociaal in het gangpad was geparkeerd maar dat deed hem op dit moment niets, hoewel hij zijn brommer in een normaal geval allang had weggezet. Toen Emilie naast hem kwam zitten en niet weg liep, zoals hij van haar verwacht had, keek hij even op om niets anders te zien dan de twijfeling in haar ogen. Fijn, net wanneer hij dacht dat zij de enige was die nog een beetje wist wat ze wilde leek zij ook de kluts kwijt geraakt te zijn, de twee vormden een goed stel. Hij zuchtte even toen ze zei dat hij haar niet hoefde te missen en besloot hier op te reageren zodra hij wist wát hij moest zeggen. Niet zo lang erna zei ze dat ze ook van hem hield, waardoor zijn mondhoeken onwillekeurig omhoog trokken.
"Ik wil je ook niet missen, maar het is beter. Het is beter wanneer je contact met me op neemt zodra je er zeker van bent dat je gevoelens voor hem er niet meer zijn. En nu wil ik niet zeggen dat je hem niet meer moet zien, ga gerust met hem afspreken.. Maar probeer dat nu gewoon maar eens, het zou een hoop duidelijkheid scheppen. Voor jou, voor mij en ook voor hem." mompelde hij, waarna hij overheind kwam. "Ik ga nu, ik was met iets bezig voordat ik hier een kwam en dat moet ik nog afmaken." loog hij met een twijfelachtige grijns op zijn gezicht, waarna hij zijn helm van de grond pakte en op een reactie van Emilie wachtte.

Emilie zuchtte zachtjes knikte op zijn woorden. Hij gaf haar de mogelijkheid om het zelf nog uit te zoeken, waardoor ze haar gevoelens voor Alain zou kunnen doen minderen en tenslotte, hopelijk, doen verdwijnen. Want verdwijnen, dat moesten ze. Het was beter voor haar, voor Lyron, voor haar én Lyron, en voor Alain. Want bij haar weten was Alain perfect gelukkig met zijn vrijgezellenleventje en verknoeiden zijn gevoelens voor haar en die van haar voor hem alleen maar het zaakje, en bovendien was de relatie met Lyron haar meer waard dan de idiote kalverliefde die ze voelde voor Alain. Zijn voorstel was natuurlijk acceptabel , want het wàs een toegeving. Maar het zou echt moeilijk zijn om even zonder Lyron te leven; of Lyron niet in haar buurt te hebben. Maar als dat hun relatie zou kunnen redden, dan zou ze eraan meedoen. Dan zou ze eraan werken.
"Je hebt gelijk", stemde ze even toe; niet echt wetend hoe lang het kon duren dat ze er zeker van zou zijn dat haar gevoelens over zouden zijn; en niet wetend hoe na hoelang hij haar terug verwachtte. Waren het twee dagen? Een week? Twee weken? Wanneer? Wanneer zou ze er zéker van kunnen zijn dat ze niets meer voor Alain voelde? Juist. Als ze met hem afsprak. Om duidelijk te zijn, voor zichzelf en voor Alain. En voor Lyron. Dus als ze het goed begreep stond hun relatie nu op pauze; ergens tussen een breuk en een relatie in; en zouden haar gevoelens én die van Lyron bepalen wat er zou gebeuren. Het beloofde een erg spannende en emotionele periode te worden voor haar. Toen Lyron opstond en zei dat hij moest gaan; knikte ze even, bleef ze nog enkele seconden zitten; stond dan op, liep naar de jongen toe, legde haar hand op zijn schouder en gaf hem een kus op zijn wang. Daarna stapte ze wat achteruit en keek ze Lyron aan. "Tot snel genoeg", mompelde ze zachtjes en beet kort op haar lip; terwijl ze rustig begon weg te wandelen en het gesprek in haar gedachten nog even overliep. Enkele mensen die haar in de weg liepen vloekten kort toen ze wat tegen hen aan knalden, maar daar trok ze zich niéts van aan.

Vele emoties waren de jongen voorbij gegaan, maar hij leek nu echter emotieloos te zijn. Hij had het hoofdstuk 'Emilie' even op een pauze gezet en besloot hier later aan verder te gaan, als gevolg van een writersblock. De jongen keek ongeïnteresseerd voor zich uit en zijn houding was behoorlijk nonchalant, en in tegenstelling tot andere keren waren beiden niet gespeeld. Het was een vaardigheid die hij had ontwikkeld na verschillende ervaringen met ruzies, een vaardigheid waar hij blij mee was omdat het hem een hoop pijn bespaarde, eentje waarmee de vrouw tegenover hem vaak een stuk minder blij mee was. Hij wist echter dat dit maar het uitstellen was van het probleem dat hij onder ogen moest zien, het wegstoppen van zijn gevoelens. Deze gevoelens zouden later als een bom barsten, hevige tijden met zich mee brengen, en hij wist niet of hij dáár zo blij mee moest zijn. Alain was duidelijk voor hem, het enige duidelijke in een wirwar onduidelijke dingen. Hij had zich niet naar een goede vriend gedragen dus voor Lyron hoefde deze vriendschap niet meer, zeker niet wanneer Alain dit in de eerste instantie niet als een vriendschap had gezien. Langzamerhand begon de jongen problemen weg te strepen, te elimineren, en ook het probleem met Emilie was bezig volledig weggevaagd te worden.
Ze stemde met zijn voorstel in, niet dat ze nog een keus had gehad wilde ze bij hem blijven. Hij had toegegeven aan haar wensen, als een soort laatste kans, en als ze die kans niet met beide handen had gegrepen zou hun relatie zowiezo mislukt zijn. Toen ze een kus op zijn wang drukte draaide hij zijn hoofd weg, waardoor deze een beetje misplaatst werd op zijn kaaklijn, geen zin hebbend in deze vorm van contact. Toen ze weg liep draaide hij zich om en haalde hij zijn scooter van de standaard af, nadat hij zijn helm half op zijn hoofd had gezet. "Zorg ervoor dat je gevoelens voor hem verdwenen zijn voordat je aangeeft dat je het nog een keer wilt proberen." zei hij resoluut, haar iets verzekerend, waarna hij zijn helm volledig op zijn hoofd zette en tussen het drukke verkeer verdween.