Oh please, Ignore me!

Met haar ogen op de grond gericht liep Muji stil tussen de rekken. Het was hier heerlijk stil en rustig, toch voelde ze zich niet helemaal op haar gemak. Ze was hier nieuw en een makkelijk slachtoffer voor pestkoppen of gewoon iedereen met een grote mond die uit was op een pleziertje. Plotseling stopte het meisje en trok het eerste het beste boek uit het rek en begon er in te bladeren. Twee meisjes kruisten haar terwijl ze op zachte toon spraken. Gelukkig, ze hadden haar niet aangesproken. Snel stak ze het boek weer op zijn plaats en liep verder. Oh neen… Ze wist precies bij welke letter, welke gang, welk rek ze moest zijn, maar daar zaten drie jongens te lachen en te praten. Daar durfde ze echt niet op af lopen. Muji draaide zich om en bleef wat naar een rek kijken om onopvallend te wachten tot ze weggingen. Het duurde niet lang voor ze inderdaad opstonden om weg te gaan, maar ze kwamen haar richting uit. Als er iets was wat haar de kriebels gaf, was het wel oogcontact met onbekenden. Dan was het net alsof hun ogen haar blik probeerden neer te duwen. Wat altijd lukte. Eén van de jongens liet terloops zijn blik op haar vallen, net waar ze voor vreesde. Met een half rood hoofd wendde ze meteen haar blik af en nam opnieuw een boek om haar hoofd achter te verbergen… Maar wanneer de jongens langsliepen en onderling grijnsden, wist ze dat dat geen goed idee was geweest. Het eerste het beste boek was een boek geweest over seksuele, ronduit gore onderwerpen. Verzonken in schaamte duwde ze het boek weer in het rek en liep vlug door. Achter een rek, waar niemand stond, verschuilde ze zich. ‘Stom kalf dat je bent!’ dacht ze in haarzelf. Wanneer de rode kleur min of meer was weggetrokken, ze weer rustig was en de jongens weg waren, kwam ze van achter het rek vandaan. Muisstil sloop ze bijna naar het rek wat haar uiteindelijke doel was. Opgelucht dat ze er nu toch geraakt was, zuchtte ze en begon te zoeken naar het boek wat ze nodig had. Alsof ze vandaag nog niet genoeg had meegemaakt, kwam er opnieuw iemand haar richting uit. ‘Rustig blijven, rustig blijven…’ fluisterde ze zachtjes in zichzelf.

[Iedereen welkom!]

Nadenkend kwam hij binnengelopen. Eindelijk, de bieb gevonden. Hij wist nog niks van deze school daarom was hij al een tijd bezig met rondkijken en zoeken waar alles was. Op zijn vorige school had je maar twee verdiepingen. Een echte dorps school. Hij keek naar de mensen die aan een tafel zaten. Eerst had hij ook enorm veel vrienden maar nu helemaal niks meer. Zijn ouders moesten zo nodig verhuizen, maar nu zat hij op deze school waar hij moest overnachten en hij wist niet eens waar hij moest slapen. Toen zag hij een meisje staan. Ze leek onzeker, mischien ook nieuw? Hij zag dat ze tussen de rekken door liep. Zou hij naar haar toe gaan? Of wafwachten? Als hij dat deed kreeg hij nooit nieuwe vrienden. Snel liep hij naar het rek toe. Hij was erg spontaan wat dat betreft. Zijn moeder had hem vaak gewaarschuwd dat somminge mensen het niet zo leuk vonden als er een vreemde jongen op hen afkwam. Hij had dat altijd beschouwd als onzin. Wie vond het nou niet leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Hij stond al snel bij haar. ''Hoi.. alles goed?'' vroeg hij om het gesprek te starten. ''Ik ben hier nieuw dus ik ken nog niemand'' zei hij en keek haar aan. ''Ik wet eigenlijk nog niets van deze school'' zei hij en zag dat ze zich mischien niet helemaal gemakkelijk voelde.

Hij sprak haar aan. Meteen voelde Muji haar hart sneller kloppen en haar ademhaling werd onrustig. Ze kneep haar ogen dicht en haalde diep adem. ‘Rustig blijven… En antwoorden…’ Het onzekere meisje ging rechtop staan en draaide zich naar hem toe, hoewel haar ogen nog altijd op de grond gericht waren. De jongen klonk enthousiast en zelfzeker, het tegengestelde van hoe zij zich voelde dus. Het begin van zijn gesprek was… Vriendelijk. Misschien dat dit gesprek toch niet zo verschrikkelijk zou worden. Ze deed de grootste moeite op rustig te lijken. “Hallo… Ja.” Haar antwoord was erg stil, het leek bijna alsof ze het fluisterde. Het was maar dat ze in de bibliotheek waren dat dat niet zoveel opviel. Tot nu toe was alles goed. Graag had ze er ook aan toe gevoegd: En met jou? Maar dat kreeg ze niet meer over haar lippen, die stijf op elkaar geklemd waren. Met een licht trillende hand, veegde ze een lok haar uit haar gezicht en zette haar bril recht, wat ze altijd deed als ze nerveus was, erg vaak dus. De jongen vertelde dat hij nieuw was en voor ze kon antwoorden sprak hij al verder. Hij was gewoonweg een spraakwaterval, zeker in vergelijking met haar. Opnieuw haalde adem en ze antwoordde, nu al iets luider. “Ik ook…” Opnieuw waren haar woorden kort, maar ze was dan ook niet op haar gemak, hoe vriendelijk hij ook mocht zijn. Vaak had Muji zich afgevraagd of ze ooit ‘normaal’ zou zijn en zonder enige schaamte of twijfel zou kunnen praten met onbekenden. Altijd had ze blijven hopen op vrienden, maar de hoop op een vriendje had ze al lang opgegeven. Ze kon niet eens normaal een gesprek voeren! Die twijfels en onzekerheden waren altijd aanwezig in haar gedachten. Haar laagbeeld was erg laag en alles wat ze deed, was verkeerd in haar eigen ogen. De hele tijd had ze naar de jongen zijn schoenen zitten kijken, geen seconde hadden ze oogcontact gehad. Een lichte blos lag op haar wangen en ze had het warm. Haar typische kenmerken in een gesprek met een onbekende, en voor haar, was iedereen van de wereld een onbekende. Ze had geen vrienden, niemand begreep haar, iedereen was onbekend en ver weg buiten haar wereld.

Ze was enorm onzeker viel hem op. ''Okee... mischien kunnen we dan samen deze school verkennen... ik weet echt niet waar alles is, en samen is altijd nog beter dan in je eentje.. en vooral in de bieb, ik hou niet zo van boeken, sport is meer mijn ding'' zei hij lachend. ''En waar hou jij van?'' vroeg hij. Mischien moest hij niet te hard van stapel lopen. Hij kende haar nog niet eens.. maar hij kon zich nooit beheersen. En zeker niet als hij een discussie kon voeren. Het was ook gewoon zo leuk om nieuwe mensen te leren kennen. En zeker op zo'n grote school. Mischien moest hij eerst maar kijken in welke klas hij zat. Dat wist hij niet eens en het was al bijna vakantie. ''In welke klas zit jij? Ik weet namelijk niet in welke klas ik zit.. Mischien kan je me helpen als je dat wil teminste'' zei hij vriendelijk. Hij keek om zich heen. Het was hier eigenlijk best wel leuk vond hij. Het was wennen maar zo kon hij wel meer vrienden maken. En mischien kon hij nu ook een nieuwe reputatie opbouwe, op zijn vorige school stond hij erom bekend dat hij mensen treiterden. Nu wilde hij is vrienden die niet vrienden wilde zijn omdat ze bang waren maar gewoon omdat hij aardig was.

Opnieuw kwam een waterval van woorden. Terwijl zij al moeite had met een zin van drie woorden, kon hij haar in één enkele zin vertellen dat ze samen de school konden verkennen, dat hij niet van boeken hield, maar meer van sport… Muji voelde haar hoofd weer rood worden toen hij voorstelde samen dingen te doen. Ze kende hem niet eens? Snel legde ze zo subtiel mogelijk haar haar voor haar gezicht, om het rode te verbergen. Ze negeerde zijn eerste zin dus maar… En die tweede vraag kon ze even goed ook negeren, want hij sprak toch meteen verder. En daarbij, wat ging het hem aan waar zij van hield. Daarna vroeg hij in een nieuwe stroom van woorden in welke klas ze zat en hoe hij wist waar hij zat. Ok, die vraag was gemakkelijk te beantwoorden. “10B.” zei ze op haar eigen, zachte toon. Opnieuw haalde ze rustig adem. ‘Ok, meid… Nu ga jij die jongen vertellen waar hij zijn klas kan ontdekken.’ Zenuwachtig slikte ze en keek hem dan in het gezicht. Hij had bruinig haar, donkere ogen, was niet lelijk. Eigenlijk was hij te mooi om mee te praten, maar dat waren de meeste mensen waar ze mee praatte. ‘Bij de rondleiding die ze geven, krijg je klas en kamer.’ Dat had ze vorige week zelf ontdekt. Rustig haalde ze adem om haar ademhaling weer normaal te krijgen na de, voor haar lange, zin. Haar verlegenheid zou wel verminderen als ze hier wat langer was, maar momenteel was het afwachten, ontdekken hoe de mensen hier waren. En dat zorgde voor heel wat stress.

Hij kreeg er moeite mee dat ze zo kortaf was. Mischien voelde ze zich te goed voor hem. Hij begon te twijfelen want hij had nog steeds geen antwoord op zijn vragen en dat irriteerde hem. Zijn echte gdrag kon nou maar beter niet opspelen. ''oke dan..'' zei hij nogal droog. Zijn ogen gingen alweer richting de deur. Mischien was het beter dat hij ging. Ze had mischien wel helemaal geen zin in een gesprek met hem. ''Ik vind het dan maar zelf weer uit'' zei hij nogal bot. Dat was niet zo bedoeld maar het kwam er gewoon zo uit. ''Nou dan ga ik maar weer he'' zei hij en liep verder zonder iets te zeggen weg. Hij ging op zoek naar een kamer, of mischien wel een kamer genoot. Daar had hij zich het meest op verheugd. Lekker plezier hebbenmet je kamer genoot. En geen stille eenzame nachten meer. En leuke uitstapjes zoals vroeger. En je niet aan de regels houden maar risico's nemen. Toen hij bij de uitgang was keek hij nog een keer om en liep toen verder. Mischien was het beter om haar voorlopig te ontwijken.

Het was net alsof zijn stroom van woorden stopte met stromen. Zijn woorden werden korter en zijn antwoorden droger. Als ze nog een door haar haren heen gluurde, zag ze duidelijk een geïrriteerde trek op zijn gezicht. Snel sloeg ze haar ogen neer. Muji had het weer verpest. Het was alsof hij haar gelijk wou geven, wanneer zijn blik naar de deur ging. Bot sloot hij af door te zeggen dat hij het zelf wel uitvond en dat hij ging. Muji zuchtte. Nu zou ze weer alleen zijn, want opnieuw had ze het verpest. Wat moest die jongen nu van haar denken? Hij wist haar naam niet eens. De naamloze jongen liep weg… En wat voelde ze zich stom. Ze keek hem na, nog één keer keek hij om. Graag had ze geglimlacht, of nog beter: gezwaaid, of hem haar naam achterna geroepen. Maar geen van die dingen durfde ze, zelfs hem een sobere glimlach schenken, kon niet. De deur sloeg dicht, en de jongen was weg. Zonder dat hij haar naam wist, of zij de zijne. Zonder dat ze hem had kunnen helpen. In haar hoofd telde ze op hoeveel woorden ze had gezegd… Zo ongeveer 15 woorden, zwak. Wanneer ze besefte waar ze eigenlijk mee bezig was, tellen hoeveel woorden ze zei in een conversatie, schudde zich zelf wakker. Teleurgesteld in zichzelf draaide ze zich weer om en zocht het boek wat ze nodig had. Haar vinger ging langs de ruggen van de boeken, tot ze de titel vond. Ze wachtte nog even tot er geen mensen bij de balie stonden en ging er dan zelf heen. Zonder veel woorden gaf ze het boek, kreeg het weer terug, stak het weg en ging de bibliotheek uit.