And then there was rain

Een jongen met een grijze kap over zijn hoofd heen getrokken zat in een van de zitzakken op the roof en staarde voor zich uit. Het was net zachtjes gaan beginnen regenen, maar voor hem maakte het geen moer uit of het echter regende of niet. Regen was hij wel gewend van in Engeland. Ja, dit was Duncan Wright, een nieuwe jongen uit het Uninted Kingdom. Hij was naar hier gekomen omdat hij niet zoals zijn vrienden in Bradford wilde zijn, plus zijn moeder had jaren gespaard voor hem om naar deze school te komen. Duncan zuchtte. Zijn moeder was nu alleen met zijn jongere zusje. Die zouden het wel redden, en zo niet dan belde ze hem op en dan vertrok hij weer terug naar hun. Dat had hij wel voor hen over. Een druppel rolde over zijn neus en spletste kapot op de grond. Het was grappig, hij zat hier in de regen, terwijl hij dat thuis nooit zou gedaan hebben. Maar deze regen was nog niets. Alleszins niets vergeleken met de regen in Engeland, daar viel deze echter met bakken uit de lucht. Opeens hoorde hij van ergens achter hem voetstappen tikken op de natte stenen. Wie zou er hier nu in de regen buiten komen zitten buiten hij? Kort streek hij door zijn zwarte haren en zette zich met zijn rug tegen de zitzak aan en wachtte af. Als die persoon hem zag zitten, dan zou die misschien wel afkomen. En zo niet, dan bleef hij hier gewoon zitten tot hij wat uitgeregend, en dat kon misschien nog wel eens een tijdje duren. Kort schoten er oude beelden van zijn vader door zijn hoofd maar deze liet hij meteen verdwijnen, die man was altijd aanwezig in zijn gedachten. Volkomen normaal, als je in Duncan's situatie zat.

Camilla liep langzaam de trappen op naar de flat roof. Ze hoorde de regen al toen ze nog maar een klein deel van de trap of moest. Toch hield dit haar niet tegen. Ze was immers niet van suiker en ze hield wel van een beetje regen. Sommige zouden uitflippen omdat hun haar dan zou pluizen of dat hun make-up zou uitlopen. Zij was in de wandelgangen al een keer uitgescholden voor panda en haar haar zat op het moment toch bij elkaar gebonden in een staart. Daarbij vond ze het wel fijn als er niemand was, dan kon ze tenminste ongestoord wat zingen of gewoon zitten zonder meteen uit gemaakt te worden voor emo of zoiets dergelijks. Het was wel duidelijk dat ze een stuk minder geliefd was dan vroeger. Toch kon dit haar weinig schelen. Er waren ook mensen die opeens heel vriendelijk waren of heel blij waren dat ze terug was. Ook al was zij veranderd, ze bleven normaal. Zacht neuriënd opende ze de deur en stapte naar buiten. Vrijwel meteen vielen de druppels op haar kleden en huid. Het voelde heerlijk koel aan en ze kon eigenlijk niet zeggen dat ze het vervelend vond. Rustig liep ze verder, haar blik gericht op de lucht. Een lichtflits schoot door de lucht, met daarop volgend wat vaag gerommel vanuit de hemel. Ze had niet verwacht dat het zou gaan onweren, maar aangezien het nog vrij ver weg was maakte het haar nu nog niet zo veel uit. 'You make me wanna die, I'll never be good enough.' zong ze zachtjes. Opeens viel haar blik op een jongen, die ze in een van de zitzakken zag zitten. Meteen hield ze haar mond en bleef staan. Sinds wanneer zaten mensen buiten met dit weer. Ze dacht eigenlijk dat alleen zij zo gek was om met dit weer buiten te komen, alhoewel dit meer was voor inspiratie op te doen. Haar blik gleed over hem heen, peilend of hij haar had opgemerkt. Als dit niet zo was had ze nog de optie zich om te draaien en weg te gaan.

Duncan staarde naar het vallende water en een kleine scheve glimlach was verschenen op zijn gezicht. 'I was thinking bout her, thinking bout me, thinking bout uss. I realise it was only just a dream.' Zong hij heel zachtjes. Altijd was hem gezegd dat hij kon zeggen al geloofde hij dit niet, gitaarspelen en piano was meer iets voor hem vond hij altijd. Opeens hoorde hij heel zachtjes een stem zingen. Kort keek hij om en zag al gauw een blond meisje staan en glimlachte eventjes naar haar en stak kort zijn hand op naar haar. Ze moest zelf maar weten of ze naar hem toe kwam. Rustig zette hij zijn ipod aan en luisterde naar de klanken van Just A Dream door Nelly. Opzich niet echt zijn muziek smaak, maar het liedje paste zo nu en dan bij hoe hij zich voelde op het vlak meisjes. Uiteindelijk besloot hij zijn kap maar af te zetten en voelde meteen het water door zijn haren heenlopen. Een heerlijk afkoelend gevoel. Kort sloot hij zijn ogen en ademde diep in. De regen vond hij opzich wel leuk, het getik van de druppels op de ramen of de stenen, de mensen die soms uitgleden over de klinkers. Prachtig om te zien, maar natuurlijk als ze te hard vallen ging hij ze wel helpen. Want anders was hij gewoon echt een slechterik en dat wou hij niet zijn. Hoewel zo heel soms wou hij eens in de plaats zijn van een van zijn vrienden als die wat hadden uitgestoken. Nog nooit in zijn leven had hij iets van straf gehad, maar dat kwam dan wel omdat de meeste dingen die hij uitvoerde gewoon door de vingers werden gezien of niet eens opvielen bij zijn ouders. Duncan richtte zijn bruine ogen op een tweede lichtflits. Onweer, hier? Niet verwacht eigenlijk, want bij onweer zag hij wel meer regen vallen, en dan was er ook meer wind. Toch? Ach ja, blijkbaar was het in dit land heel anders dan bij hem. Al vond hij dat misschien niet erg. Zijn eerste dag hier beviel hem eigenlijk nu al wel. Alleen moest hij nu nog wat vrienden zoeken hier, al zou dat misschien wel makkelijk gaan.

Het verbaasde haar toen ze de jongen ook horen zingen. En dat met een stem die zeker niet slecht was. Was hij hier met dezelfde reden als haar? Inspiratie vinden of gewoon nadenken over dingen. Het zou wel niet. Er was immers bijna niemand die haar leek te begrijpen. De jongen keek om en glimlachte eventjes naar haar. Waterig glimlachte ze terug. Hij stak ook kort zijn hand op naar haar, maar hier reageerde ze niet op. Ze keek hoe hij zijn ipod aanzette en weer voor zich keek. Van binnen was ze lichtelijk in tweestrijd. Het was wel duidelijk dat ze nu niet echt kon doen wat ze zelf wilde, anders werd ze waarschijnlijk nog gekker gevonden. Welk meisje ging nu in de regen op het dak staan te zingen? De roddels gingen hier snel, dat wist ze maar al te goed. Dit was al zo toen ze was al zo toen ze vertrok en dit zou vast niet veranderd zijn. Het enige verschil was dat zij hier voorheen vrolijk mee mee deed. Toch leek deze jongen niet het type om te gaan lopen roddelen en als dit wel zo was droeg ze zelf de gevolgen. Langzaam liep ze verder in zijn richten. Iets achter hem bleef ze staan en keek hoe nog een lichtflits de hemel sierde. Ze voelde hoe de regen haar haren aan haar gezicht liet plakken en hoe haar make-up uitliep. Een druppel vormde zich en rolde langzaam naar beneden, een zwarte streep achter zich latend. Het leek nog bijna of ze huilde, alhoewel ze eigenlijk het tegenovergestelde voelde. Ze was best blij dat ze deze dag gewoon was doorgekomen en het niet zo erg was geweest als ze dacht. Het had eigenlijk ook niet uit gemaakt of ze wel of niet meer was geïrriteerd door de populaire mensen. Ze zou hier blijven, dat was een ding dat zeker was. Haar blik gleed weer naar de jongen en ze besloot dat ze nu toch echt wat moest zeggen, anders kon ze beter weg gaan. 'Je hebt best een mooie stem' was het eerste wat uit haar mond kwam. Niet de beste openingszin, maar voor haar gevoel goed genoeg.

Door zijn muziek heen hoorde hij de stem van het meisje klinken en rustig deed hij zijn koptelefoon af en keek haar lichtelijk verbaasd aan. 'Euhm, dankje? Ik vind eigenlijk van niet maar ja. Trouwens, jij kan ook best mooi zingen hoor.' Glimlachte hij vrolijk naar haar. En ja hoor, het Britse accent klonk weer heel lekker. Ach, wat maakte het nu nog uit. Binnenkort zou toch de helft van school weten vanwaar hij kwam, dus echt aanpassen hoefde hij toch niet? 'Ik ben trouwens Duncan.' Zei hij vriendelijk tegen haar en besloot op te staan en zich naar haar toe te draaien. Hij was net iets groter dan haar, wat eigenlijk best normaal was voor een jongen. Ze leek ongeveer wel van dezelfde leeftijd als hem. Op zicht dan toch. Kort keek hij naar haar uitgelopen make-up. Eindelijk had hij een meisje tegen gekomen hier die het niet leek te boeien dat haar make-up uit liep. Eigenlijk vond hij dat best wel stoer. Maar ja, ze zag er dan ook niet uit zoals de meeste meiden van hier. Hij vond eigenlijk zelfs dat ze er helemaal kick ass uit zag. Maar dat was natuurlijk wel zijn mening. Rustig stak hij zijn handen in zijn zakken en keek haar met een glimlach aan. Qua karakter leek ze ook niet op de meeste meiden hier, ze had iets anders, een eigen persoonlijkheid. De meeste meiden liepen hier gewoon andere achterna was hem al opgevallen toen hij in het park had rondgelopen vandaag. Misschien lag dat aan hem, maar je meningen mochten verschillen toch? Dat was ook eigenlijk het normaalste, maar waarschijnlijk werd je hier dan raar gevonden ofzo.

Camilla zag hoe de jongen zijn koptelefoon afzetten toen zij praten en haar verbaasd aankeek. Hij zei dat hij eigenlijk vond dat hij niet zo goed kon zingen. Ze glimlachte weer lichtjes. 'Trouwens, jij kan ook best mooi zingen hoor.' zei de jongen daarna met een vrolijke glimlach. 'Dank je, hebben die zanglessen toch nog effect gehad' zei ze licht grinnikend. Het was duidelijk te horen dat hij brits was, maar dat maakte haar niet zo veel uit. Hij was makkelijk verstaanbaar, dat was het belangrijkste. Ze keek hoe hij opstond en zich naar haar toe draaide, geen stap verzettend. Hij stelde zich voor als Duncan. Eigenlijk was hij iets groter dan ze had gedacht, maar op zo'n zitzak zag iedereen er eigenlijk wat klein uit. Hij was ongeveer een halve kop groter dan haar en ze moest dus een beetje omhoog kijken. 'Ik ben Camilla' zei ze vriendelijk. Vroeger had ze erachteraan gezegd dat mensen haar ook Cammy mochten noemen, maar dat deed ze nu niet meer. Cammy was het huppeltutje dat ze niet meer was. Ze bekeek de jongen nog een keer, nu ze hem beter kon zien. Hij was ongeveer even oud en had zwart haar, dat er een klein beetje verregent uit zag. Hetzelfde gold waarschijnlijk voor haar haar. Ook haar make-up liep merkbaar steeds meer uit. Toch deed ze er niks aan, want wat kun ze er nu helemaal aan doen? Nu vond Duncan haar vast heel raar, aangezien ze nu waarschijnlijk totaal niet als een meisje overkwam. Ze keek even opzij in de richting van de boomtoppen. Deze bewogen heen en weer door de wind, en niet zo'n beetje ook. 'Waarom ben jij eigenlijk hier? In de regen op dit dak, bedoel ik?' vroeg ze toen, terwijl ze haar hoofd weer in zijn richting draaide.

Met een glimlach keek hij haar aan en kort wreef hij een druppel die langs zijn nek naar beneden liep weg. Camilla was dus de naam van dit meisje. Een naam die hij eigenlijk nog niet vaak had gehoord, maar ja. Een naam kon je nu niet gaan kiezen wat hij eigenlijk best wel jammer vond. Duncan was een verschrikkelijke naam, alleszins dat vond hij dan toch. 'Waarom ik hier ben? Wel, vind me nu maar gerust raar. Maar ik zit graag in de regen het helpt me mijn problemen vergeten.' Glimlachte hij even naar haar en keek kort naar de door de regen donker gekleurde grond. Problemen, ja die had hij, maar nu kon hij ze weer vergeten tot de regen op hield. Even dacht hij na, hij kon haar toch ook beter net hetzelfde gaan vragen niet? 'En jij dan? Ik bedoel, een ander meisje of jongen zou nu binnen zitten.' Glimlachte hij even scheef. Ergens had hij een drang om naar haar toe te wandelen en de zwarte vegen van haar gezicht te vegen, maar hij besloot maar te blijven staan want anders zou het nogal raar overkomen toch? Rustig stak hij zijn handen in zijn zakken en wachtte rustig op een antwoord van haar. Duncan had eigenlijk goeie hoop voor een vriendschap met dit meisje. Ze was niet bang om anders te zijn dan anderen en daar was hij eigenlijk best heel gelukkig mee.

[Soowry]

Ze veegde een natte lok haar uit haar gezicht weg, die ondertussen voor haar ogen was komen te hangen. Toen hij zei dat hij hier was om zijn problemen te vergeten, glimlachte ze heel lichtjes. Bijna onzichtbaar. 'Hmm...'je bent vast niet de enige' mompelde ze zachtjes. Ze zag hoe hij naar haar glimlachte, en probeerde hetzelfde te doen. Toch was haar glimlach iets minder uitbundig. Hij had haar wel een beetje aan het denken gezet op een of andere manier. Haar blik gleed naar een van de zitzakken. Ze wilde eigenlijk op gaan zitten of gewoon over het dak rond springen en iets heel onnozels schreeuwen of zingen. Dit laatste trok haar het meeste aan, maar was ook iets wat haar het meeste terug hield. Ze werd voor gek verklaard als ze dat nu ging doen, zeker door Duncan. 'En jij dan? Ik bedoel, een ander meisje of jongen zou nu binnen zitten. hoorde ze hem opeens vragen. Ze keek weer terug naar hem en zag de scheve glimlach op zijn gezicht. Het zag er best lief uit, eigenlijk. ´Nou, meestal krijg ik van dit soort weer inspiratie. Voor liedjes...´ begon ze haar antwoord. ´Toen ik het dak opkwam was het ongeveer met dezelfde bedoelingen, maar nu weet ik het niet zo zeker meer´. Haar antwoord klonk zelfs in haar eigen oren vaag, dus ze verwachte niet dat hij het begreep. Dit hoefde ook niet, en misschien was het ook maar beter van niet. 'Maar het is ook vooral een uitlaatklep. Gewoon een beetje rondspringen in de regen' zei ze er nog vlug achteraan, om het misschien een klein beetje te verduidelijken. Ze liep een stukje van hem af, verder het dak op. 'Het werkt heel goed, zeker als je problemen hebt. En met wat geschreeuw en zingen erbij is het helemaal goed.' ging ze verder. 'Misschien vind je me nu wel heel raar, dan heb je in ieder geval ongeveer dezelfde mening als een groot deel van deze school.' Terwijl ze dit zei stond ze eigenlijk al niet meer stil. Ze draaide een rondje en sprong een paar keer op en neer. Het zag er vast een beetje gek uit. Ondertussen liet haar make-up alleen maar meer vlekken achter, zeker toen ze recht omhoog keek en de regen zo op haar gezicht kon vallen.

Duncan luisterde naar haar en glimlahte even. Als zij wou rondspingen in de regen maakte het hem niets uit. Dat was iets wat haar dan weer zichzelf maakte, dat ze echter wel tegen de stroom in ging. 'Laat je niet tegenhouden door mij. En raar ben je niet hoor. Jij bent gewoon jezelf.' Glimlachte hij naar haar en volgde haar met zijn blik. Toen ze een rondje draaide en enkele keren op de grond sprong kon hij een glimlach niet meer onderdrukken. Kort sloot hij zijn ogen en ademde even diep in. Uiteindelijk opende hij deze weer en tikte kort met zijn voet op de grond. Camille was een toffe meid, ze was zichzelf, dat was mooi. Rustig keek hij naar de lucht en voelde de regen op zijn gezicht neervallen, een heerlijk verfrissend gevoel. 'Weetje, als de school je raar vind dan moeten ze mij ook maar raar vinden hoor.' Grijnsde hij even naar haar en kraakte kort zijn vingers en even schoot zijn blik naar een pikzwarte vogel, die kende hij als een raaf. 'Hoe oud ben je eigenlijk?' Vroeg hij vriendelijk aan haar en even keek hij haar aan. Even wreef hij enkele zwarte plukken die voor zijn ogen waren gevallen uit zijn gezicht en staarde kort naar zijn sneakers, niet echt wetend wat hij moest doen. Straks zou hij maar eens gaan kijken naar het basketbalteam van Monica, eens zien tegen welke talenten hij moest opboksen. Al was basket niet echt zijn echte sport. Dat was dan weer eerder atletiek maar die hadden ze hier niet dus dan werd het basketbal maar.

Camilla keek hem glimlachend aan toen hij zei dat ze zich niet door hem moest laten tegenhouden. 'Ik was eigenlijk toch al niet van plan om te stoppen, ookal had je het graag' zei ze zachtjes grinnikend. Toen hij zei dat ze gewoon zichzelf was stopte ze even en glimlachte. 'Jij lijkt de enige te zijn die het tot nu toe begrijpt' zei ze iets kalmer, terwijl ze weer iets in zijn liep. Weer een flits en gerommel liep haar omdraaien en haar blik op de licht richten. Het onweer kwam dichterbij, ze merkte het. Achter zich hoorde ze Duncan nog iets zeggen over dat ze hem ook raar moesten vinden als ze haar raar vonden. 'Ach, iedereen die ook maar een beetje afwijkt van het beeld zoals de populaire vind iedereen meteen raar. Jij hebt teminste nog een beetje een normale kledingstijl. Mij noemen ze panda en emo. Maar hé, het maakt mij echt helemaal niks uit. Ik ben wel een sexy panda' zei ze, terwijl ze zich met een licht grijnsje spoeltjes omdraaide. Hopelijk begreep hij dat ze dat laatste echt niet al te letterlijk bedoelde. De vraag hoe oud ze was drong tot haar door en ze glimlachte weer. '17, en jij?'. Het klonk echt als de standaard vraag, maar dat maakte haar ook niet echt iets uit. Ze wilde het immers echt weten. Weer een donderslag, dit keer duidelijk sneller op elkaar. 'Het word hier straks nog gevaarlijk´ mompelde ze, terwijl ze weer meer naar hem toe liep. Ze besefte dat ze dadelijk maar beter naar binnen konden, ze had echt geen zin om geroosterd te worden. Onweer was mooi, maar je kon de natuur niet onderschatten.

Toen ze zei dat ze een sexy panda was kon hij een lach niet onderdrukken. 'Ik geef zo heel stiekem toe dat je niet gelijk hebt. Want jij bent gewoon een hele sexy panda.' Grijnsde hij speels naar haar. Duncan keek haar met pretlichtjes in de ogen aan en wreef even door zijn inmiddels doorweekte haren. Ach, water droogde wel weer, daar ging hij nu geen drama's over maken. Ergens voelde hij de drang om de zwarte lijnen weg te gaan vegen van haar gezicht, maar dan zou ze hem vast een of andere freak vinden. 'Trouwens over mijn kledingstijl, soms is die normaal.' Sprak hij met een lichte misterieuze ondertoon. Ja, hij kon eigenlijk echt wel mensen gaan verassen op gebied van kleding stijl, en dat vond hij gewoon helemaal te gek van zichzelf.Dus ze was 17 net zoals hij stiekem al had bedacht. Wacht, dan waren ze even oud, en zaten ze dus waarschijnlijk alle twee in 11. 'Zeventien, en twee maand maar die doen er niet toe.' De donder sloeg weer toe, ditmaal rommelde het sneller. Het was gevaarlijk om hier te blijven staan, maar zo heel stiekem vond hij het eigenlijk niet nodig om naar binnen te gaan. Maar als zij zou gaan dan ging hij achter haar aan gewoon omdat hij hier eigenlijk niet alleen wou zitten. 'Zolang je niet bang bent om geroosterd te worden is niets gevaarlijk in mijn ogen, maar dat ligt misschien wel aan mij. Als je naar binnen wilt gewoon zeggen joh, dan ga ik wel mooi met je mee.' Glimlachte hij even en keek even naar zijn inmiddels doorweekte kledij, en het feit dat hij een wit shirt aan had vond hij op dit moment niet echt cool want dat scheen door. Waarom had hij ook niets anders aangedaan?

Ze lachte vrolijk toen Duncan met een speelse grijns zei dat ze inderdaad gewoon een hele sexy panda was. 'Mijn zelfkennis is enorm' zei ze grijnzend, terwijl ze een grondje om hem heen huppelde. Ze zag een soort glinstering in zijn ogen, maar dat kon ook aan de regen liggen. Het was een tijd geleden dat ze zich zo ontspannen had gevoeld. Niet dat ze bang was geweest om bevooroordeeld te worden. Dit gebeurde immers toch al in verband met haar kledingstijl. Op een of andere manier ging haar gedachte kort naar Matt, zich afvragend of hij ooit wel een niet zo verkrampt was. Ze werd echter weer vliegensvlug uit deze gedachte gezogen doordat Duncan iets zei. 'Trouwens over mijn kledingstijl, soms is die normaal.'. Ze stopte met huppelen en liep een stukje naar hem toe. 'O, laat me raden. Af en toe verkleed je je in een lange mantel aangezien je een vampier bent' zei ze met een licht grijnsje. 'Daar zou ik snel voor uitkomen als ik jou was, dat valt de laatste tijd goed in de smaak bij de twilightverslaafde meisjes'. Ze kon het niet laten om het te zeggen, aangezien ze werkelijk een hekel had aan de film. De boeken had ze eerst nog wel leuk gevonden, maar het laatste deel vond ze heel slecht. Met name het einde. Op haar vraag hoe oud hij was antwoorde hij vrijwel hetzelfde als haar. Hij was 17, iets wat ze misschien ook al wel een beetje had gezien. 'Zolang je niet bang bent om geroosterd te worden is niets gevaarlijk in mijn ogen, maar dat ligt misschien wel aan mij. Als je naar binnen wilt gewoon zeggen joh, dan ga ik wel mooi met je mee.' zei hij op haar suggestie om naar binnen te gaan. 'Zwartgeblakerd bruin past niet zo mooi bij mijn haar' zei ze, overdreven twijfelend. 'Weet je wat, we gaan gewoon even in die deuropening zitten daar en wachten even tot het onweer een klein beetje verder is getrokken.'. Terwijl ze dat zei liep ze langzaam in de richting van de deur. Persoonlijk had ze eigenlijk ook nog geen zin om naar beneden te gaan, dus haar optie leek een goede middenweg. En aangezien hij had gezegd dat hij met haar mee zou gaan zou hij hier waarschijnlijk ook wel mee instemmen.