Tot de horizon <3

Met haar armen vol tassen keek ze om zich heen. Welke winkel zou ze nu is heen zou gaan? Eigenlijk had ze nu wel zo'n beetje wat ze nodig had voor de Lente. Een heleboel zomerkleurige, korte hempjes en schattige rokjes. Ook had ze al een leuk stelletje teenslippers gezien, maar ze had al zo'n paar in de kast staan maar dan een andere kleur en van een ander merk. Maar dat maakte niet uit, dat zou niemand opvallen. Na even rond gekeken te hebben besloot ze toch maar op een bankje te gaan zitten. Te genieten van haar vrije middag. Die kleding had ze wel voor zichzelf verdiend vond zij. Ze slaakte een korte zucht en zette de tassen voor zich. Het winkelcentrum leek wel rustig, wat ze niet gewend was. Normaal moest ze vechten om een leuk shirtje in de winkels. Maar dat kwam natuurlijk door de vroege tijden. Tenslotte was het nog maar net 10 uur. Kon zij er wat aan doen dat zij op de vrijdagmiddag vroeg uit was. Virginia haalde haar Blackberry Curve uit haar broekzak en bekeek of ze nog smsjes had. Ze had gelijk, een nieuwe. Dat ze die niet gehoord of had voelen trillen. Achja, ze had zo'n vage mobiel. Haar mobiel liep voor de zoveelste keer weer vast toen ze probeerde haar smsje te openen. Even sloeg ze ermee op haar knie, waarna hij vervolgens weer normaal reageerde. Wanneer ze het opende stond er een onbekend nummer. 'Hee schatje, ik mis je. Jij mij ook? Na die nacht van gisteren.. Kom je snel weer?' Virginia haar ogen stonden wijdopen gesperd. Wat was dit voor onzin? Dit was wel heel vaag. Adina kon het sowieso niet zijn, die had ze haar nummer allang al gegeven. Misschien, hoopte ze, verkeerd nummer gedraaid. Vervolgens, voordat ze het smsje had afgesloten, werd ze gebeld door het nummer. Trillend nam ze op. ''Hallo, wat moet dit voorstellen?'' Zei ze geïrriteerd in de Blackberry. 'Shit,' klonk een mannelijke stem. 'Sorry, sorry,' klonk er een terugstribbelende stem. 'Ik dacht dat ik m'n mattie belde. Verkeerd verbonden.' En hing vervolgens gewoon op, alsof er niks aan de hand was geweest. Had zij zojuist een homo aan de telefoon gehad? Niet dat dat erg was. Maar dit was wel heel vreemd. Ze verwijderde het smsje wat in d'r beeld stond en borg toen haar mobiel weer op. Het telefoontje bleef maar in haar gedachten rondspoken. Wat raar. Hoe kon iemand nou aan haar nummer komen? Het was niet vrij makkelijk om te onthouden ofzoiets. Ach, ze moest er niet te lang over nadenken. Ze begon te friemelen aan de ring die aan haar hand zat. De ring die ze van Nicole, haar hartsvriendin, had gekregen op de eerste dag dat ze haar weer zag na een lange, lange tijd.

[ Sawyer ]

Terwijl Sawyer door het centrum liep, met haar iPod aan haar riem vastgezet. Het was een knalroze iPod met een paar Japanse stickers erop. Haar broek zag er nogal vergaand uit, maar dat hoorde gewoon. Verder had ze nog een T-shirt aan waarop in roze en groene letters "this is the way I roll" op stond, met een printje van een cassette bandje. Wat haar schoenen betrof, droeg ze haar charcoal high tops. Het enige wat ze verder nog droeg - dat zichtbaar was - was haar bloemen haarstukje.
Op haar iPod speelde ze het liedje Dark Blue af. Dat was het liedje waarop ze was aangerand, waarop ze naar Kenneth was toegerend. Dark blue, dark blue. Have you ever been alone in a crowded room, when I'm here with you? I say, the world could be burning, and burning down. Dark blue! Darkl blue! Have you ever been alone in a crowded room? Well, I'm here with you. The world is turning, and now there's nothing but dark blue. Ze liet een kleine zucht horen terwijl ze verder liep door het stadscentrum. Ze trok even haar Samsung Galaxy uit haar broekzak en keek er even doorheen. Muziek sloeg nog steeds met kracht haar oren in, alsof ze niet anders gewend was. Ze glimlachte even toen ze terug dacht aan Kenneth. Haar uitvoering was slecht geweest, maar haar intenties waren goed. En dat was altijd al zo geweest.
Ze zat inmiddels tetris te spelen, puur uit verveling. Ze wist niet zo goed wat ze anders moest doen, ze had immers nog maar vijftig euro over en ze had geen zin om die uit te geven aan niks. Al had ze niks tegen een slushpuppy op een mooie lente ochtend. Het was fijn dat het niet zo absurd druk was, al kon je ook niet zeggen dat je daar goed de rust op kon zoeken. Maar ze moest heter maar mee doen, veel meer keuze had ze immers niet.
De gekleurde blokjes landde precies op elkaar, tot alle gaten gevuld waren en de rij verdween. Ze zette zich neer op een bankje en ging door met haar spelletje. Elke regel verdween tot ze op level zestien zat. De blokjes vielen met een ongelofelijke snelheid naar beneden. Sawyer's ogen konden het nauwelijks nog bijhouden allemaal. Ze kwam op level zeventien, maar toen was het al helemaal niet meer te doen. Alles viel over elkaar heen en uiteindelijk was het gewoon game over. Ze propte haar mobiel weer in haar zak.
Ze keek even naast zich. Er zat een meisje met blonde haren en blauwe ogen naast haar. Ze waren echt heel blauw en haar haar was echt heel blond. Ze keek naar beneden. Bij het meisje haar schoenen zaten een hele hoop tassen in alle kleuren van de regenboog, en dan ook nog met allerlei creatieve logo's erop. Hoe kwamen ze toch op het idee voor zulke dingen? Er zat zelfs een bij met een moeras kleurig groen. De winkel kende ze wel, het was geen slechte zaak. Maar alsnog, die tassen van daar vond ze nou niet echt... De schoonheid zelve.v Pas toen realiseerde ze zich dat ze nogal staarde en draaide zich tot de andere kant van de straat, waar ze enkele mensen zag lopen.

Ze haalde haar neus op en keek om haar heen. Een meisje, wat ze nog niet eerder had gezien, kwam naast haar zitten. Best leuke kleding, schattig haar. De broek die ze aan had was voor haar te licht. Ze hield meer van donkere broeken. Zoals deze die ze aan had. Dit was een van haar favorieten. Daarboven had ze een hempje die geen mouwen hadden, vanwege het seizoen. Het was niet al te koud en ook niet te warm. Het was dan wel iets te koud voor dit weer, maar dat kon haar niks schelen. Het was een apart kledingstuk, gekocht in Japan. Toen ze het zag sprak het haar wel aan. Haar haar was gebonden in een nette staart. Haar hakjes leunden rustig op de grond in een handige positie. Virginia zuchtte even en kwam dichterbij zitten. Ze had toch niks beters te doen, en ze had wel zin om een praatje te beginnen. Nogmaals haalde ze haar neus op en keek nog even rond. Het was niet druk, voor een zaterdag ochtend. ''Hee,'' begon ze rustig. ''Ook zo verveeld?'' Vroeg ze geïnteresseerd terwijl ze haar niet aankeek. Ze irriteerde zich aan haar paardenstaart en rukte het elastiekje eruit, sloot die vervolgens om haar pols. Haar Blackberry gaf een hoog piepje vanuit haar broekzak dat ie leeg was. Dat signaal was ook maar duidelijk te horen. Het was nogal irritant als ze in de klas zat want ze kon het niet uitzetten, of veranderen in een trilfunctie. Dus werd hij nogal vaak afgepakt door de docent die op dat moment les gaf.

"Hee," klonk een stem van nabij. Ze keek om, naar het meisje dat net naast haar zat. Zoals ze had verwacht was de stem afkomstig van de blondine met de blauwe ogen. "Hoi," sprak ze toen maar. Ze praatte liever niet met mensen die ze niet kende, maar het was zo raar om het gewoon te negeren. Bovendien waren sommige mensen gewoon wat spontaner en socialer dan zij. Ze was zelf altijd wat meer aan de gesloten kant geweest, de enige reden dat ze vroeger had gepraat was omdat ze populair was geworden en meer durfde.
"Ook zo verveeld?" haar stem klonk geïnteresseerd, alsof ze echt belangstelling had naar het antwoord op haar vraag. Ze betwijfelde of dat waar was en dacht dat het meer uit beleefdheid kwam, maar ze kon er niet over oordelen. Ze kende haar immers niet. "Nogal..." zei ze toen met een lichtelijk verveelde toon in haar stem. Dat probleem was er als je zo vroeg kwam, dan had je de rest van de dag al helemaal niks meer te doen. Toen ze de blondine wat langer bekeek, kwam ze haar toch wel bekend voor. Haar hoofd ging automatisch iets schuiner. Zat ze bij haar in de klas? Het schooljaar was nog niet zo heel lang bezig voor haar, dus ze had nog geen tijd gehad om iedereen in haar klas te leren kennen.

'Nogal...' was het enige antwoord wat ze kreeg. Nog steeds keek ze haar niet aan. Maar vanuit haar ooghoeken had ze in de gaten dat het meisje haar wel duidelijk aan het bekijken was. Steeds minder mensen liepen voorbij het bankje met de twee meiden. Pas toen het irriterend werd draaide ze haar hoofd om en keek recht in de ogen van het meisje. ''Hee, ken ik jou niet ergens van? Heb ik jou niet iets van eerder gezien in een discotheek of wat dan ook?'' Ze snoof even. Het gevoel dat ze bekeken werd was niet al te prettig, maar ze had zichzelf geleerd het te negeren. Opnieuw gaf haar mobiel het allerlaatste signaal dat hij leeg was. Vervolgens trilde hij even in haar broekzak om te laten merken dat hij zichzelf uitschakelde. Van die actie schoot ze even omhoog van het bankje af. ''Oeps,'' giechelde ze even. ''Ik schrik altijd van m'n mobiel als hij trilt,'' daarbij glimlachte ze even lief. Ze veegde een blonde lok, die voor haar gezicht was gevallen, uit haar gezicht.

[ Korte post, heb haast. Sorry.. hihi :$ Btw.. net schrok ik echt, en schoot ik omhoog van m'n mobiel van smsje dusja ]