People, I'm back in town

Camilla stapte het plein op. Haar licht blonde haar stak vrij sterk af tegen de dokere kleden en make-up. Ze was zeker veranderd sinds ze hier weg was gegaan. Van naloperig huppeltutje tot een soort rock bitch. Ze voelde simpelweg de starende blikken in haar rug terwijl ze verder het plein op liep. Het bracht een licht grijnsje rond haar lippen. Eigenlijk vroeg ze zich best af of mensen haar nog herkende, alhoewel het na de grandioze switch die ze had gemaakt viel te betwijfelen.
Opeens zag ze 2 bekende gezichten. Voorheen waren de 2 haar beste vriendinnen geweest, die haar altijd en overal hadden gevolgd. Nu keken ze haar aan alsof ze van een andere planeet kwam. Misschien hadden ze ook wel een beetje gelijk, aangezien alleen haar haar zo'n beetje hetzelfde waren gebleven wat uiterlijk betrof. Ze kon het simpelweg niet laten om even naar hen te zwaaien. Geen van hen zwaaide terug, allebei nog steeds lichtelijk in shock zo te zien. Het was voor hun dus ook wel duidelijk dat ze niet meer hetzelfde modeslaafje was als eerst. Hoewel ze nu toch wel op zou moeten naar nieuwe vrienden, was het goed om terug te zijn.
Rustig ging ze op de rand van de fontijn zitten waar ze ondertussen was aangekomen. Rustig pakte ze haar mobiel uit haar broekzak. Vliegensvlug begon ze de knopjes van haar blackberry in te drukken en op het schermpje begonnen woorden te verschijnen. Ze had haar broer beloofd te SMSen als ze was aangekomen. Hij was namelijk op de school gebleven waar zij hiervoor ook een tijd op had gezeten. Dit besluit begreep ze echt niet, maar ze ging ermee akkoord. Hij had er meer vrienden gemaakt dan hier, het tegenovergestelde van haar. Op haar vorige school leek niemand haar echt te begrijpen. Het was natuurlijk niet zo zeker dat dit hier wel zo was, maar ze had het gevoel dat het hier toch makkelijker zou gaan. Populair zou ze zeker niet meer worden, maar dat hoefde ook niet. Toen ze klaar was met SMSen deed ze haar mobiel weg en keek kalm rond. Een zwak zonnetje scheen over het plein en het was echt duidelijk dat het winter was. Toch was het nog altijd alles behalve koud. Kort keek ze nog eens vanuit haar ooghoeken naar haar ex-vriendinnen, die nu druk aan het fluisteren waren. Het onderwerp wist ze wel. Zij was het onderwerp.

Een zacht briesje liet een rilling over haar rug glijden. Het was niet al te koud. Niet te koud om binnen te zitten of je echt dik aan te kleden. Maar, ze was altijd al een koukleun geweest en vond het nogal snel koud. Voorzichtig ging de blondine met haar hand door haar haar, terwijl ze haar blik over het plein liet glijden. Ze zag geen bekenden, niemand waar ze even naartoe kon lopen. Ze richtte haar blik daarom teleurgesteld op de grond. Ach, erg verrast hoefde ze hierom niet te zijn. Zo veel mensen kende ze nou eenmaal niet. Ze was niet zo sociaal. Althans.. Ze had nooit moeite gehad met groepen mensen, ook al was ze er nooit echt gelukkig mee als ze de mensen die om haar heen stonden niet kende. Helaas was ze, sinds ze ‘opnieuw was begonnen’ door naar Monica te verhuizen en door de dood van haar ouders, zwaar veranderd. Positief en Negatief. Nog een zacht briesje liet haar rillen. Ze wreef even met haar hand over haar arm. Misschien had ze toch beter een net iets dikkere jas aan kunnen doen. Ze slaakte een diepe zucht. Ach, wat maakte het ook uit.
Kalm liep ze op een bankje af en liet ze zich erop zakken. Ze liet haar blik nog eens over het plein glijden. Het viel haar nu pas op dat bepaalde mensen hun ogen op één meisje gericht hadden. Nicole fronste en volgde haar blik, tot ze een blond meisje zag. Haar kledingsstijl was apart, maar het stond haar goed. Ze had het meisje nog niet eerder gezien en had geen idee waarom iedereen haar zo aankeek. Het was niet zo dat het meisje lelijk was, of iets in die zin. Haar kledingsstijl was apart, maar niet opvallend genoeg dat iedereen haar op die manier aan moest kijken. Ze ging voorzichtig met haar hand door haar haar, terwijl ze even naar het meisje bleef kijken. Wetend dat het onbeleefd was sloeg ze echter al snel haar blik neer.
Toch bleef de nieuwsgierigheid. Misschien omdat het weer wat makkelijker werd om met vreemden te praten, dat ze het nodig scheen te hebben; iemand om tegen te praten. Daarom keek ze al snel weer op en haalde ze diep adem. Ach.. Het kon geen kwaad. Ze haalde diep adem en liep op het meisje af. “Je schijnt de interesse van bepaalde mensen gewekt te hebben,” merkte ze glimlachend op, ook al wist ze dat het meisje het zelf ook wel door had. “Mijn naam is Nicole,” zei ze zacht, waarna ze haar blik even langs de fluisterende meisjes liet glijden, maar toen haar blik weer richtte op het meisje voor haar. Ze had geen zin om - zo beleefd als ze opgevoed was - haar achternaam erbij te zeggen. Het was per slot van rekening ook niet tot de vreugde van haar moeder dat ze zo recht op iemand afstapte. Even ging ze met haar hand door haar blonde haar, benieuwd hoe het meisje zou reageren.

Geen al te lange post, maar hoop dat je er iets mee kan. (: ~

Camilla zag iemand aan komen lopen en richten haar blik nu op het meisje dat dichterbij kwam. Ze kende haar niet. Toch was dit voor sommige toch geen reden om een ander niet uit te schelden om zijn kledingstijl. Het was te hopen dat dit meisje kwam met andere bedoelingen, want aan dat soort mensen had ze een gruwelijke hekel. Toch besefte ze zich maar al te goed dat zij ook ooit een van dat soort was geweest, iets waar ze zich nog steeds wel een beetje voor schaamde. Weer bekeek ze het meisje even. Ze leek vriendelijk en eerlijk, maar een eerste indruk kon natuurlijk wel eens fout zijn.. 'Je schijnt de interesse van bepaalde mensen gewekt te hebben' zei het meisje glimlachend. Ze knikte kort en glimlachte lichtjes terug. 'Ik weet het, maar ik had eigenlijk ook niet anders verwacht' zei ze rustig, terwijl ze nog eens rondkeek. 'Dat komt ervan als je weggaat van deze school als huppeltutje en terugkomt als rockbitch'. Een kleine grijns speelde rond haar lippen bij het laatste woord. Het was een van haar favoriete woorden. Het klonk gewoon cool en het paste ook bij haar. Zingen was namelijk wel zo'n beetje haar passie en tja... haar stijl kwa kleding was wel duidelijk. Het meisje stelde zich voor als Nicole, alhoewel ze moeite moest doen om dit te verstaan. Ze praten erg zacht, alsof ze bang was het te zeggen of zo. Persoonlijk begreep Camilla dit niet zo, maar ze was altijd best wel het type geweest dat gewoon zei wat ze dacht. Met name tegen mensen die ze niet mocht. 'Ik ben Camilla' zei ze vrolijk, terwijl ze haar hand uitstak. Enige vorm van beleefdheid leek haar wel gepast, aangezien het meisje op een of andere manier nog niet helemaal op haar gemak leek. 'Maar zit je al lang hier op school?' vroeg ze daarna. Een gesprek was er om op gang gehouden te worden en ze was best wel nieuwgierig naar dit meisje. Naar veel dingen hier eigenlijk wel. Was er iets veranderd sinds ze weg was gegaan? Waarschijnlijk niet, maar je wist het maar nooit. Voor de zoveelste keer gleed haar blik over het plein, opzoek naar nieuwe of veranderde dingen. Of naar bekende mensen, die misschien net zoals haar 2 ex-beste vriendinnen naar haar stonden te wijzen en over haar roddelde.

(geeft niet, die van mij is ook niet bepaald lang )

De woorden die om haar heen gesproken werden toen ze bij het meisje waren gaan staan waren onbelangrijk. Sommigen waren hard genoeg voor haar om te kunnen verstaan, maar ze luisterde er niet naar, waardoor de woorden niet tot haar door konden dringen. Iets wat ze van vroeger gewend was. Toen ze nog in Malibu woonde. Nog voor de moord van haar moeder. Ze had lang blond haar gehad, altijd perfect gesteild of gekruld. Ze had altijd gefluister gehoord, positief en negatief. En.. Om naar al het gefluister te luisteren zou ook niet al te nuttig zijn geweest.
‘Ik weet het, maar ik had ook niet anders verwacht,’ klonk de stem van het meisje waar ze bij was gaan staan. Nicole glimlachte, probeerde te verbergen dat ze in gedachten weggezonken was. ‘Dat komt ervan als je weggaat van deze school als huppeltutje en terugkomt als rockbitch,’ vervolgde ze. Nicole sloeg haar ogen neer. Huppeltutjes. De huppels, zoals zij het altijd genoemd had. Zelf was ze vroeger ook vaak zo genoemd, maar in feite had ze altijd ruzie met de meisjes die teveel make-up droegen en altijd een rokje aanhadden, al zou je als je haar maar één keer gezien had het verschil misschien nauwelijks gezien had. De definitie Rockbitch vond ze een beetje vreemd klinken, maar ze begreep de definitie ervan wel.
Het meisje stelde zich rustig voor als Camilla. Nicole glimlachte. Camilla was een originele naam, die ze nog niet eerder gehoord had. Toch klonk het niet raar in haar oren, niet alsof het geen normale naam was, of iets in die zin. Een mooie naam dus. Al.. Deed het haar een beetje denken aan eten, maar dat kon ook zijn omdat ze nog niets gegeten had.
Ze ging even voorzichtig met haar hand door haar haar. Ze wilde haar blonde haar weer wat langer laten groeien, maar misschien was dit wel beter zo. Het was niet zo heel kort en had was zo wel fijn, eigenlijk. Veel minder moeite. Bovendien.. Ze had het kortgeknipt om écht opnieuw te beginnen. Misschien.. Misschien kon ze het dus maar beter even zo laten.
Ze kneep haar ogen even dicht en richtte haar blik weer op het meisje. Ze moest niet zo veel afdwalen. ‘Maar, zit je al lang hier op school?’ vroeg Camilla. Blij dat ze nu al uit haar gedachten was voor de vraag gesteld werd, keek Nicole nadenkend omhoog. “Ik denk..” zei ze kalm, nog altijd nadenkend. Ze was net wat minder dan twee maanden geleden hier aangekomen, dus zat zo’n anderhalve maand op deze school, misschien wat langer. “Net iets langer dan anderhalve maand, volgens mij,” ging ze toen rustig door en ze glimlachte.
Ze keek even rustig om zich heen, richtte haar blik op een stel meiden die nog altijd naar Camilla keken. Camilla had gezegd dat ze terug was gekomen, wat betekende dat ze al eerder op deze school had gezeten. De reden voor de roddels was haar verandering. Nicole wist nu niet echt of Camilla het nu wel zo fijn vond om terug te zijn, maar.. Na een tijdje zou alles weer rustig worden. Daar had ze ervaring mee. Ze haalde even diep adem en richtte haar blik op de grond, niet wetend wat ze verder moest zeggen.
Ze besloot dus maar gewoon iets te vragen, de eerste vraag die haar te binnen schoot. “En.. Blij om terug te zijn?” vroeg ze kalm en ze glimlachte.

Moet zo eten, dus heb 't een beetje snel gedaan. 't spijt me als er fouten in zitten. ~