Made some changes

Kenneth wandelde rustig over de pier heen met de draagtas van zijn gitaar op zijn rug. De jongen kwam juist terug van de repetitie van de band. Daarom zijn gitaar dus. Met een zelfvoldane glimlach wandelde hij verder en luisterde hij naar de muziek die op de pier speelde. ‘I walk a lonely road. The only one that I have ever known. Don't know where it goes. But it's home to me and I walk alone. I walk this empty street. On the Boulevard of Broken Dreams. Where the city sleeps, and I'm the only one and I walk alone.’ Zong de jongen vrij zachtjes mee. Uiteindelijk had hij het einde van de pier bereikt en nam hij zijn Ibanez in zijn handen en begon hij rustig mee te spelen met het liedje dat speelde. Zijn gedachten gingen volledig naar Sawyer, en naar zijn muziek. Hij miste haar, haar lach, haar aanrakingen, haar alles. Hij wou haar weer in zijn armen kunnen sluiten, zijn geluk hervinden. Maar eerst moesten hij en Sawyer praten, daar was hij wel zeker van. Kort sloot hij zijn ogen en voelde de wind langs zijn haren gaan. Hoewel zijn zwarte muts alles nog intact hield, mocht die wind van hem oprotten. Hij had enkel zijn shirt aan en daarom mocht die wind al snel opzouten, want hij had geen zin om morgen ziek te zijn of wat dan ook. ‘My shadow's the only one that walks beside me. My shallow heart's the only thing that's beating. Sometimes I wish someone out there will find me. Till then I walk alone.’ Kenneth begleidde zichzelf nu mee, omdat er een ander lied was opgesprongen, en hij toch nog steeds wou doorgaan met Boulevard of Broken Dreams.

[Crappy tittel I know.]
[Sawyer und me]

[Ow kudt, over het hoofd gezien. xD]

In kleermakerszit zat Sawyer op het muurtje bij het strand. Het was niet zo zeer een muur als het een boel stenen op elkaar was. Er was een steen waar ze simpelweg van hield. Hij was bijna plat en je kont er heerlijk je spullen op leggen. En als er wind was, waren er wel twintig kleinere stenen die je op je papieren kon leggen.
"Should've kissed you there. I should've held your face. I should've watched those eyes, instead of run in place. I should've called you out, I should've said your name. I should've turned around, I should've looked again." De eerste paar zinnen die ze sprak waren zachter, het eerste complet. Ze streek over de snaren van haar gitaar terwijl ze haar ogen voor een moment sloot, de laatste snaar klonk wat langer. Kenneth drong haar gedachten in, voordat ze er echt bij na kon denken. Ze opende haar ogen.
"But oh, I'm staring at the mess I made. I'm staring at the mess I made. I'm staring at the mess I made, as you turn, you take your heart and walk away.." de woorden klonken iets harder dan die van het eerste complet, en de muziek ging een klein beetje sneller. Al klonk het sneller voor men's gevoel, was het nog steeds langzaam. Ze beet op haar onderlip en liet haar blik even op de tekst van het bladmuziek vallen.
Should've held my ground. I could've been redeemed, for every second chance, that changed its mind on me. I should've spoken up, I should've proudly claimed. That oh my head's to blame, for all my heart's mistakes." de muziek had zich nu een heel stuk versneld, haar handen gingen sneller van snaar naar snaar en haar stem klonk harder. Ze was verbaasd dat ze nog wist hoe het liedje precies ging, al had ze de bladmuziek voor haar liggen. Toch keek ze er minder naar dan ze had gedacht. Ze beet snel op haar onderlip. Ze beet eigenlijk de hele tijd op haar lippen, want ze was bang dat ze zou huilen. Kenneth... Die zou binnen de kortste keren weer bij Emilie zijn, dat dacht zij tenminste. En ze kon er niks aan veranderen. Ze was niet Emilie. Ze was minder knap, minder spraakzaam en had minder talent. Niet dat ze Emilie ooit had ontmoet, maar van wat Kenneth haar had verteld..
"But oh, I'm staring at the mess I made. I'm staring at the mess I made. I'm staring at the mess I made, as you turn, you take your heart and walk away..."

*helft van haar post uit een ander topic van Sawyer gejat :'D*

()

Kenneth keek naar zijn zwarte Ibanez en even streek hij over de snaren. Sawyer of Emilie? Er was geen tweestrijd meer, degene van wie hij wou gaan houden was Sawyer. Maar waar was ze? Moedeloos stond hij op en wandelde al spelend op zijn gitaar verder. Kenneth was weer een eenzaat geworden. Even keek hij naar de weinigen mensen die hem aankijken. 'Once upon a time I was falling in love, but now I'm only falling apart. There's nothing I can do... a total eclipse of the heart. Once upon a time there was light in my life, but now there's only love in the dark. Nothing I can say... a total eclipse of the heart.' Fluisterde hij zacht. Uiteindelijk was hij van de pier afgewandeld en liet zijn blik iets zoekend over het strand gaan. Aan de rand van het strand zat iemand. Iemand met gitaar. De jongen hoorde ook een melodie, een melodie van een heel bekend liedje voor hem. Nieuwschierig wandelde hij op de gitaarspeler af. Terwijl hij de noten van het liedje nog steeds speelde. Tot hij echter zag wie de gitaarspeelster was. Sawyer! Aarzelend keek hij naar de grond en beet kort op zijn lip. Toch besloot hij verder te gaan en eindelijk stond hij voor haar en dacht even na wat hij moest doen. De jongen besloot zich naast haar neer te zetten en tokkelde even met zijn vingers op zijn gitaar. 'And I need you now tonight, And I need you more than ever, And if you'll only hold me tight. We'll be holding on forever, And we'll only be making it right. Cause we'll never be wrong together. We can take it to the end of the line.' Speelde hij nog zachtjes toen hij naast haar zat. 'Hé, lange tijd niet meer gesproken.' Begon hij maar voorzichtig een gesprek met haar. De jongen herinnerde de woorden die ze had gesproken nog heel goed, zolang hij teveel aan Emilie dacht zou het nooit niets worden met Sawyer. Dat was nu veranderd.

"And I need you now tonight, And I need you more than ever, And if you'll only hold me tight. We'll be holding on forever, And we'll only be making it right. Cause we'll never be wrong together. We can take it to the end of the line." zong een zeer bekende stem, en nog geen vijf centimeter weg. Bij het eerste woord keek ze langzaam op van haar gitaar. De spanning stoog omhoog naar haar gevoel. Ze kende de stem, ze wist wie het was. Iemand die ongeveer een uur in haar hele dag in haar gedachten zat. Kenneth.
"Hé, lange tijd niet meer gesproken." sprak Kenneth. Zijn stem klonk voorzichtig, alsof hij twijfelde. Dat was vergelijkbaar met wat zij voelde. Hun vorige wederzien was nou niet de beste geweest. Hij was er daarvoor achtergekomen dat zij hem leuk vond, en later had hij opgebiecht dat hij haar ook leuk vond. Toch was het niks geworden, omdat Sawyer vond dat hij nog te veel aan Emilie dacht en hij er toch niet op tijd overheen kon zijn. Daarmee bedoelde ze dat als ze wat kregen en Emilie hem terug wou, ze waarschijnlijk toch in de steek werd gelaten. Voor een kleine seconde dacht ze aan het moment met Michiel, toen ze gitaar speelde. Ze had toen hetzelfde liedje gespeeld met Kenneth in gedachten.
"Inderdaad... Erg lang." zuchtte ze toen. Nee, dat klonk boeiend. Maar het punt was, ze wist verder echt helemaal niks te zeggen. Zo interessant was ze nou ook weer niet, tenminste, dat bleek dan weer.

Kenneth keek haar een tijdje aan en hield mooi zijn mond tot ze wat zei. Ze zei amper iets, maar hij voelde zich gelukkiger dan eerst. Om alleen het feit dat hij haar stem had mogen horen. Kort keek hij naar de grond, maar toch werd zijn blik automatisch weer naar haar toe getrokken. Even keek hij naar haar gitaar en glimlachte even, ze speelde dus ook. Dat was mooi. Ergens voelde hij een drang om zijn arm om haar heen te slagen, en haar gewoon dicht tegen zich aan te trekken, zoals hij vroeger had gedaan. 'Vertel eens een keer, hoe gaat het nu met je?' Glimlachte hij zacht naar haar en keek even naar zijn Ibanez en dacht kort aan het optreden dat de band een dag geleden had gegeven. Een perfecte avond was dat geweest, gewoon wat gedold met andere jongens van verschillende bands. Een lange tijd was Sawyer al terug in gedachten, Emilie zou hem niet terug nemen, en ergens wou hij dat ze gelukkig was met Lyron, dat verdiende ze na hem. Dan lag het nu aan hem of hij Sawyer in zijn armen ging sluiten om haar niet meer los te laten of gewoon met een ander verder te gaan. Al wou hij echter met Sawyer voort. Maar daar zou hij wel zo meteen gaan over beginnen, nu wou hij gewoon bij haar zitten om te weten hoe het met haar ging. Ergens hoopte hij dat het goed ging met haar, gewoon omdat hij haar niet graag sip of droevig zag. Maar dat lag misschien gewoon aan de aard van het beestje. Kort beet hij op zijn onderlip, hij moest zich gaan inhouden bij haar. Om niets te overhaast te doen, want wat hij nu wou doen, daar kon hij beter mee wachten tot ze gesproken hadden daarover.

"Vertel eens een keer, hoe gaat het nu met je?" vroeg Kenneth toen. Dat zo'n vraag nog eens zo moeilijk kon zijn. Aan de ene kant ging het goed, er was niks gebeurd waardoor de dag verpest zou moeten zijn of iets waardoor ze zich depressief zou moeten voelen. Niet vandaag, maar een tijd terug wel. En dat was nou het moeilijke aan de vraag. Moest ze spijt hebben dat Kenneth haar ooit had aangesproken? Of moest ze juist dankbaar zijn dat ze een beste vriend had kunnen hebben, waar ze ook nog verliefd op was geworden? Ze was zeer dankbaar voor een vriend zoals Kenneth, maar het was makkelijker geweest als ze haar gevoelens onder bedwang had kunnen houden. Maar dat kon ze weer niet, dat had ze ook nooit gekund.
"Ik weet het niet hoor." sprak ze toen, en had al meteen spijt van haar woorden. Ze had ook gewoon kunnen zeggen dat het goed ging, misschien dat ze het er dan nooit meer over zouden hebben. "Opzich wel goed." sprak ze toen, als een soort van herstel. Ze had geen zin om weer tranen te laten vallen over hetzelfde onderwerp, keer op keer op keer. Het was frustrerend geweest de laatste paar maanden, en ze had geen zin om daar weer op terug te vallen.
"En met jou?" veranderde ze toen snel van onderwerp, zodat de aandacht niet langer op haar was gevestigd.

Kenneth fronste even maar liet het maar. Er was iets met Sawyer, zelfs een blinde zag dat. Maar waarom vertelde ze het net aan hem? Ze waren toch vrienden? 'Het gaat goed, al lig ik de laatste dagen toch wel iets in de knoop met mezelf.' Kort beet hij op zijn lip en legde zijn gitaar naast zich neer op de grond en keek haar weer aan. Misschien kon hij het gewoon beter zeggen tegen haar. Dan zouden er misschien geen ongemakkelijke stilte's vallen, of ze wees hem er echter op dat hij het wel zou doen, en dat ze hem ging wegsturen. Toch moest hij het eens tegen haar zeggen, en dan leek hem het beter nu want wie weer wanneer zou hij haar weer zien? 'Sawyer, weet je nog wat je gezegd hebt in het begin dat ik en Emilie uit elkaar waren? Ben je bang? Bang om moest ze me weer terug willen ik jou zou laten vallen? Ik wil gewoon zeggen dat ik dat niet zou durven bij jou. Emilie mag gelukkig worden met een ander. Maar ik wil gelukkig worden met jou.' De woorden kwamen er zacht uit, slechts als een fluistering. Maar toch meende hij elk woord wat hij zei tegen haar. Emilie en hij zouden altijd vrienden zijn, maar nooit meer meer dan dat, daar was hij zeker van. Dan schoot het hem te binnen dat ze er misschien wel helemaal niet over zou willen praten met hem. 'Sorry.' Mompelde hij en richtte zijn blik op de grond. Kenneth wist niet wat hij nu nog kon doen, hij had haar gezegd wat hij wou zeggen en nu werd het gewoon afwachten wat zij ging doen. Weg gaan, hem erover aanspreken of gewoon over wat anders beginnen?