As if it could get any worse...

Gehuld in een simpele skinny jeans en een zwart shirtje met korte mouwen, liep Sarah het dak van Monica's Living Building op, een plek waar het duidelijk was dat de nacht zijn intrede al had gedaan. Enkele lampen verspreden echter een lichte, heldere gloed over the Roof, waardoor de nacht net iets minder duister was dan hij in eerste instantie geleken had. Schaduwen en gestaltes gaven de aanwezigheid van andere studenten aan, waar Sarah een korte blik op wierp voor ze door liep naar het uiterste puntje van het dakterras. Terwijl ze naar de enkele zitzakken toe liep die daar lagen, dacht ze terug aan de afgelopen twee weken: ze had een toetsweek gehad, en hoewel leren haar normaal vrij gemakkelijk af ging leken deze weken meer tijd op te hebben geslurpt dan ze ooit in het verleden hadden gedaan. Ze kon zich niet herinneren zo'n saaie en vooral non-sociale periode te hebben gehad op haar vorige school: zou het aan Monica liggen dat het meer leek dan anders, of lagen de eisen dit jaar gewoon hoger..? Ze had de afgelopen week in ieder geval flink verkloot: ze had lak gehad aan het leren en alles telkens uitgesteld tot het laatste moment. Dat wiskunde en natuurkunde daarom slecht zouden gaan was haar al bekend -beter gezegd; ze was het gewend geraakt van voorgaande jaren- maar dat zelfs zoiets simpels als een toets biologie verkeerd zou gaan..? Sarah baalde vreselijk gezien het feit dat ze per toetsweek maar twee daarvan over mocht doen, en ze -mocht ze over willen gaan dit jaar- wel wat betere cijfers kon gebruiken.
Alsof haar pech van de laatste paar dagen nog erger kon worden, struikelde ze verzonken in gedachten over een uitstekend iets, en was ze op haar hoge stiletto's niet in staat haar evenwicht te behouden. Ze viel voorover en ving haarzelf op met haar handen, hoewel haar knie pijnlijk tegen de grond aan knalde. Op haar handen verschenen fijne, rode krasjes, wat haar een binnenmondse vloek opleverde.
Op het moment dat ze zich wilde draaien om op te staan, merkte ze dat een gedaante de lichtbron vlak naast haar versperde. Hoewel ze had gehoopt dat niemand haar onhandige actie had gezien, kon ze daar niet meer aan twijfelen bij het zien van de gestalte naast haar. Met een moeilijke blik keek ze tegen het licht in, en probeerde ze te ontdekken wie er schuilde achter de donkere gedaante.

Wyatt wandelde rustig de trap op. Binnenkort zou hij zijn kamergenoten toch maar weer eens moeten opzoeken. Het was best sneu dat hij niet zo vaak naar hun toe ging. Hoewel ze beiden wel toffe mensen waren om mee te leven. Uit eindelijk duwde hij de deur van het flat roof open en keek even rustig rond. Al gauw hoorde hij een tikkend geluid en dan opeens niets meer. Iets wat hem eigenlijk best wel nieuwschierig maakte naar wie er hier ook nog was op het vrij late uur. Kalm begon de jongen weer te wandelen en keek zoekend rond. En ja, iets verder lag een gestalte op de grond? Meteen zonder erbij na te denken wandelde hij naar haar toe en knielde hij bij haar neer. Voorzichtig sloeg hij zijn arm om de persoon heen en keek even beter naar haar. Zo ontdekte hij al gauw dat het Sarah was zijn kamergenote. Wat deed die nou hier? 'Hé, gaat het wel met je?' Vroeg hij zachtjes aan haar en glimlachte. Toch rustte er iets van bezorgdheid in zijn blik. Wat volkomen normaal was door het feit dat dit meisje in de kamer sliep waar hij ook in lag. Kort gingen zijn gedachten naar Jazlyn, het meisje van overlaatst in de muziekwinkel. Blijkbaar leek hij wel vallende mensen aan te trekken op een of andere manier. Weldra zou hij waarschijnlijk weer wat gaan doen met Jazlyn, ze was iemand die hem eigenlijk best wel nauw aan het hart lag in zo'n korte tijd dan, plus ze had hem vreselijk geholpen toen hij zijn kniebanden scheurde. Twee dagen zonder sport was voor hem eigenlijk onhaalbaar omdat hij zijn spieren in beweging moest houden, anders zwakte hij waarschijnlijk heel hard af en dat wou hij niet. Maar dat boeide hem nu eigenlijk niet. Sarah ging voor.

Sarah had haar ogen op de gedaante naast zich gericht, en gluurde door haar wimpers om -ondanks het tegenlicht- te kunnen ontdekken wie het was. Pas toen de gestalte naast haar neer knielde en voorzichtig een arm om haar heen sloeg kon ze zijn gezicht zien: het was Wyatt! Er ging een opgelucht gevoel door Sarah heen toen ze merkte dat het een van haar kamergenoten was, en niet iemand als Ruby die haar met zo'n sullige actie als die van daarnet gelijk weer de grond in zou boren. Hoewel ze Ruby waarschijnlijk een grote bek terug kon geven -haar kwetsend met leuke weetjes uit haar verleden- wist ze dat een ontmoeting met de valse blondine waarschijnlijk weer uit zou lopen op een bitchfight: precies zoals de vorige keer. En of ze daar op een moment als deze zin in had..? Sarah toverde een glimlachje tevoorschijn terwijl ze Wyatt aankeek: nee, eigenlijk had ze helemaal geen zin in een ontmoeting met Ruby, wanneer dan ook. Sinds ze Ruby niet meer had gezien was haar leven in Monica eigenlijk wel compleet; en dat wilde ze zo houden ook.
"Heai Wyatt.." mompelde ze droogjes na haar gedachten een plek naar achter te hebben gegeven, terwijl haar glimlach overging in een ietwat schevere. Op momenten als deze besefte ze zich pas dat het ongelofelijk sullig was om op de grond gevonden te worden, gestruikeld over een uitstekende steen of iets in die richting. Hoewel het grootste deel van haar nog steeds hevig wenste dat niemand haar had gezien na deze actie, vond ze aan de andere kant toch wel weer gezellig dat ze op een gekke manier als deze Wyatt weer even sprak. Hoewel ze samen met hem en Ian op een kamer zat, hadden ze niet heel veel contact; iets wat Sarah -nu ze er zo over nadacht- eigenlijk best zonde vond. Want wat wist ze nou over Wyatt? Hij had haar een aardige jongen geleken en was -mede dankzij zijn afkomst uit Denemarken- best interessant.
Een vraag afkomstig van de donkerharige jongen naast haar drong plotseling tot haar door, bijna als een fluistering. Sarah had een tijdje naar de kleine krasjes op haar handen gestaard, maar hief nu haar hoofd om Wyatt opnieuw aan te kijken.
"Ja, het gaat.." glimlachte ze, naar haar gevoel ietwat sullig. "Ik denk dat ik... struikelde?" zei ze verward, terwijl haar ogen de donkere ondergrond probeerden af te speuren naar een of ander voorwerp of uitsteeksel. Het feit dat het donker was belemmerde haar zicht echter, wat haar met een lichte schouderophaling dwong te stoppen met kijken naar de reden van haar struikelactie.
"Sorry dat je me zo moet aantreffen hoor" zei ze hem vervolgens grinnikend, waarna ze zich wat meer oprichtte. "Maar hee, als je me overeind wilt helpen...". Ze grijnsde terwijl ze haar hand uitstak, in feite niet rekenend op de blunder als Wyatt die niet aan zou pakken. Ze was deze avond van plan geweest een van de zitzakken op te zoeken die her en der op the Roof stonden, en als Wyatt niks anders voor deze avond in gedachten had... Waarom zou hij er dan niet gezellig bij komen zitten?

[ Sorry voor de late post, ik zat een beetje met voorbereidingen op m'n stage... x') ]

Wyatt keek haar nog steeds met diezelfde bezorgdheid aan en wachte af. Kort keek hij naar haar handen waar kleine krasjes opzaten. Misschien kon hij daar maar beter eens naar kijken. Hij had toch een flesje water in zijn zakken steken voor moest hij dorst krijgen. Toen ze haar hand uitstak naar hem keek hij haar met een grijnsje aan en stond op en nam dan haar hand vast en trok haar overeind. 'Wel, ik kan je beter zo aantreffen dan dat ik je helemaal niet meer zie, toch?' Grijnsde hij dom naar haar en liet haar hand los. Het was lang geleden, veel te lang. Maar hij was eigenlijk altijd op de kamer als er niemand was. Dan ging je ook niet vooruit qua sociale contacten. 'Maar goed. Ik denk dat we beter ergens kunnen gaan zitten?' Stelde hij voor en liet zijn ogen langs de zitzakken glijden. Uiteindelijk had hij zijn ogen op een tweetal zitzakken laten vallen en glimlachte even. Ze stonden langs de rand, maar toch zat je er veilig en je had daar een mooi uitzicht. Kalm liep hij langs haar heen, in de hoop dat ze zou gaan volgen. Misschien dat ze dat niet zou doen, dan zou hij maar moeten terugkomen als het zo ver was, maar nu zou hij daar gaan zitten. Uiteindelijk kwam hij aan bij de zitzakken en zette zich er in neer en keek in de richting waarvan Sarah zou moeten komen. Misschien konden ze elkaar wat beter leren kennen ofzo, want wat wisten de twee nu van elkaar? Volgens hem helemaal niets, buiten dan dat ze wist dat hij van Denemarken kwam maar dat was dan ook alles als hij het zich goed herinnerde.

[Dooie post, I know]