It's the climb <3

Haar besluit stond vast. Die laatste twee uur nakomen kon haar niks schelen. Ze had al de hele dag gepland om naar het strand te gaan en dat ging ze ook. Het was zulk mooi weer, en waarom zou ze er dan geen gebruik van maken. En bovendien moest ze toch een keer bijkleuren. Haar bikini had ze al aangetrokken, onder haar kleding. Snel had ze nog een handdoek en wat andere benodigde spulletjes uit haar kamer gegrist, in haar handtas gegooid en met volle haast naar het strand gelopen. Haar zonnebril zakte van haar neus af. Met een vlugge beweging schoof ze hem weer terug. Haar Ipod dreunde het liedje keihard door haar oren. Het was een van haar favoriete nummers. Dat zal wel snel veranderen, aangezien ze elke week wel nieuwe liedjes ontdekt. Deze had ze dan toevallig van Nicole, haar beste vriendin sinds ze jong waren, gekregen. De zon brandde nu al op haar hoofd, van dat kleine kwartiertje lopen.

Eindelijk aangekomen bij het strand zocht ze een plek met veel zon en niet te ver van het water vandaan. Zorgvuldig liep ze verder, aangezien het nogal druk was, zoekend naar een plekje. Het duurde niet lang of ze zag een lege ruimte. Snel rende ze er naartoe en legde haar handdoek snel neer zodat de plek niet bezet zou worden door iemand anders. Virginia trok haar kleding uit en propte die in haar handtas. Ze deed nog een paar laatste handelingen aan haar gele bikini en inspecteerde het water. Vervolgens pakte ze een elastiekje uit haar handtas en deed haar haar in een staart. Daarna deed ze haar zonnebril af, gooide die ook nog in haar tas en ritste hem dicht. Ze liep heel charmant, alsof ze op een catwalk haar kleding aan het showen was, over het strand. Haar blik was gericht op het water, zodat ze niet uitkeek waar ze liep. Binnen een seconde voelde ze haar voet een stel benen raken. Vervolgens viel ze erover en viel met een volle smak in het zand.

[ Ruby ]

[Ik weet niet of je het al wist.. maar bij het portal hebben we een seizoen staan ! Het is nu winter, haha xd.]

De dag was verrassend heet, waardoor Ruby slechts gehuld in een kort, beige broekje en een strak, wit met goud gestreept hemd haar plek zocht tussen de vele mensen die er lagen. Toen ze eindelijk een redelijk lege plek vond -ze hield er niet van om strak tegen andere mensen aan te liggen en was liever alleen- legde ze hier haar grote, zwarte handdoek neer en ging ze hier op liggen. Haar haren had ze krullend gelaten aangezien haar wanneer deze bewerkt waren met een stijltang gingen krullen wanneer het nat werd. Ruby sloot haar ogen en liet de zonnestralen haar blote huid verwarmen en genoot van de warmte, deze dag kon immers een van de laatste warme dagen van de zomer zijn!
Net toen ze een beetje dromerig was geworden en half indutte maakte iemand haar plotseling wakker. En niet door zachtjes haar naam te roepen zoals haar moeder haar -toen ze klein was- altijd wakker maakte, en ook niet door haar zachtjes heen- en weer te schudden. Nee, gewoon door over haar voeten te struikelen, een brute manier om iemand uit haar halfslaap te halen! Vloekend en tierend kwam ze overheind, waar ze al snel redelijk stil werd -op een zacht gemopper na- toen ze zag wat voor een type het meisje was. Direct vloog haar rechterarm naar het zwarte bandje dat om haar pols zat, omdat de eerste gedachte die haar tebinnen schoot toen ze het meisje was dat ze één van hen was. De roden, de 'populaire' mensen. Ruby verachtte hen, aangezien ze dachten beter te zijn dan zijzelf was. Ze dachten dat ze rijker waren dan het meisje dat soms in zelf gepimpte kleding rondliep, terwijl ze in werkelijkheid miljoenen op haar bankrekening had staan. De populaire mensen oordeelden d.m.v uiterlijk, en dat was iets wat zij haatte.
"Ik hoop niet dat je een bril nodig hebt, arm kind." klonken Ruby haar woorden poeslief, hoewel ze alles behalve lief bedoeld waren. Ze hield haar hand als afdakje boven haar ogen omdat de zon irriterend fel in haar ogen scheen en wachtte met een lichte grijns af totdat het meisje zou reageren. Zou ze van zich af kunnen bijten, of was het iemand die alles tolereerde van anderen?

[ Omg, oeps. Ik zit blijkbaar met m'n gedachten ergens anders. Euhm, foutje.. Sorry :$ ]

Geïrriteerd stond ze op. Welk mens probeerde nou haar weg te versperren. De meeste mensen gingen voor haar aan de kant. Ze veegde, zonder nog gekeken te hebben wie haar liet struikelen, het zand uit haar ogen. Het prikte in haar ogen. Hier zou degene voor boeten. Vervolgens opende ze voorzichtig haar ogen en klopte het zand van haar bikini en lichaam af. Haar slippers waren vol met zand. Ze leegde ze snel en draaide zich toen om. Er stond een meisje, onbekend voor haar. Virginia's blik veranderde van geirriteerd naar arrogant. 'Ik hoop niet dat je een bril nodig hebt, arm kind,' waren de woorden die uit de mond van haar kwamen. Die toon beviel haar op een of andere manier wel. Ze ontmoette, of nouja zag, niet gauw meisjes die snel voor hunzelf opkwamen. Een angstaanjagende grijns vormde op Virginia's gezicht. ''Meisje, je weet zelf waarschijnlijk niet eens wat een bril is. Laat staan dat je uberhaupt weet wat je ermee kan. En ik hoef er voor de rest niks verder over te zeggen. Want de rest spreekt voor zich. Je bent hier gewoon express voor m'n voeten gaan liggen, tut.'' Haar ogen gleden naar beneden, iets wat om het meisje haar pols zat. Het was een zwarte band. Ze had zoiets nog nooit gezien, en had ook geen idee wat het betekende. Zorgvuldig begon ze aan haar haar te frunneken. Het zat natuurlijk ook vol zand. Toevallig had ze vandaag een plakkende haarspray in haar haar gespoten, waardoor nu al die korreltjes in haar haar bleven zitten.

[Haha, geeft niet xd. Kan iedereen gebeuren, toch ?]

"Geloof me, ik weet gerust wat een bril is. Misschien dat de naam 'dom blondje' aan jou toegeschreven kan worden, maar aan mij zeker niet." reageerde Ruby droogjes op haar woorden, toen ze een heel verhaal begon over Ruby die niet eens wist wat een bril was en niet wist wat ze er mee kon doen. Ze wist niet wat er in de gedachte van het meisje met het pornoblonde haar om ging, wilde het eigenlijk ook niet weten, maar wist wél dat het meisje niet zo subtiel en vals was als zij wel eens kon zijn. De beledigingen die ze had gemaakt kwamen niet echt goed op Ruby over, en omdat er weinig dingen waren waarmee ze beledigd kon worden -die weinige dingen die bijna niemand van haar wist- was ze ook nu niet beledigd. Ze was eerder.. geamuseerd.
"Alleen iemand die een hoge dunk van zichzelf heeft denkt dat ík me graag voor zijn of haar voeten werp, klopt dat?" vroeg ze op een luchtige toon, terwijl ze haar hoofd ietsjes had gekanteld en haar hand nog altijd boven haar ogen hield om deze te beschermen tegen de felle zon. "Ik word nog liever als toiletpapier van een puisterige nerd gebruikt dan dat ik jou vrijwillig over me heen laat lopen.." zuchtte ze erachteraan, bijna onhoorbaar voor iedereen om haar heen. Ze had haar blik voor een moment afgewend en keek haar nu weer aan, zich irriterend aan de 'ik-ben-beter-dan-jou-blik'. "Nou, hup! Loop door en bespring die schattige jongen die daar even verderop staat." mompelde ze wat geërgerd toen het meisje nog bleef staan en geen tekenen van vertrek toonde.

'Alleen iemand die een hoge dunk van zichzelf heeft denkt dat ik me graag voor zijn of haar voeten werp, klopt dat?' Meteen ging ze daarop in. ''Waarom zou ik een hoge dunk van mijzelf hebben? Soms moet je het gewoon hard en slim spelen. Zo is het leven eenmaal.'' Haar stem raakte, terwijl ze het zei, steeds zachter. Hierbij daalden haar ogen naar de grond, starend naar het warme zand. Ze dacht aan vroeger, aan de basisschool. Daar werd ze altijd gepest om haar verlegenheid. Elke dag werd ze uitgelachen en uitgemaakt voor lelijke dingen. Tot op een dag het leek over te zijn, maar dat was niet zo. Na school wachtten ze haar op en namen ze haar mee naar een sloot waar ze haar mond dichtplakten met tape en haar daarna in de sloot duwden. Dat was een pijnlijke ervaring. Die dag had haar leven veranderd. Met een harde ruk haalde ze onder water die tape van haar mond en spartelde ze zoveel in het water van paniek. Langzaam kwam ze weer naar boven, zo diep was de sloot dan ook niet. In paniek hapte ze boven water naar adem. Haar klasgenoten waren inmiddels alweer vertrokken. Die dag.. Die dag had haar geleerd voor zichzelf op te komen en desnoods geweld te gebruiken als dat nodig was. Die dag.. Die dag was haar veel meer wijzer geworden. 'Ik word nog liever als toiletpapier van een puisterige nerd gebruik dan dat ik jou vrijwillig over me heen laat lopen..' Vervolgde het meisje nog op haar vorige reactie. ''Oke..'' Zei ze zacht, maar wel hoorbaar voor het meisje. Ze zat nog half in haar gedachten, denkend aan de nare vroegere tijden. 'Nou hup! Loop door en bespring die schattige jongen die daar even verderop staat.' Hiervan werd ze uit gedachten wakker geschud en keek haar normaal aan. ''Ten eerste moet je weten dat ik helemaal niet op jongens val,'' floepte ze er per ongeluk uit. ''En ten tweede, jou houding bevalt me wel. Ik heet Virginia, Virginia Lovely.'' Ze had het gevoel dat ze eindelijk iemand had ontmoet die ook de houding aannam als haar. Op een of andere manier voelde ze zich wel prettig bij haar. Ze bestuurde haar van top tot teen. Eigenlijk, nu ze haar beter bekeek, zag ze er prachtig uit. Virginia zette een stapje naar voren en keek het meisje met een glimlach aan. Een glimlach die normaal was, soort van vriendelijk, maar toch op een of andere manier niet helemaal deugde. Een glimlach die ze heel soms wel eens opzette als haar iets heel goed beviel. ''Weetje, je bent eigenlijk best wel leuk,'' fluisterde ze haar zacht in haar oor.

"Omdat je jezelf in het centraal hebt opgesteld. Je denkt dat ik me helemaal speciaal voor jouw voeten heb geworpen om je dwars te bomen." zuchtte Ruby vermoeid, geen zin hebbend om het uit te leggen omdat het -naar haar mening- al behoorlijk duidelijk was. "Zo heb je van die mensen die denken dat de halve wereld verliefd op hen is.." voegde ze er aan toe, met haar ogen rollend, denkend aan Sarah die ook altijd zo'n indruk bij haar achter gelaten had.
Het meisje reageerde wat stilletjes op haar volgende woorden, waardoor Ruby haar even met een vragende blik aan keek. Ze verwisselde haar hand -die ze nog steeds omhoog hield om de zon tegen te houden- met haar andere, omdat de eerste een beetje moe begon te worden. En hoewel Ruby al behoorlijk goed gewend was aan het vele licht bleven de directe zonnetralen uitermate irriterend. Toen het meisje reageerde op haar laatst gesproken woorden, zeggend dat ze helemaal niet op jongens viel, keek Ruby haar fronsend aan. Ze was.. Lesbisch? Het deed haar denken aan Fay, haar oud kamergenootje die ze haast nooit meer zag, waar ze ook zo'n sterk vermoeden van had gehad dat die niet op jongens viel. Of op beiden, dat kon ook, zoals Ruby een hele tijd had gedacht dat ze was. Bi, werd dat ook wel genoemd. De blik van Virginia voelde ze over haar schaars gekleedde lichaam glijden, waardoor er een voor het menselijk oog onzichtbare rilling door haar lichaam trok. Het was geen huivering, dus ze walgde er niet van. Ze kon het eerder omschrijven als.. Interessant. Hier vlak na fluisterde Virginia in haar oor dat Ruby eigenlijk best wel leuk was, waardoor ze als versteend bleef staan. Niet omdat ze angstig was, maar eerder omdat ze niet wist wat haar nou eigenlijk overkwam. Het ging allemaal zo snel, en het leek haast wel alsof.. "Ben je me aan het versieren?" bracht Ruby er prompt uit, nuchter als ze zo nu en dan was, terwijl ze haar met een blik vol ongeloof aankeek. Moesten lesbische meisjes niet eerst kijken of het andere meisje ook geïnteresseerd is in hen, voordat ze zo'n duidelijke zet zouden maken? Ze frunnikte wat aan het zwarte bandje en deed haar topje goed, die door het liggen op het strand wat scheef en omlaag was gaan zitten.

'Ben je me aan het versieren?' zei het meisje. ''Soort van. Zie het als een compliment.'' Ze ging naast haar staan, zodat ze niet in de zon hoefde te kijken als ze haar aankeek. Ik snap dat je denkt dat ik je eerst beter moet kennen. Maar ik heb gewoon de gave om te kijken wie er wel of niet geschikt is. Ze strekte haar rechterhand zodat ze haar nagels kon bekijken. Ze waren net de perfecte lengte, dus ze hoefde ze niet bij te vijlen. ''Ik weet dat het net gebeurd is, en we allebei aangebrand zijn. Maar laten we dit vergeten, zand erover, en samen laten gaan zwemmen? Ik heb echt even een frisse duik nodig, en vooral om dat het zand nog plakte over d'r haar. Ze rukte het elastiekje uit d'r haar. Haar haar viel los en bungelde alle kanten op. In de liefde was zij puur brutaal en ging ze er ook voor. Al was ze nog nooit met een meisje geweest, omdat ze zich teveel schaamde. Maar ze had altijd gehoord dat ze zich niks van anderen moest aantrekken. Als ze op iemand viel, een jongen of meisje, dan moest ze dat accepteren. Deze keer was haar was haar hart en blik gevallen op een meid. Voor de tweede keer viel haar blik op de zwarte band om het meisje d'r pols heen. ''Ik vroeg me af, als ik 't mag vragen, wat is die zwarte band?'' Ze vroeg zich af of dat geen domme vraag was.

[ Korte post, sorry :$ ]

Ruby zuchtte onhoorbaar, als een teken van opluchting, toen het meisje zei dat ze het meer als een compliment moest zien. Ze wist niet wat ze had gedaan wanneer het meisje had gezegd dat ze Ruby wél wilde regelen: blijven staan of gewoon weglopen? Gelukkig was het meisje niet het typische domblondje zoals de meesten met hun haarkleur vaak werden afgeschilderd, en merkte ze op dat Ruby last had van de zon waar ze tot nu toe constant in gekeken had. Ze liet haar hand zakken -die ondertussen lichtjes begon te tintelen- en keek het meisje aan die op het punt stond iets te zeggen.
"Tsja, er zijn wel meer mensen met die gave." grijnsde Ruby op een droge toon, een vrijwel nietszeggende zin omdat ze er geen verdere betekenis in had verwerkt. Toch zat de gebeurtenis van eerder haar dwars, het gefluister in haar oor en de opmerking van daarnet. En het feit dat dit haar dwars zat was duidelijk te merken aan haar blik die constant op iets anders dan het meisje gericht had, omdat Ruby er niet echt veel moeite voor deed om het te verbergen. Het meisje vroeg vervolgens of ze zouden aan zwemmen, noemend dat haar haar plakte of iets dergelijks. "Oh, nee.. Ga jij maar zwemmen, ik wil zometeen toch naar huis gaan." sloeg ze haar aanbod af. Ze was helemaal niet van plan geweest naar huis te gaan, maar omdat er zo plotseling een gesprek was ontstaan met het meisje die haar enkel toch behoorlijk had bezeerd en ze niet van vreemdelingen hield had ze dit besloten. Het meisje kon toch nooit weten dat zij de reden was waarom ze hier weg wilde gaan, en aangezien Ruby het niet van plan was te zeggen en zoiets als gedachtes lezen niet bestond zou ze hier ook niet achter komen ook.
"Dit?" vroeg Ruby, toen ze met haar andere hand naar de zwarte band om haar pols wees. "Het is een bandje dat aantoont dat ik bij een bepaalde groep hoor, maar dat is niets voor jou." grijnsde ze, waarna haar gelaatsuitdrukking weer verstrakte. "Je hoort het eigenlijk om je bovenarm te dragen, wat ik ook soms wel doe, maar echt mooi staat dat niet." voegde ze er aan toe, terwijl ze wat aan het zilveren bedeltje frunnikte dat ze er aan bevestigd had.

Toen ze hoorde dat Ruby besloot naar huis te gaan deed ze net alsof ze dat niet gehoord had. Ze had haar wel aangekeken maar wendde zich gelijk weer naar de zwarte band om d'r pols. 'Dit? Het is een bandje dat aantoont dat ik bij een bepaalde groep hoor, maar dat is niets voor jou.' Die reactie pikte ze niet, maar ze hield zich in. ''Waarom niet? Laat maar, ik hoef toch niet bij de popie jopie's te zitten.'' Ook zij liet een gemene grijns zien. 'Je hoort het eigenlijk aan je bovenarm te dragen, wat ik ook soms wel doe, maar echt mooi staat dat niet.' Vervolgens zag ze dat Ruby aan een zilveren bedeltje te friemelen. ''En als je hem nou om je middel doet? Dat maakt toch eigenlijk niet uit waar je hem draagt, zolang hij maar zichtbaar is. Om je middel zou ook perfect zijn, als je hem niet te hoog draagt. Desnoods klik je er nog een opvallend hangertje erop.'' Ze probeerde zo haar af te leiden zodat ze niet weg ging, maar ook om een fatsoenlijk gesprek te beginnen. ''Ik wil niet zeggen dat dit je niet staat. Maar ik geef je wat advies. Voor het geval je weer boos op me word.'' Dit zei ze wat zachter en op een bange toon. Haar eigen boosheid was een beetje weggezakt. Hierdoor kreeg ze haar normale toon in haar stem weer terug. Die klonk meestal een beetje angstig. Daar kon ze zelf niks aan doen, dat was altijd al zo geweest. ''Weetje, laten we opnieuw beginnen. Het spijt me van je voet. Als het pijn doet, of misschien wel gekneusd of zelfs wel gebroken is. Ik wil met je mee naar het ziekenhuis of bij jou thuis een massage geven? Dat gedoe met dat ik op je val was maar nep. Natuurlijk val ik niet op iemand die ik nog maar net zie. Maar we kunnen op z'n minst vriendinnen worden? Je bevalt me wel. En dat zeg ik niet snel, zolang je dat meer weet.'' Nu had ze tenminste een gerust gevoel over deze 'meningsverschil'.