Rode Banden

Een duidelijk grimmige blik stond op het gezicht van een jongen met bruin haar en fel blauwe ogen. Om zijn rechter bovenarm was een fel rode band geknoopt en onder die band zat een zwart mouwloos shirt. Er was een licht bruin getinte huid te zien en hij zette pas na pas met zijn lange benen. De strijd was nu officieel geopend. Hij kon eindelijk mensen uitschelden aan wie hij een hekel had. Hij stopte toen hij bij een boom kwam en ging daartegenaan leunen. Het weer zag er prima uit voor de tijd van het jaar. Hij had het niet echt koud maar warmer zou wel aangenaam zijn dacht hij. Hij wierp een paar eersteklassers een vuile blik toe die zich toen haastig naar hun vriendengroepjes gingen. De meeste mensen hier meden mensen met een rode of zwarte band als de pest. Ze waren liever Neutraal hier. De andere van zijn groep waren nog niet hier en hij sprong toen op een laaghangende tak. Hij leunde toen tegen de stam van de boom aan. Een valse grijns speelde op zijn lippen. Maar als het aan hem lag sloeg hij de Zwarte banden het liefst gelijk in hun gezicht maar liet die woede nu even varen. Als hij dat niet zou doen dan zou hij het verliezen. Dus wachtte hij op de rest van de groep. Juist toen hij bedacht dat hij beter de plaats in de gaten kon houden landde er een vogel in de boom en begon te fluiten. Hij luisterde naar de vogel en begon op dezelfde toonhoogte te fluiten als de vogel.

Brooklyn liep op haar hoge, rode hakken over het schoolplein. Sommige keken haar aan, maar dit negeerde ze. Waarschijnlijk kwam dit niet door haar hakken, maar door de rode band die om haar bovenarm zat. De twee uiteinde had ze iets langer gelaten, aangezien ze dit wel iets sierlijks vond hebben. Ze had een t-shirt aan, maar het was toch echt duidelijk te merken dat het herfst was. Het begon aardig koud te worden met alleen korte mouwen. Even stond ze stil en keek rond waar ze nu moest zijn. Ze zag vrijwel geen mensen met een band, deze leken zich het liefst niet in de strijd te willen mengen. Een beetje slap vond ze het wel, want als je niet aan hun kant stond dan stond je in principe aan die van de andere. Ze zag een groepje naar haar wijzen, of voornamelijk naar de band om haar arm eigenlijk. Het waren duidelijk 'n paar 2de jaars. Ze wierp ze een nijdige blik toe waardoor ze meteen wegkeken en doorliepen. Mooi zo, beter gevreesd dan geliefd. In ieder geval gold het voor dit moment, aangezien het niet echt meer een optie was om medelijden te tonen. Zeker niet voor degene met de zwarte banden om. Haar gedachte ging kort naar Kevan en ze beet zacht op haar onderlip. Ze had het moeten weten. Kort schudde ze haar hoofd, zodat de gedachte weg ging. Haar blik liet ze weer verder glijden tot ze uiteindelijk uitkwam bij een boom. Op een laaghangende tak zat een jongen die ze eigenlijk al kende. Ze zag de band om zijn arm en begreep dat ze daar moest zijn. Het was niet echt een verassing dat hij aan Alains kant stond, dat vond zij teminste. Ze liep kalm in zijn richten en hoorde hem fluiten op dezelfde toon als de vogels, iets wat ze nog aardig kalm vond klinken. Het was misschien ook maar beter dat er een beetje rust in de groep zat. Alleen maar haat en agressie werkte misschien ook averechts. Toch besefte ze wel dat het uiteindelijk vrijwel zeker op een gevecht zou uitlopen. 'Heey' zie ze kalm tegen Ian. Even keek ze om zich heen, maar ze zag nog geen andere.

"Seriously, Ian...?". Sarah kwam achter de boom vandaan gelopen, vanaf de andere zijde waar Ian en Brooklyn stonden. Tenminste; de andere kant van waar Brooklyn stond, en waar Ian in de boom zat. Terwijl ze sprak had ze met een betekenisvolle blik naar het zwarte shirt dat Ian droeg gekeken, een kleine glimlach om haar lippen gevormd.
"Je durft wel zeg, de kleur van de anderen te dragen...". Haar mondhoeken krulden nog iets verder omhoog, terwijl ze ondertussen voor de boom tot stilstand was gekomen en er nonchalant tegenaan leunde. Eigenlijk was het niet eens zo dat ze een of andere hatelijke ruzie had met iemand van 'de anderen', en dus een reden had ze te haten. De reden dat Sarah op dit moment een rode top droeg -ietwat gecamoufleerd door een simpele, donkergrijze blazer- en een rood lint rond haar bovenarm had geknoopt, was het feit dat ze duidelijk wilde laten zien dat ze anders was dan deze mensen. Dat ze niet zielig in een hoekje ging zitten als een stel loners dat geen vrienden kon maken. Dat ze niet in haar armen of andere lichaamsdelen sneed, en al helemaal geen zwart droeg om te laten zien dat ze in rouw gedompeld was. Ze had zwart altijd gedragen omdat het makkelijk te combineren was met meerdere dingen, en outfits vaak met een simpele, zwarte accessoire konden worden afgemaakt: voor nu leek die tijd voorbij, zolang zwart het handelsmerk was van 'die anderen' waar ze nog niet eens dood bij gevonden wilde worden.
Haar gedachten stroomden onbewust voort, terwijl Sarah haar blik nog steeds omhoog was gericht, toekijkend hoe Ian... een vogeltje nadeed? Voor een kort moment kroop Sarah's wenkbrauw sarcastisch omhoog, zichzelf in een geamuseerde gedachte afvragend waarom ze eigenlijk met hem omging.
"Soms vraag ik me echt af of ik me niet moet schamen in jouw aanwezigheid.." zei ze met een bedenkelijke stem, terwijl twee pretlichtjes in haar ogen verschenen waren. Sarah hield haar blik nog voor enkele seconden op de donkerharige jongen gericht voor ze Brooklyn voor het eerst aankeek. Ze had de brunette nooit eerder ontmoet, maar had haar in de gangen al opgemerkt aan de kenmerkende rode band die ze droeg. Haar rode hakken die ze vandaag aan had versterkten het effect van de band, wat niet alleen een góede keuze, maar ook nog eens een modieuze was geweest.
"Mooie hakken" zei Sarah haar met een goedkeurende glimlach, waarop ze haar toeknikte. "Ik ben Sarah".