Met rose naar de burger king

Rosalie voelde hoe Michiel ook ging zitten en als in een reflex keek ze in zijn ogen. Glimlachend, met haar mondhoeken wat omhoog gekruld. Net zoals een wolf zijn mondhoeken opkrult om te gaan grommen. Nou ja, dat kon ze er nu eigenlijk niet meer vergelijken. Toen Michiel wat zei knikte ze uitbundig. "Ja, het is hier prachtig!", zei ze met volle overtuiging en zette zich wat dichter naar hem toe. Weer vloeide er een hele stroom adrenaline door haar lichaam. "Oké", zei ze en stelde zich recht waarna ze zich daarna weer neerzette. Hoofdschuddend probeerde ze al die gevoelens weg te werken, maar met weinig zin. Het bleef maar in haar buik ronddraaien. "Voel jij ook wat ik denk te voelen?", vroeg ze wat onzeker en probeerde hulp te zoeken door naar hem te kijken. Het opborrelende gevoel in haar buik bleek niet van plan te zijn om weg te gaan, integendeel het zorgde er nog voor dat ze steeds heen en weer moest schuifelen met haar voet om wat kalmer te blijven. Voor enkele seconden keek ze strak voor zich. Een moment van rust drong tot haar binnen. Rosalie slikte en knikte zachtjes met haar ogen sluitend. Haar handen hield ze losjes naast zich en haar hoofd had ze weer vragend naar Michiel gedraaid. "Ik voel me echt niet echt lekker", zei ze en zuchtte.. Hopelijk begreep hij de hint die ze probeerde uit te leggen.

Het gefluit van vogels was alsnel duidelijk te horen. Maar ja, dat was ook niet zo gek op deze plek. Er zaten hier sowieso veel dieren als het mooier weer was. Even glimlachte hij. Op een of andere manier werd hij er vrolijker van. Waarom wist hij niet, misschien omdat het kalmte gaf. Snel schudde hij zijn hoofd en richtte hij zijn blik weer op Rosalie. "Ja, het is hier prachtig!", hoorde hij haar zeggen. Michiel glimlachte nogmaals. Het was hier inderdaad prachtig, geen wonder dat ze hier vaak kwam als ze zich verveelde. Er was hier veel te zien, al besefte veel mensen dat niet.
Rosalie strekte haar rug na een korte 'oké.' Hij volgde met zijn ogen haar bewegingen, maar ze stond niet op. Ze ging juist weer op het bankje zitten en nu keek zij hem ook aan. "Voel jij ook wat ik denk te voelen?" vroeg ze, nog steeds keek ze hem met haar mooie blauwe ogen aan. Michiel keek haar met een schuine blik aan, wat bedoelde ze precies? Een gevoel? Had zij ook een gevoel, een gevoel dat niet te verklaren was? Of dat hij in ieder geval nóg niet kon verklaren? "Ehm, ik." antwoordde hij, het klonk iets wat onzeker. "Weet jij wat het betekend?" vroeg hij en keek haar met zijn donkere ogen vragend aan. Zou zij weten wat het betekende? Of wist zij het niet, omdat ze het niet voelde? Snel schudde hij zijn hoofd, in de hoop zijn gedachten op een rijtje te krijgen.

Rosalie keek naar Michiel en zag dat hij al even verbaasd was als zij was. "Ik denk dat...", Rosalie zuchtte en keek naar Michiel. "Zou het soms kunnen zijn dat dit gevoel, iets verwijst naar wat wij voor elkaar voelen?", probeerde ze en keek Michiel vragend aan. Toen pas besefte ze pas echt wat het gevoel betekende. Ze was verliefd, en zwaar verliefd zelfs! Op Michiel dan nog wel. Rosalie stelde zich verward recht en liep een eindje verder. "Nee toch..Nooit verliefd geweest en nu..", mompelde ze en keek naar de grond. Nu zou Michiel haar vast afwijzen en gewoon weg gaan? Rose zuchtte en keek naar een vogeltje die op haar arm kwam gaan zitten. "Hee jongen", zei ze zacht, maar al meteen vloog het diertje weg. Boos dat ze het vogeltje had weggejaagd keek ze voor zich uit. Straks zou Michiel vast komen zeggen dat hij niet op haar was en het dus niet wederzijds was. Zuchtend keek Rosalie naar een kleine worm die onder haar voet wou kruipen. "Ach klein beest", zei ze en liep weer wat verder, nadenkend over wat ze nu zou doen. Michiel zou vast weg gaan, of dacht ze dat alleen maar? Rose keek strak voor zich uit en bleef er maar over nadenken waarom ze toch juist op hém verliefd was geworden. Rose voelde een klein briesje en een rilling schoot over haar hele ruggengraat. Haar lichaam werd opeens helemaal koud en toen ze er eens bij stil stond wist ze gewoon dat ze niet moest tegenstribbelen tegen haar eigen gevoelens, waarom in godsnaam zou ze het doen. Voor even leek Rosalie heel haar zelfvertrouwen weer terug te pakken te krijgen, maar dan leek het weer helemaal weg te zakken. Neeh, het zou nooit zo zijn, dat had ze ondertussen al lang geweten. Maar de manier waarop hij met haar omging, de manier waarop hij haar vast nam. Waarom zou het dan niet goed zijn? Rosalie keek naar de lucht en zag er de maan hoog staan. "Maantje toch, jij hebt helemaal geen zorgen", zei ze niet wetend wat ze moest doen.

"Ik denk dat..." Hij hoorde Rosalie zuchten, maar voordat hij wat kon zeggen, kon opgaan in haar woorden, ging ze verder. "Zou het soms kunnen zijn dat dit gevoel, iets verwijst naar wat wij voor elkaar voelen?" Zijn ogen stonden strak op de hare gericht. Betekende deze woorden dat zij dat gevoel ook had? Dus zij wist wel wat het betekende? "Eerlijk gezegd denk ik het wel." zei hij en wendde zijn blik voor een paar seconden af. "Nee toch..Nooit verliefd geweest en nu.." zei ze plots. Meteen keek hij haar weer aan. Verliefd? Zij op hem? Zou dat zijn gevoel verklaren? Was hij verliefd op haar? Even slikte hij, niet wetend wat hij moest zeggen. Hier irriteerde hij zich echt heel erg aan. Meestal als een stilte viel waarin je niets hoefde te zeggen, zeiden mensen was, waardoor het verbroken werd. Maar nu hij zo graag iets tegen haar wilde zeggen, zeggen dat hij het gevoel begreep. Omdat hij het namelijk ook had, wist hij niks te zeggen! Zuchtend keek hij voor zich uit, maar vanuit zijn ooghoeken hield hij Rosalie in de gaten. Er was een vogeltje op haar arm kon zitten, ze praatte tegen het dier, maar voor hij het wist wat het vogeltje alweer weg gevlogen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, maar die verdween gelijk weer toen hij de uitdrukking op haar gezicht zag. "Maantje toch, jij hebt helemaal geen zorgen" hoorde hij haar zeggen. Nu keek hij haar weer helemaal aan. Maar recht aankijken ging niet, aangezien zij haar blik op de maan gericht had. Michiel volgde haar voorbeeld en voor hij het wist was die helder schijnende maan in zijn beeld verschenen. "Ik heb ze wel, maar die wil ik graag zo snel mogelijk lozen." zei hij zacht en keek haar weer recht aan. Zijn hand schoof wat naar die van haar toe, totdat hij de hare aanraakte. Voorzichtig pakte hij haar hand beet en zijn donkere ogen keken haar afwachtend aan.

Rosalie keek Michiel recht aan en voelde haar hand de zijne raken. Een beetje blozend nam ze hem vast en draaide haar buik naar hem toe. Haar haren kwamen in haar gezicht maar daar besteedde ze geen aandacht aan. Met haar ijsblauwe ogen keek ze recht in die van Michiel en nam zijn andere hand ook vast. Afwachtend wat hij zou doen luisterde ze naar zijn vraag en knikte daarna bevestigend. "En ik wil die ook zo rap mogelijk wegkrijgen, door maar één ding te doen", zei ze en kwam met haar hoofd wat dichter naar hem toe en liet haar lippen naar de zijne gaan. Een beetje terughoudend bleef ze een beetje voor zijn lippen aarzelen maar drukte daarna toch haar lippen op Michiel dezijne. Eerst voelde het raar aan maar daarna leek het wel de hemel op aarde. Met een stralende glimlach kuste ze hem en haalde na een paar seconden haar zijdezachte lippen van zijn lippen af. Ze beet voorzichtig op haar onderlip en keek hem daarna weer strak aan maar niet zonder die speelse twinkeling in haar ogen. "Uhmm", zei ze zacht en keek om zich heen opzoek naar iets wat ze zou kunnen doen of zeggen, dit voelde allemaal zo raar aan maar toch zo vertrouwd. "Ik ehmm, is het gevoel nu duidelijk?", vroeg ze en keek hem een beetje aan.

-inspiloos..

Rosalie knikte als een bevestigend gebaar en keek hem met haar heldere ogen aan. "En ik wil die ook zo rap mogelijk wegkrijgen, door maar één ding te doen." luidde haar woorden. Hij keek haar voor even niet begrijpend aan. Waar doelde ze op? Met een afwachtende blik op haar gericht zuchtte hij even. De zon was nu wel gaan schijnen en de regen was nu misschien wel minder geworden, maar koud was het nog steeds. Het windje was niet meer het zachte briesje dat het geweest was, dat was nu veranderd in een wind met een scherp randje. Een randje dat akelig langs je gezicht kan snijden. Snel schudde hij zijn hoofd en ging met zijn hand door zijn voorste plukken haar heen. Zijn ogen nog steeds op degene voor zich gericht..
Rose kwam met haar hoofd dichter naar hem toe, in eerste instantie wist hij niet wat ze aan het doen was. Dus pijlde hij haar bewegingen alleen. Maar opeens voelde hij haar lippen op de zijne. Eerst zou hij haar weggeduwd hebben, dat was zijn reactie. Maar nu leek het erop dat zijn hand vastgelijmd zat aan de bank waar ze op zaten. Voor hij het wist had hij zijn ogen gesloten en haar kus beantwoord. Een glimlach gleed over zijn gezicht, nadat hij zijn ogen weer had geopend. Het eerste wat hem opviel was haar stralende glimlach, maar die verdween alsnel weer. En waarom was voor hem niet duidelijk in die korte tijd dat ze geglimlacht had. "Uhmm." hoorde hij haar zeggen. Ze had haar blik nu niet meer op hem gericht, maar alleen maar voor een deel. "Ik ehmm, is het gevoel nu duidelijk?" vroeg ze, hem nog steeds niet helemaal aankijkend. Michiel glimlachte even en legde zijn vinger onder haar kin. "Het is me nu helemaal duidelijk." zei hij en grijns voor een paar seconden.

Rosalie voelde een vinger onder haar kin en zo moest ze hem wel aankijken met haar beide ogen rustend in zijn ogen. De glimlach van daarnet verscheen al gauw weer meteen en haar witte glimmende tanden liet ze maar al te goed weer eens zien. De snijdende wind vloog tegen haar wang op en als in een reflex liet ze Michiel's hand los en voelde eens aan haar kaak, maar meteen daarna nam ze Michiels hand weer zwijgend vast. Haar hart bonsde vrolijk harder dan normaal en voor één keer was ze blij dat ze eens een risico had genomen door hem te kussen. En met de volgende zin die hij had gezegd leek haar gevoel het alleen maar te bevestigen. "Jaah..", zei ze zachtjes en stelde zich wat dichter tegen hem aan waarna ze haar hand door zijn haar liet gaan en hem daarna eens keurend bekeek. "Zo ligt je haar veel sexyer", zei ze melig en lachte schraal waarna ze zich op het bankje weer gemakkelijk zette en haar hoofd weer gemakkelijk op zijn schouder liet rusten. Zo kreeg ze weer dat vertrouwelijke gevoel en nu lag haar ene hand bewegingsloos op zijn been liet liggen en haar hoofd weer naar Michiel draaide waarna ze hem kuste op zijn wang net ietsje naast zijn mond. Een golf van adrenaline raasde door haar lichaam terwijl ze haar ogen genietend van het moment sloot en al niet meer nadacht over het ambetante weer. Alleen Michiel telde nu, en ze was ditkeer zo blij dat ze alleen maar in de 'liefdeswereld' beland was en er maar niet terug uit kwam. En ergens, diep in haar hart wilde ze er ook niet uit, het maakte haar gelukkig bij hem te zijn.

-inspiratieloos..Sorry!

Zijn ogen waren strak op die van haar gericht. Op haar lippen speelde die bekende glimmende glimlach van haar. Michiel grijnsde naar haar en pakte haar hand wat steviger vast. Weer voelde hij een tintelend gevoel door zijn hand stromen. Het voelde goed, prettig. Iets dat hij nog maar weinig had gevoeld dat laatste tijden. Maar het was raar. Toen hij haar voor het eerst had gezien, had hij niets gevoeld. Maar nu, nu leek het erop dat hij haar al voor een hele lange tijd kende. Al was dat niet helemaal zo. Voor een moment zuchtte hij, en zijn ogen dwaalde even af. Daarnet had hij het nog echt koud gehad, maar nu leek hij het warmer te krijgen. En dat kwam niet door hemzelf, dat was zeker.
Een glimlach speelde op zijn gezicht, terwijl hij zijn ogen weer naar Rose liet gaan. Net op dat moment liet ze zijn hand los. Wat verward keek hij haar aan, waarom liet ze zijn hand nou los? Wat was eraan de hand? Wilde ze niet meer, dacht ze dat ze een fout had gemaakt? Michiel liet zijn blik naar de grond zakken en wachtte af. Wachtte af op enige reactie.
Rosalie pakte zijn hand weer vast, een opgeluchte zucht verliet zijn lippen. "Jaah.." hoorde hij haar zacht zeggen. Michiel keek haar aan en glimlachte even nadat ze zich dichter tegen hem aan had gesteld. "Zo ligt je haar veel sexyer." zei ze nadat ze met haar hand keurend door zijn haar was gegaan. Hij grijnsde nogmaals naar haar. De ene aanraking na de andere, ze gaven hem steeds weer dat prettige gevoel. Net toen hij wat tegen haar wilde zeggen, legde Rose haar hand op zijn been. Meteen ging zijn blik erna toe, waarnaar ze glimlach als maar breder werd. "Dank je voor de advies." zei hij, nog altijd grijnzend naar haar.

Rosalie glimlachte en besefte dat ze het totaal niet meer koud had. Ze had het zelf gloei heet. Haar glimlach werd alsmaar groter toen hij wat zei. Ze knikte bevestigend om daarna haar blik op de lucht te zetten en de sterren steeds meer zag fonkelen. Het deed haar denken aan vroeger, met haar ouders. De tijden dat ze 'warmte' had gevoeld, het leek al zo ver te zitten. Tot nu, Michiel gaf haar leven weer fleur en daar was ze zo enthousiast over dat ze het liefst heel haar leven bij hem wou blijven. En ergens had ze zin om met hem naar hun kamer te gaan en dicht tegen hem aanliggen. Maar misschien wou Michiel dat niet en dat wilde ze voorkomen. Alles wat zij zou willen doen, moest Michiel ook goed vinden. Dat was een zin die ze nooit zou vergeten. Het respect tonen voor anderen, het was misschien wel het belangrijkste waar ze zich steeds aan hield. Het ene moment deed ze het dan niet maar meestal vermeed Rose het wel om anderen uit te maken of zwart te maken. Het gaf voor haar geen voldoening om mensen te kwetsen als ze die haatte. Natuurlijk is het altijd wel eens leuk om pootje lap te doen, of hem eens laten verschieten. Maar het maakte er voor Rose niet beter op. Meteen werd ze weer uit haar gedachten getrokken terwijl ze weeral een warme gloed door haar lichaam voelde gaan. De ene aanraking, na de andere..Het leek haar te doen zweven. "Wil je hier blijven of gaan we naar de kamer?", zei ze en geeuwde waarna ze haar blik weer op hem richtte en een beetje nieuwsgierig naar zijn reactie zich op zijn schoot zette. "Als ik te zwaar ben moet je het maar zeggen hé", zei ze en legde haar armen een beetje onzeker rond zijn nek waardoor ze zijn adem bijna tegen haar wang voelde. Deze houding leek haar te doen dromen, net een droomwereld waarin ze was beland. Het was heerlijk..

Steeds als hij haar aankeek voelde hij weer dat gevoel door zijn aderen stromen. Het wekte het zomaar op, in het niets. Het was niet te verklaren, zo'n gevoel. Maar dat hoefde ook niet, als je het maar voelde. En dat deed hij zonder twijfel. Een glimlach speelde op zijn gezicht, terwijl hij haar voor de zoveelste keer aankeek. "Wil je hier blijven of gaan we naar de kamer?" hoorde hij haar zeggen. Ook op haar lippen speelde een glimlach. Een stralende glimlach, vond hij. Haar lach was gewoon prachtig. "Als jij naar onze kamer wil, dan gaan we." zei hij, met de nog altijd brede glimlach rondom zijn mond.
"Als ik te zwaar ben moet je het maar zeggen hé" Voor hij het wist was ze op zijn schoot gaan zitten en had ze haar armen om zijn nek gesloten. Michiel legde zijn armen om haar middel heen, om te volkomen dat ze zou vallen als hij zou gaan verzitten. Meteen toen hij haar weer aanraakte, voelde hij zijn vingers tintelen. Voor een moment sloot hij zijn ogen en luisterde weer naar de geluiden om hun heen. Nu waren de geluiden die van de vogels afkomstig waren wel duidelijk te horen. Het gefluit was er volop. Het gaf dat vrolijke sfeertje, dat sfeertje dat je juist nu goed kon gebruiken. Tevreden opende hij zijn ogen weer en keek haar aan. "Denk je dat je te zwaar voor me bent?" zei hij met een gevormd grijnsje rondom zijn lippen. Zijn ogen stonden glimmend tegenover de hare.

Rosalie keek Michiel recht in zijn ogen aan en voelde weer die warmte in haar buik vormen. Het voelde net alsof ze elk moment door de wind zou kunnen vliegen, de wind doorklieven en geen gevaren meer zou meemaken. Het voelde gewoon heerlijk aan en dat mocht best gezegd worden. "Ik voel me heerlijk bij je, Michiel". Zei ze en lachte onschuldig waarna ze hem wat onverschillig een kus op zijn mond gaf en haar lippen na een lange tijd van zijn lippen afhaalde en haar stralende glimlach weer opzette en hem een tijd lang recht in zijn ogen aankeek. Alsof ze beiden een standbeeld waren geworden wilde ze geen been of arm veroeren om toch maar niet uit die greep van Michiel verlost te geraken. Het moment, van vandaag, zo in zijn armen liggen, het leek haar wel leuk om dat elke dag te doen. Grinnikend sloot ze net als hem haar ogen en legde haar armen nu verstrengeld met zijn armen, net alsof ze wilde zeggen: Michiel, blijf eeuwig bij me, ik smeek je.. Rose knikte zachtjes en probeerde de vogel geluidjes tot zich door te laten dringen en zuchtte daarna waarna ze haar ogen weer opende en Michiel nog eens aankeek. Haar haren legde ze wat achter haar oren zodat ze wat kon zien en keek Michiel afwachtend aan. "Ik wil evengoed zo de hele nacht bij je op de schoot liggen", zei ze en lachte waarna ze hem opnieuw liefjes aankeek. Net zo'n kinderblikje alsof je moeder je een snoepje zou geven en je eerst liefjes moest glimlachen. Jaja, ook die fonkelende ogen als bij een klein kind waren erbij. Rose wist gewoon perfect hoe ze moest glimlachen en dat was gewoon een eigenschap die ze al vanaf ze geboren was had.

"Ik voel me heerlijk bij je, Michiel." De woorden van Rosalie deden hem glimlachen. Haar ontschuldige lach, haar ogen, hij voelde zich gewoon prettig bij haar. Gewoon goed. Voor een moment liet hij zijn blik weer afdwalen, maar veel tijd om dat te doen kreeg hij niet, want vanuit zijn ooghoeken zag hij Rose's gezicht dichterbij de zijne komen. Michiel keerde zich weer tot haar en voordat hij het wist had ze haar lippen op die van hem gedrukt. Weer glimlachte hij en kuste zacht terug als beantwoording.
Ze verstrengelde haar armen in die van Michiel, waardoor ze haar lichaam nog dichter tegen de zijne aan plaatste. Het bezorgde hem weer dat prettige gevoel. Het overviel hem wel, maar dat maakte niet uit. Het ging erom dat hij nu eindelijk wist wat het inhield.
"Ik wil evengoed zo de hele nacht bij je op de schoot liggen." zei ze na een korte grinnik. Op zijn gezicht verscheen een grijns, en zijn ogen leken ook mee te doen. "Ja, we kunnen anders wel naar onze kamer gaan als je wil?" zei hij, en grijnsde nog altijd naar haar.
De stralende glimlach die nu op haar lippen verscheen, deed haar helemaal stralen. Haar glimlach was op een of andere manier volmaakt. Steeds als ze glimlachte leken haar ogen mee te glimlachen. Het gaf hem ook dat gevoel.

[sorry nogal inspiloos o.o]

Rose keek naar Michiel en knikte waarna ze haar ogen wat opener zette en Michiel wat beter aankeek. "Je voorstel om naar mijn kamer te gaan lijkt me een goed idee, en correctie: het is onze kamer hé!", zei ze en keek naar de lucht die nog steeds helemaal gevuld was met fonkelende sterren, en ergens deed dat haar denken aan haar vroegere tijd. Aan de tijd dat ze bij haar vader op de schoot zat en naar de sterren samen keek om daarna uitbundig de Poolster aan te duiden. Het leek telkens wel een overhoring te zijn, elke avond opnieuw..

"Pap!", riep ik en keek trots naar mijn papa, die onder me zat en met zijn verrekijker me even aankeek. Zijn wallen onder zijn ogen vertelden al genoeg, hoe oud hij was. Het was eigenlijk m'n opa, om dat mijn papa gestorven was had ik eigenlijk haar opa altijd 'papa' genoemd. Nooit had mijn moeder er problemen mij gehad. Dus, waarom zou ik dan niet papa mogen zeggen? Hij was toch altijd bij me, elke dag. Natuurlijk, als ik op school was had ik papa altijd hard gemist, mijn échte papa weliswaar. Ookal is het zo lang geleden. Het leek een dag terug dat mijn vader zich in een auto-ongeluk bevond. Ik weet nog, hoe ik in op de achterbank zat. Alles leek goed te gaan, maar toen er een storm uitbrak leek de auto wel te zweven. Ik had het leuk gevonden, die dag. Hoe ik zo had gejoeld, ik wist het nog zo goed als de dag van gisteren. Ik had dan op gestaan in de zigzaggende auto. Ik had mijn armpjes in de lucht gegooid, en dan gebeurde de bot die ons allen naar voren hadden geduwd. Mam ik en pap, ik weet zelf al niet meer hoe lang we daar hadden gelegen.. En meer weet ik er ook eigenlijk niet meer van, best raar..

Een kleine traan gleed van haar wangen terwijl ze nog steeds met haar gedachten bij haar gedachten zat.De tranen leken zich op elkaar af te spelen want ze bleven maar stromen. De glinstering in haar ogen waren gedoofd en een dof oog bleef over. Haar mascara leek helemaal uitgelopen te zijn terwijl ze bewegingsloos voor zich uit staarde, dromend en nog steeds in die ene gebeurtenis..

-inspiratieboost.. XD

"Je voorstel om naar mijn kamer te gaan lijkt me een goed idee, en correctie: het is onze kamer hé!" hoorde hij haar zeggen. Michiel glimlachte even naar haar. "Onze kamer ja." grijnsde hij en liet zijn blik voor een moment afdwalen naar de lucht. De hemel, vol met fonkelende sterren die de duisternis leken te overwinnen. De glinsterende vuur balletjes leken zo klein, maar in het echt waren ze zo reusachtig. Gek was dat, dat zoiets zo klein kan lijken, maar in werkelijkheid groter is dan je je ooit hebt kunnen voorstellen..
Michiel schudde zijn hoofd en zijn donkere ogen richtte hij weer op Rosalie. Tot zijn grote verbazing zag hij enkele tranen over haar wang rollen. Tranen die glinsterde door het weerkaatste licht van de sterren en de lantaarnpaal die zich naast hun bevond. "Hé, wat is er?" vroeg hij, en hij keek haar bezorgd aan. Wat was er aan de hand?
Hij maakte één van zijn armen los van haar middel en ging met de rug van zijn hand langs haar wang heen, om de tranen weg te strijken. Maar ze leken met meerdere te zijn. Zijn bezorgde blik werd alleen maar erger, wat was het probleem? Met zijn vingers streek hij door haar haar heen en zijn blik was nog altijd op die van haar gericht. Haar ogen stonden dof, en ze staarde in gedachten voor zich uit. Gewoon, zonder beweging.
Voor een moment slikte hij. Zou ze spijt hebben van wat er was gebeurd? Wat dat het? "Rose, heb je ergens spijt van?" vroeg hij voorzichtig en wendde zijn blik voor een seconden weer af naar de hemel.

Rosalie voelde dat al haar tranen maar kwamen, en alleen.. Rose miste haar vader, en misschien wou ze hem écht zo eens gewoon op zijn schoot zitten. Zo gewoon weer die beschermende armen om haar heen. Het leek allemaal net een droom die nooit zou uitkomen. Rose snikte voor kort en hoorde opeens de stem van Michiel. Ze keek verbaasd naar de arm, die eerst rond haar middel lag, en zag die naar haar wang gaan. De zachte hand van Michiel leek haar wel even te doen ontspannen. Had ze dan echt zo geweend? Een beetje niet-begrijpend staarde ze voor zich uit en keek daarna naar Michiel die zijn blik helemaal bezorgd had gezet. "Het is..", wist Rosalie enkel uit te brengen en slikte. "Mijn vader, hij is gestorven in een auto ongeluk. Ik was nog klein.. Ik had, toen het had gestormd, nog lachend van plezier mijn armen in de lucht gegooid omdat de auto zo van links naar rechts bewoog. Nu besef ik dat, het misschien wel door mijn drukte was dat vader is gebotst en ...doo-d is", zei Rosalie en toen ze dat laatste woordje 'dood' uitsprak leek ze wel weer in tranen uit te barsten. Waarom was het toch altijd zo moeilijk voor haarzelf? Kon het verleden haar nou nooit met rust laten? Rosalie voelde alweer de warme hand door haar haren gaan en genietend sloot ze haar ogen van de aanraking. "Nee, er is niets waar ik ooit spijt van heb gehad. Ik hou van je Michiel, had ik je dat al gezegd?", vroeg ze en keek hem met haar-nog natte- ogen aan en zuchtte waarna ze met haar hand over haar slaap wreef en haar rooie wangen wat onder haar pull wou verbergen. Ach, waarom zou ze het moeten verbergen voor Michiel? Met een slikje durfde ze Michiel weer aan te kijken en een kleine waterige glimlach op te zetten. "Bedankt." Zei ze en kuste hem voor kort. Even leek ze weer alles te vergeten bij die ene kus, die kus die voor haar alles deed veranderen..

"Het is.." Rosalie leek niet goed uit haar woorden te kunnen komen. Voor een moment zuchtte hij en staarde voor zich uit. Zich nog altijd afvragend was er aan de hand was. Lag het toch aan hem, of zag hij het verkeerd? "Mijn vader, hij is gestorven in een auto ongeluk. Ik was nog klein.. Ik had, toen het had gestormd, nog lachend van plezier mijn armen in de lucht gegooid omdat de auto zo van links naar rechts bewoog. Nu besef ik dat, het misschien wel door mijn drukte was dat vader is gebotst en ...doo-d is" vervolgde ze. Bij het laatste woorden leek haar stem te breken. Michiel drukte haar wat dichter tegen zich aan en sloot zijn ogen. "Wat erg voor je.." fluisterde hij. Tja, wat moest hij nog meer aan zijn woorden toevoegen? Hij kon haar wel gaan zeggen dat het vast niet haar schuld was geweest, maar hij wilde zich er niet onnodig mee bemoeien. Hij wist ook niet of Rose dat zou willen.
Er viel een stilte, een drukkende stilte. Michiel wilde hem zo snel mogelijk verbreken, dus besloot hij maar een poging te wagen. Een poging haar sowieso gerust te stellen. "Het zal vast niet allemaal aan jou liggen, Rose." zei hij, zich hierbij beseffen dat hij nog altijd op fluistertoon sprak. Tranen leken weer over haar wangen te stromen. Met zijn hand streek hij voor de tweede keer langs haar gezicht, om haar de meeste tranen te kunnen ontnemen. "Nee, er is niets waar ik ooit spijt van heb gehad. Ik hou van je Michiel, had ik je dat al gezegd?" hoorde hij haar zeggen. Een kleine glimlach vormde zich op zijn lippen. "Dat had je nog niet gezegd, maar ik ben blij dat je het toch hebt gedaan. Want het is wederzijds." zei hij, zijn stem klonk wat opgewekter dan daarvoor. Toen Rosalie hem bedankte, schudde hij zijn hoofd. "Waarvoor bedank je me? Dat ik je troost?" vroeg hij en keek haar daarbij ook vragend aan. Net op dat moment drukte ze een korte durende kus op zijn lippen. Michiel kuste haar terug en keek haar daarna weer aan.

Rosalie slaakte een diepe zucht en wilde gewoon zo veel mogelijk van die ene kus genieten. En natuurlijk deed ze dat dan ook. Met haar ogen recht in zijn ogen voelde ze hoe die ene kriebels weer in haar buik begonnen te vormen en ze weer een grote glimlach op haar gezicht zette. Toen Michiel zei dat het niet haar schuld was knikte ze een beetje. "Misschien wel, maar misschien ook niet", zei ze en keek hem recht in zijn donkere ogen aan. "Waarom ik je bedank?", zei ze wat speels en wreef eens met haar handpalm over zijn wang en kuste hem daarna kort in zijn nek. "Omdat ik na al die jaren eindelijk weer eens liefde voel, die beschermende sterke armen om me heen, ik heb het zolang gemist. En nu geef je het me weer allemaal terug, daarom bedank ik je." Zei ze en keek hem met fonkelende ogen aan. Een kleine traan glinsterde op in het maanlicht toen die naar beneden sijpelde. Deze keer was het een gelukstraan, ze hield van Michiel. En dat dat wederzijds was liet haar zweven. Toen ze weer een windbriesje tegen haar wang aanvoelde drukte ze zich nog extra dicht tegen hem zodat ze echt plak tegen elkaar aanzaten. En ergens wilde ze dat wel, het gevoel van veiligheid hebben. Het maakte haar weer een klein kindje dat zo graag op iemands schoot zat. Een kleine grijns verscheen op haar gezicht terwijl ze haar zwarte samsung gsm eens bovenhaalde en zag dat het al 23.55 was. "Ik denk dat het toch maar best is om naar onze kamer te gaan?", zei ze en liet zich met een kleine zucht los laten en stelde zich recht. Liefelijk nam ze zijn hand en trok hem recht. Zachtjes duwde ze hem tegen haar aan en zette zich op haar tippen om zo hem nog eenmaal te kussen.

Er verscheen weer een kleine glimlach op haar gezicht, iets dat zijn zorgen voor een deel ontnam. Het was een goed teken dat ze haar mooie glimlach weer op haar gezicht toverde. Dat verblindde hém zelfs. "Misschien wel, maar misschien ook niet" luidde haar antwoord op de zijne. Michiel knikte even als gebaar in zichzelf. Woorden wist hij nu even niet te vinden. Misschien omdat hij niet wist of hij haar straks met een paar woorden kon kwetsen. Met het eenvoudigste woordje kon het al gebeuren. Kon ze er al wat achter zoeken. En dat was iets dat hij totaal wilde volkomen. Anders was hun moment niet meer te redden.
"Waarom ik je bedank?" Haar stem had iets speels. Nu verscheen er ook op zijn gezicht een glimlach. Terwijl die van haar alleen maar breder werd. "Omdat ik na al die jaren eindelijk weer eens liefde voel, die beschermende sterke armen om me heen, ik heb het zolang gemist. En nu geef je het me weer allemaal terug, daarom bedank ik je." vervolgde ze op haar voorgaande woorden. Zijn glimlach werd ingeruild voor een grijnsje. Haar woorden deden hem goed. Het deed hem goed om te horen dat hij iemand blij maakte. Want dat was weleens anders geweest. Snel schudde hij zijn hoofd. Het ging nu om Rosalie en niet om hem. "Daarvoor hoef je me niet te bedanken, aangezien jij mij precies hetzelfde geeft. En ik heb het nog nooit echt kunnen voelen." zei hij zacht en wendde zijn blik voor een paar seconden af. Liefde zoals hij met zjin ouders had gehad, was er wel geweest. Maar daar was het bij gebleven. Voor een moment zuchtte hij. Nu besefte hij pas dat nu hij hier was, zijn contact wel zou gaan verslechteren met zijn familie. Heel even leek hij weer in zijn eigen wereld te zinken, maar Rose leek hem weer uit zijn gedachten te trekken nadat ze haar wang tegen de zijne had gedrukt. In een seconden keek hij op en recht in de ogen van die van haar.
Michiel keek toe hoe ze haar mobiel uit haar zak pakte en op de klok keek. Maar voordat hij echt goed kon lezen hoe laat het was, had ze haar telefoon alweer in haar zak gestopt. "Ik denk dat het toch maar best is om naar onze kamer te gaan?" hoorde hij haar vervolgens zeggen. Hij knikte instemmend. Aan de donkere lucht te zien, was het al behoorlijk laat. "Ik vind het goed hoor." zei hij en glimlachte naar haar.