Let's go fitness!

Met zijn tas nonchalant over zijn schouder hangend liep Lyron de deur binnen, waar hij aan de balie vermeldde dat hij net nieuw was maar dat zijn aanmelding al wel bevestigd was. De vrouw achter de balie was vriendelijk, gaf hem het pasje van zijn lidmaatschap en wees hem naar de kleedkamers, erbij zeggend hoe hij naar de fitnesszaal moest gaan. Nadat hij haar -met een glimlach, natuurlijk- bedankt had kleedde hij zich om in de daarvoor bestemde kleedkamers en legde hij zijn tas in een gehuurd kluisje. Hierna ging hij naar de fitnesszaal en liet hij zijn blik glijden over de apparaten, waar er vele van waren en waar veel keus in was. Terwijl hij droogjes in zijn al sterke armspieren kneep nam hij zich voor deze vandaag wat meer te gaan trainen. Hij ging op het bankje liggen nadat hij het gewicht had ingesteld op 60 kilo. Nadat hij naar zijn mening flink wat getraind had legde hij het gewicht weer terug op de klemmetjes en ging hij zitten, waarna hij zijn blik over de andere trainende mensen liet glijden en -natuurlijk- alleen de meisjes bekeek. Hij glimlachtte naar een meisje dat bezig was op een lopende band, waarna hij verder naar de aanwezige mensen keek. Wat zou hij nu gaan doen..?

[Iedereen welkom! ]

Valerie had maar eens besloten om te gaan fitnessen. Het was vrij lang geleden dat ze nog had gesport, buiten dan elke dag de dagelijkse hockeytraining die er was op Monica. Maar vroeger voor ze hier zat deed ze ook aan hardlopen en aan turnen, alleen had ze dat achter zich moeten laten toen ze uiteindelijk toch naar hier mocht komen van haar ouders. Gekleed in een vrij kort zwart shortje en een wit topje. Ze wandelde verder naar de loopband en keek even rond toen ze er echter op stond, haar blik kruiste die van een jongen met zwarte krullen. Hij was niet mis volgens haar. Al gauw focuste ze zich weer op haar lopen en al snel zette ze het ding op een vrij normaal niveau en drukte ze op de knop waardoor de band waar ze opstond iets omhoog leek te gaan zodat ze zogezegd aan het lopen was op een helling. Het tempo was voor haar vrij goed aan te houden, een teken dat haar conditie er nog niets op achteruit was gegaan. Voor een moment viel haar blik en een koppel verderop dat ruzie aan het maken was over iets, best wel grappig eigenlijk. Over wat kon je nu ruzie maken als je aan het sporten was? Kort grijnsde ze en keek dan weer voor zich uit, met eigenlijk een perfect zicht op de jongen van eerst.

Het meisje liet veel van haar lichaam zien, enkel gehuld in een short en een topje, wat Lyron helemaal niet erg vond. Haar lichaam mocht er wezen, dus waarom zou ze hem niet laten zien? Zijn blik gleed verder, en stopte bij een ruziënd koppel. Hij keek er even met een nietszeggende blik naar maar vond het niet erg interessant, waardoor hij weer meisjes ging checken.
Het meisje op de loopband, waar hij naar geglimlacht had, trok iedere keer weer zijn aandacht. Soms kruisden hun blikken elkaar, en als hij van zijn gevoel uit ging dacht hij dat ze hem wel zag zitten. De keren dat ze naar hem keek volgden elkaar redelijk snel op, waardoor hij op stond en zijn hemd weer goed deed. Hij legde zijn fles water op het apparaat zodat mensen zouden weten dat hij bezet was en liep met een zelfverzekerde blik in zijn ogen en houding op het meisje af. "Hey.." glimlachte hij oprecht, waarna hij met zijn hand door zijn krullende haren ging. "Kom je hier vaker..?" vroeg hij hierna, een klein grijnsje sierde ondertussen zijn gezicht. Hij liet droogjes zijn blik over haar lichaam glijden en knikte goedkeurend. "Je zou haast denken dat je hier elke dag komt." zei hij met een knipoog. Het meisje was zeker niet verkeerd..!

De jongen kwam al snel haar richting uit. De zelfverzekerde blik in zijn ogen was haar zeker niet ontgaan. Ergens vond ze het wel hilarisch, maar aan haar houding liet ze dat niet merken. Uiteindelijk stond hij voor haar stil en zette ze de loopband op een vrij laag tempo. 'Hé,' Sprak ze met een klein grijnsje op haar gezicht. De jongen voor haar was zeker niet mis, plus de krullenbol op zijn hoofd was best wel schattig. 'Wel, ik ben van plan om vaker te komen. Moet je mij wel beloven dat jij hier dan ook zult zijn.' Zei ze op een lichte uitdagende toon. Het was als grap bedoelt, allesins het laatste van haar zin. Ze zou echter wel vaker komen om haar figuur te behouden zoals het nu was. Want met alleen het ijsschaatsen kwam je er niet om je figuur te behouden. Dat wist ze maar al te goed. 'Jij komt hier vast wel vaker als mij lijkt me.' Zei ze droogjes tegen hem, daarmee duidend op het feit dat hij zojuist bij de gewichten stond. Soms tilde ze ook wel, maar dat gebeurde maar raar of zelden. 'Ik ben Valerie trouwens.'
Dan ging haar blik weer even terug naar het koppel dat blijkbaar eindelijk tot bedaren was gekomen. Rare mensen naar haar mening, maar ze besloot al gauw haar aandacht weer te richten op de knappe jongen voor haar. Valerie voelde duidelijk enkele blikken op haar rusten, waarschijnlijk van enkele jongens ofzo die maar al te graag wensten dat zij in de plaats mochten staan van de jongen voor haar.

Hij grinnikte zachtjes toen ze hem vertelde dat ze van plan was geweest hier vaker te komen, erbij vermeldend dat hij haar moest beloven dat hij hier dan ook zou zijn. Was dat een hint..? Een hint dat hij wel een goede eerste indruk had gemaakt? Of was ze gewoon een flirt die opzoek was naar actie, en dit bij hem dacht te vinden? In beide gevallen zou hij het niet erg vinden om haar wat vaker te zien, dat was zeker.
Hij kon een lach niet onderdrukken voordat hij haar antwoordde. "Ik zeg niet dat ik mijn belofte na zal komen, maar ik zal hier zeker vaker dan alleen vandaag te vinden zijn." glimlachtte hij, ".. Het zou anders een beetje zonde zijn van mijn abonnement, niet?" voegde hij er aan toe, dit meisje wel oké vindend. "Nee, eigenlijk niet.. Ik heb ongeveer anderhalve week pauze gehad van het fitnissen, omdat ik terug kwam uit Italië." vertelde hij, waarna hij een ander meisje aankeek die naar hem glimlachtte.

'Zorg maar dat je ze na komt, anders ga ik boos worden.' Grapte ze. 'Maar inderdaad het zou wel zonden zijn van ja abonnoment.' Zei ze met een grijns op haar gezicht. Rustig liet ze haar blik even over de mensen gaan, sommige keken naar haar en de jongen anderen keken naar iets anders. Zij daaraantegen keek nu alleen nog maar naar de jongen, die juisthad verteld dat hij uit Italië kwam. 'Italië? Vanwaar kom je dan?' Sprak ze opgewekt. Zijzelf kwäm uit Rimini, een plaatstje dat bij de meesten van dit land onbekend was. Het lag dicht tegen Venetië aan, dat was zowat de bekendste plaats waar bij Rimini lag dus. Zo legde ze altijd uit aan de Amerikanen vanwaar ze kwam als ze geen kennis van Italië had. Kort dacht ze terug aan Italië en glimlachte zachtjes, ze miste het wel, maar ze wou dtoch niet meteen terug gaan. Eerst hier haar jaren maar uitzitten, haar ouders hadden er genoeg voor betaald om haar hier binnen te krijgen dus ja. Plus ze wou wachten tot haar ouders ook wat bedaard waren. Ze hadden ruzie gemaakt om iets heel kleins, waarvan Valerie zelf al niet meer wist wat het was. En daar waren ze nog steeds heel pissig om.

"Oeeh, dat wil ik niet hebben hoor!" zei Lyron lachend, waarna hij even droogjes over zijn gezicht wreef. Hij wist niet hoe Valerie was, maar wanneer ze net zo'n temperament had als zijn oudere zus had dan kon hij het wel schudden! Toen Valerie opgewekt aan hem vroeg waar hij precies vandaan kwam uit Italië keek hij haar even onderzoekend aan, benieuwd waar die vrolijkheid plots vandaan kwam. Niet dat ze een chagerijnig hoofd had, maar toch..
"Ik kom uit Venetië, als je dat niet kent.. het ligt vlak bij Rimini." zei hij met een glimlach, waarna hij zich af vroeg waar zíj dan vandaan kwam. "En jij dan? Heb je ook buitenlands bloed door je aderen stromen of ben je honderd procent Amerikaans?" vroeg hij grijnzend, wetende dat Amerikanen qua uiterlijk behoorlijk konden verschillen en ook als twee druppels water konden lijken op iemand uit bijvoorbeeld Polen. Hij keek even om naar zijn apparaat dat nog steeds onbezet was en richtte zijn blik hierna met een glimlach weer op Valerie. Ze was aardig, en een leuke gesprekspartner.

'Wel, geloof het of niet maar ik kom uit Rimini.' Zei ze met een kleine glans in haar ogen. Velen zouden van haar denken dat ze honderd procent Amerikaans was, maar dat was dus niet, bij haar weet had ze zelfs geen Amerikaans bloed door haar aderen lopen. Rustig keek ze hem aan, hij zou het vast niet eens geloven. In haar haren zaten wel vrij donkere stukken, en ze had bruinachtige ogen met een beetje groen in. Maar buiten dat leek ze volgens haar helemaal niet op een Italiaans meisje. Rustig keek ze naar hem en streek even door haar haren, waarna deze weer perfect naast haar schouders heen vielen.
'En geloof het maar. Mij wil je niet kwaad hebben hoor.' Sprak ze droogjes tegen hem en wandelde uiteindelijk van het toestel af en keek hem vriendelijk aan. De jongen was groter als haar, maar dat verbaasde haar eigenlijk niets, van een jongen kon ze het hebben dat hij iets groter was. Moest een meid dat zijn voelde ze zich al gauw heel klein tegenover zowat de rest van de wereld. Alhoewel ze al een kleine stip was op de wereld maar ja, dat achterwege latend dan.

"Niet? Echt waar! Ben jij Italiaans?" bracht de jongen er vol verbazing uit, terwijl hij zijn blik voor de zoveelste keer over haar lichaam liet glijden. Echter zag hij -net als eerder- niet zoveel uiterlijke kenmerken die hem deden denken aan Italië, hoewel het accent wel lichtjes in haar stem te bespeuren was. Zijn blik was gevuld met interesse, nieuwsgierigheid, iets wat eerder in het gesprek niet echt te zien was. Natuurlijk, ze was een leuk meisje, maar het feit dat ze een Latina was maakte haar nog nét ietsjes leuker.
"Waarom ben je naar Amerika gegaan? Had je behoefte aan iets anders of heb je andere redenen?" vroeg hij glimlachend, waarna hij even naar haar gebaarde dat hij zo terug zou zijn. Hij liep terug naar het apparaat waar hij enkele minuten geleden nog had getraind en pakte zijn waterfles van de bank af, zodat een ander daar nu op kon gaan. Hierna liep de jongen met een brede smile op zijn gezicht terug naar Valerie, en hoewel hij zijn naam niet zomaar aan een random meisje vertelde vond hij dat het toch wel zo netjes was om deze aan haar te vertellen. "Ik ben Lyron trouwens.." zei hij met een lichte grijns, waarna hij wachtte op antwoord van het meisje.

'De volle honderd procent.' Sprak ze met een grijnsje tegen de jongen voor zich. Dus ze leek echt niet op een Italiaanse? Ach ja, aan haar uiterlijk kon ze weinig veranderen, maar als ze kwaad was dan had ze toch dat Italiaanse temperament volgens vriendinnen van haar, hier en uit Rimini. Voor even gleed haar blik naar een jongen met blond gekleurd haar die de gehele tijd al naar aan het knipogen was. Die was eigenlijk niet echt lelijk, maar toch besloot ze verder geen aandacht aan hem te geven. De Italiaanse jongen ging nu voor op alles. Toen deze zich echter excuseerde keek ze hem na en zag dat hij zijn waterfles van het toestel ging halen. Dus hij zou toch een poosje bij haar staan om te praten, of hij zou naar een ander toestel gaan? Even dacht ze over zijn vraag na. Waarom was ze naar hier gekomen? Grotendeels om even iets anders te zien dan Italië en dan ook deze school te verkennen, en haar sport echter beter te beoefenen. ‘Wel, omdat ik eens een keer iets anders wil dan Italië en gewoon ik wou naar hier komen voor mijn sport beter te kunnen beoefenen, want in Italië kun je nu niet echt goed ijshockey gaan spelen. En jij dan?’ Zei ze rustig toen de jongen weer voor haar stond. Uiteindelijk wist ze ook zijn naam. Lyron, geen typische Italiaanse naam, maar het paste hem eigenlijk beter dan de meeste namen die ze al kende vanuit haar eigen stad. 'Wel die naam past eigenlijk wel bij je op de een of andere manier.' Sprak ze heel droogjes.

Een glimlach brak door op het gezicht van de jongen, toen Valerie zei dat ze voor honderd procent Italiaanse was. Geweldig! Lyron kreeg hierdoor het idee dat hij niet de enige Italiaan in Amerika was, en hoewel de gebruiken en de cultuur van de Spanjaarden bijna gelijk waren voelde het toch goed om iemand uit zijn vaderland te ontmoeten. Waarom had hij haar nog nooit eerder gezien..? Ze was aardig, zeker niet verkeerd, en woonde haast naast hem! Lyron volgde haar blik naar een blondharige jongen en kon nog net een knipoog -die voor haar bedoeld was- opmerken. En hoewel het maar een kleine flirt was vond Lyron het niet kunnen, waardoor hij zijn ogen voor een kort moment vernauwde en zijn handen tot vuisten kneep. Hierna keek hij weer naar Valerie, met een wat neutrale uitdrukking op zijn gezicht. Ja, hij was snel jaloers, wat niet aan zijn zelfvertrouwen lag. Misschien vond hij het gewoon niet leuk om een vrouw met andere jongens te delen, en wilde hij ze allemaal voor zichzelf?
"Nee, Icehockey is niet echt een populaire sport in Italië." zei hij lachend, nadat Valerie haar reden voor haar komst naar Amerika had verteld. Ze zei ook dat ze iets anders wilde dan haar thuisland, wat hij enigszins wel begrijpen kon. Italië was geweldig, maar het werd na een tijdje wel ietwat saai. En hoewel dat ook een reden was voor de jongen om de weddenschap aan te gaan mistte hij het behoorlijk. Vooral de pizza's die ze daar zo lekker konden maken, of de overheerlijke pasta van zijn moeder. En als hij één ding kon noemen wat hij het meest mistte waren dat de Latina's, de mooie vrouwen. De vrouwen hier waren knap, daar niet van, maar ze mistten iets. Misschien de flirterige tint die ze niet toevoegden in het gesprek, een tint waar Lyron dol op was?
"Ik ben hier gekomen door een weddenschap.." zuchtte hij, een lichte grijns op zijn gezicht getekend. "En die heb ik verloren, waardoor ik dus hier in Amerika mijn laatste jaar school af ga maken." glimlachtte hij, bepaalde dingen weglatend. Niet omdat hij het niet wilde vertellen, maar gewoon omdat het hem niet interessant genoeg leek.

Valerie keek even naar Lyron die zijn blik even op de jongen met het blonde haar had gericht, la gauw gleed haar blik naar zijn vuist die hij balde. Toen ze zijn aandacht weer op haar richtte keek ze hem met een grijnsje aan. Blijkbaar was Lyron nogal snel jaloers, veel maakte het haar niet echt uit. Zolang hij maar niet zou vechten met de een of andere lapzwans die haar ook maar een blik gunde. Het was wel raar dat Lyron haar eigenlijk nu pas opviel, hij was hier vast al een tijdje, en zij ook. Plus in Italië woonde ze zowat naast elkaar. Ach ja, Italië opzich was al groot genoeg dus dat ze hem daar niet had gezien kon ze wel vatten, maar hier, dat vatte ze niet. Toen hij sprak over haar sport knikte ze droogjes. Al gauw hoorde ze zijn reden waarom hij Italië had verlaten. Een weddenschap? Over wat dan? ‘En over wat mag die zogenaamde weddenschap dan eigenlijk wel gaan? Want als je daarvoor Italië moest verlaten moest die toch wel enig nut hebben neem ik aan.’ Sprak ze vrij serieus tegen hem. Hoewel de serieuze klank van haar stem niet werd weerspiegeld op haar gezicht, want daar stond nog steeds de glimlach op. ‘Trouwens, geen zorgen over dat knulletje ginds, hij is niet interessant. Jij daaraan tegen wel.’ Sprak ze op een zoete toon tegen hem. In haar ogen was een plezierige glans verschenen, het gezelschap van Lyron leek haar steeds meer te bevallen. Daar zou vast wel een reden voor zijn, maar die kon ze in zo een, twee, drie niet gaan bedenken.

"Enig nut.. ach, dat had het niet echt." zuchtte hij, waarna er al snel een glimlach op zijn gezicht verscheen. "Het ging om een meisje, die moest ik binnen twee weken de mijne maken. En omdat ik hier nogal bedreven in ben dacht ik dat het me wel zou lukken, maar dat deed het dus niet." grinnikte hij, de hele ironie van het alles wel inziend. En hoewel hij dacht dat het meisje allemaal deel van het complot was -wanneer Lyron weg zou gaan zouden er immers een hoop vrouwen voor de andere jongens beschikbaar zijn- vond hij het niet heel erg dat hij daar weg was. Want zelfs áls dat het geval was geweest vond hij niet dat hij echt de beste vrienden van de wereld had, aangezien ze hoogstwaarschijnlijk een wrok tegen hem koesterden wegens zijn succes bij de vrouwen. "Als het me zou lukken zou ik wat geld krijgen, en een bepaalde titel." voegde hij er grijnzend aan toe, waarna zijn gezicht weer wat serieuzer werd doordat Valerie over de jongen begon.
Wat hij hoorde maakte hem alles behalve ongelukkig. Ze zei dat de jongen niet interessant was en hij wel, wat hij zeker positief opvatte. Hij kon er zelfs geen negatief iets aan koppelen! "Ah, gelukkig. Ik was al bang dat je op blond viel." zei hij grijnzend, waarna hij met zijn hand door zijn donkere, krullende haren ging. Hierna rekte hij zich even uit, gewoon, omdat hij er zin in had, waarna hij haar met een glimlach op zijn gezicht aankeek. "Ik heb een zwak voor Latina's, wat nu opnieuw blijkt.." merkte hij droogjes op, terwijl een licht grijnsje zijn gezicht sierde.

Dus het ging om een meisje? Ach, veel kon het haar eigenlijk niet schelen. Anders had ze hem waarschijnlijk toch nooit ontmoet. En dat zou eigenlijk wel een grote zonde zijn voor haar. ‘Ik ben blij dat je verloren hebt.’ Biechtte ze droogjes op en streek even door haar haren en keek kort naar de grond. Toch werd haar blik al gauw weer naar hem toe getrokken. ’Anders had ik je toch nooit ontmoet.’ Glimlachte ze naar hem toe. Toen hoorde ze hem kort wat zeggen over een tittel en geld. Waarschijnlijk de tittel ‘casanova’ ofzo. Want ergens was hij daar wel het type voor. Maar misschien oordeelde ze wel weer eens veel te vlug. Al gauw hoorde ze zijn opmerking over blond en glimlachtte even. ‘I ragazzi rientrano solo bello come te.’ Knipoogde ze naar hem. Eigenlijk sprak ze wel geheel de waarheid, haar vorige vriendjes waren bijna allemaal jongens geweest zoals hem. Gespierd, donker haar, gewoon een perfecte jongen eigenlijk. ‘Wel, misschien komt dat voor mij misschien wel goed uit.’ Zachtjes streek ze met haar hand langs zijn wang en liet haar arm dan weer naast zich vallen en wachtte op enige reactie van Lyron, de knappe Italiaanse jongen die voor haar stond.

De grijns op zijn gezicht werd breder toen Valerie vertelde dat ze blij was dat hij verloren had, omdat ze hem anders nooit ontmoet had. Er zat wel een kern van waarheid in, en Lyron vond dat dit ook zéker voor hem gold. Als hij de weddenschap niet verloren had zou hij de aardige en leuke Valerie nooit ontmoet hebben, dat wist hij zeker. Toen Valerie vertelde dat ze op dezelfde knappe jongens zoals Lyron viel verscheen er opnieuw een grijns op zijn gezicht, nadat deze voor enkele seconden verdwenen was. Werd hij nu gewoon versierd zonder dat hij het zelf door had gehad, of niet?
"Sono sicuro che esce bene per voi.." grijnsde hij, zeggende dat hij zeker wist dat het goed voor haar uit kwam. Hij genoot van de liefkozende beweging die ze maakte en onderdrukte de neiging om haar óók aan te raken, waarna hij met zijn ene arm leunde op een apparaat en haar zo aan keek. Hij nam een slokje van het sportdrankje wat hij in zijn fles had zitten en glimlachtte naar haar. "Posso avere il tuo numero?" vroeg hij haar nummer voorzichtig, eerder een lieve dan brutale blik in zijn ogen. "Misschien kan ik je uit eten nemen deze week..?" voegde hij er grijnzend aan toe, waarna hij haar een subtiele knipoog gaf.

Valerie knikte. 'Heel goed eigenlijk.' Sprak ze met een speelse grijns op haar gezicht. Lyron viel eigenlijk nog goed mee. Want de meeste Italiaanse jongens die ze ooit gedadet had waren zo vreselijk brutaal dat ze op een tijd gewoon saai werden. Maar Lyron was niet zo als die andere jongens die ze ooit had leren kennen, allesins dat leek haar toch zo. 'Ovviamente ci sono, ma che, fintanto che si tiene proprio. Perché non mi inviti aveva versato qualche idiota qui a scuola.' Zei ze op een droge toon. Maar ze wilde echt geen stalkende telefoontjes krijgen van de een of andere vieze pervert die het op haar gemund had. 'Dan ga ik natuurlijk met alle plezier met je mee.' Even dacht ze na, ze had geen pen ofzo bij om haar nummer ergens op te schrijven. 'Heb je je mobiel per toeval bij?' Dat was het makkelijkste dan kon ze hem daar meteen inzetten. Voor even gleed haar blik naar zijn ogen, zijn donkere ogen, ze leek er ergens wel helemaal in te kunnen verdrinken. Maar dat lag waarschijnlijk helemaal aan haar. Ach ja, kalm richtte ze haar blik maar weer op enkele voorbijkomende mensen die hen blijkbaar aanstaarde. Waardoor zij hen meteen een geirriteerde blik toewierp.

Lyron moest lachen toen ze droogjes in het Italiaans tegen hem begon te praten en wachtte hierna geduldig af totdat ze antwoord zou geven op zijn vraag om haar mee uit eten te nemen. Het was misschien wat saai, als het al niet standaart was, maar ze konden daarna toch wel wat met zijn tweeën doen? Naar de Zanzibar, of naar de Fun Area om daar een potje te biljarten? Het maakte hem niet uit, desnoods gingen ze samen naar het strand om daar te genieten van de zonsondergang of de opkomst van de maan.
"Ja, toevallig wel." glimlachtte hij, waarna hij zijn mobiel uit zijn broekzak tevoorschijn haalde. Deze overhandigde hij aan haar, met de bedoeling dat ze haar nummer er in zou zetten. Natuurlijk kon ze zo ook een grap met hem uithalen door het totaal verkeerde nummer te geven, maar Lyron verwachtte niet dat ze dat zou doen. Ze leek oprecht geïnteresseerd te zijn en geen spelletje met hem te willen spelen, maar natuurlijk kon dat allemaal een vergissing zijn. Hij bekeek haar eventjes en vroeg zich af in welk restaurant ze zich thuis zou voelen, aangezien hij haar niet opgelaten wilde laten voelen. "Heb je nog een voorkeur? Een luxe restaurant, een normale of gewoon de burger king?" vroeg hij lachend, waarna hij nogmaals een slokje van zijn sportdrankje nam en behoorlijke trek kreeg in een verfrissende douche.

Valerie was echter wel nieuwschierig naar wat hij wou gaan doen, gewoon een standaard etentje of zou hij haar verassen? Ach, zolang ze maar een avond wat te doen had met hem vond ze het al goed genoeg. Rustig wachtte ze af tot ze zijn mobiel aan haar gaf, en al snel werd dat ook gedaan kalm nam ze hem aan en tikte haar nummer erin en dacht even na als hoe ze zichzelf erin zou zetten. Eigenlijk moest hij dat beslissen dus kalm gaf ze hem zijn mobiel weer en dacht even na. Waar zou ze het liefst gaan eten? Om eerlijk te zijn maakte dat haar helemaal niets uit. Zolang ze eten had, lekker eten en tja een goed gezelschap had ze al. ‘Voor mij maakt dat niet uit. Zolang ik maar eten krijg is het allemaal goed voor me.’ Zei ze met een grijnsje tegen haar. Eigenlijk gaf ze best veel om eten, ze at elke dag wel vrij veel, maar toch bleef ze haar slanke figuur houden maar dat kwam dan weer deels door de trainingen die ze elke dag moest doen en gewoon door het feit dat ze niet veel aankwam. Valerie keek even naar Lyron en glimlachte even, alles was eigenlijk perfect aan hem en zijn donkere krullen maakte het voor haar al helemaal af. Een perfect volmaakte Italiaan had ze nog niet vaak gezien qua innerlijk en uiterlijk dan, maar nu was het toch wel eens tijd geworden en ja hoor. Lyron was voor haar die perfecte Italiaan.

Valerie vertelde hem dat het haar niet echt wat uitmaakte, waardoor hij zachtjes knikte als reactie. Als hij mocht kiezen koos hij een gewoon restaurant, waar het eten over het algemeen lekkerder was als in een snackbar, en waar er misschien wat anders voedsel te vinden was dan in Italië. Want hoewel Lyron dol was op Pizza's en Pasta, wist hij uit ervaring dat de etenswaren die ze in Italië maakten wat minder waren in buitenlandse landen. En zo waren de pizza's in Amerika matig, en leken de bodems van die dingen met een machine op een bakplaat zijn gemaakt.
"Prima! Ik bel je nog wel over wanneer we uit eten gaan, okè?" glimlachtte hij vriendelijk waarna hij haar twee kussen op haar wang gaf. Het was misschien wat vreemd voor Valerie, maar dat maakte hem niet echt uit. Het was haast iets gewoons geworden voor de jongen om een meisje zo te begroeten of afscheid van haar te nemen, en als ze het heel erg zou vinden zou ze het wel zeggen.. toch? "Ik ga nu een heerlijke warme douche nemen thuis, dus ik ben bang dat je me moet missen." grijnsde hij, het laatste was natuurlijk een grapje, waarna hij langzaam van haar weg liep. Hij wachtte nog even op een reactie van Valerie, en zou daarna met zijn auto naar huis rijden.

'Is goed.' Zei ze met een glimlach tegen hem en streek even door haar haar. Zometeen moest ze weer op school staan voor een training, al had ze daar niet zo heel veel zin in. Plus ze had vandaag al gesport en daar moesten ze maar eens een keer rekening mee houden. Opeens kreeg ze twee zoenen op haar wang en glimlachtte ze even. Oke, ieder zijn eige manier om dag te zeggen. 'Ah, komop ik wil je niet nu al missen.' Zei ze even meegaand in zijn grap. 'Maar goed, ik zie je dan binnenkort wel.' Zei ze vriendelijk tegen hem en zag hem vertrekken. Meteen keken er enkele gozers naar haar waarna ze zelf gewoon ook naar de kleedkamers van de vrouwen ging. Daar zou ze zich maar weer eens deftig gaan aankleden en gaan rennen naar school. Want ze moest maar eens te laat komen op een training. Dan vermoorde de coach haar en kon ze haar date met Lyron wel op haar buik gaan schrijven. Na een vijftal minuten was ze verdwenen door een deur om dan wanneer ze was aangekleed meteen naar buiten te gaan met haar tas op haar rug en zo begon ze dan ook maar te rennen. Meteen klonk er een kort gefluit van enkele jongens maar daar kon ze nu niet bij stil staan. Ze moest naar haar training gaan.