Ten einde raad?

De gure zeewind zorgde ervoor dat deze herfstavond kouder was dan het achter de duinen zou zijn. Toch liep Emilie vlak aan de zee over het strand. Met haar skinny jeans en gewoon losse sneakers - die er overigens al redelijk vuil uitzagen-, een donkerblauwe Superdry-sweatshirt droeg ze boven een gewone zwarte tshirt en een dikke zwarte sjaal bedekte haar nek. Haar kin had ze diep in deze warme sjaal begraven en terwijl ze verderliep, had ze haar handen in de zakken van het sweatshirt gestoken. Ze rilde even; maar bleef toch staan om het laatste lichtstraaltje van de zonsondergang in zich op te nemen. Zoals ze zelf al wel verwacht had, was het bezoek aan haar broer Lander op niet veel uitgedraaid. Ze ging erheen om te praten en was ervan teruggekomen met enkele blauwe plekken erbij. Aan haar bovenarmen, in haar zij en ook één in haar hals. Dus buiten om de koude te weren, diende de sjaal ook als camouflage, om lastige vragen te vermijden. Tussen Kenneth en haar was het - volgens haar - definitief afgelopen. De kans dat het tussen hen nog goed zou komen, zou miniem tot zelfs onbestaand zijn. En dat had ze - met pijn in haar hart - aanvaard. Alles leek wel fout te lopen, het enige lichtpuntje in haar leven leken nu haar vrienden te zijn - degenen die, hoe dan ook, niets wisten over Lander. Enkel Kenneth leek alles te weten van haar, en dat beangstigde haar. Hij wist alles; hij was de enige, en nu zou ze hem niet veel meer zien. Zo weinig mogelijk; hoopte ze. Gewoon omdat alles dan weer naar boven zou komen. Haar donkere ogen sloeg ze even neer toen de zon eindelijk verdwenen was, waarna ze haar schoenen uitdeed, eveneens haar sokjes, en zette die op het droge neer. Haar Jeans mocht wel nat worden. Ach, wat maakte het toch uit? Waar maakte ze zich druk om. In de nacht kon je haar moeilijk zien, dus veel mensen zouden niet gaan gillen. Traag liep ze het water in - de temperatuur van het zeewater was wonderlijk genoeg vlak na de zomer aangenaam warm, maar toch voelde het water koud aan- en ze zuchtte even zachtjes. Wat ze echt zocht in het water, wist ze niet per se, maar dat maakte haar niet uit. Het water had alleszins een ontspannende indruk op haar. Enkele golven beukten op haar in; maar ze bleef gewoon verderwandelen, tot ze wat verder, toen het water tot net boven haar knieën stond, stopte en even over de zee heenkeek. In de verte voer een lichtpuntje, waarschijnlijk nog een laat havenschip, over het water. Geconcentreerd staarde ze even naar haar spiegelbeeld, bewegend onder haar. Als een weerspiegeling van haar eigen koppige zelve. Ze werd er kwaad van en sloeg even met haar hand in het water.

[Pb me alvorens te reageren, plz ]

De nacht had zijn intreden gemaakt, de zon was verdwenen in de zee. De eerste sterren stonden aan de donkere hemel, vergezelde de maan. In gedachten verzonken liep Mike over het strand, een sigaret tussen zijn vingers. Die hij om de zoveel tijd naar zijn mond bracht, om er een trekje van te nemen. De koude wind streek langs zijn blote armen, misschien dat hij beter toch een vest aan had kunnen trekken. Het was geen weer om in een t-shirt rond te lopen. Maar veel maakte het hem niet uit, hij was het wel gewend. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waardoor enkele bruine plukken in zijn ogen vielen. Hij nam niet de moeite ze weg te strijken, liep rustig door. Wierp zijn opgebrande sigaret, na er een laatste trek van te hebben genomen, weg. Waarom hij hier was wist hij niet, de laatste tijd had hij hier vaak de nacht door gebracht. Alleen als het regende had hij een andere plek gezocht. De zee had een rustgevende werking op hem, toch had hij slecht geslapen. Maar nu hoefde het niet meer, hij kon weer gewoon terug naar zijn kamer. Naar de kamer van hem en Iris. Hij hoefde niet meer bang te zijn, die gepijnigde blik in haar prachtige bruine ogen te zien. Want hij had haar terug, ze had hem vergeven. Ze had hem vergeven, dat hij een ander meisje had gezoend. Oké dat meisje had hem gezoend, maar hij had haar niet direct weg geduwd. Had haar kus zelfs beantwoord. Iris had hem vergeven, er was welles waar wat tijd verstreken. Maar nu waren ze weer bij elkaar, eindelijk. Hij was hier dan ook niet om de nacht door te brengen, nee hij zou straks weer terug gaan naar hun kamer. Naar Iris. Hij wou gewoon een moment voor zichzelf, heel even zijn gedachte's op een rijtje zetten. Voor een moment bleef hij staan, richtte zijn ogen op de zee. In de verte zag hij een klein lichtje, waarschijnlijk van een schip. Eentje die nog niet aan was gemeerd, of helemaal niet van plan was aan te meren. Voor een moment stond hij er bij stil, dat als Iris vandaag niet was gekomen hij over enkele dagen in Italië was geweest. Toch vond hij het niet erg dat hij niet terug ging naar zijn geboorte land, nee. Zolang hij Iris had, vond hij het niet erg om hier te blijven. Even glimlachte hij, zijn blik viel op een gestalte die half in de zee stond. Hij fronste, aarzelde voor een moment. Maar trok vervolgens zijn afgetrapte sneakers en zijn sokken uit. Legde deze op het strand, vervolgens liep hij langzaam het water in. Voelde hoe de golven kapot sloegen tegen zijn benen. Nu hij dichter bij was gekomen, kon hij zien dat degene in het water een meisje was. Met haar hand sloeg ze op het water. Langzaam liep hij op haar af. "Hé." zei hij, ging naast haar staan. "Gaat het wel?" vroeg hij, na een korte aarzeling. Keek haar een moment onderzoekend aan, niet wetend of hij er goed aan had gedaan haar aan te spreken.

In gedachten zag ze Kenneth en Sawyer voor haar staan; lachend en speels omgaan met elkaar; elkaar aanrakend en kussend. Ze wilde het niet zien; maar het beeld bleef voor haar ogen opdoemen. Ze wilde het verbannen uit haar gedachtes en wilde het nooit meer terugzien; maar ze kon het niet. Haar hoofd wilde niet meewerken; noch haar hart. Ze slikte even en liet haar handen nu gewoon naast haar lichaam hangen. Ze voelde zich bedrogen - ze was ook bedrogen, de ironie daarvan zag ze even niet in - en bovendien voelde ze zich aan de kant gezet. Gewoon omdat hij ook verliefd was op haar - wat ze een belabberd excuus vond aangezien zij enkel echt gevoelens kon koesteren voor iemand na een enorm lange tijd en hij blijkbaar meteen verliefd werd - en niet wist wie te kiezen. Dan hoefde het voor haar ook niet meer, hoor.
Ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze de persoon achter haar niet eens had horen aankomen; het geluid van de golven overstemde weliswaar zijn komst. Hierdoor schrok ze even toen ze een stem achter zich hoorde; waardoor ze even een pas naar opzij zette en inademde. Het leek even te duren voor ze weer op aarde was; waardoor ze de vraag van de jongen, namelijk of het wel ging, bijna gemist had. Ze zuchtte even zachtjes - wetend dat het geen wilde mens was die haar wilde bespringen.. Hoewel ze daar nog niet honderd percent zeker van was..- en sloeg haar ondertussen wat rood geworden ogen neer en knikte. "Ja hoor, ik liep gewoon even het water in", wilde ze zich ervan af maken, wetende dat ze als ze hem nu zou aankijken, hij duidelijk zou zijn dat ze loog. Haar blik was altijd waarheidsgetrouw, en dat vond ze irritant. Zo wisten mensen perfect wanneer ze loog en wanneer niet. Een spijtig feit, volgens haar. Ze wierp even een blik op de jongen en knikte ter bevestiging. "Ik was net van plan.. terug te gaan", loog ze dan opnieuw, waarna ze zich omdraaide en - op een aardig tempootje het water uitstapte. Lastige vragen hadden lastige antwoorden, en daarom vertelde ze niemand wat, niemand wat over dingen die - volgens haar- niemand hoefde te weten. En hierdoor kropte ze wel alles op tot één grote berg die ze zelf moest verwerken. Zelf.

Het meisje leek te schrikken, zette een pas opzij. Waarschijnlijk had ze niet verwacht dat er plots een jongen naast haar zou staan. Misschien had hij eerder wat moeten zeggen, zodat ze voor was bereid op zijn komst. "Sorry het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken." zei Mike. Zijn ogen rustte op het meisje, ze had hem nog geen moment recht aan gekeken. Had al vrij snel haar ogen neer geslagen, alsof er iets in te lezen was dat hij niet mocht weten. "Ja hoor, ik liep gewoon even het water in" zei ze, hij fronste. Ze liep gewoon even het water in? Met kleren en al? Terwijl het al behoorlijk fris was? Haar ogen had ze nog altijd neer geslagen, iets wat Mike er vrij zeker van maakte dat ze loog. Meestal sloegen mensen dan hun ogen neer, bang dat iemand er in zou lezen dat ze logen. Toch vroeg hij niet verder, al voelde hij sterk de neiging dit wel te doen. Hij onderdrukte het, zelf wou hij ook nooit dat mensen hem vragen stelde. Dus waarom zou hij andere wel vragen stellen, als zij dat niet wouden? Heel even keek het meisje hem aan, kreeg hij de kans haar aan te kijken. Haar ogen leken rood, maar hij durfde het niet met zekerheid te zeggen. Er was te weinig licht om het echt goed te kunnen zien. "Ik was net van plan.. terug te gaan" zei ze, nog voor hij kon reageren had ze zich om gedraaid en liep het water uit. Voor een moment bleef Mike staan, staarde in de verte. Waar het lichtje dat hij zonet had gezien verdwenen was. Daar ergens, aan de andere kant van de oceaan lag Italië. Als het vandaag anders was gelopen, was hij daar over enkele dagen aangekomen. Dan was hij weer bij zijn vrienden geweest, had hij het graf van zijn moeder kunnen bezoeken. En eindelijk echt afscheid van haar kunnen nemen. Misschien had hij zelfs Rhiannon weer kunnen zien, want hij twijfelde eraan of ze hier nog was. Het zou hem niks verbazen als ze ergens in Italië rond hing. Ergens bate het hem zorgen dat hij haar al zo lang niet meer had gezien. Al wist ze dat zijn zusje prima voor zichzelf kon zorgen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zette de gedachten van zich af. Draaide zich langzaam op, en liep terug naar het strand. Waar het meisje nog stond. De onderkant van zijn broekspijpen waren doorweekt. Veel maakte het hem niet uit, het zou wel weer drogen. "Je hoeft het niet te vertellen als je het niet wil. Maar soms is het beter om met andere over dingen te praten, en niet alles op te kropen." zei Mike, keek het meisje even aan. Het was vreemd om die woorden uit te spreken, zelf sprak hij bijna nooit met andere over de problemen die hij had. Dat ging ze gewoonweg niks an. Hij schudde langzaam zijn hoofd, diepte in zijn broekzak viste er een sigaret en zijn aansteker uit. Stak de sigaret op, waarna hij zijn aansteker terug stopte in zijn broekzak. Met zijn ogen op het meisje gericht, nam hij een trek van zijn sigaret. Voelde hoe er een lichte steek door zijn borst joeg, maar negeerde die. Zoals hij die steek altijd negeerde.

Haar broekspijpen waren doorweekt en voelden erg zwaar aan toen ze weer aan land kwam. Meteen hingen ook haar voeten vol met zand, die daaraan bleven plakken door vocht dat aan haar voeten hing. Ze was wakkergeschud door de jongen; op tijd, blijkbaar; want ze wist niet echt wat ze aan het doen was geweest; wat ze van plan was geweest. Maar diep in zich wist ze dat wel. Ze wist dat ze Kenneth zijn keuze wilde vergemakkelijken door gewoon uit zijn leven te verdwijnen. Zo zou hij meteen Sawyer kunnen kiezen en zou hij geen pijn hebben moest hij die keuze maken. Want dat was het volgens haar, pijn om die keuze. Ze liet haar blik even over het witte strand glijden toen ze eenmaal weer bij haar schoenen stond- waar ze bovendien niet in zou kruipen-en zuchtte even zachtjes. Ach, wie zou het merken? Ze voelde de aanwezigheid van de jongen weer en draaide zich dan meteen om eens hij begon te spreken. Haar ogen leken weer gekalmeerd te zijn en kregen weer hun normale; wit met donkerbruin/zwarte kleur. De kleur die ze altijd kregen. "Alsof praten zou helpen", sprak ze nogal koppig, de onbekende even met een opgetrokken wenkbrauw aankijkend; waarna ze even haar blik liet glijden naar de sigaret die hij vast had. Ze volgde de kleine rookpluim de lucht in en slikte even moeilijk, waarna ze wat zuchtend haar schouders ophaalde. "Door dat te zeggen heb ik zeker onrechtstreeks toegegeven dat er wat scheelt.. Wat slim van me", sprak ze op een ironische; toch wel leuke toon; ze vond zichzelf zo dom dat het gewoon grappig was. Al lachte ze nu gewoon de spanning weg. Ze hurkte zich en ging in het koele - op dit deel van het strand - droge zand zitten; waarna ze even haar hoofd langzaam schudde en naar de horizon keek. Ze wist dat ze deze keer waarschijnlijk wel zou bezwijken aan haar principes; maar zou toch met enige laatste koppigheid weerstand bieden. Ze had vandaag al genoeg meegemaakt, en al haar emoties leken opgebruikt te zijn. Ze wist zeker dat ze niet meer kwaad kon zijn, kon wenen of kon zwijgen. Enkel lachen bleef er grotendeels over. Dat had ze nog niet echt gedaan vandaag.

Zwijgend keek Mike naar het meisje, nam haar nogmaals rustig in zich op. Het kleine beetje licht dat er nog was, was te gering om haar echt goed te kunnen zien. Hij fronste even, had hij haar niet eerder gezien? Tevergeefs probeerde hij zich haar te herinneren, maar slaagde hier niet in. "Alsof praten zou helpen" sprak het meisje, ze keek hem aan. Hij zag hoe haar ogen naar de sigaret die hij vast had gleden. Plots schoot haar naam hem te binnen. Emilie. Een tijdje gelden was hij haar tegen gekomen in de bibliotheek, dat was de dag geweest nadat hij ruzie met Iris had gekregen. De dag, na de nacht dat hij weer buiten had geslapen. Destijds had hij gedacht, dat het maar voor één keer zou zijn. Maar na die dag had hij niet meer op hun kamer geslapen, had de nachten steeds buiten door gebracht. "Het is niet altijd slecht om te praten over wat je dwars zit, soms lucht het op." reageerde hij op haar woorden. "Jij bent toch Emilie?" vroeg hij, al was hij er vrij zeker van dat hij het bij het juiste eind had. "Door dat te zeggen heb ik zeker onrechtstreeks toegegeven dat er wat scheelt.. Wat slim van me" zei ze op een ironische toon. "Eigenlijk wel ja." reageerde Mike, keek haar nog altijd rustig aan. "Als je het wil vertellen zal ik luisteren. Als je het niet wil vertellen, dan hoef je het niet te vertellen." zei hij. Dacht aan hoe ze daar zonet in de zee had gestaan, was ze van plan geweest verder te lopen? Was ze van plan geweest een einde aan haar leven te maken? Of was ze gewoon de zee in gelopen? Zonder echte bedoelingen? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, volgde haar voorbeeld en ging naast haar in het zand zitten. Hij nam een trek van zijn sigaret, staarde zwijgend naar de golven. Die steeds weer kapot sloegen tegen het strand, om zich vervolgens weer terug te trekken. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar het meisje, waarvan hij vermoede dat het Emilie was. Destijds had ze ook haar ogen neer geslagen toen ze tegen hem loog. Toen was er dus ook al wat aan de hand geweest. Destijds had hij er niet verder op aangedrongen, ook nu was hij niet van plan haar te dwingen iets te vertellen. Dat lag gewoonweg niet in zijn aard, zo was hij niet. Zelf had hij een hekel aan vragen, daarom probeerde hij andere ook niet te veel lastig te vallen met zijn eigen vragen.

Opluchten zou het haar niet; hield ze toch nog even vol. Maar ze voelde hoe haar koppigheid gewoon als het ware weggleed onder haar voeten, en ze zo in vrije val terecht kwam. Ze zou hem waarschijnlijk vanalles gaan vertellen; dingen die hij waarschijnlijk niet per se wilde weten. Ze beet even zachtjes op haar lip en zuchtte dan. Toen hij plots haar naam noemde; keek ze verbaasd op. Hadden ze elkaar al eens eerder ontmoet? Ze keek hem even onderzoekend aan en wist dan wie hij was. Die jongen die ze aan de bibliotheek had ontmoet. Nog voor ze Kenneth over Lander had verteld. Lander en zijn bende. Toen wist ze nog niet waar Lander de dader van was en zag ze nog het goede in hem. Ze glimlachte even op een ironische manier. Hoe alles wel niet kon veranderen in het leven, toch? Kenneth was niet eens kwaad geweest toen ze het zei; enkel wat bezorgder om haar. En nu had Lander haar echt in zijn greep; en Kenneth... die was ze gewoon kwijt. Ze sloot haar ogen even en dacht na over zijn naam; ging even zelfs wat naar voren hangen om zijn gezicht wat beter te zien, en knikte toen. "Ja, ik ken jou, Mike, toch? De bibliotheekrebel?", sprak ze dan, verwijzend naar de sigaret die hij was beginnen roken toen de dame wat verder stond, even lachend om dat moment. Ze fronste even. De wereld was echt klein. "Ik wil het je wel vertellen; als je beloofd je niet gaan zorgen te maken om mij of medelijden met me te hebben. Ik heb ook nog een trots en ben geen zielig hoopje lammigheden.", sprak ze dan,; een beetje op een bittere, toch vriendelijke manier. "En het is een lang verhaal. Ik vertel het je wel in grote lijnen", sprak ze dan; waarna ze haar blik weer naar de golven liet gaan. Natuurlijk zou ze hem niet alles vertellen : gewoon het onderwerp Lander helemaal achterwege laten; dat zou ze doen. De blauwe plekken op haar lichaam verborgen houden was tegenwoordig een gewoonte geworden; hij bleef haar opzoeken. En dan was er ook nog het feit dat ze haar eigen familie niet wilde verraden.
"Toen wij elkaar ontmoetten; was Kenneth nog mijn vriendje; ik zat toen met wat in mijn hoofd - niet zeggende dat dat ook om Lander ging - en wist niet hoe ik het aan hem moest vertellen. Ik heb het toen toch gedaan; en hij reageerde echt wel anders dan andere mensen zouden doen: die zouden gewoon gek worden of flippen; maar hij bleef kalm en hielp me. Ik denk dat ik toen écht hélemaal voor hem gevallen ben; hij wist dan alles van mij en ik alles van hem; het was echt geweldig. Tot ik.. hij...", begon ze dan tegen het einde toe wat te aarzelen. "We waren gewoon een avond alleen allebei en ik heb op die avond gewoon een jongen ontmoet die ik wel leuk vond; al hebben we niets verkeerds gedaan. Gewoon wat geflirt; elkaar enkel bij de hand vastnemen ofzo; voor de fun. Ik had geen idee dat hij op dat moment... Met dat meisje.. Sawyer..Hij kuste haar; of zij kuste hem; of allebei gewoon; maar het probleem is dat hij zegt dat hij voor Sawyer evenveel voelt als voor mij. ", sprak ze sneller dan ze ooit verwacht had, alles vertelde ze gewoon en kwam er gewoon uit. "Maar dat snap ik niet. Hoe kan je in hemelsnaam .. op zo'n korte tijd verliefd worden op twee meisjes, op dezelfde manier. Ik heb hem gevraagd te kiezen; en hij zei dat hij dat niet kon. Dus besloot ik hem de keuze te vergemakkelijken.", sprak ze dan, waarna ze een tijdlang bleef zwijgen; zich niet echt bewust van hoe snel ze eigenlijk wel niet gepraat had. Ze hapte wat naar adem en richtte haar blik dan op Mike. " Ik kan hem vergeven; maar hij moet toch kiezen? Dan kon ik toch beter gewoon van hem weggaan?" Ze zuchtte even zachtjes. "Ik hou echt van hem.", mompelde ze dan zachtjes.

"Ja, ik ken jou, Mike, toch? De bibliotheekrebel?" zei Emilie, nadat ze kort naar voren had gehangen om zijn gezicht beter te kunnen zien. Hij grijnsde onwillekeurig, maar zijn ogen deden niet mee. Ergens was het toch sneu, dat hij het zelfs daarbinnen niet vol had kunnen houden geen sigaret op te steken. Maar ja, wat moest hij dan? Stoppen zou toch niet meer lukken. Dat had hij al vaak genoeg geprobeerd, vroeger. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn aandacht weer op Emilie. "Ja dat ben ik." zei hij nog altijd met de grijns op zijn lippen, die verdween nadat hij de woorden uit gesproken had. Voor een moment richtte hij zijn ogen weer op de zee, staarde naar de golven. Zou Emilie hem vertellen wat er aan de hand was? Of zou ze door gaan met liegen? Dat er iets mis was wist hij zeker, en met haar eerdere woorden had ze dit al bevestigd. Toch betwijfelde hij of ze haar hart bij hem zou luchten. Waarom zou ze, ze kende hem nauwelijks. "Ik wil het je wel vertellen; als je beloofd je niet gaan zorgen te maken om mij of medelijden met me te hebben. Ik heb ook nog een trots en ben geen zielig hoopje lammigheden." zei Emilie, haar stem was een vreemde mengeling van bitterheid en vriendelijkheid. Hij richtte ogen weer op haar, wist niet precies wat hij moest zeggen. maar het leek er ook niet op dat ze een antwoord verwachtte, want ze sprak al weer verder. "En het is een lang verhaal. Ik vertel het je wel in grote lijnen" vervolgde ze, nu was zij degene die haar blik op de golven richtte. "Ik heb de tijd." reageerde hij, waarna hij haar voorbeeld volgde en zijn ogen weer op de zee richtte. De horizon was nauwelijks meer zichtbaar, de zee leek er in over te gaan. Zo donker was het onderhand geworden, enkel het licht van de maan dat het water deed glinsteren verried waar de zee eindigde en de hemel begon. "Toen wij elkaar ontmoetten; was Kenneth nog mijn vriendje; ik zat toen met wat in mijn hoofd en wist niet hoe ik het aan hem moest vertellen. Ik heb het toen toch gedaan; en hij reageerde echt wel anders dan andere mensen zouden doen: die zouden gewoon gek worden of flippen; maar hij bleef kalm en hielp me. Ik denk dat ik toen écht hélemaal voor hem gevallen ben; hij wist dan alles van mij en ik alles van hem; het was echt geweldig. Tot ik.. hij..." begon Emilie, Mike richtte zijn ogen weer op haar. Merkte dat ze aarzelde, alsof ze niet wist of ze wel verder moest zwijgen. Hij zweeg, wist bijna zeker dat als hij wat zou zegen hij het haar alleen maar moeilijker zo maken het hem te vertellen. "We waren gewoon een avond alleen allebei en ik heb op die avond gewoon een jongen ontmoet die ik wel leuk vond; al hebben we niets verkeerds gedaan. Gewoon wat geflirt; elkaar enkel bij de hand vastnemen ofzo; voor de fun. Ik had geen idee dat hij op dat moment... Met dat meisje.. Sawyer..Hij kuste haar; of zij kuste hem; of allebei gewoon; maar het probleem is dat hij zegt dat hij voor Sawyer evenveel voelt als voor mij. ", vervolgde ze, ze praatte snel. Zo snel dat het hem verbaasde dat ze niet struikelde over haar eigen woorden. "Maar dat snap ik niet. Hoe kan je in hemelsnaam .. op zo'n korte tijd verliefd worden op twee meisjes, op dezelfde manier. Ik heb hem gevraagd te kiezen; en hij zei dat hij dat niet kon. Dus besloot ik hem de keuze te vergemakkelijken." vervolgde ze, dus ze was echt van plan geweest een einde aan haar leven te maken. Als hij niet was gekomen, zou ze het dan echt hebben gedaan? "En je dat die keuze voor hem te vergemakkelijk door uit het leven te stappen?" begon hij. "Ik denk dat je het alleen maar moeilijker voor hem zou maken." vervolgde hij. Naast hem hapte Emilie wat naar adem, duidelijk buiten adem omdat ze daarstraks zo snel haar verhaal had gedaan. " Ik kan hem vergeven; maar hij moet toch kiezen? Dan kon ik toch beter gewoon van hem weggaan?" zei ze, hij wou reageren maar ze was hem voor. "Ik hou echt van hem." vervolgde ze, hij keek haar aan. Zij keek terug voor het eerst nadat ze haar verhaal had gedaan, terwijl ze had gesproken had ze naar de golven gekeken. Dacht een moment na, om niet de verkeerde woorden te zeggen. "Weet hij dat je hem hebt vergeven? Misschien denkt hij wel dat jij hem niet meer wilt, dan kan hij niet eens voor jouw kiezen. Ook niet als hij dat zou willen. Het zou hem echt niet helpen als jij zou weg gaan. Je moet ook niet weg gaan enkel om hem. Als je echt van hem houdt moet je dat tegen hem zeggen, dan geef je hem de kans echt te kiezen. Ik probeer niet goed te praten wat hij heeft gedaan, dat moet je niet denken." zei hij, aarzelde en moment. "Waarmee zat je in je hoofd? Je hoeft het niet te zeggen als je niet wilt, ik bedoel. Maar ik heb het idee, dat als alles verder goed was. Je er niet zo snel voor zou kiezen, Kenneth op die manier een makkelijker keuze te geven." zei hij zacht, hij wou haar niet dwingen hem iets te vertellen. Ze had al zo veel gezegd, en waarschijnlijk had ze niks aan het geen wat hij had gezegd. Maar toch.

Wanneer hij haar vroeg of ze die keuze voor Kenneth wilde vergemakkelijken door zichzelf wat aan te doen, haalde ze even haar schouders op en keek naar de grond. "Ik denk dat het hem gemakkelijker zou maken.", zei ze resoluut toen hij vermoedde dat het gewoon moeilijker zijn voor hem. Haar donkere blik verplaatste zich dan weer naar de zee, terwijl ze het geluid van de golven aanhoorde. Toen ze haar verhaal had gedaan; leek het even alsof er een blok van haar schouders was gevallen. Een deel dan. Eigenlijk kende ze Mike nog niet zo goed; en was het daarom makkelijker om het hem te vertellen, of het was gewoon het feit dat ze te moe was om de vragen te blijven afwijzen en te negeren. Haar verhaal nu eindelijk ten einde; luisterde ze naar wat Mike zei, dacht ze even na. Ja, Kenneth wist dat ze van hem hield, toch? Dat had ze hem gezegd. En nog steeds had hij gezegd dat hij niet kon kiezen; en toch wilde hij haar nog altijd als lief hebben, iets waar ze niet mee kon omgaan? Dat was toch van twee walletjes tegelijk eten? Hoe kon zoiets? Misschien die sjieke baronnen in één of ander Oostblokland, maar hier, nee, hier was het anders. "Hij weet het", sprak ze toen zachtjes. "Maar hij wil en kan niet kiezen; en dat snap ik gewoon niet. Ik heb het uitgemaakt, om die reden; omdat ik er zeker van ben dat hij en Sawyer nog steeds zouden.." Ze stopte midden in haar zin en nam dan wat zand in haar handen, hief die wat op en liet het zand via een klein gaatje in haar vuist naar beneden glijden. Ze zuchtte even zachtjes en keek even op toen hij naar een andere reden vroeg om haar mislukte actie. Ze slikte even en haalde haar schouders enkele momenten op, waarna ze die liet zakken en even voor zich uit staarde. "Het spijt me, daar kan ik niet over praten, daar kan ik niets over zeggen", verontschuldigde ze zich dan, waarna ze hem even verontschuldigend aankeek. "Het zou meer problemen geven moest ik het zeggen, dan moest ik het niet zeggen, geloof me", mompelde ze bijna onhoorbaar, waarna ze haar ogen nogmaals neersloeg en haar knieën wat optrok. "Ach, het is allemaal niet zo belangrijk", mompelde ze dan; hem niet aankijkend, maar in de verte voor zich uitkijkend, naar daar waar de zee en de lucht elkaar daarnet nog duidelijk raakten. En de donker vormde een doek voor het schouwspel, als een leugen voor de waarheid.

[En mijn post lijkt kort]

"Ik denk dat het hem gemakkelijker zou maken." reageerde Emilie op zijn woorden, hij schudde zijn hoofd. "Ik denk het niet, ik denk dat hij er kapot aan zou gaan. Als je van iemand houdt wil je niet dat diegene wat over komt. En als dat wel gebeurd dan ga je er aan kapot. Misschien durft hij dan wel niet eens meet wat met die Sawyer te krijgen bang dat hij haar ook zou verliezen." zei Mike. Waarna hij zijn ogen voor een moment op de zee rusten, de golven sloegen met een zekere regelmatigheid kapot op het strand. Om zich vervolgens weer terug te trekken. Het werd eb, de zee lijn kwam steeds lager te liggen. De golven rolde minder ver het strand op. Het had iets rustgevend's, die golven die steeds weer kopt sloegen op het strand. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn aandacht weer op Emilie. "Hij weet het" zei ze zachtjes, "Maar hij wil en kan niet kiezen; en dat snap ik gewoon niet. Ik heb het uitgemaakt, om die reden; omdat ik er zeker van ben dat hij en Sawyer nog steeds zouden.." vervolgde ze. Voor een kort moment legde hij zijn hand op haar schouder, keek haar even aan. "Ik denk dat je hem er in moet vertrouwen dat als hij voor jouw kiest hij dat niet meer zal doen." zei hij, ze hoefde haar zin niet af te maken om hem te laten begrijpen waar ze het over had. Hij haalde zijn hand weer van haar schouder af, liet zijn ogen voor een moment weer naar de zee dwalen.
"Het spijt me, daar kan ik niet over praten, daar kan ik niets over zeggen" zei Emilie, verbrak met haar woorden de korte stilte die er was gevallen. "Het zou meer problemen geven moest ik het zeggen, dan moest ik het niet zeggen, geloof me" vervolgde ze, hij wou wat zeggen maar ze was hem voor. "Ach, het is allemaal niet zo belangrijk" zei ze, ze keek hem niet aan. Staarde voor zich uit. "Je hoeft je verontschuldigen er niet voor aan te bieden hoor, als je het niet wilt zeggen dan hoeft dat niet." zei hij, glimlachte even naar haar. Hij had niet het idee dat het geen wat ze verzweeg onbelangrijk was, maar hij was niet van plan verder te vragen. Als ze het hem alsnog wou vertellen dan zou ze dat wel doen, en anders zou ze het voor zichzelf houden. Een moment keek hij haar onderzoekend aan, vroeg zich af wat het geen was waar Kenneth zo goed op had gereageerd. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd.

[Mijn vorige post was gewoon overdreven lang xD En toen was mijn inspiratie plots op --']