Afsluiten

'Dat is een deal!' riep Jazlyn vrolijk uit terwijl ze verder voor Wyatt uit paradeerde. Kleine stukjes sneeuw kwamen in haar haren te zitten en dit was voor het eerst dat het prettig voelde. Het kostte opzich niet zo heel veel moeite om rechtop te blijven staan met hakken aan. Sinds ze 11 was had ze zichzelf aangeleerd om op hakken te lopen, nu kon ze er een marathon mee lopen als het moest. Ze voelde wel dat ze soms wat verder weg gleed en probeerde dat ze goed mogelijk te verbergen. Ze was zo in gedachten verzonken over de sneeuw dat ze niet had gemerkt dat Wyatt wat sneller achter haar aan was gekomen. Ze begon weer wat sneller te lopen en kwam bij een paal tot stilstand waar ze tegenaan leunde en haar hak tegenaan duwde. Ze moest denken aan een videoclip, dit leek er sterk op. Een meisje die de jongen uitdaagde en daarna wat leuke dingen met hem deed. Ze grijnsde ondeugend maar wist dat ze dat niet bij Wyatt zou flikken, daar was hij te lief voor. En dat was shit. Niet zo heel shit want het was een goede eigenschap maar voor haar gewoonlijke bezigheden was het shit. Ze keek in de richting van Wyatt en glimlachte. 'Nog een klein stukje babe.' zei ze lachend. Ze was blij dat ze de jas van Wyatt had aangenomen, het werd toch steeds kouder en de wind sneed in je huid als je die niet bedekt had. Ze liet de paal weer los en wandelde elegant voor Wyatt uit naar het cafee waar ze hem beter zou gaan leren kennen. En misschien meer, bij haar kon je het nooit weten, al wist Wyatt haar goed te temmen terwijl hij haar nog niet eens goed kende en hij haar niet. Vaag en leuk.

Rustig wandelde hij achter haar aan en grijnsde even om haar opmerking. Jazz was een meisje waar hij misschien na een lange tijd op zou vallen, hoewel misschien toch iets sneller. Maar hij wist dat hij zijn gevoelens het beste kon onderdrukken. En tja, hij wou haar eigenlijk gewoon te vriend houden. Het was niet omdat ze zonodig tegen elkaar op waren gelopen, dat het van het een naar het ander moest overgaan. Dat was niet nodig. Opeens door haar woorden kreeg hij een ideetje. Zijn handen waren toch al zo koud als wat, heel zachtjes liep hij verder en uiteindelijk stond hij zowat vlak achter haar. En heel zachtjes zakte hij door zijn knieën en stopte voorzichtig zijn handen onder zijn jas door en plaatste die op haar heupen. De kans dat ze niets zou voelen was groot. Maar hij kon het wel proberen, toch? 'Boe.' Mompelde hij in haar oor met een speelse grimas op zijn lippen. Uiteindelijk haalde hij zijn handen weer van haar heupen en ging dood gewoon naast haar lopen. De jongen had eigenlijk geen last van de koude wat eigenlijk best wel raar was aangezien hij hier gewoon in een shirt rond liep. Tja, lag vast aan zijn bui waar in hij was. Want deze was nu best wel actief. Nog net niet hyperactief maar echt veel meer had hij niet nodig. 'Hoe ver is het eigenlijk nog?' Vroeg hij aan haar en keek haar met een vragende puppy achtige blik aan.

[Dooie post, I know]