Just talking

Kenneth was na alles naar het dak van de school gegaan. Tussen hem en Emilie was het nu officieel over. Kort staarde hij naar zijn knokkels die open lagen en zuchtte. Emilie was hij kwijt, dus zijn gevoelens voor haar waren er nog wel, maar ze waren verkleint tegenover die van Sawyer die waren gegroeid met de dag. Hij had al een berichtje naar haar gestuurd dat hij op het Flat roof zat te wachten op haar om haar iets te vertellen. Met zijn muziek in zijn oren liet hij zich zakken in een van de zitzakken het dichtst tegen de deur. Nog steeds voelde hij echter de plek brande waar Emilie hem een mep had verkocht, al was die niet zichtbaar. Plus, zijn hoofdpijn was er ook niet al te beter opgeworden. Gisterenavond had hij zich nog bezat, slecht idee vergeleken met de kater van nu. Maar die was toch niet zo vrij groot, en daar had hij misschien wel geluk in. Zijn hoofd bewoog zachtjes mee o het ritme van de schreeuwende muziek die in zijn oren klonk. Er was niet veel nodig om hem nu even alles te doen vergeten, al leek dat echter wel voor de andere mensen die wisten van zijn frats met Emilie en Lyron. Ach ja, er was nu niet veel wat hij er nog aan kon veranderen. Sawyer het nog vertellen dat het over was tussen hem en Emilie was het enigste nog wat hij te doen had, dan zou hij wel weer verder gaan met zijn leven als dat mogelijk was. Want het kon ook wel eens zijn dat hij bleef hangen in deze tijd, en nooit echt verder kon gaan. Nee, daar mocht hij zelf niet over nadenken.

[Sawyer + Kenneth]

Sawyer legde haar handen in haar schoot en sloot voor een klein moment haar ogen. Zachtjes fluisterde ze de woorden mee met de muziek op haar iPod. "Tonight I'm so alone. This sorrow takes ahold. Don't leave me here so cold. Never want to be so cold. Your touch used to be so kind. Your touch used to give me life. I've waited all this time. I've wasted so much time!" het laatste woord kwam er - in vergelijking tot de rest van haar fluisterende woorden - harder uit. Uit het niks hoorde ze een deuntje van Linkin Park afgaan en herkende dat als de ringtoon van haar mobiel. Een sms, van Kenneth.

Al gauw stond Sawyer op de trap naar boven. Het ijzer kraakte onder haar voeten terwijl haar ogen op het roest van de trappen waren gericht. Al gauw kwam ze bij de deur uit en zag daar een jongen met zwarte haren. Kenneth dus. Ze twijfelde wat over hoe ze hem moest begroeten. Al gauw liep ze naar hem to en gaf hem een voorzichtige kus op zijn wang. Afstandelijk, maar het was wel merkbaar dat ze hem liever een enorme knuffel gaf en hem een kus op zijn mond gaf.
Ze zette zich naast hem neer. "Je.." ze stopte weer even in het midden van haar zin. "Je wou me spreken?"

Kenneth voelde een zachte kus op zijn wang en keek al gauw naar Sawyer. Een korte glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij haar zag. Ze was -vergeleken na alles wat vandaag gebeurt was- een hele opluchting. Zachtjes nam hij haar handen in de zijne en keek haar vrij serieus aan. 'Ik en Emilie zijn uit elkaar gegaan, ik heb haar verteld over ons, heb een jongen geslagen, heb een klap van haar gekregen en ben in de alcohol gevlogen.' Zei hij tegen haar. Dat was zowat wat er gebeurd was, in grote lijnen dan wel. Als hij alles gedetailleerd moest vertellen dan was hij uren bezig, en hij wist niet eens of het hem nog zou lukken. Zowat de helft van wat er gebeurd was was een zwart gat. 'Daar over moest ik je spreken. Want ik wil weten hoe het met ons verder gaat, hoe wij er voor staan in jou ogen.' Heel zachtjes drukte hij een kus op haar lippen en keek hij haar aan. Misschien deed hij hier fout aan, het kon hem niets meer schelen de afgelopen dag hadden er genoeg tranen gevallen. Zowel bij Emilie als bij hem. Maar toch. Voor even richtte hij zijn blik op zijn vuist die nog open lag en zuchtte even.

Sawyer voelde een paar koude, grote handen in de hare draaien. Ze streelde er even over met haar duim. Hoe lang zou hij al op die plek zitten? Aan de 'warmte' van zijn handen te voelen zat hij daar al een tijd. Ze keek op van zijn handen, nee, van hún handen. Daar zag ze de serieuze blik van Kenneth. Het was blijkbaar tijd om te praten. Hij vertelde dat hij en Emilie uit elkaar waren gegaan, waar ze verdrietig en blij over was tegelijk. Blijkbaar was het háár schuld, maar niet alleen dat, hij had ook een jongen een klap verkocht, Emilie had hem een klap verkocht en hij was blijkbaar aan de alcohol gegaan. Even was ze door hem van haar stuk geslagen, maar herstelde zich al gauw. Toch wist ze maar twee woorden uit te brengen: "Wat erg..."
Al snel begon Kenneth over hoe het met hun zou lopen. Ze begreep eerst niet wat hij bedoelde, maar daarna drong het tot haar door. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Als het ooit goed kwam tussen hun twee, stond zij ertussen. Bovendien was de liefde niet echt betrouwbaar van wat zij had gemerkt. Het deed alleen maar pijn. "Kenneth... Ik..." fluisterde ze. Alsnog wist ze niet wat ze moest zeggen. Misschien dat ze de komende paar minuten daar maar over na zou moeten denken.

Kenneth haalde zijn schouders op. 'Het is mijn eigen schuld, als ze het nu niet had geweten was het morgen of een van de dagen daarna. Ik had het haar gewoon vlak na onze kus moeten zeggen. Haar niet moeten voorliegen in haar gezicht. Dus eigenlijk, is het allemaal de schuld van mij.' De jongen keek even naar de grond en ademde diep in. Emilie was hem nog steeds dierbaar, maar Sawyer was hem al zolang dierbaar. Alleen was hij nu bewust van wat hij voelde. Uiteindelijk hoorde hij haar zijn naam zeggen, en het leek nog alsof ze meer wilde zeggen maar het er niet uitkwam. Toch besloot hij echter niets meer te zeggen, haar even de kans geven om na te denken wat ze misschien nu best wel kon doen. Opeens sprong er een liedje in zijn hoofd, waardoor hij zonder dat hij het wist heel zachtjes het ritme met zijn duimen begon te tikken op haar handen. Even streek hij de zwarte plukken haar uit zijn gezicht en wachtte geduldig af. Er was een grote kans dat het echter niet zou uitlopen op wat zowat iedereen van de school al dacht. 'Blijkbaar weet inmiddels de gehele school van wat er gebeurt is. Want nu sta ik al bekend als een player hier.' Zei hij geirriteert en rolde kort met zijn ogen. Dat werd weer een hele hoop aanhoren op de eerst volgende training.

"Het is mijn eigen schuld, als ze het nu niet had geweten was het morgen of een van de dagen daarna. Ik had het haar gewoon vlak na onze kus moeten zeggen. Haar niet moeten voorliegen in haar gezicht. Dus eigenlijk, is het allemaal de schuld van mij..." zei Kenneth. Nog geen tien seconden later voelde ze een ritmische tik op haar handen Een kleine glimlach verscheen rond haar mond, maar dat liet ze al snel vallen. Hij ging door met een nieuwe zin over dat de hele school hem als een player zag. Ze schoof wat dichter naar hem toe en wreef voor een seconde met haar duim over zijn hand.
"Het is eigenlijk allemaal mijn schuld. Als ik sneller wat had gezegd, dan had jij nu geen bonje met Emilie. Maar ik moest weer wachten tot jij me nodig had, tot ik," ze zweeg weer even. Hoe moest ze hem zeggen wat ze vond, of wat ze ervan dacht. "Tot ik er wat van kon zeggen. Dat had nu een hoop verdriet gescheeld." De woorden kwamen er fluisterend uit. Voor een klein moment schoot de jongen van het strand door haar hoofd, maar dat kwam omdat ze in de war was. Michiel, was zijn naam. Ze keek Kenneth weer aan en liet iedereen die ze kende even door haar hoofd gaan. Uiteindelijk was Kenneth toch de belangrijkste voor haar.

'Sawyer je kon het nooit weten dat er echter tranen zouden vallen. Het is jouw schuld niet, en dat zal het ook nooit zijn. Ik had er nooit echt bij stil gestaan dat er gevoelens in het spel waren bij ons. Ik en Emilie waren er misschien ook iets te snel aan begonnen, ik had er eerst over moeten praten met jou aangezien je een van mijn beste vriendinnen bent hier.' Met een glimlachje keek hij haar aan en sloot voor een kort moment zijn ogen. 'Ik en Emilie zouden ook vrienden blijven.' Dat hoopte hij maar vanuit de grond van zijn hart, dat hij en Emilie echt vrienden zouden blijven afgezien van alles wat er gebeurd was. Want ergens hield hij nog steeds echt van haar, maar het was gewoon ingewikkeld op dit moment. Kort streek hij door zijn haren en ademde even diep in. Tja, het leven ging niet over rozengeur en maneschijn had voor hem al meerdere malen gebleken. Ergens had hij ook met de zovele foute dingen die er gebeurd waren leren leven, aangezien hij dat al zijn hele leven moest doen.

Ze zuchtte even onhoorbaar terwijl Kenneth haar aan het troosten was. Hij was als het ware haar kleine wonder. Hij gaf haar wonderen, hij doneerde ze gratis aan haar. Een kleine glimlach verscheen rond haar mond, het was al zo sinds de dag dat ze hem had ontmoet.
"Ik had het ook niet kunnen weten, je hebt gelijk. Maar toch voelt het alsof het mijn schuld is, omdat ik me gevoelens niet kon bedwingen. Ik begrijp niet waarom ik je toen zo hard moest missen, dat mijn hart moest breken. Ik vond eerst dat je zo echt deed, maar toen ik háár bij jou zag, toen vond ik weer dat alles maar dan ook álles fake was." fluisterde ze. Ze wist inmiddels dat het niet zo was, maar toch had het een poos geleden zo gevoeld. Nu wist ze wel beter.
"Nu weet ik wel beter." herhaalde ze haar gedachten. Ze wist niet wat ze hem kon vertellen. Een kleine glimlach verscheen opnieuw rond haar gezicht.
"Wat ik me afvraag, Kenneth, is of je wel een nieuwe relatie met me aan zou kunnen gaan op het moment. Niet dat je dat wilt, maar als je dat van plan was. Want ik weet wel zeker dat je nog aan háár denkt." fluisterde ze toen, terwijl de glimlach van haar gezicht viel.

Kenneth keek haar aan en zuchtte. 'Liefde mag je nooit opgeven, of het nu slecht gaad of goed het is het mooiste wat er bestaat Sawyer.' Fluisterde hij zachtjes en keek even voor zich. Kort streek hij door zijn haren en legde dan zijn arm om haar heen. Toen hij haar woorden hoorde keek hij even naar de grond. Oke, ze had gelijk hij hield nog van haar en dacht ook nog aan haar. Maar Sawyer zelf zat nog meer in zijn gedachten dan vroeger. 'Je hebt gelijk weetje, ik denk nog steeds aan haar daar heb je gelijk over. Maar ik weet zelf ook dat ik nu niet te snel mag handelen. Je weet dat ik van je hou, toch? Maar je hebt meer dan gelijk want ik weet zelf ook niet of ik op dit moment nog een relatie aan kan. Na een tijd zal het er wel weer van komen, en dan hoop ik vanuit de grond van mijn hart dat je gevoelens voor mij echter nog zullen bestaan.' Zachtjes streek hij over haar schouder en sloot voor even zijn ogen. 'Maar voor nu, laten we het houden op de beste vrienden oke?'