How hard can it be?

Zwijgend staarde Alice naar de golven die het strand op rolde, om zich vervolgens weer terug te trekken. Toch won de zee terrein, maar dit werd pas zichtbaar als je lange tijd naar de kustlijn bleef kijken. Die steeds dichter bij kwam. Vroeger had ze altijd uren lang naar de golven kunnen kijken, ze had het altijd een prachtig schouwspel gevonden. Als klein meisje was ze vaak samen met haar moeder naar het strand gegaan, dan hadden ze samen gekeken naar het spel van de golven. Haar moeder vertelde haar dan verhalen, over de zee en zijn bewoners. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, dat was jaren geleden. De tijd dat ze uren naar de golven keek was al lang geleden tot een eind gekomen. Al was ze wel vaak naar het strand gegaan als ze rust nodig had. Maar vandaag leek de zee haar niet tot rust te laten komen, de duizenden gedachten bleven maar door haar hoofd tollen. Bezorgde haar een kloppende hoofdpijn. Ze beet op haar lip, trok haar knieën hoof op sloeg haar armen er om heen. Verbeet de tranen die achter haar ogen branden, ze had lang genoeg gehuild. Nu was het tijd haar tranen te drogen. Ze moest het vergeten, ze moest die ontmoeting van een uur geleden vergeten. Alsof die nooit had plaatst gevonden. Maar dat was te veel gevraagd, hoe zo ze het kunnen vergeten? Naar zo'n lange tijd had ze eindelijk weer oog in oog gestaan met Joël, zijn sterke armen om haar heen gevoeld. Toch had ze zich van hem los gemaakt, zij was degene die een eind had gemaakt aan hun ontmoeting. Maar wat had ze dan moeten doen? Hoe langer het moment duurde hoe meer gevaar hij liep, hoe langer ze bij hem was hoe moeilijker het voor hem zou worden haar te laten gaan. Hoe moeilijker het voor haar zou worden, zijn hulp af te wijzen. Huiverend haalde ze adem, legde haar hoofd op haar knieën. Dacht aan Matt's woorden, ze had hem gebeld vlak na de ontmoeting met Joël. Matt had gezegd dat ze kon blijven, ze konden haar zo snel niet ergens anders onder brengen. Maar ze moest er voor zorgen dat Joël er buiten bleef, ze mocht hem er niet bij betrekken. Ze mocht hem zien, maar niet te close worden. Iets wat vrij moeilijk was als ze tegenover hem stond, als ze in zijn bruine ogen keek. Dan wou ze niets liever dan haar armen om hem heen slaan en zich dicht tegen hem aan drukken. Een zucht verliet haar keel, richtte haar aandacht weer op de golven. In de hoop alles voor een moment te vergeten.

[Iedereen welkom ^^]

[aangezien ik toch maar eens wou gaan poste, ik zal me best doen ]
Nikki sjokte over de stoep richting strand. De wind waaide haar tegemoet en ze genoot van het verkoelende briesje door der haren. Even zuchte ze. De blauwen golven in de verte en het geruis en het geklots van het water deden haar goed, ze werdt er kalm van. Ze liep het strand op en trok haar hakken uit die ze aan haar vingers haakte. Ze strompelde wat over het strand. Het opgewarmde zand kriebelde tussen haar tenen maar dat deerde niet. Met haar hoofd hoog in de lucht geheven genietend van de frisse lucht liep ze verder. Ze vond eht eigenlijk wel jammer dat ze haar beste vriend nooit meer zag. Hij had haar immers opgevangen toen ze het nodig had, en wat deed ze terug ? Niks, ze schudde hara hoofd even. Ze moest hem ooit maar weer eens op gaan zoeken maar waarneer? waarneer had ze voldoende tijd? En wou hij haar nog wel zien? Mischien haatte hij haar , mischien sloeg hij wel zijn armen om haar heen. Mischien herkende die haar niet eens,, Hmm nee dat wel,, ze moest nou ook niet gaan over drijven. Ze schudde het uit haar hoofd toen ze in de verte iets op het strand zag. Ze kneep haar oogleden bij een en probeerde te zien wat het was. Hmm nee ze moest iets dichterbij komen. Ze liep er nog een stukje op af en zag nu dat het een meisje was die daar aan de zee rand zat. het water kwam dicht bij haar in de buurt maar dat leek haar niks uit te maken. Ze glimlachte lichtjes en stapte er op af. Kalm ging ze naast het meisje zitten. Ze keek recht vooruit en zuchte. 'Ik ebn Nikki, aangenaam'Praate ze zachtjes. Haar haren en die van het meisje werden zachtjes naar ahcter geblazen en ze keek hetmeisje aan. Ergens diep in haar ogen kon ze verdriet zien. Nou was ze geen heldeziende of wat, maar je kon het merken aan de sweer. Ze zette haar hakken naast zich neer en trok haar benen naar zich toe. Rustig wachte ze op antwoord.

Steeds weer sloegen de golven kapot op het strand, zo nu en dan voelde ze enkel spetter's op haar huid neer dalen. Maar het deerde haar niet, ze merkte het nauwelijks. Nooit had ze gedacht, dat één enkele ontmoeting haar zo van slag kon maar. De muur die ze zo zorgvuldig had op gebouwd, in één keer kon laten instorten. Weer zag ze hem voor zich, hoe hij daar had gestaan. Haar uiteindelijk tegen zich aan had gedrukt, hij had haar geen verwijten gemaakt. Hij leek in eerste instantie enkel blij dat hij haar weer zag. Maar al snel was gebleken dat het niet zo simpel lag, ze waren beide te koppig om toe te geven. Zij wou zijn hulp niet, bang dat hem het zelfde te wachten stond als haar familie. Hij wou haar helpen, kosten wat kost. Een zucht verliet haar keel, voor een moment sloot ze haar ogen. Luisterde naar de geluiden om zich heen, de krijsenden meeuwen, het geruis van de wind, het geluid van de golven die braken zodra ze het zand raakte en haar eigen nog altijd wat onrustige ademhaling. Een zacht geluid, dat niet in het rijtje pasten deed haar op kijken. Een meisje van haar eigen leeftijd kwam op haar af gelopen, ze zuchtte onhoorbaar. Ze zat niet te wachten op gezelschap, niet nu. Maar ze liet niks blijken, daar was ze het typen niet voor. Zo was ze niet op gevoed. 'Ik ebn Nikki, aangenaam' zei het meisje, nadat ze naast haar was gaan zitten. Alice haalde haar hoofd van haar knieën keek het meisje voor een moment recht aan. Zag dat diens haren evenals de haren door de wind naar achter werden geblazen. "Ik ben Stafenie, insgelijks." zei ze, glimlachte even naar Nikki. Ze deed haar best Joël voor een moment te vergeten, maar dit viel haar vrij moeilijk. Een zucht verliet haar keel. "Ben je nieuw hier?" vroeg ze aan Nikki, om te voorkomen dat de stilte die er was gevallen nog langer zou duren. Het was vreemd dat ze aan de ene kant helemaal geen behoefte had aan gezelschap, maar aan de andere kant niet wou dat er stilte's vielen waarin ze alle kans kreeg om te denken aan Joël. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, veegde een pluk haar uit haar gezicht.

langzaam liet Nikki haar handen over het zand glijden. ze maakte rondjes en andere figuurtjes van het hoopje zand dat ze bij elkaar had geveegt. De silte was zo dat ze zichzelf kon horen ademen. Voor even sloot ze haar ogen. Haar helder blauwe ogen waren nu niet zichtbaar meer. Ze streek me een van haar handen door haar haar nadat ze haar hand had afgeklopt. het meisje stelde zich nu ook voor. Stefanie, noemde het meisje. Ze kuchte eens een knikte. Het water was nu zo ver gekomen dat haar voeten nat werden en Nikki schoof een klein eindje achteruit. Nu pas opende ze haar ogen weer en keek ze rond. Boven haar vlogen een paar meeuwen. Krijsend, zoekend en vragend om voedsel. Stefanie vroeg aan haar of ze hier al lang was. Ze keek haar even aan en schudde haar hoofd 'Hmm, nee ik ben hier eigenlijk nog niet zo lang nee. Maar beter hier dan thuis. Nouja.. Het ligt er voor mij aan waar thuis' Zei ze met een zachtje glimlach . Ze streek haar lok uit haar gezicht en klopte haar handen af . "en jij?, ben jij hier al lang? ' Vroeg je kalm aan stefanie.Ze leek haar een aardige meid, maar snel zou ze niet iets los laten. Dat zag ze zo al. Ze pakte haar tasje en haalde er een pakje met rijstenwafels uit. Ze pakte er een uit en hielt het pakje voor stefanie. 'Jij ook?' Ze nam zelf al een hapje van haar eigen wafel en kauwde er langzaam op. Voor even zonk ze diep in gedachten. Eigenlijk een van de weinige keren dat ze vriendelijk was, naar een meisje. Viel haar op. Achja ooit eens iets goeds doen kon ook geen kwaad dacht ze maar weer en haalde ongezien haar schouders op. Een paar meeuwen die waren neer gedaald en krijsden bij haar om voedsel. Ze verkruimelde een wafel en gooide het zo ver mogelijk weg. Zo hadden ze wat minder last van die beesten.

[srry, moest ff hond uit laten. En ben beetje inspiloos >.<]

Alice merkte dat haar ademhaling langzamerhand wat rustig was geworden, hij ging nu bijna gelijk met die van het meisje naast haar. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, merkte dat het water steeds hoger kwam. Nu zelfs haar voeten raakte, het water voelde koud aan op haar blote huid. Toch bleef ze zitten waar ze zit, het meisje daarin tegen schoof naar achter. 'Hmm, nee ik ben hier eigenlijk nog niet zo lang nee. Maar beter hier dan thuis. Nouja.. Het ligt er voor mij aan waar thuis' beantwoorde het meisje haar vraag, Alice fronste. Begreep niet helemaal hoe ze het bedoelde, maar vroeg niet verder. "en jij?, ben jij hier al lang? ' vroeg Nikki. "Nee, ook pas een paar dagen." antwoorden Alice, liet haar knieën met één van haar armen los. Legde haar hand in het water, al vrij snel werd de mouw van haar vest nat door de golven die steeds dichter bij hen kapot sloegen. Nu het water bijna tot haar spijkerbroek kwam schoof Alice ook naar achter, ze had geen zin om straks drijf nat te zijn. Ze stroopte de mauwen van haar vest op tot net iets onder haar elleboog. Keek naar het meisje dat een pakje rijstenwafels uit haar tasje haalde. Nadat ze er voor zichzelf één uit had gehaald hield ze Alice het pakje voor. 'Jij ook?' vroeg ze, Alice aarzelde voor een moment. Haalde vervolgens een rijstenwafel uit het pakje. "Dank je." zei ze, een glimlach gleed over haar gezicht. Ze nam een hapje va haar rijstenwafel, begon rustig te kauwen. Terwijl ze met haar ogen de meeuwen volgde die krijsend aan vielen op de wafel die Nikki verkruimeld had. Vervolgens richtte Alice haar ogen weer op de zee. "Waar kom jij vandaan?" vroeg ze aan Nikki, keek haar vanuit haar ooghoeken aan. Ze merkte dat haar gedachten weer af dwaalde naar Joël, waarom dit steeds gebeurden wist ze niet. Voordat ze hem weer had gezien, had het haar veel minder moeite gekost de gevoelens voor hem diep weg te stopen. Maar nu ze hem weer had gezien, nu ze weer zo dicht tegen hem an had gestaan lukte het niet meer. Ze beet zacht op haar lip, sloot voor een moment haar ogen.