My music...

Carter liet zich op één van de zitzakken vallen en legde haar zwarte laptop op haar schoot. Op de laptop zat nog geen enkel krasje en was nog super snel. Ze had hem een paar dagen geleden gekocht van het gespaarde geld dat ze had. Eigenlijk best stom, omdat ze voor de rest geen baan of ouders met geld had. Haar gedachte gingen gelijk naar haar ouders. Een diepe zucht verliet haar keel. Die rot ouders van haar… Ze was blij dat ze nu al een paar maanden op Monica zat, en dat ze vrienden en een vriendje had. Ze had de laatste maanden alles van haar verleden achter zich gelaten. Zelfs de littekens waren geen probleem meer. Ze kocht steeds meer verschillende armbanden. Bij elke set kleding had ze wel bijpassende. Er waren dan ook niet veel mensen die er vanaf wisten. Nick en Damian, ja en heel misschien zou ze het Prim ook nog wel gaan vertellen. Maar daar hield ze zich nu niet mee bezig. Carter schudde haar hoofd en richtte haar aandacht weer op het schermpje. Ondertussen had ze één of ander muziek programma gestart en zette ze het eerste nummer op dat ze zag. Het was een nummer van haar zelf, alleen zonder stem. Ze had alle tekst erbij, maar nog geen tijd gevonden om het op te nemen. Dan zou haar eerste echt nummer af zijn. Honderd procent van haar, en de computer dan. Ze zette het geluid van de muziek nog iets harder en luisterde er goed naar. Was alles op zijn plek en klonk het goed? Zelf kon ze dat eigenlijk niet goed bepalen. Ze vond al haar muziek matig, alleen omdat het van haar was. Misschien zou ze wel de mening van Prim of Damian vragen, als ze ze nog tegen kwam. Primrose had ze al tijden niet meer op de kamer gezien, waarschijnlijk liep ze haar telkens mis. En Damian zat waarschijnlijk op zijn eigen kamer, met zijn ingepakte enkel. Ze had eigenlijk niet veel zin om naar hem toe te gaan. Natuurlijk had ze wel zin om Damian te zien, maar ze wilde liever buiten blijven. Ze haalde ondertussen diep adem. Het was nog een prachtige avond. Het was niet te koud en het was hartstikke rustig hier op het dak. Carter zelf zat in een hoek op het dak, zo ver mogelijk van de andere. Ze wilde zich richtte op haar muziek en had niet echt veel zin in een gesprek. Natuurlijk was het niet erg als iemand vroeg om haar muziek, maar lange gespreken? Nee, daar had ze echt geen zin in. Carter ging langs de lijst met muziek en klikte ene ander nummer aan. Het was het nummer Catch me van Demi Lovato, alleen was het haar eigen stem en hoorde je alleen een gitaar. Er verscheen een glimlach op haar gezicht bij dit nummer. Niet dat het nou een vrolijk nummer was, maar omdat ze er trots op was. Haar stem klonk totaal niet vals, ookal had ze sommige dingen wat bewerkt, en de gitaar gaf alleen een supermooi effect. Carter legde haar hoofd op de zitzak en keek naar de lucht terwijl ze naar het nummer luisterde.

Geïrriteerd lag ze op haar bed. Dit was de ergste dag van haar leven! Dit was al de tweede dag op Monica High School en haar vriendinnen uit Malibu die ze met pijn had achtergelaten hadden nog geen enkel smsje gestuurd. Elke seconde die voorbij ging keek ze op haar Blackberry Curve 8310 die ze net nieuw van haar pappie had gehad. Het enige wat ze zag was een scherm met de tijd en het weer wat het rond dat tijdstip was. Er stond een maan, met een paar wolkjes. Virginia zuchtte. Ze had zelf geen zin om te smsen naar haar vriendinnen, dat vond ze te 'aandacht nodig' overkomen. Om de hele avond in haar kamer te blijven rondhangen met niemand erbij had ze ook geen zin in. Eigenlijk had ze wel zin om naar het dak van de school te gaan, daar was het meestal wel rustig en ze kon heerlijk staren naar de maan en de sterren. Het gaf haar altijd een rustig gevoel, dan had ze even helemaal geen zorgen aan haar hoofd en als ze dan toevallig een vallende ster zag kon ze natuurlijk snel een wens doen die meestal toch niet uit kwam. Heel snel sprong ze van haar bed af waardoor ze zich een beetje duizelig voelde. Ze griste haar Ipod van haar nachtkastje af en holde bijna zo snel mogelijk de deur uit waardoor ze bijna de sleutel vergat. Vanuit een ooghoek zag ze hem glinsteren en pakte hem zodat ze vervolgens achter haar de deur op slot kon draaien, voor het geval dat. Ze had geen kamergenoot dus had ze ook niemand die in de kamer hoefde. Met een snelle vaart holde ze iedere trap op tot ze de deur had bereikt tot het dak van het gebouw. Haar Ipod bungelde bijna uit haar broekzak, maar dat kon haar niks schelen. Toen ze goed luisterde hoorde ze een liedje met gitaar vanachter de deur afgespeeld worden. Heel zachtjes opende ze de deur, zonder dat hij kraakte of piepte en stapte naar buiten. Vervolgens deed ze de deur geluidloos weer dicht. Ze zag een onbekend meisje aan de andere kant in een hoek van het dak zitten. Virginia vroeg zich af of ze haar gehoord had, aangezien ze naar de lucht stond te kijken met een laptop op schoot die de mooie muziek draaide. Wat had ze het toch warm, dat kwam vast omdat ze iets te hard had gerend en ze nu een dikke stoffen vest aan had getrokken voor de eventuele kou.

Het nummer was ondertussen alweer overgesprongen op een ander nummer. Dit nummer was iets drukkers en van een andere artiest. Carter kon er niet helemaal uit ophalen wie het nou eigenlijk was, dus richtte ze haar blik weer op het schermpje van haar laptop. Willow Smith stond er op het schermpje. Carter probeerde zich te herinneren wanneer ze die er eigenlijk op had gezet, omdat het totaal niet haar stijl was. Ergens vaag kon ze zich herinneren dat ze het een aantal weken geleden erop had gezet, op haar oude laptop dan. Eerlijk gezegd vond ze dit nummer niks. Ze tilde haar hand op en klikte om een volgend nummer. Ze had het zo ingesteld dat er verschillende artiesten door elkaar kwamen, anders werd het langzamerhand eentonig. Opnieuw klikte ze op het volgende nummers, tot ze weer een leuke vond. The script met We cry, ondertussen alweer een tijdje oud, maar nog steeds leuk. Ze luisterde een paar seconde naar het nummer en legde toen haar hoofd weer op de zitzak. Ze had ondertussen de deur een paar keer open horen gaan. En zonder op te kijken merkte ze dat er één of twee mensen juist weer weggingen. Wat ze niet doorhad was dat er ook weer iemand het dak opkwam, waardoor ze eigenlijk dat de meeste mensen nu wel weg waren. Ze hoorde ook geen gepraat of gelach meer door haar muziek heen, en zo hard stond haar muziek nou ook weer niet. Ontspannen richtte Carter al haar aandacht weer op de muziek die uit haar laptop kwam. Haar gedachtes gingen even weer naar Damian, misschien dat ze hem straks nog zou bezoeken. Aangezien hij van haar zijn kamer niet uit mocht, niet dat hij luisterde, hem toch maar een bezoekje ging geven. Kon ze gelijk wat reacties op haar muziek vragen, als hij ernaar wilde luisteren dan. Carter tilde haar hoofd weer op toen het nummer weer oversprong. Nu pas zag ze dat er een meisje op het dak stond. Vlug bekeek ze hem meisje, maar toen richtte ze toch haar blik weer op het schermpje.

Ze zag dat het meisje weer op haar laptop keek, vervolgens naar haar en toen weer naar d'r laptop terwijl de muziek verder afspeelde. Eerlijk gezegd had Virginia niet zoveel zin in dat soort muziek en zette haar eigen Ipod, die ze uit haar broekzak haalde, aan. Ze zette hem aan op shuffle. Het eerste liedje wat tevoorschijn kwam was 'Behind these Hazel eyes' van Kelly Clarkson. Daarna volgde het nummer 'Before your love' van dezelfde zangeres. Blijkbaar had ze gewoon teveel nummers van Kelly Clarkson op haar Ipod staan. Ze moest binnenkort ook weer nieuwe nummers erop plaatsen, er stond bijna niks anders op dan Kelly Clarkson. Tenslotte was het natuurlijk ook haar lievelings zangeres. Zachtjes zong ze mee. ''I stand before you when my heart was in your hands. And I don't know how I survived without your kiss. Cause you've given me a reason to exist. I never lived before your love.'' Haar ogen waren gesloten. D'r hand lag op d'r knie, die op het ritme aan het meebewegen was. Van deze muziek werd ze altijd zo kalm. Toen het liedje af was realiseerde ze zich weer dat ze op het dak van het gebouw was samen met nog een ander meisje. Virginia besloot het initiatief te nemen en met het meisje te gaan praten. Ze rukte haar oordopjes uit en sloot haar muziekspeler af. Vervolgens stond ze op en liep naar de plek naast het meisje. Ze plofte neer in de stoel. ''Haai.'' Was haar eerste begroeting.

Toen Carter zag dat het meisje haar eigen muziek bij zich had en haar oortjes indeed, zette ze haar muziek iets zachter. Ze wilde niemand storen met haar muziek, ookal was er maar èèn persoon. Ze zette haar muziek zo zacht dat get meisje er nauwelijks last van kon hebben. Carter liet haar muziek voor wat het was en opende haar msn. Ze tikte haar e-mailadres in en haar wachtwoord. Zodra ze had ingelog zag ze maar een paar mensen. Bijna al haar contacten zaten hier op Monica, op twee na, die woonden in haar vorige stad. De enigste twee die haar altijd al gesteund hadden. Er verscheen dan ook meteen een glimlach op haar gezicht toen er èèn tegen haar praatte. Ze beantwoorde haar vraag over hoe hetging en hoe Monica was. Daarna opende ze haar muziekprogramma weer. Net toen ze een nummer aan wilde klikken hoorde ze een stem. Ze stopte haar muziek en keek op. Het meisje van net zat nu naast haar in een stoel en had het duidelijk tegen haar. Carter liet meteen een glimlach op haar gezicht verschijnen. 'Heey' Antwoordde ze. Eigenlijk had ze geen zin in een gesprek, maar toch bleef ze vriendelijk glimlachen. Ondertussen hoorde ze het msn-geluidje weer en opende ze vlug het schermpje. Ze las het snel en klikte toen weer weg en keek weer naar het meisje. Ze wilde niet onbeleefd zijn dus antwoorde niet op msn. Ze zou het straks wel doen, ze konden wel wachten. 'Ik ben Carter' Stelde ze zichzelf gelijk voor. De eerste maand op Monica had zou ze dat niet hebben gedaan, maar nu ze haar verleden makkelijker kon verbergen praatte ze meer met mensen. Heel even gleed Carters blik naar haar eigen pols, waar de grote fel gekleurde armbande aan hingen. Ze glimlachte vlug en richtte zich toen weer op het meisje.

Zachtjes hoorde ze de muziek nog de stilte vullen van de laptop. Het duurde even voordat ze doorhad dat Virginia naast haar was komen zitten en inmiddels al tegen haar praatte. 'Heey,' was haar reactie erop. 'Ik ben Carter,' stelde ze zichzelf voor. Virginia zette haar beste glimlach op, waarbij de meeste tanden van haar zichtbaar werden. ''Ik ben Virginia. Nog maar net op deze school. Technisch gezien eigenlijk maar 2 dagen. Da's best wel kort. Maar ik begin te wennen aan het idee dat ik nu vast zit op een plek. En hoe bevalt het jou hier?'' Het viel haar op dat Carter fel gekleurde armbanden om haar pols had hangen. Vanuit haar ooghoeken zag ze iets glinsteren. Snel draaide ze haar hoofd en zag een vallende ster. Haar glimlach werd nog breder. Dit prachtige beeld had ze dagen niet meer gezien. Vlug sloot ze haar ogen en wenste iets speciaals. Ze hoopte dat ze snel een vriendje of vriendinnetje kreeg op deze school, waarbij ze dan elke dag kon zijn. Na een aantal seconden opende ze haar ogen en was eigenlijk wel benieuwd of Carter iets had gewenst. Ze had het gevoel dat ze misschien iets teveel informatie had gedeeld met haar. Misschien voelde ze zich nu wel ongemakkelijk of wou ze wel helemaal niet met haar praten. Dat zou ze dan wel zien. Nog steeds had ze een brede glimlach op haar gezicht staan.

Carter knikte glimlachend na het verhaal van Virginia. 'Het bevalt me hier prima...' Beantwoordde ze haar vraag. Haar gedachte gingen weer terug naar de afgelopen maanden, elke dag werd het hier beter en beter. Ze was eindelijk weg van haar ouders, was weer begonnen met haar muziek, had nieuwe vrienden en natuurlijk een vriendje. Hoe kon ze Damian ooit vergeten, hij betekende alles voor haar. Monica High was perfect voor haar. Ze had dankzij een paar vrienden ook leren omgaan met wat er vroeger was gebeurd. De armbanden, een tip die ze kreeg van een jongen, verborgen de littekens en voor de rest moest ze haar verleden gewoon achter zich laten. Carter schudde de gedachtes weg toen ze merkte dat Virginia er ook nog zat. Ze liet meteen weer een glimlach op haar gezicht verschijnen. 'Je gaat van Monica houden' Zei ze glimlachend. Ze volgende Virginia's blik naar de lucht, naar de vallende ster. Glimlachend keek ze ernaar. Ze dacht erover na iets te wensen, maar kon met niks komen. Ze had al genoeg in haar leven, en daarbij geloofde ze niet echt in zo'n wens. Toch was het wel prachtig om het te zien. 'Dat zie je ook niet elke dag' Zei Carter. Zelf had ze nog nooit zoiets gezien. Ze keek Virginia weer aan. 'Doe je aan sport?' Vroeg ze om het gesprek verder te laten gaan. Langzamerhand draaide haar humeur toch om, zo erg was een simpel gesprek niet. Heel even ging haar blik weer naar de laptop. Ze sloot alles behalve het muziekprogramma af en zette de laptop naast zich neer.

Virginia was blij dat Carter haar toegaf dat ze van Monica ging houden. Eindelijk was er eens iemand die haar het advies gaf om te blijven. 'Dat zie je ook niet elke dag,' zei Carter. ''Nee, inderdaad,'' was haar antwoord daarop. De vallende ster was allangal weer weggevlogen naar misschien de andere kant van de wereld. Maar toch bleef het zich maar herhalen in haar gedachten. 'Doe je aan sport?' Was de vraag die Carter aan haar stelde. ''Ehh, ja,'' zei ze half omdat ze nog in haar gedachten zat. ''Oh sorry, ehh ja. Ik heb me aangemeld bij Volleybal.'' Ze draaide haar hoofd naar het meisje. ''En jij?'' Virginia stelde het zich wel voor hoe sportief ze was bij volleybal. Vroeger, op de basisschool, was ze als de beste met smashen en opslaan. Ze betwijfelde of ze dat nu ook nog zo goed kon. Het was tenslotte alweer een hele lange tijd geleden dat ze had gevolleybald.

- Korte post, sorry.

Carter hoorde Virginia antwoordde dat ze zich had aangemeld voor Volleybal. Ze probeerde haar laatste keer dat ze dat gespeeld had te herinneren. Dat was zeker zo’n 2 jaar geleden, en als ze zich het goed herinnerde was ze er superslecht in geweest. Waarschijnlijk ook de reden waarom ze het hier niet deed. Ze hoorde Virginia vragen wat zij voor sport deed. Carter haalde haar schouders op. ‘ Ik doe niet echt aan een sport’ Beantwoordde ze haar vraag. Ze had er ooit wel over na gedacht om zich bij de cheerleaders te voegen, maar eerlijk gezegd was ze daar niet echt een typ voor. En daarbij kwam dat ze dan weer het probleem zou krijgen met de littekens. Ze kon dan moeilijk felgekleurde armbanden gaan dragen. Natuurlijk deed ze wel aan sport, maar nooit echt vaste, en ze hoorde meestal ook niet bij Monica. Ze ging af en toe naar een zwembad, of gewoon een lang stuk hardlopen. Maar een echt sport niet echt. Er was gewoon geen sport die bij haar paste, vond zei. ‘De sporten op Monica passen niet echt bij mij’ Zei Carter glimlachend. Haar blik ging weer naar de donkere lucht en sloot voor ene paar seconde genietend haar ogen. Gelukkig was er geen wolkje aan de lucht die regen voorspelde, want daar had ze totaal geen zin in voorlopig. Ze opende haar ogen weer en keek Virginia weer aan. ‘Welke klas zit je?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Misschien zat ze wel in dezelfde klas en waren ze de eerstvolgende les zelfs klasgenoten.

'Ik doe niet echt aan een sport,' was Carters reactie op haar vraag. ''Jammer, ik had wel gehoopt dat je bij volleybal zat. Je bent best aardig.'' Een vriendelijke glimlach verscheen opnieuw op haar gezicht. 'De sporten op Monica passen niet echt bij mij,' zei Carter. ''Tsja, als je gevoel er niet ligt dan moet je het ook niet doen.'' Was haar enige advies, maar of dat nou slim was wist ze niet zeker. ''Welke klas zit je?'' Vroeg Carter daarna aan haar. Carter was de eerste die dat aan haar vroeg. Zelfs haar beste vriendin had dat nog niet eens gevraagd. Ach, daar zou ze nog wel achter komen. Virginia hoopte natuurlijk dat Nicole bij haar in de klas zat. ''Hihi, ik zit in klas 11 A. Maar ik ken nog niet zoveel mensen.'' Was Virginia's antwoord op Carters vraag. ''Ik vroeg me af he, waarom mogen we eigenlijk geen huisdieren op MonicaHigh. Het liefste wou ik m'n hondje mee nemen toen ik van huis vertrok.'' Daarbij dacht ze terug aan hoe ze haar ouders, kleine zusje en haar lieve en kleine schattige hondje Tara. Eigenlijk moest ze het loslaten, het was toch maar voor een paar jaar. Daarna zou ze haar familie weer terugzien.

Er verscheen een glimlach op Carters gezicht. 'Sport is sowieso niet mijn ding, muziek hoort meer bij mij' Zei ze terwijl ze naar haar laptop keek, die ondertussen op standby was gesprongen. Ze drukte een willekeurig knopje in en zag hoe het scherm weer aan sprong. Ondertussen hoorde ze Virginia zeggen dat ze in 11A zat. Carter keek haar meteen weer aan. 'Ik zit ook in 11A' Zei ze glimlachend. Ze zouden elkaar dus wel vaker zien tijdens de lessen. Thuis had ze geen dieren gehad, ja, een paar vissen, maar dat waren niet echt gezelschapsdieren. Haar kamergenoot hoorde ze ook nooit over dieren praten, dus die gad ze waarschijnlijk ook niet. 'Misschien moet je in de vakantie's gewoon terug naar huis' Zei ze glimlachend. Zelf zou ze in de vakantie's hier blijven, naar huis kon toch niet. En daarbij was het hier perfect. Zon, strand en vrienden. Ze liet zich nog iets onderuit zakken. Weer viel haar blik op haar computer schreef. Ze tikte een nummer aan en zette het zachtjes aan. Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht en ze keek Virginia weer aan. 'Wat voor hond heb je?' Vroeg ze nieuwsgierig. Waarschijnlijk zou ze het ras niet kennen. Ze kende alleen die simpele, populaire honden rassen.

Het verbaasde haar niets dat Carter zei dat de muziek meer bij haar paste dan de sport. Dat waren er wel meer hier op deze school. Carter zat ook in klas 11A. Gelukkig, zij zat ook in haar klas. Dat was al één zorg minder, tenminste als ze Virginia aardig vond dan. Maar dan had ze in elk geval iemand om in de klas mee te praten en misschien naast te zitten. ''Oh, wat leuk,'' zei ze enthousiast. Het begon koud te worden. Ze zat er al een tijdje, dus dat kon haar niks verbazen dat ze het koud kreeg. Haar vest was nog open. Ze ritste hem dicht. 'Misschien moet je in de vakantie's gewoon terug naar huis,' zei Carter. Virginia keek haar aan. ''Ja, je zal wel gelijk hebben. Ik kan het natuurlijk niet de eerste dichterbij komende vakantie m'n ouders maken dat ik niet thuiskom.'' Virginia glimlachtte ook.
'Wat voor hond heb je?' Waarschijnlijk wou zij ook een gesprek beginnen. Heel even bloosde ze. Ze had bij het dierenasiel, voor d'r verjaardag na wekenlang zeuren om een puppy, een kleine puppy uitgezocht die er heel erg snoezig uitzag. Later bleek het dat ze heel erg groot werd, groter dan verwacht. Een kleine giechel verliet haar mond bij die gedachte. ''Ik heb een Alaskan Malamute genaamd Tara, die naam heeft ze gekregen omdat ze elk familielid waardeert en veel likjes geeft als teken van liefde. Ze is heel erg lief, intelligent en gehoorzaam. Al kan ze soms nog wel eens wat eigenwijs zijn.'' Vertelde ze Carter. Eigenlijk kon ze nog wel uren blijven doorpraten over haar hond, maar ze wist wel dat dat niet kon. ''En jij? Heb jij huisdieren?'' Vroeg ze geïnteresseerd. Ze had niet eens door dat Carter een muziekje had opgezet. Het was wel rustgevend, al was ze al kalm.

Carter glimlachte naar Virginia toen ze enthousiast reageerde toen ze zie dat ze in dezelfde klas zat. Zelf ging ze niet zo superveel met klasgenoten om. De meeste zaten in een hogere of de B klas. Niet dat ze haar klasgenoten niet mocht, maar onder de les konden ze niet super makkelijk praten en op de gangen kwam ze ze nauwelijks tegen. Ze zag hoe Virginia haar vest dicht deed. Meteen ging er een rillling over haar eigen rug, zelf begon ze het ook al koud te krijgen. Ze pakte haar zwarte jas die op een zitzak lag en trok hem aan. Het was geen dikke jas, maar dik genoeg om haar warm te houden. Ze ritste hem dicht en sleog haar armen over elkaar heen. Ze hoorde Virginia zeggen dat ze een Alaskan Malamute had. Ergens kwam die naam haar wel bekend voor. 'Is dat zo'n zwart/witte of grijs/witte sledehond?' Vroeg ze nieuwsgierig. Als het dat ras was wat ze dacht, dan had ze daar veel bewondering voor. Ze vond het mooie dieren, van de foto's die ze gezien had dan. Carter hoorde Virginia vragen of ze ook huisdieren had. Ze schudde zacht haar hoofd. 'Vissen..' Zei ze half lachend. Eigenlijk was ze ook niet echt ene persoon die vroeger gesmeekd had om een dier. Haar leven was al moeilijk genoeg zonder een huisdier om op te voeden. En daarbij was het nu toch wel te laat. 'Ik hem nooit echt iets met dieren gehad' Ging ze verder.

Het verbaasde haar eerlijk gezegd niet dat Carter geen huisdieren had, behalve vissen. Ze vond haar ook niet echt het type voor, maar daar kon ze ook helemaal naast zitten. Misschien had ze wel eerder andere huisdieren gehad. ''Ja, dat is inderdaad zo'n sledehond. Tara is dan een hond met een volledige witte glans op d'r kop, behalve op d'r neus daar is een streep van op d'r kop naar d'r neus zwart/bruinig. Ligt eraan hoe de zon erop valt. Vanaf de nek tot de hals rondom de kop is dan ook zwart/bruinig en zo is over d'r hele lichaam verdeeld. Alleen haar borst is dan nog wit waaronder ook haar voorpoten en achterpoten bij vallen.'' Bij deze omschrijving had ze ook een geruststellende glimlach. Doordat ze het over haarzelf had, soort van persoonlijke dingen wat haar dan bevielen, voelde ze zich veel beter op haar gemak. Normaal had ze niet zo de neiging om over zichzelf te beginnen, maar deze keer was het anders. Het was ook stil en rustgevend op het dak. De kou interesseerde haar niet meer, ze voelde dat niet meer. De sterren gaven licht in de duistere hemel. Even wendde ze haar blik af van Carter, keek even op haar Ipod hoe laat het was. Inmiddels was het al half 12. Nog niet zo heel laat. Normaal feestte ze nu nog in de discotheken tot vroeg in de ochtend. Het maakte haar dan niet uit of het door de weeks was of in het weekend. Het enige nadeel van door de week was dan de vroege schooltijden. Dan viel ze soms wel eens in slaap bij een saaie les.

Er verscheen een glimlach op Carter's gezicht toen Virginia haar hond Tara beschreef. In haar hoofd stelde ze zich de hond voor, het was vast een prachtig diertje. 'Klinkt als een mooie hond' Zei Carter glimlachend. Misschien, ooit, als ze op zichzelf woonde zou ze het kunnen overwegen om een hondje te nemen. Maar alleen als ze het perfecte ras had gevonden, en veel ruimte en tijd had. Zelfs dan zou ze er nog over na moeten denken. Ze was totaal geen hondenmens, ze vond ze wel okay, maar ze had nooit om een pup willen of durven vragen. Carter keek via haar laptop naar de tijd. Dit was niks voor haar. Ze ging vaak laat naar bed en stond weer vroeg op. Misschien kwam dat door vroeger. Ruziende ouders waardoor ze niet kon slapen, en zelf vroeg opstaan voor school om de starende blikken en roddelende tieners te mijden. Carter schudde weer haar hoofd, ze moest niet weer afdwalen naar vroeger. Ze richtte haar blik weer op Virginia. 'Heb je trouwens al veel gezien van Santa Monica?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Klinkt als een mooie hond,' zei Carter over Tara. Virginia giechelde even. Het was toch altijd zo'n ondeugende hond. ''Ja, dat is ze ook. Maar even over jou.. Zou jij geen hond willen? Ik bedoel.. in goede en slechte tijden kan je dan altijd naar je hond toe. Die vind alles goed, no matter what.'' Het was al laat. Zou het niet eens tijd gaan om naar haar kamer te gaan? Ach, ze had morgen toch geen school. 'Heb je trouwens al veel gezien van Santa Monica?' Daar had ze eigenlijk nog geen tijd voor gehad. De eerste dag dat ze hier aan kwam moest ze gelijk naar school. Het enige wat ze tot nu toe heeft gedaan is naar school gegaan, d'r koffer uitgepakt en vervolgens nog met d'r vriendin Nicole de stad in gegaan. ''Nee, slechts de school een aantal klaslokalen en m'n eigen kamer. En dan nog het winkelcentrum. Meer nog niet. Maar daar heb ik morgen wel meer tijd voor, morgen is toch geen school.'' Glimlachte ze erbij naar Carter. Haar kamer was eigenlijk nog lang zo slecht nog niet. Nu was ze nog alleen, al zou er binnenkort wel een kamergenoot bij komen. Het was nou eenmaal druk op Monica High, tenminste dat had ze het idee. Ach, ze kon nu nog genieten van de vrijheid op haar kamer.

[ Dit is trouwens al veranderd, van d'r kamergenoot en d'r kijk op Santa Monica enzo.. Maar dit is tenslotte al eerder gepost dan dat, dusja ]