Shoppen :3

Nadat ze zich opgefrist hadden, waren de twee meisjes vertrokken naar de stad, om te gaan shoppen. Nicole ging de hele tijd met haar hand door haar haar, zo blij dat dit weer helemaal schoon en geföhnd was. Net had ze eruit gezien als een of ander fonteinmonster, maar nu was ze weer de Nicole die ze ooit was in Malibu; zelfverzekerd en nieuwsgierig. Ze haalde diep adem terwijl ze met haar vriendin, Virginia, langs de winkels liep. Toen ze een winkeltje zag met kettingen, pakte ze Virginia's hand en sleurde ze deze mee naar binnen. Met grote ogen keek ze naar alle kettingen en andere sieraden die er lagen. "Wauw!" riep ze uit. Ze was al nooit arm geweest, maar voor de erfenis had ze nooit gedacht aan een écht dure ketting. Nu zou ze dat toch doen. Per slot van rekening stond er nog veel op haar pinpas, en waren haar contanten ook zeker genoeg om hier wat spullen van te kopen. Alhoewel.. Ze hoefde niet per sé een dure ketting te kopen. Als er een leuke steen aan zat was het voor haar best. Na vele kettingen afgeneust te hebben, pakte ze een ketting eruit. Er zat een sleutel aan met een roze Saffier, als ze het goed had, erin. Met een vrolijke blik keek ze ernaar. "Awesome!" riep ze, waarna ze Virginia aankeek. Nu nog iets voor hen samen. Per slot van rekening kenden ze elkaar al super lang.. Haar blik viel op de ringen. Toen wist ze het. Ze pakte Twee Ringen uit. Met een grijnsje keek ze er naar en ze stopte ze snel weg, voordat Virginia ze kon zien. Ze liep op de toonbank af en legde de twee ringen plus de ketting op de toonbank. De man rekende af en Nicole haalde haar pinpas door het apparaatje en toetste haar pincode in, zonder haar blik te richten op de prijs die ze absoluut niet wilde weten. Ze slaakte een diepe zucht en pakte Virginia's hand beet, waarna ze, met in haar andere hand het zakje met de sieraden erin, de zaak uitliep. Vervolgens liet ze Virginia's hand los en pakte ze de ketting, die ze voorzichtig om haar eigen nek deed. Vervolgens pakte ze de twee ringen en keek Virginia met een klein grijnsje aan. Ze deed de ring die om haar rechterhand zat af. Dit was de ring die ze vroeger voor elkaar gekocht hadden. Was helemaal niet duur, maar had een bepaalde waarde voor haar. Ze deed het in haar broekzak en deed de andere ring erop, terwijl ze de andere ring voor Virginia hield. "Een hele verbetering," zei ze zacht.

Virginia zag telkens vanuit haar ooghoeken dat Nicole maar niet van haar haar af kon blijven met haar hand. Zelf was ze nogal zenuwachtig of haar mascara wel goed zat, ze had het er nogal snel opgekwast. Ze had de neiging om snel haar spiegeltje te pakken maar deed het toch maar niet. Toen Nicole een winkeltje met sieraden zag pakte ze haar hand en sleurde ze haar mee naar binnen. 'Wauw!' riep Nicole uit. Stiekem moest Virginia er van grinniken, alsof haar beste vriendin dat nog nooit eerder had gezien. Toen ze zag dat Nicole naar kettingen aan het kijken was kon Virginia het toch niet laten om in de spiegel te kijken of haar mascara nog wel goed zat. Gelukkig was het toch nog deftig gedaan, al had ze dat zichzelf niet voorgesteld. Ze tuitte haar lippen om te kijken of ze niet droog waren. In haar tas graaide ze naar Labello. Ach barst, dacht ze. Het was toch niet zo duidelijk te zien. Snel wierp ze een blik naar haar vriendin, die een mooie ketting had uitgezocht met een sleutel met een roze Saffiersteen erin. 'Awesome!' volgde de reactie erop. Virginia hoefde zelf geen ketting, ze had er in haar eigen appartement nog een paar hangen. Nogmaals keek ze nog even in de spiegel of ook haar eyeliner niet uitgeschoten was, maar het zag er prima uit. Nu kon ook zij met een gerust hart verder shoppen. Nicole rekende af en hield iets geheims voor haar. Vervolgens pakte ze haar hand weer beet en liep de zaak uit samen met haar. Ze pakte de ketting uit het zakje en deed die voorzichtig om, wat er erg prachtig uit zag. ''Oh meid, wat prachtig.. Zal ik helpen?'' Stiekem had ze wel het gevoel dat ze er zelf ook verliefd op was geworden, maar uitte het niet. Vlak daarna haalde Nicole de ring van haar eigen hand af, die voor hun tweetjes een vriendschapsring was, en stopte het in haar broekzak. Toen deed ze de net nieuw gekochte ring om haar vinger, wat erg mooi glansde bij haar nieuwe ketting. ''Ah wat mooi, het staat zo prachtig bij je ketting.'' Ze probeerde zo niet jaloers te klinken. Maar al snel hield Nicole dezelfde ring voor haar voor. Vliegensvlug haalde ze haar eigen ring van haar hand af en stopte die ook in haar broekzak. Hierbij deed ze die ring om en hield haar hand voor haar zodat ze er prachtig naar kon kijken. ''Ooh Nicole, af en toe ben je zo ongelovelijk lief. Ik kan het niet geloven dat je dit voor ons hebt gekocht. Je bent zo'n schat!'' Van dankbaarheid gaf ze haar een vriendschappelijke kus op haar wang. Toevallig paste deze ring bij haar shirtje die ze net droog had aangetrokken. Ze had een Aquamarine blauw shirt aan met daarover heen een grijs vestje. Haar haren waren puur gestijld, wat ook een mooie glans gaf aan het uiterlijk. Hieronder had ze nog een skinny jean aangetrokken en daaronder nog een paar blauwe schoenen met het Nike-merk erop. ''Laten we verder shoppen voordat ik nog sterretjes zie van de beeldschone ring.'' Deze keer trok zij Nicole mee richting de mode winkels. Na een paar etalages te hebben bekeken trok er eentje echt haar aandacht. ''Kom, laten we deze winkel in gaan. Dat bordeauxrode sjaaltje wil en moet ik hebben!'' De mensen keken haar na omdat ze het iets te hard zei. Virginia probeerde op een normale manier de winkel af te speuren. Na een tijdje te hebben gezocht vond ze hem eindelijk achter in de winkel. ''Oh moet je kijken wat snoezig en hoe lekker zacht! Zal ik dit sjaaltje bij dat rood met wit gestreepje shirtje doen wat daar hangt? Ik vind het hartstikke schattig voor kerstmis. Nu nog iets van een pluizige haarband vinden met een rode roos erop!'' Virginia was niet meer van de kleding af te slaan. Vervolgens liep ze verder naar een stel hakjes waar ze maar niet genoeg op uit gekeken was. ''Moet je kijken, Nicole! Zijn ze niet om op te vreten?'' De winkelverkoopster probeerde haar aankoop van kleding en hakjes te beeindigen, maar dat lukte haar niet zo gauw. Uiteindelijk had Virginia het wel gezien en liep met een berg kleding en hakjes naar de kassa. De prijs was hoog, dat wist ze zeker. En er zou veel van haar bankrekening afgaan. Maar daar zou haar pappie wel gauw genoeg weer geld op storten. Wat de winkelverkoopster allemaal zei verstond ze niet. Ze haalde haar pinpas door het apparaat en toetste haar pincode zo snel mogelijk in. Het liefste zou ze nu naar de volgende winkel gaan. Ze pakte de enorm volle tas van de toonbank. 'Fijne dag nog!' Riep de winkelverkoopster. Ja dat zal wel, bedacht ze zich. Virginia draaide zich om en wenkte naar Nicole dat ze klaar was in deze winkel.

Een voorzichtige glimlach wist Nicole nog wel op haar gezicht te zetten, maar meer niet. Toen Virginia reageerde op de ring, werd dit juist omgedraaid. Ze had moeite om niet in lachen uit te barsten van de hyperheid van Virginia over dit cadeautje. Nicole hapte naar adem. Dit was de bedoeling van geld; het uitgeven. En, daar zou ze vandaag mee beginnen. Niet helemaal, natuurlijk. Dan zou ze nogal wat tassen vol moeten kopen. Maar, beetje bij beetje zou het grote bedrag wat op haar bankrekening stond naar beneden gaan, ook al wist ze niet zo zeer of dat wel zo goed was. Ze merkte dat Virginia naar zichzelf keek; hoe de ring stond bij haar kleding. Nicole zette een halve glimlach op haar gezicht. Ze keek naar haar eigen kleding, maar wendde haar blik snel weer af. Ze had echt wat nieuws nodig. Virginia leek dit ook te vinden en ze raasde een winkel binnen. Hier begon Nicole met een grijnsje de rekken af te neuzen.
Ze hoorde Virginia praten, maar haar gedachten waren alleen bij de prachtige kleren die ze zag. Hoe kon het dat ze dit nog nooit eerder gezien had? De winkels waar zij meestal heen ging waren klein, maar er hingen wel mooie dingen. Hier was gewoon veel meer, en sommige dingen waren zelfs veel mooier. Ze hield een zwart broekje voor zich en keek er met een frons naar. Hmmn.. Achter zich hoorde ze Virginia weer iets krijsen, waardoor ze begon te lachen. Als die eenmaal in een kledingwinkel was, was er weinig mee te beginnen. Nicole sloeg de broek over haar arm en besloot verder te kijken. Haar blik viel al snel op verschillende shirtjes, die ze ook over haar arm heen sloeg.
Tijd om alles te passen kreeg ze niet. Toen ze omkeek zag ze hoe Virginia zich een weg naar de kassa beende met een hele, hele grote stapel kleding. Nicole hupte erachteraan met haar broek en een paar shirtjes, om na Virginia af te rekenen en met haar tas met kleding vrolijk achter haar vriendin aan te lopen. Ze duwde Virginia snel de winkel uit, voor het geval ze nog iets zou zien, en glimlachte opgelucht toen ze eindelijk buiten waren. "Nu gaan we wat eten," zei Nicole, waarna ze zielig over haar buik wreef, alsof ze terplekke aan het verhongeren was. Ze kon het haar vriendin niet aandoen om naar de Mac of naar de Burger King te gaan, dus zouden ze naar dat leuke terrasje gaan wat ze had gezien. "Ik weet nog wel een leuk plekje," zei ze, waarna ze Virginia meesleurde.

Eenmaal aangekomen bij het terrasje richtte Nicole haar blik omhoog. Playa del Inglés, dus. Dat moest ze echt eens onthouden. Hoe vaak ze die naam nu zo onderhand al niet vergeten was..
Het duurde niet lang voor ze een tafeltje had en ging zitten, om vervolgens Virginia te wenken om tegenover haar te gaan zitten. Ze zette haar ellebogen op tafel en vouwde haar handen samen, om haar hoofd op haar handen te ondersteunen. Ze grijnsde licht bij de herinnering over hoe haar moeder hierop reageren zou. 'Nicole,' had ze gezegd, 'wanneer leer je het nou eindelijk? Het is onbeleefd om je ellebogen zo op tafel te zetten, en je hoofd is heus niet zo groot dat je hem persé moet ondersteunen. Wees nou eens een dame.' Ze beet even op haar lip en slaakte een diepe zucht, waarna ze Virginia weer aankeek.

Flut & laat.. Ben nogal druk, like you know. ~

Virginia keek op haar mobiel hoe laat het was. Door het shoppen was de tijd snel gegaan. Het was inmiddels al kwart over vier. Dat ging vlug als je lol had. Nicole kwam achter haar aan gelopen en duwde haar de winkel uit. 'Nu gaan we wat eten,' waarbij ze over haar buikje wreef. Virginia barstte in lachen uit. ''Wat kan jij zielig kijken zeg!'' Maar ze voelde dat haar eigen buikje aan het knorren was. Zelf had ze ook best wel trek blijkbaar. Da's ook logisch want ze had nog niks gegeten sinds de lunch waar ze één broodje heeft gegeten. 'Ik weet nog wel een leuk plekje,' zei Nicole. Vervolgens werd ze meegesleurd.

''Woow,'' was haar eerste reactie. ''Wat een mooi terrasje is dit. Ik ben hier nog nooit eerder geweest.'' Ze volgde Nicole naar een tafeltje en ging aan de andere kant zitten. Ze zag dat Nicole haar ellebogen op tafel zette en haar hoofd ondersteunde met samengevouwde handen. Virginia deed het zelfde maar liet haar handen gewoon los zodat ze de zijkanten van haar hoofd ondersteunde. Dit moment vond ze wel prachtig. Ze keek recht in de ogen van haar beste vriendin, wat haar wel een prettig gevoel gaf. Ze had gedacht dat ze haar beste vriendin nooit meer zou zien en moest ze nu eens zien! Wat een toeval dat ze ook naar deze school was gegaan zonder elkaar gesproken te hebben. Al vond ze het wel jammer dat ze haar familie, ondanks haar kleine irritante zusje dan, en haar hondje moest verlaten voor een paar jaartjes. Maar in ruil kreeg ze weer kennis en pret voor in de plaats. Virginia hoopte maar dat haar ze niet al teveel problemen kreeg op school met spijbelen. Dat deed haar aan iets denken. ''Oja! Wat ik nog wou vragen.. In welke klas zit je eigenlijk?'' Ze draaide haar hoofd een tikje schuin. Nog steeds keek ze Nicole aan, alsof ze haar aan het beoordelen was. Ineens voelde ze iets trillen in haar broekzak. Ze schrok en schoot een klein stukje van haar stoel af. Snel pakte ze hem, om te kijken wat er was. Een smsje van haar moeder. 'Ben je al aangekomen? Is alles goed met je? Heb je een leuke kamer en misschien kamergenootje? Mis je ons al? Wij missen jou wel! Grote kus van ons allemaal!' Virginia zuchtte, sloot het smsje en borg hem weer op. ''Wat moet ik toch met zo'n bezorgde moeder. Als ik ook maar eventjes weg ben dan is ze gelijk weer overspannen. Naja, ik antwoord later wel, als ik zin heb.'' Ze keek om zich heen of ze toevallig een bekend iemand zag. ''Laten we bestellen. Ik heb eigenlijk best wel trek en dorst.''

Kiki zuchtte nadat ze de zoveelste winkel uitliep. Ze besloot eens te gaan winkelen voordat ze morgen moest beginnen op haar nieuwe school.
Ze tuurde door de winkelstraat. Hier en daar een terras, al het andere waren kledingwinkels, muziekwinkels, elektronicawinkels en speelgoedwinkels. Waar o waar zal iets interessants te vinden zijn? Verderop stond de Claire’s, haar favoriete winkel. Ze liep er naartoe en ging naar binnen. Ze werd verrast door alle verschillende kleuren van de sieraden. Overal stonden wat jongere meiden te kijken bij wat armbanden, en de kinderen stonden de nieuwe Hello Kitty armbandjes te bewonderen. Kiki besloot maar te kijken bij de haaraccessoires. Hier en daar lagen wat leuke strikjes, diademen, hippiebandjes, speldjes.. Één voorwerp trok haar wel aan, en dat was een diadeem met een grote felroze strik erop. Onder de felroze strik stak een zwart gaasstof uit. Kiki zette het op haar hoofd en bekeek zichzelf in de spiegel. Dat is voorwerp nummer één.
Ze liep de winkel uit nadat ze had afgerekend en besloot even wat te drinken. Een gezellig uitziend terrasje kwam haar tegemoet. Naast het bordje stond met sierlijke letters de naam geschreven. Playa del Inglés, interessant..
Aan een tafeltje zag ze twee uitziende meisjes zitten. Zou ze de gok wagen en erbij komen zitten? Ik moet wel íemand kennen. Proberen dan maar.. Twijfelend liep ze naar het tafeltje toe en bleef ervoor staan. ‘Eh.. Hoi.’ Een klein, twijfelend glimlachje kwam op haar gezicht te staan.

Toen Virginia haar vroeg in welke klas ze zat, keek Nicole weer op. “Eh.. Elf A,” zei ze droogjes. “Jij?” vroeg ze toen, één wenkbrauw opgeheven. Virginia pakte haar telefoon en begon een SMSje te lezen, om hem vervolgens weer op te bergen en te klagen over haar overbezorgde moeder. “Wees blij dat je nog een moeder hebt,” merkte Nicole zacht op. Virginia merkte op dat ze honger en dorst had, en ze dus beter konden bestellen. Nicole knikte en wilde iemand roepen, toen ze een meisje zag lopen.
Er was iets aan dit meisje.. Iets bekends. Nicole ging weer recht zitten en ging met haar hand door haar haar, haar blik nog altijd op het meisje gericht. Het was niet zo dat ze hiervoor bevriend was geweest met de zogeheten ‘emo’s’, en dit meisje was er absoluut één. Het was niet zo dat ze iets tegen hen had, ze nam gewoon nooit de moeite om op hen af te lopen. Nogmaals ging ze met haar hand door haar blonde haar. Niet op letten, dacht ze bij zichzelf. Dadelijk denkt ze dat je iets van haar moet. Misschien komt ze ook gewoon uit Malibu, en heb je haar ooit eens gezien, vertelde ze zichzelf toen.
Toen Nicole zich realiseerde dat het meisje recht op hen af liep, fronste ze. ‘Eh.. Hoi,’ zei het meisje. Nicole hief haar wenkbrauwen op. “Hallo,” zei ze rustig. Misschien was het meisje toch bekender dan ze dacht, en had ze haar ook herkend. Anders was ze toch niet zomaar op hen afgelopen? Ach.. Misschien moest ze zich maar voorstellen. “Nicole,” stelde ze zichzelf dus voor, “Nicole Storey.”
Vervolgens keek ze weer naar het meisje wat aan haar tafel zat, Virginia. “We wilden wat bestellen,” zei ze zacht. Daarom wachtte ze tot haar blik die van één van de meisjes die hier werkten kruiste, zodat die op hen af liep. ‘Hallo,’ zei ze, ‘wat kan ik voor jullie halen?’ Nicole glimlachte. “Doe mij maar een cola. En een.. Tosti,” zei ze kalm. Hierna keek ze naar de andere twee, en schoof een beetje op, zodat het meisje erbij kon gaan zitten als ze dit wilde. Ze haalde diep adem, nu pas haar dorst en honger weer opmerkend.

Meer kreeg ik er dus niet uit. ~

Wat een opluchting! Nicole zat ook bij haar in de klas. Dan had ze inmiddels al twee mensen om in de klas mee te praten, opletten in de les was niet echt haar ding. Haar maag knorde even kort. Het kon haar niks schelen. Ze was al vanaf jongs af aan een soort van anorexia kind geweest. Vroeger moest ze gewoon gevoed worden, wilde ze wat eten binnenkrijgen. Daar had ze ook begeleiding bij gekregen. Tegenwoordig dacht ze er wel een beetje beter om. 'Wees blij dat je nog een moeder hebt,' was Nicole haar reactie op Virginia's geklaag van het smsje. Oeps, dat was waar ook. Natuurlijk had ze geen moeder meer. ''Oh, sorry. Even vergeten?'' Ze zag vanuit haar ooghoeken een meisje naar hun tafeltje toe lopen. Het was duidelijk geen werknemer van dit terrasje. Met een sierlijke beweging haalde ze haar handen onder haar hoofd vandaan en strekte een hand uit om naar haar nagels te kijken. Ze waren al pittig lang geworden in de laatste weken. 'Eh.. Hoi,' begon het meisje verlegen. Uit haar handtas haalde ze een nagelvijl en begon ze, zonder aandacht te geven aan het meisje, zorgvuldig haar nagels bij te werken. Nicole gaf zo te horen wel antwoord. Eigenlijk hoorde zij dat ook te doen, uit beleefheid. Met tegenzin begroette ze het meisje dan ook maar. ''Haai.'' Meer hoefde ze niet te zeggen van zichzelf. Nicole schoof blijkbaar op voor haar. Virginia was niet van plan dat te gaan doen. Ze zocht het maar uit. Daar kon ze heel hard in zijn. Een vrouwelijke ober kwam naar ons tafeltje toe gelopen. 'Hallo, wat kan ik voor jullie halen?' Luidde de vraag. 'Doe mij maar een cola. En een.. Tosti.' Bestelde Nicole voor haarzelf. Virginia zuchtte en pakte de menukaart die op tafel lag. ''Ehhm. Ik wil wel een Seven Up, zonder citroenschijfje erin. Dat is zo ranzig. En doe voor mij ook maar een.. Ehhm.. Omelet. Dat was het.'' Ze deed er meestal express heel lang over. Dan irriteerde ze de ober en andere mensen die al lang zaten te wachten voordat er iemand kwam om hun bestelling op te nemen. Opnieuw keek ze nog even naar haar nagels en stopte daarna haar nagelvijl weg. Het was wel genoeg zo. Van al dat gevijl aan haar nagels werden ze er meestal niet langer op. Voor de tweede keer ging haar mobiel af met een frustrerende ringtone. Die moest ze echt eens een keer veranderen, alleen had ze er bijna nooit zin in of tijd voor. Deze keer pakte ze hem niet en wachtte ze tot het muziekje over was. Het zou toch haar moeder weer zijn. Omdat Virginia toch niks te doen had dan alleen maar wachten tot de bestelling kwam besloot ze ook maar op te schuiven voor het meisje. ''Kom er gerust bij zitten hoor. We bijten niet.'' Ze keek op naar het meisje en probeerde een vriendelijke glimlach op te zetten, maar dat lukte niet zo. Eigenlijk irriteerde ze zich dood dat ze er bij stond, maar ze uitte het maar niet al te veel. Het was stil. Tenminste, alleen aan hun tafeltje. Ze sloot zich af van het omgevingsgeluid. Dat was altijd zo vervelend. Virginia besloot het initiatief te nemen om maar een gesprek te beginnen. ''Mooi weer he. De hele week heeft het geregend en al dat rotweer en nu is het eindelijk weer een keer mooi weer.'' Ze keek naar de lucht. Het leek erop dat het zonnetje niet zolang nog van plan was om te gaan schijnen. Sterker nog, een paar grote en donkere wolken kwamen langzaam deze kant op schuiven.