Just one last try.

Het viel haar steeds weer op, dat als je het strand rondkeek je ging nadenken. Alsof het je letterlijk aan het denken zette. Zo leek het. Al werkte het niet altijd in je voordeel. Altijd waren er wel weer nare onprettige gedachtes en herinneringen die momenten zoals deze konden verpesten. En heel vaak slaagde ze hierin, ook al probeer je ze uit je hoofd te bannen..
Een zucht verliet haar keel, terwijl ze haar ogen weer langs het pleintje liet dwalen. Er was nu bijna geen schemering meer. Alleen maar duisternis. Ergens vond ze het hier mooier in de nacht dan overdag. Nu waren er minder mensen, mensen die de rust verstoorde. Nee, die zaten nu allemaal veilig binnen. Net zoals haar familie, al zouden die nu wel aan het rondtrekken zijn. Gezien het tijdverschil. Zacht beet IRis op haar lip. Waarom dacht ze nu juist aan haar ouders? Waarom nu? Ze had de raad van Mike ook nog steeds niet opgevolgd. Ze had hun nog niet gebeld, om het goed te maken. Al wist ze niet zeker of ze dat ooit zou doen. Straks wilde ze niet met haar praten. Straks waren ze nog steeds teleurgesteld in haar.
Zuchtend ging ze op de grond zitten, met haar hoofd tegen de muur leunend. Zo graag wilde ze dat ze haar gedachtes zo uit haar hoofd kon bannen als ze het wilde. Maar dat leek een onmogelijke zaak. "Maak je nou geen zorgen Iris, dat is echt nergens voor nodig." hoorde ze hem zeggen. Iris keek op, recht in zijn ogen keek ze hem aan. Op zijn lippen speelde een glimlach, automatisch glimlachte ze terug. "Als je zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken, doe ik dat niet. Beloofd." glimlachte ze. Enkele bruine haren waren voor zijn gezicht gevallen. Ze keek toe hoe hij ze licht geïrriteerd wegstreek, maar snel wendde ze haar blik weer af naar de grond. Haar ouders bleven haar op een of andere manier dwarszitten. Zouden de gedachtes weggaan als ze hun zou bellen? Of maakte dat geen enkel verschil?
Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Mike. Hij leek blij te zijn dat ze niks over zijn verslaafdheid zei. Maar daar hoefde hij zich geen zorgen meer over te maken. Ze wist maar al te goed dat hij daar nu geen behoefte aan had. Net zoals dat zij nu geen behoefte had om over haar ouders te moeten praten. In een snelle beweging stond ze op en richtte haar aandacht weer op hem. Net op dat moment voelde ze hoe hij met zijn hand langs haar gezicht ging en vervolgens haar hand pakte en haar naar zich toe trok. Mike sloeg zijn arm om haar heen. En zij deed hetzelfde, maar dan met haar beiden armen om zijn nek. "I love you." fluisterde ze zacht, terwijl ze haar ogen sloot.

[Ik haat posten T-T]

De dag leek nu totaal te zijn overgegaan in de nacht, duisternis omhulde hen. Enkel het licht van de lantaarn's schonk hen wat licht. Maar Mike had er geen problemen mee, hij was er onderhand wel aan gewend. Het was hier zelfs beter s'nachts dan overnacht. Het was zo heerlijk rustig, je had alle ruimte voor jezelf. Je had geen last van de mensen die totaal gestrest langs kwamen lopen. Het enige probleem was dat er zo nu en dan wat dronkenlappen of junks langs kwamen. Maar als je je niet met hen bemoeide kreeg je meestal ook geen problemen, slechts éénmaal was het tussen Mike en een jongen die duidelijk te diep in het glaasje had gekeken bijna op een gevecht uit gedraaid. Onmerkbaar schudde Mike zijn hoofd, ging met zijn hand door zijn haar. Liet zijn ogen over de pier dwalen, buiten hen was er niemand meer te zien. Iedereen zat nu waarschijnlijk binnen. Toch had hij niet de behoefte hier weg te gaan, nee nog niet. Voor een moment richtte hij zijn blik op Iris, die op de grond was gaan zitten. Waar zat ze mee? Hij aarzelde even, besloot het niet te vragen. Aangezien hij het idee had dat ze het hem liever niet wou vertellen. Zou het nog om hem gaan, of was er een andere reden? "Als je zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken, doe ik dat niet. Beloofd." zei ze tegen hem, glimlachte even. "Dan is het goed." zei hij, grijnsde even naar haar. Zag dat ze haar blik af wende, wat was er toch aan de hand? Nee, hij zou het niet vragen. Als ze het hem wou vertellen, dan zou ze dat doen. Iris was overeind gekomen, juist op het moment dat hij haar naar zich toe trok. Zijn armen stevig om haar heen sloeg, ze volgde zijn voorbeeld. Sloeg haar armen om zijn nek. "I love you." fluisterde ze, hij keek haar aan. Zag dat ze haar ogen had gesloten. Glimlachte even. "I love you to." fluisterde hij, drukte een zachte kus op haar lippen. Sloot voor een moment zijn ogen, om zijn hoofd vervolgens terug te trekken en haar glimlachend aan te kijken. Rhiannon zou wel blij voor hem zijn als ze hoorde dat Iris en hij weer bij elkaar waren. Maar waar was ze? Zou ze in Italië zijn of hing ze hier nog ergens rond maar liep hij haar gewoon steeds mis? Een moment werd hij overvallen door bezorgdheid, direct zette hij het van zich af. Ze redde het wel zonder hem. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waarom moest hij juist nu aan haar denken?

De warmte leek zich met de seconden haar lichaam meer over te nemen, alsof ze in trans was. Het voelde gewoon goed. En het voelde op één of ander manier specialer omdat ze het zolang had moeten missen naar haar gevoel. Ergens vreog ze zich wel af waarom hij juist degene was die haar het gevoel gaf. Maar veel tijd verspilde ze niet aan het nadenken over die dingen, want doordat ze haar ogen opende -en recht in die van Mike keek- leken haar gedachtes even te verdwijnen. Een glimlach verscheen op haar lippen, terwijl ze haar ogen op die van hem liet rusten. "I love you to." hoorde ze hem zeggen op fluistertoon. Haar glimlach werd breder, ze had niet anders durven hopen dat hij die woorden zou uitspreken.
Mike drukte een zachte kus op haar lippen. Voor een moment voelde ze haar lichaam tintelen. Vrijwel meteen kuste ze hem terug en sloot haar ogen daarna weer. Al zag ze weinig verschil aangezien het licht nu voor het grootste deel uit de lucht was onttrokken. Het maakte voor haar niks uit, was zelfs beter. Nu waren er bijna geen mensen. En dat maakte het heerlijk rustig op de pier en zelfs duisternis kon zo'n moment niet verpesten. Het enige dat zo'n moment op zo'n plek kon verpesten, waren haar gedachtes. Die namen haar altijd weer over als ze de kans hadden. En er tegen in gaan had weinig zin. Daar was ze nu onderhand wel achtergekomen.
Een zucht schoof van haar lippen, terwijl ze haar ogen weer opende en ze op het gezicht van Mike richtte. Er speelde een glimlachje op zijn lippen. Een glimlach die haar deed grijnzen. Iris liet hem met één arm los en ging met haar hand naar zijn capuchon. Om vervolgens over zijn hoofd te trekken. Haar grijns werd nog breder toen ze hem lachend aankeek.

De kus die Mike op Iris lippen had gedrukt, werd vrijwel direct beantwoord. Een glimlach gleed over zijn lippen, toen hij de kus uiteindelijk verbrak en Iris in haar ogen keek. Het voelde zo goed om haar weer in zijn armen te kunnen houden. Hij was blij dat hij haar had gevraagd om te komen, dat hij morgen niet gewoon op dat schip was gestapt. Terug naar Italië. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, dan had hij nooit geweten dat ze nog het zelfde voor hem voelde. Dan hadden ze hier nu niet gestaan. Mike schudde zijn hoofd, zette de gedachten van zich af. Wat maakte het uit, hij had haar gevraagd om te komen. Ze was nu hier bij hem, en het was weer zoals vroeger. Zoals in Engeland. Een glimlach gleed over zijn gezicht. Hij liet zijn ogen nogmaals over de pier dwalen. Die er verlaten bij lag, in duister gehuld. Toch voelde hij niet de behoefte weg te gaan, hij stond hier wel goed. Met Iris dicht tegen zich aan.
Zijn blik richtte hij weer op haar, een grijns was op haar gezicht verschenen. Met één arm liet ze hem los, waarna ze zijn capuchon over zijn hoofd heen trok. Lachend keek ze hem aan. "Durf je wel!" probeerde haar boos aan te kijken, iets wat totaal mislukte. "Nu gaat mijn haar door de war." voegde hij er aan toe, nog altijd proberend niet in de lach te schieten. Waarna hij zijn handen iets boven haar heupen plaatste en haar begon te kietelen. "Nu hoop ik maar dat je er niet tegen kan, anders heeft het natuurlijk geen effect." zei hij lachend, keek haar breed grijnzend aan.

[Inspiloos T_T Sorry.]

Haar ogen waren nog steeds afwachtend op die van Mike gericht, tewrijl haar grijns niet van haar gezicht te slaan was. Ze was ook niet van plan om dat te laten gebeuren. Niet nu ze eindelijk weer bij Mike kon zijn. Ze had zo gehoopt dat het weer geod zou komen. Maar was in eerste instantie te laf om naar hem toe te gaan, al had ze hem toch niet kunnen vinden in die massa. Snel schudde ze haar hoofd en richtte zich weer op Mike. "Durf je wel!" zei hij. Hij keek haar boos aan, al wist ze vrijwel meteen dat het nep was. "Nu gaat mijn haar door de war." voegde hij er later nog aan toe. Iris schoot in de lach. "Dat was juist de bedoeling." zei ze en rolde met haar ogen. Die leken op te lichten in het donker. Eigenlijk vergat ze de tijd gewoon. Het maakte haar niet zoveel uit, als ze maar bij Mike was. Dan was het goed.
Mike bracht zijn handen iets boven haar heupen, en begon haar te kietelen. Ze hield haar adem in, in de hoop zo niet in de lach te schieten. Maar dit leek haar niet gegund te zijn, want binnen de kortste keren schoot ze weer in de lach. "Nu hoop ik maar dat je er niet tegen kan, anders heeft het natuurlijk geen effect." vervolgde hij lachend. Ook op zijn gezicht speelde weer een grijns. "Genade!" zei ze lachend en probeerde daarbij zijn handen van haar heupen te krijgen. Maar ze wist al dat dit haar niet ging lukken, aangezien hij vele malen sterker was dan haar.
Uiteindelijk duwde ze hem lachend weg en zette een stap achteruit. Ze hijgde even uit en zuchtte vervolgens. Om daarna haar blik neer te slaan en met haar hand door haar haar heen te gaan die onderhand ook door de war was gegaan. "Mike, ik...ehm." fluisterde ze zacht en ze had haar blik nog altijd neergeslagen.

"Dat was juist de bedoeling." zei Iris, nadat ze in de lach geschoten was. In het licht van de straatlantaarns zag hij duidelijk dat ze met haar ogen rolde die leken op te lichten. Een brede grijns speelde op zijn gezicht. Lang duurde het niet voor Iris begon te lachen, lachend keek Mike haar aan. Ze kon er dus niet tegen. "Genade!" zei Iris lachend, ze deed een poging zijn handen van haar heupen te krijgen. Maar slaagde hier niet in, aangezien hij sterker was. "Je moet het lief vragen." zei hij breed grijnzend, ging stug door met kietelen. Hield zijn ogen op haar gericht. Uiteindelijk duwde ze hem weg, waarna ze een stap achteruit zetten. En uit hijgde. Hij wou een stap naar voren doen, niet om haar weer te kietelen maar om haar weer in zijn armen te sluiten. Maar iets in haar houding hield ze hem tegen, ze had haar blik neer geslagen. Alsof ze hem niet durfde aan te kijken, Mike fronste. Trok zijn capuchon van zijn hoofd af, zijn haren zaten door de war maar hij besteedde er geen aandacht aan. Hield zijn blik strak op Iris gericht, die met haar hand door haar haar heen ging. Dat evenals het zijne behoorlijk door de war was gegaan.
"Mike, ik...ehm." verbrak ze uiteindelijk de stilte, zacht fluisterend. Nog altijd keek ze hem niet aan, hij deed een stap naar voren. Sloeg zijn armen losjes om haar middel heen. "Wat is er?" vroeg hij aarzelend. Waarom maakte ze haar zin niet af? Waarom keek ze hem niet aan? Hij legde zijn vingers onder haar kin duwde die iets omhoog zodat ze hem wel in zijn ogen moest kijken. Misschien was er ook wel helemaal niks, maar waarom maakte ze haar zin dan niet af? Waarom kek ze hem dan plots niet meer in zijn ogen?

"Je moet het lief vragen." zei Mike, nog altijd breed grijnzend. Iris keek hem aan en grijnsde. Waarom zou ze het hem lief vragen? "Ik zou niet weten waarom ik het je lief zou vragen." grijnsde ze en keek hem nog altijd glimmend aan. Dit moment, en het moment ervoor en vast ook het moment dat komen zou. Het was allemaal goud waard, iets dat nooit meer uit haar gedachten zou gaan.
Net op dat moment voelde ze hoe hij zijn armen losjes om haar middel sloeg. Ze keek hem aan, en zag meteen aan zijn gezicht dat hij zich zorgen maakte. Iets dat totaal niet nodig was. "Wat is er?" vroeg hij. Iris grijnsde breed, ze wist wel dat hij zich zorgen maakte. Net toen ze wat wilde zeggen voelde ze hoe hij zijn vingers onder haar kin legde zodat hij haar recht in de ogen kon kijken. Of ze het nou wilde of niet. De grijns was nog steeds niet van haar gezicht te slaan. Ze keek hem een tijdje in zijn ogen aan, zwijgend. Maar na een tijdje pakte ze de hand waarmee hij haar kin vast had beet en liet hem los. "Ik ehm." zei ze en sloeg haar blik even neer. Maar direct daarna wurmde ze zich los en legde haar handen in zijn nek, om hem vervolgens naar beneden te duwen en met haar hand door zijn haar te gaan. "Nu heb ik jou." grijnsde ze en begon te lachen toen ze zag dat zijn haar nu helemaal door de war was gegaan.
Haar hand hield ze bij zijn nek, en met haar andere hand ging ze nogmaals door haar eigen haar heen. Nog steeds lukte het haar niet om haar lach in te houden, ze wist ook dat dit haar heel veel moeite ging kosten.

[hoe bedoel je gare post XD]

"Ik zou niet weten waarom ik het je lief zou vragen." grijnsde Iris, Mike keek haar lachend aan. "Omdat ik anders niet stop." antwoordde hij simpelweg, zijn bruine ogen op de hare gericht. De blik in haar ogen, de grijns op haar gezicht. Dat waren dingen die hij voor geen goud zou willen missen. Hij was het niet van plan het een tweede keer zo ver te laten komen als nu was gebeurd, hij zou er voor zorgen dat hun wegen niet weer scheiden. In elk geval niet zo.
Op het moment dat Mike Iris in haar ogen keek, besefte hij dat ze hem voor de gek had gehouden. De grijns die op haar gezicht stond, sprak boekdelen. Haar gezicht waaruit hij normaal bar weinig op kon maken, was voor hem op dit moment een open boek. Na een tijdje pakte zijn hand, waarmee hij nog altijd haar kin vast had. Hij liet zijn hand los. "Ik ehm." zei ze, waarna ze haar ogen weer neer sloeg. Dit keer maakte hij zich geen zorgen, haar blik had hem genoeg gezegd. Genoeg om te weten dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Ze wurmde zich los, zijn armen vielen langs zijn lichaam. Met zijn ogen sloeg hij haar bewegingen gaden. Niet precies wetend waar ze nu op uit was. Al snel legde ze haar handen in zijn nek, hij voelde de warmte van haar handen tegen zijn koele huid. Het was een vreemd gevoel, niet onprettig maar wel ongewoon. Haast onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, al zou zij waarschijnlijk zijn beweging voelen. Ze duwde hem iets naar beneden ging met zijn handen door zijn haar. "Nu heb ik jou." zei ze waarna ze begon te lachen. "Ik trapte er nog in ook." zei hij, een grijns was op zijn gezicht verschenen. Met zijn hand ging hij door zijn haar, dat waarschijnlijk alle kanten op stond. Hij legde zijn armen weer om Iris middel heen. "Je was me te slim af." zei hij keek haar een moment recht aan, zag dat ze een poging deed haar lachen in te houden. Hij grijnsde breed.

"Omdat ik anders niet stop." antwoordde hij simpelweg, lachend keek hij haar aan. Een grijns verscheen op haar gezicht. "Ik durf te wedden dat als ik mijn grote ogen opzet je meteen stopt." zei ze, nog altijd met een brede grijns op haar gezicht. Voor een moment ging ze met haar vingers door haar haren heen. Ze was zich er sterk van bewust dat deze alle kanten op piekerde. Maar veel deed het haar niet, zijn haar stond nu ook alle kanten op. En eigenlijk stond het hem best leuk. Zijn bruine ogen, zijn lach en zijn warrige haar het hoorde gewoon bij hem. Misschien dacht hij hier wel anders over, maar daar zou ze nog wel achter komen.
"Ik trapte er nog in ook." hoorde ze hem zeggen. Iris keek hem lachend aan, ze was er nu wel achter gekomen dat ze haar lach nu niet in kon houden. Grijnzend keek Mike haar aan, haar blik ging van zijn ogen naar zijn haar. Net op dat moment ging hij er met zijn hand door heen, vast om zijn haar weer goed te krijgen. Maar ze betwijfelde of dat het zou verhelpen. Mike legde zijn armen weer om haar heen, automatisch sloot ze haar armen om zijn nek heen. Haar ogen richtte ze op de zijne, ze leken nog steeds te glimmen. "Je was me te slim af." zei hij en keek haar daarbij recht in haar ogen aan. Ze glimlachte even. "Meestal is het andersom." zei ze en glimlachte nog steeds naar hem. Het eerste wat haar opviel was de brede grijns die voor de zoveelste keer zijn lippen sierde. Het deed haar glimlach alleen maar groter maken. Iris drukte zich wat dichter tegen hem aan en kuste hem zachtjes op zijn lippen. Voor even sloot ze haar ogen.

"Ik durf te wedden dat als ik mijn grote ogen opzet je meteen stopt." zei Iris, er was een brede grijns op haar gezicht verschenen. "Daar zou je nog wel eens gelijk in kunnen hebben." zei hij, ook op zijn gezicht stond nog altijd een grijns. Die er niet vanaf te slaan leek. Nu Iris weer bij hem was, voelde hij zich voor het eerst in tijde weer echt goed. Al helemaal nu ze voor een moment zo zorgeloos leek, nu haar lach over de verlaten pier weerklonk. Het was gewoon perfect. Hij schudde zijn hoofd, richtte zijn ogen weer op die van Iris ze keek hem lachend aan. Haar haar zat evenals het zijne helemaal door de war. Haar armen legde Iris om zijn nek heen, haar ogen leken nog altijd te glimmen. Een glimlach verscheen op haar gezicht. "Meestal is het andersom." zei ze. "Oja?" zei hij, hij kon zich niet herinneren dat hij haar ooit te slim af was geweest. Veel deed het er ook niet toe. Het enige wat er in zijn ogen nu toe deed, was dat ze weer bij elkaar waren. Dat het weer was zoals vroeger, dat hij haar weer zag glimlachen haar bruinen ogen zag glimmen. De pijn die hij er in had gezien was verdwenen. Gelukkig. Hij had er niet tegen gekund, die pijn in haar ogen. Een zucht verliet zijn keel, snel schoof hij de gedachten van zich af. Juist op dat moment drukte Iris zich dichter tegen hem aan, hij glimlachte naar haar. Voelde haar lippen op de zijne, sloot zijn ogen. Beantwoorde haar kus, één van zijn handen verplaatste hij naar haar nek. Uiteindelijk was hij degene die een einde aan de kus maakte, hij opende zijn ogen keek haar aan een glimlach speelde op zijn lippen.

"Daar zou je nog wel eens gelijk in kunnen hebben." antwoordde Mike. Er sierde nog altijd een grijns rondom zijn lippen. Ze glimlachte even en keek hem recht in zijn ogen aan. Ze was zich er nog altijd sterk van bewust dat de hare glommen. Maar of ze het nou wilde of niet, veel kon ze er niet aan veranderen. Nu ze weer bij elkaar waren, voelde ze eindelijk weer het bekende warme gevoel door haar lichaam. Het leek haar op te wekken. "Ik heb gewoon gelijk." zei ze, haar glimlach werd weer breder.
"Oja?" Het leek erop dat hij zich niet helemaal kon in brengen in wat ze bedoelde. Iris grijnsde even naar hem. "Ja." zei ze, nog altijd grijnzend naar hem. Veel maakte het ook niet uit, het belangrijkste was dat ze weer dicht tegen hem aan kon staan. Zonder bang te zijn dat hij het niet wilde, of dat het niet goed voelde. Snel schudde ze haar hoofd, waardoor er een paar bruine haren haar het zicht ontnamen. Iris haalde één van haar armen van zijn nek af en streek ze voor een deel weg, maar de rest van haar haren liet ze sierlijk langs haar gezicht hangen. In een snelle beweging had ze haar arm weer om zijn nek geslagen. Een zucht schoof van haar lippen. Maar een vermoeiende zucht was het niet. Nee, in tegendeel, juist heel tevreden. Zo voelde zich immers ook, nu ze weer zo dicht bij hem kon zijn.
Mike beantwoordde haar kus vrijwel direct, iets dat haar deed glimlachen. Ze voelde hoe hij zijn hand naar nek verplaatste. Iris haalde één van haar armen van hem af en legde haar hand op die van hem in haar nek. Meteen voelde ze weer dat haar hand warmer was dan de zijne. Het was nog steeds vreemd, maar veel aandacht schonk ze er niet aan. Mike maakte uiteindelijk zelf een einde aan de kus, om haar vervolgens met een glimlach spelend op zijn lippen aan te kijken. Ook zij keek hem aan, met haar hand nog steeds op de zijne en haar andere arm om zijn nek geslagen. "Weet je.." begon ze en keek hem met een glimlach op haar gezicht aan.

"Ik heb gewoon gelijk." zei Iris, de glimlach op haar gezicht werd breder. Hij keek haar aan, zijn ogen op de hare gericht. Haar glimlach bezorgde hem dat vertrouwde warme gevoel, dat hij tijde lang niet meer had gevoeld. Niet meer sinds zij uit elkaar waren gegaan, hij haar had ontweken. Al had zij hem ook niet op gezocht. Hij duwde de gedachten van zich af, het deed er niet meer toe. Ze waren weer bij elkaar, dat was het enige waar het om draaide. Het enige wat er echt toe deed. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Oké je hebt gelijk." gaf hij toe, keek haar aan. In zijn bruine ogen was nog altijd niets te lezen, maar hij was er vrij zeker van dat Iris niet zou denken dat hij niks voelde. Zij kende hem, en ze vertrouwde hem. Nog altijd speelde er een glimlach op zijn lippen. "Ja." zei Iris, nog altijd keek ze hem grijnzend aan. Doordat ze haar hoofd schudde vielen er enkele bruine lokken in haar ogen, hij wou ze weg strijken maar ze was hem voor. Met zijn ogen volgde hij haar bewegingen. Al snel sloeg ze haar arm weer om zijn nek.
Haar hand legde Iris op zijn hand die hij in haar nek had geplaatst, weer viel het verschil in temperatuur hem op. Ergens was het vreemd. Zou het buiten slapen dan toch zo veel effect hebben gehad? Als hij maar niet ziek werd, daar had hij totaal geen zin in. Hij was niet in staat lang niks te doen, dat had hij nooit gekund. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd zette de gedachten van zich af. "Weet je.." zei Iris, een glimlach stond op haar gezicht. "Nee, vertel het me maar." zei hij, keek haar een moment vragend aan. Nog altijd ruste er een grijns op zijn gezicht.

[Sorry voor mijn korte post, ik ben echt inspiloos op Mike ]

"Oké je hebt gelijk." gaf hij toe. Voor de zoveelste keer gleed er een glimlach over haar lippen. Het voelde zo goed om weer zo dicht bij hem te kunnen zijn, in Engeland had ze dit ook al zo gevoeld. Alleen toen was ze nog in contact met haar familie. Nu leek dit alleen maar te verslechteren, alsof ze haar niet wilde bellen. Zij wilde hun wel bellen, maar zei het niet iets dat ze niet belde? Miste ze haar niet? Was dat het? Snel schudde ze haar hoofd en richtte haar aandacht weer op Mike. Ze moest daar nu niet aan denken, niet nu. Een zucht schoof van haar lippen, terwijl ze haar ogen langs het pleintje liet glijden. Het was nu bijna helemaal donker. De lantaarns waren de enige lichtbronnen. Zo af en toe reed er een auto in de verte voorbij, en dan zag je de vage overblijfselen van de koplampen, maar daar bleef het bij. Zij hadden het geluk dat ze dicht bij een lantaarnpaal stonden, anders hadden ze elkaar niet eens meer kunnen zien. Niet dat het uitmaakte, ze stond zo dicht tegen hem aan. Kwijt raken kon ze hem in geen mogelijkheid. Het zag er gewoon zo verlaten uit, zo onbewoond. Maar soms was dat geen probleem, soms maakte het niet uit dat het heel rustig was. Want dan kon je tot jezelf komen, je gedachten weer op een rijtje zetten. En dat had ze de laatste tijd vaak geprobeerd te doen, maar niet altijd slaagde ze hierin. De gedachten aan Mike en haar ouders zaten het steeds in de weg. Maar nu had ze er meer vertrouwen in..
"Nee, vertel het me maar." hoorde ze Mike zeggen. Iris keek op uit haar gedachten en richtte haar blik op hem. Recht in zijn donkere ogen waarin een vragende blik te lezen was. Ze keek hem, en besefte nu pas dat hij wat aan haar vroeg. "Ik wil gewoon even zeggen dat ik blij ben dat je me hierheen geroepen hebt, maar.." zei ze en glimlachte even, maar daarna verscheen ook in haar ogen een vragende blik. "Waar was je al die tijd?" vroeg ze zacht en sloeg voor een moment haar blik neer.

[Geeft niet, heb ik ook heel vaak ]

"Ik wil gewoon even zeggen dat ik blij ben dat je me hierheen geroepen hebt, maar.." begon Iris, haar woorden deden Mike glimlachen. "Ik ben ook blij dat ik jouw hier heen geroepen heb. " zei hij, waarna hij weer zweeg. Wetende dat ze wat aan haar woorden toe wou voegen, de glimlach op zijn gezicht verdween. Zijn ogen hield hij op de hare gericht waarin een vragende blik was verschenen. "Waar was je al die tijd?" vroeg ze zacht, waarna ze haar blik neer sloeg. Een moment staarde hij zwijgend langs haar heen, naar de lantaarnpalen die een geelachtig licht op de pier wierpen. Hij had geweten dat die vraag zou komen, al had hij ergens verwacht dat ze zou hebben geweten dat hij zijn nachten buiten had verbleven. Net als hij in Engeland altijd had gedaan, of beter gezegd bijna altijd. Vooral de laatste maanden was hij nauwelijks meer thuis gekomen, hij had daar gewoon weg niks te zoeken. Zijn vader zag hij liever niet, die man betekende niks voor hem. Die man was de reden dat hij Italië had moeten verlaten, die man was de reden dat zijn moeder één van haar kinderen had moeten laten gaan. Hij sloot voor een moment zijn ogen, schudde zijn hoofd en duwde de gedachten van zich af. Waarna hij eenmaal diep adem haalde en zijn ogen weer op Iris richtte. "Gewoon hier, of op het strand. Ik wou het niet moeilijker voor jouw of voor mezelf maken. Ik zou het niet kunnen verdragen met jouw in één kamer te zijn, zonder je te mogen aanraken. En die blik in jouw ogen, die je had na..." hij viel een moment stil. "Die blik kon ik niet verdragen, die pijn in jouw ogen. Daar kan ik niet tegen." zei hij, nu was hij degene die zijn blik neer sloeg. "En jij wou nadenken en ik dacht dat ik dat beter even uit jouw buurt kon blijven, zodat jij rustig na zou kunnen denken." zei hij, zuchtte even. Misschien was het laf van hem, dat hij niet naar hun kamer was gegaan. Maar hij had het simpelweg niet gekund en voor hem was buiten slapen niet zo'n probleem. Hij was wel eens naar hun kamer gegaan, als hij er zeker van was dat Iris in de les zat. Dan had hij even gedoucht, schone kleren en geld gepakt. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, keek naar Iris wachtend op haar reactie.

"Ik ben ook blij dat ik jouw hier heen geroepen heb. " Op Mike's lippen verscheen een glimlach. Een glimlach die haar mondhoeken ook even omhoog deed schieten. Maar alsnel verdween die glimlach weer, en haar ogen keken hem nog altijd vragend aan. Ook zijn glimlach verdween, als sneeuw voor de zon verdween. "Gewoon hier, of op het strand. Ik wou het niet moeilijker voor jouw of voor mezelf maken. Ik zou het niet kunnen verdragen met jouw in één kamer te zijn, zonder je te mogen aanraken. En die blik in jouw ogen, die je had na..." Mike keek haar niet aan, maar liet zijn blik langs haar glijden. Ook zij keek hem nu niet aan. 'Ik zou het niet kunnen verdragen met jouw in één kamer te zijn.' Wilde hij haar echt niet zien? Een zucht schoof van haar lippen, terwijl ze haar blik over de pier liet dwalen. Er was niks te zien, alleen maar duisternis. Maar ze moest nu toch ergens kijken?
"Die blik kon ik niet verdragen, die pijn in jouw ogen. Daar kan ik niet tegen." ging hij verder. Ze had al geweten dat er een vervolg aan vast zat geknoopt. Voor een moment keek ze hem aan, met haar bruine ogen strak op die van hem gericht. "Ik dacht dat je me gewoon nooit meer wilde zien.." fluisterde ze en sloeg haar blik weer neer. Het was naar waarheid. Ze had geen andere reden kunnen bedenken, waarom ze hem nooit zag. "En jij wou nadenken en ik dacht dat ik dat beter even uit jouw buurt kon blijven, zodat jij rustig na zou kunnen denken." zei hij tenslotte. Weer richtte ze haar blik op die van hem. "Mijn besluit stond al snel vast." zei ze en er verscheen weer een glimlach op haar gezicht. En haar ogen leken weer een beetje te glimmen, terwijl ze hem aankeek.
Voor een moment legde ze haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen.

"Ik dacht dat je me gewoon nooit meer wilde zien.." fluisterde Iris, niet begrijpend keek Mike haar aan. Waar haalde ze dat vandaan? Hij was degene die fout zat, niet zij. Hij had iets gedaan wat hij niet had moten doen, zij niet. "Hoe kom je daar nou weer bij?" zei hij, in zijn stem was de verbazing duidelijk te horen. Hij deed niet de moeite het te verbergen, keek zwijgend naar haar. "Ik was degene die een fout had gemaakt Iris, ik had geen enkele reden om boos op jouw te zijn. Om jouw nooit meer te willen zien. Het was moeilijk om weg te blijven bij jouw, maar ik wist dat het nog moeilijker zou zijn om bij je te zijn als het geen wat er tussen ons stond niet opgelost was. En dat was niet aan mij om te doen, het was aan jouw om te beslissen of je verder wou of niet. Ik kon enkel hopen dat je mij zou geloven,, en me een tweede kans zou geven." zei hij zacht, hield zijn ogen op haar gericht.
"Mijn besluit stond al snel vast." zei ze, nadat ze haar blik weer op hem had gericht. Een glimlach was op haar gezicht verschenen, maar hij slaagde er niet direct in er ook één op zijn gezicht te doen verschijnen. "Waarom heb je dan niks van je laten horen?" vroeg hij zacht, nu was hij degene die zijn blik weer afwende. Over haar hoofd heen keek hij de pier over, kneep zijn ogen tot spleetje's toen hij enkele schimmen hun richting op zag lopen. Iris had haar hoofd tegen zijn schouder gelegd, met één arm liet hij haar los streek door haar haren. Zijn donkere ogen nog altijd gericht op de schimmen die hun richting op kwamen, het waren er drie en aan de manier waarop ze liepen was geen van hen nuchter. Toch liep degene in het midden nog vrij recht, leek in vergelijking tot zijn twee metgezellen nog redelijk nuchter. Op het moment dat de eerste jongen het licht van de lantaarnpaal in stapte en Mike de bloederige kras op zijn bleke huid kon zien vloekte hij binnensmonds. Trok Iris automatisch wat dichter tegen zich aan, deed een stap naar achter wat verder weg in de schaduw.

De niet begrijpende blik van Mike drong al snel tot haar door. Wat was er? Wat begreep hij niet aan haar woorden? "Hoe kom je daar nou weer bij?" vroeg hij, in zijn stem was duidelijk verbazing te horen. Voor een moment sloeg ze haar blik neer en liet hem los hem met één hand los, die ze vervolgens in haar eigen zak stook. "Nou, ik zag je nooit. Niet in de klas, niet in onze kamer. Ik dacht dat je naar Italië was vertrokken. Dat je echt weg was, omdat ik niet naar je op zoek was gegaan. Maar ik wist niet dat je zo vaak op het strand was. Want dan had ik eerder.." zei ze, haar zin leek nu echt afgekapt. Iris haalde diep adem en wilde wat toevoegen aan haar woorden, maar Mike was haar voor. "Ik was degene die een fout had gemaakt Iris, ik had geen enkele reden om boos op jouw te zijn. Om jouw nooit meer te willen zien. Het was moeilijk om weg te blijven bij jouw, maar ik wist dat het nog moeilijker zou zijn om bij je te zijn als het geen wat er tussen ons stond niet opgelost was. En dat was niet aan mij om te doen, het was aan jouw om te beslissen of je verder wou of niet. Ik kon enkel hopen dat je mij zou geloven,, en me een tweede kans zou geven." hoorde ze hem zeggen. Iris keek niet aan, maar zweeg.
Voor haar gevoel viel er een stilte, een stilte die nu wel drukkend was. In tegenstelling tot daarnet. "Mike probeerde je me uit je hoofd te bannen?" vroeg ze zacht en hield haar blik neergeslagen. Het was gewoon een vraag, gewoon een vraag om te checken of het echt zo was. Stel dat hij echt geprobeerd had om haar uit zijn hart te bannen, waarom hield hij nu dan nog wel van haar? Snel schudde ze haar hoofd en voor een moment keek ze hem weer aan. Met de nog steeds vragende blik in haar ogen.
"Waarom heb je dan niks van je laten horen?" wilde Mike weten. Iris bleef hem nu aankijken. Een beetje stijf leek het. "Het spijt me, maar ik ben wel opgelucht dat je niet echt verliefd was op een ander." zei ze en glimlachte even naar hem.
Mike trok haar wat dichter naar zich toe, weer glimlachte ze en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Vanuit haar ooghoeken zag ze drie schimmen. Ze werden steeds groter, iets dat aanduidde dat ze wel degelijk dichterbij kwamen. Iris haalde haar hoofd van hem af en kneep haar ogen tot spleetjes in de hoop haar zicht te verbeteren. Ze kwamen nog dichterbij en twee van de drie slungelde meer dan dat ze liepen. Dronken, dacht ze en slikte even. Maar de andere schim liep rechter, alsof nuchter was. Het baarde haar nog meer zorgen, maar ze probeerde het weg te drukken. "Wie zijn dat Mike?" vroeg ze, maar hield haar blik op de drie gericht. Ze waren nu goed zichtbaar, aangezien ze in het licht van de lantaarn stonden. De een had een kras op zijn gezicht, eentje die er net leek te zitten. Weer slikte ze, terwijl ze voelde hoe Mike een stap naar achter deed.
Een van de jongens liepen naar voren en zijn ogen glinsterde door het weerkaatste licht. Hij keek hun grijnzend aan, en waarom wist ze niet. Maar ze wist ook niet wat hij van plan was. Voor een moment haalde ze haar hand uit haar zak en pakte die van Mike beet.

"Nou, ik zag je nooit. Niet in de klas, niet in onze kamer. Ik dacht dat je naar Italië was vertrokken. Dat je echt weg was, omdat ik niet naar je op zoek was gegaan. Maar ik wist niet dat je zo vaak op het strand was. Want dan had ik eerder.." midden in haar zin stopte Iris, zwijgend keek Mike haar aan. Ze had hem met één hand los gelaten, haar blik had ze neer geslagen. Hij haalde één van zijn armen van haar middel, streek met zijn hand door haar haren heen. "Mike probeerde je me uit je hoofd te bannen?" vroeg Iris zacht, nog altijd keek ze hem niet aan. Een moment staarde hij langs haar heen, gaf niet direct antwoord op haar vraag. Hij had geprobeerd haar uit haar hoofd te bannen, soms, niet voor altijd maar gewon af en toe omdat hij er niet tegen kon steeds aan haar te denken. Maar haar helemaal vergeten? Naast het feit dat dat onmogelijk was voor hem, zou hij het ook niet willen. In elk geval niet voor hij zeker zou weten dat ze hem echt niet meer wou zien. Hij haalde zijn schouders op, richtte zijn blik weer op Iris die hem vragend aan keek. "Soms, het is niet zo dat ik je wou vergeten. Dat zou ik niet kunnen, zelfs als ik het zou willen. Maar soms wou ik gewoon even niet denken aan je, omdat het te pijnlijk was." zei hij, keek haar voor een moment recht aan.
"Het spijt me, maar ik ben wel opgelucht dat je niet echt verliefd was op een ander." zei Iris, Mike glimlachte. Streek met zijn hand langs haar wang waarna hij zijn arm weer om haar heen sloeg.
Iris legde haar hoofd tegen zijn schouder, hij betwijfelde of ze het drietal had gezien. Of ze had begrepen waarom hij haar dichter tegen zich aan had getrokken. De jongens waren voor een moment blijven staan in het licht van de lantaarnpaal. De middelste had Mike al herkend aan de bloederige kras op zijn wang, ook degene links van de jongen herkende hij maar van die andere was hij vrij zeker dat hij hem nog nooit eerder had gezien. "Wie zijn dat Mike?" vroeg Iris. "Ik heb laatst ruzie gehad met die middelste." mompelde hij, hij zou haar later wel meer vertellen als ze het zou weten. Al wist hij zelf niet eens meer zo goed hoe de ruzie was gestart, het had in elk geval niet lang geduurd voor het op een gevecht uit was gedraaid. De jongen leek hem herkend te hebben, want hij was naar voren gelopen. Zijn ogen glinsterde in het licht van de lantaarnpaal, een grijns stond op zijn gezicht. Een grijns die Mike helemaal niet aan stond. Iris had zijn hand beet gepakt. Hij haalde zijn armen van haar middel, hiel haar hand vast. "Zo zo, wie hebben we daar." zei de jongen, ook zijn stem was nog behoorlijk helder. Toch was Mike er vrij zeker van dat die jongen in elk geval aangeschoten was. Net als de vorige keer dat hij hem ontmoeten. De ogen van de jongen schoten naar Iris, Mike trok haar wat dichter naar zich toe. "Is dat je meisje? Slaapt die hier ook op straat?" vroeg de jongen. Waarna hij zijn complete aandacht op Iris richtte. "Ik zou maar op passen met hem, hij heeft losse handjes. Zie je dit?" de jongen wees op de kras op zijn wang. "Dat heeft hij gedaan, met dat mes van hem." vervolgde de jongen. Mike spande onbewust zijn spieren aan, zijn ogen schoten vuur. "Laat haar met rust." siste hij woedend.

Mike liet haar met één arm los, om vervolgens met zijn hand door haar haren heen te strijken en zijn arm weer om haar heen te slaan. Een glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze haar ogen nog altijd op die zijne had gericht. Er viel een stilte en gevuld werd hij niet. Ze besefte dat hij nog geen antwoord had gegeven op haar vraag. En of hij dat nog zou doen wist ze niet. Ze wist gewoon weg niet wat hij zou gaan zeggen. Hoe hij zou reageren.
Hij haalde zijn schouders op, en nadat hij zijn blik had afgeslagen, keek hij haar weer aan. Recht in haar ogen. "Soms, het is niet zo dat ik je wou vergeten. Dat zou ik niet kunnen, zelfs als ik het zou willen. Maar soms wou ik gewoon even niet denken aan je, omdat het te pijnlijk was." hoorde ze ze hem zeggen. Een zucht schoof van haar lippen, terwijl ze haar blik voor een moment liet afdwalen naar de lucht. "Ik begrijp het." zei ze zacht.
Op Mike's lippen verscheen weer een glimlach, iets waardoor ze opgelucht was. Ze maakte alles altijd erger dan het was, maar nu wist ze het in eerste instantie gewoon even niet meer. Net op dat moment voelde ze hoe hij haar weer met één arm losliet en met zijn hand langs haar wang streek, maar al snel plaatste hij zijn arm weer om haar middel.
"Ik heb laatst ruzie gehad met die middelste." luidde zijn antwoord. Iris zuchtte nogmaals. Waarom moest hij altijd ruzie krijgen met de gene die het sterkst was. Nou ja, in dit geval was hij duidelijk het meest nuchter. Voor een moment keek ze naar de jongen die nog steeds een grijns op zijn lippen geprent had. Hij stond nu recht voor hun, bijna op oog lengte. Het stond haar totaal niet aan, en Mike vast ook niet. Hoe ze daarnet nog schimmen hadden geleken, zo stonden ze nu opeens recht voor hun. Mike had ondertussen zijn armen van haar middel gehaald en haar hand ook vastgepakt. "Zo zo, wie hebben we daar." De stem van de middelste jongen klonk helderder dan ze had gedacht, aangezien hij wel degelijk wat op had. De jongen zijn ogen schoten haar kant op, voor een moment slikte ze. Wat zou hij doen? "Is dat je meisje? Slaapt die hier ook op straat? Iris keek de jongen kwaad aan, haar ogen verduisterde voor een deel. Iets dat nu wel duidelijk te zien was, aangezien de lantaarn direct naast hun stond. Ze haatte het als iemand zoiets zei, dan leek het net alsof zij het verwende meisje was. Even dacht ze terug aan Engeland. Ze had Mike n Rhian aangeboden om bij haar in te trekken, maar dit was vergaan toen ze naar Monica gingen. Snel schudde ze haar hoofd, niet wetend waarom ze hier ineens aan moest denken.
"Ik zou maar op passen met hem, hij heeft losse handjes. Zie je dit?" De jongen leek het nu echt tegen haar te hebben, met zijn hand wees hij naar de kras op zijn wang. Ze keek hem recht aan, maar zweeg. Wetend dat het geen zin had om nu iets te zeggen, een reactie te geven op zijn woorden. Daar zou alleen maar meer ellende van komen. Dat was ze nu wel achter gekomen. Eigen schuld, was het enige dat ze nu kon denken.
"Dat heeft hij gedaan, met dat mes van hem." vervolgde hij, nog steeds zweeg ze. "Laat haar met rust." hoorde ze Mike woedend zeggen. Hij spande zijn spieren aan, iets dat ze duidelijk kon voelen, aangezien hij haar nog dichter tegen zich aangetrokken had. Maar het leek geen nut te hebben gehad, want voor ze het wist pakte de jongen haar arm ruw beet en trok hij haar naar zich toe. "Geef me je mes." siste de jongen. Iris voelde de arm van de jongen nu om haar nek, even slikte ze, maar nog steeds zweeg ze. Mike liet haar met één arm los, om vervolgens met zijn hand door haar haren heen te strijken en zijn arm weer om haar heen te slaan. Een glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze haar ogen nog altijd op die zijne had gericht. Er viel een stilte en gevuld werd hij niet. Ze besefte dat hij nog geen antwoord had gegeven op haar vraag. En of hij dat nog zou doen wist ze niet. Ze wist gewoon weg niet wat hij zou gaan zeggen. Hoe hij zou reageren.
Hij haalde zijn schouders op, en nadat hij zijn blik had afgeslagen, keek hij haar weer aan. Recht in haar ogen. "Soms, het is niet zo dat ik je wou vergeten. Dat zou ik niet kunnen, zelfs als ik het zou willen. Maar soms wou ik gewoon even niet denken aan je, omdat het te pijnlijk was." hoorde ze ze hem zeggen. Een zucht schoof van haar lippen, terwijl ze haar blik voor een moment liet afdwalen naar de lucht. "Ik begrijp het." zei ze zacht.
Op Mike's lippen verscheen weer een glimlach, iets waardoor ze opgelucht was. Ze maakte alles altijd erger dan het was, maar nu wist ze het in eerste instantie gewoon even niet meer. Net op dat moment voelde ze hoe hij haar weer met één arm losliet en met zijn hand langs haar wang streek, maar al snel plaatste hij zijn arm weer om haar middel.
"Ik heb laatst ruzie gehad met die middelste." luidde zijn antwoord. Iris zuchtte nogmaals. Waarom moest hij altijd ruzie krijgen met de gene die het sterkst was. Nou ja, in dit geval was hij duidelijk het meest nuchter. Voor een moment keek ze naar de jongen die nog steeds een grijns op zijn lippen geprent had. Hij stond nu recht voor hun, bijna op oog lengte. Het stond haar totaal niet aan, en Mike vast ook niet. Hoe ze daarnet nog schimmen hadden geleken, zo stonden ze nu opeens recht voor hun. Mike had ondertussen zijn armen van haar middel gehaald en haar hand ook vastgepakt. "Zo zo, wie hebben we daar." De stem van de middelste jongen klonk helderder dan ze had gedacht, aangezien hij wel degelijk wat op had. De jongen zijn ogen schoten haar kant op, voor een moment slikte ze. Wat zou hij doen? "Is dat je meisje? Slaapt die hier ook op straat? Iris keek de jongen kwaad aan, haar ogen verduisterde voor een deel. Iets dat nu wel duidelijk te zien was, aangezien de lantaarn direct naast hun stond. Ze haatte het als iemand zoiets zei, dan leek het net alsof zij het verwende meisje was. Even dacht ze terug aan Engeland. Ze had Mike n Rhian aangeboden om bij haar in te trekken, maar dit was vergaan toen ze naar Monica gingen. Snel schudde ze haar hoofd, niet wetend waarom ze hier ineens aan moest denken.
"Ik zou maar op passen met hem, hij heeft losse handjes. Zie je dit?" De jongen leek het nu echt tegen haar te hebben, met zijn hand wees hij naar de kras op zijn wang. Ze keek hem recht aan, maar zweeg. Wetend dat het geen zin had om nu iets te zeggen, een reactie te geven op zijn woorden. Daar zou alleen maar meer ellende van komen. Dat was ze nu wel achter gekomen. Eigen schuld, was het enige dat ze nu kon denken.
"Dat heeft hij gedaan, met dat mes van hem." vervolgde hij, nog steeds zweeg ze. "Laat haar met rust." hoorde ze Mike woedend zeggen. Hij spande zijn spieren aan, iets dat ze duidelijk kon voelen, aangezien hij haar nog dichter tegen zich aangetrokken had. Maar het leek geen nut te hebben gehad, want voor ze het wist pakte de jongen haar arm ruw beet en trok hij haar naar zich toe. "Geef me je mes." siste de jongen. Iris voelde de arm van de jongen nu om haar nek, even slikte ze, maar nog steeds zweeg ze. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat de andere twee jongens naast de andere jongen gingen staan, waarom wist ze niet precies. Maar dat was nu niet haar grootste probleem.

[ik had een soort van inspiratie geloof ik xD]

[Je hebt een deel van je post twee keer (aa) Maar hij blijft lang ]

"Ik begrijp het." zei Iris zacht, een glimlach gleed over Mike's lippen. Hij was blij dat ze zich niet druk maakte over zijn woorden, dat was nergens voor nodig. Er was geen reden voor haar om te twijfelen aan zijn gevoelens voor haar. Hopelijk had ze dat onderhand begrepen, of zou ze zich nog altijd af vragen of hij wel echt van haar hield. Een moment keek hij haar aan, probeerde iets op te maken uit haar gezicht. Maar het was moeilijk daaruit iets op te maken. Soms slaagde hij er in om haar emoties van haar gezicht af te lezen, maar bijna net zo vaak en misschien zelfs vaker mislukte dit.
Zijn ogen had Mike gericht op het drietal die hen langzaam naderde. De middelste liep in één rechte lijn, al schommelde hij soms heel lichtjes. Zijn vrienden waggelde meer dan dat ze liepen, de kleinste van het stel viel zelfs bijna om maar werd door zijn vriend overeind gehouden. Toch stelde dit Mike niet gerust, die jongens waren met zijn drieën en zij met zijn tweeën. Bovendien kon de middelste aardig vechten, en die kleine mocht hij ook niet onderschatten. Hoe het zat met die andere jongen wist hij niet. Maar dit gevecht -als het op een gevecht uit zou draaien- zou hoe dan ook oneerlijk verlopen. Ook omdat hij Iris er liever buiten hield, al betwijfelde hij of ze dat zou accepteren. Uiteindelijk hadden de jongens halt gehouden, ze stonden zo dicht bij dat je de alcohol lucht die in hun kleren hing kon ruiken. Het deed Mike denken aan zijn vader, die had ook altijd zo geroken evenals hun huis. Althans hun huis in Engeland, zijn moeder had er altijd voor gezorgd dat hun huis in Italië nooit zo rook. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, duwde de gedachten weg. Hij moest zijn complete aandacht hebben, wilde hij een beetje goed uit dit gevecht komen. Zo plots dat Mike geen kans kreeg om in te grijpen werd Iris bij hem weg getrokken, de jongen trok haar naar zich toe. "Geef me je mes." siste de jongen, waarna hij zijn arm om Iris nek sloot. Mike's ogen verduisterde, leken haast zwart in het licht van de lantaarnpaal. Zijn handen waren tot vuisten gebald. De andere twee jongens namen plaats naar hun vriend, die Iris vasthield. "Laat haar los, ze heeft hier niks mee te maken." gromde Mike, zijn ogen strak op de jongen gericht. Niet goed wetend wat hij moest doen, de jongen aan vliegen was geen optie. Zijn vrienden, zouden hem waarschijnlijk tegen houden bovendien had hij Iris vast. Ook was Mike er niet zeker van of de jongen een mes bij zich droeg, iets wat de vorige keer wel het geval was geweest. Mike liet zijn hand afdwalen naar zijn riem, trok zijn mes. Het blad glansde in het licht van de lantaarnpaal. Niet van plan het mes te geven, omklemde hij het gevest. De kans dat de jongen Iris los liet als hij het mes had was vrij klein, en Mike wou voorkomen dat de jongen het mes tegen haar zou gebruiken. Zonder nog langer te aarzelend deed Mike het eerste wat in hem op kwam, hij schoot naar voren. Greep de kleinste van het stel beet, die niet in staat was snel genoeg te reageren om te verhinderen dat Mike hem met zich mee trok. De jongen kwam bij hem tot zijn schouder, maar was een stuk potiger gebouwd. Mike plaatste het mes op de keel van de jongen, die zodra hij merkte dat er een mes op zijn keel stond als verstijfd bleef staan. "Laat haar los, en raak haar niet meer aan. Dan laat ik je vriend los en geef ik je desnoods mijn mes als je die zo graag wilt hebben." zei Mike, hij deed geen moeite de woede uit zijn stem te houden. Hij kende zichzelf goed genoeg om te weten, dat als hij de controle over zichzelf compleet zou verliezen. Hij deze jongen wel eens van zijn leven kon beroven. Probeerde dan ook tenminste een klein beetje controle over zichzelf te houden. De twee jongens keken hem voor een moment verbijsterd aan, nu waren zij degene die niet goed leken te weten wat ze moesten doen. Het enige probleem was, dat Iris leven hem waarschijnlijk veel meer waard was dan het leven van hun vriend voor de twee andere jongens. Bovendien was had de andere jongen zijn handen nog altijd vrij. "Laat haar los." siste Mike nogmaals woedend, hij had sterk de neiging om het mes iets harder aan te drukken zodat er een oppervlakkige wond in de huid van de jongen zou ontstaan maar hij hield zich in.

[T_T Ja sorry, ik heb mijn post vast verkeerd geplakt. Hij was al verdraaid lang voor mij xD]

"Laat haar los, ze heeft hier niks mee te maken." Mike had zijn handen tot vuisten gebald en keek de jongens nog altijd kwaad aan. Iris zuchtte en probeerde zich los te wringen. Maar ook al was de jongen duidelijk niet helemaal op de wereld, hij was nog altijd sterker dan haar en hij was haar niet van plan los te laten. Weer deed ze een poging, maar tevergeefs. "Blijf van me af!" riep ze kwaad uit. "Laat haar los, en raak haar niet meer aan. Dan laat ik je vriend los en geef ik je desnoods mijn mes als je die zo graag wilt hebben." hoorde ze hem zeggen. Voor ze het wist was Mike naar één van de jongens gevlogen en had hij zijn mes getrokken om die vervolgens op de keel van de jongen te drukken. Ook zij wilde nu dat het afgelopen zou zijn. Maar ergens wist ze ook dat op dit tijdstip van die ongure types niet te omzeilen waren.
Iris besefte dat hij haar niet zomaar los zou laten dus voor ze nog verder kon nadenken sloot ze haar been om die van de jongen en gaf een ruk waardoor hij wankelde, maar hij liet haar -tot haar grote verbazing- niet los. Waardoor ze met hem mee op de grond viel. Ze probeerde zich nog een keer los te maken uit zijn greep, iets dat nu wel lukte. Meteen stond ze op en drukte ze tegen de muur aan in de schaduw, in de hoop dat ze haar nu niet meer zouden zien. Maar ze wist dat de kans klein was, dat het zo zou zijn.
Haar ogen hielden de jongen op de grond strak in de gaten. Hij kwam niet meteen overeind, iets dat haar gedachtes deed bevestigen over het feit dat hij wel degelijk dronken was. Maar ze verroerde niks, geen spier. Na een tijdje kwam hij wel weer overeind en zijn lippen waren nog steeds in een grijns gevormd. Waarom snapte ze niet, maar haar aandacht werd al snel getrokken door de andere jongen die lichtelijk verbaasd naar zijn vriend keek. "Rustig aan." zei hij met een grijns rondom zijn lippen. Iris ogen schoten haastig van de ene jongen naar de andere. Wat waren ze nu van plan? "We zullen je meisje niks aan doen, we willen tenslotte niet dat je je nog een keer opwind om niks." zei hij. Zijn stem klonk opeens schor, droog. Zacht beet ze op haar lip. Wat was er aan de hand? Wat was er tussen hem en Mike voorgevallen?

"Blijf van me af!" riep Iris kwaad, maar haar woorden leken geen enkel effect te hebben op de jongen die haar vast hield. Het koste Mike steeds meer moeite om zich zelf onder controle te houden, om niet zomaar in pure woede deze jongens iets aan te doen. Zonder na te denken, zonder stil te staan bij de gevolgen. Zijn ogen waren gericht op Iris, al hield hij vanuit zijn ooghoeken de jongen die nog altijd bewegingloos naar zijn vriend stond te kijken in de gaten. Iris sloot haar been om die van de jongen die haar vast hield, de jongen belande op de grond trok haar in zijn val met zich mee. Mike omklemde het mes nog steviger, hij voelde hoe de jongen al zijn spieren aan spande. Waardoor het mes enkel dichter op zijn keel werd gedrukt. Iris had zich weten te bevrijden uit de greep van de jongen die haar tot dan toe had vast gehouden, ze drukte zich tegen de muur. Mike deed een stap op zij -de jongen nog altijd met zich meetrekkend, het mes ruste nog altijd op diens keel- zodat hij schuin voor Iris kwam te staan. Haar ogen op de jongen gericht die op de grond lag, en zijn vriend die nog altijd naast hem stond, bewegingloos. Het duurde even voor de jongen overeind kwam, de alcohol die hij gedronken had had dus wel degelijk effect. De grijns die er nog altijd op zijn lippen speelde, stond Mike totaal niet aan. "Rustig aan." zei de jongen, Mike snoof. Rustig aan, die gast had gewoon met zijn poten van Iris af moeten blijven. "We zullen je meisje niks aan doen, we willen tenslotte niet dat je je nog een keer opwind om niks." vervolgde de jongen zijn stem klonk plots schor. Voor zover dit mogelijk was verduisterde zijn ogen nog verder, hij dacht terug aan de avond waarop hij hen tegen was gekomen. Klemde zijn kaken op elkaar, zijn handen omklemde het gevest van het mes zo stevig dat zijn knokkels wit kleurde. "Rot op!" siste hij, de woede in zijn stem duidelijk hoorbaar. Hij aarzelde, drukte voor een moment het mes steviger op de keel van de jongen een dun straaltje bloed liep uit de wond die er on stond. Vervolgens liet Mike het mes zakken. Hij hield de jongen vast bij een schouder, deze stond nog altijd roerloos. Deed een kleine stap naar achter, zijn knie schoot om hoog. De jongen viel naar voren, zijn hoofd raakte de grond. Mike's lichaam trilde, zijn handen had hij nog altijd tot vuisten gebald. De jongen die tot nu toch nog niet bewogen had deed een stap naar voren, Mike draaide zich in diens lichaam ogen hielden de beide jongens strak in de gaten. Maar de jongen liep naar zijn vriend, trok deze overeind. De jongen hing slap in de armen van zijn vriend, bewusteloos door de klap waarmee hij tegen de grond was gegaan besefte Mike. De andere jongen vloog nu naar voren. Snel duwde Mike het mes in Iris handen, zodat hij zijn beide handen weer vrij had. En zij zich zou kunnen verdedigen, mocht de andere jongen haar alsnog aanvallen. Een vuist raakte hem in zijn gezicht, maar nog voor de jongen weer uit kon halen greep hij diens vuist vast. Schopte de jongen in zijn maag, verblind door woede. De jongen klapte dubbel, Mike streek met de rug van zijn hand langs zijn lip waaruit bloed druppelde. Vervolgens haalde hij weer uit naar de jongen, dit keer was het zijn vuist die de jongen in zijn gezicht trof.

Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Mike, de woorden van de jongen waren duidelijk niet goed gevallen. Iets dat ze al verwacht had. Diep van binnen wilde de vraag steeds verder zijn weg naar buiten zoeken. De vraag die ze aan hem kon vragen waardoor ze het antwoord op hun voorval kreeg. Maar het was duidelijk dat dit niet het goede moment was, heel duidelijk.
"Rot op!" sisde hij kwaad, haar ogen waren nog altijd strak op die van hem gericht, maar ze was zich er toch nog erg goed van bewust wat de jongen achter haar voor bewegingen maakte. Mike ging schuin voor haar staan, terwijl hij de jongen -die hij vast had- nog in zijn greep had door het mes dat op zijn keel drukte. Iris keek naar de wond die het mes had veroorzaakt op de keel van de jongen. Straaltjes bloed kleurde zijn shirt. Snel schudde ze haar hoofd en draaide zich naar de andere jongen. Maar ze stond nog altijd dicht tegen de muur aan.
De jongen die eerst achter haar had gestaan liep naar haar toe en probeerde zijn arm weer om haar heen te slaan. Even slikte ze, maar toen hij zijn handen dichter bij haar gezicht hield, pakte ze één van zijn handen stevig beet. En draaide zover mogelijk om, meteen zag ze dat zijn gezicht vertrok. Na een tijdje liet ze los, en de jongen nam zijn hand meteen weer terug. Zijn grijns was nu verdwenen, het enige dat ze nu kon horen was het gescheld dat hij afvuurde, duidelijk richting haar. Iris zuchtte even en richtte haar aandacht voor een paar seconden weer op die van Mike en de jongen die hij vast had. Net op dat moment liet hij hem voor een deel los, alleen zijn schouder werd nog vastgehouden. Maar dat duurde niet voor lang, want voor ze het wist had hij de jongen op de grond gesmakt. Deze bleef liggen, iets dat aanduidde dat hij bewusteloos was. Vast omdat zijn hoofd de klap op de grond had opgevangen.
Nog voordat ze kon gaan hopen dat het voorbij was, zag ze hoe de andere jongen zijn vriend te hulp schoot door hem in zijn armen te nemen. Maar de jongen bleef roerloos liggen. Haar ogen hadden nu hun handen vol aan de jongens voor hun. Want de andere -die al die tijd gewoon weg aan de zij lijn had gestaan- vloog nu richting Mike, om vervolgens een klap aan hem te verkopen. Ze wilde hem nog te hulp schieten, maar het was al te laat. Ondertussen had hij het mes -dat hij daarnet nog stevig in de hand had genomen- in haar hand gedrukt. Ze wist niet precies waarom hij dat deed, maar dat deed er ook niet toe.
Iris besefte dat zij nu de gene was die aan de zijlijn stond, net zoals altijd al. Gewoon laf. Ze zuchtte en keek weer naar Mike. Maar die had zich alsnel weer hersteld door het zelfde moment de jongen in zijn maag te schoppen. Opeens voelde ze een hand op haar schouder, meteen draaide ze zich om en de andere jongen keek haar priemend aan. Zijn andere hand legde hij op het mes. "Geef me het mes." zei hij, iets in zijn stem zei dat hij probeerde het dreigend over te laten komen. Ze slikte even en hield het gevest stevig vast.

Vanuit zijn ooghoeken keek Mike naar Iris, de jongen die haar zonet nog vast had gehouden stond tegenover hem. Iets wat hem totaal niet aan stond, maar hij had zijn handen vol. Het liefst was hij haar te hulp geschoten, maar op dit moment was dat zo goed als onmogelijk. Hij hoorde hoe de jongen een stort vloed aan scheld woorden op Iris neer liet dalen, nadat zij zijn hand had omgedraaid. Mike richtte voor een moment zijn ogen op de jongen. Het irriteerde hem dat hij niks kon doen, om de jongen zijn mond te smoren.
Lang had de jongen niet nodig om zich weer te herstellen van de klap in zijn gezicht, de trap in zijn maag had duidelijk meer effect gevecht. Gedwongen zijn volle aandacht op deze jongen te richtte, keek Mike zijn tegenstander aan. Deze was groter dan hij zelf was, maar had duidelijk meer drank op dan zijn vrij nuchtere vriend die ergens in de buurt van Iris stond. Iets wat Mike zorgen bate, maar veel kon hij er niet aan veranderen. Al had hij dit het liefst wel gedaan, maar veel keus had hij niet. De jongen die zonet afgeleid was door de trap in zijn buik en de klap in zijn gezicht had zich al weer opgericht. Haalde uit naar Mike, handig ontweek deze de slag niet verwacht op de voet die er plots om hoog schoot en zijn gezicht raakte. Hij struikelde achteruit, wist zich staande te houden aan de muur achter zich. Oké, kennelijk had die jongen niet genoeg alcohol op om totaal niet meer te kunnen vechten. "Geef me het mes." hoorde hij de andere jongen tegen Iris zeggen, hij wou zich op hen richtte. Maar de jongen die hem zonet een trap in zijn gezicht had gegeven liet dit niet toe. Hij vloog naar voren, haalde naar hem uit. Mike draaide weg bij de muur, kwam achter de jongen te staan. Duwde deze met grof geweld tegen de muur aan, één van de jongen zijn armen trok hij op diens rug. Zo hoog dat hij net niet brak. "Laat haar met rust had ik gezegd." siste Mike, richtte zijn blik op de jongen die vlak bij Iris stond. Met zijn ene hand hield hij de arm van de andere jongen nog altijd op zijn rug, met zijn andere hand drukte hij de andere arm van de jongen tegen de muur. Zijn knie had hij in de knieholte van de jongen geplaatst zodat deze hem niet zo makkelijk onderuit zou kunnen schoppen. "Het is nu twee tegen twee, en wij hebben een mes. Dus rot op, en laat ons met rust." siste Mike.

De jongen keek haar nog altijd met een dreigende blik in zijn doffe ogen aan. Ze maakte zich wel degelijk zorgen. Stel dat hij het mes echt te pakken kreeg, dan zou ze een groot probleem hebben. Aangezien de jongen nuchter genoeg was om er goed mee om te gaan. Een zucht verliet haar keel, terwijl ze haar ogen strak op die van hem gericht had. Niet wetend wat voor bewegingen er zouden volgen.
Vanuit haar ooghoeken keek ze opzij, in de hoop wat mee te kunnen pikken van wat er achter haar gebeurde. Maar het enige dat ze hoorde was een schreeuw die duidelijk van de jongen afkomstig was. En voor ze het wist had Mike hem weer neergehaald. Het liefst wat de jongen alleen geweest, maar nu stond zij met die andere jongen. Beiden met een deel van het mes in hun bezit. Zij had gelukkig het blinkende gevest, terwijl hij het met het wapen zelf moest doen. Het zorgde ervoor dat ze zich minder zorgen maakte, maar verdwenen was het niet.
"Laat haar met rust had ik gezegd." hoorde ze achter zich. Voor een moment draaide ze zich om en het eerste wat ze zag was Mike die de jongen stevig tegen de muur aan duwde. Deze zou onmogelijk kunnen ontsnappen aangezien hij zijn arm beet had en zijn knie in zijn knieholte had geplaatst. Diep van binnen hoopte ze dat het nu eindelijk eens voorbij zou zijn. Dat de jongens door zouden hebben dat Mike beter was dan hun. Al waren zij met meer.
Een stekende pijn trok haar aandacht en met een ruk draaide ze zich weer om. De jongen had weer een brede grijns op zijn gezicht geprent. Haar blik viel op het mes, die nu van kant was gewisseld. Nu was zij het die het scherpe wapen vast had en een klein straaltje bloed liep langs haar hand. Haar ogen schoten kwaad naar die van hem. Een voor ze het wist had ze met haar andere hand naar zijn gezicht uitgehaald. Meteen liet hij het mes los en het viel op de grond. Zo snel als ze kon pakte ze het op en greep de jongen vast. "Je gaat me toch geen pijn doen hé?" Zijn stem klonk nogal spottend, iets dat haar totaal niet aan stond. Nog altijd kwaad keek ze hem aan. "Het is nu twee tegen twee, en wij hebben een mes. Dus rot op, en laat ons met rust." hoorde ze Mike sissend zeggen. Ze slikte even en richtte haar blik op die van hem, terwijl ze de jongen nog altijd vast hield.