There most be someone...

Zand knarste onder zijn voeten. Zijn hoofd hing een beetje. Ongewild viel er iets nats op de grond. Hij veegde het weg en hief zijn hoofd. Zijn passen werden langer en hij keek rond. Het was hier zo goed als uitgestorven. Binnenkort was het Valentijnsdag en hij had nog niemand. Hij slaakte een zucht. Waarom zou hij nou gaan? De kans dat hij de ware vond was zo klein dat het haast onmogelijk was. Hij schopte een blikje weg en wandelde verder door. Het water ging heen en weer over het strand heen. De rotsen waar hij wel eens had gezeten liet hij nu voor wat ze waren. Het strand leek eindeloos lang en hij keek eens over zijn schouder. Over het strand stonden containers om je rommel in te gooien maar hij had geen rommel om er in te gooien. Hij kraste eens over een late muggen bult en ging verder. Langzaam maar zeker ging de woede uit zijn lichaam. De zee rook aangenaam en zo kon je weer jezelf worden. In wat voor toestand je ook verkeerde. Toch was het raar dat hij juist wel en ook weer niet naar het feest wilde. Deze keer was het niet om de drank. Hij had nu andere behoeftes. Hij zou graag iemand treffen om mee te praten over deze vervloekte rot problemen. Het liefst zo snel mogelijk. Hij keek weer voor zich uit en zag de zeemeeuwen op het water drijven. Hij zakte langzaam neer op het natte zand en keek er naar. De zon stond nog hoog aan de hemel. Het was pas drie uur. En toch moest er iets zijn wat hen weghield. Zeker iets wat belangerijker was dan een dag op het strand spenderen.