Hmmm

Vlug liep Jazlyn door de gamehall en nam de trap naar de Flat Roof. Het was een lekkere dag vandaag, de zon was eindelijk door de sombere wolken van de herfst gebroken. Eenmaal op de Flat Roof zag ze dat er maar een paar mensen waren die ze niet eens kende. Rustig liep ze naar een van de grote zitzakken en nam plaats. De zon scheen op haar huid en verwarmde haar gezicht heerlijk. Eindelijk weer wat vitamine D of zoiets binnen. Uit haar zak haalde ze een pakje kauwgom en stak er eentje in haar mond. Verveeld kauwde ze erop en sloot haar ogen weer om van de zon te genieten. De zitzak voelde koel tegen haar huid aan, verkoeling en warmte, een goede combinatie. Jazlyn ging met haar hand door haar blonde haren en glimlachte tevreden. Niets beter dan genieten van de zon en nergens anders meer aan denken. Die leraren hadden haar de laatste tijd flink zitten opfokken, alleen omdat ze lage cijfers had gehaald. Een jaartje blijven zitten vond ze niet erg, want ze was niet de enige die dit jaar waarschijnlijk zou overdoen. Het was altijd een zootje in de klas, geen enkele leraar kon orde houden in de tent.
Terwijl Jazlyn zo zat dacht ze toch nog aan veels te veel dingen. Haar ouders die thuis in Parijs waren ... haar moeder die alleen maar roddels over haar verspreidde en haar irritante zusje die het maar moeilijk had met de mensen in haar klas. Haar vader die haar vertroetelde, zelfs op deze afstand. Ze zuchtte en opende haar ogen langzaam. Haar groene ogen keken een moment naar de zon maar ze moest haar ogen al snel neerslaan. Haar familie ging ervan uit dat ze haar best deed om hier te studeren op Monica. Eerst had ze dat ook gewild omdat ze nooit gedacht had hier vrienden te maken. Het tegendeel was bewezen. Het was altijd gezellig als ze bijvoorbeeld met Alain was. Ze had mensen ontmoet die net zo van feesten hielden als zijzelf. Dus van studeren zou later vast wel wat komen. Met een kleine glimlach sloot ze haar ogen weer en voelde de warmte van de zon op haar huid. Dit bleef heerlijk, zelfs als je aan dingen dacht.

[okaay let niet op die dooie titel]

Kenneth wandelde rustig de trap op met een voetbal in zijn handen. Het dak was een plek geweest waar hij alles kon gaan vergeten. En nog steeds was dat zo. Het was een hoogtijd dat hij weer eens daarheen moest, daarom was hij dus nu ook opweg naar daar. Welliswaar met een koptelefoon op zijn oren zodat niemand hem kon storen. Zijn gedachten zaten zowel bij Sawyer, een van zijn beste vrienden, als bij Emilie zijn vriendin. Wat moest hij daar nu mee? Ja, hij hield wel van Sawyer maar was het genoeg om Emilie te kunnen laten vallen. Als hij dat al kon. Want hij was er zeker van dat hij haar niet kon laten zitten. Met een luide knal opende hij de deur. Die knal was veel luider dan hij echter zelf had gedacht want meteen keken er een groot deel van de mensen naar hem. Kort schudde hij zijn hoofd en wandelde dan verder en begon heel droogjes hoog te houden met de bal waardoor mensen al gauw weer wegkeken en zich met hun eigen zaken verder zetten. Enkele malen vind hij de bal op in zijn nek en balanceren om hem zo weer naar zijn voeten over te laten gaan. Het was eigenlijk best lang geleden dat hij nog gevoetbalt had, al vanaf hij Jazlyn eigenlijk had gezien op het voetbalveld na de wedstrijd. Al gauw ging Kenneth helemaal op in het spel en liet zich door niets of niemand afleiden. Zo hoorde hij normaal elke dag bezig te zijn, maar sinds enkele dagen was dat niet meer het geval. Hij had veel te veel aan zijn hoofd, dalende punten, Emilie, Sawyer en nog wel veel meer.

Zacht neuriede Jazlyn de tekst van een liedje dat in haar hoofd zat en sloot haar ogen weer om van de zon te kunnen genieten. Ze legde haar been over haar andere been heen en wipte met een van haar voeten heen en weer op het ritme van het geneurie. Ze had een zonnebril moeten meenemen, dan kon ze lekker tegen de zon in kijken, ook al zou dat heel slecht zijn volgens sommige mensen. Na een paar minuten werd ze gestoord door iemand die de deur van de Flat Roof te hard opende. Er was een harde knal te horen. Ze wist, - zelfs met gesloten ogen -, dat iedereen nu naar diegene aan het staren was. Zelf kon ze daar heel slecht tegen, daarom keek ze ook niet op of om. Jazlyn begon weer te neuriën en fluisterde de tekst zacht voor zichzelf. Haar blik werd eindelijk getrokken toen ze gestuiter hoorde van een bal op het dak. Ze haalde haar benen van elkaar en keek opzij om te zien wie er bezig was met de bal. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht toen ze Kenneth herkende in de persoon die druk bezig was met de bal. Het was altijd wel leuk met hem! Gewoon lekker praten over allerlei onzin dingen. Ze kwam overeind uit de zitzak en trok haar kleding wat rechter. Met en vaartje liep ze op Kenneth af en sprong half tegen zijn rug aan terwijl ze hem dood knuffelde. ‘Kééééénnethh!’ riep ze uit. Ze liet hem na een paar seconden los en liep om hem heen zodat ze voor hem stond. ‘Ben je weer lekker bezig? Alles goed?’ vroeg ze. Ze hield haar hoofd wat schuin en glimlachte breed. Haar ogen lachten mee met haar en haar blonde lokken dansten in het zonlicht.

Kenneth voelde opeens een gewicht op zijn rug stuiten, ergens dacht hij meteen aan Em. Maar toen hij uiteindelijk de stem hoorde verscheen er een grijns op zijn gezicht. Zachtjes legde hij zijn hand op haar arm en sloot even zijn ogen. Uiteindelijk liet ze hem los en kwam voor hem staan. Meteen greep hij zijnbal vast en keek haar met een glimlachje aan. 'Hi, Jazz, ach ik leef mijn leven, en he heeft ups and downs. Maar hoegaat het met jou?' De jongen deed zijn koptelefoon af en zette het volume van zijn iPod meteen omlaag zodat hij haar zou kunnen verstaan. De jongen liet de bal voor zich neer vallen en hield hem zo stil met zijn voet. Het was best al een tijd geleden dat hij haar gezien had, dus dit deed hem eigenlijk best wel deugd. Rustig streek hij zijn haren even uit zijn oge en wachte even af. Kort schoot zijn blik naar opzij en zag enkele mesen naar hen kijken, blijkbaar vonden ze het nog altijd raar dat er welliswaar wel iemand met hem praatte. Ach, hij vond het zelf nog steedsraar dat mensen dus echt wel met hem wouden omgaan, het bleef toch altijd nieuw voor hem. 'Vertel eens een keer, wat doe je hier?' Vroeg hij toch maar uiteindelijk aan haar en geeuwde eventjes. Hij was niet echt moe, maar gewoon heel verveeld.

'Met mij gaat het prima hoor. Leraren die me totally crazy maken en mede leerlingen die samen met mij de boel terroriseren. Het gaat allemaal heel goed.' zei ze met een glimlach. Ze had Kenneth niet meer gezien sinds die avond op de pier. Toen had hij een probleem gehad en wilde zij hem graag helpen. Ze kon zich niet meer goed herinneren of het nog anders was gelopen, alle avonden van lekker losgaan gingen als een wirwar door haar gedachtes heen. Dat was dan weer een nadeel van lekker losgaan, je wist nooit meer wanneer er iets was gebeurd. Ze keek toe hoe Kenneth zijn koptelefoon afdeed en glimlachte breed naar hem. Hij was een persoon waar ze lekker zichzelf bij kon zijn en bij wie het gewoon altijd leuk was. Ze zag dat hij zijn blik even opzij schoot naar de andere mensen op het dak. ‘Ik ben hier voor de zon! Ik wil weer eens wat vitamine D binnen krijgen.’ zei ze lachend. ‘En ook voor de rust … door die leraren ben ik helemaal opgefokt.’ vervolgde ze. Ze sloeg haar blik even neer maar keek vrijwel meteen weer op naar Kenneth. ‘En wat doe jij hier eigenlijk?’ vroeg ze. Haar groene ogen stonden nieuwsgierig en glommen in het zonlicht. Jazlyn had gemerkt dat nog niet zoveel mensen waren afgeschrikt door haar groene ogen als ze hen aankeek. Iets waar ze heel opgelucht over was. Sommige mensen waren gewoon bang voor de kleur van haar ogen als ze hen aankeek. Dan zeiden ze dat ze hen met haar ogen leek uit te kleden … iets wat nergens op sloeg tenzij het een lekker ding was die het zei. Ze grijnsde en schudde haar hoofd zachtjes.

Kenneth keek haar met een grijnsje aan. Leraren terroriseren. 'Net wat ik had verwacht van je.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. Ja, ze leek niet echt het braafste meisje van de wereld en dat mocht hij wel aan haar. Van de echte tja saaie types moest hij niet veel hebben. In zijn vriendenkring, die niet groot was, zaten wel van die mensen die veel durfden. Net zoals hij wou. 'Wat ik hier doe?' Damn, hoe moest hij dat weer gaan uitleggen tegen haar. 'Ach, ik ben gewoon mijn zorgen aan het vergeten en dat kan ik het beste hier.' Ja, zo had hij het he beste uitgelegd. De problemen die hij had, daar zweeg hij maar over want stel dat er een van de twee mensen die deel waren van het probleem hier plots stonden. Dan was hij werkelijk waar zo hard gepakt. Met een kalme glimlach keek hij haar aan en keek even recht in de zon. Pijn aan zijn ogen deed het maar even, omdat hij welliswaar meteen weer naar haar keek. Even zag hij overal van je die kleine witte vlekjes voor zijn ogen, dat kreeg je ervan als je naar de zon keek. Uiteindelijk toen hij zijn zicht weer terug had keek hij haar in de ogen aan en grijnsde even. Eigenlijk viel het hem nu pas echt hard op dat haar ogen een stoere groene kleur hadden. Heel anders dan zijn bijna zwarte ogen.

De grijns om Jazlyn's mond werd breder door Kenneth's antwoord. Ze wist dat hij zelf ook niet een van de liefste was. Iets wat ze zocht in een persoon als ze vrienden maakte. Van die lieve nerdjes moest ze niets hebben. Ze hield haar hoofd weer een beetje schuin en keek Kenneth lang aan terwijl ze zag dat hij aan het denken was. Wilde hij niet zeggen waarom hij hier was? Daar had ze geen problemen mee hoor. Toen hij uiteindelijk antwoordt gaf glimlachte ze en knikte. ‘Ja, hier is het lekker om te chillen en alles goed op een rijtje te zetten in je gedachtes!’ beaamde ze. Ze begon zacht te grinniken toen Kenneth in de zon keek en daarna weer zijn blik op haar richtte. ‘Niet in de zon kijken, ze zeggen dat dat niet goed voor je is hoor!’ zei ze lachend. Ze streek een sliert haar uit haar gezicht en wees naar de zitzak war ze net nog had gezeten. ‘Wil je erbij komen zitten?’ vroeg ze. Ze voelde de warme zonnestralen op haar blote armen en voelde dat haar handen zelfs warm waren geworden. Normaal waren die altijd koud, zelfs in de zomer. Jazlyn beet op haar onderlip en keek naar de bal die Kenneth onder zijn voet had. ‘Of wil je me weer eens wat trucjes laten zien?’ zei ze lachend. Toen ze hem voor het eerst had ontmoet had hij haar wat dingen laten zien, twee voetballers die het goed met elkaar konden vinden. Uiteindelijk was ze uit het voetbal team gegaan. De sport betekende nog steeds heel veel voor haar, maar als er geen andere leden meer kwamen voor het team was het ook niet meer leuk. Daarom was ze naar de cheerleaders gegaan, om het gewoon even te proberen. Als het uiteindelijk toch niets werd moest ze weer naar de volgde club overstappen .. want ze wilde wel degelijk sportief blijven.

Kenneth keek haar droogjes aan en besloot dan uiteindelijk maar bij haar te gaan zitten en keek haar voor een moment aan. 'Zo, ik heb gehoord dat je naar het cheerteam bent overgestapt. Je speelt toch nog steeds voetbal of niet?' Dat was het geen waardoor hij had leren kennen, dus natuurlijk hoopte hij dat ze nog zou spelen. Want zo heel soms had hij gewoon eens zin om met iemand een balletje te trappen die het niet al te competitief opvatten. Zo iemand zat er nu naast zich, de ene keer dat ze wathadden gespeeld was het maar gewoon puur om de lol. Daar ging het bij hem ook om in het voetbal, hij hoefde niet zo zeer te winnen als hij lol had was het voor hem al meer dan genoeg. Niet elke sport moest om het winnen gaan, dat had hij inmiddels al wel geleerd. 'Ik kan je nog wat trucs laten zien als je wilt hoor, ik heb er enkele van mezelf wat verbeterd, maar ben er ook nog aan het leren, al loopt dat niet zo goed.' Hoelang was hij misschien al niet op de velden geweest. Toch al misschien een maand of twee. Maar dat lag geheel aan hem, hij had al zijn aandacht gegeven aan Emilie, niet eens naar zijn vrienden omgekeken, niet naar Jazlyn, niet naar Sawyer, niet naar Ruby, naar niemand. Dat was slecht van hem geweest. Daarom hoopte hij dat de meeste banden nog intact waren.

‘Ja, tuurlijk speel ik nog voetbal! Ik vond het alleen niet meer zo leuk dat de coach geen meiden team kon regelen dus ben ik er maar uit gegaan. Ik wil graag sportief blijven … ik hoop dat dat bij de cheerleaders zal lukken.’ antwoordde Jazlyn. Ze zou nooit stoppen met haar liefde voor voetbal. Ze deed het al van kinds af aan en was al heel goed gevonden vond ze zelf. Verschillende trucjes had ze al onder de knie en technieken beheerste ze ook al goed. Ze ging naast Kenneth zitten en keek uit over de omgeving die je kon zien vanaf het dak. Het zag er allemaal vredig uit .. daar buiten wel ja. Hier binnen op Monica High was het een chaos als haar klas les had. Ze luisterde naar Kenneth en knikte vrolijk terwijl ze haar groene ogen weer op die van hem richtte. ‘Ja leuk! Ik ben benieuwd!’ zei ze lachend. Ze kwam overeind uit de zitzak en zag dat een paar mensen vanuit hun ooghoeken het hele gebeuren bekeken. Als ze gingen zeiken dat ze de rust aan het verstoren waren hadden ze maar lekker pech. ‘Je kunt alvast laten zien wat je in ieder geval onder de knie hebt! Dat is al iets.’ vervolgde ze. Ze schopte wat steentjes weg en keek afwachtend in de richting van Kenneth. Haar voetbal lag ergens in de kast in de kamer van Maja en haar. Ze had haar kamergenote niet meer gezien sinds het Kerstgala, ze miste haar wel een beetje. Ze had het goed kunnen vinden met het meisje, jammer dat ze opeens was verdwenen. Een zucht verliet Jazlyn’ keel en nam meteen de gedachte aan Maja mee. Tijd voor Kenneth’ trucjes.

Kenneth keek haar met een grijnsje aan en kwam meteen weer recht en legde de bal weer aan zijn voeten. Welk trucje kon hij al best goed? Echt veel had hij er niet bij geleerd. Dus hij begon maar met een two step. Hij bracht de bal tussen zijn benen en begon al gauw te dribbelen, zo dribbelde hij haar voorbij tikte met zijn linker hiel de bal naar zijn rechter tip en trapte de bal zo de lucht in en ving deze op met zijn knie en liet hem dan weer langs zijn scheen been naar beneden rollen. Dat was een van de beste tricks, van zijn nieuwe dan toch die hij onder de hand had. 'Kun jij trouwens de bal al opvangen met je rug?' Kalm begon hij weer te dribbelen op zijn plaats en maakte de gehele tijd achten en toen de bal door zijn benen ging knalde hij deze vast en tikte die omhoog met zijn hielen en ving hem perfect op in zijn nek. Langs achter was eigenlijk nog veel moeilijker, daarom had hij zolang gewacht met die truc te leren, meestal omdat de andere keren de bal meestel hard op zijn kop ging of meteen tegen zijn rug knalde. En dat deed zo heel soms nogal zeer. Uiteindelijk liet hij de bal weer vallen en keek haar droogjes aan. Voor de rest had hij aan zijn trucs gewerkt waar je een muur voor nodig had, maar dat waren al de echte trucs voor in het straatvoetbal.

Vol bewondering keek Jazlyn toe hoe Kenneth wat trucs deed met de bal. Ze zagen er ingewikkeld uit, maar als je ze kende waren ze waarschijnlijk al wat beter uit te voeren. Schijnbaar was Kenneth er een expert in. Ze sloeg haar armen over elkaar en glimlachte terwijl ze met haar ogen de bal volgde. ‘Na lang oefenen is het me wel gelukt ja.’ antwoordde ze lachend. Ze dacht terug aan de training van vroeger. De coach had dood leuk gezegd dat ze de bal op hun rug moesten vangen. Toen het uiteindelijk niemand lukte zei hij dat je gewoon een buik-sliding over de grond moest maken en de bal zo ver mogelijk op je rug moest laten neer komen. Iedereen had onder de modder gezeten na de training omdat het had zitten regenen tijdens de training. Maar het was uiteindelijk wel gelukt. ‘We moesten het leren via een sliding op je buik. Ik zal de boze blik van mijn moeder nooit meer vergeten toen ze zag dat mijn voetbal kleding helemaal onder de modder zat.’ zei ze lachend. Nu ze weer aan haar moeder dacht fronste ze kort en beet zacht op haar onderlip. Haar moeder die een perfecte kopie van een barbie was. Haar moeder die geen moer om haar oudste dochter gaf. Een zucht verliet haar keel en ze leidde haar aandacht van haar familie af door weer naar Kenneth te kijken met zijn coole moves. Hij deed nog wat gave dingen, allemaal dingen die ze van Kenneth wel verwachtte. Hij zag eruit als iemand die álles kon. En op veel fronten was dat waarschijnlijk waar.

Kenneth keek haar droogjes aan hoe ze vertelde dat ze het moesten leren via een sliding. Meteen trok hij zijn wenkbrauw op en grinnikte even. 'Met een sliding. Komop dat is gewoon dom. Je moest gewoon geduld hebben, en blijven proberen ookal lukt het niet. Maar in godsnaam welke trainer heeft gezegd dat je dat moet leren met een sliding?' Dat was voor hem wel de domste manier om die truc te leren. Lachend schudde hij zijn hoofd en begon weer heel simpel met de bal hoog te houden. Toen hij een zucht hoorde keek hij haar bezorgd aan en liet de bal voor wat hij was, waardoor die tegen zijn kop aanknalde. Even streek hij over de plek waar de bal was gevallen. 'Jow, Jazlyn, is er soms wat mis?' Bezorgd keek hij haar aan en dacht voor een moment aan Sawyer. Hoe moest hij het ooit met haar goedmaken? Hoe moest hij Emilie ooit vertellen dat hij ook wat voelde voor een ander? Weer kwamen die vragen in hem om, waardoor hij zijn blik even op de grond richtte. Beiden wou hij niet verliezen, maar hoe kon hij het gaan oplossen zonder een van hen te kwetsen? Wat uiteindelijk toch wel ging gebeuren.

Voorzichtig schudde Jazlyn haar hoofd en keek op toen de bal Kenneth’s hoofd raakte. 'Kenneth!' riep ze uit. Ze grijnsde en stoof meteen dichter naar hem toe zodat ze over de plek kon wrijven. 'Gaat het?' vroeg ze. Ze hield haar hoofd een beetje scheef en beet voorzichtig op haar onderlip. Volgens velen zou ze er nu heel schattig uitzien, zelf wist ze het niet zo goed. 'Een oude coach van me! Maar ik kan het nu wel dus het heeft wel gewerkt.' zei ze met een glimlach. Ze probeerde over het onderwerp of er wat mis was met haar heen te praten en schudde haar hoofd langzaam. 'Is er misschien iets mis bij jou dan?' vroeg ze zacht. Ze had een vriendelijke, zachte blik in haar ogen. Ze tikte de bal bij Kenneth weg en legde hem op haar voet waar ze hem op liet balanceren. Ze veerde hem omhoog en hield hem een paar tellen hoof met haar knie waarna ze hem vast pakte en weer naar Kenneth keek. Haar aandacht werd even weggetrokken door een zwerm vlinders die opeens omhoog kwamen dwarrelen. Opslag vergat ze alles en keek betoverd naar de mooie dieren die in alle kleuren te zien waren. Wauw, dat kwam je ook niet elke dag tegen. ‘Die vlinders voel jij zeker heel sterk voor Emillie’ zei ze. Jazlyn kon niet begrijpen dat mensen van elkaar konden houden. Het leven was in haar ogen een groot feest dat alleen maar werd verhinderd door mensen aan wie je jezelf zou binden. Ze scheurde haar blik weer los van de vlinders en richtte haar hoofd naar beneden. Zouden mensen haar stom vinden omdat ze alleen maar uit was op feestjes en flirten? Haar dagelijkse hobby’s. Ze zuchtte ongehoord en tuitte haar lippen bedachtzaam. Lekker nadenken op dit dak zeg, het was echt shit.

Kenneth keek haar aan en fronste even. 'Tuurlijk gaat het, het is maar een simpele bal heb al wel wat ergere dingen meegemaakt.' Kenneth keek even naar haar gezicht en grijnsde even. Ze zag er best wel schattig uit zo. Voor even liet hij zijn blik over haar heen gaan om toch een gat te vinden in haar bescherming die ze had opgetrokken. Op de vraag of er iets mis was met hem haalde hij zijn schouders op en streek even over zijn arm. Er was zo veel mis, maar als hij het hare niet ging zeggen hield hij zijn lippen ook stijf op elkaar. Voor even ging zijn blik naar een jongen het zelfde shirt droeg als hem maar een heel ander uiterlijk had. Die lag blijkbaar lekker te slapen in een van de zitzakken, naast hem lag een meisje tegen hem aan. Best wel cute samen. 'Huh wat?' Meteen keek hij op en zag het groepje vlinders nog. Tja, voor wie voelde hij die vlinders nu. Voor beide, maar was dat wel mogelijk. 'Heel sterk, maar niet alleen voor haar.' Dat laatste kwam er vrijwel onhoorbaar uit, wat moest Jazlyn wel niet van hem denken als hij ging vertellen dat hij hetzelfde gevoel had bij twee meisjes?

'Nou .. het kan altijd opeens zijn dat je jezelf niet meer goed voelt door de kleinste dingen hoor!' antwoordde Jazlyn lachend. Ze schudde haar hoofd en beet weer op haar onderlip terwijl ze een stap achteruit deed. Toen Kenneth antwoord gaf op haar vraag was ze lichtelijk verbaasd. Hij voelde vlinders, maar niet alleen voor Emilie? Dat wilde dus zeggen dat hij ook nog van een ander meisje hield? Ze kon het niet meer bijhouden, haar hersenen werkte op volle toeren. Hoe kon iemand nu van twéé mensen houden en zij niet eens van één? Ze wist niet eens wat het hele begrip inhield. Ze zuchtte en sloeg haar armen over elkaar. ‘Kenneth …’ begon ze. Ze schudde haar hoofd. ‘Da’s niet zo goed.’ vervolgde ze. Ze trok hem weer mee naar de zitzak en zorgde ervoor dat hij naast haar plaats nam. ‘Wil je erover vertellen? Misschien dat ik het dan beter zal snappen?’ vroeg ze. Ze glimlachte bescheiden, wist niet of hij wilde instemmen met haar optie. Jazlyn wreef over haar bovenbeen en klemde haar kaken op elkaar. Door erover te praten kon iemand altijd beter uit zijn problemen komen. Door er hardop over na te denken besefte je soms pas wat je deed of had gedaan .. of wat je daad werkelijk wilde.
Kort schoot haar moeder weer door Jazlyn’s gedachtes. ‘Je suis tellement sam. Tu es ma fille plus que vous continuez.’* Dat waren de laatste woorden van haar moeder sinds het gesprek via de telefoon van een paar dagen geleden. Eindelijk had ze eens het iniatief genomen om haar moeder te bellen was het alsnog niet goed. Ze zuchtte en besloot zich volledig op Kenneth te richten. Ze wilde helpen .. That’s were friends are for.

*vertaling: Ik ben je zo zat. Je bent mijn dochter niet meer als je zo doorgaat.

Kenneth werd met haar meegetrokken naar de zitzakken en toen hij naast haar zat keek hij even moeilijk voor zich uit. Misschien was het beter dat zij ervan wist, maar dan voornu wel als enigste. Zijn blik was inmiddels op de grond gericht, al wou hij haar aankijken, het zou hem niet lukken. 'Kijk, Emilie is een mega leuk meisje, ze heeft echt alles waar een jongen maar over kan dromen. Maar met Halloween, zag een vriendin van me dat ik bij haar stond. Die liep huilend het toilet in, en ik ging erachter, maar aangezien ze er niet uitkwam ben ik maar weer vertrokken. Nu gisteren was ik gewoon op wandel op het plein hier beneden en daar zag ik dat meisje weer zitten. We kregen een soort van ruzie, en ik hou van haar net zoals ik van Emilie hou. Maar zij gelooft niet meer in de liefde door mij. Ik wist niet dat ze meer voelde als vriendschap voor mij, dat brak me vanbinnen. En nu weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen.' Waarom was het altijd Jazlyn die hij ging lastig vallen met zijn problemen? Normaal handelde hij alles zelf af, maar de laatste tijd was hij hard veranderd door zowel Emilie, als Sawyer, als Jazlyn en zelfs door Ruby. Tuurlijk was hij nog steeds die harde jongen die door iedereen gehaat werd. Maar hij had ook weer gevoelens gekregen, daar was hij zich maar al te bewust van.

Jazlyn glimlachte naar Kenneth en wenste dat hij haar aankeek. Ze besloot rustig naar hem te luisteren en volgde zijn verhaal. Vorige keer was het ook een probleem geweest dat met Emilie te maken had. Ze had gehoopt dat het goed was gekomen, schijnbaar niet dus. Er was nog een ander meisje in het spel gekomen schijnbaar. Toen Kenneth zijn verhaal afmaakte wist ze niet wat ze moest zeggen. Ze zou willen zeggen dat het goed kwam maar wie was zij om dat te zeggen? Ze was geen god en niet iemand die goed was in vooruit denken. Ze dacht aan eigen probleem en beet op haar onderlip. Het waren twee verschillende problemen maar het waren beide problemen waar je de toekomst niet van kon weten. Als ze zich niet goed voelde en problemen had zong ze meestal een liedje dat perfect bij haar gevoel paste, misschien klopte de tekst niet maar het ging om de sound .. en dat moesten ze nu ook doen. Ze kwam overeind en begon het dak af te zoeken. Ergens in de hoek zag ze iemand met een gitaar zitten alleen was diegene zelf bezig met een laptop. Ze liep naar hem toe en wees naar de gitaar. ‘Mag ik die even lenen?’ vroeg ze. Verbluft keek de jongen haar aan en knikte. Rustig nam Jazlyn de gitaar mee naar de plek waar ze met Kenneth zat en stemde hem even. Rustig zette ze in op een rustig nummer dat ze had geoefend. Het beschreef haar gevoel over haar moeder, en haar vader die haar altijd uit de problemen hielp. Nadat ze het nummer had afgerond had ze al een beter gevoel. Ze had altijd een grote voorliefde gehad voor muziek, het hielp haar dingen te verwerken en om over dingen na te denken. Ze gaf de gitaar aan Kenneth en glimlachte hem bemoedigend toe. ‘Kies een lied die je gevoel beschrijft .. achteraf krijg je een ander beeld van de situatie zolang je het juiste liedje kiest.’ zei ze. Afwachtend keek ze hem aan en hoopte dat hij goed zou reageren.

Kenneth keek haar aan en zuchtte even. Toen ze uiteindelijk kwam aanzetten met een gitaar keek hij haar raar aan. Toen hij hoorde wat ze eigenlijk aan het doen was keek hij haar aan. De jongen nam de gitaar over en begon even na te denken. Uiteindelijk was er toch een liedje dat een gehele tijd in zijn kop bleef steken, maar niet echt duidelijk bij zijn gevoel paste. Even verder zoeken dan maar. Uiteindelijk kwam hij weer uit bij een liedje en dat paste meer bij het gevoel dat hij nu inzich voelde. Kenneth begon het liedje te spelen en keek even voor zich uit. Ja zo voelde hij zich net op dit moment. Ontrouw aan Emilie, ontrouw aan Sawyer. Ontrouw aan zowat de gehele wereld. Voor hem ging het bij dit lied puur om de tekst die het met zich meedroeg. Uiteindelijk hield hij op met spelen en legde zijn hand op hat glanzende hout van de gitaar. Misschien voelde hij zich wel iets beter, maar hij had er geen idee van of het wel echt zo was. 'Sorry dat ik jouw hier trouwens altijd mee lastig val.' Een korte glimlach verscheen op Kenneth's gezicht. Het was ook altijd haar, zij liet hem op de een of andere manier zichzelf weer beter voelen. Hoewel hij zelf wist dat als hij weer vertrok hij zich weer zo slecht voelde als eerst. Maar nu deze minuten met haar, waren voor hem het kostbaarste wat hij had.

Een glimlach verscheen op Jazlyn's gezicht toen Kenneth de gitaar aannam en een liedje begon te spelen. Al snel herkende ze de melodie en begon mee te zingen. Het was een liedje waarvan ze vond dat er veel gevoel in zat. Toen hij klaar was met spelen maakte ze de laatste klanken van het liedje ook af en keek voor haar uit. Kenneth was degene die de stilte doorbrak. Zijn woorden deden haar lachen en opkijken. Kenneth zag er misschien afschrik wekkend uit maar dat aws hij niet. Hij was net als alle andere jongens, alleen had hij een andere kledingstijl. 'Dat is niet erg. That's were friends are for isn't it?' antwoordde ze. 'Ik kan je alleen niet altijd even goed helpen natuurlijk .. net als nu. Liedjes op de gitaar spelen is iets wat mij altijd helpt.' vervolgde ze. Ze glimlachte en pakte de gitaar weer van Kenneth over. 'Ik heb eens een liedje geschreven voor een oude school vriendin. Ze had het opgedragen aan haar vader. Ze was ten einde raad, een overwachtse zwangerschap en ze wilde het kindje houden. Ze had daarbij de hulp van haar vader nodig want zonder hem zou ze het niet redden. Ik heb het voor haar en haar vader gezongen, het kwam uiteindelijk allemaal goed .. al heb ik niets meer van haar gehoord.' zei ze. Ze stond op en hing de gitaar over haar schouder. Ze sloot haar ogen en sloeg de eerste akoorden aan waarna het liedje volgde. Ze zong de tekst er zo goed mogelijk en zo gevoelig mogelijk bij. Toen ze klaar was bleef ze stil staan en beet ze op haar onderlip. 'Ik wil hiermee zeggen dat alles uiteindelijk weer goed komt. Echt waar.' zei ze richting Kenneth. Ze glimlachte weer en keek hem afwachtend aan. Dit was misschien geen sprookje, maar de tijd zou ervoor zorgen dat alles weer goed kwam.

'Toch, ik weet dat ik je niet altijd kan lastig vallen Jazz. Normaal los ik alles zelf op, zoek ik geen hulp maar toch. Ik zelf los meestal mijn problemen op met voetballen, of zoals jouw liedjes spelen op een gitaar bij mij wel een elektrische maar toch.' De jongen glimlachte even kort en wreef kort door zijn ogen. Moe was hij niet, eerder gewoon kwaad op zichzelf dat hij alles zo ver had laten komen. Misschien had hij gewoon alles direct na het gebeurd was moeten opbiechten aan Emilie, dat was het beste toch? Maar hij had niet gedurfd, bang voor haar reactie die hij nu toch weer had gekregen. 'Je bent echt iemand die goeie dingen verricht Jazlyn, niet alleen bij mij maar ook bij andere.' Al gauw begon Jazz weer te spelen op de gitaar en begon hij wat mee te tokkelen op zijn benen. Toen hij haar woorden hoorde haalde hij zijn schouders op. Zou het wel goed komen tussen hem en Emilie? Hij wist het niet meer. 'Ik weet het niet, ik heb deze keer echt iemand om wie ik geef pijn gedaan door haar te bedriegen met een ander. Misschien vergeeft ze me wel niet. Dat is allesins iets wat ik niet zou doen.' Moedeloos liet hij zich helemaal in de zak valen en staarde naar de lucht. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Alsof alles toch maar voor niets was. Wat hij had gedaan viel niet goed te praten, in geen enkele omstandigheid.

[Inspiloos TwT]