Oh Death..

Oh Death..
Won't you spare me over 'til another year?
Well what is this that I can't see,
With ice cold hands takin' hold of me?

Een simpel textje, gevuld met simpele woorden. Toch wist het Ruby iedere keer weer te raken, wist het iedere keer weer in haar hoofd te komen en daar enkele uren te blijven. Rondzwermend, zich herhalend. Het deed haar denken aan haar ouders, de ouders die ze nooit zo had gezien en aan wiens leven ze zelf een einde had gemaakt. Zouden zij zich ook zo gevoeld hebben, exact dezelfde woorden hebben gehoord in hun gedachtes? Ze wist het niet, tenslotte was het Ruby niet geweest die dood was gegaan..
Zittend op de rand van de grote fontein, gelegen in het centrum van het stad, keek Ruby om zich heen. Haar ogen zagen niet wat ze hoorde te zien, hoe hard ze ook probeerde. Het enige wat ze voor zich zag waren de angstige gezichten van haar ouders toen ze ze vermoorden met precies hetzelfde mes wat ze om haar been voelde zitten, en in plaats van de geluiden van de stad hoorde ze het geschreeuw van haar moeder. Het geluid dat haar vader maakte toen ze een mes tussen zijn ribben had gestoken, en zijn longen volgestroomd waren met bloed. Ze sloot haar ogen, liet haar hoofd -die ondertussen verschrikkelijk zwaar was geworden- op haar handen steunen. Een klaaglijke zucht verliet haar longen, haar ogen nog altijd gesloten, terwijl ze stiekem hoopte dat ze iemand had waar ze haar hart bij kon luchten. Iemand die haar door en door zou kennen, haar zou begrijpen. Maar wanneer zo'n persoon zou bestaan zou er sneeuw vallen in de zomer, onmogelijk dus..

[Iedereen welkom! ]

Het lawaai van de stad dreigde in zijn oren tot gehoor schade op te lopen. Toch was het ronduit kleuterachtig als hij zijn handen op zijn oren zou doen. Hij was het centrum in gegaan om een nieuw shirt en een jeans te kopen. Zijn portemonnee zat diep in zijn broekzak weggestopt veilig voor zakkenrollers. Er stond een dun briesje en die bries speelde met zijn haar. De strakblauwe lucht boven hem gaf aan dat het goed weer was. Hij kwam bij een groot open plein. Het leek gewoon net een mierenhoop. Hij keek rond maar zag geen sport winkels. In het midden boven het gekibbel van vele mensen uit hoorde hij water spetteren. Hij liep naar het midden toe en, keek toen verbaasd. Jezus, dat was een grote fontein. Her en der zaten enkele stelletjes en er dreef wat afval in de fontein. Hij zag iemand met blond haar voor zich uit staren. Ze leek wel gebukt te gaan onder vele lasten. Hij kon de sportzaken toch niet vinden dus liep hij rustig naar haar toe en ging naast haar zitten. Hij keek haar even aan en knikte vriendelijk. Als ze met hem wilde praten zou hij terug praten maar als ze wilde zwijgen was het ook goed.

[ kud post T.T ]

Na een tijdje geluisterd te hebben naar het rustige stromen van de fontein viel een beweging in haar ooghoeken haar op, waardoor ze in een rustige beweging opzij keek. Hier zag ze een jongen die haar vriendelijk toeknikte, en hoewel ze hem normaal een bitchy opmerking had toegesnauwd haalde ze nu simpelweg haar wenkbrouwen op. Wie was hij? En waarom ging hij precies naast haar zitten terwijl er naast de mooie brunette die even verderop haar make-up aan het controleren was nog een plekje vrij was? Een meisje waar hij wat meer succes bij zou hebben, als hij daar op uit was.
Ze zuchtte, niet omdat ze het gezelschap van de jongen niet op prijs stelde maar meer omdat ze panisch van het overpeinsen werd. Wat de jongen van haar vond of met haar van plan was maakte haar niet echt veel meer uit, vandaag was het de onverschillige Ruby die rondliep. Ook had ze geen zin om een heel drama te beginnen, maar wist van zichzelf dat wanneer hij een bepaalde opmerking zou plaatsen ze haar grote mond niet zou kunnen houden. "Hey." begroette ze hem, terwijl ze een lok haar uit haar gezicht streek die de wind irriterend voor haar gezichtsveld geblazen had. Ruby keek hem aan nadat ze haar blik een lange tijd voor zich had gericht en liet haar blik voor de eerste keer wat oplettender over zijn gezicht glijden.

[Srry, kon niet goed uit mijn woorden komen --']

Hij bleef rustig voor zich uitstaren. Aan de andere kant van de fontein zat nog een meisje met bruin haar en die was druk bezig met haar make-up. Hij had een hekel aan mensen die iedere seconde van iedere dag bezig waren met hun make-up en niet zonder konden. Alsof het een drug was die nodig is om de straat op te gaan. Hij meende dat degene naast hem geen make-up op had. Hij zag haar even verbaasd kijken. Niet vreemd natuurlijk omdat hij naast haar ging zitten. Ze had een krachtige uitstraling en iets van vastberadenheid in haar ogen. Dat was iets wat hem aantrok. Uiterlijk speelde af en toe een rol maar omdat er doorgaans mooie mensen waren in het Centrum had hij gekeken naar de uitstraling. Zij stak er met kop en schouder bovenuit met haar sterke uitstraling.
Hij hoorde haar zuchten en toen maakte ze een opmerking. "Hey". Hij glimlachte even terug. Hij bestudeerde haar toen ook even. Ze had ergens ook iets kattigs wat ze nu in bedwang moest houden. Hij zag dat het haar wel moeite kostte. Niet erg. Hij had wel erger meegemaakt dan een krab op zijn arm of op zijn gezicht. Een oude dunne kras werd gloeiend heet op zijn onderarm. Hij zag blond haar en bruine (?) ogen. Ze stonden onverschillig. Zijn eigen fel blauwe ogen zoals het water in de fontein keken haar enkele minuten aan. ‘Hoi’ zei hij toen terug. Zijn naam zou hij later zeggen en hij keek in het water. Er dreef een plastic fles in en tegenover hem stond een prullenbak. Hij pakte de fles uit het water en mikte op de prullenbak. Hij gooide precies goed. Je hoorde een zachte ‘koink’ en het flesje lag in de prullenbak. Hij gooide vaak met spullen en raakte meestal doel. Met kussengevechten had hij altijd vol treffers. Het plein liep even een beetje leeg en daarna kwam het weer helemaal vol. Zo ging het de hele dag door hier. Hij veegde zijn natte hand af aan zijn broek en glimlachte. Als hij niet beter wist had hij dit eerder gedaan. Hij had een sterk de-ja-vu gevoel gekregen. Hij probeerde het vervelende gevoel van zich af te schudden maar dat lukte eigenlijk voor geen meter. Dat ze stil was en hoi had gezegd stond hem wel aan. Waarom zou je veel gaan praten als je ook gewoon kortaf kon zijn? Hij voelde zijn mobiel trillen in zijn broekzak en haalde die eruit. Hij keek op de display en zag dat hij een gemiste oproep had. Hij keek in zijn inbox en zag dat het gewoon reclame was voor een nieuwere en andere telefoon. Hij verwijderde het bericht en keek weer naar degene waar hij naast was gaan zitten. ‘Ian’ zei hij kortaf. Misschien zou ze zich beter op haar gemak voelen als hij zich had voorgesteld. Hij was eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar haar naam.

[Ze heeft olijfgroene ogen die een beetje naar grijs toe neigen, maar dat zie je niet goed op deze foto's xD]

Ze volgde iedere beweging die de jongen maakte via haar ooghoeken, terwijl ze haar blik had gericht op een terrasje aan de overkant waar een hoop mensen rond het middaguur gezellig een kopje koffie aan het drinken waren. Gezelligheid die Ruby niet had in haar leven, maar niet persé mistte. Ruby besefte dat zijzelf daar ook had kunnen zitten wanneer bepaalde dingen in haar leven niet gebeurd waren, maar aangezien een hogere macht dit blijkbaar niet had gewild was haar leven niet zo gelopen. Die dingen waarvan ze vurig wensde dat ze het nooit mee had gemaakt waren toch gebeurd, en hadden haar gevormd tot wie ze nu was.
De mouwen van het dunne, witte vestje wat ze had aangetrokken omdat de wind toch verradelijk koud kon zijn waren opgestrpopt, waardoor Ruby ze tot ver over haar handen trok. Koud waren ze, haar handen, en bovendien vond ze het zwarte bandje wat ze om haar pols droeg niet mooi staan bij deze outfit. Ze was er trots op, dat wel, maar ze vond het gewoon niet matchen met het -voor haar doen- lichte setje wat ze droeg. Een zachte 'koink' zorgde ervoor dat haar aandacht wat meer op de jongen gevestigd werd, die zich niet lang daarna als Ian voorgesteld had. Had hij die fles uit de fontein gehaald? Zo ja, waarom deed hij dat..? Was hij een grote voorstander van een schoon milieu of had hij iets van smetvrees? Ze maakte er op uit dat hij een goede jongen was, vooral omdat zij zoiets nooit zou doen en ze zichzelf niet bepaald 'goed' of 'aardig' noemde.
"Ruby." stelde ze zichzelf vervolgens voor, terwijl ze een subtiele glimlach op haar gezicht tevoorschijn perste. "Ruby Carver." vervolgde ze, waarna ze even op haar lip beet en peinzend nadacht over welke vraag ze hem nu kon gaan stellen. "Zit je op Pacific High..?" vroeg ze, wat gewoon een random vraag was geweest. Hij kon ook best op Monica zitten, hoewel Ruby zich niet bemoeide met de ruzie tussen de twee scholen en dit haar eigenlijk niet zo veel scheelde.

[Oké, dan weet ik dat x) ]

Hij keek nog even naar de prullenbak waar hij het flesje in had gegooid. Hij zag een ietswat verbaasde blik in de ogen van haar. Toen stelde ook zij zich voor. ''Ruby'' sprak ze '''Ruby Carver'' Hij knikte en overdacht wat ze had gezegd. Hij ritste zijn jack wat verder dicht. De bloedrode band om zijn bovenarm had hij strak aangetrokken voordat hij van Monica weg ging. "Zit je op Pacific High..?" hoorde hij Ruby naast zich vragen. Verbaasd schudde hij zijn hoofd. 'Nee, Monica High. Jij wel daar dan?' vroeg hij haar vriendelijk. Hij was verbaasd. Hij meende haar echt op Monica gezien te hebben. Hij was dus ook verbaasd maar bedacht toen dat er ook wel knappe mensen op Pacific zouden zitten. Ruby was er daar wel een van. Hij doorzocht zijn zakken en vond toen wat hij had gezocht. Een pakje gedeukte kauwgum. Hij haalde er een uit. Vragend hield hij er een aan Ruby voor. 'Jij ook?' vroeg hij. Als Ruby op Pacific zou zitten zou ze waarschijnlijk bij de Zwarte Banden horen. Hij had er nu alleen lak aan. Hij vond haar best wel aardig tot in hoeverre je iemand kon beoordelen die je juist had ontmoet. Hij keek de plaats weer eens rond. Hij zat midden in de mensenmassa. Hm. Waarom was het zo druk? Alsof er uitverkoop was.

Het feit dat de jongen op Monica high zat verbaasde haar, hoewel ze deze verbazing op geen enkele manier uitte. Ze vond hem niet zozeer door zijn doen en zijn laten bij Pacific passen, maar had hem als leerling van die school bestempelt omdat ze hem nog nooit eerder had gezien. De school waar ze op zat was groot, groter dan de basisschool met veertien leerlingen per klas waar ze op had gezeten, en hoewel ze zich kon voorstellen dat ze hem hierdoor nog niet eerder had gezien vond ze het gewoon raar omdat het semester al zo lang bezig was. "Nope, ik zit gewoon op Monica." zei ze met een licht grijnsje die haar gezicht sierde, nadat ze haar olijfgroene ogen voor een moment op zijn felblauwe had gericht. "Vreemd dat we elkaar nog nooit eerder hebben gezien, nietwaar?" vervolgde ze op een toon die sommigen als dromerig zouden omschrijven, hoewel ze alles behalve het type hiervoor was, terwijl ze haar blik op de azuurblauwe lucht gericht had en de voorbijgaande wolken volgde.
Ze keek naar de rustgevende wolken, ze kon haar rust echter niet vinden. Daarvoor was het te druk en was er te veel afleiding om haar heen te vinden, hoewel ze pas laat opmerkte dat de jongen haar wat aangeboden had. Ze wendde haar blik af om te kijken wat het was, en zag een verfrommeld pakje kauwgom. Vast afkomstig uit zijn broekzak, of dergelijks. Ze haalde even met haar vinger onder het zwarte bandje die nu duidelijk zichtbaar was door, omdat deze haar huid irriteerde, en toverde hierna een geforceerde glimlach op haar gezicht. "Ja, graag." antwoordde ze, zo beleefd als ze zichzelf toeliet, en pakte het pakje aan. Ze viste in een handige beweging een kauwgompje uit het ding en stopte deze in haar mond, waarna ze het weer teruggaf aan Ian. Haar blik dwaalde af terwijl ze langzaam op de kauwgom kauwde, hierdoor de smaak in haar mond verspreidend.

Hij bekeek Ruby nog eens. "Nope, ik zit gewoon op Monica." Hij knikte. Juist ja. Hij had haar nog niet eerder gezien. ‘Ja, vreemd dat we elkaar nog nooit eerder gezien hebben’ beaamde hij. Hij gaf het pakje aan haar en ze nam er een uit. Toen ze er een had genomen zag hij een flits van zwart. Een Zwarte Band. Hij had Ruby er echter niet voor aangezien dat ze een Zwarte Band zou dragen. Hij keek naar haar olijfgroene ogen. Ze zagen er mooi uit en leken op een onrustige zee. Het was duidelijk dat Ruby iets dwars zat. Hij vroeg er niet naar maar voelde hoe ze onrustig om zich heen keek. Was er iemand die Ruby achtervolgde ofzo? Zijn Rode Band zat hoog op zijn arm vastgeknoopt maar niet te strak. Hij wendde nu zelf zijn blik af en keek naar de wolken waar Ruby eerst naar had gekeken. De wolken dreven rustig voorbij. Vreemd genoeg voelde hij geen afkeer voor Ruby, Ookal had ze besloten om zich bij de Zwarte Banden aan te sluiten. Hij kauwde zelf op zijn eigen kauwgum en proefde de smaak van pepermunt. Hm, hij wist toch zeker dat het aardbei was. Of was het een mix? Hij keek zijdelings naar Ruby. Hij wist eigenlijk niks tegen haar te zeggen maar kreeg toen prompt een ingeving. ‘Houd jij van zwemmen?’ vroeg hij. Hij voelde een bries over het plein heen waaien met de zilte van de zee erin en hij rook het zout duidelijk. Ookal zaten ze een behoorlijk stuk van het strand af. Hij had de neiging om met zijn ketting te gaan spelen die hij dag en nacht droeg. Hij zat aan een lederen koortje en daaraan hing een bedel. Een plat stukje metaal met een zwart plusje erop. Het stond voor doorzettingsvermogen. Iets wat hij zeker bezat. En was hij ook iedere dag moest bewijzen. Niet dat hij het erg vond maar het was gewoon vreemd. Hij begon zachtjes een muziek nummer te neuriën en bleef op zijn kauwgum kauwen. Het was aangenaam om gewoon te kunnen praten zonder gelijk commentaar van iemand te krijgen. ‘Waar zit jij met de slaapvertrekken? Misschien zit je wel bij mij op de gang. Ik zit bij Sarah en bij Wyatt’ zei hij grijnzend. Hij kwam niet vaan bij de slaapvertrekken. Misschien dat dat het was. Niet dat hij het erg vond om zoveel te zeggen maar toch stond er een scherpe vastberadenheid in zijn stem. Iets was niemand kon ontgaan tenzij hij of zij zelf ook zo was.
Achter zich hoorde hij veel gepraat. Zeker een groep die elkaar langer kende als vandaag. Hij wist niet zo goed wat hij daarvan moest denken maar liet het maar voor wat het was. Hij kon irritante mensen alsnog in de fontein achter hem kieperen.

Ruby knikte als teken dat ze het met hem eens was, over het feit dat het vreemd was dat ze elkaar nog nooit eerder hadden gezien. Ze was zich namelijk extreem bewust van haar omgeving en het gebeurde haar eigenlijk nooit dat er iemand aan haar voorbij liep zonder dat ze het door had, gewoon, omdat ze zo had leren leven. Toen hij plotseling vroeg of ze hield van zwemmen keek ze hem niet-begrijpend aan, niet omdat ze de vraag niet begreep maar eerder omdat ze de omschakeling van gespreksonderwerp niet begreep. Ach, het oude onderwerp was doodgevallen en blijkbaar was hij zo'n persoon dat het gesprek graag levendig hield. Nu ze hem wat beter bekeek, daarbij zijn doen en laten ook bekijkend, bedacht ze dat hij best wel eens goed bij de roden zou kunnen zitten. Hij pastte er prima bij qua houding, en wat Ruby niet wist was dat hij wel degelijk een rood bandje om zijn bovenarm droeg. "Ik hou er soms van, op bepaalde momenten van de dag of in een bepaalde omgeving. En jij?" grijnsde ze op een manier dat sommigen als dromerig omschreven, terwijl ze met haar gedachtes bij de heerlijke momenten was waarin ze zich in het water waadde. Zo was er een meer geweest in een bergachtig landschap wat omgeven werd door hoge bergkammen en vele bomen, en had ze zich meerdere malen in een rustig stromende rivier begeven. Ze hield van natuurlijk water, van rustige meertjes en riviertjes. Ze had daarom een hekel aan zwemmen in een met chloor bezaaid zwembad of in de zee, waar er altijd jongens waren die zich stoer genoeg vonden om een praatje met haar te maken. En hoewel ze het geweldig vond om hun ego de grond in te boren vond ze de aandacht nooit leuk.
Toen hij begon over waar haar slaapvertrek was en hierbij weer het gespreksonderwerp veranderde, duurde het even voordat ze doorhad wát hij precies gezegd had. Mede kwam dit doordat ze nog in dagdroomstand stond toen hij begon met praten, maar na een stuk of toen seconden besefte ze maar al te goed wat hij gezegd had. En hoe vriendelijk haar houding daarnet nog was geweest veranderde deze bij het noemen van één simpel maar dodelijk woordje: Sarah. Er leek iets te knappen binnen Ruby, en als vanzelf nam ze wat afstand tussen deze jongen en haar. Natuurlijk zou hij vrienden met dat gedrocht zijn, dat kon niet anders. Zouden ze een relatie hebben? Het zou geweldig zijn als dat zo was, omdat ze haar dan terug kon pakken en kon betalen voor Sam. Ze ademde diep via haar neusgaten in en probeerde zichzelf kalm te krijgen, wat maar deels lukte: alleen haar uiterlijk leek kalm, maar dat was voor nu genoeg. "Een meisje en een jongen dus? Met welke van de twee heeft Sarah een relatie, als ik vragen mag? Dat komt namelijk bijna altijd voor wanneer een meisje en een jongen een kamer delen, het is een stuk makkelijker.. Snap je?" grijnsde ze, terwijl ze hem in haar ooghoeken aankeek. Als hij alleen bevriend met haar was was dat ook goed genoeg om haar te kwetsen, besefte ze zich. Het vraagstuk 'hoe ze hem moest kwetsen' was niet moeilijk voor Ruby om op te lossen: Ze zou hem kunnen vermoorden en zijn bebloedde kleding of een of ander lichaamsdeel op haar bed kunnen dumpen.. De grijns op haar gezicht werd breder naarmate ze het gezicht van haar vroegere vriendin zich steeds beter in kon beelden, en ook de nieuwsgierigheid naar het antwoord van Ian groeide naarmate de tijd verstreek.

[Kan Ruby die rode band eigenlijk zien ?]

[Nee, dat kan ze niet. Omdat hij er een jack overheen aan heeft en hij zit bovenin vastgeknoopt ]

Hij keek even naar Ruby die toen snel antwoord gaf op zijn vraag of ze van zwemmen hield."Ik hou er soms van, op bepaalde momenten van de dag of in een bepaalde omgeving. En jij?" Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. ‘Ja, maar het liefst in een groot meer. In zwembaden stinkt het altijd naar chloor en op het strand lopen meiden rond in veel te kleine zwemkleding’ hij griezelde ervan. Als er zo’n persoon voorbij kwam maakte hij dat hij weg kwam en nam hij de eerste de beste metro naar de rand van de stad en huurde daar een taxi om hem mee te nemen naar het bos. Toen hij het over de slaapvertrekken had gehad en over Wyatt en Sarah zag hij de blik van Ruby op slag veranderen. Ze schoof een stukje van hem af en hij volgde het tafereel. Blijkbaar waren ze helemaal geen goede vrienden Sarah en Ruby. Hij wist niet zo goed wat hij ervan moest denken dus wou hij eigenlijk gelijk de gedachte uit zijn hoofd bannen dat Sarah toch stiekem een vriendje had. Ze wou hem niet maar nu wilde hij weten wáárom. ‘Is er iets tussen jou en Sarah voorgevallen?’ mompelde hij. Toen ze vroeg of ze een relatie hadden gaf hij direct antwoord ‘En nee, ik heb geen relatie met haar. ’ zei hij minachtend. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Ruby deed opeens zo raar... Het was wel zeker dat ze een hekel aan Sarah had. Hij slaakte een zucht. Waarom ontmoette hij nou altijd de verkeerde meiden? Diep van binnen vloekte hij en hij voelde iets in zijn broekzak steken. Hij wist nog steeds zeer zeker dat hij het niet nodig zou hebben. Hij was zelf ook zijn weg kwijt geraakt. Zeker toen hij van Sarah een 'Nee' te horen had gekregen voor een relatie. Hij had zich toen echt een geslagen hond gevoeld. Misschien dat hij het gewoon meer tijd moest geven. Dat dacht hij nu steeds minder. Sarah had aantrekkelijke kanten maar Ruby zeker ook. Zouden ze vrienden zijn van elkaar? Maar toen hij die blik nog steeds in haar ogen zag wist hij dat hij er totaal naast zat. Ze had een hekel aan Sarah. Waarom toch? Hij had zo nu en dan ook wel een hekel aan haar maar niet aldoor. De kleding die hij nu droeg was het werk van haar. Hijzelf zou gewoon in een sportzaak iets hebben uitgezocht. Veel makkelijker, goede keuzes en genoeg merken om uit te kiezen. Hij rekte zich eens uit en besloot om de houding van Ruby te negeren. En bovendien ging hij heel de dag door met rare vogels. Hij wendde zijn blik weer naar Ruby en schoof de Sarah gedachtes van zich af. Hij besloot zich nu eens te verdiepen in dingen waarvan hij nog totaal niks wist. Blijkbaar had hij iets fout gedaan waarvan hij niet wist wat het was maar Ruby besloot net op dat moment duivels te glimlachen. Hij hield zijn mond maar en wachtte op haar antwoorden.