Besides you

Sawyer zocht een rustig plekje voor het buitenterrein van Monica. Dat was niet moeilijk, want het was er nooit echt druk. Al helemaal niet nu ze even een tussenuur had. Ze besloot bij de fontein te gaan zitten en legde haar gitaar over haar benen. Er was niemand te zien, dus ze hoefde zich nergens voor te schamen. Ergens zaten haar gedachten nog bij Kenneth en dat andere meisje, ze probeerde het te vergeten. Afwijzing was altijd moeilijk, ze had het in haar leven vaak genoeg meegemaakt. Deze is voor de mensen die mij lief zijn.. Vader, moeder, Kenneth, mijn oude vrienden.. Ik mis jullie. Ze sprak zichzelf de kleine speech toe en streek daarna even over de snaren van haar gitaar. Ze had de noten van het liedje op papier gezet, het begon met de C noot gevolgd door de G, bes, G, E.. Ze bekeek het even een paar keer tot ze wist dat ze het een beetje door had. Ze begon met de opening en opende daarna haar mond om een stuk van de tekst te zingen.
"When your tears are spent on your last pretense, and your tired eyes refuse to close and sleep in your defense. When it's in your spine like you've walked for miles, and the only thing you want is just to be still for a while. And if your heart wears thin, I will hold you up. And I will hide you when it gets too much, I'll be right beside you." zong ze zachtjes. Ze pakte het papiertje en schreef nog wat tekst eronder. You're overwhelmed and you lost your breath, the space between the things you know are burning none the less. En vanaf daar liet haar inspiratie haar in de steek.
Ze legde haar gitaar neer en keek even naar haar kleren. Ze had een simpele spijkerbroek aan met daarop een T-shirt met een "Kawaii" print erop. Rond haar broek zat een bruine, leren riem en ze had een klein, bol hoedje op haar hoofd. Daarbovenop had ze enkel nog haar bruine jack, iets dat haar lekker warm hield. Bovendien stonden haar riem en hoedje dan beter, anders had je opeens dat bruine. Ze droeg het liefst bruin, dat vond ze goed staan. Bovendien pastte het mooi bij haar bruine haar en haar bruine ogen.
Ze trok haar gitaar weer op schoot en zong het liedje opnieuw. Ze streek verkeerd waardoor de tonen verkeerd klonken en ze keek snel rond of er niemand was. Niet dat ze zag, maar van achter de fontein zag je nou eenmaal niet zo gek veel. Ze probeerde het nog een keer. Dit keer lukte het beter en ze improviseerde nog een stuk tekst. Snel - voordat ze het vergat - krabbelde ze het op het papiertje.

[Het liefst 1 onbekende :3]

Kenneth wandelde over het buitenplein en staarde een lange tijd naar de fontein. Nog steeds maakte hij zich zorgen om Sawyer, hij had haar al een lange tijd niet meer gezien en dat was jammer. Ze moesten ook eens praten over het voorval op Halloween. Was ze er gewoon zo door aangedaan? Of was ze echt verliefd geworden op hem? Kenneth schudde zijn hoofd dat kon niet. Sawyer en hij waren gewoon beste maatjes. Daar was hij werkelijk zeker van. Alhoewel, toch had het voorval die zekerheid doen wankelen, en nog steeds wankelde die. De jongen slaakte een diepe zucht en besloot om voort te wandelen en keek gewoon met een strakke blik voor zich uit. Voor een moment hoorde hij een stem, en ook gitaarspel. Meteen trok hij zijn wenkbrauwen op. De stem klonk zo puur toen het de woorden zong. Al gauw besloot hij de stem te volgen en toen hij de waterval voorbij stapte zag hij haar zitten. Een meisje met bruin haar, waarvan hij het gezicht niet echt goed kon zien. Maar toen hij enkele stappen naar voren zetten sperde hij zijn ogen wijd open. Meteen verstijfde de jongen.
Het meisje dat aan het zingen was, was niemand minder dan Sawyer. Kort beet hij op zijn lip, moest hij nu naar haar toe gaan? Kort slikte hij en balde zijn vuisten even. Aarzelend stapte hij naar haar toe maar hield op een twee meter afstand stil. Wat moest hij nu doen? Beginnen spreken, of gewoon zwijgen? Kenneth koos maar voor het spreken, dat leek hem het beste. 'Sawyer, ik wist niet dat je kon spelen.' Misschien een dom begin voor een gesprek, maar wat moest hij dan zeggen? 'Hé, wat was dat overlaatst?' Dat kon hij toch niet maken. Dat deed hij zowiezo al niet omdat hij zo niet was.

De voetstappen vielen Sawyer niet op, aangezien ze zo verdiept was in haar gitaarspel. Ze streek over de snaren en probeerde een keer op haar gitaar te tikken om te kijken of dat goed klonk, maar besloot het toen maar te laten. Ze begon opnieuw vanaf de vijftiende maat en speelde vanaf daar tot de vijfentwintigste maat. Ze neuriede wat mee terwijl ze de tekst in haar hoofd door liet gaan. Daarna begon ze bij de eerste maat en speelde tot de vijfentwintigste, met zang. Ze verstijfde pas toen een stem haar wekte.
'Sawyer, ik wist niet dat je kon spelen.'
Wat deed hij hier? Had hij ook een tussenuur? Was hij al uit? Kenneth.. De persoon die ze nu juist liever niet tegen kwam. Een vraag ging door haar hoofd; 'Oh, God, waarom ik?' Niet dat ze gelovig was, maar het klonk toch beter. Ze stond voor een seconde of twee even verlamd. Wat moest ze zeggen? Ze kon enkel reageren op zijn vraag en hopen dat hij niks vroeg over laatst. De gedachten dat Valentijnsdag er weer aankwam maakte haar misselijk. Ze ging niet hoor. Niet alleen. En er was eigenlijk niemand voor haar om mee te gaan..
"Ja, ik speel al sinds me zesde." vertelde ze toen. Vroeger - toen ze nog de nieuweling was, de verbeterde Sawyer - had haar stem hees geklonken, vooral als ze het over zoiets had. Of als ze zo iemand tegen kwam, beter gezegd. Ze had hem niks te melden. Het liefst wou ze snel zeggen dat ze naar huis moest, maar ze had hier enkel kamers. Werk? Nee, Kenneth wist dat ze niet werkte. En bovendien moest ze in een uur weer terug naar haar laatste les.

Kenneth keek haar aan en zuchte. Het deed hem pijn om haar glimlach niet meer te zien verschijnen in zijn bijzijn.. Misschien kon hij maar beter weer vertrekken? Dat was voor haar en voor hem misschien beter. Maar toch, hij wou deze vriendschap niet verliezen. Nerveus keek hij even naar de grond. Waarom was hij in godsnaam nerveus? Even leek hij te wankelen, maar dat was maar schijn, hij was even verlamd als zij was op dit moment. 'Sawyer, ik wil met je praten. En je weet wel over wat.' Kort beet hij op zijn onderlip en ademde even diep in. Verzamelde al zijn moed. 'Ik wist niet dat je het zo zou opnemen mij en Emilie. Ik wist helemaal niets van wat jij voelde voor me. Als je er had komen over praten met me, was dit alles waarschijnlijk niet gebeurd. Maar de tranen die ik op die avond heb gezien braken me. Luister, ik weet dat je me nu liever ziet gaan dan komen. Maar ik wil je niet verliezen als een vriendin. Daarvoor beteken je te veel voor me.' Hij deed zijn best om niet ter plekken in tranen uit te barsten. Want dat wou hij op dit moment wel gaan doen. Maar dan zag zij hem huilen en dat kon hij niet gebruiken, plus dat wou hij ook niet. Wel bleef hij staan, bang om gewoon naast haar te gaan zitten dat ze opeens zou weg rennen van hem. Kort sloeg hij zijn ogen neer en ademde even diep in. Nu werd het afwachten op wat zij te zeggen had.

"Sawyer, ik wil met je praten. En je weet wel over wat."
Sawyer werd verlamd. Ze wou wel wat zeggen, ze wou wel geluid maken. Maar het kon niet. Haar keel was als het ware samen getrokken. Ze had niks te zeggen, jawel, ze had genoeg te zeggen.. Maar, het kwam er niet uit. Het voelde alsof ze elk moment in stukken uit kon barsten. Ze had nog net de kracht om haar gezicht niet ter plekken tegen de grond te laten storten. Wou Kenneth haar breken? Begraaf me maar. Ze schudde haar hoofd even onopgemerkt en voelde opnieuw hoe haar maag in een knoop raakte. Kenneth opende zijn mond weer, blijkbaar ging hij weer een fijn verhaaltje vertellen.
"Ik wist niet dat je het zo zou opnemen mij en Emilie. Ik wist helemaal niets van wat jij voelde voor me. Als je er had komen over praten met me, was dit alles waarschijnlijk niet gebeurd. Maar de tranen die ik op die avond heb gezien braken me. Luister, ik weet dat je me nu liever ziet gaan dan komen. Maar ik wil je niet verliezen als een vriendin. Daarvoor beteken je te veel voor me."
Ze beet op haar onderlip terwijl ze naar zijn woorden luisteren. Kut! Dat had hij helemaal niet mogen zien. Waarom waren bepaalde dingen zo lastig? Waarom kon ze niet gewoon adem halen, waarom kon ze gewoon niet smelten als ze hem aankeek? Ze voelde zich verdwaald. En ze zou nooit meer de weg vinden. Zijn stem deed haar huid wat kruipen, ze voelde al gauw een nieuwe rilling over haar rugmerg gaan. Een ding bleef hetzelfde; ze was gewoon een gebroken herinnering.
"Kenneth, het begon met ons bij een op botsing, een meeting buiten je kamer. Ik weet niet waarom ik je toen ben tegengekomen, en ik weet ook niet waarom ik je heb laten gaan. Waarom ik alle tijd die ik had heb verspild met twijfels, zodat jij met.. haar, kon binden. Het is voor mij.. Nee.. Ik heb gewoon niet goed opgelet. Ik heb het verspilt, ik hield alles binnen. En ook al heb ik het geprobeerd, alles brak in stukken. Ik had het geprobeerd, ik kwam zo ver. Maar uiteindelijk maakte het niks uit, ik ben gevallen en ben alles kwijt geraakt. En ondanks dat jij me in je greep hield, gedroeg ik me alsof ik deel was van hun eigendom." ze stopte even. Ze had nog wel een eind te gaan maar ze besloot het in te korten, voordat ze in tranen uitbarstte. Kenneth had niet geprobeerd haar aan het lijntje te houden, hij wist niet eens dat er wat was. En ondanks dat ze wist dat ze geen kans maakte, had ze zich toch als deel van zijn bezitting gedragen.
"Maar weet je, de dingen zijn niet zoals ze vroeger waren. Dingen zijn niet zoals ze vroeger waren. Niet dat je me ooit hebt gekend."

Bij elk woord dat ze sprak voelde hij zich in een krimpen. In hun aller begin die eerste paar dagen, was er bij hem ook wel sprake geweest van iets meer als vrienden. Maar hij had het niet kunnen zeggen. Omdat hij bang was voor haar reactie. En nog steeds was.. Kort beet hij op zijn lip en voelde een koude rilling over zijn gehele lichaam heen lopen. 'Sawyer, ik wil je niet verliezen, niet aan dit. Ik hou van je op een manier waar ik alleen maar van jou kan houden. Het kan me niet schelen wat er met mij mag gebeuren, maar ik wil jouw niet ongelukkig door het leven zien gaan. Niet door mijn toedoen. Je bent me niet kwijt, dat zal ook nooit gebeuren. Maar ik ben bang, bang om jouw pijn te doen, en om je nu op dit ogenblik te verliezen.' De jongen keek haar triest aan. Hij wou haar armen om haar heen slaan, maar wist dat hij dat niet mocht. Het zou niet meer zo worden als vroeger, alleszins zoals hij het nu bekeek toch niet. 'Sawyer.. Als je wilt dat ik weg ga en nooit meer verschijn zeg het me dan nu. Dan vertrek ik, en dan kwel ik jou niet nog langer dan nodig is.' Even keek hij haar aan en slikte even. Kenneth voelde iets, iets heel klein, iets heel zwak in zich. Zou het? Nee, hij was op dat vlak gelukkig met Emilie. Haar wou hij ook niet kwetsen. De jongen was nu zo in de war. Sawyer was een van zijn beste vriendinnen hier, hij kon haar niet zien lijden door zijn eigen toedoen. Waarom kan ik niet gewoon verdwijnen? Even haalde hij zijn hand door zijn haar en streek dat voor zijn ogen weg. Hij wist niet wat ze doormaakte, simpelweg omdat hij dit zelf nog niet had meegemaakt. Maar wat hij voelde in zich, kon hij niet verklaren. Het was waarschijnlijk gewoon een ingebeeld gevoel.. Daarom besloot hij het te negeren voor nu. Dat leek hem het beste.

Kenneth vertelde dat hij Sawyer niet wou verliezen, niet aan een gedoe zoals wat ze hadden. Hij hield van haar op een manier waarop hij alleen van haar kon houden, maar eigenlijk vond ze het gewoon een grot lul verhaal. Al gauw kwam hij met zo'n cliché opmerking dat hij haar niet ongelukkig door het leven wou zien gaan en dat zij voor zijn eigen leven ging - dat door middel van te zeggen dat het hem niet uitmaakte wat er met hem gebeurde. Je bent me niet kwijt, dat zal ook nooit gebeuren. Maar ik ben bang, bang om jouw pijn te doen, en om je nu op dit ogenblik te verliezen. Al gauw plakte hij erachteraan dat ze moest zeggen
"Ik hoef je excuses en smoesjes niet. En je moet me al helemaal geen schuldgevoel gaan inpraten, dit is helemaal niet mijn schuld. Je hebt me opnieuw geleerd wat ik een tijd geleden ben vergeten, het is altijd donkerder aan het einde van elk antwoord en dat het leeg is in de handen van een ander." Oh, wat haatte ze de wereld vandaag. Kenneth was altijd goed en aardig geweest, maar hoe hard ze het ook probeerde, ze kon niet veranderen. Hij keek haar aan - en het kon best eens aan haar liggen - maar het leek alsof hij nog hoopte dat ze zoals vroeger was, onschuldig en met een goed hart op de aarde gezet. Doe niet raar, dat ligt aan de situatie. Je weet zelf dat hij je aardiger vond zoals je vroeger was. Ze had zich voorgedragen als iemand anders, ze was niet mooi zonder haar "make-up". Haar muren gingen niet naar beneden, alles was zo zwaar..
Ze keek hem strak aan. "Als je hier alleen bent om te zeggen dat het je spijt, dan hoef je je niet te verontschuldigen. Jij kan er niks aan doen, maar je moet nu niet liegen dat ik wat voor je beteken. Mensen zoals ik, zoals ik.. Wij mogen geen liefde kennen. Want we zijn niet normaal, we hadden geen familie die er voor ons was als het zwaar was. En we hebben niemand om tegen te praten wat liefde betreft, waardoor we ons zelf vertellen dat liefde niet bestaat. Ik weet het zelf wel zeker, anders stond ik hier nu niet. Ik heb andere manieren gevonden om mijn leven door te brengen. Het was het risico niet waard, en ik zal mezelf moeten inspreken dat er geen uitzonderingen zijn."

Kenneth keek haar aan en zuchte diep. Het was helemaal zijn bedoeling niet om haar een schuldgevoel in te praten, dat wou hij zelfs niet. 'Sawyer, ik lieg niet. Dat gaat niet tegen jouw. Je betekent meer voor me dan jezelf wilt. Ik snap niet wat je bedoelt met mensen zoals jezelf. Maar je hebt wel iemand waar je dingen tegen kunt vertellen of je het nu wilt of niet. Ik ga niet iets opgeven waar ik voor wil vechten.' Kenneth keek haar aan, hij snapte niet waarom dit zo moeilijk was voor hem maar ook voor haar. Blijkbaar kende hij haar dan toch niet goed genoeg. Nog steeds wou hij zijn armen om haar heen slaan, maar hij kon het niet. Dan was er nog dat ene gevoel dat hij nu echt begon te voelen. Dit kon niet waar zijn. Verward schudde zijn hoofd. 'Ik snap het niet meer. Hoe kan dit?' Mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. Kenneth vestigde zijn blik even op de grond en zuchte diep. 'Sawyer, als je me niet meer zien wilt, zeg het me dan nu. Ik verdwijn uit je leven en ik zal ervoor zorgen dat je me nooit meer ziet, hoeveel pijn het mezelf ook mag doen.' Waarom was hij zo bang om haar te verliezen, en waarom begon hij nu meer aan haar te denken dan voorheen. Was het dan toch echt waar? Was het echt mogelijk om van twee mensen opdezelfde manier te houden? 'Maar een ding wil ik weten, ookal zeg je tegen jezelf dat de liefde niet meer bestaat. Hield je echt van me?' Afwachtend keek hij haar aan. Als ze nu zou omkeren dan was het echt helemaal afgelopen met hun, dan zou hij haar niet meer zien. Maar was het voor hem echt wel mogelijk om dan zijn leven verder te leven zonder haar?

"Bullshit!" riep ze kwaad uit. Ze had haar armen over elkaar gevouwen en keek naar beneden terwijl ze het schreeuwde. Ze voelde een traan over haar wang rollen, maar probeerde de anderen achter te houden. Ze veegde snel langs haar ogen en keek toen woedend naar Kenneth. "Complete bullshit!" schreeuwde ze, ergens was ze blij dat er nu niemand meer op school was. Ze verstond zijn gemompelde woorden niet, al voelde ze toch dat die niet naar haar waren gericht. En al waren ze het wel, dan waren het waarschijnlijk leugens.
"Zestien jaar, Kenneth! Zestien jaar heb ik daar gewacht. Ik weet welke kinderen worden gekozen en welke niet. Ik heb geleerd dat ik daar niet een van ben." reageerde ze toen even. "Dus ga maar. Laat me maar barsten!" riep ze weer uit. Alle woede en verdriet die ze de afgelopen paar maanden bij zich droeg kwam er in een keer uit, door een kleine gebeurtenis.
Maar toen kwam een vraag die haar voor een klein moment het zwijgen op legde. In die paar kleine seconden - nee, langzaamaan werden het tientallen seconden - kon je een speld horen vallen. Ik hou van Kenneth. Nee, wacht, ik hield van Kenneth. Eigenlijk, wat is het verschil? Het kan allebei toch niet. Het kan niet, het zal niet kunnen en het heeft nooit gekund. "Je was een uitzondering. Tenminste, ik dacht dat je een uitzondering was. Eigen, domme, fout."

Kenneth voelde de woorden inslaan als een hammer. Hij moest al veel moeite gaan doen om geen traan te laten, maar hij kon ze niet inhouden. 'Denk je dat ik zou huilen als ik niet om je gaf?' De jongen sloeg zijn blik neer en ademde moeilijk in. 'Denk je dat echt?' Riep hij helemaal van de kaar gebracht door de woorden. Kenneth kon haar woorden niet meer aanhoren, het was te moeilijk. 'Ik kan je niet laten barsten Sawyer, ookal wil je het. Het gaat niet meer!' Meteen keek hij haar weer aan en keek even in haar ogen, de pijn die hij daar in las deed hem nog meer pijn. Hij balde zijn vuisten en klampte zijn tanden hard op elkaar. Toen ze zijn vraag beantwoorde keek hij haar aan en zuchtte. Kort aarzelde hij maar zette een stap dichter naar haar toe, maar nog steeds was er een duidelijke afstand tussen hen in. 'Sawyer, ik hou echt van je. Geloof me alsjeblieft. Hoe kan ik het bewijzen, hoe kan ik bewijzen dat ik echt van je hou?' Kenneth moest het haar toch kunnen bewijzen op een of andere manier, het was dus duideljk. Hij voelde hetzelfde voor haar wat hij voor Emilie voelde. Waarschijnlijk geloofde ze hem nog altijd niet, maar hij moest het haar toch duidelijk maken. Hoe moest hij dit nu weer allemaal gaan oplossen?

[DRAMA ]

Sawyer schudde haar hoofd in verwarring. Ze had echt het gevoel dat ze verdwenen was, dat er een iemand van op slag was. Maar niemand anders zou luisteren, want het maakte niemand anders wat uit. Wat liet ze achter als ze verdween? Ze zuchtte en luisterde met pijn en een hees gevoel naar wat Kenneth allemaal zei. Ze had geen antwoorden op zijn vragen. Ze had geen reactie op zijn woorden.
Al gauw besloot ze wat actie te nemen. Ze stapte dichterbij en legde haar lippen tegen de zijne. Na een paar seconden haalde ze haar lippen van hem af en legde haar hoofd op zijn schouder.
"Als mijn tijd komt, vergeet wat ik allemaal verkeerd heb gedaan. Help me met het vinden van manieren waarom ik gemist moet worden. Heb geen spijt van me. Als je je leeg voelt, houd me in je gedachten, laat al het andere achterwege." fluisterde ze terwijl een traan langs haar wang gleed. Ze wist dat ze elk moment kon worden weggeduwd.

Kenneth keek haar aan, ze leek niet te reageren. Maakte hij haar nu alleen maar kwader? Bijna wou hij zich gaan omdraaien tot ze uiteindelijk toch een stap naar hem toe zetten. Toen hij opeens haar lippen zacht op de zijne voelde sloot hij voor een enkel moment zijn ogen. Emilie was uit zijn hoofd vergeten, voor nu dan. Dit was eigenlijk zo fout als maar zijn kon. Maar toch voelde het zo goed aan. Na een hele korte tijd haalde ze haar lippen af de zijne en plaatste vlak daarna haar hoofd tegen zijn schouder. De woorden die ze sprak zou hij onthouden, voor een hele lange tijd. Voorzichtig legde hij zijn armen om haar heen en plaatste een hand op haar hoofd en sloot voor een moment zijn ogen. 'Jouw tijd komt pas wanneer je oud bent Sawyer, ik zal er alles aan doen om je te beschermen. Dat beloof ik je. En er zijn al manieren waarom je gemist zult worden. Maar voor nu, wil ik je gewoon in mijn armen houden maakt niet uit wat er gebeurd.' Kenneth verbaasde zichzelf met zijn woorden. Maar het was allemaal de waarheid. Hoe hard hij het ook zou ontkennen tegen iedereen, voelde hij toch iets heel sterk voor Sawyer. 'Het spijt me dat ik je hart brak, maar laat me het nu weer aan elkaar hechten.'

Een kleine glimlach sierde haar mond, maar die liet ze al snel vallen. Ze was verliefd geweest, in vrije val. Hoe ze probeerde zich te herinnerde wat er gebeurt was tussen haar en haar vroegere vrienden. Wat er met haar was gebeurt terwijl ze het liet glijden. Ze was in de war geraakt, ze vergat namen en gezichten. Mensen die langs liepen keken haar aan alsof ze alles konden laten verdwijnen.
Ze zweeg terwijl haar ogen op Kenneth waren gericht. Ze knikte enkel zachtjes, ze had geen idee wat ze kon zeggen. Ze was uitgepraat. Wat Kenneth precies bedoelde was voor haar een raadsel. Of hij Emilie voor haar in de steek liet, of hij haar gewoon zou helpen over hem heen te komen of dat hij gewoon zou verdwenen. Ze wist alleen dat het niet klopte. "Kenneth, ben je vergeten je medicijnen in te nemen?" een kleine grijns sierde haar mond. Ze kon beter vragen of hij ze wel had in genomen, want hij gedroeg zich alsof hij helemaal aan het trippen was.. Maar zij ook. Samen aan de drugs gezeten. Waarschijnlijk begreep hij het verband van medicijnen aan drugs niet, maar ze zweeg. Het was leuk als hij is de war was, het enigen nadeel was dat ze er zelf ook voor in de war moest zijn. Ze had geen idee was ze moest zeggen tegen hem, of hoe ze zich moest voelen.

Kenneth keek haar even droogjes aan toen ze begon over medicijnen 'Als jij weet welk medicijn ik moet nemen laat me het dan even weten oké?' Eigenlijk snapte hij haar opmerking niet maar daar viel maar vrij weinig aan te veranderen. Verward streek hij door zijn haren en beet kort op zijn onderlip. Zodra Emilie wist van de kus, was het over tussen hen, dat wist hij maar al te goed. Maar dan zat hij nog altijd met de gevoelens voor beide meisjes. Al zouden die van Emilie na een tijd toch gaan verdwijnen als het over was. Maar dan was het nog hoe hij het aan Sawyer moest gaan zeggen ooit. Al wist ze het waarschijnlijk toch al. Zachtjes streek hij over haar rug en ademde even diep in. Met elke moment die hij bij haar doorbracht was hij duidelijk bewust van wat er tussen hem en Sawyer speelde. Afwachtend op enige reactie keek hij haar aan, mensen om zich heen negeerde hij nu maar. Alleen hij en Sawyer dat was waar het nu omging. Niets meer, niets minder. De wind streek langs zijn armen heen, waardoor de haartjes zich omhoog zette. Maar toch deed de wind op de een of andere manier goed. Het leek wel alsof zijn problemen even van zich af werden geblazen daardoor.

Het antwoord was zoals verwacht. Waarschijnlijk had Kenneth er nooit over na gedacht. Zoals normale mensen. Maar het ging redelijk vaak door haar eigen gedachten. Ze ging weer zitten op het randje van de fontein - bij haar gitaar en bladmuziek - en dacht na over wat er hierna zou gebeuren. Die avond, zou een hele eenzame avond worden. Spijt van dit gesprek zou zich planten. De aanrakingen van Kenneth waren vroeger zacht, ze gaven haar vroeger leven. Nu kon ze alleen nog denken hoeveel tijd ze had verspilt. Ze had zo lang gewacht. En nu was ze alleen, ze viel door de kraken van haar eigen oppervlak heen. Ze viel in het zwarte, tot de diepte. Kon ze ooit nog terug? Terug van haar dromen over hoe het vroeger was? Ze viel steeds dieper het zwarte in.
Ze stond na die paar minuten weer op en plaatste haar handen vast aan zijn onderrug. Ze had liever spijt van wat ze gedaan had, dan spijt van iets wat ze niet gedaan had. Ze plaatste nog een zachte kus op zijn lippen. Kenneth was nu toch al de klos wat Emilie betrof, dat wist hij zelf ook. Misschien dat hij het daarom niet erg vond om zich nu wat te vermaken? Of hij duwde haar weg, omdat hij het niet allemaal nog erger wou maken. Whatever.

Toen hij haar handen op zijn onderrug voelde drukken keek hij haar aan en vlak daarna voelde hij weer haar lippen op de zijne. Kenneth was niet meer van zin zich in te houden. Emilie was nu verleden tijd, daar zou het nooit meer met goed komen waarschijnlijk als hij het vertelde. Zachtjes plaatste hij een hand op haar wang en beantwoorde de kus. Hij voelde een vrij grote druk van zijn schouders vallen toen hij dit echter deed. Ook kwam er weer een raar gevoel in hem op. Een teken dat dit dus echt wel liefde was. Uiteindelijk beëindigde hij de kus toch en keek haar weer aan. Zachtjes streek hij langs haar wang en glimlachte hij even. 'Ik ga Sawyer. Ik beloof dat ik je zo snel mogelijk weer wat zal laten weten om je weer te kunnen zien.' Zachtjes maakte hij zich los uit haar grip en drukte nog een kus op haar lippen, als afscheid, maar ook als teken dat hij niet weg ging om haar handeling. Want die vond hij toch wel leuk. Zachtjes liet hij zijn arm weer naast zich hangen en draaide zich om. Waarna hij toch weer een leegte voelde ontstaan, hij wou al weer terug naar haar toe. Daar waar de leegte niet was, daar waar zijn hart hoorde. Toch moest hij verder voor hij echter gezien zou worden door iemand die het aan Emilie zou kunnen vertellen, al zou het toch niet veel uitmaken, of hij het nu vertelde of iemand anders. Klappen zou hij toch wel gaan krijgen, zowel fysieke als mentale.