love, beach, holidays.

Mikayla luisterde naar de cijfers die hij opnoemde en knikte toen. 'Ja' Zei ze. Toch herhaalde Thomas het, en maar goed ook, want ze had één cijfer verkeerd gehoord en verbeterde hem gelijk. Ze sloeg hem op en schoof haat mobieltje weer dicht. 'Wel ooit gaan bellen hé' Zei ze met een klein grijnsje. Eigenlijk had ze zoveel nummers die ze nauwelijks belde, maar dat kwam meestal omdat ze die mensen nooit zag, of omdat ze haar nooit belde. Ze legde haar mobieltje op tafel en pakte haar glas water vast. Ze nam een paar, nu grotere, slokken en zette het half lege glas weer neer op het tafeltje. ' Hoelaat is het?' Vroeg ze nieuwsgierig. Ze keek rond, maar zag nergens een klok hangen. En haar eigen mobieltje stond gelijk me de Spaanse tijd, best stom eigenlijk. Ze was hier nu al een tijdje maar had geen moeite genomen om die tijd te verandern.

Tuuelijk ging hij eens belle. Hij keek op zijn mobiel hoe laat het was. "12 uur",zei hij. De tijd vloog als het gezellig was. Maar als het niet leuk was bv in de kerk dan ging de tijd echt traag. Haar glas was wvroeg hijas al voor de helft leeg. Dat van thomas was al op. Misschien moesten ze morgen op nieuw afspreken en nu naar huis gaan. Maar het is zo leuk en haar glas was nog niet op. Zijn dag was lang maar de nacht is nog zo jong. Hij dacht aan zijn ouders. Die denken vast heel de tijd aan hem, want hij was eenig kind. Hij had belooft dat hij naar zijn ouders zou schrijven, Dat ging hij dan ook doen. "Schrijf jij vaak naar je ouders"vroeg hij. Hij bleef hier niet zo erg lang maar veertien dagen. Maar de dag daarna kwamen ze daar al wonen. Dat hoopte hij toch. Dat was het eerste wat hij in zijn brief zou schrijven.

Mikayla knikte toen hij haar de tijd vertelde. Het was nog niet zo laat, en ze had morgen toch geen lessen. Ze zou hier best nog wel een uurtje kunnen blijven zitten, misschien wel twee. Ze nam opnieuw een klein slokje van haar water. Zodra ze het glas had neer gezet hoorde ze alweer dat Thomas iets vroeg. Ze had deze ontmoeting best wel leuk gevonden, en waren er geen doodse stiltes gevallen. Iets wat ze natuurlijk haatte. Ze knikte als antwoord op Thomas zijn vraag. 'Elke week, heb ik belooft' Zei ze. 'En me broer SMS ik één keer per 3/4 dagen' Ging ze verder. Ze had haar ouders al een paar keer geschreven. De eerste keer in het Engels en toen kreeg ze in hun antwoord op haar kop. Haar ouders hadden liever dat ze Spaans bleef praten en schrijven. Dus sindsdien waren haar brieven in het Spaans. Eigenlijk best handig, er waren er niet veel mensen die het konden ontcijferen. 'Jij?' Vroeg ze.

Ze moest van haar ouders iedere week schrijven, dat was bij hem ook zo. Haar brieven moest ze in het Spaans schrijven. Hij kon niet zo goed spaans. Hij had er nog maar een paar lessen van gehad. Hij kon engels, frans, nederland en duits. Zijn mama kwam uit europa daarom dat hij die talen allemaal kon. Waar dat zijn mama woonde wist hij niet zeker. Of te wel frankrijk of belgie. Hij vond die landen best fasinerend. Hij hoorde vaak over europa. "JIj komt ook uit Europa toch" Zei hij. Hij wist het bijna zeker maar zo was het niet stel. Hij mocht Hij moest het hun beloven. En dat deed ij ook. Hij wilde ook niet supper moe naar huis gaan. Maar het was nog maar twaalf uur, dus had hij nog drie uur. Ze zij dat zij nog twee uur kon blijven. hij zou dan ook niet blijven. Anders moest hij daar alleen zitten." En alleen is maar alleen" dacht hij altijd.

Mikayla knikte. 'Maar ik weet niet veel over de andere landen daar' Zei ze. Natuurlijk wist ze wel welke landen daar lagen, maar niet welke talen ze spraken of hoe het er daar uitzag. Ze was haar warme, zonnige Barcelona gewend. Ze was wel eens naar Portugal geweesd, maar daar spraken ze ongeveer dezelfde taal en was het hetzelfde weer. ' Ik wil wel graag is ene keer naar Nederland of Duitsland' Zei ze. Die eerste landen die ze leerde kennen buiten Spanje om. Ze had er al een paar dingen over gehoord en kende een paar woorden in die talen. Maar ze was er nog nooit geweesd. Haar ouders hadden het niet zo met reizen naar het buitenland, ze waren gelukkig in Barcelona. Zij zelf was altijd geobsedeerd geweesd met Amerika, vandaar dat ze hier naar school wilde gaan. Ze schoof alle gedachtes weer weg en richtte zich weer op Thomas. 'Zullen we nog wat drinken bestellen?' Vroeg ze.

"Ja is een goed idee" zei hij. "Weer een water " vroeg hij. zijn cola was al lang op en van al dat praten had hij al weer dorst gekregen. "Ik bedaal" zei hij. Hij ging naar de baar en bestelde ons drankje. Het duurde even voor hij terug was. De rij was redelijk lang. Na twee minuutjes kwam hij terug. Hij gaf het glas aan haar. Hij nam meteen een grote slok. Hij dacht na."Wat een vreemde maar leuke dacht " dacht hij. Hij miste zijn paarden wel een beetje. Hij hield van hun en zij van hem. Hij vertrouwde ze voledig. Hij galopeerde vaak zonder handen. Hij voelde zich daar ook gelukkig. Maar het was altijd zijn droom om naar amerika te gaan. Iedereen die daar al was geweest was supper gelukkig. Nu begrijpt hij waarom.

Mikayla schudde haar hoofd. 'Ik moet nog even dus doe maar een cola' Zei ze glimlachend. Van cola bleef ze meestal wel wakker, en ze wilde niet moe lijken voor hem. Ze hoorde dat hij betaalde en knikte dankbaar. 'Dankje' Ze glimlachte naar hem. Ze keek toe hij de drankjes bestelde en weer terug kwam. Ze knikte. 'Zo vreemd was ie toch niet?' Vroeg ze. Ze dacht terug aan vandaag, ze had zich eigenlijk best wel vermaakt. Als ze Thomas niet had ontmoet lag ze hoogst waarschijnlijk al in bed. Of zat ze misschien nog op de computer. Ze pakte haar glas en dronk snel een paar slokken zodat de suiker meteen kon werken. ' Je zei dat je paard reed toch? Is het moeilijk?' Vroeg ze nieuwsgierig. Toen ze klein was hadden ze een kleine shetlander gehad, maar hij was al oud. En voordat ze oud genoeg was om erop te rijden, stierf hij al. Ze had nooit echt iets met paarden gehad, vandaar dat ze verder geen moeite deed om het te leren.

"Het is niet zo moelijk hoor" zei hij. misschien kan hij het ooi is aan haar leren.Dat zou leuk zijn.Dan zouden ze is samenen kunnen gaan rijden. misschien kon zei hem dan leren naaien. dan kon hij zijn iegen kleren maken. Door zijn gedachte kwam er een grote en brede glimlach op zijn gezicht. Het was fijn om bij haar te zijn. hij nam nog een grote slok van zijn cola. Hij zag mensen uit het cafè gaan."Ze weten niet wat ze missen " dacht hij. Maar er kwamen ook telkens weer mensen bij. Die weten wat leven is. Hij keek door het raam naar buiten. Hij zag mooie blinkende sterren. Ze waren mooier dan dat hij zou denken. Hij toon de de poolster aan Mikayla. dat was echt zo mooi zichtbaar.