As shy as can be

Matt had niet veel aandacht besteed aan zijn kleding. Hij droeg een simpele joggingsbroek met daarboven een shirt waar zijn spieren goed in uit kwamen, en omdat hij er goed uit zag in deze kleding verdoezelde dat het feit dat hij het zonder enige zorg uit zijn kast had getrokken.
Het was stil op het dak van de Living Building; omdat hij ervoor had gekozen om vanochtend uit te slapen en rustig aan naar school te gaan -hoewel hij de rest van de dag waarschijnlijk ook zou spijbelen- was het verlaten. Mensen zouden hem niet echt een spijbel type vinden, zouden hem zelfs eerder als nerd schatten omdat hij zo stil was. Toch was hij naar hier gekomen met zijn boxjes en iPod, om te genieten van de heerlijke geuren die er in de herfst te vinden waren. Hij plofde neer in een zitzak en plaatste zijn boxjes op het tafeltje wat ernaast stond, opende een blikje cola dat hij had meegenomen en zakte onderuit. De muziek begon met spelen, en hoewel het nogal hard was schaamde hij zich er niet voor zoals hij normaal wel zou doen. Misschien kwam het omdat er geen mensen op het dakterras waren..?

[Iedereen welkom! ]

Caith liep wat door de hallen heen, op weg naar haar kamer. De kamer die ze tot nu toe nog met niemand deelde. Hoe dichter ze bij de trap kwam, hoe harder muziek vanaf het dakterras te horen was. Ze bedacht dat ze hier toch niks te zoeken had, dus ze liep maar de trap op die naar de Roof leidde. Het geluid werd steeds maar harder, en toen ze bovenaan de trap stond, kon ze een jongen zien die wat van zijn blikje cola zat te drinken en achteruit gezakt op een bankje zat. Caith stapte door, en haar hakken tikte op de betegelde vloer. De jongen hoorde het vast niet, door de harde muziek die klonk. Alsnel stond ze naast de jongen, en hoopte dat ze hem niet aan het schrikken had gemaakt. Op haar gezicht verscheen een glimlach, terwijl haar blauwe ogen op de jongen waren gericht. Zonder nog iets te zeggen liep ze door en ging op een ander stoeltje zitten, aan de andere kant van de tafel. Haar blik richte zich weer op de bruinharige jongen. "Haay," klonk haar stem. Ze grijnsde nogmaals naar de jongen. Hij had een joggingsbroek en een shirt aan, waar je zijn spieren goed in kon zien. Zelf had ze een legging aan, met daarop een mini-spijkerrokje en een topje. Ze sloeg haar benen over elkaar en liet haar handtas op de grond vallen. Ook zij haalde een blikje uit haar tas, en maakte die open. Ze nam een slokje van de Energy die ze mee had, terwijl ze naar de muziek luisterde. Het kwam uit de Ipod van de jongen, die aangesloten stond op speakers. "Ik heet Caith by the way.." stelde ze zichzelf voor, terwijl ze voor haar uit bleef kijken.

Hij sloot zijn ogen en bewoog mee op het ritme van de muziek, of zong af en toe een stukje mee. Zijn ouders hadden hem al gezegd dat hij wat met zijn 'muzikale kunsten' moest doen, maar wanneer Matt daarover nadacht verschenen er beelden van concerten en optredens in zijn geestesoog. Dingen die hij niet zou doen, nóóit. Hij zag nu al die duizenden mensen naar hem kijken, hem afkeuren..
Hij schrok plotseling van een meisje die aan de andere kant van hem was gaan staan, hopelijk had ze zijn gezang niet gehoord! Hij zette snel de muziek wat zachter zodat hij haar naam kon horen en glimlachtte oprecht, waarna hij zei "Matt.". Het was wat kortaf, maar de vriendelijke blik in zijn ogen vertelde dat hij het helemaal niet zo bedoeld had. Hij kon er gewoon niets aan doen dat wanneer hij in bijzijn van een bijzonder knap meisje, helemaal dichtklapte. Zou ze zijn muziek niet leuk vinden? Of zou ze het wel leuk vinden? Uiteindelijk zette hij zijn iPod maar uit zodat de stilte op het terras overheerste, en omdat hij zich nooit gemakkelijk voelde in die stiltes begon met zijn handen te bewegen, spande zijn spieren aan en ontspande ze weer, en keek met een onveranderende blik naar de grond recht voor hem.

Caith keek nog eens op zij, maar de jongen merkte haar pas na een tijdje op. Ze glimlachte naar hem, terwijl ze een plukje haar achter haar oor streek. "Matt.". stelde hij zichzelf voor. Matt dus, ze probeerde de naam te onthouden. Hij zette de muziek uit na een tijdje, en zorgde voor een stilte op het lege terras. "Aangenaam," antwoorde ze, terwijl haar blauwe ogen op hem gericht waren. "Je hoeft van mij de muziek niet uit te zetten hoor.." zei ze verontschuldigend. Ze speelde wat met de armbanden die rond haar arm zaten, terwijl ze naar Matt bleef kijken. "Het spijt me dat ik je stoor, ik hoorde muziek van boven en ging kijken wat het was.." legde ze uit, waarna een grijns haar lippen sierde. De jongen was knap, en hij glimlachte ook naar haar. Ze zuchtte even, ze had vandaag een zware dag achter de boeg. De ogen van Matt waren op de grond gericht, en ook zij richte haar kijkers op de grijze bodem, niet wetend wat ze moest zeggen.
De stilte verbrak door haar mobiel die piepend in haar tas af ging. Ze wierp een blik op de mobiel, en zag dat het niet belangrijk was. Haar ouders, maar die wou ze mooi niet spreken. Caith drukte haar mobiel uit en gooide hem weer in haar tas, terwijl ze haar blik weer op de jongen liet rusten. Hij zat dus ook op Monica, ze kon eigenlijk bijna niemand hier.. Binnenkort zou ze voor het eerst een bezoekje brengen aan het cheerleader-team, waar ze in zat. Ze was benieuwd naar de meiden op school, hopelijk was er een leuk iemand te vinden. En dat gold voor de jongens ook zo.. Ze ging achteruit gezakt in de stoel liggen, en zuchte nogmaals diep. Het was ook allemaal zo een gedoe geweest, maar uiteindelijk was ze wel blij dat ze deze keus had gemaakt. De keus om naar het Monica High te gaan. Na een tijdje schudde ze de gedachtes weg, en merkte dat het wel erg stil was geworden. Ze wierp nog een glimlach naar de jongen, terwijl ze haar hand door haar blonde haar hield, en rustig afwachte op een reactie van hem.

Malin had vernomen dat leerlingen op het dak konden komen. Niet veel mensen leken er naartoe te gaan dus het leek haar een uitgesproken mogelijkheid om in alle rust aan haar huiswerk te beginnen. Ze had haar mappen en pennen in haar handen terwijl ze rustig naar het dak toe ging. Echter stond haar een wat onaangename verrassing te wachten.

'S s s sorry als ik jullie stoorde.' Stamelde Malin geschrokken toen ze Matt, een bekende, en een meisje zag zitten, onbekende. 'Ik dacht dat ik hier wel huiswerk kon maken, maar blijkbaar ...' Matt zat voor zich uit te staren en het meisje glimlachte naar hem. Maar Malin kon niet ontdekken of Matt ook echt aandacht had voor het meisje.
'Matt?' Begon Malin terwijl ze naar hem toe liep. 'Jij bent Matt toch?' Malin glimlachte nu. Ze had nog steeds door dat haar Zweedse accent duidelijk aanwezig was. Ze ging langzaam door haar knieën en ging in kleermakerszit voor Matt zitten. 'Op het strand had je gevraagd wat ik van Zweden vond. Ik heb hier wat foto's van mijn huis daar enzo. Dan kun je zien hoe ik het er vind.' Glimlachte Malin toen zachtjes.
'Als je wilt kijken tenminste.' Malin begon te blozen en de grond werd een stuk interessanter. Ze wist niet precies hoe ze moest reageren. Ze had haar mobiel tevoorschijn gehaald om de foto's te laten zien, maar die mobiel bleef nu bewegingloos in haar hand liggen.

Hij glimlachtte verlegen als bevestiging op de woorden van het meisje toen ze 'aangenaam' zei, waarna hij nerveus aan zijn nagelriemen pulkte. "Je stoorde me niet, hoor. Ik was gewoon aan 't chillen." grijnsde hij schaapachtig, het taaltje gebruikend dat hij vroeger altijd sprak bij zijn vriendengroep. Ze waren rustig, relaxed. En hoewel ze zich bezighielden met blowen en dergelijken en Matt daar een bloedhekel aan had, waren ze geweldig om in de buurt te zijn. Hij had nog niet echt jongens ontmoet die zo aardig waren, hoewel de meisjes hier een stuk liever waren dan hij ooit gekend had. En een stuk knapper, om niet te vergeten.
Matt beet onzeker op zijn onderlip, en veegde een klein straaltje bloed uit wat er bij zijn nagelriemen was ontstaan. Normaal verzorgde hij zichzelf goed, zat hij niet onder vele wonden of dergelijken, maar sinds hij hier was gekomen werd hij zo vaak in elkaar geslagen dat hij er waarschijnlijk toch niet goed uit zou zien. Zoals nu; hij had een grote blauwe plek op een plek iets boven zijn navel, omdat Taylor het nodig vond om de twee uurtjes sportschool op hem uit te proberen. Hij keek even kort naar het meisje om haar reactie op hem te peilen; zou zijn haar wel goed zitten, zou het meisje zijn simpele kleding niet verschrikkelijk vinden, of zou ze zijn muziek soms stom vinden? Een van de redenen waarom hij het uit had gezet, bovendien was het handig voor Malin die zojuist het dak opgelopen was met boeken in haar armen. Waarschijnlijk was ze hier naartoe gekomen met de bedoeling huiswerk te maken, wat ze vast niet durfde in het bijzijn van Matt en Caith.
De woorden die Malin uitsprak bevestigden zijn vermoedens; ze was inderdaad naar het dak gekomen om hier haar huiswerk te maken. Ze herkende hem, wat ook nieuw voor hem was omdat de meisjes van zijn vorige school hem als lucht behandelden, waardoor hij een glimlach op haar wierp. "Ah, jij bent het meisje dat.. dat zo.. dat.." zijn stem stierf langzaam weg, omdat hij niet wist of de opmerking door haar gewaardeerd werd. Want wie vond het immers leuk om te horen dat diegene leuk en grappig kon vloeken? Ze hield vervolgens haar mobiel omhoog, het was de bedoeling dat hij de foto's van Zweden zou zien. Hij pakte hem aan en wierp een korte -verontschuldigende- glimlach op het meisje waarmee hij daarnet nog in gesprek was geweest, wat hij nu moest staken omdat hij nieuwsgierig was naar het thuis van Malin. Hij keek op het schermpje van de mobiel en scrolde door de foto's van Malin, welke stuk voor stuk leuk, grappig of juist mooi waren. Een kleine grijns stond op zijn gezicht getekend terwijl hij de mobiel teruggaf aan het blondharige meisje, Malin. "Het lijkt me er erg leuk, hoewel het jammer is dat er niet gesurfd kan worden met al die cliffen.. Zou niets voor mij zijn." grinnikte hij, waarna hij met zijn hand door zijn haren ging en even een blik op haar mappen en boeken wierp.

'Dat meisje met het gekke taaltje?' Vroeg Malin met een kleine, verlegen glimlach. 'Dat hoor ik wel vaker hoor. De naam is Malin. Mijn achternaam moet je maar niet gaan onthouden.' Ze zei dit ook mede voor het meisje die op het dak zat. Ook al kende Malin haar helemaal niet.
Malin had voor het gemak een pyjamabroek aangetrokken. Het zag er niet zo uit, maar als je de stof zou voelen merkte je dat het geen broek was om de hele dag in te lopen. Tenzij je thuis zou blijven. Ze had niet verwacht dat er al mensen op het dak zouden zijn. Het had een donker blauwe kleur en ze droeg een oversized shirt. Onder dat shirt had ze voor de zekerheid een hemdje gedaan, want de shirt zakte nog wel eens weg. Op het shirt stond de naam van een natuurpark. Malin was actief als vrijwilliger daar en eigenlijk mistte ze het wel. Heerlijk met dieren in de weer en haar collega's waren altijd aardig tegen haar. Tegen iedereen eigenlijk. Dat moest ze hier nog maar ontdekken. Ook werkte ze bij de EHBO in dat park. Natuurlijk kwamen er wel eens brokken. Kindjes die niet luisterde naar hun ouders of vergaten ze de waarschuwingsborden en staken ze hun kleine handjes door het gaas heen. Niet alle dieren daar waren even lief als ze eruit zagen. Malin kon het beste met kinderen en dieren opschieten. Die waren klein, lief, onschuldig en bovenal eerlijk. Iets wat Malin zeer waardeerde in mensen.

'Op het water surfen is niet ideaal nee. Maar op de sneeuw des te beter.' Glimlachte Malin verlegen. 'Vlakbij ons huis hebben we een grote berg waar jaarlijks door de dorpelingen ski en snowboardwedstrijden worden gehouden. Je kunt het vergelijken met surfen, alleen dan op een witte zee van sneeuw.' Ze giechelde zachtjes. Niet zo hoog kinderachtig, maar genietend aan de herinnering en zoals volwassen mensen meer zouden doen. Toen Matt haar mobiel terug gaf zag ze het wondje in zijn nagelriem. Zachtjes en ook heel voorzichtig pakte ze zijn hand beet en keek naar het wondje. Het was niet groot, maar een kwam wat bloed uit. Ze wilde een doekje pakken en het bloed dat hij had uitgeveegd weghalen, tot ze besefte waar ze mee bezig was. Snel liet ze zijn hand weer los en keek blozend naar haar handen. Zo te zien had ze al een schoon zakdoekje te pakken. 'S s sorry. ' Mompelde ze verlegen. 'Ik uhm .. ik werkte in Zweden in een natuurpark en zat ook wel eens op de EHBO. Het is bijna automatisme om wondjes schoon te maken. Hoe klein ze ook zijn.'

"Je stoorde me niet, hoor. Ik was gewoon aan 't chillen." antwoorde Matt. Ze knikte even naar hem, wat als 'oke' moest overkomen. Ze grijnste nog even halfjes naar hem, waarna ze haar blik weer op de grond wierp net als wat hij deed. Op dat moment werd haar blik naar een ander meisje toegetrokken, die met een aantal boeken en schriften in haar hand hun richting op liep. Ze zei dat het haar speet dat ze hun stoorde. Haar stem klonk een beetje stotterend, ze was vadt verlegen. Ook haar wierp ze een glimlach en keek haar met een vriendelijke blik aan. "Geeft niks hoor," zei ze nog, voordat het meisje tegen de jongen naast haar begon te praten. Ze was blij dat ze even gezelschap had van twee andere mensen, ze kon er nog niet zoveel hier.. Het beviel haar hier wel, want het was een leuke plek. Beter dan haar oudere leefgebied, bah. Ze voelde een rilling over haar rug lopen, denkend aan die tijd. De tijd die nu gelukkig voorbij was.

Ze zette haar gedachtes weer op een rijtje, en keek naar de andere twee die over een of andere belevenis zaten te praten. Caith keek even naar het meisje, die blond haar had. Ze kwam uit Zweden, hoorde ze haar zeggen. Ook aan haar accent was een duidelijke Zweedse afkomst te horen. Ze luisterde even half mee, en grinnikte toen ze klaar waren met hun verhaal. Het meisje pakte een zakdoekje en haalde het bloed dat bij Matts' nagel zat weg. Weer stotterde en bracht er zachtjes 'Sorry' uit. 'Ik uhm .. ik werkte in Zweden in een natuurpark en zat ook wel eens op de EHBO. Het is bijna automatisme om wondjes schoon te maken. Hoe klein ze ook zijn.' klonk weer de stem van het meisje. Caith haalde haar hand even door haar haar en keek naar het meisje. "Cool," zei ze tegen haar. Eigenlijk wist ze niet veel te zeggen in het bijzijn van hun twee, maar ze wilde toch wel beleefd zijn. Haar blik ging van Matt naar het blondharige meisje. Haar haar vloog mee met haar beweging. "En, waar kom jij vandaan Matt?" vroeg ze toen maar, terwijl haar ogen op hem bleven hangen.

Matt kon een lach niet onderdrukken toen Malin precies raadde wat de stem in zijn gedachtes hem had gezegd, en nadat ze had gezegd dat hij haar achternaam niet moest onthouden verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Haar voornaam was makkelijk uit te spreken, maar waarschijnlijk was dit totaal niet het geval met haar achternaam, wat hij wel grappig vond. Hij vroeg er echter niet naar, omdat ze al snel begon over het surfen, en datgene wat ze in plaats van het surfen hadden daar. Snowboarden was de sport die het best vergeleken kon worden met surfen, kiteboarden en allerlei anderen sporten waarbij je op een brede plank stond. Een vriend uit zijn vriendengroep deed aan Snowboarden, hij had er dus wel degelijk van gehoord, maar omdat zijn ouders meer van de zon hielden en er in zijn thuisland geen sneeuw in de winter te bekennen was had hij zich alleen gehouden aan het surfen. Natuurlijk deed hij daar soortgelijke watersporten bij, welke stuk voor stuk geweldig waren..!
Hij had zijn blik voor een kort moment op Caith gericht, maar keek geschrokken naar Malin toen zij op een onverwachts moment zijn hand pakte. Het was niet per ongeluk gebeurt terwijl ze haar mobiel terugpakte, het leek er meer op alsof ze.. Een frons verscheen in zijn voorhoofd toen hij zag dat ze in haar andere hand een schoon zakdoekje had vastgepakt, had hij een eng beest op zijn hand zitten of iets? Toen de felrode kleur van het bloed zijn aandacht trok moest hij lichtjes grijnzen, waarna hij het nieuwe druppeltje bloed opnieuw wegveegde met zijn andere wijsvinger. "Het is een lief gebaar van je, automatisme of niet." klonk zijn stem redelijk zacht, alsof hij het compliment niet durfde te geven, waarna hij zijn blik richtte op Caith omdat zij hem vroeg waar híj dan vandaan kwam. "California, wat ook het surfen verklaard.." glimlachtte hij vriendelijk, waarna hij zijn hoofd ietsjes schuin hield en voor de grap over zijn één dag oude baard wreef. "En jij dan..?" vroeg hij daarna. Normaal had hij het leuk gevonden om het te raden, maar omdat haar accent zo contrasteerde met haar uiterlijk wist hij niet waar hij moest beginnen.