Kater...

Alain krabbelde overeind en zag enkele seconden alles wazig. Waar was ie nu weer beland? Het was hem duidelijk dat hij flink alcohol had gedronken, maar wat er gisteren precies was gebeurd? Geen idee. De jongen wreef over zijn voorhoofd in een poging de knijpende pijn wat in bedwang te houden. Dit hielp niet. Wanneer de jongen over zijn hals streek opzoek naar zijn ketting merkte hij dat zijn bovenlichaam naakt was. Wel had hij een fatsoenlijke jeans aan, maar ook schoenen ontbraken. La Palapa, met de groep. Zo veel drink ik niet? Nooit. Hoewel, ik had zin om door te halen. Maar ik heb mezelf wel altijd in de hand. Alain wreef over zijn schouder, hij had het koud, hij had koppijn en hij had vooral geen energie.
Wat prut van op de grond klopte hij van zijn zij om vervolgens onderuit te zakken met zijn handen vermoeid in zijn kapsel, niet lettend op wat er om hem heen gebeurde. Hij had het niet vaak, maar op dit moment was hij totaal kapot. Gebroken. Een nieuw gevoel misschien zelfs. Geen fijn gevoel. Alain slikte en snoof. Een tijdje bleef hij zo zitten, maar hij had zelf niet door of het twee minuten of tientallen minuten waren.
De jongen rook compleet naar alcohol, tabak en vleugjes deodorant. Hij wilde douchen, maar zijn lichaam wilde niet opstaan.

(Met toestemming...)

Een mager straaltje zon streelde Sarah's wang, terwijl ze oncomfortabel ergens tegenaan lag op een veel te harde ondergrond. Ze draaide zich op haar zij, proberend haar positie te vergemakkelijken, en schermde in een ietwat ongecontroleerde beweging de zon af met haar arm. Het zuchtje wind dat langs haar huid kriebelde voelde koud aan, en pas na enkele seconden bedacht Sarah zich dat er in haar slaapkamer geen wind hoorde te staan. Hadden haar kamergenoten het raam open laten staan? Het was hier echt té koud. Nors wreef ze over de blote huid van haar armen, haar ogen langzaam openend. Hoewel de zon niet feller was dan een normale herfstdag, moest ze haar ogen tot spleetjes knijpen om niet door haar te worden verblind, aangezien ze de fut niet had haar arm langer omhoog te houden. Haar ledematen voelden te zwaar, evenals haar oogleden en haar... hoofd. Moeizaam richtte ze haar arm opnieuw op, om dit keer met haar vingers langs haar slaap te wrijven. Hoe kwam ze hier in godsnaam aan? Had iemand haar een klap verkocht..? Of had ze... Juist. Teveel gedronken.
Haar ogen waren ondertussen gewend geraakt aan het felle licht, wat haar in staat stelde de lucht te zien. De... lucht? Sarah wilde zich tegen de grond afzetten om overeind te komen, maar in plaats daarvan verdween haar rugsteuntje en belandde ze met een klap terug op de stenen ondergrond. Haar hoofd bonkte onaangenaam, en de pijn die erbij was gekomen was amper te onderscheiden van de pijn die er al was geweest. Alles wát er gebeurde, gebeurde te snel voor haar. Opnieuw moest ze haar ogen openen, opnieuw die moeite en de neiging ze dicht te houden en gewoon door te slapen bedwingend.
Langzaam schudde ze haar hoofd, plaatste ze haar handen naast haar lichaam en drukte ze zich omhoog. De stank van alcohol overheerste evenals die van tabak, en nog enkele zoete geurtjes die ze zo snel niet kon plaatsen. Er was wind en er was zon, er waren stemmen en een gestalte naast haar. Verward probeerde Sarah de achterkant van de jongen te identificeren, en na enkele seconden naar zijn gelaat te hebben gestaard kwam ze tot de conclusie dat het Alain was. Haar brein had haar ondertussen ook al verteld dat ze niet veilig in haar kamer lag, maar op The Roof. De harde en koude ondergrond die ze voelde en die al haar ledematen stijf en koud had gemaakt was de grond van het dakterras, en hetgeen waar ze net tegenaan had gelegen... Sarah keek achterom, maar zag niks anders dan de harde stenen. Verward keek ze in een straal van een meter om zich heen, maar kon daar niks anders opmerken dan Alain. Had ze dan...?
In een paar seconden had ze zichzelf overeind gewerkt, onstabiel staande op haar stiletto's.
"Dit ga je niet menen" mompelde ze. "Nee asjeblieft, zeg me dat dit niet waar is..!". De verwarde blik stond nog steeds in haar ogen, terwijl ze probeerde te concluderen wat er was gebeurd gisteravond. Het was gezellig geweest, ze hadden gelachen, gefeest en gedronken. Maar dat het zó kon eindigen..? Hoe was ze hier in godsnaam -met Alain- op het dak terecht gekomen? En wat was er in godsnaam gebeurd dat ze wakker werd, tegen hem aanliggend? Hoe lang had ze daar wel niet gelegen..? De vragen bestormden haar hoofd en lieten het erger bonken dan het al deed, terwijl ze met een blik vol walging naar de jongen schuin voor haar staarde.

De dagen waren eentonig. Ruby wist niet of de tijd sinds ze hier op school was gekomen nu maanden of weken geleden was, en was haar besef van tijd verloren. Seconden leken minuten, minuten leken uren, en dat alles was te danken aan de dagelijkse sleur waar ze niet doorheen kon breken.
Het lag aan de mensen, dacht ze eerst. Sarah was niet bepaald iemand die ze haar vriendin noemde, en hoewel ze haar nauwelijks zag had ze haar nog niet van haar haat-lijstje af gehaald (hehe..). Verder was er op Kenneth na niemand die ze als aardig bestempelde, en ook de jongen die kenmerkend was door zijn vele tattoo's leek ze de laatste tijd nooit meer te zien. Na uren peinzen dacht ze dat het misschien aan haar lag. Op haar oude school was er immers ook niemand geweest die door de brutale blondine aardig werd gevonden, en dat gevoel was waarschijnlijk voor iedereen wederzijds. En hoewel ze daar van groepje vrienden naar groepje vrienden ging om te kijken of er bij anderen wat te gebruiken was voelde ze zich er nooit thuis. Ze had zich eigenlijk nergens thuis gevoeld, behalve bij haar oma die ze uiteindelijk had moeten verlaten.
Ze zuchtte, waarna ze langzaam overheind kwam. Ze wreef in haar ogen en keek geërgerd naar het gordijn dat ze wijd open had laten staan, waardoor de zon al zijn stralen naar binnen liet schijnen en Ruby met ontzettende last van haar ogen wakker werd. Met een ruk sloot ze de gordijnen en keek ze even kort naar de onbeslapen bedden van Fay en Madison, wat haar eraan deed herinneren dat ze nog een andere kamer aanvragen moest. Je kon immers beter geen kamergenoten hebben dan kamergenoten die er af en toe waren, en waar je het niet mee kon vinden. Kon ze ook ongezien jongens meenemen, niemand die haar erop aanspreken kon. Ze bedekte haar lichaam met een simpel lichtgroen shirtje en een donkergekleurd Daisy Duke broekje. Haar haren bewerkte ze kort met een borstel zodat de krullen erin zouden blijven zitten, waarna ze haar kamerdeur uit liep en deze op slot deed.
Via de trap liep ze het dakterras op, maar toen ze twee personen bij elkaar zag wensde ze dat ze dat nooit had gedaan. "Goedkope hoer dat ze is.." vloekte ze zachtjes, nadat ze tot bloedens toe op haar onderlip had gebeten. Ze mocht zoveel doen met Alain als ze wilde, zolang Ruby er maar niet achter zou komen.. Alsof er niets gebeurd was liep Ruby naar een zitzak, plofde ze daar op neer en sloeg ze haar ene been over de ander om van het schouwspel te genieten. Ze hield ervan om ongemakkelijke momenten te creëren..

Geschreeuw dreunde door Alain's kop heen. Nouja, de kater liet de ietwat paniekerige stem van Sarah als een brandende hel klinken. Hij keek der wazig aan en moest even het licht in zijn ogen verwerken tot hij echt iets zag. Hoewel de tuniek er wat klunzig bij hing was het niet iets wat je opnieuw aan ging trekken. Daarbij, wanneer Alain dronk ging hij niet met iemand naar bed. Nooit. Daar kon hij zich aan houden, wist hij of dacht hij. Sommige mensen dronken niet als ze nog auto moesten rijden, Alain dronk nooit voor een meisje. Als er iets was wat hij ten alle tijden wilde voorkomen was een slechte naam op dat gebied. Dat was voor een meisje vaak veel meer een obstakel dan een slechte naam qua betrouwbaarheid.
Aan de andere kant wist hij dat hij gisteren aan alles schijt had. Duidelijk ook aan vandaag, gezien die kater. Al met al geloofde hij niet wat Sarah insinueerde.
''Rustig en kijk naar wat je aan hebt...'' siste Alain en kneep zijn oogleden weer rustig op elkaar, het licht werd nogal pijnlijk. De zon was fel, ondanks de koude wind die aanwezig was en zijn ogen konden er maar niet aan wennen. Zijn handen hadden zich weer in zijn haren genesteld en zijn hoofd vlak voor zijn knieën.
''Ik heb geen idee...'' mompelde hij vervolgens zachtjes. ''Ik kan me nog net herinneren dat ik een fles whiskey heb gekocht. Ik heb jou niet meer naar het strand zien komen. Ik neem tenminste aan dat wij hier via daar terecht zijn gekomen.''
De jongen liet weer een stilte vallen. Zijn ouders hadden hem twee miljoen gegeven. Daarom was hij gisteren zo verlept. Daarom had hij zich kapot gezopen. Dat wist hij, maar was hij zo verlept om één van zijn weinige principes te verneuken aan zoiets? Hoewel, het was niet niks. Aan de andere kant, hij kon ook blij zijn met wat hij wel had gekregen. Hij kon zich miljonair noemen.
''Heb gisteren twee miljoen op mijn bankrekening zien verschijnen.'' ratelde hij tussen zijn benen door. En keek vervolgens op naar Sarah, om haar reactie te zien. Van alle mensen kon zij het waarschijnlijk zo hard mogelijk relativeren en daar zocht hij eigenlijk naar. Dat terwijl hij zichzelf had voorgehouden niemand iets over de gebeurtenis te vertellen.
Op de achtergrond zag hij nog een meisje. Ook deze herkende Alain maar al te goed. ''Was zij gisteren ook op het strand?'' vroeg de jongen wat schor.

Sarah kneep haar ogen voor een moment dicht, de stekende pijn uit haar hoofd proberend te bannend. Ze zette haar vingertoppen tegen haar slapen, en oefende daar een lichte druk op uit. Het hielp echter niet veel: eigenlijk hielp het geen ene zak. Sarah vloekte binnensmonds en opende haar ogen, een snelle blik om zich heen werpend. Ondanks het tijdstip zaten er al enkele studenten op the Roof, genietend van de 'ochtendstilte'. Sarah was blij dat ze nú was ontwaakt, en niet drie uur later wanneer er meer publiek was geweest: hoe zou ze deze situatie dan in godsnaam moeten verklaren? De studenten die er nu zaten hadden de avond waarschijnlijk op dezelfde manier doorgebracht als zij had gedaan, en zaten nu -hopelijk- ook met een fikse koppijn; genoeg reden om geen aandacht aan haar en Alain te besteden, en bovendien genoeg koppijn om geen irritante vragen te stellen.
'Rustig en kijk naar wat je aan hebt...' Het was de sissende stem van Alain die Sarah's aandacht op hem deed richten, om hem vervolgens met een venijnige blik aan te kijken. "Denk je nou echt dat ik dát bedoelde?" snauwde ze hem toe, een arrogante snuif nog net onderdrukkend. "Ik ben niet zo'n hoer dat ik met Jan en alleman naar bed ga.. Ik kijk wel uit". Ondanks dat de jongen zo'n twee meter lang was en zelfs een eind de lucht in rees terwijl hij zát, torende Sarah hoog boven hem uit: ironisch dat ze op dit moment niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk op hem neerkeek. Zelfs al was ze stomdronken -wat ze gisteravond dus blijkbaar was- zou ze nog wel uitkijken met wie ze het bed deelde.
"Ik bedoelde meer dat ik hier de hele nacht heb gelegen tegen... jou aan?". De stem van de brunette klonk al ietwat kalmer, hoewel ze van binnen nog walgde: hopelijk hadden niet al te veel mensen dit gezien, en als ze dat al gedaan hadden, hoopte ze dat ze hadden opgemerkt dat ze dronken was geweest en daar niet uit vrije wil met hem had gezeten. Alain was in principe zo slecht nog niet, maar het was zijn arrogante en neerbuigende houding die haar totaal niet aanstond. Toen ze hem gesproken had op de tribunes na zijn basketbalwedstrijd had hij haar geprobeerd wijs te maken dat hij normaal niet zo arrogant was als hij leek, maar Sarah begon steeds meer en meer aan die uitspraak te twijfelen. Misschien dat als hij wat aan zijn karakter, uiterlijk en kledingstijl veranderde hij zo slecht nog niet was. Kwam zo'n beetje neer op een totaalpakketje...
"Ik kan me ook nog wat herinneren van... wat was het. Whiskey, tequila? Hm, weet niet meer... Maar het was wel... dáar ja, la Palapa ofzo" stemde ze ietwat onsamenhangend in met het verhaal van Alain. Het duurde enkele breinomwentelingen om te weten te komen dat ze gister uit waren gegaan in de club op het strand, maar wat er de rest van de avond gebeurd was en wie er precies bij waren geweest, was één groot raadsel voor Sarah.
Het volgende wat Alain zei verbaasde haar, en deed Sarah enkele seconden stilvallen. De basketballer sprong van het ene onderwerp naar het ander -iets wat haar hersenen niet zo goed konden verwerken op dit moment- maar wel eentje die haar interesseerde: geld.
"Aha. Dus je bent nu miljonair?" vroeg ze luchtig, één wenkbrauw verbaasd optrekkend. Ze wilde het liefst gaan zitten, maar had er de kracht niet voor een van de zitzakken hier naartoe te sleuren, en vertikte het op de grond te zitten: dat kwam dus neer op blijven staan. "En nu? Rijd je voortaan rond in een cabrio, besteed je je geld aan merkkleding en merkitems..?". Ze vroeg zich af wat de jongen met het geld zou doen: zij zelf wist er wel mee om te gaan, aangezien ze het altijd al gehad had. Maar wat deed hij met 2 miljoen? Waarschijnlijk heel hard verneuken aan allemaal troep en andere nutteloze dingen, om er uiteindelijk achter te komen dat dat totaal geen slimme zet was geweest en hij het geld beter had kunnen besteden. Sarah liet haar ogen over zijn 'outfit' glijden, en voelde hoe haar mondhoeken zich in een glimlach omhoog krulden.
"In dat geval zouden we eens samen kunnen gaan shoppen". De glimlach was veranderd in een plagerige grijns, terwijl haar blik zocht naar het meisje waar Alain op doelde. Het duurde even voordat ze haar herkende als Ruby, wat een golf van misselijkheid door haar lichaam joeg.
"Niet dat vuile kreng ook nog hier..." siste Sarah woedend tussen haar tanden door, een giftige blik op Ruby werpend. Het kostte haar moeite haar ogen af te wenden en weer op Alain te richten, en ze niet door dat zielige maskertje van de blondine te boren: als blikken konden doden, was een langzame en pijnlijke marteling namelijk zojuist begonnen...

Oh, ze bedoelde niet... De meeste meiden die naast hem wakker worden waren bedpartners, waarschijnlijk vandaar. Toch was de reactie een opluchting. Hij stond morgen in ieder geval niet bekend als een lompe boer. Alain haalde vervolgens zijn schouders op, toen hij wakker werd had hij Sarah niet eens opgemerkt.
Wanneer hij de miljoenen in het gesprek gooide sloeg Sarah's stemming om in positieve zin. Dit sloeg Alain zijn stemming om in negatieve zin. Wat haatte hij zichzelf op dit moment, je kon het gevoel suïcidaal noemen. Meisjes kreeg hij in bed, maar daar had hij geen fucking geld voor nodig. Het hele idee van meisjes krijgen, de weg er naartoe was veel beter. Alain keek op naar Sarah, pissig, de reactie over Ruby merkte hij niet eens op. Hij wist niet waar hij pissig op was, op Sarah of op zichzelf. De kater had nu even niet de overhand, maar hij wist niet wat erger was, woede of kater.
De jongen stond op en stond nu tegenover Sarah, hij was hoger dit keer. Ook letterlijk. Zo voelde het ook. De stank naar alcohol kon hem op dit moment niet schelen, sterker nog, hij hoopte dat het haar tere neusje flink martelde. Alain keek pissig op haar neer en wilde haar het liefst de huid vol schelden, maar hij kwam niet op de juiste woorden. Drank brak je snelheid. ''Ga spelen...'' snauwde de jongen slechts en liep bij der vandaan.
Echter, om terug naar beneden te gaan moest Alain langs Ruby komen. Van het dak springen in de hoop het te overleven spookten als aantrekkelijke woorden door zijn hoofd. Echter was hij te moe om naar zijn eigen gedachtes te luisteren en besloot het simpelweg op de gebruikelijke manier van naar beneden te gaan te gooien.
Pas vlak voor Ruby realiseerde Alain wat Sarah zei. Vuile kreng? Ze kende haar. ''Jij kent der?'' mompelde de jongen vaagjes. Meer in zichzelf dan richting Ruby. De verbazing lag niet op het feit dat Sarah Ruby een kreng vond. De verbazing lag zelfs niet op dat de twee elkaar kenden. De verbazing lag meer op dat Sarah het haar aantrok dat ze iemand niet mocht. Niet irritatie, maar echte woede waakte even geleden over haar blik.