The usual suspect

Haar haren golfden vrolijk achter haar aan nadat de deur achter haar werd gesloten, en ze een hete en drukke zaal binnen liep. Haar gezichtsuitdrukking stond echter alles behalve vrolijk; ze was net bij de deur aangehouden omdat de uitsmeiters haar verwarden met een meisje drugs naar binnen smokkelden, die schijnbaar erg veel op Ruby leek. Het leek haar sterk, aangezien ze dacht dat niemand echt vergelijkbare kleding aan had of een vergelijkbare gezichtsuitdrukking op hun gelaat had gegrift; niemand hier hield het waarschijnlijk ook maar één uur vol boos te zijn. Ieder meisje was perfect mooi, perfect vrolijk en iedere jongen was precies zoals ze moesten zijn.
Ruby hield zich daar niet mee bezig, en nadat ze een grondige inspectie hadden gehouden -waarbij ze haar jasje uit moest trekken en ze haar lichaam betastten- werd ze zonder mes binnengelaten. Ze had gesmeekt om het ding terug te krijgen omdat het sentimentele waarde had -wat ook zo was- en uiteindelijk hadden de bewakers erkend dat ze medelijden hadden met het zielige meisje en hadden ze haar beloofd het mes terug te geven nadat ze de bar uit was gegaan. Ze nam zichzelf voor niet te veel te drinken -omdat ze dan waarschijnlijk iemand zou bedreigen of haar mes zou vergeten- maar zodra de eerste shotglaasjes weer leeg op de bar werden gezet kon ze het niet helpen. Echt een vrolijke tijd had ze niet achter de rug, dus waarom kon ze het niet proberen weg te drinken? "Hé! Schatje!" riep ze naar een willekeurige jongen die ze niet meer herkende omdat ze alles dubbel zag, nadat ze er flink wat dollars doorheen had gejaagd. Ze rook naar alcohol en de lege glaasjes die de barman steeds bij haar weghaalde verraadde ook een boel. Bovendien gedroeg ze zich anders als normaal; ze was wat minder streng voor zichzelf en maakte ook geen gemene opmerkingen voor zover de tijd verstreken was, en bovendien wiebelde ze van de ene kant naar de andere kant van haar kruk omdat dat het draaien van de wereld een beetje tegen zou houden. Om toch een beetje stil te zitten greep ze zich vast aan de bar, waarna ze haar blik weer langs iedere jongen liet gaan en een paar een uitdagende knipoog gaf.

[Ja. Dit past heel goed bij Ruby xD]

Een jongen met zwart haar dwaalde door de straten, zijn blik was naar de grond gericht en zijn handen zaten in zijn zakken. Misschien kon hij naar een bar gaan, al was dat misschien niet zo'n goed idee aangezien hij dan weer alcohol zou kunnen drinken; hij stond nu alweer een paar weken droog. Eigenlijk zou er toch geen probleem moete zijn met een tiener die zo nu en dan een glaasje drank dronk? Waarom moesten die politie agenten er dan zo'n probleem van maken? Dwight zuchtte diep en richtte zijn blik op toen er een bar in zicht kwam, oké, toch maar even kijken. Maar niet te lang en geen alcohol, dat was wat Dwight zich voornam, maar hij wist zelf beter dan wie dan ook dat dit waarschijnlijk niet zou lukken.
Bij de ingang moest Dwight weer door een aantal testen heen, natuurlijk, test of hij drugs had gehad, test of hij alcohol had gehad, test of het aparaatje dat alles wat hij deed en de exacte plek waar hij was aan de politie verraadde nog helemaal compleet was en onbeschadigd was gebleven. Wát en vertrouwen hadden die mensen toch in hem, heeft die tientallen keren gezegd dat hij zijn leven ging beteren, vertrouwden ze hem nog niet.
Hij wist niet of dat alles nou een kwartier of een half uur had geduurd, maar hij was eindelijk binnen. Meteen ging zijn blik langs de bar, opzoek naar een lege kruk, maar zijn blik bleef hangen bij een meisje die hem verdacht bekend voorkwam. Ze riep iets zijn richting uit dat hij niet goed konverstaan door de pratende groepjes die om hem heen stonden en gaf een paar uitdagende knipogen naar iedereen. Dwight zuchtte even, maar aangezien er een kruk naast haar vrij was liep hij toch maar naar haar toe en zette zich op de kruk naast haar. ,,Hee." zei hij even vriendelijk tegen Ruby, waarna hij zich naar de barman draaide ,,Doe mij maar een glaasje cola."