Kamer van Sammy en Nick

Over zijn schouder hing zijn gitaar tas, in zijn ene hand droeg hij een versterker en in de andere een vrij grote sporttas. Eentje die vrij veel weg had van degene die hij laatst op de pier bij zich had gehad. Maar hij was het niet, hier in zaten echt kleren. Daarin had iets heel anders gezeten, de tas was ook niet van hem geweest. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hopelijk zou Lucas hem nu even met rust laten. Maar hij schatte die kans zeer klein. Een zucht verliet zijn keel, zijn ogen dwaalde door de gang. Korte tijd had hij in zijn eentje een kamer gehad, maar nu werd hij dan toch over geplaatst naar een twee persoon's. Geweldig gewoon. Bij de deur, met daarop het nummer dat op zijn sleutel stond hield hij halt. Voor een moment dacht hij aan Carter, zij was één van de eerste die hij hier tegen was gekomen. Hij had een tijd lang met haar gepraat, maar nadat er een tweede jongen bij was gekomen was het gesprek stil gevallen. Jammer, hij had haar wel gemogen. Nick stak de sleutel in de deur, nadat hij zijn versterker op de grond had gezet. Hij opende de deur, tilde de versterker weer op. Liet zijn ogen door de kamer dwalen. Het ene bed dat in de kamer stond was al op gemaakt, kennelijk was zijn mede bewoonster er al. Op het briefje dat hij had gekregen, had haar naam gestaan. Sammy. Hij wist niet zo goed wat hij er van moest denken, hij was gewend om met meerdere in één ruimte te slapen. In het kraakpand waarin hij had gewoon, hadden ze zelfs wel eens met zijn zeven man op één kamer geslapen. Achter zich sloot hij de deur, liep de kamer in. Slingerde zijn tas op het vrij gekomen bed. Zette zijn versterker naast zijn bed, en legde zijn gitaar tas op het bed. Uit de sporttas viste hij een gitaar standaard, die hij op de grond zetten. Vervolgens haalde hij zijn gitaar uit de tas, streek met zijn vingers over de snaren. Glimlachte even. De gitaar was één van de weinige dure dingen die hij had gestolen, meestal stal hij spullen die ze dagelijks nodig hadden gehad of geld. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zetten zijn gitaar in de standaard. Waarna hij zich op de inhoud van zijn tas lichten, zijn kleren legde hij zonder er bij na te denken in de kast. Op slordige stapeltjes. Hij viste een envelop uit de tas, waarna hij de tas onder het bed legde. Met de envelop in zijn handen ging hij op het bed zitten. Hij opende hem, er zat drie foto's in. Op de eerste stond een vrouw van een jaar of 28 haar gezicht was bleek, ziekelijk bleek. Haar bruine haren hingen futloos langs haar hoofd, en haar pupillen waren zo klein als speldenprikken. Haar armen zaten onder de kleine littekens. Naast haar stond een jongen van een jaar of elf, hij had bruin haar waarvan enkele plukken in zijn ogen vielen. Een grote snee liep dwars over zijn wang, in zijn armen had hij een kleine baby. Hij keek er trots naar, op zijn schouder ruste de smalle hand van de vrouw. Nick pakte de volgende foto, deze was een paar jaar later genomen. De jongen, nu rond de vijftien stond met zijn rug geleund tegen een muur. Op zijn arm zat een meisje van een jaar of vier, haar armen had ze rond zijn nek geslagen. Haar bruine haren omlijste haar gezicht, met dezelfde bruine ogen als de jongen keek ze in de lens. De derde foto was het meest recent, de jongen was hier achttien had zijn arm om het meisje heen geslagen. Zij leunde tegen hem aan. Het was duidelijk te zien dat ze broer en zus waren. Nick zuchtte, borg de foto's weer op en stopte ze in het laatje van zijn nachtkastje. Waarna hij op het bed ging liggen en zijn armen onder zijn hoofd vouwde.

Vloekend liet Sammy haar koffers vallen bij de trap. "God hates me", Kreunde ze geërgerd terwijl ze haar koffer weer pakte en haar weekendtas wat dichter tegen zich aan drukte. Er zaten grotendeels boeken in. Veel boeken, de meesten ervan waren muziekboeken. Sommige zelfgeschreven. Het was pijnlijk genoeg om haar drumstel thuis te moeten laten, maar was al blij genoeg dat ze in een bandje was gekomen zodat ze tóch kon blijven spelen en zingen.

Sammy liet een zucht horen terwijl ze de gang doorliep. Het zou nu niet meer ver moeten zijn.. Sammy zuchtte, ze was moe om weer van logeerkamer naar een vaste kamer te moeten verhuizen.

Toen Sammy halt hield bij kamer E67 keek ze of de deur op slot zat. Blijkbaar was hij al open en dus was haar kamergenoot Nick er al. Sammy opende de deur en liep naar binnen, gevolgd door haar koffer. Ze liet de weekendtas op het vrije bed vallen en bestudeerde de jongen, die er wel aardig uitzag. Ze glimlachtte vriendelijk. "Hey.", Zei ze zo vrolijk mogelijk terwijl ze even op het bed ging zitten. Wat rust kon geen kwaad, dacht Sammy terwijl ze haar verwaaide haar weer goed probeerde te zetten. "Stomme wind", Fluisterde ze zachtjes terwijl ze zichzelf tegen de muur liet hangen.

-Inspiloos x[-

In gedachten verzonken staarde Nick naar het plafon, het was vreemd stil in de kamer. Iets waar hij zich behoorlijk aan stoorde, waarschijnlijk zouden de meeste mensen het fijn vinden. Maar hij niet, hij was er aan gewend altijd geluid om zich heen te hebben. Zowel in hun huis als op straat was het nooit stil. Vooral in de winter was het tot vroeg in de ochtend rumoerig in Palermo. Zelf had hij bijna nooit voor drie uur in bed gelegen. Meestal hing hij tot laat in de nacht rond met zijn vrienden, zijn zusje was bijna altijd bij hen geweest. Hij liet haar simpelweg niet alleen in hun huis, je wist maar nooit wie daar binnen kwam. Nee had haar liever bij zich. Maar nu waren ze van elkaar gescheiden, iets wat hem totaal niet aan stond. En haar ook niet. Dat wist hij, bijna elke dag belde ze hem. Moest hij haar smeekbede aan horen, maar hij kon niet doen wat ze hem vroeg. Hij kon niet terug, dan zou ze hem kwijt raken. Een zucht verliet zijn keel, waarschijnlijk zou ze hem zo wel bellen. Meestal belde ze aan de eind van de middag. Soms overhandigde ze na een tijdje de telefoon aan Stefano, degene bij wie zijn zusje nu woonde. Het geluid van de deur, waarvan de scharnieren lichtelijk piepte, deed hem op kijken. Hij draaide zijn hoofd in de richting van het meisje dat zijn kamer was binnen gelopen en op haar bed ging zitten. "Hey." zei ze, hij merkte dat ze haar best deed vrolijk te klinken. "Hé." zei hij, ging overeind zitten. Leunde met zijn rug tegen de muur, terwijl hij haar rustig in zich op nam. Ze had bruin haar en blauwe [?] ogen. Haar haar zat lichtelijk door de war, hij vermoede dat het door de wind kwam. "Ik ben Nick, al denk ik dat je dat al had begrepen." voegde hij er aan toe. Als het maar niet zo iemand was, die maar vragen bleef stellen. Dat was iets waar hij een vreselijke hekel aan had. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd.