Verwarde gevoelens

Auto's raasten voorbij, mensen hadden haast en deden geen moeite om haar te passeren. Het was een gekkenhuis, en waarom wist ze niet. Ze leken gewoon niet naar haar om te kijken, net zoals de meeste mensen in haar buurt. Haar ouders, haar vriendje.. Iris schudde haar hoofd en trok een vermoeid gezicht. Correctie, haar ex vriendje. Voor een moment sloot ze haar ogen en zag weer voor zich hoe hij daar in hun kamer op haar bed zat, zijn lippen op die van Blake.. Een rilling ging over haar rug heen, nooit meer wilde ze hier aan denken. Haar hart leek gebroken, maar ze wist dat Mike de enige was die hem weer kon lijmen. Nogmaals schudde ze haar hoofd, ze meost hem uit haar hoofd zetten. Maar gek genoeg lukte het haar niet, het was zo raar dat het allemaal in één dag was afgelopen. Was dat wel zo? Was het wel afgelopen? Een zucht verliet haar keel, ze was zo in de war. Diep van binnen wist ze dat Mike nu misschien wel écht zou overwegen om samen met Rhia terug te gaan naar Italië. Iris keek naar haar handen, ze trilde helemaal. En ze wist hoe het kwam, ze wilde hem niet kwijt. Als hij echt zou vertrekken dan zou ze hem nooit meer zien. Dan konden ze niet eens meer vrienden zijn..

Iris liep stevig door en sloeg uiteindelijk ergens in, waardoor ze bij een reeks met winkels kwam. Waar zou ze heen gaan? Ze wist het niet, als ze maar niet meer aan Mike zou denken. Dan was het goed, het zou haar alleen maar pijn bezorgen. Pijn die ze vast zelf had veroorzaakt. Ergens had ze het gevoel gehad dat ze hem had moeten geloven, maar aan de andere kant was ze radeloos. Wat als hij toch loog? Of sprak hij toch de waarheid? Iris schudde haar hoofd en richtte haar bruine ogen op de winkels voor zich. Haar hand schoof in één van haar broekzakken en vond een paar muntjes. Van welke waarde het was wist ze niet, maar het kon haar nu helemaal niks meer schelen. Dat was in Engeland ook al het geval, maar nu ze bijna niemand kende. Leek het alleen maar erger te worden..

Het stoplicht sprong op groen en Vivianna spurtte het zebrapad over, langs een groep Japanse toeristen. Met haar ellebogen duwde ze nog twee zakenmannen opzij, die haar hoogstwaarschijnlijk beledigt nakeken. Het maakte haar helemaal niks uit, het liefste had ze zo nog een paar mensen opzij geduwd. Ze kon de drukte hier wel uitkosten. Nergens, maar dan ook nergens was een beetje rust te vinden. Enkel op het strand had ze haar plekje, maar voor de rest doken overal wel mensen op. Waar ze vandaan kwamen wist ze niet, maar altijd waren ze er weer. Het leek haar altijd onmogelijk dat het nog drukker kon zijn dan in het hoogseizoen in Spanje, maar nu wist ze wel beter. Ze zou er op dit moment alles voor willen doen om weer terug te mogen naar Spanje, terug naar haar thuis. De plek waar ze tenminste vrienden had, de achterbuurten en hun eigen stukken strand waar geen mens te vinden was en vooral de groep.
Met een scherpe bocht sloeg Vivianna de hoek om en liep in een, ietsje, rustigere winkelstraat. Ze liep zo snel dat ze enkel af en toe een flits van de winkelnamen op de ruiten kon opvangen. Haar blik leidde zich na enkele minuten voor zich uit, naar het einde van de straat. Weer liep een groep toeristen langs waar Vivianna zich met behulp van haar armen doorheen wurmden. Ze kon er wel een moord voor doen om terug te mogen naar Spanje. Of tenminste iemand te leren kennen. Sinds ze hier was had ze het masker van de oude Vivianna voor gedaan en was ze een stil meisje geworden, iets wat ze zich juist had voorgenomen om niet te doen. De enige die ze nu dus echt een beetje kende was Mike geweest.
Vivianna knipperde even met haar ogen en haar blik viel op een meisje wat voor haar liep. Ze herkende haar vaag en ergens herinnerde Vivianna zich dat dat meisje bij sommige vakken bij haar in de klas zat. Iris was haar naam, kwam weer bij Vivianna te boven. Ze zette wat minder vaart in haar pas toen ze naast Iris liep. ‘heey,’ zei ze met een licht vrolijke ondertoon en ze keek Iris even aan. Pas nu viel haar blik op, niet echt heel vrolijk. Vivianna kon zichzelf wel vervloeken dat ze haar op dit moment had aangesproken, maar bleef toch zo normaal mogelijk naast Iris lopen. Misschien had ze het wel mis.

Grimmig greep ze naar de muntjes in haar broekzak en zuchtte vervolgens. De zovele gedachtes in haar hoofd, deden haar pijn. Waarom kon ze daar nou niet mee ophouden? Een reeks scheldwoorden trok door haar hoofd heen, terwijl ze door liep. Haar blik nog altijd op oneindig gericht. Voor enkele seconden ging haar aandacht naar haar ouders. Mike had gezegd dat ze hun moest opbellen. Maar zelf wist ze niet of dat wel zo slim was. Stel dat ze nog steeds boos waren? Dat kon ze er op dit moment echt niet bij hebben. Het hing eerst altijd van Mike af, ze was aan hem gehecht. Alleen nu ze hem kwijt was, leek het alsof haar leven veranderde. Het eenzame gevoel werd alleen maar erger en het leek niet op te houden. Veel vrienden had ze hier ook niet. De enige die ze nu nog kende waren Mike, Zélie en Blake. Al had ze die al een tijdje niet meer gezien. Mike was de avond na hun ruzie niet meer in hun kamer gekomen. Alsof hij opeens was verdwenen.. Waar zou hij eigenlijk heen zijn gegaan? Iris schudde haar hoofd, hier moest ze niet aan denken. Met een hand ging ze door haar bruine haren heen en zuchtte diep.
"heey," De stem haalde haar uit haar gedachten. Snel draaide ze zich om en zag een meisje voor zich staan. Vaag kon ze zich herinneren dat ze haar ook bij haar in het klaslokaal had gezien. Eigenlijk was dat wel een rede om haar wat beter te leren kennen, vond ze. "Haai." zei ze en probeerde zo opgewekt mogelijk te klinken. Van haar problemen hoefde ze niks te weten, het was beter als niemand het wist. "Vivianna toch?" zei en keek haar vragend aan. De namen hadden zo zijn ronde gedaan en zo had ze eigenlijk de meeste namen ook onthouden.
Iris merkte dat Vivianna naast haar kwam lopen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Misschien dat ze zich toch nog wel beter zou gaan voelen..