De herinneringen weg laten zakken.

[Bovenste deel is niet belangrijk voor je post, enkel het onderste (van onder die streepjes) is van belang ]

Optimism's blauwe ogen keken naar de stoel van haar moeder. Ze had haar oude antwoordapparaat op haar schoot. berichten die ze nooit had gewist zaten erop, berichten die ze dagelijks terug luisterde. Ze drukte op afspelen.
"Hi darling, you're mother calling. I was just calling to see how you were doing, you sounded really up tight the other night. And.. I just wanted to check if you were okay. And you sounded kinda nervous, and well.. it made me a lil' nervous too. And well.. It sounded like you were nervous too. I just wanted to make sure you are really okay, and that you were checking in on your medications. And.. well, take care honey. You know I love you, I know you're under a lot of pressure. See ya.. Bye bye!" speelde zich af.
Ze liet haar hoofd naar beneden zakken en veegde met haar hand over het apparaat in haar handen. Ze wist dat ze niet terug moest denken aan haar moeder. Maar elke gedachten wist hoe het binnen moest komen, en ze waren niet te vernietigen. Als kakkerlakken kwamen ze haar hoofd binnen en lieten daar hun eitjes achter die vervolgens uitkwamen, en haar er steeds aan herinnerde dat ze alleen op de wereld was. Dat er niemand was die nog om haar gaf. Dat haar ouders dood waren, dat ze geen broers en zussen had en hoe anders ze wel niet was. Filmpjes speelde zich steeds af in haar hoofd, filmpjes van vroeger. Over hoe het ooit was geweest. Hoe zij ooit was geweest. Er was een verbrande plek in haar eer, een bloeding in haar brein. Ze wou alleen wat vrede voor hun, maar uiteindelijk was dat in hun dood geresulteerd.
Ze wist nog goed hoe het was gegaan. De ambulance, de politie, de vragen, het verlies, de pijn, de tranen en de stilte. De vrouw die haar hand vast had gehouden, maar waar ze de naam niet van wist. En toch, hield ze o, zo stevig vast aan de hand van de naamloze vrouw. Waar neer ze naar school ging, en alle kinderen en ouders haar hadden gelabeld. Ze was het meisje, het meisje waarvan haar vader was neergestoken. Waarvan haar moeder was geschoten. Waarvan haar broeder was verdronken. Ze wist het nog goed, hoe al haar vrienden dachten dat ze ongeluk bracht, en haar negeerde. hoe ze op haar vroegere middelbare altijd "Pessimism" werd genoemd, uit ironie. Waar was de justitie?
Ze stond op en legde het apparaat op het bed. Ze besloot dat ze maar eens naar buiten moest. Naar het strand. Precies wat ze ook deed.

---

Optimism hield haar Pastry's in haar linkerhand en liep met blote voeten over het strand. Haar voeten zakte tot diep in het zand om er vervolgens weer eruit gehaald te worden. Ze liep naar een grote steen langs de waterkant en ging daar zitten. Ze liet haar voeten in het water zakken en slaakte een kleine zucht. Ze wist niet hoe gauw het vloed zou worden, maar als ze merkte dat het vloed werd zou ze weer verdwijnen. Terug naar huis. Ze legde haar schoenen op haar schoot en steunde met haar handen op de steen. Een kleine zucht werd geslaakt, wat verveelde ze zich.

Hij wandelde het strand op in een rustig tempo. Hij had zijn jas dicht geritst en het leer kraakte een beetje als hij liep. Er speelde een glimlach op zijn lippen omdat de Kerst alweer dicht in de buurt was. Zou Alain weer als Jezus verkleed komen? Vast een beetje koud. Hij grijnsde en stapte harder door. Op een steen zag hij een meid zitten. Hij ging bijna vanzelf langzamer lopen. Hoe zou hij haar aanspreken? Of gewoon niet. Hij ging weer sneller lopen en kwam bij de steen waar de meid opzat. 'Hoi' zei hij. En gelijk plofte hij neer op de steen. Hij had geen zin om een lang gesprek te voeren maar wel om er een te voeren. Hij keek uit over de zee en genoot van de zwakke zon. Hij had het altijd al fijn gevonden. Het verwarmde je huid zo fijn en je kon snel wennen aan de kou. Hij keek opzij en toen weer naar het water. De Vloed zat eraan te komen. Hij zag dat de meid haar schoenen op schoot had gelegd. Hij had het al redelijk fris maar snapte niet hoe ze het niet koud kon hebben. Hij stak zijn handen in zijn zakken en dacht na. Het was nu beter weer dan gister maar hij had deze dame niet op het Halloween feest gezien. Misschien was ze er wel geweest maar had hij haar gewoon niet gezien.

[Inspiratie is weggelopen T.T ]

Met zijn Ipod lekker hard en een geweldig nummer op stapte Dan langs het strand. In de twee dagen dat hij hier nu was, was dit toch wel zijn favoriete plek geworden. Hier kon hij ontspannen en een gezellig praatje maken met andere leerlingen. Het merkte dat hij makkelijk contact aan het leggen hier. Niet dat hij ooit verlegen was geweest, maar dan nog. Met zijn handen diep in zijn zakken en een brandende sigaret tussen zijn lippen liep hij over de straat. Vandaag had hij even geen zin om over het strand te lopen, de vloed zou zo komen en hij had niet zo veel zin in een natte voeten. Toch zag hij een meisje erover heen lopen. Dan stopte en liep wat dichter naar het strandzand toe. Terwijl hij naar haar, en het zee water, zat te kijken kwam er nog een jongen bij. Hij was ongeveer van zijn leeftijd, en als hij goed nadacht had hij hem ook op het Halloween feest gezien. Nieuwsgierig als altijd sprong over een bankje heen en wandelde het strand op. Dan had zijn handen diep in de zakken van zijn zwart, leren jack zitten en de kraag omhoog. Op een kleine meter afstand bleef hij staan en knikte naar de twee. 'Hey' Zei hij rustig. Hij pakte de sigaret en tikte het as eraf. Waarna hij een trekje nam en het restje op de grond gooide, om met de hak van zin schoen uit te trappen. Wie zou er het eerst van de twee antwoorden?

-Same here T_T-

Optimism liet een van haar handen in het water zakken. Tja, na twee centimeter raakte ze het natte zand alweer. Ze speelde wat met het water door haar vinger erin te draaien. Daarna trok ze hem eruit, helemaal zonder zand resten eraan. Ze veegde het af aan haar broek en trok daarna haar riem op. Al gauw schrok ze op van een stem.
"Hoi." het was duidelijk een jongens stem. Ze draaide zich om en zag een jongen die zich neerplofte op een van de stenen. Ze keek hem even voor een moment aan. Ze knipperde even met haar ogen en steunde weer met haar hand op de steen. Daarna draaide ze zich weer terug, zonder een woord te spreken. Ze was niet echt sociaal, laat staan dat ze een wild vreemde aansprak. Ze had hem alleen even aangekeken, meer niet. Hij zei verder ook niks, blijkbaar had hij niet echt zin in een gesprek. Of dat dacht ze maar, ze kon immers geen gedachten lezen.
Opeens klonk er een tweede stem. Deze had ook niet echt een originele begroeting. Het enige wat ze kreeg was een rustige, doodgewone 'hey'. Ze keek om en zag een jongen met een sigaret in zijn hand, waar hij net het as eraf tikte. Een walgelijke verslaving vond ze het. Ze knikte eventjes en keek toen weer om. Ze had geen zin in een gesprek, ook al was het met hun twee.

[ "Hoe kan het dat je als jongen van 18 al rimpels hebt, Dan?" vroeg Optimism zoetjes. Optimism fluit. xD ]