A big problem

Nick staarde naar de tas die hem door een voorbijganger in de handen was gedrukt. Hij vloekte binnensmonds, hij had moeten weten waarover Lucas het had gehad toen die hem gister avond had gebeld. Evenals hij had moeten weten, dat de klusjes die hij in Sicilië had gedaan. Niet genoeg waren, om de schuld die hij had te verheven. Nee, dank zij Lucas was hij veilig. Ver weg van de politie, en Ricardo's vrienden. Zuchtend liet hij zich op een bankje vallen, over een uur moest hij deze tas af leveren bij de haven. Iedereen die Lucas een beetje kende wist wat er in deze tas zat. Nick zuchtte, hij had gedacht dat hij klaar was. Dat hij nu hij hier was geen klusjes meer hoefde te doen, die het daglicht niet konden verdragen. Maar nee, hij had het mis. Het was naïef van hem te denken dat Lucas hem met rust liet. Waarschijnlijk had Lucas hem hier meer uit eigen belang heen gestuurd, dan om hem daadwerkelijk te helpen. Met zijn hand ging Nick door zijn haar. Als hij betrapt zou worden, zat hij flink in de problemen. Waarschijnlijk stond hij ondertussen in het bestand van de politie, als hij pech had zouden ze als ze hem hier op pakte. Al snel in de gaten krijgen, wat hij in Sicilië had gedaan. Of zou de politie daar nog niet weten wie de dader was? Waarschijnlijk wel, er waren genoeg getuigen geweest. Een moment gingen zijn gedachten naar Jazlyn, ze was zijn date naar het gala geweest. Het was uiteindelijk uit gelopen op meer, al wist hij niet of hij daar goed aan had gedaan. Hij wou haar niet betrekken in zijn problemen, en nu zijn verleden hem scheen in te halen. Werd dit steeds moeilijker. Hij kon het niet meer negeren, eerst had hij Sicilië deels achter zich kunnen laten. Het geen wat hij daar had gedaan, kon hij dan wel niet vergeten. Hier zou hij er geen last van hebben. Maar nu liet Lucas weer van zich horen, en moest Nick weer vuile klusjes voor hem op knappen. Net als hij dat in Sicilië had gedaan. Het verschil was dat hij daar één van de vele was geweest. Daar in de buurt waar hij woonde, was weinige volgens de wet gegaan. Maar hier, hier leek iedereen de wet precies na te streven. Langzaam kwam hij overeind, slingerde de tas over zijn schouder. Alsof er simpelweg kleren in zaten, maar hij wist wel beter. Langzaam begon hij te lopen, rustig alsof er niks in de hand was. Zowel aan zijn gezicht als zijn houding was niks te zien, maar in zijn hoofd was het een grote chaos. Hij wou weg uit dit wereldje, maar het leek onmogelijk. Ook iets wat hij eigenlijk had moeten weten, je hoefde maar in de achterbuurt rond te kijken of je zag dat de wereld waarin de mensen daar zaten moeilijk te verlaten was. De kinderen van de mensen daar, zouden daar waarschijnlijk voor altijd blijven. En zoals vele op het slechte pad raken. Hij was één van die kinderen. En dat hij niet langer in de achterbuurt woonde, maakte niet dat hij nu op het goede pad was.

Alexis liep over straat, haar mobieltje in haar hand. Ze was aan het smsen met haar zus, iets wat haar beltegoed echt aan het killen was. Dit was ook niet minder dan logisch. Naar Sardinië SMSen of bellen was nu niet bepaald goedkoop, alles behalve zelfs. Toch had ze geen zin om haar familie niet meer te spreken. Daarbij betaalde haar vader vrij veel voor haar, zo ook af en toe haar beltegoed. De man wilde bijna net zo graag als zij dat ze weer terug kwam. Toch had haar moeder hem makkelijk omgepraat. Misschien was dit ook wel goed, maar op het moment voelde het niet zo. Oke, ze had dan wel een aardige kamergenoot en een goede opleiding maar naar haar gevoel kon dit ook best op Sardinië. Of anders wel in Italië, maar toch niet in Amerika. Toch gaf het wel een beetje een goed gevoel dat haar moeder ook op Monica had gezeten. Een koele wind waaide even en liet haar zwarte haar dansen. Het voelde niet echt koud aan, maar toch rilde ze even. Ze wilde nog een SMS versturen toen er opeens kwam te staan dat haar beltegoed op was. Even schoten haar ogen vuur. Dit irriteerde haar mateloos, maar veranderen kon ze het toch niet. De winkels waren al minstens 2 uur dicht. Ze zuchte even en duwde haar mobiel in haar broekzak en keek even naar de zon. Deze hing als een vuurrode bal onder aan de hemel, met een klein stukje van de onderkant verdwenen in het water. Het deed haar wel een beetje denken aan thuis, alhoewel ze het daar toch echt mooier vond. Ze kon zichzelf wel slaan. Waarom kon ze thuis niet gewoon los laten en hier genieten. Kort veegde ze haar haren uit haar gezicht en liep veder. Haar ogen bleven op de zon gericht en ze lette totaal niet meer op de andere mensen op de pier. Dit tot dat ze opeens tegen iemand aanliep. Dit was zeker niet de bedoeling geweest maar het ging toen aardig hard. Ze struikelde en viel achteruit. Ze kwam op haar stuitje terecht en haalde haar handen open aan het ruwe asfalt. Ze beet op haar onderlip en keek naar de gene waar ze tegenop was gelopen. Het was een jongen van ongeveer haar leeftijd. Hij had een tas over zijn schouder. 'Sorry, het spijt me vreselijk' zei ze, terwijl ze weer omhoog probeerde te krabbelen.

De tas leek steeds zwaarder te worden, al was de inhoud licht. Nick gezicht was een emotieloos masker, het gezicht van een geoefende crimineel. Niemand vermoede wat, als iemand de tas al op zou vallen zou diegene denken dat de inhoud bestond uit kleren. Vroeger had hij vaker dit soort dingen gedaan, maar toch was het anders om het hier te doen. Maar hij had weinig keus. Hij was Lucas iets verschuldigd, en als hij die schuld niet af zou lossen zou het hem betaald gezet worden. Dat wist hij. Hij kende de wereld waar hij in zat, hij kende de wereld van Lucas. Hij wist dat als hij niet zou doen wat Lucas hem vroeg, deze hem aan kon geven bij de politie. Of hij deed Angel wat aan. Alleen al het idee maakte hem gek, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Hij moest niet weer de controle over zich zelf verliezen, de laatste keer dat dat was gebeurd was het niet goed af gelopen. Had hij iets gedaan, waardoor hij zijn land had moeten verlaten. Een zucht verliet zijn keel, zijn ogen dwaalde naar de zee. Die was hier tenminste ook aanwezig, net als in Sicilië. Hij richtte zijn aandacht weer op de pier, te laat. Een meisje van zijn eigen leeftijd liep tegen hem op, hij wankelde lichtjes maar hervond vrijwel direct zijn evenwicht. De tas was iets van zijn schouder gegleden, snel trok hij hem weer recht. Om vervolgens zijn ogen op het meisje te richten dat op de grond was gevallen. Perfect. Hij kon haar hier moeilijk laten zitten. Hij was niet het type dat door liep, meestal bood hij wel zijn hulp aan. Maar hij moest deze tas op tijd bij de have zien te krijgen. Toch stak hij zijn hand uit naar het meisje dat probeerde overeind te krabbelen. 'Sorry, het spijt me vreselijk' zei ze. Hij glimlachte naar haar. "Het geeft niet." zei hij rustig, hij wachtte geduldig tot ze zijn hand zou pakken zodat hij haar overeind kon trekken. Al wou hij het liefst direct door lopen, dit mocht niet mis gaan. Als de tas niet op tijd bij degene zou zijn die hem mee naar Sicilië zou nemen had hij een probleem.

De jongen stak zijn hand uit en ze keek er even twijfelend naar. 'Het geeft niet' hoorde ze hem vaag zeggen. Ze sloot kort haar ogen en pakte toen zijn hand aan. Haar donkere ogen gleden snel over hem heen. Hij had ongeveer dezelfde huidskleur als zij, iets donkerder nog. Ook zag ze dat hij een tas bij zich had, maar hier bestede ze voor de rest geen aandacht aan. Dit waren zijn zaken, zeker niet de hare. Opeens besefte ze dat ze haar mobiel had laten vallen. Speurend keek ze rond, tot ze het zilveren ding uiteindelijk zag liggen. Ze wilde hem pakken, maar precies op dat moment ging een grote man er met zijn schoen op staan. Het kraakte naar haar gevoel zo hard dat de hele pier het kon horen, maar de man reageerde ze. Haar kaken klemde op elkaar, dit om te zorgen dat ze niet meteen zou beginnen met schreeuwen. Het was natuurlijk niet de schuld van de man. Zij zelf was zo dom geweest tegen de jongen aan te lopen. Opeens besefte ze zich dat ze hem nog nieteens had bedankt. Ze zette haar mobiel van zich af en keek de jongen aan. 'Dank je, de meeste zouden zijn doorgelopen' mompelde ze. Opeens viel het haar op dat een paar jongens iets verderop geamuseerd naar hen zaten te kijken. Het was vast er grappig om te zien hoe zij tegen de grond ging, en daarna haar mobiel vertrapt te zien worden door iemand met schoenmaat 60. Ze zond hen een neidige blik toe en meteen keken ze weg.

Het meisje leek te aarzelen, maar pakte uit eindelijk toch zijn hand aan. Hij trok haar overeind, had de neiging direct weer door te lopen. Maar ook dat was tegen zijn principe's in, daarom bleef hij staan. Nam haar in zich op, ze had evenals hem een getinte huid. Net iets lichter, donkere ogen en ook haar huidskleur was donker. Waarschijnlijk kwam ze even als hem uit het buiten land. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, viste zijn mobiel uit zijn zak. Concludeerde dat hij nog precies een kwartier had, van hier was het tien minuten lopen naar de haven. Hij moest op schieten. Als hij dit verpestte had hij een probleem, of Lucas zou hem aan geven, of hij zou achter Angel aan gaan. Beide dingen stonden Nick totaal niet aan, het eerste omdat hij dan in de gevangenis zou belanden. Lang, dat was zeker. Het tweede, omdat Angel alles voor hem was. Niemand kwam aan haar. Hij schudde zij hoofd, vestigde zijn aandacht weer op het meisje. Dat speurend rond keek, waarschijnlijk was ze tijdens haar val wat verloren. Zijn ogen gleden over de grond, bleven rusten op een zilver kleurig mobiel. Op het moment dat het meisje het apparaatje wou pakken, ging een man er op staan. 'Dank je, de meeste zouden zijn doorgelopen' zei het meisje, nadat ze zich weer tot hem had gericht. "Geen dank." zei hij, glimlachte even naar haar. "Vervelend van je mobiel." zei hij, keek haar een moment aan. "Ik ben trouwens Nick." stelde hij zichzelf voor, al besefte hij dat hij nu wel op moest schieten. De tas leek met de seconden zwaarder te worden. Zijn blik viel op een groepje jongens, die wat geamuseerde hun kant op keken. Hij rolde met zijn ogen, sloeg er verder geen acht op.

Alexis liet haar blik nog een keer over de jongen heen glijden. Vaag kwam hij haar bekend voor, maar waarvan? Het zat ergens diep onder in haar geheugen en het wilde simpelweg niet naar boven komen. Kort schoten haar ogen in de richting van de tas, maar hiermee kreeg ze ook geen link. De jongen zei dat hij het vervelend vond van haar mobiel en ze haalde haar schouders op. 'Ach, het was ook wel een beetje mijn eigen schuld. Ik was immers zo stom om tegen je aan te lopen' mompelde ze. Ze keek weer even naar het stuk getrapte hoopje elektronica, waar ze 5 minuten geleden nog mee had staan SMSen. Weer gleed haar blik naar hem en ze bekeek hem nog een keer. Het was hem hoogstwaarschijnlijk ook wel opgevallen dat ze hem steeds bekeek. Misschien dacht hij nu wel dat ze interesse in hem had, maar het tegendeel was waar. Ze had zelfs vaag de neiging om weg te rennen, maar ze had geen idee waarom. "Ik ben trouwens Nick." hoorde ze hem zeggen. Ze glimlachte vriendelijk naar hem. 'Ik ben Ale...'. Haar stem stierf weg en haar glimlach verdween langzaam. De link had ze gelegd, tenminste dat dacht ze. Weer gleed haar blik over hem heen, vliegensvlug, terwijl ze ondertussen een stap achteruit zetten. Nu was de link ook gelegd met de tas, zo ongeveer dan. Ze kende Nick, vanuit de tijd dat haar broer nog vol op meedeed in de groep waar Lucas ook in zat. Ook had ze een maand of 2 een relatie gehad met die gast. Tot nu toe wel z'n beetje haar stomste zet ooit. Lucas was nooit te vertrouwen geweest en dat had ze moeten zien. Hij was zeker niet de leider geweest, daar was hij te dom voor. Haar donkere ogen werden iets groter en ze keek hem aan.

Nick merkte dat het meisje hem steeds weer op nieuw in zich op nam, hij voelde zich ongemakkelijk onder haar blik. Trok de zwarte sporttas die over zijn schouder hing iets hoger. Zou ze wat vermoeden? Wist ze wat er in de tas zat? Dat kon niet, je moest hem kennen om te weten wat er in zat. Niet zoals de mensen hier hem kende, zoals zijn vrienden hem kende. Zoals hij bekent had gestaan in de buurt waar hij vandaan kwam. Hij wou hier plots nog liever weg, hij moest naar dat schip. Hij moest zorgen dat hij dit niet verpesten, als Angel wat over kwam. Abrupt schudde hij zijn hoofd, haar zou niks over komen. Daar zorgde hij wel voor, en anders was Stefano er nog. En de rest van zijn vrienden. Die zouden er wel voor zorgen dat haar niks over kwam. 'Ach, het was ook wel een beetje mijn eigen schuld. Ik was immers zo stom om tegen je aan te lopen' mompelde het meisje. "Ik lette ook niet echt op, anders had ik je wel kunnen ontwijken." antwoorden hij schouder ophalend. Van zijn gezicht was nog altijd niks af te lezen, maar hij begon behoorlijk nerveus te worden. Vooral toen haar blik nogmaals over hem heen ging, zou ze weten wat hij had gedaan? Natuurlijk niet, niemand wist het. Waarschijnlijk wist de politie nog niet eens dat hij de dader was, of zouden Ricardo's vrienden het hebben verteld? Nee, die keken wel uit. Die wouden niet in contact komen met de politie, toch? 'Ik ben Ale...' begon het meisje, maar ze brak haar zin af. Hij keek haar aan, haar glimlach was verdwenen. Weer nam ze hem in zich op, deed een stap naar achter. "Wat is er?" vroeg hij, kneep zijn ogen tot spleetje's. Kende ze hem? Ze had het uiterlijk van veel Italiaanse meisje, maar ze kon net zo goed uit Spanje komen, of misschien zelfs Zuidelijker. Hij groef in zijn geheugen, maar kon zich haar niet herinneren.

Ze zag zijn ogen verkleinen tot spleetjes en ze voelde zich steeds minder op haar gemak. Opeens leek haar angsten een beetje van haar af te glijden. Ze stonden hier midden op een drukke pier, wat kon hij haar doen? Als hij haar al iets wilde doen. De meeste die ze kende zouden meteen zijn door gelopen, zich geen zorgen makend om de ander die misschien wel gewond was. Sommige van die bende waren zelfs cold blood killers. 1 keer had ze het meegemaakt en ze had er af en toe nog steeds een nachtmerrie over. Een jongen vastgebonden in een stoel, omdat ze dachten dat hij een verrader was. Ze rilde even. Weer keek ze de jongen aan, dit keer alleen niet observerend zoals de vorige keren. 'Ik ben Alexis Falconari. Misschien ken je mijn broer wel, Dante Falconari. Hij heeft ook een tijdje bij jou groepje rond gehangen.' zei ze langzaam. Ze had geen zin om andere mensen ook maar enig idee te geven dat hun gesprek interessant was. Als ze nu over Mafia ging praten waren er binnen no-time 10 oren die meeluisterde. Daarom vond ze groepje wel een leuke improvisatie. 'Maar in ieder geval' ging ze verder. 'Als je iets moet afleveren zal ik je zeker niet langer tegenhouden. Maar als je wilt, zou je er dan de groetjes van mij bij willen doen aan Lucas als je hem weer spreekt. Het is een tijdje geleden dat ik nog een keer heb gepraat. Daarbij veranderd hij continu van telefoon nummer, daar moet hij toch eens mee stoppen'. Haar donkere ogen gleden weer over de pier, maar er leek niemand in hen geïnteresseerd te zijn. Het was zoals ze hoopte en ook eigenlijk wel had verwacht.

'Ik ben Alexis Falconari. Misschien ken je mijn broer wel, Dante Falconari. Hij heeft ook een tijdje bij jou groepje rond gehangen.' zei het meisje, dat kennelijk Alexis heten. Vrijwel direct begreep hij wie ze was, voor wie ze hem aan zag. Het was alsof er puzzelstukje's in elkaar vielen, en deze plots een helder en scherp beeld vormde. Hij kende Dante Falconari, niet goed. Maar hij had hem wel eens gezien, als hij een klusje voor Lucas moest klaren. Nu hij nogmaals naar Alexis keek herkende hij inderdaad wat van hem in haar. "Ik hoor niet bij hen." zei hij, als reactie op haar woorden. Ze dacht kennelijk dat hij bij de mafia hoorde, maar dit klopte niet. Hij hoorde niet ben hen, zou ook nooit bij hen horen. De mafia was groot, wereldwijd verspreid en bekend. De meeste mannen, ja over het algemeen waren het mannen. Die daarbij zaten, waren van een hogere stand. Waren niet zoals hij achterbuurt kinderen. Nee, meestal waren het de mensen van wie je het het minst verwachte. De rijke zakenmannen. Er waren zelfs agenten die bij de mafia hoorden, het was een manier van overleven, een manier van leven. Zelf hoorde hij wel bij een bende, maar deze besloeg slechts hun stad en enkele andere delen van Sicilië. De leden kwamen bijna allemaal uit de achterbuurt, hadden de bende nodig om te over leven. Niet om te leven, enkel om te overleven. Zij stalen omdat ze eten nodig hebben, en vochten om zich zelf te verdedigen. Om zich zelf en hun dierbaren te beschermen. De mafia stal om het geld, om steeds maar rijker te worden. Waarom de mafia vocht was hem een raadsel. Hij probeerde zo weinig mogelijk met die mensen te maken te hebben, maar dit was mislukt. Hij had de hulp van Lucas aanvaart, en had vanaf dat moment aan hem vast gezeten. Het was handig toen hij weg moest uit Sicilië, maar nu zat hij ook hier in de problemen. Was hij niet vlak bij zijn zusje om haar te kunnen beschermen. 'Maar in ieder geval' vervolgde het meisje, hij richtte zijn blik weer op haar. Merkte dat zijn gedachten waren af gedwaald. 'Als je iets moet afleveren zal ik je zeker niet langer tegenhouden. Maar als je wilt, zou je er dan de groetjes van mij bij willen doen aan Lucas als je hem weer spreekt. Het is een tijdje geleden dat ik nog een keer heb gepraat. Daarbij veranderd hij continu van telefoon nummer, daar moet hij toch eens mee stoppen' zei het meisje, hij schudde langzaam zijn hoofd. "Als hij met je wilt praten belt hij je wel. En geloof me het is beter, dat je niet met hem praat." zei hij. "Maar je hebt gelijk ik moet gaan." zei hij, keek haar een moment aan. Hij vroeg zich af hoe goed zij Lucas kende, en wat ze over hem wist. Hopelijk niet wat hem had doen vertrekken. Waarschijnlijk niet, dan had ze hier niet zo rustig tegenover hem gestaan. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, draaide zich langzaam om. Een moment was hij de tas die over zijn schouder hing vergeten, maar nu wist hij het weer. Ook wist hij dat hij op moest schieten, als hij te laat was dan liep Angel gevaar. Rustig begon hij te lopen, hij wou geen argwaan wekken bij de mensen. Na enkele stappen draaide hij zich naar haar haar om. Waarom wist hij niet, iets hield hem tegen om zomaar weg te lopen. "Loop anders even mee." zei hij. "Niet helemaal." voegde hij er aan toe.