Tussenuur.

Zenuwachtig draaide Hayley aan haar piercing die in haar lip zat terwijl ze haar zwaar belaadde rugtas met zich mee sleurde de gang door.
Zuchtend liep ze richting kluisje 25, waarna ze hem trillend losdraaide.
De kou was nog steeds niet weggetrokken vanuit haar lichaam op de éen of andere manier.
Misschien moest ze toch maar eens naar de dokter, sprak haar geweten haar toe.
Nee! was haar automatische antwoord op haar geweten. Hayley had een bloedhekel aan alles wat met medische zooi had te maken.
Hayley legde haar onnodige boeken die ze niet meer nodig zou hebben in haar kluis en deed daarna deze weer dicht, daarna liep ze naar een bankje die leeg was en ging ze daarop zitten met haar rugtas naast haar. Hayley dacht diep na. Ze had heimwee. Hoe hárd ze het ook had gehoopt het niet te krijgen; ze had heimwee. Heimwee naar haar vader, heimwee naar een normaal gesprek met iemand, heimwee naar bergen. Ze zuchtte terwijl ze de gedachte vedrong en haar mp4 speler uit haar tas pakte en daarna destine aanklikte. Hayley neuriéde zachtjes mee met de muziek terwijl ze keek hoe anderen ook hun onnodige belading lostte in hun kluisjes, en daarna in groepjes weer wegliepen.
Groepjes waar ik niet bij hoor, dacht ze nors en drukte haar volume hogerop om het gelach en gepraat niet te hoeven horen. Nee, dacht ze weer. Als je persee in een groepje moet horen, ben ik weg hier. For sure. Hayley kreunde verslagen terwijl ze een ander liedje aanklikte. All time low dit keer.
Zou ze het hier nog überhaupt leuk gaan vinden? In haar eentje? Maar zelfs Hayley's geweten wist daar het antwoord niet op..

Dit was niet écht de eerste dag van Shikara hier op school, ze had de eerste dag gewoon niet de moed gehad naar de klas te gaan, dus ze was gewoon buiten gebleven en was ze later gaan basketballen met Sammy en Matt. Shikara zuchtte diep, ze had nu alweer de eerste paar uren gemist omdat ze te nerveus was. Was het niet vreemd dat iemand zó nerveus was voor school dat ze liever spijbelde, terwijl ze haar klas gewoon nog niet kende? Ze zuchtte bij die gedachte. Ach ja, Shikara was altijd al een beetje vreemd geweest. Verveeld zeulde ze haar beken tas mee, niet eens wetend naar welke les ze moest. Er liepen wat lachende meiden langs en Shikara herkende ze meteen, het waren dezelfde meiden die haar ook uit hadden gelachen toen ze tegen de muur aan was gelopen. Voor haar was dit bijna een reden om zich weer om te draaien en naar het strand of naar haar kamer te lopen, maar ze hielt zichzelf tegen en liep door. Verder op zag ze een bankje staan, eindelijk, daar zocht ze naar! Maar er zat al iemand op... Shikara liep er wat langzaam op af. ,,Ehm... I-is het goed als ik naast je kom zitten?" vroeg ze wat onzeker aan het onbekende meisje.

Hayley zat nog steeds in haar bevroren houding, te luisteren naar de muziek van All time low. Het weerspiegelde haar gevoel en dat kalmeerde haar -Ik ben niet de enigste malloot op deze aardbol, dacht ze vredig-
Ineens kwam er een meisje op haar aflopen. Op haar eerste indruk zag ze er nerveus uit, net zoals zei eerst deed. Hayley glimlachtte terwijl ze haar oordopjes uit haar oren vistte en oprolde over haar mp4. "Is het goed als ik naast je kom zitten?" Vroeg ze wat onzeker en waarschijnlijk wat zenuwachtig. Hayley grijnsde en pakte haar tas weg.
'Natuurlijk.' Zei ze vriendelijk en nam haar tas op schoot. Hopelijk kon ze nu éindelijk na al die dagen weer wat contact verleggen. 'Ik ben Hayley.' Zei ze wat onzeker, maar toch zo vriendelijk mogelijk. Hayley deed haar staart opnieuw in en liet haar scheve pony over haar gezicht vallen.

Het meisje glimlachte naar haar en Shikara glimlachte wat onzeker terug 'Natuurlijk.' antwoordde het meisje e ze zette haar tas op haar schoot. Shikara ging voorzichtig naast haar op het bankje zitten en zette de boekentas naast zich neer. 'Ik ben Hayley.' zei het meisje, nu ook wat onzeker, Shikara keek haar glimlachend aan. ,,Mijn naam is Shikara Ichihiki." stelde ze zichzelf voor, voor anderen leek het misschien erg formeel om je altijd voor te stellen met je achternaam er bij, maar dat was Shikara nou eenmaal gewend. Shikara probeerde iets verzinnen om over te praten zodat het niet zou lijken alsof ze het meisje negeerde. ,,Uhm... Wat was je aan het luisteren?" vroeg Shikara uiteindelijk, ze had het meisje de mp4 weg zien stoppen, dus ze was best benieuwd en daarbij was dat het enige wat ze kon bedenken om te zeggen.